(Ανάλαφρο διήγημα ,για χαλάρωση )
”Γράφει ο Λεωνίδας”
Ο κατάμαυρος όγκος της Οίτης
ορθονώταν εμπρός μας .Η νύχτα είχε φέρει ένα δροσερό αεράκι ,απαλύνοντας
λίγο την ζέστη της Ιουλιάτικης μέρας .Είχαμε κάτσει όλη η οικογένεια
στον εξώστη με μέτωπο το βουνό κι απολαμβάναμε το μαγευτικό θέαμα
χαλαρώνοντας .Πίσω το δάσος που ακολουθούσε τον Σπερχειό στο αιώνιο
διάβα του και ο κάμπος της Τραχίνας .Το φεγγάρι πήγαινε,όπου να ναι, να
κουρνιάσει λες στην αγκαλιά του βουνού .Σε λίγο θα άγγιζε την
κορυφογραμμή του και θα χανόταν πίσω του .Το θέαμα φάνταζε εξωτικό
,σχεδόν απόκοσμο .Ο περίεργος ορεινός όγκος μπροστά μας έδειχνε
ξαπλωμένος γίγαντας ,με την μια κορφή του δεξιά προς την Υπάτη σαν το
κεφάλι και αριστερά προς το Καλλίδρομο μακρυά να αχνοφαίνεται μια άλλη
κορφή μικρότερη σαν τις πατούσες του .Μπροστά μας το σώμα του μια
συνεχής κορυφογραμμή χιλιομέτρων . Πάνω και πίσω απ αυτήν το οροπέδιο
με την σύγχρονη ονομασία «θέση Λούκα».Το βουνό με τα περισσότερα νερά
στην Ευρώπη .Παντού πηγές .
Είχαμε περάσει μια δύσκολη μέρα
διακοπών .Ο μικρός γιός έπρεπε να κουρευτεί .Τα μαλλάκια του είχαν
αγγίξει τους ώμους .Απο τον παιδικό σταθμό ακόμα την άνοιξη τον πέρναγες
για κορίτσι .Βρε καλέ μου ,βρε χρυσέ μου η μαμά του ,εγώ ,οι γιαγιάδες
,αυτός τίποτα ,ανένδοτος . Είχαμε προσπαθήσει το πρωί από κουρέα σε
κουρέα κι από κομμωτήριο σε κομμωτήριο στην Λαμία ,αλλά μάταια .Ο μικρός
έκανε σαν τραγί που κατάλαβε πως πάει για σφάξιμο .Ρεζίλι γίναμε παντού
γιατί έπεφτε κάτω και χτυπιόταν . Τρομάξαμε με τη σύζυγο και για τίποτα
χειρότερο ,όπως η επιληψία !
«Όχι τα θέλω μακρυά τα μαλλιά μου …όπως οι Σπαρτιάτες !!!» …φώναξε
κάποια στιγμή .Αμέσως φωτίστηκα !!! Να λοιπόν ο μάγκας πως τα είχε
συνδέσει τα μαλλιά !
Πέρσυ σταματήσαμε στο άγαλμα του Λεωνίδα και του είπα όλη την
Ιστορία της μάχης αλλά και πολλά στοιχεία για τους Σπαρτιάτες .Η
μεγαλύτερη κόρη τα ήξερε αυτά νωρίτερα, λόγω ηλικίας αλλα και ονόματος
του μπαμπά ,αυτός τότε τα πρωτοάκουγε και μάλλον του καρφώθηκε στην
κεφάλα το πώς ήταν οι Σπαρτιάτες …πως έμοιαζαν ! Με μακρυά ,πλούσια κόμη
που την φρόντιζαν με επιμέλεια και ιδιαίτερα πριν από την κάθε μάχη .
Ετσι ο μικρός έδινε την δική του μάχη υπέρ «βωμών» και «εστιών» ,όλο
εκείνο το πρωί στην Λαμία.
Κάποια στιγμή πέσαμε σε μια ευλογημένη κομμώτρια ,την Σοφία .Τον
πήρε στην αγκαλιά της στον καναπέ του μίλησε γλυκά πολύ ώρα ,είχε και
ένα πλούσιο μπούστο κι όλο φοβόμουν μην ορμήσει για γάλα ο μικρός γιατί
όλο εκεί είχε καρφωμένα τα μάτια , και ω του θαύματος τον κούρεψε !
-Είδες τι ωραίο αγοράκι έγινες τώρα ; του είπε τελειώνοντας
-Ναι αλλά έχασα όλη την δύναμή μου …είπε συνοφρυωμένος αυτός
(ο συνδυασμός του Σαμσών με τους Σπαρτιάτες στο παιδικό μυαλουδάκι ήταν εκπληκτικός)
Τώρα λοιπόν μετά από αυτό το κουραστικό πρωινό ,χαλαρώναμε με θέα
το βουνό μας ,εγω κρατωντας στην αγκαλιά μου ξάπλα επάνω μου τον μικρό
,η κόρη με την μαμά σε δυό ξαπλώστρες θαλάσσης δίπλα μας .
-Οίτη ! Το βουνό που πέθανε ο Ηρακλής ! Είπε η σύζυγος κάποια στιγμή
Άλλο που δεν ήθελε η μεγάλη κόρη άρχισε να μας εξιστορεί τον θάνατο
του Ηρακλή .Μας είπε για τον δηλητηριασμένο χιτώνα, την Δηιάνειρα, τον
Νέσσο τον Κένταυρο, την Πυρά που αυτοπυρπολήθηκε ο ήρωας …τα πάντα !
Είχε μια τρέλλα από μικρή με την ελληνική μυθολογία (είχα βάλει κι
εγώ κι η μαμά της το χεράκι μας ) σε βαθμό να μην θέλει παραμύθια με
κοκκινοσκουφίτσες και λύκους ,αλλά να μας ζητά παραμύθια με τον Θησέα
,τους Αθλους του Ηρακλή ,το χρυσόμαλλο δέρας κλπ.
Ο μικρός την άκουγε με ενδιαφέρον και παρόλο που πίστευα ότι θα τον
έπαιρνε ο Μορφέας όπου νάναι λόγω της κούρασης ,αυτός την ρώταγε
διάφορα κι εκείνη του απαντούσε σαν δασκάλα του ή σαν γιαγιά που λέει
στο εγγόνι παραμύθια .Κάπου κάπου συμπλήρωνε και το «εταιρον ημισυ»
,νηπιαγωγός βλέπεις από τα νιάτα της και ως πριν αποφασίσουμε να κάνουμε
παιδιά .Είναι από τις στιγμές που νοιώθεις τι είναι τελικά η οικογένεια
,που ο γονιός λέει χαλάλι τα βάσανα και το τρέξιμο για την
καθημερινότητα .Που νοιώθεις ακόμα και Αθάνατος !Ναι Αθάνατος ! Γιατι
λες ότι να , και να φύγω εγώ από την ζωή ,θα μείνουν οι «σπόροι» αυτοί
να με αναγεννούν συνέχεια ανά τους αιώνες ,μνημονεύοντας με ή και απλα
μεταφέροντας με με το κύτταρό τους στο μέλλον . Είναι από τις στιγμές
που νοιώθεις ,ΕΝΑ με το Σύμπαν !
Ξάφνου κάτι φτερούγισε μπροστά μας και πήγε και κάθισε σε ένα κλαδί του μεγάλου πλάτανου στο γειτονικό χωράφι .
-Νυχτερίδα !!!! είπε η σύζυγος
-Η νυχτερίδα δεν κουρνιάζει όρθια …..της απάντησα , ….Κουκουβάγια είναι !
Πράγματι σε λίγο ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή της κουκουβάγιας .
Άλλο που δεν ήθελε η μικρή «δασκάλα» της οικογένειας ,άρχισε νέο
παραμύθι για την θεά Αθηνά ,αυτή τη φορά ,που είχε την κουκουβάγια σαν
σήμα κατατεθέν ,που κρατούσε ενα δόρυ και μια ασπίδα ,που φορούσε
περικεφαλαία ,αν και γυναίκα ….Ο μικρός ξάπλα ,ακίνητος ,άκουγε και την
νέα ιστορία με ορθάνοιχτα αυτιά και γουρλωμένα μάτια .
Η Σελήνη ήταν ήδη η μισή χαμένη
πίσω από την κορυφογραμμή της Οίτης ,φωτίζοντας την κατά μήκος και
κάνοντας να φαίνονται καθαρά οι κορφές των δέντρων σαν μια ατέλειωτη
πορεία χιλιάδων ανθρώπων που διαβαίνουν το σώμα του γίγαντα .Σαν
μια λιτανεία για τον αυτοπυρποληθέντα ήρωα ,σαν χαιρετισμός των
Ανθρώπων από την Οίτη προς τον Όλυμπο …την νεα του κατοικία σαν Θεός ..
-…..είναι λοιπόν το πουλί της Σοφίας ! …κατέληξε η κόρη για την κουκουβάγια
Ο μικρός τινάχτηκε έκπληκτος επάνω και κοίταξε την αδερφή του με απορία
- …ποιάς Σοφίας ;;; της κομμώτριας ;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου