Κατά γενική ομολογία ο Έλληνας Πεζικάριος εφοδιάζεται με ξεπερασμένα και κακής ποιότητας ατομικά υλικά. Βασικό συστατικό αυτών είναι φυσικά η εξάρτυση όπου, πέραν των γνωστών μειονεκτημάτων, συναντάμε και κάποια πρακτικά προβλήματα όπως η έλλειψη πρόβλεψης σε αυτήν για την μεταφορά πυρομαχικών για τους πολυβολητές τις Ομάδας Μάχης. Με την ένταξη σε υπηρεσία του ελαφρού πολυβόλου Minimi, το πρόβλημα αυτό καθίσταται πλέον ολοφάνερο όπως σχολιάσαμε και σε πρόσφατη σχετική μας ανάρτηση. Με αφορμή την ανάρτηση εκείνη αλλά και την πρόσφατη αξιέπαινη πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εθελοντών Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων (ΠΕΝΕΦΥΟ) να παρουσιάσει κάποιες δικές της προτάσεις περί του Σύγχρονου Μαχητή Πεζικού κατά την επίσκεψη μελών της στη Σχολή Πεζικού στη Χαλκίδα, θα αναφερθούμε ακροθιγώς σε κάποια μόνο από τα σημεία του εν λόγω ζητήματος.
Σακίδιο πλάτης αντί γυλιού μάχης
Θα ξεκινήσουμε με κάποιες παραδοχές που αφορούν τον πλέον «μισητό» για τον Έλληνα στρατιώτη στοιχείο της εξάρτυσής του: τον γυλιό μάχης Μ-71.
- Η θέση τοποθέτησής του όχι μονό δημιουργεί προβλήματα πρόσβασης στο εσωτερικό του (που επιδεινώνεται και από το αντιεργονομικό τρόπο κουμπώματός του) αλλά εμποδίζει ακόμη και το κάθισμα υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Επίσης, όταν είναι γεμάτο, προκαλεί προβλήματα «ζυγίσματος» σε ολόκληρη την εξάρτυση. Τέλος, σε περίπτωση πτώσης του στρατιώτη με την πλάτη, είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό στη μέση (ειδικά αν το περιεχόμενό του είναι σκληρά και άκαμπτα υλικά).
- Γενικότερα οι γυλιοί αυτού του τύπου αποτελούν ένα ξεπερασμένο υλικό. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων εξαρτύσεων έχουν αντικατασταθεί από άλλου τύπου θήκες.
- Ο τρόπος ασφάλισης επί της ζώνης μέσης κάθε άλλο παρά άνεση και σταθερότητα προσφέρει.
- Τα τελευταία χρόνια ο Ε.Σ. δείχνει να προτιμά ένα μικρό σακίδιο πλάτης αντί του γυλιού για τον μελλοντικό εξοπλισμό του Μαχητή Πεζικού. Αυτό καταγράφεται (επιτέλους) και σε κάποιες πρόσφατες σχετικές μελέτες της ΓΕΣ/ΔΠΖ. [1]
Ως προς το τελευταίο, ιδανικό θα ήταν ένα μικρό σακίδιο πλάτης, χωρητικότητας έως 15 λίτρων για παράδειγμα. Αυτό, πέραν της αυξημένης χωρητικότητας, θα προσέφερε και σαφώς καλύτερη κατανομή του βάρους σε ώμους, πλάτη και μέση (ειδικά αν διέθετε και ιμάντες εμπρόσθιου κουμπώματος στη μέση ή/και στο θώρακα) και όχι μόνο στη μέση όπως συμβαίνει με τον γυλιό. Επίσης προσφέρει την δυνατότητα ταχύτερης αφαίρεσης σε περιπτώσεις που απαιτείται αυξημένη κινητικότητα και μικρότερος όγκος για τον στρατιώτη (π.χ. τελική έφοδος, εκκαθάριση οικείας κτλ). Όσο για την άποψη ότι το σακίδιο πλάτης δεν προσφέρει άμεση πρόσβαση στα υλικά που εμπεριέχει, αυτό επιλύεται άνετα με την επιλογή ενός σχεδίου σακιδίου που θα διαθέτει εύχρηστες πλευρικές θήκες με εργονομικό κούμπωμα, στις οποίες θα τοποθετούνται τα υλικά που χρησιμοποιούνται συχνότερα. Γενικά λοιπόν σε ένα τέτοιο σακίδιο θα μπορούν να μεταφέρονται άνετα καθαρά ρούχα/κάλτσες, κάποια υλικά διαβίωσης, επιβίωσης (φακός, μπαταρίες, σχοινί κλπ.) και α’ βοηθειών, τροφή, νερό, πρόσθετα πυρομαχικά και άλλα. Στο εμπόριο υπάρχει πληθώρα σχεδίων τέτοιων σακιδίων πλάτης και το κόστος μιας μαζικής προμήθειας δεν θα ήταν απαγορευτικό.
Τα πυρομαχικά του Minimi
Όπως προαναφέραμε, η εισαγωγή σε υπηρεσία του ελαφρού πολυβόλου Minimi στις Μονάδες Πεζικού κατέστησε πολύ έντονο το ζήτημα της αδυναμίας μεταφοράς των πυρομαχικών του στις υπάρχουσες εξαρτύσεις των πεζικάριων καθώς είναι προφανές ότι τόσο οι πλαστικές ταινιοθήκες των 200 φυσιγγίων και οι νάιλον ταινιοθήκες των 100 δεν χωρούν στις χρησιμοποιούμενες φυσιγγιοθήκες. Το πρόβλημα είχε γίνει αντιληπτό ήδη από την εισαγωγή του συγκεκριμένου όπλου στις Ειδικές Δυνάμεις. Και μπορεί κάποιες επίλεκτες Μονάδες (ΔΥΚ, 31 ΜΕΕΔ κλπ.) να έχουν αποκτήσει ειδικές εξαρτύσεις για τους πολυβολητές των Ομάδων Μάχης τους, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τις άλλες Μονάδες Ειδικών Δυνάμεων όπου η γνωστή εξάρτυση «τύπου ΕΤΑ» δεν προσφέρει φυσικά τέτοιες δυνατότητες. Μόνο η 2α ΜΑΛ επέδειξε αξιέπαινη πρωτοβουλία και απέκτησε με ιδίους πόρους αριθμό κατάλληλων εξαρτύσεων (ISAAK της Blackhawk)[2]. Η Μονάδα αυτή μάλιστα ήταν και η πρώτη που επεσήμανε επισήμως το πρόβλημα στέλνοντας προ ετών σχετική εισήγηση προς την ΓΕΣ/ΔΕΔ με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος.
Και θα σκεφτούν (όχι αδικαιολόγητα…) ορισμένοι: «Θα λυθεί το πρόβλημα στο Πεζικό από τη στιγμή που γενικά δεν έχει λυθεί στις Ειδικές Δυνάμεις;» Η απάντηση θα μπορούσε να προέλθει από όσα λέγαμε παραπάνω. Έτσι λοιπόν, με την υιοθέτηση ενός σακιδίου πλάτης αντί του γυλιού Μ-71 για το Πεζικό, θα προέκυπτε ένα μεγάλο πλεόνασμα από τα τελευταία. Συνεπώς, αυτά ανά δύο θα μπορούσαν να εφοδιάσουν τους πολυβολητές των Ομάδων Μάχης τοποθετούμενα πλευρικώς στην ζώνη Α/Τ της εξάρτυσης αντί των δύο τυπικών φυσιγγιοθηκών. Το μέγεθός τους καθιστά εφικτή την μεταφορά των ταινιοθηκών των Minimi (σίγουρα αυτές των 100 φυσιγγίων και πιθανότατα και τις μεγαλύτερες των 200) όπως, φυσικά, και σημαντικού αριθμού φυσιγγίων σε ταινία. Η μόνη αλλαγή που θα μπορούσε να γίνει είναι η αντικατάσταση των δύσχρηστων ιμάντων με κλιπς για πιο εύκολο άνοιγμα και κλείσιμο. Έτσι, θα λυθεί ανέξοδα ένα κρίσιμο πρόβλημα.
Επίλογος
Σε κάθε περίπτωση η παραπάνω πρόταση για την εναλλακτική αυτή χρήση των Μ-71 δεν μπορεί να αποτελέσει παρά μόνο πρόχειρη και ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ λύση, σε ένα ζήτημα που θα έπρεπε να είχε λυθεί από καιρό. Η μόνιμη λύση θα έρθει μόνο όταν οι αρμόδιοι αποφασίσουν να διαθέσουν τα απαραίτητα κονδύλια για την απόκτηση σύγχρονων και ποιοτικών ατομικών υλικών και ειδών εξάρτυσης για το σύνολο του στρατεύματος. Δυστυχώς όμως ένα πρόγραμμα απόκτησης μιας πρώτης παρτίδας 500 νέων εξαρτύσεων διαμορφούμενου τύπου και άλλων υλικών, καρκινοβατεί εδώ και χρόνια (παρ’ όλο που το ΣΥΠ έχει παρουσιάσει κάποια αξιόλογα σχέδια) κάτι που δεν μας κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξους. Μέχρι, λοιπόν, αυτή η κατάσταση να αλλάξει ας αναζητήσουμε κάποιες άμεσες λύσεις που ίσως να βρίσκονται μπροστά μας και οι οποίες θα καλύψουν στοιχειωδώς κάποιες κρίσιμες ανάγκες…
Πηγές:
[1] Σάββας Βλάσσης, “Εξοπλισμός στρατιώτη Πεζικού”, Δούρειος Ίππος, τ.14.
[2] Σάββας Βλάσσης, “2α ΜΑΛ, Επιθεώρηση”, Δούρειος Ίππος, τ.17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου