Ντιέγκο Γκαρσία: Το κλεμμένο «νησί της ντροπής» των Αμερικάνων
Δείτε και το σχετικά άγνωστο βίντεο "Stealing A Nation" του John Pilger
Η διαβόητη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην ατόλη Ντιέγκο Γκαρσία και η βρόμικη ιστορία που σέρνεται ξοπίσω της...
Ο μικρός εξωτικός παράδεισος του Ινδικού Ωκεανού που λειτουργεί πλέον ως
η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των Αμερικανών εκτός ΗΠΑ μπήκε μόλις στον
δημόσιο λόγο, από τη θεωρία συνωμοσίας που θέλει την τραγική Πτήση
MH370 των Μαλαισιανών Αερογραμμών να κατευθύνθηκε εκεί.
Κι αυτό γιατί τα χρονικά του Ντιέγκο Γκαρσία μοιάζουν πράγματι με
συνωμοσιολογικό σενάριο, καθώς η ζοφερή πραγματικότητα ξεπερνά πολλές
φορές τον σκοτεινό νου όσων βλέπουν απόκρυφες ιστορίες παντού!
Η ατόλη της Μικρονησίας λοιπόν, στην καρδιά του Ινδικού Ωκεανού, είναι
επισήμως βρετανικό έδαφος -ντροπιαστικό κληροδότημα από την
αποικιοκρατική εποχή της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας- και στεγάζει ναυτική
και αεροπορική βάση των ΗΠΑ. Όχι όμως μια από τις πολλές των Αμερικανών
στον κόσμο, αλλά το μεγαλύτερο -και πάνοπλο- στρατιωτικά και
επιχειρησιακά κέντρο των ΗΠΑ εκτός αμερικανικού εδάφους.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, καθώς η ιστορία του Ντιέγκο
Γκαρσία περιλαμβάνει εκτοπίσεις του ντόπιου πληθυσμού, δικαστικές
διαμάχες των κατοίκων του με τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά και τη
σύγχρονη στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ, καθώς από δω έχουν ξεκινήσει οι
αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές στα θέρετρα πολέμου του Περσικού
Κόλπου και στα πρόσφατα χαρακώματα Ιράκ και Αφγανιστάν.
Η ιστορία και ο εκτοπισμός του γηγενούς πληθυσμού
Ο κοραλλιογενής παράδεισος με τα κρυστάλλινα νερά και τους φοίνικες που
φτάνουν ως τις κατάλευκες παραλίες μπήκε για πρώτη φορά στο στόχαστρο
των Δυτικών όταν ο ισπανός εξερευνητής
Diego Garcia de Moguer το
ανακάλυψε τον 16ο αιώνα και το διεκδίκησε για λογαριασμό των Ισπανών,
δανείζοντάς του φυσικά το όνομά του.
Ο κόσμος άκουσε για πρώτη φορά την ύπαρξή του πριν από 10 χρόνια
περίπου, όταν οι αναφορές για χρήση του ως εναλλακτικού Γκουαντανάμο από
την Αμερική έκαναν τον γύρο του κόσμου: στο Ντιέγκο Γκαρσία κρατήθηκαν
πράγματι και βασανίστηκαν φερόμενοι τρομοκράτες από την πανταχού παρούσα
CIA.
Μεταξύ 1814 και αρχές δεκαετίας του 1960 το νησάκι ήταν επισήμως έδαφος
του Μαυρικίου και τότε ήταν που το διεκδίκησαν οι Βρετανοί,
ενσωματώνοντάς το στο νεοσύστατο Βρετανικό Έδαφος του Ινδικού Ωκεανού
(
British Indian Ocean Territory). Ο λόγος κάτι παραπάνω από προφανής:
όντας στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου και σε στρατηγικό σημείο, φάνταζε
ιδανικό για τις κοινές πολεμικές επιχειρήσεις Βρετανών και Αμερικανών.
Το Ντιέγκο Γκαρσία ήταν μάλιστα το μόνο κατοικημένο νησάκι του
αρχιπελάγους Τσαγκός, αυτό δεν εμπόδισε όμως τους Βρετανούς να
λειτουργήσουν για άλλη μια φορά ως αποικιοκράτες και να εκδιώξουν τον
γηγενή πληθυσμό από τη σύγχρονη «αποικία» τους.
Στη δεκαετία του '60 λοιπόν, στον κολοφώνα του Ψυχρού Πολέμου, η
κυβέρνηση του Χάρολντ Γουίλσον, θέλοντας να διαπραγματευτεί στρατηγικά
με τις ΗΠΑ ως ισότιμος εταίρος, αποφάσισε να κάνει την κίνηση-ματ: να
τους παρέχει δηλαδή την ιδανική τοποθεσία για την ανάπτυξη στρατιωτικής
βάσης στην περιοχή, καθώς ο πόθος των Αμερικανών για έλεγχο του Ινδικού
Ωκεανού και στενότερο μαρκάρισμα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν διακαής.
Τίποτα δεν ήταν πιο κατάλληλο από το παρθένο νησί των 17 τετραγωνικών
μιλίων γης από κοράλλια και άμμο, καταμεσής του Ινδικού Ωκεανού.
Η βρετανική κυβέρνηση το μισθώνει λοιπόν στους Αμερικανούς και παίρνει
αντίτιμο ένα σωρό καλούδια: οικονομικά προνόμια και αθρόα χρηματοδότηση
για το βρετανικό πρόγραμμα υποβρυχίων
Polaris. Όσο για τον εκτοπισμένο
πληθυσμό της ατόλης, τους Τσαγκοσιανούς, μια ενοχλητική λεπτομέρεια στα
σχέδια Βρετανών-Αμερικανών δηλαδή, εκτοπίστηκαν με αδειανά τα χέρια.
Ούτε μια αποζημίωση για τα μάτια του κόσμου...