Ετικέτες

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Δεν είναι μόνο θέμα Ελλάδας


Δεν είναι μόνο θέμα Ελλάδας


της Ελίνας Γαληνού
Οταν πριν τρία χρόνια ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα, θα θυμόμαστε ασφαλώς τις αντιδράσεις εκ μέρους των Ευρωπαίων γι΄αυτό που συνέβαινε στη χώρα μας. Αντιδράσεις και χαρακτηρισμοί που δημοσιεύτηκαν και στον ευρωπαικό τύπο κατά κόρον (με προβάδισμα τον γερμανικό) και τρόπους ανεπίτρεπτους για μια "ευρωπαική ένωση".
Ομως, όταν εμείς ήμασταν στην τόσο δύσκολη θέση να έχουμε ανάγκη υποστήριξης των άλλων, δεν μπορούσαμε καλά-καλά ούτε να διαμαρτυρηθούμε...
Από κει και πέρα και μέχρι το φετεινό φθινόπωρο, η Ελλάδα άκουσε τα εξ αμάξης από τους εταίρους της. Λοιδωρήθηκε και διασύρθηκε σαν να ήταν η χειρότερη αλήτισσα του κόσμου. Εκβιάστηκε και πιέστηκε σαν τον χειρότερο καταζητούμενο που επιτέλους καταφέρνουν κάποιες αρχές να συλλάβουν, και να τον κάνουν να ομολογήσει τα εγκλήματά του. Ο ελληνικός λαός όλο αυτό το διάστημα, δεχόταν ομοβροντία προσβολών υποφέροντας παράλληλα με τις πιέσεις των μέτρων, που εξαθλίωναν τη ζωή του αφαιρώντας κάθε προοπτική για το μέλλον. Με λίγα λόγια, η Ελλάδα και ο λαός της μέσα σ΄αυτά τα τρία χρόνια, έζησαν ένα είδος πολέμου πρωτόγνωρου, το οποίο όμως έχει αφήσει ήδη βαθειά τα ίχνη του..
Γιατί τα ζήσαμε όλα αυτά και γιατί μας φέρθηκαν έτσι οι εταίροι μας; Γιατί έπρεπε η κρίση που ξέσπασε διεθνώς, να γίνει αιτία να στοχοποιηθεί τόσο πολύ η Ελλάδα; Αυτά τα ερωτήματα, αναπάντητα επισήμως, ίσως βρίσκουν τις απαντήσεις τους μέσα από τους διάφορους συνειρμούς που κάνει ο καθένας. Η μάλλον όχι ο καθένας, αλλά τουλάχιστον οι έχοντες αληθινή πατριωτική και ιστορική συνείδηση. Συνήθως, τέτοιες επιθέσεις δέχονται οι ενδιαφέρουσες χώρες, που είτε διαθέτουν κοιτάσματα ορυκτού πλούτου, είτε κομβικές γεωστρατηγικές θέσεις. Η χώρα μας δυστυχώς ή ευτυχώς, τα έχει και τα δύο...Αρα, είναι ευνόητο ότι με την εμφάνιση του οικονομικού μας προβλήματος, θα είχαμε και πολλούς "μνηστήρες" που ασφαλώς θα ήθελαν να επωφεληθούν, πριμοδοτώντας τα δικά τους συμφέροντα.
Αν είμαστε για κάτι τυχεροί, είναι που οι δομές του ευρώ αποδείχτηκαν αρκετά επισφαλείς μέσα από την πορεία της δικής μας περιπέτειας. Θα ήταν βέβαια πολύ καλύτερα τα πράγματα για την Ευρωζώνη εάν δεν είχαν μπεί και άλλες χώρες στα Μνημόνια και εάν δεν κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή να πέσει στον γκρεμό η Ισπανία και η Ιταλία. Αλίμονο όμως, τώρα που ο Ευρωπαικός Νότος έχει τόσο κλονιστεί οικονομικά, ο Βορράς αρχίζει και τον κοιτάει αμήχανος!. Απορίας άξιον πώς  δεν είχε προβλέψει κανείς ότι θα μειωθεί η ζήτηση προιόντων που παράγουν οι "εργατικοί βορειοευρωπαίοι". Με τι χρήματα να αγοράσουν οι χώρες του Νότου που ήταν μέχρι πρότινος καλές αγορές; Και πώς θα σταθεί το ευρώ σε μια Ευρωπαική Ενωση όπου οι λαοί της θα φτωχαίνουν μέρα με τη μέρα; Εχουμε επαναλάβει και άλλοτε, ότι όταν ένα νόμισμα δεν παίζει, υποβαθμίζεται η αξία του...
Η Ελλάδα βέβαια, οφείλει να επωφεληθεί της κρίσης για να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και να ανανεώσει πολλές από τις απηρχαιωμένες δομές της. Οφείλει να πατάξει νοσηρά φαινόμενα όπως η φοροδιαφυγή ή η διαπλοκή, αλλά θα πρέπει να ανοίξει καλά τα μάτια για να κατανοήσει τα ουσιαστικά της συμφέροντα. Μια χώρα που εμφανίζεται να σύρεται συνεχώς από τις εξελίξεις, δεν τυγχάνει του σεβασμού κανενός, αντίθετα, όλοι σπεύδουν να την εκμεταλλευτούν...Αυτό επιβεβαιώθηκε ήδη από τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κρίση η τότε κυβέρνηση στα πρώτα στάδια, μέχρι το πρώτο Μνημόνιο.. Οταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας την συνιστά σαν "διεφθαρμένη" προς τους εταίρους της, και μη...χειρότερα να λέμε! Ηταν να μη γίνει αυτή η μοιραία αρχή, γιατί τη συνέχεια ασφαλώς και την ξέρουμε...
Ομως θα πρέπει να καταλάβουν και οι εταίροι μας ότι δεν εξαρτώνται τα πάντα από εμάς, ούτε είμαστε εμείς ο μοναδικός λόγος της ταλαιπωρίας που επεκτάθηκε στην ευρωζώνη. Η πολιτική που ανέλαβε να εφαρμόσει εξ ιδίας πρωτοβουλίας η Γερμανία, είχε δείξει πολύ σύντομα τις πιθανότητες αποτυχίας και επέκτασης της ύφεσης. Οταν σοβαρές φωνές προειδοποιούσαν από το 2011 για τους κινδύνους εξάπλωσης του υφεσιακού ντόμινο, το οποίο προφανώς πλησιάζει στα θεμέλια της ευρωζώνης, οι ιθύνοντες κώφευαν και επέμεναν στην ίδια λάθος συνταγή. Μπορεί οι Ελληνες να θυσιάστηκαν "σαν Ιφιγένεια", αλλά δεν βλέπουμε να βρίσκονται σήμερα σε καλύτερη μοίρα οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, όταν οι τεράστιες παραγωγικές τους μονάδες κλείνουν η μια μετά την άλλη, πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Η ανέχεια εξαπλώνεται γρήγορα σαν λοιμώδης ασθένεια, μας το βεβαιώνει η αποτύπωση των κοινωνιών αυτών...
Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά για να διορθωθεί ένα λάθος, αλλά όσο αργότερα τόσο χειρότερα...Και στην περίπτωση αυτή, το πρόβλημα της μιας χώρας έχει αρχίσει να μεταφέρεται στην άλλη με καλπάζοντες ρυθμούς, τρομάζοντας τις υπόλοιπες για το ποιανής έρχεται η σειρά... Η κρίση είναι ευρωπαική και από τις δραματικότερες που έχει γνωρίσει η Γηραιά Ηπειρος...
Πολλοί αναρωτιούνται με αφορμή την απονομή του βραβείου Νόμπελ προς την ΕΕ, εάν οι δεσμοί των κρατών-μελών της σημερινής Ευρώπης ήταν ουσιαστικότεροι, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί καλύτερα η οικονομική κρίση. Η λογική απάντηση είναι μια. Χωρίς να είμαστε σίγουροι για τις αλλόκοτες συμπεριφορές των αγορών και κερδοσκόπων, ασφαλώς οι ευρωπαικοί λαοί θα αισθάνονταν πιό ασφαλείς, σε ένα περιβάλλον πιό ανθρωπιστικό. Αρα, η "περισσότερη Ευρώπη" που ευαγγελίζεται η κα Μέρκελ, χρειάζεται περισσότερη πολιτισμική εμβάθυνση. Οπως είπε σοφά σε πρόσφατη συνέντευξή της η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, "όλη η Ευρώπη είναι ένα μουσείο και μια βιβλιοθήκη". Στοιχεία που εάν κάποτε οι χρηματιστές και κερδοσκόποι, αντιληφθούν τον πλούτο που κρύβεται μέσα σ΄αυτά, ίσως και να μην πιστεύουν στα μάτια τους...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου