Δώστε δώρο στη γυναίκα, την αγάπη…
Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Η σύντροφος γυναίκα είναι αυτή που ομορφαίνει το σπίτι, είναι η αιτία για να γυρίσουμε «στην φωλιά μας»…
Έναν υπέροχο, έναν θαυμάσιο ρόλο, διαδραματίζει η γυναίκα στη ζωή μας. Έναν ρόλο σύνθετο, δύσκολο, επίπονο γι’ αυτήν, γεμάτο πολλές λύπες κι απογοητεύσεις και λιγοστές χαρές. Τον ρόλο της φίλης, της γυναίκας, της μητέρας, της γιαγιάς.
Από το πρώτο άνοιγμα των ματιών της μπορείς εύκολα να διακρίνεις την επιθυμία της να δημιουργήσει, ν’ αγαπήσει. Είναι το βλέμμα του μικρού κοριτσιού που η φύση ή ο Θεός – ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας – του έχει δώσει το χάρισμα ή την
ευλογία, να δημιουργεί ανθρώπους, να αγαπάει με μιαν ανυπέρβλητη αγάπη την οικογένειά της, όλον τον κόσμο. Κι αυτή την αγάπη, την βλέπεις στο παιχνίδι που κάνει με τις κούκλες, στο παιχνίδι που κάνει με τις φίλες της.
Τα αγόρια, από τη φύση τους, παίζουν παιχνίδια για να νικούν, για να επιβάλλονται. Τα κορίτσια παίζουν παιχνίδια που έχουν σχέση με την οικογένεια, την τρυφερή τους σχέση με το άλλο φύλο, με το μητρικό τους ένστικτο. Κι από πολύ μικρά τα κορίτσια, δείχνουν την αγάπη τους – το καθένα με τον δικό του τρόπο – αλλά διεκδικούν και την αγάπη των άλλων.
Η νέα, στις σχέσεις της με τους συμμαθητές της είναι πάντα πιο ευχάριστη, πιο ανάλαφρη. Όμως κατά βάθος είναι πιο ώριμη από όσο επιφανειακά δείχνει, πιο προβληματισμένη από τα συνομήλικά της αγόρια (μερικές φορές κι από λίγο μεγαλύτερα) για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της και για το μέλλον της. Γι’ αυτό και οι συμβουλές μιας φίλης είναι αρκετές φορές καλύτερες από κάποιου συνομήλικου φίλου.
Η σύντροφος γυναίκα είναι αυτή που ομορφαίνει το σπίτι, είναι η αιτία για να γυρίσουμε «στη φωλιά μας». Είναι το καταφύγιό μας, το λιμάνι μας, η σύμβουλός μας, αυτή που μέχρι το τέλος της ζωής μας, όχι απλά θα μας συμπαραστέκεται αλλά πολλές φορές, όταν εμείς οι άντρες θα έχουμε λυγίσει, δεν θα έχουμε την δύναμη να συνεχίσουμε, θα μας πάρει στους ώμους της για να μας περάσει από τις δυσκολίες της ζωής.
Η μάνα είναι αυτή που με την τρυφερότητά της, την αγάπη της, την υπομονή της, γίνεται η στράτα του παιδιού, η σιγουριά του αύριο, ο φύλακας άγγελος στα γεμάτα παγίδες μονοπάτια της ζωής. Κι αν πολλές φορές τα λόγια ή οι πράξεις των παιδιών πληγώνουν την καρδιά της μάνας, αυτή, με μια θεϊκή δύναμη αλλά κι αγάπη, συγχωρεί.
Κι αλήθεια, μόνον ο Θεός και η μάνα έχουν αυτήν την δύναμη. Να συγχωρούν ακόμα και το μεγαλύτερο λάθος, να συγχωρούν κι ας πληγώθηκαν βαθιά.
Αλλά κι αυτή η γλυκιά μορφή της γιαγιάς, με την τόσο ζεστή ματιά και την μεγάλη αγκαλιά, πόση ανακούφιση μας δίνει, πόσους κακούς εφιάλτες μας διώχνει!
Η γιαγιά είναι εκείνη που μας βάζει στον μαγικό κόσμο του παραμυθιού αλλά κι η γιαγιά είναι αυτή που μας συμβουλεύει για τους κινδύνους που παραμονεύουν. Η γιαγιά είναι εκείνη που μας συνδέει με το παρελθόν, με τις ρίζες μας, νανουρίζοντάς μας με παλιά τραγούδια ή λέγοντάς μας παλιές θαυμάσιες ιστορίες.
Τι περισσότερο, τι σημαντικότερο θα μπορούσαμε εμείς οι άντρες να δώσουμε στις γυναίκες για τα όσα μας προσφέρουν; Τα δώρα είναι σίγουρα μια ένδειξη αγάπης, αναγνώρισης, αλλά από μόνα τους αρκούν;
Νοιώθει ικανοποίηση η γυναίκα από ένα λουλούδι, από ένα χρυσαφικό, μα θα νοιώσει ευτυχισμένη διπλά αν αισθανθεί ότι την αγαπάμε γι’ αυτό που είναι. Την αγαπάμε γιατί έχουμε αναγνωρίσει την μεγάλη της προσφορά στην οικογένεια, στην κοινωνία. Την αγαπάμε γιατί είναι αυτή, η μία, η μοναδική, η αναντικατάστατη, η γυναίκα μας!
Αυτή η κατανόηση, αυτή η αναγνώριση, φαίνεται στα μάτια μας, στα λόγια μας, στις πράξεις μας.
Ας δώσουμε λοιπόν στις γυναίκες το μόνο δώρο που ζητούν από εμάς, τους συζύγους, τα παιδιά, την κοινωνία.
Ας δώσουμε σαν δώρο την αληθινή αγάπη, αυτή που αγαλλιάζει, ανακουφίζει, παρηγορεί, για να γίνουν κι αυτές το ίδιο ευτυχισμένες όπως κι εμείς…
Από το πρώτο άνοιγμα των ματιών της μπορείς εύκολα να διακρίνεις την επιθυμία της να δημιουργήσει, ν’ αγαπήσει. Είναι το βλέμμα του μικρού κοριτσιού που η φύση ή ο Θεός – ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας – του έχει δώσει το χάρισμα ή την
ευλογία, να δημιουργεί ανθρώπους, να αγαπάει με μιαν ανυπέρβλητη αγάπη την οικογένειά της, όλον τον κόσμο. Κι αυτή την αγάπη, την βλέπεις στο παιχνίδι που κάνει με τις κούκλες, στο παιχνίδι που κάνει με τις φίλες της.
Τα αγόρια, από τη φύση τους, παίζουν παιχνίδια για να νικούν, για να επιβάλλονται. Τα κορίτσια παίζουν παιχνίδια που έχουν σχέση με την οικογένεια, την τρυφερή τους σχέση με το άλλο φύλο, με το μητρικό τους ένστικτο. Κι από πολύ μικρά τα κορίτσια, δείχνουν την αγάπη τους – το καθένα με τον δικό του τρόπο – αλλά διεκδικούν και την αγάπη των άλλων.
Η νέα, στις σχέσεις της με τους συμμαθητές της είναι πάντα πιο ευχάριστη, πιο ανάλαφρη. Όμως κατά βάθος είναι πιο ώριμη από όσο επιφανειακά δείχνει, πιο προβληματισμένη από τα συνομήλικά της αγόρια (μερικές φορές κι από λίγο μεγαλύτερα) για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της και για το μέλλον της. Γι’ αυτό και οι συμβουλές μιας φίλης είναι αρκετές φορές καλύτερες από κάποιου συνομήλικου φίλου.
Η σύντροφος γυναίκα είναι αυτή που ομορφαίνει το σπίτι, είναι η αιτία για να γυρίσουμε «στη φωλιά μας». Είναι το καταφύγιό μας, το λιμάνι μας, η σύμβουλός μας, αυτή που μέχρι το τέλος της ζωής μας, όχι απλά θα μας συμπαραστέκεται αλλά πολλές φορές, όταν εμείς οι άντρες θα έχουμε λυγίσει, δεν θα έχουμε την δύναμη να συνεχίσουμε, θα μας πάρει στους ώμους της για να μας περάσει από τις δυσκολίες της ζωής.
Η μάνα είναι αυτή που με την τρυφερότητά της, την αγάπη της, την υπομονή της, γίνεται η στράτα του παιδιού, η σιγουριά του αύριο, ο φύλακας άγγελος στα γεμάτα παγίδες μονοπάτια της ζωής. Κι αν πολλές φορές τα λόγια ή οι πράξεις των παιδιών πληγώνουν την καρδιά της μάνας, αυτή, με μια θεϊκή δύναμη αλλά κι αγάπη, συγχωρεί.
Κι αλήθεια, μόνον ο Θεός και η μάνα έχουν αυτήν την δύναμη. Να συγχωρούν ακόμα και το μεγαλύτερο λάθος, να συγχωρούν κι ας πληγώθηκαν βαθιά.
Αλλά κι αυτή η γλυκιά μορφή της γιαγιάς, με την τόσο ζεστή ματιά και την μεγάλη αγκαλιά, πόση ανακούφιση μας δίνει, πόσους κακούς εφιάλτες μας διώχνει!
Η γιαγιά είναι εκείνη που μας βάζει στον μαγικό κόσμο του παραμυθιού αλλά κι η γιαγιά είναι αυτή που μας συμβουλεύει για τους κινδύνους που παραμονεύουν. Η γιαγιά είναι εκείνη που μας συνδέει με το παρελθόν, με τις ρίζες μας, νανουρίζοντάς μας με παλιά τραγούδια ή λέγοντάς μας παλιές θαυμάσιες ιστορίες.
Τι περισσότερο, τι σημαντικότερο θα μπορούσαμε εμείς οι άντρες να δώσουμε στις γυναίκες για τα όσα μας προσφέρουν; Τα δώρα είναι σίγουρα μια ένδειξη αγάπης, αναγνώρισης, αλλά από μόνα τους αρκούν;
Νοιώθει ικανοποίηση η γυναίκα από ένα λουλούδι, από ένα χρυσαφικό, μα θα νοιώσει ευτυχισμένη διπλά αν αισθανθεί ότι την αγαπάμε γι’ αυτό που είναι. Την αγαπάμε γιατί έχουμε αναγνωρίσει την μεγάλη της προσφορά στην οικογένεια, στην κοινωνία. Την αγαπάμε γιατί είναι αυτή, η μία, η μοναδική, η αναντικατάστατη, η γυναίκα μας!
Αυτή η κατανόηση, αυτή η αναγνώριση, φαίνεται στα μάτια μας, στα λόγια μας, στις πράξεις μας.
Ας δώσουμε λοιπόν στις γυναίκες το μόνο δώρο που ζητούν από εμάς, τους συζύγους, τα παιδιά, την κοινωνία.
Ας δώσουμε σαν δώρο την αληθινή αγάπη, αυτή που αγαλλιάζει, ανακουφίζει, παρηγορεί, για να γίνουν κι αυτές το ίδιο ευτυχισμένες όπως κι εμείς…
Βασίλισσα τση σκέψης μου,σα μπεις στου νου τον κήπο,
στένεις το αίμα του κορμιού και τση καρδιάς το χτύπο.
στένεις το αίμα του κορμιού και τση καρδιάς το χτύπο.
Βασίλίσσα μοναδική στου νου μου το παλάτι,
που’ χεις τη σκέψη σύμβουλο και το κορμί μου αργάτη.
που’ χεις τη σκέψη σύμβουλο και το κορμί μου αργάτη.
19.Κερά μου,κλέφτρα τση καρδιάς,τα’ ονείρου μου καμάρι,
εσύ με κάνεις και κρατώ τση λύρας το δοξάρι.
εσύ με κάνεις και κρατώ τση λύρας το δοξάρι.
Βαγιοκλαδίζω τον εγώ,μικρή μου ,το μπαξέ σου,
για να τονε μυρίζομαι μόνος το γκαντιφέ σου.
για να τονε μυρίζομαι μόνος το γκαντιφέ σου.
Μια μαργαρίτα φύτρξε στον κήπο που ποτίζω
και μου πενε πως μας αγαπάς και τηνε βαβαλίζω.
και μου πενε πως μας αγαπάς και τηνε βαβαλίζω.
Υπάρχουν θάλασσες,στεργιές,ήλοι,φεγγάρια,αστέρια,
μα’γω προτίμησα να ζω σκλάβος στα δυό σου χέρια.
μα’γω προτίμησα να ζω σκλάβος στα δυό σου χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου