Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012
Ένοχο φράγμα σιωπής για το δοτό όνομα της χώρας Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ ζούσαν συνέχεια σε μια κατάσταση μόνιμης εξέγερσης
Και με το πείσμα της γενικής απολύτου, ως μόνιμης εφεδρείας, του Λαού εξεγερθέντος, η τυραννία κατέρρευσε - σε πείσμα των Οκτωβριανών κάποιου παλιότερου Οκτώβρη. Αλλά και in memoriam των δικών μας Οκτωβριανών. - Στεπανακέρτ, μια πανέμορφη πόλη ψηλά στα βουνά του Καυκάσου, με τον απέραντο ουρανό, με το απέραντο γαλάζιο. Μαγεία και έκσταση, ειδικά τα βράδια χωρίς σύννεφα, χωρίς φεγγάρι, αλλά και χωρίς ηλεκτρισμό και κανονιοβολισμούς επί γης. Ο ουρανός μοιάζει με το Θεό των παιδικών μου χρόνων, ο γαλαξίας η κάτασπρη γενειάδα του και το βάθος του απείρου το πάνσοφον και μεγαλοπρεπές του.
Ταξιδεύουμε με τα κύματα στον αεροδιάδρομο που χάραξε ο Φρίξος με το χρυσόμαλλο κριάρι στο ταξίδι προς την Κολχίδα, πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα. Ταξιδεύουμε με τον Ιάσονα στην ρότα των Αργοναυτών προς τον μυχό του Ευξείνου Πόντου. Προς τους απογόνους των Ελλήνων του Ορχομενού και της Ιωλκού κι ακόμη πιο πέρα, προς τους Εωσφόρους Προμηθείς του Καυκάσου: Πέρα από το Κιουταϊσί , την Κολχίδα δηλαδή, προς το Αρτσάχ, ένα κράτος που ενώ φορά ακόμη το βρεφικό του χνούδι, έχει επιτύχει ωστόσο τον πρώτο του άθλο: Σαν τον Ηρακλή στην ασπίδα του Πτερελάου, έπνιξε τα 2 φίδια που έστειλε η Ήρα για να το κατασπαράξουν.
Πέρα στον Καύκασο, μέσα στην επικράτεια του Αζερμπαϊτζάν, μακριά από την Μητέρα πατρίδα την Αρμενία, σε υψόμετρο 1.500-4.500 μέτρα εκτείνεται η «ορεινή χερσαία νήσος» Αρτσάχ. Μέχρι πρόσφατα, ένα ένοχο φράγμα σιωπής, μας επέτρεπε να γνωρίζουμε την χώρα με το δοτό και προβοκατόρικο όνομα “Ναγκόρνο Καραμπάχ”, δηλαδή ορεινός μαύρος κήπος. Μια σύμμειξη εθνικών και γλωσσικών επικυριαρχιών. Όμως το Αρτσάχ έχει ένα πανάρχαιο αρμενικό πολιτισμό και διεφύλαξε δια μέσου των αιώνων την ταυτότητα, την γλώσσα, την χριστιανική του πίστη, τις παραδόσεις του και εκείνο το ακριβό στοιχείο που προσδιορίζεται ως εθνική κληρονομιά: Τον πολιτισμό του.
Ο Στράβων στο 5ο βιβλίο των «Γεωγραφικών» του, κάτω από τον τίτλο «Αρμενία», μας δίνει την αρχαιότερη κατάθεση:
«… Εν αυτή δεν τη Αρμενία, πολλά μεν όρη, πολλά δε οροπέδια, εν οις ουδ΄άμπελος φύεται ραδίως, πολλοί δ΄ αυλώνες, οι μεν αμέσως, οι δε και σφόδρα ευδαίμονες.. πάρα γαρ η χώρα αυτή καρποίς τε και τοις ημέροις δένδρεσι και τοις αειθαλέσι πληθύει, φέρει δε και ελαίαν. Έτσι δε και η Φαυηγή της Αρμενίας Επαρχία, και η Κωμισηνή και η Ορχιστηνή, πλείστην ιππείαν παρέχουσα...» Ορχιστηνή - Αρχιστηνή - Αρτσάχ. Μια διαχρονική διαδρομή από την αρχαία Ελλάδα προς την σύγχρονη ηρωική και περήφανη χώρα του Καυκάσου. Η έκταση του Αρτσάχ είναι 4.400 τετραγωνικά χιλιόμετρα, περίπου όσο η μισή Κύπρος. Ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του1979 ήταν 185.000
κάτοικοι εκ των οποίων 82% Αρμένιοι, 17% Τούρκοι και 1% άλλοι (Ρώσοι κλπ.). Σ ΄ αυτό το κλπ υπάρχει μια μικρή αυτόχθων Ελλάδα, που ζει δίπλα στους ημίθεους ενός παράλληλου έπους. Οι Έλληνες της Αρμενίας που κάποτε είχαν την δική τους γεωγραφική οντότητα συγκεντρωμένη κυρίως στα χωριά Μεχμανά, Αλαβερτίν και Ανγκοβά, σήμερα περιφέρονται πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα στα περίχωρα του Ερεβάν και της Στεπανακέρτ. Θύματα κι αυτοί του μακρόχρονου πολέμου που μαστίζει την χώρα.
Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ ζούσαν συνέχεια σε μια κατάσταση μόνιμης εξέγερσης. Ενάντια στους κατακτητές Πέρσες, Χαζάρους, Άραβες, Σελτζούκους, Μογγόλους, Τούρκους, Ρώσους, Σοβιετικούς. Το τίμημα της ελευθερίας το μέτρησαν με εκατόμβες θυμάτων, με σφαγές και ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας τους. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Τσάροι και οι Σουλτάνοι έπαιξαν στα ζάρια την τύχη των Αρμενίων του Αρτσάχ αρκετές φορές. Η χώρα ενοικιάστηκε, αγοράστηκε, πουλήθηκε. Με τη συνθήκη του Γαρς και της Μόσχας (1921) οι Αζέροι Τούρκοι «παραιτήθηκαν» από οποιονδήποτε δικαίωμα επί της χώρας. Σε λίγο καιρό όταν «διακυβεύονταν τα συμφέροντα του Σοσιαλιστικού κόσμου» οι Ρώσοι ξανάβαλαν τους Τούρκους στο παιχνίδι με την τριμερή της Αλεξαντροπόλ (Λενινακάν). Και ενώ ο Λένιν ξεψυχούσε, ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς παρέδιδε το Αρτσάχ στους Αζέρους. Οι οποίοι, πιστοί στις παραδόσεις της φυλής τους, απαγόρευσαν την χρήση και διδασκαλία της Αρμενικής γλώσσας, έκλεισαν στην φυλακή την Αρμενική διανόηση, σταύρωσαν άπειρες φορές τον Άγιο Μεσρόπ.
Οι κάτοικοι του Αρτσάχ ζούσαν τα χρόνια της δουλείας με το όραμα της Ελευθερίας και της Ένωσης με την μητέρα Αρμενία. Το άγαλμα της Μάνας Αρμενίας με την Ελευθερώτρια Σπάθα, τους ενέπνεε, τους καθοδηγούσε, εκεί έστρεφαν το βλέμμα. Δοκίμασαν με ψηφίσματα και υπόμνημα. Στις 23 Αυγούστου 1988 διεξήγαγαν το Ενωτικό Δημοψήφισμα: «Αξιούμεν Ένωσιν» Και από κάτω 88.000 υπογραφές. Οι τόμοι του Δημοψηφίσματος επεστράφησαν με οργή από το Κρεμλίνο. Οι Τούρκοι απάντησαν με οργανωμένες σφαγές.
Η Αρμενία δεν προφασίστηκε τη μεγάλη απόσταση και δεν χαρακτήρισε το Αρστάχ «πόρνη της Υπερκαυκασίας»! Οι Αρμένιοι βγήκαν στους δρόμους. Στο Ερεβάν και στην Στεπανακέρτ. Ο περήφανος μαχητής Αγαπαλιάν, υπουργός υγείας του Αρτσάχ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, όταν είχα την τιμή να αγωνίζομαι υπό τις διαταγές του για την Ελευθερία του Αρτσάχ, έλεγε χαρακτηριστικά : «Όταν διαδηλώναμε ειρηνικά μας πετροβολούσαν. Όταν πήραμε κι εμείς πέτρες, έβγαλαν μαχαίρια. Όταν τους πήραμε τα μαχαίρια, μας κτύπησαν με αυτόματα.Όταν σε κάποια αιφνιδιαστικά γιουρούσια τους πήρανε τα καλάσνικωφ, άρχισαν να βομβαρδίζουν την πόλη από παντού. Και ο βομβαρδισμός κράτησε πέντε χρόνια…». Οι Τούρκοι απέκλεισαν την χώρα από παντού. Οι Αρμένιοι επέζησαν χωρίς φαγητό , νερό, φάρμακα, καύσιμα, άντεξαν πέντε δριμύτατους χειμώνες και ένα πεντάχρονο ανελέητο, βομβαρδισμό. Ένα Μεσολόγγι στην καρδιά του Καυκάσου. Πάντα γνώριζαν το τίμημα της Ελευθερίας. Το κατέβαλαν και είναι ελεύθεροι στην ανεξάρτητη δημοκρατία που φέρει ακόμη το βρεφικό της χνούδι και φοράει τα μωρουδιακά της. Που θα εφαρμόσει την αρχή της αυτοδιάθεσης λίαν συντόμως.
Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ αντιστάθηκαν στις σειρήνες και μαυλίστρες όλων των εποχών. Ποτέ δεν μπόρεσαν να λησμονήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες σφαγμένους αδελφούς τους και να τείνουν χείρα φιλίας στους Τούρκους: Η Σίλβα Καπουτικιάν κομμουνίστρια ποιήτρια έλεγε στο Ναζίμ Χικμέτ: «Δώστε μας πρώτα τα εδάφη και την Ελευθερία μας και μετά θα φιληθούμε». Ο Λουκής Ακρίτας είχε πει κάποτε: «Κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης Μεσολογγίου». Η ζωντανή ιστορία του Μεσολογγίου του Καυκάσου επιτάσσει να πούμε « κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι πολίτης Αρτσάχ».
Το Αρτσάχ στέκει περήφανο με την Σπάθα στο χέρι. Με το όραμα του να κυματίζει στον ελεύθερο ουρανό του. Ανέτρεψε και εξευτέλισε τους λογισμούς των υπολογιστών και των Ινστιτούτων Στρατηγικής. Όπως ο λαός μας το 55-59.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου