Απαξιώνοντας την ιστορική μνήμη

της Ελίνας Γαληνού

Ζήσαμε άλλη μια ιστορική παρέλαση εν μέσω Μνημονίων και αγωνιών για το μέλλον της χώρας. Η 28η Οκτωβρίου όμως, γιορτάστηκε τελικά σε όλη την Ελλάδα, σε αρκετά καλύτερο κλίμα από το περυσινό, παρ΄όλα τα μικροεπεισόδια που προέκυψαν μετά την λήξη της. Ας πούμε ότι αυτά ήταν αναμενόμενα, αν και η πείρα θα έπρεπε να μας έχει δείξει ότι δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Εστω, ας δεχτούμε ότι η αγανάκτηση και οργή του κόσμου έχει ξεχειλίσει πια, ενώ οι αντοχές του έχουν στερέψει, πράγμα που το διαμήνυσε ευθέως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είναι γεγονός ότι μετά από τόσες σκληρές δοκιμασίες που περάσαμε και περνάμε, η φόρτισή μας είναι μεγάλη και ίσως κάποιοι από μας αδυνατούν να την ελέγξουν...
Ακόμα όμως και αν είναι δικαιολογημένα όλα αυτά, οι Ελληνες έχουν δικαίωμα να γιορτάσουν μια σημαντική τους ιστορική επέτειο, όπως η μέρα του ΟΧΙ ή να τιμούν το έπος του 40 και τις μάχες των στρατιωτών μας στην Αλβανία. Εχουν δικαίωμα να επικαλούνται την αγωνιστικότητα των προγόνων τους-που δεν είναι τόσο μακρινοί-όσον αφορά την αντίσταση που προέβαλαν προς τον κατακτητή και τη σημασία της για την τύχη της λοιπής Ευρώπης. Κάποιοι μάλιστα επιμένουν ίσως όχι άδικα, ότι αυτό δεν είναι απλό δικαίωμα, μα και χρέος. Χρέος προς όλους εκείνους τους συμπατριώτες μας που έδωσαν τη ζωή τους, για την ιερή έννοια της ελεύθερης πατρίδας. ή
Δεν μπορούμε να επέμβουμε βέβαια στο μυαλό και την ψυχή των νέων ανθρώπων, ώστε να τους εμφυσήσουμε την ίδια συγκίνηση που βιώνουν οι βετεράνοι του 40 και οι εγγύτεροί τους. Ισως δεν αγαπούν όλοι την Ιστορία ή δεν τους έμαθαν να την αγαπούν. Ισως τα σύγχρονα πιεστικά προβλήματα της ζωής, να μην αφήνουν μεγάλο χώρο για τέτοιες συγκινήσεις, αν και είναι λάθος να αποκόβεσαι από το παρελθόν σου, γιατί αποκόβεις έτσι ένα κομμάτι από το μέλλον. Δεν έχει όμως κανένας δικαίωμα να πηγαίνει σε μια τελετή, μια παρέλαση ή μια εκδήλωση ιστορικής μνήμης για να την απαξιώσει. Δυστυχώς όμως, το είδαμε και αυτό να συμβαίνει στην προχτεσινή παρέλαση, μέσα από τις δηλώσεις κάποιου κομματάρχη, ο οποίος ευαγγελίζεται "νέα εποχή".  Σύμφωνα με την δική του άποψη, "όλα αυτά που γιορτάζονται στις 28 Οκτωβρίου είναι ψέμματα και δεν αξίζει να γιορτάζονται..." Επ΄ αυτών, δεν νομίζω ότι υπάρχει δυνατότητα να γίνει κάποιο σχόλιο, πέρα από την διαπίστωση ότι πρόκειται για ένα πολύ θλιβερό φαινόμενο..
Ολοι εμείς που γεννηθήκαμε στην μεταπολεμική εποχή, εννοείται ότι μιλάμε τελευταίοι, εφ΄όσον βρίσκονται ακόμα εν τη ζωή τόσοι βετεράνοι εκείνης της περιόδου. Βετεράνοι που πολέμησαν στην Αλβανία, στη μάχη της Κρήτης, στην Εθνική Αντίσταση ή οι ιερολοχίτες του πολιορκούμενου Τομπρούκ και της μάχης του Αλαμέιν..Υπάρχουν αρκετοί επιζώντες που τους βλέπεις και μόνο να διηγούνται τις μαρτυρίες τους, και σου προκαλούν δέος. Πώς είναι δυνατόν να βγάλεις όλους αυτούς τους ανθρώπους ψεύτες, όταν τόσες από τις εμπειρίες τους είναι αποτυπωμένες μέσα από ιστορικά αρχεία, φωτογραφικό υλικό, ακόμα και ντοκυμαντέρ; Σβήνει η Ιστορία με μια μονοκοντυλιά, επειδή αυτό βολεύει κάποιους για πολιτικούς ή δημαγωγικούς λόγους;
Δεν είναι θέμα κομμάτων ή πολιτικών αποχρώσεων η υπόθεση αυτή, αλλά θέμα αρχών, οι οποίες απ΄ότι βλέπουμε, απαξιώνονται ολοένα από τους σύγχρονους φερόμενους "προοδευτικούς", οι οποίοι μακάρι να ξέραμε τελικά, σε ποιές σταθερές αξίες σκοπεύουν να επενδύσουν. Θυμάμαι όμως ένα περιστατικό επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου που δήλωνε κι΄αυτός προοδευτικός όπως ξέρουμε και συγκρίνω εποχές.. Σε κάποια επιμνημόσυνη τελετή στη Βουλή αφιερωμένη στη μνήμη του Ελευθερίου Βενιζέλου, έγινε ένα επεισόδιο μεταξύ κάποιων βουλευτών και ακούστηκαν ανεπίτρεπτες εκφράσεις για το όνομα του τιμώμενου. Τότε ο πρωθυπουργός Α.Παπανδρέου, παρενέβη, ανέβηκε στο βήμα και είπε "Δεν κρίνω τις απόψεις των κ.κ. βουλευτών για το εν λόγω θέμα...Ομως σ΄ένα μνημόσυνο, δεν έρχονται για να υβρίσουν"  και χτύπησε το χέρι του δυνατά...
Εάν η πρόοδος σημαίνει να φτύνεις τις θυσίες των προγόνων σου, τότε καλύτερα να μας λείπει...