Ο Ήρωας Κωνσταντίνος Κουκίδης

28η Οκτωβρίου 2012. Καθώς ακόμη μία εθνική επέτειος έφτασε, θα κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε έναν λησμονημένο μας ήρωα από εκείνη την ηρωική περίοδο (ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες ήρωες που αναδείξαμε ως Έθνος εκείνα τα χρόνια). Είναι ένας δικός μας ήρωας. Αλεξανδρουπολίτης, Κοζανίτης, Μεσολογγίτης, Χανιώτης, Κορίνθιος, Σαμιώτης, Λημνιός κλπ. Όλη η Ελλάδα ήταν η ιδιαίτερή του πατρίδα. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη ο οποίος διέπραξε την πλέον σημειολογική θυσία η οποία έδωσε το στίγμα της Αντίστασης αλλά έδωσε και μιά πρώτη γεύση προς τους κατακτητές για το τι θα ακολουθούσε...

Το πρωί της 27ης Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί κατακτητές ανεβαίνουν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και ο επικεφαλής τους απαιτεί από τον τελευταίο φρουρό να υποστείλει την ελληνική σημαία, από τον ιστό της, προκειμένου να αναρτήσουν την γερμανική σβάστικα. Το κατέβασμα της γαλανόλευκης δεν ήταν μια απλή κίνηση και αυτό το γνώριζε ο Κουκίδης.

Ήταν η ίδια σημαία η οποία τους προηγούμενους μήνες επέλαυνε νικηφόρα στα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου. Ήταν η ίδια σημαία η οποία χάρισε την πρώτη νίκη εναντίον των δυνάμεων του άξονα και έδωσε ελπίδες σε όλην την ανθρωπότητα πως ο σιδερόφραχτος εχθρός δεν είναι ανίκητος.

Ήταν η ίδια σημαία που έκανε τον ίδιο τον (υπερόπτη) Χίτλερ να αναγνωρίσει πως από όλους τους στρατούς (ουκ ολίγους) που αντιμετώπισε η ναζιστική Γερμανία, οι Έλληνες αντιστάθηκαν πιο ηρωικά.

Ήταν η ίδια η σημαία μιας πατρίδας της οποίας οι στρατιώτες διέθεταν ελάχιστα όπλα και μέσα αλλά διέθεταν απίστευτα αποθέματα γενναιότητας και ηρωισμού. Ήταν η ίδια σημαία η οποία κουβαλούσε (και κουβαλά) μακραίωνη ένδοξη ιστορία ποτισμένη με θυσίες, αίμα, ηρωισμούς και αξίες. Όλα αυτά τα γνώριζε βιωματικά ο Ήρωας Κουκίδης.

Πιστός στα ιδανικά και στις αξίες, με τις οποίες γαλουχήθηκε, ο Κουκίδης δεν θα μπορούσε να αντέξει τέτοια ατίμωση.

Η οικογένειά του ήταν ποντιακής καταγωγής. Ήρθαν το 1919 από την Μπάφρα του Πόντου κυνηγημένοι από την μανία των Νεοτούρκων. Το πλοίο της προσφυγιάς τους άφησε στο Κατάκολο. Πάμφτωχοι εγκαταστάθηκαν αρχικά στην Γαστούνη της Πελοποννήσου. Ο πατέρας Αναστάσης Κουκίδης με την σύζυγό του Φωτεινή και τον μικρό του γιό Κωνσταντίνο κυριολεκτικά είχαν σοβαρότατο πρόβλημα επιβίωσης. Ο πατέρας αναγκαζόταν καθημερινώς να περπατάει χιλιόμετρα αναζητώντας τροφή και δουλειά.

Τελικά η επιβαρυμένη του υγεία, από τις κακουχίες, δεν άντεξε και ο Αναστάσης Κουκίδης απεβίωσε αφήνοντας ολομόναχους την γυναίκα του και τον γιό του. Τότε η Φωτεινή πήρε τον μικρό της γιό και άρχισαν να κτυπούν πολλές πόρτες. Μία από αυτές ήταν και της οικογένειας Σπηλιόπουλου η οποία εκείνην την εποχή είχε βιομηχανία η οποία κατεργαζόταν την γλυκόριζα (για φαρμακευτικούς λόγους) και την εξήγαγε. Η Φωτεινή δούλεψε στους Σπηλιόπουλους και όταν η κόρη του Σπηλιόπουλου παντρεύτηκε έφυγε από την Γαστούνη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα παίρνοντας μαζί της, ως υπηρέτρια, και την Φωτεινή με τον γιό της.

Ο μικρός Κωνσταντίνος ήταν άριστος μαθητής στο Δημοτικό καθώς και στο Γυμνάσιο το οποίο το τελείωσε και αυτό με άριστα. Κατόπιν πήγε σε σχολή λογιστικής. Λίγα πράγματα γνωρίζουμε για την στρατιωτική του θητεία. Πάντως τον Απρίλιο βρισκόταν ένστολος (μάλλον Εύζωνας) φρουρός του Ιερού Βράχου.

Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, λοιπόν, εκείνο το πρωινό της 27ης Απριλίου δεν δέχθηκε την διαταγή του λοχαγού Γιάκομπι (Peter Jacoby) και του υπολοχαγού Έλσνιτς (Georg Elsnits) να υποστείλει την σημαία. Για τον Κουκίδη ήταν η μέγιστη ντροπή.

Ο Ήρωάς μας, μόλις του παρεδόθη η κατεβασμένη σημαία, ακολούθησε τον δρόμο που χάραξαν μυριάδες Ελλήνων προς την αιωνιότητα πέφτοντας από τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως. Ο Κ. Κουκίδης γράφτηκε στον ατελείωτο κατάλογο των Ελλήνων οι οποίοι θυσιάστηκαν "υπέρ πίστεως και Πατρίδος".

Η μητέρα του μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός έχασε τα πάντα καθώς το μοναχοπαίδι της ήταν το μόνο στήριγμά της (που το μεγάλωσε με τρομερές δυσκολίες). Μαρτυρίες αναφέρουν πως έχασε τα λογικά της και καθημερινώς αναζητούσε τον γιό της σε όλη την Αθήνα και σε όλο τον Πειραιά. Το τέλος της ήταν τραγικό. Έχασε την ζωή της κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού του Πειραιά, ψάχνοντας τον γιό της…

Το γεγονός από μόνο του είναι συγκλονιστικό αλλά όχι άγνωστο για τα δεδομένα της ιστορίας των Ελλήνων. Με αφορμή την συγκλονιστική θυσία του Κουκίδη, ο Γερμανός διοικητής της κατεχόμενης Αθήνας έδωσε διαταγή (το μεσημέρι της ίδιας ημέρας) να αναρτήσουν δίπλα στην γερμανική και την ελληνική σημαία.

Σήμερα δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι αμφισβητούν την ύπαρξη του Κουκίδη και της γενναίας του ιστορίας. Είναι ακριβώς οι ίδιοι που μισούν οτιδήποτε προάγει την καλή και ηρωική πλευρά των Ελλήνων τονίζοντας μόνο τις κακές και άτυχες πλευρές του ελληνισμού. Έχει στηθεί μιά ολόκληρη "φάμπρικα" απομυθοποίησης και μηδενισμού των Ελλήνων, θύμα της οποίας έπεσε κι ο Ήρωας Κουκίδης. Αυτή η ιδιότυπη "φάμπρικα" δεν θέλει να έχουμε "νέους" ήρωες και όσους ήδη έχουμε προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους σπιλώσει και να τους απαξιώσει από το συλλογικό μας υποσυνείδητο.

Ιδίως η περίπτωση του Κουκίδη τους ενοχλεί αφάνταστα διότι ενσυνείδητα προτίμησε τον θάνατο από την ατίμωση και μάλιστα προτίμησε τον ένδοξο θάνατο με την ελληνική σημαία (παρομοίως θέλουν να απαξιώσουν την ηρωική θυσία των γυναικών του Ζαλόγγου οι ίδιοι κύκλοι διότι, όπως και του Κουκίδη, είναι μέγιστη πράξη θυσίας, πράγμα ακατάληπτο για μισέλληνες)…

Γι αυτούς που μάχονται την ατελείωτη και ένδοξη ιστορία μας, ο ηρωισμός του Κουκίδη, είναι η απόλυτη πράξη αυτοθυσίας και γενναιότητας πράγμα που τους προκαλεί αποστροφή διότι λαός με ιδανικά και αξίες, πέραν των "κατευθυνόμενων ιδανικών", είναι επικίνδυνος…

Ο παλιός αντιστασιακός του ΕΛΑΣ, Χαράλαμπος Ρούπας, μετά από τριακονταετή έρευνα θα εκδώσει βιβλίο με μαρτυρίες και ακλόνητες αποδείξεις για την ύπαρξη και την ηρωική θυσία του Κωνσταντίνου Κουκίδη.

Εμείς ευχόμαστε, με αφορμή την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, να διδαχθούμε από τα μηνύματα εκείνων των ημερών και να αντισταθούμε σε οποιαδήποτε επιβουλή και σε οποιονδήποτε φασισμό, κεκαλυμμένο ή μη, αναδεικνύοντας τις αξίες μας και την ταυτότητά μας, παραμερίζοντας τις παθογένειές μας και τον κακό μας χαρακτήρα, που επιδεικνύουμε ενίοτε, προκειμένου να μεγαλουργήσουμε και να σταθούμε αντάξιοι της μακραίωνης και ένδοξης ιστορίας μας.

Χρόνια πολλά σε όλους!

"Γραφική Παλιά Αλεξανδρούπολη"