*Ο Νίκος Καζαντζάκης έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 26 Οκτώβρη του 1957. Η απολογία του Νίκου Καζαντζάκη στην ανακριτική αρχή του Ηρακλείου, που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 1925, δεν αποτελεί μόνο ένα έξοχο πολιτικό κείμενο αλλά είναι και δραματικά επίκαιρη σήμερα, την εποχή της κρίσης. Μιας εποχής που η σύγχιση, οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν.
By YAAKOV LAPPIN 10/29/2012 00:38 Army figures released ahead of November draft show Golani infantry brigade remains popular choice for youths soon to join IDF. The Golani infantry brigade remains the popular choice for youths who will soon join the IDF, according to army figures released Sunday, ahead of the November draft.
“The motivation for combat service among teenagers is stable at 73.3 percent, as is the motivation to serve in infantry units – half of teenagers want to get there,” said the head of the Conscription Reinforcement Branch, Col. Yosi Malka. Golani remained the most popular infantry brigade, while Givati came in second place, according to the IDF’s figures.
Με εκτενές ρεπορτάζ το γνωστό ανθελληνικό Τοπ Τσάνελ αναφέρεται στις σημερινές εκδηλώσεις στην Κλεισούρα, προβάλλοντας , όπως συνηθίζει άλλωστε, τη «συγκέντρωση» ολίγων δεκάδων νεαρών με κόκκινα μπλουζάκια και αλβανικές σημαίες που είχε χρηματοδοτήσει και οργανώσει η Ερυθρόμαυρη Συμμαχία του Σπαχίου και το τσάμικο PDIU που συμμετέχει στην κυβέρνηση Μπερίσα. Σύμφωνα με το Τοπ Τσάνελ οι συμμετέχοντες στη διαμαρτυρία δήλωναν πως δεν θα επιτρέψουν την έλευση ελλήνων νεοναζιστών , όπως τους είχαν δασκαλέψει τα αφεντικά τους, καθώς στην εκδήλωση μνήμης στην Κλεισούρα συμμετείχαν προσκυνητές Ελλαδίτες και Βορειοηπειρώτες και κάνενα μέλος της «Χρυσής Αυγής».
Υπενθυμίζουμε ότι στις αρχές Οκτωβρίου, επισκεπτόμενος το Αλγέρι, ο στρατηγός Κάρτερ Χαμ, διοικητής της «AFRICOM» είχε δηλώσει: «Δεν είμαι εδώ για να μιλήσω για τη στρατιωτική παρουσία μας στο Μάλι, αλλά για να ενθαρρύνω το διάλογο μέσα σε αυτή τη χώρα με τις γειτονικές χώρες για την αποκατάσταση της σταθερότητας στο Μπαμάκο. Δεν θα υπάρχουν αμερικανικά στρατεύματα στο έδαφος». Για τον στρατηγό Carter Ham, «Η Αλγερία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι τελείως σύμφωνες για μια προτεραιότητα: ο λαός του Μάλι πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ελεύθερα την κυβέρνησή του και να ζήσει με ειρήνη και ασφάλεια».
Δείτε το ντοκιμαντέρ για την «καταστροφή της Σμύρνης». Κατάλληλη απάντηση στη «ντροπή» μιας ορισμένης, υποτιθέμενης «αριστεράς», τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ σήμερα Μαρία Ρεπούση. Την αποκαλούμε έτσι όχι για τις απόψεις που δικαιούται να εκφράζει. Αλλά για την σκοπούμενη πλαστογράφηση ιστορικού υλικού. Δεν πρόκειται άλλωστε περί απόψεων. Κανένα άτομο δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα την άποψη ότι επιβάλλεται διαστρέβλωση πληροφοριών για τη σφαγή των Ελλήνων για να προστατευθεί η «ψυχή» των μαθητών, αλλά να θέλει διδαχή του ολοκαυτώματος στα νήπια! Τι ακόμα θα δούμε και θα ακούσουμε σε μια χώρα, που το γελοίο ανταγωνίζεται επάξια το τραγικό; Η ταινία είναι σημαντική υπενθυμίζοντας, με τρόπο δίκαιο, το 1922, χωρίς το οποίο είναι απλώς ακατανόητες ελληνική ιστορία και ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κυρίως αποκαλύπτοντας τη διαχρονικότητα των σταθερών συμπεριφοράς άρχουσας τάξης και πολιτικού προσωπικού μας. Τότε, αυτά τα χαρακτηριστικά οδήγησαν στο τέλος μιας τρισχιλιετούς παρουσίας στη Μικρασία, σήμερα απειλούν να αφανίσουν το ελληνικό κράτος. Οι κυβερνήσεις των εγγονών του «Γέρου της Δημοκρατίας» και της Πηνελόπης Δέλτα, όχι μόνο δεν ήταν/είναι καλύτερες από τις, απολύτως υπεύθυνες για την καταστροφή, ελληνικές κυβερνήσεις της εποχής, τείνουν να αποδειχθούν πολύ χειρότερες, τελευταίος σταθμός μιας μακράς εκφυλιστικής πορείας. Και το ελληνικό κοινωνικό ολοκαύτωμα χειρότερο από το εθνικό του 1922
Ζήσαμε άλλη μια ιστορική παρέλαση εν μέσω Μνημονίων και αγωνιών για το μέλλον της χώρας. Η 28η Οκτωβρίου όμως, γιορτάστηκε τελικά σε όλη την Ελλάδα, σε αρκετά καλύτερο κλίμα από το περυσινό, παρ΄όλα τα μικροεπεισόδια που προέκυψαν μετά την λήξη της. Ας πούμε ότι αυτά ήταν αναμενόμενα, αν και η πείρα θα έπρεπε να μας έχει δείξει ότι δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Εστω, ας δεχτούμε ότι η αγανάκτηση και οργή του κόσμου έχει ξεχειλίσει πια, ενώ οι αντοχές του έχουν στερέψει, πράγμα που το διαμήνυσε ευθέως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είναι γεγονός ότι μετά από τόσες σκληρές δοκιμασίες που περάσαμε και περνάμε, η φόρτισή μας είναι μεγάλη και ίσως κάποιοι από μας αδυνατούν να την ελέγξουν...
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη akontogiannidis@yahoo.gr Ποτέ άλλοτε το Ελληνικό Έθνος δεν ήταν τόσο πανέτοιμο για πόλεμο, όσο το ΄40. Μέσα σε 90΄ πάρθηκαν τόσο σημαντικές αποφάσεις και έγιναν τόσες πολλές επιτυχείς κινήσεις στην πολεμική σκακιέρα, που δείχνουν ότι εκείνες τις κρίσιμες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου, δεν ήταν μόνο το δίκιο και η Παναγία που μας βοηθούσε, αλλά η κατάλληλη και ικανή ηγεσία που προετοίμασε καλά το λαό γι αυτό το ενδεχόμενο. Γιατί ο Μεταξάς μπορεί να ήταν ο δικτάτορας που κατάργησε τη δημοκρατία, την ελευθερία των πολιτών κι έστειλε εξορία τους πολιτικούς του αντιπάλους, ήταν όμως αδιαμφισβήτητα, ικανότατος επιτελικός αξιωματικός και ήξερε να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία πολεμικές καταστάσεις. Ας δούμε τώρα λεπτό προς λεπτό την εξέλιξη των γεγονότων της μεγάλης εκείνης νύχτας.
ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΙΧΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ-ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΑ 900.000 ευρώ αποζημίωση στους συγγενείς θυμάτων νεοναζί
Συνολικά 900.000 ευρώ κατέβαλε η γερμανική κυβέρνηση ως αποζημίωση στις οικογένειες των 10 ανθρώπων για τις δολοφονίες των οποίων κατηγορείται μια νεοναζιστική ακροδεξιά συμμορία.
(φωτογραφία αρχείου)
Η κυβέρνηση ανέφερε ότι οι δύο νεοναζί που είχαν πεθάνει το Νοέμβριο, όταν είχαν συμφωνήσει ο ένας να σκοτώσει τον άλλο και κατόπιν να αυτοκτονήσει, είχαν δολοφονήσει εννιά μετανάστες καταστηματάρχες-μεταξύ των οποίων και έναν Έλληνα- καθώς και μια αστυνομικίνα από το 2000 ως το 2007 και είχαν επίσης τραυματίσει πολίτες σε δύο βομβιστικές επιθέσεις.
Η επικίνδυνη ισχνότητα του μετώπου μας στην Πίνδο απαιτεί μια ερμηνεία. Η οποία για έναν αντικειμενικό ερευνητή οδηγεί στην ανακάλυψη αλυσιδωτών ευθυνών στα ανώτερα κλιμάκια της τότε πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας μας, αν και υποστηρίχθηκε, ότι ακόμα και στα αμέσως προϊστάμενα του Δαβάκη; κλιμάκια επικρατούσε κάποια εχθρότητα εναντίον του, που οδήγησε στην ανεξήγητη έλλειψη ενισχύσεως του.
..Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται "στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους που έκανε ο Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του". Ο Δαβάκης το είδε αμέσως και από τη δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν σίγουρος ότι χάρη σ' αυτό το λάθος "θα μάντρωνε τους Ιταλούς".
«Δεν θεωρούμε ότι ο Σχορτσιανίτης, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής, είναι Έλληνας. Δεν είναι Έλληνας. Πρέπει να είναι και οι δύο γονείς του Έλληνες και να ανήκουν στην ευρωπαϊκή φυλή.
Χίτλερ,«Ο Αγών μου»:Οι Εβραίοι προσπαθούν να αποτρέψουν την κυριαρχία της Άρειας φυλής, αλλοιώνοντας τα φυσικά της χαρακτηριστικά και πείθοντας τους ανθρώπους της να εγκαταλείψουν την υπεροχή τους, προς χάριν της ισότητας.
Στην εκπομπή «Μακελειό» στο κανάλι «Extra 3»-Παναγιώταρος: Ο Σχορτσιανίτης δεν είναι Έλληνας, όποιος τον θέλει ας τον πάρει στο δικό του κόμμαΤο πρότυπο του αληθινού Έλληνα σκιαγράφησε, με τον πλέον φυλετικό και ρατσιστικό τρόπο, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Παναγιώταρος ο οποίος με δηλώσεις του σε τηλεοπτικό σταθμό τα έβαλε με τον διεθνή μπασκετμπολίστα Σοφοκλή Σχορτσιανίτη.Ο διάλογος είναι ανάμεσα στους παρουσιαστές της εκπομπής «Μακελειό» στο κανάλι «Extra 3» και στο φιλοξενούμενο βουλευτή της «Χρυσής Αυγής» Ηλία Παναγιώταρο. Διαβάστε και βγάλτε μόνοι σας συμπέρασμα: - Αν στο κόμμα σας ερχόταν μία Ελληνίδα έγχρωμη ή ένας Έλληνας έγχρωμος που ήταν Έλληνας αλλά ήταν το χρώμα του σκούρο. Θα τον παίρνατε στο κόμμα;
«Τι εννοείτε σκούρο; Ηλιοκαμένος;».
- Να ήταν μαύρος. Χριστιανός ορθόδοξος, ο οποίος είναι Έλληνας με ελληνική ταυτότητα. Ο Σχορτσιανίτης.
«Δεν θεωρούμε ότι ο Σχορτσιανίτης, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής,είναι Έλληνας. Δεν είναι Έλληνας.Πρέπει να είναι και οι δύο γονείς του Έλληνες και να ανήκουν στην ευρωπαϊκή φυλή. Αυτό θεωρούμε εμείς. Αν θεωρείτε εσείς τον Σχορτσιανίτη Έλληνα, πάρτε τον στο δικό σας κόμμα».
- Είσαστε ρατσιστές ή απλώς πολεμάτε τους λαθραίους όπως λέμε;
«Το να πιστεύεις στη διαφορετικότητα των φυλών δεν είναι κακό πράγμα».
- Με συγχωρείτε, αλλά αυτό είναι το δόγμα της Αρίας Φυλής.
«Προς θεού. Πώς θα γίνει δηλαδή; Πρέπει να είμαστε υπερασπιστές της ράτσας των σκύλων; Δηλαδή, να μην μπερδεύουμε το πεκινουά με το λαμπραντόρ. Εμείς θεωρούμε ότι ο Θεός τα έπλασε έτσι και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Τιμή τους και καμάρι τους που είναι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι. Δε θεωρούμε ότι είναι Έλληνες. Δεν είναι βασικά».
- Εσείς κυνηγάτε τους λαθραίους ή όλους;
«Εμείς δεν τους κυνηγάμε. Εμείς υπερασπιζόμαστε τους Έλληνες. Και υπάρχουν μόνο λαθραίοι καταρχήν. Δεν υπάρχουν νόμιμοι μετανάστες στην Ελλάδα. Είναι ένα μεγάλο ψέμα».
Posted On Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 2012 at by Λουκάς Δ. Συμπεράς
Στις αρχές Μαρτίου 1941, ο ίδιος ο Μπενίτο Μουσολίνι έφτασε στην Αλβανία για να παρακολουθήσει από κοντά τις επιχειρήσεις. Κύριος στόχος, η διάσπαση του μετώπου σε μια γραμμή έξι χιλιομέτρων, από την Γκλάβα στο Μπούμπεσι. Την επιχείρηση είχε αναλάβει το όγδοο ιταλικό σώμα στρατού, που έριξε στη μάχη τέσσερις μεραρχίες και δυο τάγματα μελανοχιτώνων, κρατώντας άλλες δύο σε εφεδρεία. Απέναντι τους, η πρώτη ελληνική μεραρχία που πολεμούσε συνεχώς από την αρχή της εκστρατείας. Η πολυδιαφημισμένη «Εαρινή Επίθεση» των Ιταλών ξέσπασε στις 9 του Μάρτη του 1941 σε όλη τη γραμμή του μετώπου. Στις 26 του Μάρτη ο απολογισμός ήταν τραγικός. Δώδεκα ιταλικές μεραρχίες με άφθονα εφόδια είχαν ριχτεί σε έξι καταπονημένες ελληνικές και δεν πήραν ούτε σπιθαμή εδάφους.
Μεγάλη συμβολή στον Β' ΠΠ είχε η χώρα μας. Πιο γνωστή στο ευρύ κοινό η Ελληνο-ιταλική σύγκρουση στην Πίνδο, η Μάχη των Οχυρών της Γραμμής Μεταξά και η Μάχη της Κρήτης. Ένα περιστατικό ηρωικό από το ελληνο-αλβανικό μέτωπο που δεν είναι τόσο πολύ γνωστό, διαδραματίστηκε κατά την διάρκεια της «Εαρινής Επίθεσης» των Ιταλών στο Ύψωμα 731.
Posted On Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 2012 at by Λουκάς Δ. Συμπεράς
Επεισόδια σημειώθηκαν σήμερα στην Πρεμετή της Αλβανίας, κατά τη διάρκεια τελετής στο Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο Κλεισούρας (ένα από τα δύο Ελληνικά στρατιωτικά νεκροταφεία στην γειτονική χώρα). Συγκεντρωμένοι Τσάμηδες και οπαδοί της “Ερυθρόμαυρης Συμμαχίας” του Κρέσνικ Σπαχίου επιτέθηκαν με πέτρες εναντίον λεωφορείων που μετέφεραν συγγενείς των πεσόντων μαχητών του 1940 και διπλωματικών οχημάτων που μετέφεραν τον Ελληνα πρέσβη, τον γενικό πρόξενο Αργυροκάστρου και Έλληνες βουλευτές. Σύμφωνα με Αλβανικά ΜΜΕ, στα επεισόδια συμμετείχε και βουλευτής του εθνικιστικού κόμματος «Vetvendosja» (Αυτοδιάθεση), του κοσοβάρου Αλμπίν Κούρτι. Η επίθεση διεκόπη μετά από παρέμβαση αστυνομικών δυνάμεων, ενώ ολόκληρη η τελετή πραγματοποιήθηκε κάτω από τα συνεχή ανθελληνικά συνθήματα των συγκεντρωμένων. http://www.enkripto.com/2012/10/blog-post_5167.html
Πιο μακριά από την Ευρωπαϊκή Ενωση από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να θεωρείται η Σερβία, μετά την επιμονή των νεοεκλεγέντων αξιωματούχων της να μη συνδιαλλαγούν σχετικά με το νέο καθεστώς του Κοσόβου. Πάγιο αίτημα της ευρωπαϊκής, και κυρίως της γερμανικής, διπλωματίας είναι η αποδοχή από πλευράς Βελιγραδίου της νέας κατάστασης στην περιοχή. Η Μέρκελ αυτοπροσώπως είχε διαμηνύσει στον πρώην πρόεδρο Τάντιτς ότι τίποτα λιγότερο από μια ουσιαστική, εάν όχι τοπική, αναγνώριση, δεν θα άνοιγε τις πύλες της Ευρώπης για τη χώρα του.
Η συνάντηση του Σέρβου πρωθυπουργού Ιβιτσα Ντάτσιτς με τον Κοσοβάρο ομόλογό του Χασίμ Θάτσι την περασμένη εβδομάδα κάθε άλλο πάρα σύγκλιση των δύο αντιμαχόμενων πλευρών σε αυτό το θέμα θα έπρεπε να θεωρηθεί.
Παρά τις αντιδράσεις που η συνάντηση προκάλεσε και στις δύο χώρες, οι ηγεσίες τόσο των Σέρβων όσο και των Αλβανών Κοσοβάρων δεν φαίνεται να υπαναχωρούν από τις πάγιες θέσεις τους. Ο Ντάτσιτς απάντησε στην κριτική που δέχθηκε στο εσωτερικό ότι η συνάντηση όχι μόνο δεν είχε επίσημο διπλωματικό χαρακτήρα αλλά σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι η Σερβία επανεξετάζει την πάγια θέση της μη αναγνώρισης του Κοσόβου. Ακολούθησαν μάλιστα δηλώσεις του πρόεδρου Νίκολιτς, ο οποίος σε συνέντευξή του στη σκοπιανή τηλεόραση υποστήριξε πως στις πρόσφατες συναντήσεις του με Ευρωπαίους αξιωματούχους ξεκαθάριζε πως «κανένας γεννημένος στη Σερβία τα επόμενα 100 χρόνια» δεν θα δεχόταν την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Ο Νίκολιτς φαίνεται να αναλαμβάνει τον ρόλο του κακού μαντατοφόρου για την Ε.Ε. σε αντίθεση με τον Ντάτσιτς που εμφανίζεται πιο διαλλακτικός, χωρίς αυτό να αποκλείει ένα μοίρασμα ρόλων μεταξύ των δύο ανδρών. Σύμφωνα με τον Σέρβο πρόεδρο, οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να αποσυνδέσουν τα πρακτικά θέματα από το ζήτημα της αναγνώρισης ενός ανεξάρτητου Κοσόβου από τους Σέρβους μόνο και μόνο για να επιταχύνουν αυτήν. Οπως ο ίδιος είπε, «εάν κάποιος από την Ευρώπη μάς έλεγε ότι το Κόσοβο δεν είναι πρόβλημα για την ενταξιακή πορεία της Σερβίας και ότι θα έπρεπε να ασχοληθούμε με όλα τα άλλα θέματα εκτός από αυτό, το οποίο και θα επιλύαμε στο τέλος, θα ήταν σαν να υποκρίνεται ότι αυτή η στάση δεν οδηγεί κατευθείαν στην αναγνώριση του Κοσόβου».
Από την άλλη πλευρά, η ριζοσπαστική οργάνωση «Αυτοδιάθεση» διοργάνωσε διαδήλωση προκαλώντας μικροεπεισόδια έξω από το Κοινοβούλιο της Πρίστινας, χωρίς όμως να δώσει ιδιαίτερη συνέχεια. Η πρώην νεολαιίστικη οργάνωση -και νυν σκληροπυρηνικό εθνικιστικό κοινοβουλευτικό κόμμα του ανερχόμενου ηγέτη Αλμπιν Κούρτι- χρησιμοποιεί πετυχημένα την αβεβαιότητα που προκαλεί η αστάθεια στο βόρειο τμήμα της περιοχής για να προσελκύσει υποστηρικτές. Η αυξανόμενη δημοφιλία του, με βάση την πάγια θέση του για ολική ρήξη με τους Σέρβους, πιέζει ολοένα και περισσότερο τους παραδοσιακούς συνομιλητές των Ευρωπαίων. Παρά τις οχλήσεις που ασκεί ο Θάτσι για πιο ενεργό ρόλο της διεθνούς κοινότητας στο βόρειο τμήμα της περιοχής όπου πλειοψηφεί το σερβικό στοιχείο, προς το παρόν δεν φαίνεται ότι υπάρχει τέτοιου είδους αποφασιστικότητα και προθυμία να αναληφθεί το συνεπαγόμενο κόστος, από πλευράς κυρίως των Ευρωπαίων.
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Οκτωβρίου 28, 2012
Της Κορίνας Καφετζοπούλου
Πριν ένα χρόνο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να αποτυπώσω στο περιοδικό «Π» της εφημερίδας «Πατρίς», τη μαρτυρία του 94χρονου Γιώργου Παλαιάκη από τη Ρογδιά, ο οποίος με δίδαξε μερικές σελίδες από την πραγματική ιστορία αυτού του τόπου.
Μια ιστορία που δε διδαχθήκαμε αφού οι ιστορικοί της εποχής δεν προχώρησαν στην καταγραφή των προφορικών μαρτυριών, κι αρκέστηκαν μόνο στα γραπτά. Δεν έψαξαν και δεν καταδέχτηκαν να συναντήσουν από κοντά αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για αυτή την ταλαίπωρη πατρίδα. Και δεν ήταν μόνο οι αντάρτες ή όσοι στρατιώτες «οργανωμένα» πήραν τα τουφέκια. Ήταν και άλλα αμούστακα παλικάρια που αντιστάθηκαν που πολέμησαν «μεμονωμένα» που έτρεχαν μέσα στις πόλεις κι έψαχναν στις γειτονιές να βρουν τους Γερμανούς για να τους χτυπήσουν και να υπερασπιστούν το χώμα τους.
Γνωρίζοντας ότι θα σκοτωθούν…
Εφετείο Ρώμης: Επιβεβαίωση την ποινή των ισοβίων στους πρώην Ναζιστές
,,,εκτελώντας συνολικά 400 ανθρώπους σε αντίποινα για επιχειρήσεις των Ιταλών αντιστασιακών, που είχαν προκαλέσει τον θάνατο ενός αξιωματικού και δύο Γερμανών στρατιωτών..
Το Εφετείο του στρατοδικείου της Ρώμης καταδίκασε σήμερα σε ισόβια δεσμά τρεις πρώην αξιωματικούς των Ναζιστικών στρατευμάτων που κατηγορούνται ότι συμμετείχαν στην κατακρεούργηση εκατοντάδων πολιτών το 1944 σε κοινότητες των Απεννίνων Ορέων , ανάμεσα στην Τοσκάνη και στην Εμίλια-Ρομάνια, στη βορειοανατολική Ιταλία.Πρωτοδίκως, 9 πρώην στρατιωτικοί, στην πλειονότητά τους ενενηκοντούτεις, είχαν καταδικασθεί ερήμην σε ισόβια τον Ιούλιο του 2011 για τις σφαγές στο Μόνκιο, το Σουζάνο και το Κοστρινιάνο. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών τρεις από αυτούς έφυγαν από τη ζωή και το εφετείο απήλλαξε άλλους τρεις στη σημερινή ακροαματική διαδικασία.
Διαβάστε για την νέα διάκριση “Αριστείας” που έλαβε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ) είναι πλέον το πρώτο δημόσιο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα που έλαβε διάκριση Αριστείας, σύμφωνα με το παγκόσμια αναγνωρισμένο μοντέλο Αριστείας EFQM (European Foundation of Quality Management)
Ένα ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου για τη σχέση της Χρυσής Αυγής με την ΕΛ.ΑΣ. φιλοξενεί η διαδικτυακή έκδοση της βρετανικής εφημερίδας Guardian. Στο ντοκιμαντέρ, που έχει αναρτηθεί σε δύο ξεχωριστές σελίδες: μία στα ελληνικά και μία στα αγγλικά, ανώτατος αξιωματικός δηλώνει ανοιχτά πως η Χρυσή Αυγή έχει παρεισφρύσει στην Eλληνική Aστυνομία.
Αναρτήθηκε από τον/την antexoume στο Οκτωβρίου 28, 2012
Ο στρατιώτης Τσιαβαλιάρης Βασίλειος του Ιωάννη από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού, έπεσε την 5η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940 μόλις εξήλθε από το 21ο φυλάκιο (ύψωμα Γκόλιο).
Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης από την Πιαλεία Τρικάλων υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού και η θέση του ήταν στο 21ο φυλάκιο της ελληνο-αλβανικής μεθορίου. Η ώρα είναι 5.00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου. Οι Ιταλοί αρχίζουν τη ρίψη όλμων και θραύσμα ενός όλμου τραυματίζει θανάσιμα τον Τσιαβαλιάρη.
28η Οκτωβρίου 2012. Καθώς ακόμη μία εθνική επέτειος έφτασε, θα κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε έναν λησμονημένο μας ήρωα από εκείνη την ηρωική περίοδο (ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες ήρωες που αναδείξαμε ως Έθνος εκείνα τα χρόνια). Είναι ένας δικός μας ήρωας. Αλεξανδρουπολίτης, Κοζανίτης, Μεσολογγίτης, Χανιώτης, Κορίνθιος, Σαμιώτης, Λημνιός κλπ. Όλη η Ελλάδα ήταν η ιδιαίτερή του πατρίδα. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη ο οποίος διέπραξε την πλέον σημειολογική θυσία η οποία έδωσε το στίγμα της Αντίστασης αλλά έδωσε και μιά πρώτη γεύση προς τους κατακτητές για το τι θα ακολουθούσε... Το πρωί της 27ης Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί κατακτητές ανεβαίνουν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και ο επικεφαλής τους απαιτεί από τον τελευταίο φρουρό να υποστείλει την ελληνική σημαία, από τον ιστό της, προκειμένου να αναρτήσουν την γερμανική σβάστικα. Το κατέβασμα της γαλανόλευκης δεν ήταν μια απλή κίνηση και αυτό το γνώριζε ο Κουκίδης.
Ήταν η ίδια σημαία η οποία τους προηγούμενους μήνες επέλαυνε νικηφόρα στα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου. Ήταν η ίδια σημαία η οποία χάρισε την πρώτη νίκη εναντίον των δυνάμεων του άξονα και έδωσε ελπίδες σε όλην την ανθρωπότητα πως ο σιδερόφραχτος εχθρός δεν είναι ανίκητος.
Αναρτήθηκε από τον/την antexoume στο Οκτωβρίου 28, 2012
Μία άγνωστη ελληνική ταινία, που ήταν η πρώτη που διακρίθηκε σε διεθνές φεστιβάλ. «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον «Κλέφτη των ποδηλάτων» τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!».
Βιτόριο Ντε Σίκα (προς τον Γκρεγκ Τάλλας, όταν είδε το 1955 το «Ξυπόλητο Τάγμα» στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου) Το «Ξυπόλητο Τάγμα» είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια ομάδα, απ’ αυτά τα ορφανά, για να επιβιώσουν, παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Οργανώνονται σαν μυστικός «στρατός», με ιεραρχία και πειθαρχία. Μόνα τους συγκροτούν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Πηγή για την τροφοδοσία τους είναι τα γερμανικά καμιόνια που κουβαλάνε ψωμί και τρόφιμα και οι μαυραγορίτες. Τα κλεμμένα μοιράζονται στα ορφανά, αλλά και σε άλλους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που είχαν ανάγκες. Τα παιδιά του «Ξυπόλυτου Τάγματος» έμειναν στην ιστορία σαν «σαλταδόροι». Ο θρύλος λέει, πως πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄40, βρισκόταν στην Αμερική ο ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Νίκος Κατσιώτης, ο οποίος συζητώντας με τον Γκρεγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός) του διηγήθηκε πως την ημέρα που η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την απελευθέρωσή της, τον Νοέμβριο του 1944, στο τέλος της διαδήλωσης ακολουθούσε ένα τσούρμο από κουρελήδες πιτσιρικάδες οι οποίοι κρατούσαν ένα πανό που έγραφε «Ξυπόλητο Τάγμα». Η διήγηση του Νίκου Κατσιώτη, συγκλόνισε τον Τάλλας κι αποφάσισε να κάνει το «Ξυπόλητο Τάγμα» ταινία. Το 1952, ο Γκρεγκ Τάλλας έρχεται στην Ελλάδα και με την περιορισμένη οικονομική υποστήριξη ενός άλλου Ελληνοαμερικανού, ξενοδόχου στο Λος Άντζελες, του Πέτρου Μπουντούρη, άρχισε να γυρίζει την ταινία « Το Ξυπόλητο Τάγμα». Ο Νίκος Κατσιώτης έγραψε το σενάριο, ενώ την μουσική έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης (η πρώτη του για κινηματογραφική ταινία), με εκτέλεση από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (υπό την διεύθυνση τού ιδίου). Η θαυμάσια φωτογραφία ήταν του Μιχάλη Γαζιάδη
ΤΟ ΑΓΙΟΝ Όρος, το τελευταίο καταφύγιο του μοναχισμού στο σύγχρονο κόσμο δεν έμεινε έξω από τη δίνη των κατοχικών χρόνων. Και όπως με τους υπόλοιπους αρχαιολογικούς θησαυρούς, έτσι και τα ανεκτίμητα εκκλησιαστικά κειμήλια μπήκαν στο στόχαστρο των Γερμανών κατακτητών. Μόνο που με το Άγιον Όρος δεν έγινε ό,τι και στην υπόλοιπη χώρα και οι ναζί δεν κατάφεραν χάρη στην ευέλικτη πολιτική των μοναχών να λεηλατήσουν και την Αθωνική Πολιτεία.
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρώην διοικητής του Αγίου Όρους Δημ. Γ. Τσάμης στο βιβλίο του «Άγιον Όρος, Προσέγγιση στην πρόσφατη ιστορία του» αναφέρεται αναλυτικά στην προσπάθεια αυτή των Γερμανών. «Το ενδιαφέρον των Γερμανών για τους θησαυρούς του Αγίου Όρους εκδηλώθηκε από τους πρώτους μήνες της Κατοχής», γράφει ο καθηγητής. «Τον Ιούνιο του 1941 με εντολή των Ανωτάτων Στρατιωτικών Αρχών της Γερμανίας έφθασε στο Άγιον Όρος ο διαπρεπής βυζαντινολόγος καθηγητής του πανεπιστημίου του Μονάχου και γνωστός φιλοναζιστής δρ Φραντς Ντέλγκερ (Dr. Franz D?lger)
Ο Χ Ι μόνο μία μέρα τον χρόνο, κάθε 28η Οκτωβρίου, στην επέτειο, αλλά κάθε μέρα κι ολόχρονα θα έπρεπε οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες να γιορτάζουμε το νικηφόρο Έπος του Σαράντα και την ηρωική Εθνική Αντίσταση 1940 -1945 που ορθώσαμε εναντίον της λαίλαπας του ιταλικού Φασισμού και του γερμανικού Ναζισμού. Με πρώτιστο καθημερινό περιεχόμενο του εορτασμού τη βαθύτερη και σφαιρικότερη μελέτη, συνειδητοποίηση κι αποκρυστάλλωση, ως νοήματος βίου και ως γνώμονα καθημερινών αποφάσεων και συμπεριφορών, του αναστήματος τής εθνικής, της πολιτικής, της πνευματικής, πολιτισμικής, ιδεολογικής, υπαρξιακής και εμπράκτως ένοπλης, συνολικής άμυνας τού αιωνίως αειθαλούς υπέρ ελευθερίας διαχρονικού ελληνικού επιτεύγματος, απέναντι στην ολοκληρωτική και απόλυτη άρνησή του, που συνιστά ο κάθε προέλευσης, ταυτότητας και παραλλαγής Φασισμός και Ναζισμός.
Ο Χ Ι μόνο μια μέρα του χρόνου με τους σημαιοστολισμούς, τις παρελάσεις και τους πανηγυρικούς, αλλά κάθε μέρα με την πάνσεπτη Γαλανόλευκη ως το ιερότερο σύμβολο της ευψυχίας και της σοφίας για την ελευθερία. Ελευθερία η οποία επιζητεί να πραγματώνεται όχι μόνο ως εθνική αλλ’ αξεχώριστα κι ομοούσια, ως πολιτική και κοινωνική και οικονομική και πνευματική ελευθερία, των ελεύθερα αυτοκυβερνωμένων κι αυτεξούσιων ελευθέρων πολιτών, ενεργώς μετεχόντων σε ελεύθερης χώρας πολιτεία και πολίτευμα ελευθερίας: Ακμαία κι αναπτυγμένη δημοκρατία, η οποία καθημερινά αυτοπροστατεύεται, αυτοπεριφρουρείται, αντιστέκεται και αενάως αντιμάχεται κάθε τερατογένεσης Φασισμό, Ναζισμό, Κεμαλισμό, Οθωμανισμό και παντός είδους ή χρώματος Ολοκληρωτισμό κι Ολιγαρχισμό.
Α Υ Τ Ο ΟΜΩΣ το συλλογικό και προσωπικό καθήκον τής διαρκώς δημοκρατικότερης εγρήγορσης, άγρυπνης απελευθερωτικής φροντίδας κι εύψυχης συμμετοχικής δράσης, το έχουμε από χρόνια παραμελημένο. Περί άλλων τυρβαζόμενοι, παραπλανώμενοι κι αυταπατώμενοι. Με αποτέλεσμα την επικίνδυνη παρακμή και του πολιτεύματος -που παραδόθηκε στα χέρια της Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας- και την καθίζηση όλων των συντελεστών εθνικής ισχύος, με απτή πλέον την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εθνική υποτέλεια και υποδούλωση.
Π Υ Ω Δ Ε Σ ΑΠΟΣΤΗΜΑ σήψης και παρακμής που απειλεί πλέον τον Ελληνισμό με γάγγραινα, εν έτει 2012, με ψήφους του λαού, η είσοδος στη Βουλή τών [εν Ελλάδι] Ελλήνων, της ύβρεως τής νεοναζιστικής συμμορίας με τους αγκυλωτούς ελληνόφωνους Φύρερ «Χρυσαυγίτες» και μελανοχιτώνες Ες-Ες, μεταθανάτια φρικτά αναίσχυντη προσβολή των ηρώων μας του 1940 - 1945 που θυσιάστηκαν για της Ελλάδας μας τη λευτεριά. ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
οπροασπιστής της ειρήνης Τζιορτζ Μακάβερν (George ΜcGovern, 1922 - 2012) έφυγε από τη ζωή στα ενενήντα του στις 21 Οκτωβρίου. Ο Μακάβερν έγινε γνωστός ανά την υφήλιο ως ο Αμερικανός πολιτικός που ύψωσε το ανάστημά του κατά του αμερικανικού πολέμου στο Βιετνάμ κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970,και κατάφερε το 1972 να χρηστεί υποψήφιος του Δημοκρατικού κόμματος για τις εκλογές του 1972. Αντίπαλός του και υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον που διεκδικούσε μια δεύτερη προεδρική θητεία. Στις εκλογές του 1972 ο Μακάβερν έχασε κατά κράτος. Από τις 50 πολιτείες κέρδισε μόνο μια - αυτή της ανατολικής πολιτείας της Μασαχουσέτης, η οποία υπήρξε πυρήνας του αντιπολεμικού κινήματος. Για ένα διάστημα μετά κυκλοφορούσαν χάρτες των ΗΠΑ με μόνο 49 πολιτείες. Η «άπιστη» Μασαχουσέτη αφαιρέθηκε από τους χάρτες και τα «εδάφη-ιμάτιά» της μοιράστηκαν στις νικήτριες πολιτείες.
Με διάφορες εκδηλώσεις η Τουρκία θα τιμήσει αύριο την 89η επέτειο από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Για μια ακόμη χρονιά οι Τούρκοι και Τ/κ εθνικιστές θα προβάλουν τη χώρα ως μια περιφερειακή υπερδύναμη με τον ισχυρότερο στρατό και της οικονομικής σταθερότητας, ως τη γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ως έναν πυλώνα ευδαιμονίας ενώ θα επικρίνουν κυβερνήσεις ξένων κρατών, οι οποίες αδυνατούν να αντιληφθούν τον ρυθμιστικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή. Θα βγουν τα σπαθιά από τα θηκάρια κατά των κρατών που συνεχίζουν να υποστηρίζουν την αρμενική γενοκτονία αλλά και κατά της Ε.Ε. με πρόσχημα ότι άγεται και φέρεται από την Κυπριακή Δημοκρατία, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται εκτός της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και του πολιτισμένου κόσμου. Για μια ακόμη χρόνια θα ακούσουμε κάποιους ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, διανοούμενους να συστήνουν σοβαρότητα και αποφυγή υπερβολών καθ’ ότι η Τουρκία έχει πάμπολλα εσωτερικά προβλήματα, ενώ έπεσε στο κενό το όραμα του ΥΠΕΞ Νταβούτογλου για μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες
Του Χριστάκη Ευσταθίου Από το Κέντρο Εκπαίδευσης στα Πολεμίδια, όπου γινόταν η βασική εκγύμναση των εθελοντών. Ανάμεσά τους και ο Κώστας Σοφοκλέους, από την Πάφο. Η φωτογραφία δόθηκε από τη θυγατέρα του, γνωστή ηθοποιό Βαλεντίνα Σοφοκλέους.
Δυναμική ήταν η συμμετοχή της Κύπρου στα γεγονότα που σημάδεψαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποτυπώνεται μέσα από ζωντανές μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί πλέον στα κατάστιχα της Ιστορίας. Συνδυάστηκε με εξελίξεις που σφράγισαν το παρελθόν αλλά και που προσδιόρισαν σημαντικά το παρόν. Με νοήματα και μηνύματα που προεκτείνονται και ίσως παραπέμπουν και προς το μέλλον.
Η σημερινή μέρα προσφέρεται ιδιαίτερα για μια σύντομη αναφορά σε γεγονότα που αποκαλύπτουν μεγαλείο ψυχής. Που σίγουρα δεν μπορεί να περιορίζεται σ’ ένα μόνο ένδοξο παρελθόν. Έρχονται ακριβώς να μας τοποθετήσουν ακόμα περισσότερο προ των ευθυνών μας για το σήμερα που φαντάζει τόσο αβέβαιο και εφιαλτικό.
Οι γυναίκες της Πίνδου, στον δύσκολο τούτο πόλεμο εναντίον του Ιταλικού Φασισμού, έδωσαν το δικό τους παρών, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η προσφορά τους, αυθόρμητη και αυτόβουλη. Αυτές οι αγρότισσες των κακοτράχαλων Ηπειρωτικών βουνών, από την Κόνιτσα, το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, τον Επτάλοφο, τη Βούρμπιανη κ.λπ., σχημάτιζαν ατέλειωτες φάλαγγες, σκαρφαλώνοντας σε υψόμετρο 2.000 και 2.500 μέτρων, φορτωμένες πολεμοφόδια, όπλα και τρόφιμα στο ανέβασμα, και κουβαλώντας τραυματίες στο κατέβασμα. Για όλες αυτές τις γυναίκες ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1911 - 1991) έγραφε: « Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ' ανέβαιναν. Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιό πηγαίναν και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε, μ' αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα χάνονταν ορθομέτωπες η μιά πίσω απ' την άλλη » http://www.vrellis.org/gr/pindos.html
Οι γυναίκες της Πίνδου Εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές. Όταν φύγαμε από τη Λάρισα για να πάμε στην Κοζάνη, στο Σαραντάπορο εκεί πέρα οι δρόμοι τότε ήτανε καλντερίμια και χωματόδρομοι, θυμάμαι εκεί επάνω πριν από τα Σέρβια ότι ήταν γυναίκες οι οποίες την δεύτερη ημέρα ακριβώς προς την τρίτη φτιάχνανε τον δρόμο, δηλαδή ρίχνανε πέτρες μες στις λάσπες. Από τότε, από την ίδια μέρα και βέβαια εν συνεχεία στην Ήπειρο εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές. Εθαυμάσθησαν πολύ γιατί μετέφεραν εκεί που δεν μπορούσε ούτε μουλάρι. Βάζανε στην πλάτη, μαθημένες αυτές, αυτές κουβαλούσαν νερό και ξύλα. Πήγαιναν στο ρουμάνι μια ώρες δυο, φορτωνόταν τα ξύλα στην πλάτη και τα μετέφεραν στα σπίτια τους μέσα στα χιόνια. Εκάνανε βέβαια μια προμήθεια από το καλοκαίρι για τον χειμώνα, κάνανε για ένα μήνα, από κει και ύστερα. Πηγαίνανε πλέον μέσα στα χιόνια... (Προφορική μαρτυρία Τάκη Τράντα, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 103.)
Γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. 7 Νοεμβρίου 1940. Σήμερα σκοτώθηκαν δύο παιδιά του 33ου Συντάγματος και αυτό μάνιασε περισσότερο τους στρατιώτες. Φωνάζαν εμπρός για τη Ρώμη. Ο θάνατος αυτός αντί να μας δειλιάσει μας έδωσε περισσότερα φτερά για να κυνηγήσουμε τους Ιταλούς. Συνάντησα γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. Μία ήτο 88 ετών. Μία μου είπε κλείδωσε το μικρό σε μια καλύβα για να βοηθήσει τον στρατό. Το βράδυ είδα μια γριούλα να κρατά δυο μικρά και η μητέρα τους ζύμωνε ψωμί για τον στρατό με το φως δυο κεριών που είχε μέσα σ' ένα ποτήρι. Τα χιόνια, ο πάγος, το τρομερό κρύο, δεν φαίνονταν να τις τρόμαζε. Όλες γεμάτες χαρά ήθελαν να προσφέρουν στο στρατό ό,τι δεν μπορούσαν τα μεταγωγικά. Αλήθεια γυναίκες θαύμα. Τι διαφορά με τις πόλεις! (Από το Ημερολόγιο Πολέμου του Αργύρη Μπαλατσού, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 103)
Ζωντανό τείχος. Οι νικηταί της Πίνδου προχωρούσαν. Καθώς έφτασαν στον ποταμό Βογιούσα κι είδαν οι ατρόμητες γυναίκες της Πίνδου πως το απότομο ρέμα εμπόδιζε τους σκαπανείς στη δουλειά τους, έκαναν αυθόρμητα κάτι, που ξανάγινε ύστερα στον Καλαμά και στο Δρίνο: μπήκαν οι ίδιες μέσα στα νερά και, πιασμένες σφικτά από τους ώμους, σχημάτισαν πρόσχωμα, που ανάκοβε την ορμή του ποταμού και ευκόλυνε τους γεφυροποιούς! (Τάκης Ε. Παπαγιαννόπουλος, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 104) http://www.fhw.gr/chronos/14/gr/1940_1945/war/pigi05.html
Εδώ, το ύψωμα του Προφήτη Ηλία υπήρξε ο μάρτυρας του ηρωισμού και της θυσίας του στρατού μας, αλλά και του θάρρους και της γενναιότητας των γυναικών της Πίνδου.
Η γυναίκα της Πίνδου ήταν μαθημένη καθημερινά να κουβαλάει τα ξύλα, να μεταφέρει το νερό απ' την πηγή, να πηγαίνει στα χωράφια, να φροντίζει το σπίτι, την οικογένεια της και όλα αυτά με το μωρό παιδί δεμένο στην ποδιά της.Ήταν σκληρή η ζωή της αγρότισσας και ήταν μαθημένη στις αντίξοες συνθήκες, γι' αυτό πρόθυμα και με κάθε τρόπο βοήθησαν τους φαντάρους μας.
Σε αυτά τα χώματα όμως καθώς και στα κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, η γυναίκα Ηπειρώτισσα, έδωσε την δική της μάχη και έγραψε την δική της ιστορία. Τα χωριά της Ηπείρου του χειμώνα του 1940-1941 ήταν σκεπασμένα από το χιόνι. Ούτε δρόμοι ξεχώριζαν, ούτε μονοπάτια. Μέσα σε κάθε φτωχικό όμως σιγόκαιγε το καντήλι εμπρός στο εικόνισμα της Παναγίας, Μάνας και Προστάτιδας της οικογένειας.
Ο ξαφνικός ήχος της καμπάνας τους κάνει όλους να τρέξουν στην εκκλησία. - Τα παιδιά μας, ο στρατός μας χρειάζεται βοήθεια. Και τότε όλοι αψηφώντας το κρύο, το χιόνι, τον εχθρό ενώνονται με την ίδια πίστη στην καρδιά, για τα ίδια ιδανικά, για έναν τόπο ελεύθερο. Γνωρίζοντας τα μονοπάτια, φόρεσαν τα γουρουνοτσάρουχα στα πόδια για να μην γλιστρούν, ζαλώθηκαν στην πλάτη τα πολεμοφόδια και άρχισαν να ανεβαίνουν. Σκαρφαλωμένες στις αετοράχες της Πίνδου, στο παγωμένο χιόνι, γυναίκες μαυροντυμένες με το φορτίο στην πλάτη, να πέφτουν, να σηκώνονται, ποτέ να μην λυγίζουν, μόνο να αντιστέκονται σαν τα στοιχειά της φύσης. Ατελείωτες φιγούρες νέων και παιδιών να κρέμονται θαρρείς στις ράχες, φάλαγγες βοήθειας, ηρωισμού και τόλμης που δόξασαν την Ελλάδα.
Οι μαύρες οι μαντίλες τους να ρίχνονται από τον αέρα σαν τα πουλιά στο χιόνι. Με τα μαλλιά τους ξέπλεκα παρηγοριά να δίνουνε σε κάθε λαβωμένο. «Γυναίκες της Πίνδου, Αθάνατες Ελληνίδες» του '40 που με τα κατορθώματά τους και τον ηρωισμό τους έμειναν στην ιστορία και στις καρδιές μας. «Μανάδες της Λευτεριάς».
Αυτές μετέφεραν τους τραυματισμένους στρατιώτες κουβαλώντας τους στην αγκαλιά τους. Από αυτές άκουγαν λόγια παρηγοριάς, σ' αυτές έδειχναν την φωτογραφία της γυναίκας τους ή του παιδιού τους. Έγιναν μάνες, κόρες και αδελφές. Οι καρδιές τους πόνεσαν και αγκάλιασαν όσα η ψυχή αντέχει. Μα πόσους να χωρέσει μια αγκαλιά; Πόσους μπορεί να γιάνει; Τα μοιρολόγια τους χάνονται στον παγωμένο αέρα. Τα πρόσωπα τους σμιλευμένα από τις δυσκολίες και τον πόνο, αλλά πάντα με την ίδια πίστη, την ίδια αγωνιστικότητα. Το πρωί άνοιγαν τους δρόμους για να περάσει ο στρατός και την νύχτα στα φτωχικά τους σπίτια δίπλα από το φως του καντηλιού, έραβαν τα ρούχα των φαντάρων. Κάθε βελονιά και μια προσευχή στην Παναγιά.
Γυναίκες της Πίνδου αγρότισσες των Ηπειρωτικών βουνών, από το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, το Επταχώρι, την Βούρμπιανη, την Αγία Παρασκευή, χωριά της Δυτικής Μακεδονίας, που αψήφησαν τον κίνδυνο και προκαλώντας την αντοχή τους έφθαναν με βοήθειες από τρόφιμα και ρούχα εκεί που ούτε καν τα μουλάρια δεν μπορούσαν ν' ανεβούν.
Γυναίκες που όρθωσαν το ανάστημά τους και την ψυχή τους και έδωσαν τον δικό τους αγώνα, ακούραστες, περήφανες, βοηθώντας με την συμμετοχή τους στην νίκη του Ελληνικού στρατού. Η Ηπειρώτισσα μάνα προστάτευε και προστατεύει ως και σήμερα την οικογένεια με σύνεση και μεγαλώνει τα παιδιά της με όλες εκείνες τις διαχρονικές αξίες που διαμορφώνουν αξιόλογες προσωπικότητες. Η γυναίκα της Πίνδου έγινε θρύλος. Ανυπέρβλητο το μεγαλείο των γυναικών της Ηπείρου, ανυπέρβλητη και η δύναμη της ψυχής τους. Υπερήφανες για την μοναδική ταυτότητά τους. Τα δάκρυα των γυναικών που κύλησαν μαζί με τον ιδρώτα, οι σταλαγματιές από το αίμα τους, τα χνάρια τους και οι πατημασιές τους ρίζωσαν βαθιά στης γης τα σωθικά, μα έμειναν αθάνατα και μέσα στις καρδιές μας. Εδώ ο τόπος κάθε άνοιξη, οι ράχες, τα φαράγγια γεμίζουν με αμάραντα και η φύση από μόνη της τους πλέκει τα στεφάνια. Εμείς οι άνθρωποι όπου κι αν είμαστε έστω και λίγο αν περπατήσαμε, όπου κι αν ζήσαμε αφήσαμε τα χνάρια μας, την δική μας σφραγίδα, τα τραγούδια της χαράς και της λύπης μας.
Γι αυτό..... Ποιος δεν θυμάται τις νυχτιές που έπεφτε το χιόνι και πότε όρθιες, πότε σκυφτές γυναίκες γλίστραγαν σαν τις σκιές να φτάσουν στους φαντάρους μας πάνω στις παγωμένες τις πλαγιές. Τα παλικάρια τα θεριά που άφησαν πίσω τους γυναίκες, μάνες και παιδιά. Καθώς η νύχτα πέφτει βαριά βάζουν τα στήθη τους μπροστά με μια ανάσα, μια δρασκελιά για μια πατρίδα λεύτερη παίρνουν τον θάνατο αγκαλιά.
Τώρα στις ίδιες τις πλαγιές ανθίζουν τα κρίνα Νερά μιλούν ψιθυριστά και μας θυμίζουν ντροπαλά αυτά τα άγνωστα. παιδιά που έμειναν για να φυλάν τις δοξασμένες μας κορφές της όμορφης Πατρίδας. Μαργαρίτα Κότσια - Βελέκη Φούρκα 20-7-2009 http://www.fourka.gr/events/mneme_sten_gunaika_tes_pindou
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Οκτωβρίου 29, 2012
Ο Ιωάννης Βάρσος (γεν. Αθήνα 1913), απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου και έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού, υπηρέτησε στο τρίτο τάγμα του 29ου Συντάγματος Πεζικού Κομοτηνής στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941). Εκτελώντας χρέη λοχαγού, κρατούσε καθημερινά το πολεμικό ημερολόγιο του τάγματος και φρόντισε για τη φύλαξή του στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. Μαζί με άλλα έγγραφα και φωτογραφίες το ημερολόγιο αποτελεί μοναδική πηγή ιστορίας που απόκειται σε μορφή ψηφιακού αντίγραφου στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στην Κομοτηνή.
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Οκτωβρίου 29, 2012
(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)
Σε τιμώ άγνωστε στρατιώτη, παππού μου άγνωστε. Εσένα Φωκά και Καραϊσκάκη και Λεωνίδα… Εσένα τιμώ σήμερα άγνωστε Διγενή. Νικηφόρε αθάνατε! Άξιο τέκνο της πατρίδας Ελλάδας. Μόνος, ο άγνωστος εγγονός σου, σε ευγνωμονώ για την ελευθερία μου, την πολυτιμότερη των αγαθών. Που την εξαγόρασες με το αίμα σου το ιωνικό.
Άγνωστε στρατιώτη, παππού μου, σε αναζητώ μέσα μου. Σκοπός μου να σου μοιάσω. Να σε αντικρίσω στον καθρέπτη μου. Σου υπόσχομαι να σε γνωρίσω. Ορκίζομαι τη λευτεριά να υπερασπιστώ για όλους, ελληνικός να γίνω όπως εσύ…
Αιωνία σου η μνήμη, παππού μου!
Έζησε στο κολαστήριο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και κατάφερε να επιβιώσει. Ο αριθμός που θα της θυμίζει για πάντα τους Ναζί. Πώς σχολιάζει την άνοδο της Χρυσής Αυγής (Pic)
H 86χρονη Βάσω Σταματίου είναι η τελευταία ίσως Ελληνίδα χριστιανή που βρίσκεται σήμερα ζωντανή αφού πέρασε από το κολαστήριο του Αουσβιτς Μπιρκενάου, άλλων δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης, το Ράβενσμπρικ και το Μάγκντεμπουργ και κατάφερε τελικά να επιζήσει.
Το 1944, ήταν πρωτοετής της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μια Επονίτισσα, που τη συνέλαβε στο σπίτι της η Γκεστάπο τρεις μέρες μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη διασταύρωση Αγίας Σοφίας και Τσιμισκή με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, όπως δημοσιεύει το Έθνος της Κυριακής.
Αναρτήθηκε από τον/την visaltis στο Οκτωβρίου 29, 2012
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο άνθρωπος για να φθάσει στην αναζήτηση της προέλευσης του κόσμου πέρασε από πάρα πολλά πνευματικά στάδια. Όταν μιλάμε για το ελληνικό πνεύμα του 5ου και 6ου αιώνα π.Χ. οφείλουμε να παραδεχτούμε πως προϋπήρξε της εποχής εκείνης μια τεράστια αρχέγονη πνευματική παρακαταθήκη. Ένα λογικό όν, δεν μπορεί ποτέ να ενστερνιστεί, να παραδεχθεί και να ακολουθήσει μια υπόθεση κατά φύση απαράδεκτης.
Ποια είναι αυτή; Ξαφνικά, μέσα στο πουθενά, ένας λαός που έμαθε να γράφει με …συλλαβές, μόλις πριν δύο αιώνες (τον 8ο, δηλαδή, αιώνα π.Χ., όπως ισχυρίζεται η φιλολογία) άρχισε να φιλοσοφεί με τέτοια δύναμη πνεύματος που ακόμη και σήμερα αισθανόμαστε θαυμασμό και δέος.
....Τις προηγούμενες εβδομάδες πριν από την επίθεση και με βάση την, κάθε άλλο από παράλογη, επιτελική εκτίμηση ότι ένας αγώνας απέναντι σε τόσο υπέρτερο εχθρό θα ήταν ουσιαστικά μάταιος, ο υποστράτηγος Κατσιμήτρος είχε λάβει προφορικά την «παρότρυνση», στα όρια της «εντολής», άλλα χωρίς αυτό να πάρει ποτέ τη μορφή πραγματικής στρατιωτικής διαταγής, να συμπτύξει τις γραμμές του καινά προσπαθήσει να αμυνθεί βαθύτερα και πιο «αποτελεσματικά» στο ελληνικό έδαφος. Δεν το έπραξε. Αντί γι' αυτό, στην ημερήσια διαταγή του στο προσωπικό της VIII Μεραρχίας, του ηρωικότερου ίσως σχηματισμού στρατού της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, καλούσε σε άμυνα μέχρις εσχάτων και δήλωνε ότι οποιαδήποτε υποχώρηση ήταν αδιανόητη και ότι εκεί, στα σύνορα, ήταν και η τελευταία γραμμή άμυνας.
ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗΛήξαντος του προκαλυπτικού αγώνος, από σήμερον η Μεραρχία κατέχει την ωργανωμενην τοποθεσίαν δι' όλων των δυνάμεών της. Επί της τοποθεσίας ταύτης θα δοθή ο αποφασιστικός αγών προς τον εχθρόν. Ο αγών θα διεξαχθή μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα καρτερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων. Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχη περί υποχωρήσεως. Μέχρι τούδε τα προκαλυπτικά τμήματα συνεπτύσσοντο συμφώνως τω σχεδίω Υποχωρητικού Ελιγμού. Ήδη πάντες, από του Στρατηγού Διοικητού της Μεραρχίας μέχρι και του τελευταίου στρατιώτου, θα αγωνισθώμεν επί των θέσεών μας. Και εν ανάγκη θα πέσωμεν όλοι υπερασπιζόμενοι αυτάς ...
Ημερήσια Διαταγή του Διοικητή της VIIIης Μεραρχίας Χρ. Κατσιμήτρου στις 30/10/1940. http://www.vrellis.org/gr/kalpak.html http://www.onalert.gr/stories/28october-katsimitros-diatagi
Άλλο οι άνθρωποι κι άλλο τα μοσχάρια, κ. Παναγιώταρε
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη Ο Σκορτσιανίτης λοιπόν δεν είναι Έλληνας, κατά τον Παναγιώταρο. Γιατί είναι μαύρος. Μάλιστα… Θυμάμαι λίγα χρόνια αφού είχα απολυθεί, όπως κάνω κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου, πήγα στο Σύνταγμα να δω την μονάδα μου, την 2α ΜΑΛ. Ήταν κι άλλοι φίλοι, «παλιοσειρές». Όπως βλέπαμε να περνά άψογο το τμήμα, μέσα στην παράταξη ήταν κι ένας κομμάντο μαύρος. Δίπλα μας ήταν μια ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με σημαίες και φωνάζανε συνθήματα. Μόλις είδανε τον μαύρο συνάδελφο, στην αρχή ξαφνιαστήκανε και μετά αρχίσανε να γιουχάρουν. Τους πήραμε από τα μούτρα και σταμάτησαν. Ρώτησα κι έμαθα, πως το παιδί ήταν, αν θυμάμαι καλά, μισός ζαϊρινός, μεγαλωμένος στην Ελλάδα και πήγε εθελοντής στους Αλεξιπτωτιστές. Άρα, Έλληνας στην Παιδεία κι αποδεδειγμένα πατριώτης. Το περιστατικό μ’ έκανε … «Τούρκο».
Πώς το ελληνικό έθνος δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να διαπραγματευτεί την ελευθερία του με τους φασίστες.
Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο
72 χρόνια έχουν περάσει από μια από τις σπουδαιότερες στιγμές της σύγχρονης Ελλάδας. Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου γιορτάζεται κάθε χρόνο με λαμπρότητα και το «έπος του σαράντα» διδάσκεται με όλη την σπουδαιότητα που του πρέπει στα σχολεία.
Αλλά η ανάγκη για ένα σύμβολο ιστορικής σημασίας, στερεί από την άρνηση του Ιωάννη Μεταξά να ενδώσει στο ιταλικό τελεσίγραφο και, κυρίως, από τα πολεμικά γεγονότα που ακολούθησαν μια ανάλυση σε μεγαλύτερο βάθος. Για τους περισσότερους από εμάς η 28η Οκτωβρίου συνοψίζεται στο εξής τρίπτυχο: Ο περήφανος λαός που λέει «όχι» στον επίδοξο κατακτητή – ανεβαίνει στα βουνά και φωνάζοντας «αέρα» τον απωθεί – αναγκάζει τους Γερμανούς συμμάχους των Ιταλών να επέμβουν και να καθυστερήσουν την επίθεσή τους στη Γερμανία.
Η διφορούμενη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών
Μία άγνωστη ελληνική ταινία, που ήταν η πρώτη που διακρίθηκε σε διεθνές φεστιβάλ. 
ΤΟ ΑΓΙΟΝ Όρος, το τελευταίο καταφύγιο του μοναχισμού στο σύγχρονο κόσμο δεν έμεινε έξω από τη δίνη των κατοχικών χρόνων.
Με τον Λάζαρο Μαύρο 
Ο Ιωάννης Βάρσος (γεν. Αθήνα 1913), απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου και έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού, υπηρέτησε στο τρίτο τάγμα του 29ου Συντάγματος Πεζικού Κομοτηνής στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941). Εκτελώντας χρέη λοχαγού, κρατούσε καθημερινά το πολεμικό ημερολόγιο του τάγματος και φρόντισε για τη φύλαξή του στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. Μαζί με άλλα έγγραφα και φωτογραφίες το ημερολόγιο αποτελεί μοναδική πηγή ιστορίας που απόκειται σε μορφή ψηφιακού αντίγραφου στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στην Κομοτηνή.
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
