Jean Edward Smith
Eisenhower in War and Peace
Random House, 2012
Του John Lewis Gaddis
The New York Times Book Review
Τα απομνημονεύματα του Dwight D. Eisenhower ολοκληρώθηκαν ενώ εγώ ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής στη δεκαετία του 1960 και ένας από τους καθηγητές μου σχολίασε ότι θα εκπλαγεί εάν οι σελίδες αυτές εκτυπωθούν. Οι συμφοιτητές μου και εγώ διδαχτήκαμε ότι, παρά τις νίκες του Αϊζενχάουερ στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η προεδρία ήταν πέραν των δυνατοτήτων του. Όπως ο Οδυσσέας Σ. Γκραντ, ένας άλλος στρατηγός που βρήκε το δρόμο του προς τον Λευκό Οίκο, ο Αϊκι (Eisenhower) εύκολα κέρδισε τις εκλογές, αλλά δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις ευθύνες του. Ο Jean Edward Smith αμφισβήτησε το επιχείρημα αυτό σχετικά με τον Γκραντ σε μια βιογραφία του που δημοσιεύθηκε πριν από μια δεκαετία: Ο Grant ήταν καλύτερος πρόεδρος απ’ ότι σχολίασαν οι σύγχρονοι αλλά και προηγούμενοι βιογράφοι, έγραψε ο Σμιθ. Στο βιβλίο του με τίτλο «Eisenhower in War and Peace», ο Σμιθ, ο οποίος είναι τώρα καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Columbia, μετά από πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και το Πανεπιστήμιο Μάρσαλ, κάνει μια πιο εντυπωσιακή δήλωση. Εκτός από τον Franklin D. Roosevelt (του οποίου την βιογραφία έχει γράψει ο Σμιθ), ο Άϊκι ήταν «ο πιο πετυχημένος πρόεδρος του 20ου αιώνα». Οι ιστορικοί από καιρό εγκατέλειψαν την άποψη ότι ο Αϊζενχάουερ ήταν ένας αποτυχημένος πρόεδρος. Στην τελική, έδωσε τέλος στον κορεατικό πόλεμο, χωρίς να εμπλακεί σε οποιονδήποτε άλλο. Έχει σταθεροποιήσει, και δεν κλιμάκωσε, τον σοβιετικό-αμερικανικό ανταγωνισμό. Έχει ενισχύσει την ευρωπαϊκή συμμαχία, ενώ απέσυρε την υποστήριξη στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία. Αυτός έσωσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα από τον απομονωτισμό και Μακαρθισμό. Παράλληλα, υποστήριξε σε σθένος την ευημερία του λαού, βάσει του προϋπολογισμού, και προώθησε την τεχνολογική καινοτομία, η οποία διευκολύνεται (αν και απρόθυμα) από το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων. Προειδοποίησε, επίσης, στην πιο αξέχαστη αποχαιρετιστήρια ομιλία του από την Ουάσιγκτον, για ένα «στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα» που θα μπορούσε να απειλήσει τις ελευθερίες του έθνους. Κανένας άλλος πρόεδρος μέχρι τώρα (μετά ήρθε ο Ρέιγκαν) δεν έφυγε από το γραφείο του στον Λευκό Οίκο με τόσο έντονη την αίσθηση ότι είχε ολοκληρώσει την αποστολή του με επιτυχία και πως είχε φέρει εις πέρας όλους τους στόχους που είχε θέσει κατά την θητεία του. Αλλά, ο Αϊζενχάουερ αξίζει τελικά μία θέση στο πάνθεον ακριβώς πίσω από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ; Η θέση του Σμιθ θα ήταν ισχυρότερη αν είχε καθορίσει τα πρότυπα για την προεδρική επιτυχία. Ποια είναι η σωστή ισορροπία μεταξύ του σχεδιασμού και του αυτοσχεδιασμού ενός προέδρου; Ο Smith δεν το λέει. Αλλά εντοπίζει και αναλύει προσεκτικά την προετοιμασία του Αϊζενχάουερ για την προεδρία, και περί τούτου πρόκειται, σχεδόν απόλυτα, αυτή η βιογραφία. (Μόνο το ένα τέταρτο του βιβλίου είναι αφιερωμένο στα χρόνια στο Λευκό Οίκο και πέρα από αυτά.) Μέσα από αυτό το βιβλίο, οι απόψεις του Αϊζενχάουερ για την επιτυχία προκύπτουν εύλογα και με σαφήνεια. Κέρδισε τις εκλογές άνετα αφού ο Αϊζενχάουερ στα μάτια των Αμερικανών πολιτών ήταν ένας ζωντανός μύθος. Ο κύριος λόγος ήταν ωστόσο ο πόλεμος στην Κορέα αλλά και τα ισχυρά αντικομμουνιστικά αισθήματα της κοινής γνώμης που πίστευε ότι θα αντιμετώπιζε καλύτερα ένας στρατιωτικός παρά ο πολιτικός «δεύτερης κατηγορίας» Χάρρυ Τρούμαν που για τους Ρεπουμπλικάνους είχε χαρακτηριστεί σαν «ατύχημα» που προέκυψε από τον θάνατο του Ρούζβελτ.
Eisenhower in War and Peace
Random House, 2012
Του John Lewis Gaddis
The New York Times Book Review
Τα απομνημονεύματα του Dwight D. Eisenhower ολοκληρώθηκαν ενώ εγώ ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής στη δεκαετία του 1960 και ένας από τους καθηγητές μου σχολίασε ότι θα εκπλαγεί εάν οι σελίδες αυτές εκτυπωθούν. Οι συμφοιτητές μου και εγώ διδαχτήκαμε ότι, παρά τις νίκες του Αϊζενχάουερ στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η προεδρία ήταν πέραν των δυνατοτήτων του. Όπως ο Οδυσσέας Σ. Γκραντ, ένας άλλος στρατηγός που βρήκε το δρόμο του προς τον Λευκό Οίκο, ο Αϊκι (Eisenhower) εύκολα κέρδισε τις εκλογές, αλλά δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις ευθύνες του. Ο Jean Edward Smith αμφισβήτησε το επιχείρημα αυτό σχετικά με τον Γκραντ σε μια βιογραφία του που δημοσιεύθηκε πριν από μια δεκαετία: Ο Grant ήταν καλύτερος πρόεδρος απ’ ότι σχολίασαν οι σύγχρονοι αλλά και προηγούμενοι βιογράφοι, έγραψε ο Σμιθ. Στο βιβλίο του με τίτλο «Eisenhower in War and Peace», ο Σμιθ, ο οποίος είναι τώρα καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Columbia, μετά από πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και το Πανεπιστήμιο Μάρσαλ, κάνει μια πιο εντυπωσιακή δήλωση. Εκτός από τον Franklin D. Roosevelt (του οποίου την βιογραφία έχει γράψει ο Σμιθ), ο Άϊκι ήταν «ο πιο πετυχημένος πρόεδρος του 20ου αιώνα». Οι ιστορικοί από καιρό εγκατέλειψαν την άποψη ότι ο Αϊζενχάουερ ήταν ένας αποτυχημένος πρόεδρος. Στην τελική, έδωσε τέλος στον κορεατικό πόλεμο, χωρίς να εμπλακεί σε οποιονδήποτε άλλο. Έχει σταθεροποιήσει, και δεν κλιμάκωσε, τον σοβιετικό-αμερικανικό ανταγωνισμό. Έχει ενισχύσει την ευρωπαϊκή συμμαχία, ενώ απέσυρε την υποστήριξη στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία. Αυτός έσωσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα από τον απομονωτισμό και Μακαρθισμό. Παράλληλα, υποστήριξε σε σθένος την ευημερία του λαού, βάσει του προϋπολογισμού, και προώθησε την τεχνολογική καινοτομία, η οποία διευκολύνεται (αν και απρόθυμα) από το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων. Προειδοποίησε, επίσης, στην πιο αξέχαστη αποχαιρετιστήρια ομιλία του από την Ουάσιγκτον, για ένα «στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα» που θα μπορούσε να απειλήσει τις ελευθερίες του έθνους. Κανένας άλλος πρόεδρος μέχρι τώρα (μετά ήρθε ο Ρέιγκαν) δεν έφυγε από το γραφείο του στον Λευκό Οίκο με τόσο έντονη την αίσθηση ότι είχε ολοκληρώσει την αποστολή του με επιτυχία και πως είχε φέρει εις πέρας όλους τους στόχους που είχε θέσει κατά την θητεία του. Αλλά, ο Αϊζενχάουερ αξίζει τελικά μία θέση στο πάνθεον ακριβώς πίσω από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ; Η θέση του Σμιθ θα ήταν ισχυρότερη αν είχε καθορίσει τα πρότυπα για την προεδρική επιτυχία. Ποια είναι η σωστή ισορροπία μεταξύ του σχεδιασμού και του αυτοσχεδιασμού ενός προέδρου; Ο Smith δεν το λέει. Αλλά εντοπίζει και αναλύει προσεκτικά την προετοιμασία του Αϊζενχάουερ για την προεδρία, και περί τούτου πρόκειται, σχεδόν απόλυτα, αυτή η βιογραφία. (Μόνο το ένα τέταρτο του βιβλίου είναι αφιερωμένο στα χρόνια στο Λευκό Οίκο και πέρα από αυτά.) Μέσα από αυτό το βιβλίο, οι απόψεις του Αϊζενχάουερ για την επιτυχία προκύπτουν εύλογα και με σαφήνεια. Κέρδισε τις εκλογές άνετα αφού ο Αϊζενχάουερ στα μάτια των Αμερικανών πολιτών ήταν ένας ζωντανός μύθος. Ο κύριος λόγος ήταν ωστόσο ο πόλεμος στην Κορέα αλλά και τα ισχυρά αντικομμουνιστικά αισθήματα της κοινής γνώμης που πίστευε ότι θα αντιμετώπιζε καλύτερα ένας στρατιωτικός παρά ο πολιτικός «δεύτερης κατηγορίας» Χάρρυ Τρούμαν που για τους Ρεπουμπλικάνους είχε χαρακτηριστεί σαν «ατύχημα» που προέκυψε από τον θάνατο του Ρούζβελτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου