ΕΣΗΕΑ ΚΑΙ "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ"

ΕΣΗΕΑ ΚΑΙ "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ"

Δύο ολοκληρωτισμοί

αντιμέτωποι

του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη

"Διαφορετικές απόψεις στον δημοσιογραφικό κόσμο γιά την αντιμετώπιση της Χ(ρυσής)Α(υγής)": Αυτός είναι ο τίτλος σημερινού κειμένου εις την "ΑΥΓΗ" με αφορμή το θλιβερό επεισόδιο που εκτυλίχθηκε χθες μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, με κορύφωση του τη σωματική βία που άσκησε ο εκπρόσωπος τύπου της ΧΑ Ηλ. Κασιδιάρης κατά της βουλευτού του ΚΚΕ Λ. Κανέλλη και ηπιότερα κατά της Βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ρένας Δούρου.


Εμμέσως πλην σαφώς, η Εφημερίδα κρατεί ώς θετική την θέση της ΠΟΕΣΥ, η οποία ζητεί την αποκλεισμό των εκπροσώπων της ΧΑ, του φασιστικού και νεροναζιστικού μίσους από κάθε προεκλογική συζήτηση. Και βεβαίως, ομοίως εμμέσως πλην σαφώς, προσυπογράφει σχετική ανακοίνωση της "Συσπείρωσης", παρατάξεως του προέδρου του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ Δημ. Τρίμη-κομματάρχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εις τον Τύπο, συμφώνως με την οποία οι δημοσιογράφοι πρέπει να απόσχουν από κάθε συζήτηση με μέλη της ΧΑ και πολύ περισσότερο να προσκαλούν τους ανθρώπους αυτούς σε πολιτικές συζητήσεις, όπως ακριβώς ζητεί και η ΠΟΕΣΥ, το προεδρείο της οποίας ελέγχεται ομοίως από το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Ώς προς την πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, όπου η παράταξη Τρίμη, δεν επέτυχε επι του παρόντος να επιβάλει την άποψή της, αυτή επιφυλάσσεται να γνωμοδοτήσει επί του φαινομένου "επειδή η ενημέρωση είναι θεμελιώδες αγαθό της Δημοκρατίας" και ενημερώνει ότι "με συναίσθηση ευθύνης που αναλογεί ΚΑΙ στους δημοσιογράφους, θα καταλήξει στον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει το φαινόμενο, με γνώμονα την υπεράσπιση του δικαίωματος πληροφόρησης του Ελληνικού λαού"

Το τελευταίο δεν αρέσει εις τους ΣΥΡΙΖΑιους του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ του Τρίμη και τους συν αυτώ, οι οποίοι αναγνωρίζουν "δικαίωμα λόγου" και γιά τα μέλη της ΧΑ, όπως ακόμα και γιά όλους τους υπόδικους ή κατάδικους (υποδίκους και καταδίκους είναι το ορθό), "αλλά δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται ως ισότιμα λόγου ενός ισότιμου διαλόγου, εφόσον έχουν επιλέξει ως "επιχείρημα" τον τραμπουκισμό και το έγκλημα".

Η προηγούμενη συλλογιστική, μέσω της παραθέσεως -προηγουμένως- σχετικών αυτοτελών κειμένων γιά λόγους αντικειμενικότητος, είναι κατ' εξοχήν κοντόφθαλμη και μαρτυρεί επιλεκτικές ευαισθησίες και αντίστοιχες επιλεκτικές αμνησίες. Το σπείρωμα της βίας δεν είναι αυτογενές, αλλά προκαλείται από διαδοχικά γεγονότα και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, προ των οποίων δεν υπάρχει -κατά κανόνα- η δέουσα ταχύτητα αντιδράσεων, παρά μόνον όταν πρόκειται γιά καταστάσεις που "συμφέρουν", κατά τα κριτήρια αυτών που προσδιορίζουν την έννοια του συμφέροντος...Εν τέλει δε η εκδήλωση καθυστερημένων αντανακλαστικών, δυνατόν να οξύνει ένα πρόβλημα, παρά να το αντιμετωπίσει.

Άλλωστε, η ευαισθησία Τρίμη και των συν αυτώ, έχει τη δική της αυτοτελή δημοσιογραφική ταυτότητα, αυτής του "κυνηγού" των απανταχού "φασιστών", "ακροδεξιών" ή "ναζιστών", τίτλους, τους οποίους δεν δίσταζαν, ενίοτε, να εκτοξεύουν έναντίον όσων είχαν διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους, τις κατ' αξίωμα υπεράνω αμφιβολίας και πολλώ μάλλον κριτικής....

Συνεπώς ζητούμενο είναι να υπάρχει πάντοτε -και αυτή να είναι σαφής και απερίφραστη- καταδίκη, από οπουδήποτε και αν εκδηλώνονται φασιστοειδείς συμπεριφορές, ανεξαρτήτως του πολιτικού προσήμου των υπευθύνων τους.

Το δεύτερο, αλλά και εξ ίσου σημαντικό, αρνητικώς εννοείται, θα ήτο εάν υιοθετείτο "γραμμή" αποκλεισμού πολιτικών φορέων, πολλώ μάλλον με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, εκ παραλλήλου με την άρνηση συμμετοχής των δημοσιογράφων σε συζητήσεις με αποκλειστέους πολιτικούς εκπροσώπους.

Αν υιοθετείτο μία τέτοια θέση, θα είχε ακυρωθεί η πεμπτουσία της δημοσιογραφίας, η οποία δεν θα ήτο παρά μηχανισμός προπαγάνδας ολοκληρωτικού καθεστώτος και οι δημοσιογράφοι δεν θα ήσαν παρά ιμάντες ενός συστήματος διατεταγμένης ενημερώσεως, πράγμα θλιβερό. Το αγαθό της πλήρους και εις βάθος ενημερώσεως του πολίτη, ώστε αυτός και μόνον να κρίνει και να τοποθετείται αναλόγως, θα είχε ακυρωθεί. Πέραν αυτού δε, είναι ερευνητέο πόσο νομιμοποιείται επαγγελματικώς και επιχειρηματικώς μία τέτοια αντίληψη.

Είναι λυπηρό που υπάρχουν δημοσιογραφικές φωνές που υιοθετούν τη διολίσθηση προς μία τέτοια οδό ολοκληρωτισμού. Εις το βαθμό που το εννοούν, τότε, έρχονται να σταθούν εις τον αντίποδα του, κατά Μανωλάκον, "κώδικα δημοσιογραφίας", τον οποίον εμφανίζονται να προασπίζονται....