Και κάπου εδώ τελειώνουν τα ψέμματα, και τα παχιά τα λόγια και τα ανέξοδα φληναφήματα. Τις επόμενες μέρες, ίσως ούτε καν μήνες, θα γραφτεί Ιστορία
και οι μέρες που γράφεται η Ιστορία δεν είναι -την ώρα που γράφεται- ούτε ένδοξες, ούτε λαμπρές ούτε πανηγυρικές. Είναι μέρες πόνου, μέρες σκληρές, μέρες θυσίας, πανικού,
μέρες που απαιτούνε δύναμη κι άτεγκτη αποφασιστικότητα κι άκαμπτη βούληση.
Μάθαμε να θεωρούμε θρίαμβο και δόξα το ΟΧΙ στον Ιταλό εισβολέα, ώρα να μάθουμε και τις συνέπειες των ΟΧΙ, ή μπορεί να είναι κι ώρα να μάθουμε τις συνέπειες των ΝΑΙ.
Η Ιστορία δε γράφεται από καταθλιπτικούς, ούτε από πρεζάκηδες (των ευρωενωσιακών ή λοιπών οραμάτων) ούτε από πλαστελίνες ούτε από το ίντερνετ, ούτε καν από happenings στον δρόμο. Η Ιστορία δε γράφεται με λόγια αλλά με πράξεις, κι όσο προσπαθώ να τεκμηριώσω τον τρόπο που γράφεται, τόσο απομακρύνομαι από αυτό που νομίζω ότι γράφω αλλά ουσιαστικά δεν γράφω. Τα λόγια είναι ψευτικα, τα λόγια είναι αρλούμπες, οταν γράφεται Ιστορία, οι πρωταγωνιστές της δε μιλάνε, όποιος μιλάει δε γράφει Ιστορία αλλά εξακολουθεί ουσιαστικά να συμμετέχει ως κομπάρσος σε αυτήν που γράφτηκε μέχρι τότε όσο αυτός μιλούσε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε πολύ, μάλλον γιατί αυτό θέλαμε, να μιλάμε δηλαδή κι όχι να γράφουμε την Ιστορία. Δεν είναι τόσο καταδικαστέο όσο ακούγεται, ούτε είναι εύκολο από τη μία στιγμή στην άλλη ο καταναλωτής του Θεάματος να μετατραπεί σε υποκείμενο των Ιστορικών εξελίξεων από αντικείμενο που έμαθε τόσα χρόνια να είναι.
Κι όλα αυτά στο θετικό σενάριο ότι θα γραφτεί ξανά Ιστορία. Γιατί παίζει και να εξακολουθήσει να γράφεται η υπάρχουσα.
Μη περιμένεις τα κόμματα να σε σώσουν. Είτε ανήκουν στις παλλακίδες των Ευρωπαίων, είτε ανήκουν στους «εξευμενιστές» των Ευρωπαίων είτε απορρίπτουν τους ευρωπαίους αλλά προσκυνούν τους ντόπιους καπιταλιστές ανθρωποφάγους είτε ακόμα κι αν απορρίπτουν συλλήβδην όλους αυτούς. Οποιος περιμένει τα κόμματα να τον σώσουν ουσιαστικά περιμένει την αποτυχία τους και η αναμονή αυτή δεν είναι ελπίδα αλλά φόρτωμα ευθυνων κι ανάθεμα σε αναμονή. Η παθητική ελπίδα είναι η αυριανή ανθρωποφαγία,
όταν ελπίζεις διχως να σκέφτεσαι και να πράττεις, είναι σα να περιμένεις με λαχτάρα σχεδόν να αποτύχουν αυτοί στους οποίους ήλπιζες ώστε να έχεις κάπου να φορτώσεις μετά την ευθύνη της δικής σου Μη-συμμετοχής, την ενοχή της παθητικότητας σου.
Ολοι αυτοί που περιμένουν τον Σύριζα να τετραγωνίσει τον κύκλο, μέσα τους ξέρουν πως η κατάσταση δεν αλλάζει έτσι εύκολα και θα είναι οι πρώτοι που θα βγούνε μετά να κατηγορήσουν τον Σύριζα ότι τους παραμύθιασε.
Όχι, δε θα σου φταίει ο σύριζα μετά, ακόμα κι αν όντως σε παραμυθιάζει.
Εσύ φταις που ύστερα από όλον αυτόν τον ορυμαγδό πληροφοριών δεν έμαθες ακόμα τί εστί Ευρωπαίκή ένωση και αγορές και Καπιταλισμός και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ακόμα κι αν δεν τα πληροφορήθηκες όλα αυτά, εσύ φταις που δεν τα έψαξες.
Βαρέθηκα να τα ρίχνουμε όλα στα κόμματα, βαρέθηκα τον ανεύθυνο λαό που τον κοροιδεύουν κι αυτός δε φταίει σε τίποτα, βαρέθηκα αυτη τη κακομοιριά, τη κουτοπονηριά και την αυτοαθώωση,
«δε φταιω με ξεγέλασαν, δε φταίω, αυτός μου τα υποσχέθηκε, τι να έκανα, φοβήθηκα/απελπίστηκα/κουράστηκα, αυτοί με κράτησαν στην αμάθεια και με παραπληροφορούσαν».
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο τα σάπια κι άθλια κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και όντως την κατέστρεψαν. Το πρόβλημα είναι ο λαός, το επίπεδο πολιτικής αντίληψης του, η ευθυνοφοβία του, το βόλεμα του, οι κατάρες για την κατσίκα του γείτονα και η συνεχής αυτοαθώωση του.
Τα παραπάνω
δεν ισχύουν για αυτόν που ξέρει ότι η ΕΕ είναι καταστροφή αλλά την επιλέγει γιατί πιστεύει ότι μόνοι μας είμαστε τόσο άχρηστοι που θα καταλήξουμε πάλι σε μία ντόπια αυτή τη φορά χούντα, με τους Λατσοσαλλοβαρδινογιάννηδες πχ να παίρνουν τη θέση της Siemens και της Deutsche Bank.
Δεν ισχύουν για τον σημερινό βολεμένο του Καθεστώτος που πιστεύει ότι όσοι κι αν καταστραφούν, οι δικοί του δεσμοί με το Καθεστώς, θα τον σώσουν.
Δεν ισχύουν για το νεοφιλελεύθερο φασίστα που ξέρει ότι ο Καπιταλισμός για να λειτουργήσει σε συνθήκες ύφεσης απαιτεί εξόντωση πολλών συνανθρώπων του και υποδούλωση των επιζώντων, έχει ένα πλάνο, άλλωστε αν συνεχιστεί αυτό το βιολί, είναι πιθανόν ότι σε λίγα χρόνια που θα έχουμε μείνει οι μισοί, να γραφτούν χρυσές σελίδες Οικονομικής Ιστορίας, με τρελούς ρυθμούς ανάπτυξης, ακόμα και επαναδημιουργίας μιας ισχυρής Μεσαίας Τάξης που θα έχει το δικό της μερίδιο στο χυμένο αίμα της εργατιάς.
Δεν ισχύουν φυσικά για τη ντόπια πλουτοκρατία που κάνει τη δουλειά της και καλά κάνει γιατί δεν είναι κορόϊδα, το συμφέρον της κοιτά όπως κάνει αιώνες τώρα.
Δεν ισχύουν καν για τον ντόπιο φασίστα , με τους δεσμούς με τη παραπάνω ντόπια πλουτοκρατία, ο οποίος, σε μία αυριανή αποκομμένη από την ΕΕ χούντα, πιστεύει ότι θα έχει εξασφαλισμένο μέλλον ως το μαντρόσκυλο των αφεντικών.
Για να μη περιπτωσιολογώ και τραβήξει πολύ, αυτό που λέω είναι ότι, όσο ποταπα κι αν είναι τα κίνητρα ορισμένων,
-δεν αναφέρομαι στη πρώτη κατηγορία ανθρώπων,
το κίνητρο εκείνων δεν είναι ποταπό-
τους σέβομαι πολύ περισσότερο απο τους τριαπουλάκιακάθονται. Σέβομαι αυτούς που έχουν σχέδιο, αυτούς που έχουν καταστρώσει τη στρατηγική τους και περιμένουν να την εφαρμόσουν ή την εφαρμόζουν ήδη. Σέβομαι αυτόν που σκέφτηκε πέντε πράγματα και βάσει αυτών κινείται, αυτόν που δε περιμένει σα μαλάκας να γράψουν οι άλλοι την Ιστορία αλλά προσπαθεί είτε να τη γράψει μόνος του είτε να συμμετάσχει, ως προνομιούχος, στο γράψιμο της. Προφανώς και οι φασίστες ή οι πλουτοκράτες ή τα υπόλοιπα σκυλιά τους είναι εχθροί του υπόλοιπου λαού, προφανώς και τα πράγματα φτάνουν σιγά σιγά στο σημείο που δε θα χωράμε όλοι σε αυτή τη γη, ή θα χωρέσουμε σκλαβωμένοι κι ατιμασμένοι σε αυτούς που κερδιζουν.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι δεν αντέχεται άλλο η κλάψα και η κακομοιριά για αυτό και προβαίνω σε τέτοιες αηδιαστικές κατα τα αλλα εκδηλώσεις σεβασμου: Θελω να τονίσω ότι μέχρι κι αυτό είναι άξιο περισσότερο σεβασμού από πχ αυτόν που θα ψηφίσει Αριστερα και μετά, στην πιθανή αναμπουμπούλα
και την τρομοκράτηση του από το παρακράτος, θα καταλήξει στη φυσική θέση του που πηγάζει εκ του μικροαστισμού του: Στου Θεατή και κουταβιού της Ακροδεξιάς.
Τα ίδια όμως που αναφέρω για την παθητική ψήφο για τους ευρωενωσιακούς αριστερούς, τα ίδια ισχύουν και για όσους νομίζουν ότι καθάρισαν με μία ψήφο στο ΚΚΕ. Δε θα αλλάξει σχεδόν τίποτα αν το ΚΚΕ διπλασιάσει τα ποσοστά του. Νιέντε, νάδα, μηδεν εις το πηλίκον.
Ισχυρό ΚΚΕ δε σημαίνει τίποτα απολύτως αν ο λαός δεν είναι ισχυρός. Και ο λαός θα είναι ισχυρός όταν συνειδητοποιήσει την ισχύ του, όταν θελήσει να επιδείξει την ισχύ του, όταν καταλάβει ότι ακόμα και μία ψήφος στο ΚΚΕ δεν αλλάζει την θέση του ως κομπάρσου των εξελίξεων. Για να είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων, θέλει δρόμο κι όχι κάλπη, η κάλπη είναι μηδεν. Φαντάσου λοιπον αν η κάλπη είναι μηδεν, πόσο ακόμα πιο μηδεν είναι η Μη καλπη, το να υποταχτεί δηλαδή στη θέληση αυτών που του καθορίζουν το μέλλον ψηφίζοντας. Καταλαβαίνω αυτόν που λέει ότι η ψήφος δεν είναι τίποτα, μόλις πριν λίγες γραμμές το ίδιο έγραψα κι εγώ.
Αλλά αν το λέει αυτό και δεν είναι στα βουνά οργανώνοντας την επανάσταση, τότε είναι ακόμα πιο πρόβατο από αυτους με τη παθητική ψήφο. Γιατί αυτοί κάνουν έστω αυτό το τίποτα.
Λιγότερο από το τίποτα είναι τα Πανουσοειδή με τη μόνιμη άρνηση και την ουσιαστικά εξυπηρέτηση του Συστήματος μέσω του μηδενισμού τους
«ΙΔΙΑ ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ 300″
Ναι, υπάρχει και λιγότερο από το μηδεν. Ειναι αυτοί που κρίνουν τα πάντα ως υποταγμένα ενώ οι ίδιοι με την απραξία τους είναι ακόμα πιο υποταγμένοι ή κάτι χειρότερο: Βολεμένοι στο υπάρχον Συστημα (Χειρότερο για αυτούς που τους γουστάρουν, καλύτερο για τους ίδιους που δουλεύουν τα κορόϊδα).
Υποθέτω ότι δεν είναι τόσο δημοφιλή όλα αυτά. Το να πουλάς ελπίδα είναι εύκολο, το να υποδεικνύεις ότι η ψευδαίσθηση δεν είναι ελπίδα κι ότι αυτή η «ελπίδα» πρέπει να εξαφανιστεί για να αντικατασταθεί από τον ρεαλισμό γεμίζοντας με απελπισία όσους δε μπορούν να αντέξουν το κενό, είναι δύσκολο και δυσάρεστο. Ακόμα κι εγώ που γράφω ό,τι γράφω, μέσα μου ώρες ώρες λέω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα, ότι ο λαός μπορεί να ενωθεί στη βάση των δικών του συμφερόντων ή κάτι χειρότερο, ότι θα καταφέρω με ένα μαγικό τρόπο να επιβιώσω τουλάχιστον εγώ κάνοντας ό,τι χρειαστεί. Η ψευδαίσθηση που κατηγορώ υπάρχει μέσα μου, ένα κομμάτι μου θα ήθελε με έναν μαγικό τρόπο ο Συριζα να έφερνε την ευημερία, δίχως να χρειαστεί να συγκρουστούμε με καμια ΕΕ, εντός Ευρώ, εντος Καπιταλισμού, με εμένα να αξιοποιώ τα όποια προσόντα μου και να κατορθώνω να επιβιώνω, μακάρι να επιβίωναν κι όλοι οι συνάνθρωποι μου δηλαδή, αλλά αν χανόντουσαν και μερικοί,
δε θα τα έβαφα και μαύρα.
Είναι εύκολα τα λόγια και η από καθέδρας κατηγορία των πολλών. Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι είσαι σχεδόν το ίδιο μικροαστικό νούμερο με ό,τι κατηγορείς. Είναι εύκολο να γράφεις πως πρέπει να γράφεται η Ιστορία, είναι δύσκολο στην ίδια ανάρτηση να αμφισβητεις ότι εσύ το μπορείς. Είναι εύκολο να κατηγορείς τον φόβο του Αλλου, είναι δύσκολο να παραδέχεσαι ότι ο ίδιος φόβος είναι θρονιασμένος μέσα σου. Είναι εύκολο να κατηγορείς τον άλλον ότι ανησυχεί μήπως χάσει κι αυτά τα λίγα που ακόμα έχει, κι όταν κοιτάς τα δικά σου λίγα, αναρωτιέσαι μήπως υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να σωθουν τουλάχιστον αυτά,
και τα λίγα των άλλων; Δε βαριέσαι αδερφέ, έτσι κι αλλιώς μαλάκες είναι.
Είναι ευκολο να παραδεχεσαι και τη δικιά σου μαλακια, περιμένοντας ανθρώπους να «αναγνωρίσουν την ειλικρίνεια σου», όταν ακόμα κι αυτή η παραδοχή είναι το ίδιο ανέξοδη με τα λόγια τα παχιά,
αν παραδέχεσαι τη μαλακία σου δίχως ουσιαστικά να θες να την αλλάξεις, είσαι κάτι χειρότερο από υποκριτής: Εισαι βολεμένος στην υποκρισία, κι είναι χειρότερο γιατί τουλάχιστον αρκετοί υποκριτές, έχουν και τύψεις, ενώ η υποκρισία που εξομολογείται παύει φαινομενικά να θεωρείται υποκρισία.
Φαινομενικά. Είναι χειρότερη από υποκρισία.
Είναι υποκρισία που αρνούμενη τον εαυτό της, προσπαθεί να ανακτήσει από το χειροκρότημα μέχρι και το ηθικό πλεονέκτημα.
Δε πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Ταυτόχρονα όμως, η παραδοχή της παραπάνω πρότασης είναι κι ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην αλλάξουν ΠΟΤΕ. Τί πιο καλύτερο για το Σύστημα να «πειστούν» οι πολίτες ότι δεν αλλάζει τίποτα, επομένως ας αποδεχτούμε τη σφαγή μας.Όχι λοιπον. Ακόμα κι αν δεν αλλάζει, πρεπει να προσποιηθούμε ότι μπορεί να αλλάξει
γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάποτε.
Δε φτάνει μόνο η Σκέψη, δίχως οργή και θυμό απομένεις να τους κοιτάς απραγος, αναλύοντας τους.
Δε φτάνει μόνο η Οργη και ο Θυμός, εύκολα μπορεί να μαγευτεις από αυτούς που φαίνονται πιο οργισμένοι από όλους και να φασιστικοποιηθείς δίχως καν να το καταλάβεις. Δεν είναι εύκολο να βρεις τη κατάλληλη ισορροπία μεταξύ Σκέψης και Θυμού, μεταξύ Ψυχραιμίας κι Αποφασιστικότητας, μεταξύ Διορατικότητας και γυαλισμένου ματιού. Δεν είναι εύκολο αλλά δε γίνεται αλλιώς, δεν είναι εύκολο αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Οχι για να αποτρέψεις τα συντρίμμια, αυτά μάλλον είναι αναπόφευκτα.
Αλλά για να μπορέσεις να ξαναχτίσεις μετά.
ΥΓ Ο,τι κι αν έρθει, και πολύ χειρότερο ακόμα,
όπως και να έχει,
στα τσακίδια γενοκτόνοι. Γιατί, φαντάζεσαι οι πολίτες να ξαναεπιλέξουν «σταθερότητα»;!!! Όλου του κόσμου τα 1453 δε θα φτάνουν για να κατασφαγούμε όπως θα μας αξίζει.
Από:
http://celinathens.blogspot.gr/2014/12/blog-post_29.html
Το καλοκαίρι του 2009 τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα των μνημονίων που θα σάρωνε την Ελλάδα μερικούς μήνες αργότερα.
