H
Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας με την υπ΄ αριθμ. 376/2014
απόφασή της έκρινε ότι η ανέγερση και κατασκευή του εμπορικού κέντρου
«The Mall» στο Μαρούσι Αττικής είναι αντισυνταγματική και παράνομη.
Όμως
όπως έλεγαν δικαστές τα προβλήματα αυτά μπορούν να ξεπεραστούν με
νεότερες αποφάσεις της Πολιτείας, προκειμένου να αποφευχθεί η κατεδάφισή
του.
Tο
Νομισματικό Ταμείο δεσμεύτηκε το 2010 να προσφέρει διάσωση στην Αθήνα,
αλλά όπως αναφέρει το έγγραφο «η αναδιάρθρωση χρέους αποκλείστηκε από
τις ίδιες τις ελληνικές αρχές»
Απόρρητο
έγγραφο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που επιβεβαιώνει ότι ο
Γιώργος Παπανδρέου αρνήθηκε «κούρεμα» του ελληνικού χρέους αποκαλύπτει
με δημοσίευμα της η Wall Street Journal.
Με
μία ευθεία παρέμβαση που πολώνει ακόμη περισσότερο το πολιτικό κλίμα, ο
στρατός μπήκε στη μάχη εξουσίας που διαδραματίζεται στην Ουκρανία.
Ο «στρατός» των αντικυβερνητικών διαδηλωτών με κράνη και αντιασφυξιογόνες μάσκες παραμένει στους δρόμους του Κιέβου ΜΑΡΙΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ Η
ηγεσία του στρατού, με ανάρτησή του στην ιστοσελίδα του υπουργείου
Αμυνας, προειδοποίησε τον πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς ότι η χώρα οδεύει
προς τον διχασμό, ενώ προβάλλει ως ορατό κίνδυνο ακόμη και μία απειλή
προς την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Η ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Αεροσκάφη,
τεθωρακισμένα, νέου τύπου πλοία και υποβρύχια, ακόμη και χημικά όπλα
χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στα πεδία μάχης του Α’ Παγκοσμίου
Πολέμου, που άφησε πίσω του εκατομμύρια νεκρούς και ανέτρεψε τις
γεωπολιτικές ισορροπίες. Ο αβίωτος βίος στα χαρακώματα και η «no man’s
land» είναι οι πιο χαρακτηριστικές εικόνες του πρώτου μεγάλου πολέμου
που αποτυπώθηκαν στο φωτογραφικό φακό Φέτος κλείνουν 100 χρόνια από την
έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918), που μαζί με το Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε (1939-1945) σημάδεψαν την ιστορία της
ανθρωπότητας κατά τον 20ό αιώνα.
Στις
μέρες μας το θέμα της φύλαξης των ελληνικών συνόρων έχει έλθει και πάλι
στην επικαιρότητα, λόγω του περιστατικού στο Φαρμακονήσι, το οποίο
προβοκατόρικα εκμεταλλεύονται οι “γνωστοί-άγνωστοι”, παρουσιάζοντας
αλλοιωμένες, κατά το δοκούν, τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες του
δυστυχήματος.
Γίνεται
πασιφανές, όμως, ότι πλέον δεν πρόκειται απλά για ένα μεμονομένο
περιστατικό, αλλά για μια οργανωμένη προσπάθεια από τα εντός και εκτός
Ελλάδος νεοταξίτικα κέντρα να επιβάλλουν το άνευ όρων άνοιγμα των
ελληνικών συνόρων και την ανεξέλεγκτη εισβολή (γιατί περί εισβολής
πρόκειται) μουσουλμάνων λαθρομεταναστών από την Μέση Ανατολή.
02.02.2014 Η
Βρετανία πλησιάζει στην πρώτη της παραγγελία για αόρατα για τα ραντάρ
μαχητικά αεροσκάφη F-35 της Lockheed Martin, δήλωσε σήμερα ο υπουργός
Άμυνας της χώρας Φίλιπ Χάμοντ.
«
Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και οι σκοποί αυτών μπορούν να μας
βοηθήσουν, να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε καταστάσεις που δεν
είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με άλλους τρόπους» Zbigniew BrzezinskiΣτην
σημερινή εποχή,ιδιαίτερα μετά την 9/11 και την εισβολή σε άλλες χώρες
από κάποιες ισχυρότερες, η πιο σημαντική και πιο συχνή δικαιολογία είναι
πάντα τα ανθρωπιστικά δικαιώματα. Στον πόλεμο της Σερβίας ήταν λόγοι
εθνοκάθαρσης, στο Ιράκ και στην Λιβύη όπως και στην Συρία ήταν τα
καθεστώτα που κυβερνούσαν τις χώρες αυτές εις βάρος των υπολοίπων. Στον
πόλεμο της Οσσετίας ήταν η καταπίεση που παρουσιάστηκε από τα Ρώσικα,
κυρίως ΜΜΕ, όπου οδήγησε και στην οριστική επέμβαση.
Συνομιλίες φωτιά του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν έχουν “ανέβει” στο youtube. Στο
πρώτο ηχητικό ο Ερντογάν δίνει εντολή σε επιχειρηματία να δώσει χρήματα
στην κόρη του την Σουμεγιέ Ερντογάν που βρίσκεται στην Αμερική. Λέει
στον επιχειρηματία να στείλει 20-25 χιλιάρικα στην κόρη του, την
Σουμεγιέ Ερντογάν στην Αμερική! Στο
δεύτερο ακούγεται να μιλά με επικεφαλής δημόσιου οργανισμού στον οποίο
του λέει να δώσει “την δουλειά” πιο χαμηλά από ότι εκτίμησε εκείνος. Και στο τρίτο που είναι πιο παλιό ακούγεται ο Ερντογάν σε συνομιλία με τον Ταλάτ, να λέει για τον Ντενκτάς πως “αυτός έχει τελειώσει”. Η μετάφραση των ηχητικών έχει γίνει από τα tourkikanea.gr onalert.gr & tourkikanea.gr
Αριστερός για μένα θα πει αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του
σαν δικό του βάσανο, κι αγωνίζεται για την εξάλειψή του ακόμα κι όταν η
δική του ζωή δεν απαιτεί αγώνα.
Αριστερός για μένα θα πει ο πραγματικά ευαίσθητος, η κεραία μέσα στο χάος που πάλλεται κάθε φορά που την αγγίζει κάτι ανθρώπινο.
«Εμείς βλέπουμε ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην
πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του Κλήρου που στάθηκε στο
πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη»
Άρης Βελουχιώτης
«Η δική μας επανάσταση σφύζει από χριστιανικά ιδεώδη… η Επανάσταση και ο Χριστιανισμός δεν είναι δύο πράγματα αντίθετα»
Ντανιέλ Ορτέγκα
Ποιος θα περίμενε μια καρναβαλική εκδήλωση να επαναφέρει τον
προβληματισμό για τη σχέση της Αριστεράς με τη θρησκεία; Κείμενα,
σχόλια, παρεμβάσεις δημοσιεύθηκαν στο Διαδίκτυο, άλλοτε συνεισφέροντας
σε έναν ουσιαστικό διάλογο και άλλοτε προκαλώντας θλίψη, αφού
επιβεβαίωναν για ακόμη μια φορά ότι η πατρίδα μας είναι ο τόπος των
«παράλληλων μονολόγων». Εντύπωση μας προκάλεσε ο δογματισμός ορισμένων
αριστερών, υπερασπιστών «της μαχόμενης αθεΐας και του
αντικληρικαλισμού», η επιθετικότητά τους σε ό,τι θυμίζει «θρησκεία».
Πιστεύαμε ότι οι εποχές των γενικεύσεων, του «άσπρου-μαύρου», των
διαχωριστικών γραμμών και της «ιδεολογικής καθαρότητας» είχαν παρέλθει
προ πολλού.
Ο
Δημήτρης Μητρόπουλος ανήκει στους μεγαλύτερους μαέστρους της ιστορίας.
Από πολύ νέος, αρχικά ως συνθέτης και στη συνέχεια κυρίως ως διευθυντής
της Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, υπήρξε πρωτεργάτης της ελληνικής
μουσικής. Από το 1930 ξεκίνησε τη μεγάλη διεθνή του σταδιοδρομία που τον
οδήγησε τελικά στις ΗΠΑ ως μουσικό διευθυντή της Συμφωνικής της
Μιννεάπολης και στη συνέχεια διευθυντή της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης.
Παράλληλα διηύθυνε πολλές από τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου.
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 2, 2014
Προκόπης Κωφός Τμήμα Χημείας ΑΠΘ
Το
βασικό λάθος που μπορεί να κάνει κανείς σε μια ανάλυση για την
αξιολόγηση των πανεπιστημίων είναι να θεωρεί πως άλλο πράγμα είναι η
αξιολόγηση «αυτή καθεαυτή» και άλλο πράγμα η καθιέρωση και η αξιοποίησή
της από αυτούς που την καθιέρωσαν και από όσους θα ήθελαν να την
αξιοποιήσουν. Όμως, η αξιολόγηση «αυτή καθεαυτή» και η αξιολόγηση ως
προωθούμενη πολιτική είναι απόλυτα συνυφασμένες. Αν η αξιολόγηση «αυτή
καθεαυτή» ήταν μια καλή ιδέα και μπορούσε να λειτουργήσει τεχνοκρατικά
για τη βελτίωση, για παράδειγμα, της διδασκαλίας και της έρευνας στην
Ανώτατη Εκπαίδευση θα είχε εισαχθεί ως θεσμός προ πολλού! Είναι απλοϊκό
να δεχτούμε πως όλοι οι προηγούμενοι και σε όλα τα επίπεδα, έξωθεν,
άνωθεν και εκ των ένδον, δεν το σκέφτηκαν και δεν την αξιοποίησαν, αν δεχτούμε πως θα μπορούσε να λειτουργήσει βελτιωτικά. Ως εκ τούτου, είναι
σχεδόν αυτονόητο πως προωθείται τώρα για να υπηρετήσει άλλους σκοπούς
και άλλες επιδιώξεις και όχι τη βελτίωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Ειδικότερα, για τα ΑΕΙ, η οποιαδήποτε αξιολόγηση και με οποιαδήποτε
κριτήρια, βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα που
πρέπει να χαρακτηρίζει την Ανώτατη Εκπαίδευση, δηλαδή την ελεύθερη
εξέλιξη της διδασκαλίας και της έρευνας που αναζητά το καινούριο, διότι
τα υποτάσσει και τα καθηλώνει στα δεδομένα και τις απαιτήσεις της
τρέχουσας κατάστασης, με βάση τα οποία θα γίνει η αξιολόγηση αυτή.
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 2, 2014
Συχνά, και ιδιαίτερα τώρα, γίνομαι αποδέκτης ερωτημάτων σχετικών με το αν οιαρχαίοι Έλληνες είχαν
υποκατάστατα των σημερινών ψυγείων και ακόμη αν είχαν τη δυνατότητα να
ψύχουν τα διάφορα ποτά τους. Και στα δύο αυτά ερωτήματα η απάντηση είναι
θετική. Ωστόσο
ακόμη και η πιο σύντομη ανάπτυξή τους απαιτεί έκταση που ξεπερνά τον
περιορισμένο χώρο μιας επιφυλλίδας. Έτσι θα περιοριστώ στο δεύτερο
ερώτημα, επιφυλασσόμενος σε μια άλλη, ελπίζω επίσης καλοκαιριάτικη, επιφυλλίδα να ασχοληθώ και με το πρώτο.
Με
την αύρα και την δροσιά του Λυκαβηττού, αλλά και του ιστορικού βάρους
της σύνδεσής της με τον αυτοκράτορα Αδριανό, όσο και με την εμπνευσμένη
επέμβαση του Στρατιωτικού Συνδέσμου στα νεότερα χρόνια, η περιοχή της
Δεξαμενής αποτελεί μια απο τις επίζηλες περιοχές του κέντρου των
Αθηνών. Η συνοικία ως Δεξαμενή ονοματοδοτήθηκε απο το περίφημο
υδραγωγείο που είχε ξεκινήσει την κατασκευή του ο αυτοκράτορας Αδριανός
και το αποπεράτωσε ο Αντωνίνος ο Ευσεβής τον 2-ο μ.Χ αιώνα. Κράτησε
ωστόσο το όνομα Αδριάνειο. Το υδραγωγείο μάλιστα είχε μεγαλοπρεπή
πρόσοψη με επιβλητικούς κίονες. Προϊόντος του χρόνου η Δεξαμενή χρησιμοποιούνταν
όλο και λιγότερο και στα χρόνια της τουρκοκρατίας αχρηστεύθηκε τελείως.
Προκειμένου μάλιστα να αντλήσουν απο αυτήν πολύτιμα οικοδομικά υλικά, ο
Χασεκή την γκρέμισε και έχτισε το φερώνυμο με το όνομά του τείχος του
Χασεκή. Στην οικοδόμηση του τείχους του Χασεκή, μέρος της πρόσοψης της
Δεξαμένης, αποτέλεσε την «Μεσογείτικη» πόρτα του τείχους. Αξιοσημείωτο
είναι επίσης το γεγονός, ότι οικοδομικά υπολείμματα της Δεξαμενής,
υφίστανται και στην σύγχρονη κατασκευή. Απο τις χαρακτηριστικές
φυσιογνωμίες τώρα στο κοινωνικό πεδίο της Δεξαμενής, στα σύγχρονα χρόνια
υπήρξε ο «άγιος» της ελληνικής γραμματολογίας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Διέμενε στην ευρύτερη περιοχή της, ενώ ήταν απο τους κεντρικότερους
θαμώνες στα καφεναδάκια της Δεξαμενής. Άρρηκτα επίσης συνδεδεμένη ήταν η
συνοικία με την κορυφαία στρατιωτικοκοινωνική παρέμβαση του
Στρατιωτικού Συνδέσμου. Στην Δεξαμενή συνεδρίαζαν παρασκηνιακά τα μέλη
του Συνδέσμου, υπο τον ταγματάρχη Πακίτο Ζυμπρακάκη, τον λοχαγό Κ.
Σάρρο, τον λοχαγό Γ. Καραϊσκάκη, τον υπολοχαγό Χ. Χατζημιχάλη κ.α.
προκειμένου με την σωστική για τον τόπο παρέμβασή τους – αντίπερα τότε
στην κοινωνική παρακμή, το πτοημένο εθνικό γόητρο των Ελλήνων απο την
οδυνηρή ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, την χρεοκοπία με το
περίφημο του Χαριλάου Τρικούπη «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», αλλά και την
απερίσταλτη αποσάθρωση του πολιτικού μας συστήματος – να προετοιμάσουν
το έδαφος της έλευσης του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου, με το κίνημα στο
Γουδί το 1909. Για τούτο εξάλλου μια απο τις οδούς της Δεξαμενής, φέρει
τιμητικά το όνομα «Στρατιωτικού Συνδέσμου».
Η πρώτη
φορά στην Ιστορία της Μαθηματικής Γεωγραφίας, κατά την οποία έγινε
πραγματική μέτρηση για τον υπολογισμό της περιμέτρου της Γης, ήταν από
τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, ο οποίος υπολόγισε με εκπληκτική ακρίβεια
την περίμετρο της Γης από… ένα πηγάδι στο Ασσουάν. Για τη μέτρηση αυτή ο
Ερατοσθένης είχε γράψει ιδιαίτερη πραγματεία, όπως πληροφορούμαστε από την «Διόπτρα» του Ήρωνος του Αλεξανδρέως, ο οποίος αναφερόμενος στο μέγεθος της περιμέτρου της Γης σημειώνει: «Ερατοσθένης εν τω επιγραφομένω περί αναμετρήσεως της Γης».
\ “Ιστορικό
ορόσημο” χαρακτηρίζει την επικείμενη προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
ως σώμα, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,
ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Μάρτιν Σούλτς. Έχει προφανώς
εξασφαλισθεί η συναίνεση των 28 μελών της Ε.Ε., και δεν φαίνεται να
υπάρχει πρόβλημα να εξασφαλισθεί και η απαιτούμενη ψήφος των δυο τρίτων
των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ωστόσο, για να τεθεί σε ισχύ η
προσχώρηση, θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια των 48
μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εκεί δεν θα υπάρξει πρόβλημα, διότι αν
και όλα τα μέλη του Συμβουλίου δεν είναι μέλη της Ε.Ε., είναι όλα,
απαραιτήτως, μέλη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Όταν
ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες, με την επικύρωση από τα εθνικά
κοινοβούλια , 820 εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης θα διέπονται από ένα
κοινό νομικό πλαίσιο και πολιτισμό, αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα
και όχι μόνο. Εξ’ ου και και ο χαρακτηρισμός “ιστορικό ορόσημο” του
Προέδρου Σούλτς.
Γράφει ο Κάσσανδρος Τη στιγμή που η Ουκρανία φλέγεται, ας δούμε την εξέλιξη των γεγονότων. Αρχικά
υπήρξε η κατόπιν πολυετών διαπραγματεύσεων μονογραφή πέρυσι της
συμφωνίας εταιρικής σχέσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε., η υπογραφή της
οποίας είχε ορισθεί για τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στο Βίλνιους πέρυσι
τον Νοέμβριο. Η διάσπαση του ουκρανικού «έθνους» Με
πιρουέτα που θα ζήλευε χορευτής των Μπαλσόι, ο πρόεδρος Γιαννουκόβιτς
αρνήθηκε την τελευταία στιγμή να υπογράψει, επιλέγοντας προφανώς την
προσχώρηση στην «Ευρωασιατική Ένωση», το μεγάλο όραμα του προέδρου
Πούτιν, στην οποία θα μετέχει ακόμη και η Συρία και στην οποία η
Ουκρανία θα είναι το μέγα τρόπαιο.
«Μάιν φιούρερ,
λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι η Ομάδα Στρατιών Κέντρου Μπούντεσμπανκ –
Γκουντέριαν πλησιάζει σε απόσταση βολής πυροβόλων των 105 mm το
Ντνιπροπετρόφσκ επί του Δνείπερου». Ιστορικό ντεζαβού; Οχι! Ιστορικό
πρωθύστερο. Ενα πρωθύστερο
που πριν από 10-15 χρόνια θα περιείχε ένα αδιανόητο (λόγω δύο
παγκοσμίων πολέμων) οξύμωρο, ενώ σήμερα αποτελεί απλώς μια γεωπολιτική
επιλογή που δοκιμάζει τις αντοχές της για το σήμερα και τις προοπτικές της
για το αύριο. Η διείσδυση της Γερμανίας (και των Ευρωπαίων κολαούζων
της) στην Ουκρανία προκαλεί τα φαντάσματα όλων των ευρωπαϊκών αντιθέσεων
απ’ την εποχή του Φρειδερίκου της Πρωσίας και τα προσκαλεί σε έναν νέο
κολασμένο χορό.
Ένα
χρυσοπόρφυρο ύφασμα με το οποίο είχαν τυλίξει τα οστά μιας
Μακεδόνισσας, η αχνή όψη της λεγόμενης «Μαντόνας» των Αιγών με το
θλιμμένο βλέμμα και τα ροζ μάγουλα, το κυνήγι του κάπρου, που
σηματοδοτεί την ενηλικίωση των εφήβων, ένα ζευγάρι ερωτευμένα
περιστέρια, είναι λίγα από αυτά που σε παίρνουν και σε ταξιδεύουν στην
καθημερινότητα που ζούσαν κοινοί θνητοί, αξιωματούχοι και η βασιλική
οικογένεια στη φημισμένη πόλη του βασιλιά Φιλίππου Β’, τον 4ο αιώνα π.Χ.
Το Ερμητικό Κυμβάλειο αποτελεί
ένα σύγγραμμα που σε έντυπη μορφή εμφανίστηκε πολύ πρόσφατα (το 1908)
από μία ομάδα ατόμων που αποκαλούνται “οι 3 μύστες”. Είναι πιθανό αυτό
το έργο να αποτελεί μέρος των Ερμητικών Κειμένων που αποδίδονται στον μεγάλο μύστη της αρχαιότητας, τον (αμφιβόλου ιστορικότητας) Ερμή τον Τρισμέγιστο,
ο οποίος ονομάστηκε έτσι λόγω του ότι κατείχε τα τρία μέρη της κοσμικής
σοφίας, δηλαδή της Αστρολογίας (εργασία της Σελήνης), της Αλχημείας
(εργασία του Ήλιου) και της Θεουργίας (εργασία των Άστρων).
Στην
ιστορία υπάρχουν εκείνοι που χαρακτηρίστηκαν “μεγάλοι” για τα σπουδαία
κατορθώματά τους, για τις εντυπωσιακές κατακτήσεις, για την καθολική
αποδοχή τους στην εποχή που έζησαν και έδρασαν. Και υπάρχουν και οι
“παραλίγο μεγάλοι”, εκείνοι που έφτασαν κοντά στο να γίνουν μεγάλοι,
αλλά λόγω μιας (περισσότερο ή λιγότερο σημαντικής) λεπτομέρειας δεν τα
κατάφεραν.Ο γιος του Κλεινία, Αλκιβιάδης, ανήκει σαφώς στη δεύτερη
κατηγορία, αν και βάσει της επίδρασής του στην εποχή που έζησε, έφθασε πολύ κοντά στο να περάσει στο πάνθεον των “μεγάλων” της ιστορίας.
Ως χαρακτηριστικό δείγμα “διάνοιας δίχως αρχές” ο Αλκιβιάδης
χαρακτηρίστηκε πάνω απ’ όλα για τις ικανότητές του, τη διορατικότητα,
την ευφυΐα, αλλά και τον άκρατο αμοραλισμό του και τυχοδιωκτισμό
του.Όταν εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της Αθήνας, όλοι κατάλαβαν ότι ο
διάδοχος του Περικλή είχε βρεθεί. Αντίθετα όμως με τον συγγενή του
(ήταν ξάδελφος της μητέρας του, της Δεινομάχης) σπουδαίο Αθηναίο
πολιτικό, ο Αλκιβιάδης δεν χαρακτηριζόταν ούτε από σύνεση, ούτε από
μετριοπάθεια αλλά και από πολύ πιο χαλαρή πίστη στην πατρίδα του και στα
ιδανικά που αυτή αντιπροσώπευε. Οπότε αν και σε επίπεδο ικανοτήτων και
ευφυΐας ο Αλκιβιάδης ήταν ίσως ανώτερος του Περικλή, όχι μόνο δεν
ωφέλησε την πατρίδα του στο μέτρο που την ωφέλησε ο θείος του, αλλά επί
της ουσίας σηματοδότησε την πορεία της προς την παρακμή.
Επειδή
όλοι έγιναν δημοκράτες στην Ευρώπη, υπερασπιστές της, και καμώνονται
πώς την ενισχύουν με λιτότητα και τρόικες, ας διαβάσουν σε ένα διάλλειμα
από την αγωνία των ευρωεκλογών, καθότι είναι στουρνάρια, λίγο
ιστορία(δύσκολο). Στην αρχαία Αθήνα, το κέντρο του αρχαίου κόσμου, ίσχυε
ο νόμος της υποδούλωσης για χρέη. Όποιος δεν μπορούσε να ξεπληρώσει τον
δανειστή του έχανε την ελευθερία του. Με μια διαφορά ισχύει σήμερα: δεν
δημιουργήσαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ το ελληνικό χρέος, κοινώς δεν τα φάγαμε μαζί με
γνωστό πληθωρικό-τουλάχιστον- πρώην υπουργό. Ο νομοθέτης, ένας από τους
επτά σοφούς της αρχαιότητας, και… ποιητής
Σόλων ο Αθηναίος, γόνος οικογένειας ευγενών, όταν πήρε έκτακτες
εξουσίες(περίπου 594 π.Χ.) για να λύσει την διαμάχη πολιτών-ευγενών,
έλαβε πολύ τολμηρά και δραστικά μέτρα, ακριβώς επειδή η κρίση στην Αθήνα
ήταν πολύ βίαιη και βαθιά, βασισμένα στην αρχή της δίκαιης ανισότητας,
όχι της απόλυτης ισότητας. Ένα από αυτά ήταν και η σεισάχθεια. Σκοπός
του να αποτρέψει τον εμφύλιο και την πολιτική διάλυση της Αθήνας, αλλά
και να διατηρήσει την υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση και διάκριση
εξουσιών. Με την σεισάχθεια(< σείω(ταρακουνώ)+ άχθος(βάρος, χρέος)),
ένα μέτρο επανορθωτικό, ο Σόλων κατήργησε τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών
προς ιδιώτες και ιδιωτών προς το δημόσιο θα λέγαμε και απελευθέρωσε
όλους τους δούλους λόγω της μη αποπληρωμής τους. Κατήργησε τον δανεισμό
με εγγύηση το «σώμα»(προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και της
οικογένειάς του. κατάφερε να επιστρέψουν στην Αθήνα και όσοι δούλοι λόγω
χρεών είχαν μεταπωληθεί σε άλλες πόλεις-κράτη. Τέλος αμνηστεύτηκαν και
τα αδικήματα που επέφεραν στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Ωφελημένοι από
την σεισάχθεια ήταν κυρίως οι φτωχοί εξαρτημένοι αγρότες της Αττικής.
Άγνωστο είναι πώς αποκατέστησε τα θύματα της αυθαιρεσίας των πλουσίων,
γιατί δεν έχουμε γραπτές διατάξεις του Σόλωνα.
H
ουκρανική αντιπολίτευση απέρριψε το Σάββατο πρόταση των Ηνωμένων Εθνών
να διαμεσολαβήσουν μεταξύ της κυβέρνησης του Κιέβου και οργανώσεων της
αντιπολίτευσης για την αποκλιμάκωση της έντασης και την εξεύρεση λύσης.
Το
πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά
πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την
ανθρώπινη ψυχή.
Το
1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής
ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και
γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών
και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η
αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως
σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών.
Ο Τσάρλι Λουτσιάνο ήταν ο μαφιόζος που άλλαξε την ιστορία του εγκλήματος στην Αμερική. Πριν
από αυτόν, περιέγραφαν τη μαφία με τη λέξη έγκλημα. Μετά τον Λουτσιάνο,
όλοι μιλούσαν και εξακολουθούν να μιλάνε για το «οργανωμένο έγκλημα».
Ο Λουτσιάνο με σημερινούς όρους ήταν μάνατζερ. Ένωσε τις μεγαλύτερες μαφιόζικες φαμίλιες σε μία «Επιτροπή», της οποίας έγινε ο ίδιος πρόεδρος.
Όταν οι φαμίλιες ενώθηκαν, έγιναν παντοδύναμες και ασταμάτητες.
Ο
άνθρωπος ήταν καινοτόμος. Σε αντίθεση με τους συντηρητικούς γκάνγκστερ
της εποχής, ο Λουτσιάνο δεν ενδιαφερόταν για την καταγωγή ή τη θρησκεία
των συνεργατών του.
Όταν η οικογένειά του έφτασε στη Νέα Υόρκη από τη Σικελία, εγκαταστάθηκε σε γειτονιά Εβραίων.
Οι παιδικοί του φίλοι ήταν Εβραίοι. Αυτούς ήξερε και αυτούς εμπιστεύτηκε για τις σημαντικότερες θέσεις στην οργάνωσή του.
Το μαντήλι του Ορενμπούργκ από πούπουλο, είναι κι αυτό ισάξιο ρωσικό
σύμβολο, όπως το μελόψωμο της Τούλα, τα περίφημα ζωγραφιστά σχέδια
«hohlomá» και «gzel», η δαντέλα της Βολογκντά, και βέβαια η Ματριόσκα.
Πηγή: http://art.ufanet.ru
Η ιστορία
της δημιουργίας του μαντηλιού ξεκινά από το ότι στην περιφέρεια Ορενμπούργκ
υπάρχει μια μοναδική ράτσα από αιγοπρόβατα, τα οποία διαθέτουν μαλακό και
ανθεκτικό μαλλί. Τα ζώα αυτά έχουν εξοικειωθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό με τους
σκληρούς χειμώνες και τις χαμηλές θερμοκρασίες. Το πάχος του μαλλιού τους είναι
17 μικρομέτρα, δηλαδή 4 φορές λεπτότερο από την ανθρώπινα τρίχα, και 1,5 φορά
λεπτότερο της γίδας Ανγκορά (από την Άγκυρα).
Η κοσμική ζωή του 18ου και 19ου αιώνα ήταν συνδεδεμένη με
χοροεσπερίδες, κομψές προσκλήσεις, πλούσια κρινολίνα, πολύτιμα κοσμήματα
και άλλα σύμβολα χλιδής. Στο μουσείο “Τσαρίτσινο” εγκαινιάστηκε η
έκθεση “Μεγάλος χορός”, αφιερωμένη στον εορτασμό των 400 ετών του Οίκου
Ρομάνοφ.
Πηγή: Μαρία Αφόνινα
Η πρώτη χοροεσπερίδα στη
Ρωσία πραγματοποιήθηκε τον 17ο αιώνα, στον γάμο του Ψευδοδημητρίου και της
Μαρίνας Μνίσεκ. Ωστόσο, μόλις το 1717, όταν καθιερώθηκαν οι χοροεσπερίδες με
Διάταγμα του Μεγάλου Πέτρου, οι χοροεσπερίδες έγιναν αναπόσπαστο μέρος της ζωής
της ρωσικής αριστοκρατίας. Οι
χοροεσπερίδες διοργανώνονταν όχι μόνο από ευγενείς, αλλά κι από
συντεχνίες εμπόρων και τοπικούς συλλόγους. Αργότερα, στο τέλος του 19ου – αρχές
του 20ου αιώνα, οι δημόσιες χοροεσπερίδες πραγματοποιούνταν με βάση το
επάγγελμα, για παράδειγμα από τον θεατρικό, καλλιτεχνικό ή αρχιτεκτονικό
σύλλογο.
Κομψά σακάκια, υπέροχοι κορσέδες, πλούσια φορέματα, και όλα
φτιαγμένα από το πιο απλό υλικό της καθημερινότητας. Ανανεώσιμα υλικά
αλουμινίου. Στο μεγάλο Μέγαρο του μουσειακού συγκροτήματος «Τσαρίστινο»
λειτουργεί η έκθεση του εξαιρετικού Ελληνα γλύπτη, Νίκου Φλώρου.
«Αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας
και τη Γκρέις Κέλι. Γλυπτά-κοστούμια από τον Νίκο Φλώρο. Ελλάδα». Αυτός είναι ο
πλήρης τίτλος της έκθεσης, και εφόσον έχετε έστω και λίγο ελεύθερο χρόνο,
αξίζει οπωσδήποτε να περάσετε μια βόλτα από εκεί, προκειμένου να διαπιστώσετε
ιδίοις όμμασι το σπάνιο ταλέντο του γλύπτη και την ικανότητά του να βλέπει την
ομορφιά εκεί, όπου οι άλλοι δεν υποπτεύονται καν την ύπαρξή της.
Πηγή: Νατάλια Μιχάιλενκο
Ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες του Μαρκ Σαγκάλ
(1887-1985) έχει τον σύνθετο τίτλο: “Ο χρόνος είναι ποτάμι χωρίς όχθες”. Το
θέμα είναι υπερρεαλιστικό. Ένα ρολόι με εκκρεμές πλέει σ' ένα ποτάμι. Πάνω στο
ρολόι κάθεται ένα τεράστιο ψάρι με φτερά και σκεπτικά παίζει βιολί. Αυτή η
μεταφορά είναι εξαιρετικά ακριβής. Ο ίδιος ο Σαγκάλ έζησε τη ζωή του σαν αυτό
το ψάρι. Είχε μια συγκλονιστική αίσθηση του χρόνου. Όταν πλησίαζε η ώρα της
κρίσης, αμέσως εξαφανιζόταν και έφευγε μακριά. Αυτή η οξύτατη διαίσθηση τον
είχε σώσει και από αντισημιτικά πογκρόμ, από τις σταλινικές εκτελέσεις και τα
ναζιστικά στρατόπεδα. Κατάφερε να ζήσει σχεδόν εκατό χρόνια. Έναν αιώνα γεμάτο
πολέμους, σκληρότητα, αίμα.
Η διάσημη αμερικανίδα χορεύτρια είχε πολλές ρωσικές αναφορές. Οχι
μόνο τον ερωτικό της δεσμό με τον ποιητή Σεργκέι Γεσένιν, ούτε γιατί
χόρευε για τους επαναστατημένους Ρώσους ναύτες. Εμοιαζε λες και χόρευε
χωρίς περίσκεψη, με τόλμη και ορμή. Δηλαδή, με πολύ ρωσικό τρόπο.
Πηγή: Ναταλία Μιχάιλενκο
Βλέποντας την Ισιδώρα, ακόμα και κάποιος με την πιο φευγάτη φαντασία, δεν
θα μπορούσε να υποθέσει ότι αυτή η γυναίκα είναι χορεύτρια. Ήταν μια αρκετά
γεμάτη γυναίκα, με ένα σωματότυπο που δεν θύμιζε καθόλου εκείνον μιας
μπαλαρίνας. Δεν μπορούσε να σταθεί πάνω στ' ακροδάχτυλα των ποδιών. Η κίνησή
της όμως απέδιδε ιδιαίτερη πλαστικότητα, σαν να την είχε δανειστεί από τις
χορεύτριες των αρχαίων ελληνικών αναγλύφων.
Η αγάπη της προς την Αρχαία Ελλάδα έφτανε καμιά φορά στο παράλογο.
Περπατούσε στους δρόμους με μιαν εσθήτα. Σήμερα, κανείς δεν θα' δινε σημασία,
ίσως. Αλλά φανταστείτε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα. Κυρίες με τουπέ και
κύριοι με ημίψηλα καπέλα, που υποκλίνονται ο ένας στον άλλον από απόσταση
πενήντα μέτρων. Και ιδού εμφανίζεται εκείνη, αχτένιστη, γυμνοπόδαρη, με
ενδυμασία αρχαίας χορεύτριας. Όταν έφτασε με μια τέτοια εμφάνιση στην Ελλάδα
και περπάτησε στους δρόμους των Αθηνών, παραλίγο να την συλλάβει η αστυνομία.
Η επίσημη γιορτή του φοιτητόκοσμου στη Ρωσία, λέγεται «Ημέρα της
Τατιάνας» και είναι στις 25 Ιανουαρίου. Σας παρουσιάζουμε τις παραδόσεις
και τα «τελετουργικά» των φοιτητών στη διάρκεια της εξεταστικής: «Δεν
πλενόμαστε», «δεν κουρευόμαστε», «βουτάμε τη μούρη μας στο χυλό».
Πηγή: ITAR-TASS
Η
25η Ιανουαρίου, θεωρείται η μεγαλύτερη γιορτή των φοιτητών. Το 1755, την ημέρα
αυτή η αυτοκράτειρα Ελισάβετ Α’ της Ρωσίας (Ελιζαβέτα Πετρόβνα), υπέγραψε το
Διάταγμα για την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Μόσχας. Συμπτωματικά, η
ημερομηνία αυτή συνέπεσε με την ημέρα που η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη
μνήμη της Αγίας Τατιάνας, η οποία μαρτύρησε στη Ρώμη τον τρίτο αιώνα. Έτσι, η
ημέρα αυτή έγινε για τους φοιτητές στη Ρωσία η «Ημέρα της Τατιάνας».
Ειδικά για την «Ημέρα της Τατιάνας», συντάξαμε έναν κατάλογο
με τις πιο δημοφιλείς ρωσικές παραδόσεις και τελετουργικά του φοιτητόκοσμου στη
Ρωσία. Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι φοιτητές δεν τις τηρούν, αλλά αρκετοί
εξακολουθούν να πιστεύουν σε προλήψεις, και στις παραδόσεις.
Το ρωσικό λεξιλόγιο εμπλουτίζεται συνεχώς με λέξεις δανικές από
άλλες γλώσσες, κυρίως από τα Αγγλικά. Υπάρχει όμως και η αντίθετη οδός,
όταν ρωσικές λέξεις, αμετάφραστες, στην αρχική τους μορφή, μπαίνουν στο
λεξιλόγιο άλλων γλωσσών του κόσμου.
Γελοιογραφία του Νιγιάζ Καρίμοφ
Βότκα
Αυτό το παραδοσιακό, ρωσικό
αλκοολούχο εντοπίζεται κατά τον 15ο αιώνα, όταν οι Σλάβοι έμαθαν να
παρασκευάζουν το λεγόμενο κρασί από στάρι, ενώ η επιστημονική τεχνολογία
παραγωγής της βότκας θεμελιώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα με την συμβολή
του
κορυφαίου ρώσου επιστήμονα Ντμίτρι Μεντελέγεφ, ο οποίος, όπως είναι
κοινώς
αποδεκτό, προσδιόρισε την ιδανική αναλογία νερού-οινοπνεύματος (40%). Το
1982 κατακυρώθηκε στην ΕΣΣΔ το
προνόμιο για την παρασκευή βότκας, καθώς και το αποκλειστικό δικαίωμα
για τη
διαφήμιση του προϊόντος στην διεθνή αγορά, με το σλόγκαν: “Only vodka
from Russia is genuine Russian vodka”. Σήμερα, πάνω στα μπουκάλια βότκας
τυπώνονται
προειδοποιητικές επιγραφές: “Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ βλάπτει την
υγεία ”. Όμως η λαϊκή σοφία
απαντά με τον εξής τρόπο: “Η βότκα σε μικρές δόσεις είναι ωφέλιμη για
τον
οργανισμό, σε οποιαδήποτε ποσότητα”.
Επτασφράγιστο μυστικό παραμένει ο φάκελος του σοβιετικού κατασκόπου
που βρίσκεται πίσω από τη ματαίωση της απόπειρας των μυστικών υπηρεσιών
των ναζί, για τη δολοφονία της «Μεγάλης τρόικας», στη Διάσκεψη της
Τεχεράνης το 1943. Ούτε καν το όνομά του, δεν γνωστοποιείται.
Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο
Παραμονές
της 70ης επετείου της διάσκεψης της Τεχεράνης παρουσιάζουμε το νέο -μόλις
πρόσφατα- ολοκληρωμένο βιβλίο του αναπληρωτή αρχισυντάκτη της Ροσσίσκαγια
Γκαζέτα, Νικολάι Ντολγκοπόλοφ. Τα δυο προηγούμενα βιβλία του, που είχαν
κυκλοφορήσει στο πλαίσιο της δημοφιλούς στη Ρωσία σειράς «Η ζωή εκπληκτικών
ανθρώπων» από τον εκδοτικό οίκο «Molodáya Gvárdya», έγιναν best seller. Οι ήρωες σε αυτά,
ήταν ο συνταγματάρχης Άμπελ Φίσερ και ο Άγγλος Κιμ Φίλμπι.
“Πόλη ήρωας”. Είναι το Λένινγκραντ της πολιορκίας, και των μαζικών
θανάτων από πείνα και κρύο, που, όμως, και στις πιο δύσκολες στιγμές δεν
σταμάτησε η πολιτιστική ζωή. Αλλωστε, η διάσημη Ηρωική Συμφωνία του
Ντμίτρι Σοστακόβιτς, ερμηνεύτηκε εν μέσω πολιορκίας.
Πηγή: RIA Novosti
Πριν από 70 χρόνια, στις 27
Ιανουαρίου, όταν για το τέλος του πολέμου απέμενε ακόμη ενάμιση έτος, τα
σοβιετικά στρατεύματα ύστερα από σκληρές μάχες κατόρθωσαν να μετατοπίσουν τις
θέσεις των ναζί 70-100 χιλιόμετρα μακριά από το Λένινγκραντ και να
αποκαταστήσουν τη συγκοινωνιακή σύνδεση με την πόλη, βάζοντας τέλος στο
διάστημα των 872 ημερών το οποίο καθιερώθηκε να ονομάζεται στα βιβλία ιστορίας
«Αποκλεισμός του Λένινγκραντ». Η πόλη έπαψε να κοιμάται πιά υπό τον ακατάπαυστο
βρόντο των κανονιών, όπως συνέβαινε από το Σεπτέμβριο του 1941 και έως εκείνη
τη στιγμή. Το βράδυ εκείνο του Ιανουαρίου,
μάλλον όλοι όσοι ήταν σε θέση να το κάνουν, βγήκαν στους δρόμους για να παρακολουθήσουν
στον ουρανό τις πανηγυρικές ομοβροντίες των ρωσικών κανονιών προς τιμήν της
απελευθέρωσης, αλλά πάρα πολλοί από αυτούς δεν είχαν δίπλα τους συγγενείς,
γείτονες και φίλους. Από τον σχεδόν τριών εκατομμυρίων πληθυσμό της μεγαλύτερης
σοβιετικής πόλης, είχε απομείνει μόνο το 1/6. Ενάμιση εκατομμύριο είχε
εκκενωθεί και πάνω από 650 χιλιάδες είχαν πεθάνει, κυρίως από την πείνα.
Γιατί το Λένινγκραντ ήταν τόσο
σημαντικό για τον Χίτλερ; Επειδή αυτό, δεν απειλούσε μόνο το αριστερό πλευρό
του ναζιστικού στρατού, αλλά ήταν σημαντικό και από πρακτική άποψη.
Καταλαμβάνοντας το Λένινγκραντ, οι Γερμανοί θα έκαναν δικό τους το λιμάνι και
έναν μεγάλο σιδηροδρομικό κόμβο ανεφοδιασμού.
Η πόλη αμυνόταν με επιτυχία. Η
δουλειά που πραγματοποίησαν περίπου 1,5 εκ. κάτοικοι του Λένινγκραντ την είχε
μετατρέψει σε φρούριο. Οι πολιορκητές δέχονταν τα πυρά του στόλου της Βαλτικής
και του βαρέως πυροβολικού του οχυρού Κράσναγια Γκόρκα. Η πυκνότητα των
αντιαεροπορικών πυρών ήταν 10 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της άμυνας του
Λονδίνου. Μη δυνάμενοι να πάρουν την πόλη, οι στρατιώτες της ομάδας στρατιών
«Βορράς» απέκλεισαν ολοκληρωτικά το πολιορκούμενο ήδη από Βορά -από τους
Φιλανδούς- Λένινγκραντ. Τα σοβιετικά στρατεύματα από το φθινόπωρο του 1941
κατέβαλλαν προσπάθειες για να σπάσουν την πολιορκία, αλλά αυτές ήταν
αποτυχημένες.
Η εκκένωση
Η εκκένωση των κατοίκων του
Λένινγκραντ, όπως και του πληθυσμού πολλών άλλων μεγάλων πόλεων στα δυτικά της
ΕΣΣΔ, οργανώθηκε σε σύντομο χρόνο ύστερα από την έναρξη του πολέμου. Ήδη στις
29 Ιουνίου τα τρένα μετέφεραν τους πρώτους πρόσφυγες προς τα ανατολικά. Εκείνο
το διάστημα ο πόλεμος βρισκόταν ακόμα μακριά και πολλοί κάτοικοι αρνούνταν
κατηγορηματικά να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Όταν στις 27 Αυγούστου οι δυνάμεις
της Βέρμαχτ κατέλαβαν το σιδηρόδρομο που οδηγεί στο Λένινγκραντ, λίγοι σχετικά
είχαν προλάβει να εκκενωθούν από αυτόν. Άρχισε η κρίση με τον ανεφοδιασμό και η
εξασφάλιση τροφών για όσους έμειναν, ήταν αδύνατη. Η κατάσταση άρχισε να
αλλάζει μόνο όταν η λίμνη Λάντογκα έπιασε πάγο. Συνολικά, μέχρι τον Οκτώβριο
του 1942 εκκενώθηκαν από το Λένινγκραντ μέσω αυτού του «Δρόμου της ζωής», όπως
ονομάστηκε, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι.
Η πείνα
Σε οποιαδήποτε μεγάλη πόλη, τόσο
παλιά, όσο και σήμερα, αποθηκεύονται προμήθειες όχι μεγαλύτερες των δύο
εβδομάδων, κάτι που συνέβη και στο Λένινγκραντ. Η φωτιά στις βομβαρδισμένες από
τη γερμανική αεροπορία αποθήκες, έφερε ακόμη πιο κοντά το αναπόφευκτο. Ήδη από
τον Οκτώβριο ξεκίνησαν τα σοβαρότατα προβλήματα με τα τρόφιμα, και το Νοέμβριο
άρχισε η πείνα.
Η τροφοδοσία από αέρος ήταν αδύνατη,
ενώ η περίοδος μεταξύ της διακοπής της πλεύσης στη λίμνη Λάντογκα, μέχρι αυτή
να καλυφθεί από τον πάγο, ήταν η δυσκολότερη σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας.
Κι' αυτό, διότι τα πλεούμενα δεν γινόταν πλέον να χρησιμοποιηθούν και τα
φορτηγά δεν μπορούσαν ακόμη να περάσουν.
Το σύστημα των δελτίων διανομής
απλώς «έβαζε μια τάξη» στην πείνα, αλλά δεν μπορούσε να τη νικήσει. Άρχισε η
μείωση των ποσοτήτων τροφίμων, η οποία έφτασε στο απόγειό της στις 20 Νοεμβρίου
1941, όταν οι στρατιώτες στην πρώτη γραμμή λάμβαναν πλέον μόνο 500 γραμμάρια
ψωμί, οι εργάτες 250 γραμμ., ενώ οι εργάτες και οι εξαρτώμενοι 125 γραμμ.
Στον πρώτο χειμώνα της πολιορκίας
καθημερινά πέθαιναν από την πείνα και το κρύο χίλια άτομα. Οι μαζικοί θάνατοι
από λιμοκτονία συνεχίστηκαν ως το καλοκαίρι του 1942, αλλά και στη συνέχεια, οι
μερίδες διατροφής παρέμειναν πολύ χαμηλές, ακόμη και οι στρατιώτες που λάμβαναν
αυξημένη ποσότητα συσσιτίου, συχνά έφταναν στην εξάντληση.
“Ηρωϊκή Συμφωνία”
Παρά την πείνα και τους συνεχείς
βομβαρδισμούς η ζωή στην πόλη συνεχιζόταν όπως και πριν. Η γραμμή του μετώπου
περνούσε 16 χλμ. από τα Χειμερινά Ανάκτορα που βρίσκονται στην καρδιά της
πόλης. Τα άρματα μάχης από το εργοστάσιο Κίροφ που βρισκόταν υπό διαρκή
βομβαρδισμό μεταφέρονταν απευθείας στο μέτωπο, ενώ από το κέντρο της πόλης
μέχρι τη γραμμή του μετώπου κυκλοφορούσε τραμ. Σε πείσμα των πάντων, στην πόλη
διατηρούταν η τάξη. Όταν το Νοέμβριο του 1941 οι θάνατοι από την πείνα έγιναν
μαζικοί, συστάθηκαν ειδικές ομάδες οι οποίες καθημερινά μάζευαν από τους
δρόμους τα δεκάδες και εκατοντάδες πτώματα. Το Μάρτιο του 1942 όλος ο πληθυσμός
που ήταν σε θέση να εργαστεί, βγήκε για να καθαρίσει την πόλη από τα σκουπίδια,
ενώ τον Απρίλιο ξεκίνησε η αποκατάσταση των υπηρεσιών κοινής ωφελείας. Παρά τους βομβαρδισμούς και τον
αποκλεισμό, στο Λένινγκραντ συνεχιζόταν η πολιτιστική ζωή. Ακόμη και τον πρώτο
χειμώνα του αποκλεισμού λειτουργούσαν ένας αριθμός από θέατρα και βιβλιοθήκες,
ενώ το καλοκαίρι του 1942 άνοιξαν ορισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα και θέατρα.
Στις 9 Αυγούστου 1942 πραγματοποιήθηκε το πρώτο κονσέρτο της φιλαρμονικής της
πόλης όπου ερμηνεύτηκε η διάσημη Ηρωική συμφωνία του Λένινγκραντ που έγραψε ο
Ντμίτρι Σοστακόβιτς και η οποία έγινε το μουσικό σύμβολο του αποκλεισμού. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ποίηση που έσωσε ζωές στην πολιορκία του Λένινγκραντ
Μετά από 900 ημέρες άγριας πολιορκίας του Λένινγκραντ στον Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησε μέσα από τα χαλάσματα η ανάκτηση της πόλης με
τους κατοίκους της να απευθύνουν ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ποιήτρια
Μπεργκόλτς για τα ποιήματά της, που τους βοήθησαν να επιβιώσουν.
Πηγή: RIA NovostiΚατά τη διάρκεια της πολιορκίας του
Λένινγκραντ από τους Ναζί το ραδιόφωνο μετέδιδε τα ποιήματα της Μπεργκόλτς, που
έδιναν κουράγιο κι ελπίδα στους κατοίκους της πόλης όπου βρίσκονταν και η ίδια πάντα
πίσω από το μικρόφωνο.
Πριν από 70 χρόνια στις 27 Ιανουαρίου του
1944, το Λένινγκραντ χαιρετά τη λύση της άγριας πολιορκίας με 324
κανονιοβολισμούς από 24 κανόνια. Ήταν ο μοναδικός χαιρετισμός στη
διάρκεια του πολέμου και δεν επαναλήφθηκε ούτε στη Μόσχα.
Το
πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά
πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την
ανθρώπινη ψυχή.
Το
1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής
ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και
γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών
και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η
αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως
σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών.
Γονίδια
που προκαλούν νόσους στον σύγχρονο άνθρωπο αποτελούν «κληρονομιά» της
διασταύρωσής του με τους Νεάντερταλ, σύμφωνα με μεγάλες γονιδιακές
μελέτες που δημοσιεύονται στις επιθεωρήσεις «Nature» και «Science».
Το σημερινό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο site enikos.gr:
Ήταν 31 Γενάρη του 1943.
Πριν από ακριβώς 71 χρόνια η Ανώτατη Διοίκηση των Σοβιετικών Ενόπλων
Δυνάμεων εκδίδει το Ανακοινωθέν για τη συντριβή των Ναζί στο Βόλγα. Την
ίδια μέρα παραδίδεται η νότια ομάδα των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων
με επικεφαλής τον διοικητή της 6ης στρατιάς Φ. Πάουλους, που μόλις είχε
προαχθεί από τον Χίτλερ σε στρατάρχη. Το ανακοινωθέν είναι ουσιαστικά η
αναγγελία της νίκης στη μάχη του Στάλινγκραντ, η οποία ολοκληρώνεται
στις 2 Φλεβάρη του 1943, με την παράδοση των τελευταίων υπολειμμάτων της
βόρειας ομάδας των γερμανικών δυνάμεων.
{”
Δεύτσονες” αποκαλούνται πλέον οι τέως Γερμανοί, ήδη 1.500 χρόνια μετά
τον ερχομό των βαρβάρων – τις επιπτώσεις του οποίου ερχομού τους επί των
λαών και ηθών της δυτικής Ευρώπης, επιμένουμε στην Ελλάδα μας να
κάνουμε ότι δεν τις αντιληφθήκαμε και τόσο. Αντικαταστήσατε τον όρο
Γερμανοί με τον όρο “Δεύτσονες” και τον όρο Γερμανία με τον όρο
“Δευτσλάνδη”, και θα γίνει περισσότερο κατανοητή η πολιτική της Μέρκελ, η
στοχοθεσία του Σόϊμπλε, η νομική απαιδευσία κάποιων οικονομολόγων του
ήδη παγκοσμιοποιημένου “τετάρτου Ράϊχ”…}
Μύθος
είναι ότι οι ΗΠΑ κέρδισαν μόνες τους τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που
πραγματικό στόχο έχει να υποβαθμίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ΕΣΣΔ,
αλλά και των υπολοίπων συμμάχων, στη νίκη. Που τελειώνει, λοιπόν, ο
μύθος, και που αρχίζει η πραγματικότητα;
Πριν από 72 περίπου χρόνια, μετά την ιαπωνική επίθεση στην αμερικανική ναυτική βάση στο Περλ-Χάρμπορ τα ξημερώματα της 7ης Δεκεμβρίου
1941, οι ΗΠΑ εισήλθαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με την
πλειοψηφία των αμερικανών πολιτών, το γεγονός αυτό προκαθόρισε το τελικό
αποτέλεσμα του δεύτερου Μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα.
«Ήρθε
η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το
1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται
καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος
της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους». (Ν. Δένδιας)
«Υπάρχει
ένα κυρίαρχο -αν και αδιαμόρφωτο ακόμη- ρεύμα που ζητάει ακριβώς αυτό:
«Λευτεριά από τη μεταπολίτευση».» (Μ. Χρυσοχοΐδης)
Στις
μέρες μας το θέμα της φύλαξης των ελληνικών συνόρων έχει έλθει και πάλι
στην επικαιρότητα, λόγω του περιστατικού στο Φαρμακονήσι, το οποίο
προβοκατόρικα εκμεταλλεύονται οι “γνωστοί-άγνωστοι”, παρουσιάζοντας
αλλοιωμένες, κατά το δοκούν, τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες του
δυστυχήματος.
Photo: Κ. Τσακαλίδης @fosphotos.com
Του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
“Ιστορικό
ορόσημο” χαρακτηρίζει την επικείμενη προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
ως σώμα, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,
ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Μάρτιν Σούλτς. Έχει προφανώς
εξασφαλισθεί η συναίνεση των 28 μελών της Ε.Ε., και δεν φαίνεται να
υπάρχει πρόβλημα να εξασφαλισθεί και η απαιτούμενη ψήφος των δυο τρίτων
των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ωστόσο, για να τεθεί σε ισχύ η
προσχώρηση, θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια των 48
μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εκεί δεν θα υπάρξει πρόβλημα, διότι αν
και όλα τα μέλη του Συμβουλίου δεν είναι μέλη της Ε.Ε., είναι όλα,
απαραιτήτως, μέλη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.
(περιπτώσεις διαγραφής χρέους και συνέπειες)
Γράφει ο Νέστορας Νικηφορίδης
