Δολοφονία Πάλμε

"Σοβαρο" δημοσιευμα "σοβαρης" και "εγκυρης" εφημεριδας! (εδω γελαμε για ωρες!).Μα γιατι αυτη η "σουπα" εχει την "γευση" των "πιατων" του Δρ. Γκαιμπελς;Μα τοσο πολυ τους ποναει τους Γερμαναραδες- Αυστριακους οτι τους εκαναν οι ΣΕΡΒΟΙ κατα κυριο λογο και στους ΔΥΟ Παγκοσμιους Πολεμους;Τελικα οι Γερμανοι η ορισμένοι απο αυτους ειναι σαν τους Βουρβωνους:ουτε εμαθαν τιποτε (απο τα γεγονοτα του παρελθοντος ουτε ξεχασαν τιποτε (απο τις κακες τους συνηθειες π.χ. την συκοφαντια οπως αποδεικνυεται και απο το αρθρο)

Ιστορία...

Ενας απο τους λογους που η ρωμαικη αυτοκρατορια στην Δυση διατηρηθηκε για τοσο μεγαλο διαστημα ( πειπου 6 αιωνες στην Βορειο Αφρικη, περιπου 5 αιωνες στην Γαλλλια- Βελγιο , χωρες της Ιβηρικης χερσονησου και 360 χρονια στην Αγγλια- Ουαλλια) ηταν οτι οι Ρωαμιοι "επεισαν" τους ντοποιυς να ξεχασουν την δικη ταυτοτητα και να υιοθετησουν αυτην των "Ρωμαιων" μεσω της χρησης της λατινικης κυριως και της προσπαθειας για επιβολη του ελληνορωμαικου πολιτισμου εις βαρους των πολιτισμικων παραδσεων των ντοπιων.
Απο τοι φαινεται αυτο το μοντελο μαλλον αρεσει σε καποιους απο την αλλη πλευρα του Ατλαντικου και σε αλλα "κεντρα εξουσιας" γιατι εχουμε:
1)Καταργηση της αναγραφης του θρησκευματος στις ταυτοτητες
2) προταση για υιοθετηση της αγγλικης ως δευτερη γλωσσα
3)Υιοθετηση των βιβλιων απο ενα υποπτο κεντρο το με σκππο να ¨ξεχασουμε" την εθνικη μας ιστορια αλλα να δεχτουμε μια αλλη της εκδοχη προς το συμφερον των αμερικανων- τουρκων βεβαιως βεβαιως
4)"Καταργηση" τεχνιεντως της διδασκαλιας της δικης μας ΙΣΤΟΡΙΑΣ ωστε να ειναι η πιο ευκολη η πραγματοποιηση του σημειου υπ. αριθμον 3 (απο την στιγμη που τα μονα βιβλια τα οποια θα "κυκλοφορουν" θα ειναι τα βιβλια των γνωστων κεντρων και δεν θα υπαρχει αντιλογος) 
Ολα αραγε αυτα ειναι απλα "συμπτωση" με το παραδειγμα που ανεφερα παραπανω;Μαλλον οχι και οποιος θελει ας μου αποδειξει οτι σφαλλω

Εναντίον του Μιχαλόλιακου (Κώστας)

Κώστας είπε...

Μερικά σχόλια είναι πιο αηδιαστικά και από τους ναζι της χρυσης αυγής...Ντροπή σας ρε όσοι δικαιολογείτε το ναζισμό. Ο παππούς μου σκότωνε ναζί στα βουνά για να μην υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσάς σήμερα. Όσο για τη μαρφίν κοίτα κάτι συμπτώσεις, ακόμα να τους βρούνε...Τι μυρίζει, τι μυρίζει, παρακράτος που γυρίζει :)

Ανωνύμου του Έλληνος 2

Κάποια υποκείμενα έχουν το θράσος να μιλάνε για Μαρφίν;
Αλήθεια, πως δε πιάσανε κανέναν φοιτητή, κατά προτίμηση γιο μάνας "καταζητούμενης" για τη RAF;
Ρε, δε φτάνει που φάγατε τα παιδιά,
φτύνετε και στους τάφους τους;

Καλά σας έκανε το indymedia
και έβγαλε τη λίστα πληρωμής από την ΚΥΠ του 1982 των "συνεργατών"
Μιχαλολιάκου και Πλεύρη.

@ 9.23 π.μ.
ο μόνος λόγος που ο μιχαλολιακος
δεν έχει το λουκ σκινχεντ,
είναι ότι δεν τον κολακεύει.
Βλέπεις,
ανήκει στο γνωστό και "τιμημένο" παράρτημα της αρείας φυλής: "μογγολομαυριδερή μοσχαροκεφαλή"

19 Ιανουαρίου 2011 9:04 μ.μ.

Ανωνύμου του Έλληνος

Πέσαν οι μάσκες...
Ιδού ο "Έλληνας", ο οποίος υπερασπίζεται τους Έλληνες αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει το ναζιστικό τυπικό χαιρετισμό, ξεχνώντας ότι κάποιοι άλλοι που χαιρετούσαν σαν τον εν λόγω κύριο έσφαζαν σαν τα αρνιά Έλληνες δεξιούς, αριστερούς, ουδέτερους, ενήλικους, ανήλικους και αγέννητους (στην κοιλιά της μάνας τους!) ως αντίποινα για τους προκληθέντες μώλωπες σε ομοϊδεάτες τους στρατιώτες!
Το μισό μου σόι είναι δεξιοί και το μισό μου σόι είναι αριστεροί: αν τολμούσα να χαιρετίσω ναζιστικά, θα με είχαν αποκληρώσει και οι μεν και οι δε! Οι Έλληνες δεν μπορούν να είναι φασίστες και οι φασίστες δεν μπορούν να είναι Έλληνες, όταν ο ελληνικός λαός έχει νιώσει στο πετσί του τι σημαίνει φασισμός! (Καλάβρυτα, Δίστομο, Κομμένο, Ανώγεια, Παραμυθιά κτλ.)
Προς προηγούμενο σχολιαστή: Πολιτική θέση είναι η θέση που έχει σχέση με τον πολίτη (άνθρωπο) και την πολιτεία. Η θέση που στρέφεται κατά του πολίτη και της πολιτείας είναι κάθε άλλο παρά πολιτική. Ο φασισμός ουσιαστικά είναι η εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας σε ανθρώπινες πολιτείες. "Ο θάνατος σου η ζωή μου".
Εγώ προτιμώ να παραμένω άνθρωπος...

19 Ιανουαρίου 2011 10:41 π.μ.

ΠΕΡΙ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
ΠΡΟΣ , ΑΝΟΝΥΜΟΥΣ ΚΑΙ "ΛΟΙΠΑ ΜΑΖΩΜΑΤΑ"(οπώς θα έλεγε και ο Θουκιδίδης)
Α) Αν  καποιοι θέλουν ενα ΑΚΟΜΑ εμφύλιο μπορουν να τον κάνουν ΜΟΝΟΙ τους (και κατα προτίμηση στον Άρη ή στον Πλούτωνα γιατι αυτη η χώρα εχει σημαντικότερα προβλήματα οπώς επιθετικούς εχθρούς στα σύνορα της)
Β) Η πραγματική τραγώδια του Εμφύλιου (ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΕΜΦΥΛΙΟΣ)ηταν οτι η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιώτων και των ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΩΝ ήταν ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ που αγαπούσαν την χώρα τους το ίδιο, αλλα είχαν διαφορετικά οράματα  (οπώς στην μια πλεύρα κατά κύριο λόγο ΔΕΝ ΗΤΑΝ σνοφίτες και "κατσαπλίαδες" ετσί και στην άλλη πλευρά κατά κύριο λόγο ΔΕΝ ΗΤΑΝ ταγματασφαλίτες και "μπουρουντάδες") Αν μπορούσαν να εμπιστευθουν η μια πλεύρα την άλλη μαλλόν θα έβρισκαν έναν τροπο για να συνυπαρξούν και "πολλές ψυχές παλικαριών δεν θα πήγαιναν στον Άδη" οπώς θα έλεγε και ο Όμηρος γιατί σε τελική ανάλυση σε ενα ΕΜΦΥΛΙΟ χάνουν και οι δύο πλεύρες.
Κανείς δεν έχει "μονωπώλιο" στον Παρτιωτισμό γιατί θέλω να πιστεύω οτι ολοι εδώ πέρα αγαπάμε την ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ είτε είμαστε "πράσινοι", "κόκκινοι", "μπλέ" ή καφετίοι με άσπρες βούλες, πορτοκαλί κορδελάκια και ροζ ελεφαντάκια!

Οι απόρρητες εκθέσεις Παπάγου προς Μεταξά λίγο πριν το «ΟΧΙ»

ΣΆΒΒΑΤΟ, 30 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2010

Οι απόρρητες εκθέσεις Παπάγου προς Μεταξά λίγο πριν το «ΟΧΙ»

Ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης Μεταξά από την ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1940 είναι ένας από εκείνους τους μύθους που η ιστορική έρευνα σταδιακά διαλύει.

Είναι προφανές, για όποιον ερευνά τις διπλωματικές και στρατιωτικές κινήσεις του Μεταξά κατά τα δύο τελευταία χρόνια του μεσοπολέμου, πως η επίσημη στάση ουδετερότητας της Ελλάδας απέναντι στον Αξονα και τη Μ. Βρετανία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια επίσημη κάλυψη για την προετοιμασία της Ελλάδας ενόψει της συμμετοχής της στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων.

Η βιβλιογραφία έχει αρχίσει ήδη να ξεκαθαρίζει το κρίσιμο αυτό σημείο, κυρίως με βάση τα τεκμήρια που προκύπτουν από το διπλωματικό οργασμό εκείνων των ημερών (1). Ο Μεταξάς, παρά την ιδεολογική του συγγένεια με το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία, παρά την απογοήτευσή του από την επιθετικότητα της «φίλης» Ιταλίας, εν τούτοις κινήθηκε με ταχύτητα και μάλλον αποφασιστικά για την πρόσδεση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο συμμαχικό άρμα.

Τρεις απόρρητες εκθέσεις του στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου προς τον πρωθυπουργό, τις οποίες παραθέτουμε εν συνεχεία, δείχνουν ακριβώς αυτό: την προσπάθεια δημιουργίας βαλκανικού συμμαχικού μετώπου και την πλήρη αποδοχή της πιθανότητας επίθεσης του Αξονα στα Βαλκάνια.

* Η πρώτη έκθεση, με ημερομηνία 29 Αυγούστου 1939, αναφέρεται στις συνομιλίες του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου με τον ιταλό στρατιωτικό ακόλουθο, ο οποίος εξέφρασε τις ανησυχίες της ιταλικής κυβέρνησης για τις φιλοβρετανικές κινήσεις του Μεταξά. Φυσικά ο Παπάγος χειρίστηκε διπλωματικά το ζήτημα, προσπαθώντας να καθησυχάσει τον ιταλό στρατιωτικό ακόλουθο.

* Η δεύτερη έκθεση, με ημερομηνία 27 Δεκεμβρίου 1939, αναφέρεται στις συνομιλίες του Παπάγου με τον αρχιστράτηγο των αγγλογαλλικών δυνάμεων στρατηγό Γκέιμελιν (Gamelin) και στη διερεύνηση των συμμαχικών εγγυήσεων έναντι της επερχόμενης επίθεσης. Ο Παπάγος εδώ σχεδόν προεξοφλεί την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων, αν και δεν θεωρεί πιθανή την ιταλική επίθεση όσο τη γερμανική και τη βουλγαρική.

* Και η τρίτη, η οποία υποβάλλεται στις 13 Μαρτίου 1940, συνιστά μια τελική έκθεση των στρατιωτικών κινήσεων. Ολα αυτά σχεδόν ένα χρόνο πριν από την ιταλική εισβολή και εν τω μέσω μιας διπλωματικής έξαρσης για την υπογραφή του ελληνοϊταλικού συμφώνου περί μη επιθέσεως.

Περί αυτού ακριβώς του συμφώνου γίνεται εμφανές πως η πολιτική των Αγγλων δεν ενέκρινε μια ευθεία απόρριψη από τον Μεταξά των προτάσεων Μουσολίνι, αλλά ούτε και την πλήρη αποδοχή τους. Η πρώτη θα επιτάχυνε ενδεχομένως την ιταλική επιθετικότητα και θα έθετε τέρμα στην ουδετερότητα, η οποία εκείνη τη στιγμή ευνοούσε την αγγλική διπλωματία, καθώς άφηνε περιθώρια κινήσεων για τους Αγγλους στη Βαλκανική. Και η δεύτερη θα καθιστούσε αμέσως την Ελλάδα δορυφόρο της Ιταλίας. Ο Μεταξάς ελίχθηκε απέναντι στις προτάσεις Μουσολίνι με επιτυχία, δεχόμενος μια κατ' αρχήν συμφωνία (General terms agreement) (2). Διότι έπρεπε να κερδίσει χρόνο, ενόψει της ιταλικής επιθετικότητας.

1 Ετσι, από την πρώτη έκθεση του Παπάγου προς τον Μεταξά, στις 29 Αυγούστου 1939, διαβάζουμε:

«Με επεσκέφθη σήμερον, κατόπιν αιτήσεώς του, ο άρτι εξ Ιταλίας επανελθών Στρατιωτικός αυτής Ακόλουθος, όστις με ηρώτησεν αν αληθεύη ότι αι μονάδες της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου ενισχύθησαν εσχάτως δι' ατομικών προσκλήσεων. Απήντησα ότι όντως αληθεύει τούτο και ότι το μέτρον οφείλεται εις το γεγονός ότι κατά τα τελευταία μεγάλα γυμνάσια των Ιταλών εις την Αλβανίαν συνεκεντρώθη το σύνολον σχεδόν του εν Αλβανία ιταλικού στρατού, πλην μιας μεραρχίας, εγγύς των συνόρων μας. Προσέθεσα ότι η ενίσχυσις ημών αύτη ουδένα άλλον έχει σκοπόν ή να καθησυχάσει τους πληθυσμούς τους ανησυχήσαντας εκ των σοβαρών ιταλικών συγκεντρώσεων. Μοι είπε τότε ο ιταλός στρατιωτικός ακόλουθος ότι η Ιταλία έχει δώση εγγυήσεις ότι θα σεβασθή την ακεραιότητά μας, συνεπώς δεν δύναται αυτός να εξηγήση γιατί ελάβομεν το ανωτέρω μέτρον... Απήντησα εις τον ιταλόν αξιωματικόν ότι λίαν ευχαρίστως δέχομαι την ως άνω διαβεβαίωσιν του Υπουργού του και ότι ημείς οι Ελληνες δεν ζητούμεν άλλο παρά να έχωμεν τας φιλικωτέρας σχέσεις με τους Ιταλούς... Φοβούνται όμως εν Ιταλία ότι η Ελλάς θα παράσχη ναυτικάς βάσεις εις την Αγγλίαν. Τω απήντησα ότι τούτο δεν πρέπει να το φοβήται η Ιταλία, ότι η Ελλάς επιθυμεί να παραμείνει έξω των διενέξεων των Μεγάλων Δυνάμεων και ότι, εν πάση περιπτώσει, αν η Ελλάς έπραττεν όντως τοιούτον τι, συμφωνώ ότι θα ήτο εχθρική πράξις εναντίον της Ιταλίας. Ολα τα μέτρα, επανέλαβον, τα οποία ελάβομεν μέχρι σήμερον είναι αντίμετρα, ούτως ειπείν, τα οποία η Ελληνική Κυβέρνησις έκρινε σκόπιμον να λάβη κατόπιν των τελευταίων στρατιωτικών μέτρων της Ιταλίας εν Αλβανία, καθόσον, καίτοι η πολιτική της είναι να τηρήση την Ελλάδα αμέτοχον των ως άνω διενέξεων, εν τούτοις είναι αποφασισμένη να υπερασπίση δι' όλων των μέσων άτινα διαθέτει την ανεξαρτησίαν της χώρας και την ακεραιότητα αυτής».

Από την απάντηση του στρατηγού Παπάγου προς τον ιταλό ακόλουθο, γίνεται σαφές πως η ελληνική κυβέρνηση εκινείτο, λίγο πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με τρόπο ιδιαίτερα προσεκτικό απέναντι στην Ιταλία και σαφώς παραπλανητικό: ενώ την ίδια στιγμή διαβεβαίωνε την κυβέρνηση Μουσολίνι πως η Ελλάδα θα παρέμενε ουδέτερη, ταυτόχρονα, όπως θα φανεί από τις επόμενες εκθέσεις του Παπάγου προς τον Μεταξά, βρισκόνταν σε συνεννοήσεις με τους Αγγλο-γάλλους, για παροχή διευκολύνσεων, αλλά και για κάτι ακόμη πιο ριζικό, την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων.

Ετσι, από την πρώτη αυτή έκθεση του Παπάγου βλέπουμε τη συστηματική προετοιμασία του ελληνικού στρατού, ενόψει μιας πιθανής ιταλικής επίθεσης από την Αλβανία, μια επίθεση που ο Παπάγος προφανώς θεωρούσε πιθανότατη και πάντως δεν είχε καμία πρόθεση να αγνοήσει, πόσω μάλλον που είχε να αντιμετωπίσει έντονες ιταλικές στρατιωτικές κινήσεις στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Η Ελλάδα καθιστούσε επιπλέον σαφές προς τους Ιταλούς, πως δεν επρόκειτο να δεχθεί καμία αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας, και επομένως, από την έκθεση αυτή του Παπάγου γινόταν σαφές πως η κυβέρνηση Μεταξά γνώριζε τα επιθετικά ιταλικά σχέδια και είχε προ πολλού αποφασίσει, πολύ πριν από την 28η Οκτωβρίου 1940, να αρνηθεί τα ιταλικά τελεσίγραφα.

2 Οι επαφές του Παπάγου και του Μεταξά με τους συμμάχους εντάθηκαν, καθώς απ' όλες τις πλευρές έρχονταν πληροφορίες για τις ιταλικές στρατιωτικές προετοιμασίες, που είχαν ως στόχο την Ελλάδα. Από την δεύτερη απόρρητη έκθεση Παπάγου προς τον Μεταξά, στις 27-12-1939, διαβάζουμε:

«...Ο Στρατηγός Gamelin με επεφόρτισε να σας γνωρίσω ότι η κατόπιν των δοθεισών εγγυήσεων Αγγλίας και Γαλλίας βοήθεια προς την Ελλάδα θέλει παρασχεθή πλήρης όση και οπόταν η Ελληνική Κυβέρνησις ήθελε κρίνει ταύτην ως επιβαλλομένην εκ των περιστάσεων... Θα επεθύμει, επαναλαμβάνω, ο στρατηγός Gamelin να έχη τας αντιλήψεις σας σχετικώς με την γενικήν κατάστασιν η οποία θα ηδύνατο να διαμορφωθεί εις τα Βαλκάνια, περί του πώς θέτετε υμείς το ζήτημα της Συμμαχικής προς την Ελλάδα βοηθείας και κατά τινα τρόπον, ουδενός διεγείροντα υποψίας, θα ηδύνατο να προπαρασκευασθή η βοήθεια αύτη ώστε να δύναται να παρασχεθή αμέσως ευθύς ως ήθελε ζητήσει ταύτην η Ελλάς... Απήντησα ως εξής: Νομίζω δεν αποκλείεται να επεκταθή ο πόλεμος εις τα Βαλκάνια καίτοι επί του παρόντος ουδέν σχετικόν τεκμήριον έχομεν. Εν τοιαύτη περιπτώσει δεν αποκλείεται να ευρεθή και η Ελλάς αναμεμειγμένη εις τον εν τη Βαλκανική Χερσονήσω πόλεμον είτε αυτομάτως, αμυνομένη της ανεξαρτησίας της, είτε εκπληρούσα συμμαχικάς της υποχρεώσεις, είτε εάν θα έκρινεν τούτο σκόπιμον η Ελληνική Κυβέρνησις... Πάντως ήδη διαφαίνεται ότι η συνεπεία της ιταλικής ενεργείας επέκτασις του πολέμου εις τα Βαλκάνια φαίνεται πολύ περισσότερον απίθανος από την συνεπεία ρωσικής, ρωσσογερμανικής ή και γερμανικής ενεργείας τοιαύτην, εις ην θα μετείχον πιθανώς και έτερα κράτη, ως η Ουγγαρία, εκούσα-άκουσα, ιδίως δε η Βουλγαρία» (3).

Ο Παπάγος δίνει, μετά ταύτα, έναν κατ' αρχήν κατάλογο απαραίτητων συμμαχικών στρατιωτικών εγγυήσεων, από τον οποίο προκύπτει σαφώς η αποδοχή της ισχυρής πιθανότητας επεκτάσεως του πολέμου προς το βαλκανικό χώρο, συνυπολογίζοντας εν προκειμένω και την ιταλική επίθεση, που μόλις λίγο πριν είχε χαρακτηρίσει μάλλον απίθανη.

«...Πρώτον. Η αποτελεσματική βοήθεια ήτις πρέπει να μας παρασχεθή είναι η... ενίσχυσις δι' οργανωμένων αεροπορικών δυνάμεων και αντιαεροπορικών τοιούτων... Δεύτερον. Παροχή ναυτικής βοηθείας προς εξασφάλισιν τών διά θαλάσσης μεταφορών μας (περίπτωσις ιταλικής εισβολής). Τρίτον. Εξασφαλιζομένης της επιστρατεύσεως και συγκεντρώσεώς του ο ελληνικός στρατός θα παρέξη όλον τον απαιτούμενον χρόνον διά την προς ενίσχυσίν του αποβίβασιν συμμαχικών δυνάμεων...».

Εν συνεχεία ο Παπάγος τοποθετείται στο κρίσιμο διπλωματικό ζήτημα, αυτό που ήδη εν συντομία θέσαμε προηγουμένως. Οτι δηλαδή η ελληνική ουδετερότητα και το σύμφωνο ελληνοϊταλικής φιλίας δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια προετοιμασίας εξόδου στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων. Η αποκαλυπτική έκθεση του Παπάγου δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Διαβάζουμε:

«...Πάντως προκειμένου περί των ζητημάτων μελετών και προπαρασκευής τής εν γένει Συμμαχικής βοηθείας πρέπει να σας καταστήσω γνωστόν ότι η Ελλάς μέχρι της αναμίξεώς της εις τον πόλεμον θα ακολουθεί πολιτικήν ουδετερότητος και επομένως θα ήτο σκόπιμον όπως αι συνεννοήσεις και προπαρασκευαί γίνωσι κατά τρόπον και εις έκτασιν τοιαύτην ώστε να μη εγερθώσιν υπόνοιαι ούτε παρά τοις φίλοις ούτε παρά τοις πιθανοίς εχθροίς της Ελλάδος. Διά τούτο, ως ήρχισαν αύται διά της επαφής τών ενταύθα Ακολούθων Αγγλίας και Γαλλίας μετ' εμού και της σήμερον τοιαύτης μεθ' υμών ως αντιπροσώπου της Συμμαχικής Ανωτάτης Διοικήσεως, είναι ο καλλίτερος τρόπος ο εξασφαλίζων τον προαναφερθέντα σκοπόν. Εξ' άλλου ο από τούδε πληρέστερος εξοπλισμός της Ελλάδος, η οποία αν θα πολεμήση θα πολεμήση εις το πλευρό των συμμάχων, διά παροχής υλικών επί πιστώσει, διά της αποδόσεως των αεροπλάνων της κ.λπ., είναι μία από τας καλλιτέρας βοηθείας εκ μέρους των Συμμάχων καθ' όσον πάσα πίστωσις χρόνου, ήτις εν τω μεταξύ θα παρέχηται, θα χρησιμοποιήται διά την καλλιτέραν οργάνωσιν και καλλιτέραν εν δεδομένη στιγμή χρησιμοποίησιν τούτων».

3 Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν προ των πυλών, πράγμα που όπως φαίνεται ήταν απολύτως εντός των σχεδιασμών της κυβέρνησης Μεταξά. Κλείνουμε με απόσπασμα από την απόρρητη στρατιωτική αναφορά του Παπάγου προς τον πρωθυπουργό στις 13 Μαρτίου του '40, μια αναφορά που αποδεικνύει την πλήρη ετοιμότητα του ελληνικού στρατού στις κρίσιμες εκείνες για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο ημέρες:

«...Εάν η Ιταλία παραμένη υπόπτως ουδετέρα θα είμεθα υποχρεωμένοι αφ' ενός μεν να αφήσωμεν έναντι της Αλβανίας τας διά την επιτήρησιν των εν ταύτη ιταλικών δυνάμεων αναγκαιούσας δυνάμεις, αφ' ετέρου δε να διαφυλάξωμεν δυνατότητας αποστολής των απαιτουμένων ενισχύσεων, όταν παραστή ανάγκη.

»Εάν η Ιταλία είναι αντίπαλος ημών η κατάληψις της Αλβανίας φαίνεται αναγκαία διότι. α) Η θέσις της Αλβανίας ασκεί απειλήν άμεσον επί των κατά ξηράν συγκοινωνιών μας ου μόνον από αέρος αλλά και δι' επιγείων δυνάμεων. β) Είναι ωφέλιμον να εκκαθαρίσωμεν το ταχύτερον μιαν εχθρικήν εστίαν εν τω εσωτερικώ της Βαλκανικής ήτις θα ηδύνατο συν τη προόδω των επιχειρήσεων να μας δημιουργήση δυσκολίας, να μας απορροφήση δυνάμεις κ.λπ. γ) Απαλλασσόμενοι της Αλβανίας θα επανακτήσωμεν μέγα μέρος των προς ταύτην διατιθεμένων δυνάμεων διά να τας διαθέσωμεν αλλαχού. Οι ανωτέρω λόγοι δικαιολογούσι την κατ' Αλβανίας αποφασιστικήν επέμβασιν επί τοσούτον περισσότερον όταν πρόκειται περί της συνεργασίας της Βουλγαρίας μετά των αντιπάλων μας. Είναι απαραίτητον και ενταύθα όπως, ίνα μη προκαταληφθώμεν υπό του αντιπάλου, αρχίσωμεν εγκαίρως (άμα τη ενάρξει λήψεως μέτρων εν Αλβανία υπό του αντιπάλου) από κοινού την λήψιν μέτρων (επιστράτευσις, συγκέντρωσις, πρόσκλησις Αγγλογάλλων, εκκαθάρισις της Βουλγαρίας) ως ταύτα καθωρίσθησαν εις την παράγραφον 12γ διά την περίπτωσιν αντιμετωπίσεως των από βορρά εισβολέων» (3).

Η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου ήταν μια αναγκαία επιλογή μετά τις φιλοβρετανικές κινήσεις του Μεταξά. Ωστόσο δύσκολα θα μπορούσε να αντιληφθεί κανείς την φιλοβρετανική επιλογή του, εάν προηγουμένως δεν λάβει σοβαρά υπόψη του τη σχέση αυτής της επιλογής με την ανάγκη υπεράσπισης του μεταξικού εθνικιστικού ιδεώδους.

1. Heinz Richter, Η ιταλογερμανική επίθεση εναντίον της Ελλάδος, Γκοβόστης, Αθήνα 1988, σσ. 17-33.

2. John Koliopoulos, Greece and the British Connection 1935-1941, Oxford Clarendon Press, Λονδίνο 1977, σσ. 114-120.

3. Για τις απόρρητες εκθέσεις του Παπάγου, την έκθεση της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι και το τηλεγράφημα του ελληνικού προξενείου στην Τεργέστη, βλ. Ιστορικό Αρχείο ΥΠΕΞ, φάκελος Ελληνοϊταλικές σχέσεις.

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ Ιστορικός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Toύρκικες σφαγές

1822 ΧΙΟΣ,ΕΛΛΗΝΕΣ- 50.000
1823 ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ,ΕΛΛΗΝΕΣ 8.750
1826 ΚΩΝΣΤ-ΛΗ ΓΕΝΙΤΣΑΡ25.000
1850 ΜΟΣΟΥΛΗ,ΑΣΣΥΡΙΟΙ 10.000
1860 ΛΙΒΑΝΟΣ,ΜΑΡΩΝΙΤΕΣ12.000
1876 ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ,ΒΟΥΛΓΑΡ14.000
1877 ΒΑΓΙΑΖΗΤ,ΑΡΜΕΝΙΟΙ 1.400
1879 ΑΛΑΣ ΓΚΥΕΡΘ 1.250
1881 ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ,ΧΡΙΣΤ 2.000
1892 ΜΟΣΟΥΛΗ,ΓΙΕΖΗΔΕΣ 3.500
1894 ΣΑΜΨΟΥΣ,ΑΡΜΕΝΙΟΙ 12.000
1895-96 ΑΡΜΕΝΙΑ,ΑΡΜΕ 150.000
1896 ΚΩΝΣΤΑΝΤ,ΑΡΜΕΝ 9.570
1903-04 ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 14.660
1904 ΣΑΜΨΟΥΣ,ΑΡΜΕΝΙΟΙ 5.640
ΣΥΝΟΛΟ= 328.477
ΣΤΟ συνολο αυτο,θα πρεπει να προστεθει η σφαγη τριαντα χιλιαδωω
Αρμενιων στα ΑΔΑΝΑ ΤΟ 1909..."

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΕΙΝΑΙ
ΓΝΩΣΤΑ ...1915-1922,1955-1956,ΚΑΙ
1964 -1974 ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΕΝΑΛΙΟ
ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ...

Τι "καλο" εκαναν οι Αραβες στην Ελλαδα

Τι "καλο" εκαναν οι Αραβες στην Ελλαδα
Α)ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ οπου επικρατησαν τον ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟ Πολιτισμο. Παραδειγμα η Κιλικια μεχρι την καταλειψη της απο τους Αραβες περι το 700 Μ.Χ. οπως δειχνουν οι επιγραφες, τα ελληνικα που χρησινοποιυσαν δεν ειχαν τιποτα να ζηλεψουν απο αυτα που μιλουσαν στον υπολοιπο Ελλαδικο/Ελληνοφωνο πολιτισμικο χωρο.Με την επικρατηση των Αραβων ομως παυουν να υπαρχουν ελληνικες επιγραφες και οταν επι Νικιφορου Φωκα λιγο μετα το 960 Μ.Χ. το Βυζαντιο ανακτα την Κιλικια οι ελληνικες επιγραφες ειναι γεματες αραβισμους δηλαδη  μεσα σε 260 χρονια οι κατοικοι "ξεχασαν" τα ελληνικα.(ΠΗΓΗ:INSCRIPTIONS GREQUES DE CILICIE Βιβλιοθηκη του Ιστορικου- Αρχαιολογικου τμηματος του Καποδιστριακου Πανεπιστημιου Αθηνων.
Β) Επιπλεον οι Αραβες ηταν αυτοι που εκαψαν την Βιβλιοθηκη της Αλαξανδριας (ο Πλουταρχος ειναι σαφης οτι Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΑΨΕ)και οι Αραβες σοφοι που αναφερθηκαν πλως αντεγραφαν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ π.χ. Η Μεγιστη (Συγγραφη) του Πτολεμαιου εγινε η Αλ- Μαγεστα του Αβεροη.Με αλλα λογια απλως πιθηκισμος
Γ)Επιπλεον "χαρη" στο Ισλαμ (Αραβικη επινοηση) το Βυζαντιο δεν μπορεσε να κανει με τους Τουρκους αυτο που με τοση επιτυχια εκανε με τους Ρωσους δηλαδη να μετατρεψει εναν θανασιμο εχθρο σε πνευματικο  κληρονομο-δορυφορο.Καταληγουμε λοιπον 2 σοφοι αντε και κανενας αλλος ελλασων οπως ο αντιφραφεας του Διοσκουριδη για τοσες καταστροφες! Οποιος εχει μυαλο ας βγαλει τα συμπερασματα του.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ θάρρος, ΕΛΛΗΝΙΚΗ τόλμη, και γιατί όχι και ΕΛΛΗΝΙΚΗ πονηριά

ΕΛΛΗΝΙΚΟ θάρρος, ΕΛΛΗΝΙΚΗ τόλμη, και γιατί όχι και ΕΛΛΗΝΙΚΗ πονηριά! (Χρειάζεται  και αυτή γιατί αντιμετωπίζουμε κατά κανόνα πιο πολυάριθμους αντίπαλους )  εναντίον «τυφλής» τούρκικης δύναμης. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η πράξη του Βότση ήταν η καλύτερη δικαίωση της λεγόμενης “jeune école” (νέας σχολής)  ναυτικού πολέμου η οποία πρότασσε τα αντιτορπιλικά  ή «τορπιλοβόλα» όπως ονομαζόταν τότε και τα υποβρύχια έναντι των θωρηκτών και των καταδρομικών

Νεκρολογια της "αποδομητικης- πολυπολιτισιμκης" ιστοριογραφιας

   θελω να πιστευω οτι μπορουμε πλεον να γραψουμε την νεκρολογια της "αποδομητικης- πολυπολιτισιμκης" ιστοριογραφιας την οποια θα χαρκτηριζα ως ενα βραχυβιο ρευμα το οποιο οχι μονο δεν προσφερε κατι θετικο στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ αλλα ισα ισα με ηροστρατειο μενος προσπαθησε να την εκμηδενισει ως ΕΠΣΤΗΜΗ (βλεπε "μαυρη αθηνα" και το βιβλιο της 6ης Δημοτικου) Ευτηχως που πεθανε και ευχομαι να μην ανστηθει ποτε! 

Χρονικό του 1422 (Kυριάκος Παπαδόπουλος Κ.Π.)

Επειδή λυπάμαι να βλέπω την κατάντια ενός Έθνους, που ξεκινά από την Μετακένωση των Διαφωτιστών, που το επέβαλλαν μια φτιαχτή κουλτούρα ως ταυτότητα (παν-ελληνισμός, αντι-χριστιανισμός, αντι-κληρικανισμός, Αυτοκεφαλία και σήψη της εκ-κλησίας, κλπ.) και τελειώνει υπαρκτικά από τον νεωτερισμό, παραθέτω την γνήσια κατάθεση ενός Προγόνου μας, Κωνσταντινουπολίτη, για τους Τούρκους, το Ισλαμ και το Έθνος μας.

Joannes Cananus Hist., De Constantinopoli oppugnata. {3144.001}

Διήγησις περὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει (t1)
γεγονότος πολέμου κατὰ τὸ ͵ϛϡλʹ ἔτος, (t2)
ὅτε ὁ Ἀμουρὰτ Πεὶς παρέπεσε ταύτῃ μετὰ (t3)
δυνάμεως βαρείας καὶ παρολίγον ταύτην ἐκράτει, (t4)
εἰ μὴ ἡ ὑπέραγνος Μήτηρ τοῦ Κυρίου ταύτην (t5)
ἐφύλαξε, συγγραφεῖσα παρὰ κυρίου (t6)
Ἰωάννου τοῦ Κανανοῦ (t7)

1. «Μυστήριον βασιλέως κρύπτειν (1)
καλόν, τὰ δὲ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἀνακη-
ρύττειν ἔνδοξον»· εἶπε γὰρ ὁ ἄγγελος τῷ Τωβήτ.
Τοῦτο νῦν καὶ ἐμὲ λίαν ὠθεῖ καὶ θαρρύνει καὶ τολμηρὸν
ποιεῖ κήρυκα, ὅπως τὸ πανθαύμαστον θαῦμα τῆς Πα- (5)
ναγίας μου διηγήσομαι. Ἐκκόπτει δ’ ἐμὲ ἡ ἀπειρία τοῦ
λόγου, ἀντωθεῖ δ’ ἐμὲ πάλιν καὶ ἕλκει τὸ ἴδιον τῆς
ὀρέξεως, τὸ ἀνθρώπινον πάθος. Καὶ ἥττημαι, καὶ τὴν
ἧτταν ὁμολογῶ, καὶ ἀπὸ τούτων τὴν ἱστορίαν ἠρξάμην.
Καὶ δέομαι τοὺς ἀναγινώσκοντας ταύτην καὶ τῶν γραμ- (10)
μάτων τὴν πεῖραν ἔχοντας, μήτε τὸν κόρον τοῦ λόγου
ἀκηδιάσωσι μήτε τὴν σολοικοβάρβαρον καταγνώσονται
φράσιν, ἐπεὶ κἀγὼ τῆς ἀπειρίας μου τῶν γραμμάτων
ὁμολογῶ τὴν ἀσθένειαν. Ἀλλὰ οὐδὲ διὰ σοφοὺς ἢ λο-
γίους ἔγραψα ταῦτα, ἀλλὰ διὰ ἰδιώτας καὶ μόνον, ὡς @1 (15)
καὶ ἐγὼ ἰδιώτης, ἵνα οἱ ἰδιῶται ὡς ἰδιῶται ἀπεριέργως
καὶ ἀκαταγνώστως ἀναγινώσκουσι ταύτην. Διὰ δὲ δὴ
ταῦτα πάντα τολμηρὸς ἐγενόμην γραφεύς τε καὶ κῆρυξ,
καὶ τὸ πολυθρύλητον θαῦμα τῆς Παναγίας καὶ τὴν
καθ’ ἡμῶν τῶν Ἀγαρηνῶν ἐπιδρομὴν καὶ τὴν πολιορ- (20)
κίαν τῆς πόλεως ἱστόρησα κατὰ τὴν τοῦ λόγου μου
δύναμιν, καὶ ἀπὸ τούτων ἠρξάμην

3. Τὸ μὲν γὰρ πρῶτον στράτευμα τῶν Μουσουλ-
μάνων ἐκείνων τῇ δεκάτῃ τοῦ Ἰουνίου κατέδραμε καὶ
ἡμᾶς ἀπέκλεισεν, ὡς προέφημεν, τῇ δὲ εἰκοστῇ τούτου
ἑτέρα ἐφάνη στρατιὰ Μουσουλμάνων ὡς νέφος χαλάζης

πλῆρες καὶ τετρυγὸς ὀλέθριον καὶ πᾶσαν καὶ παντοίαν (55)
τὴν ὑπὸ τῶν Ῥωμαίων ἠμαύρωσαν γῆν, καὶ ὡς φλὸξ
ἀστραπῆς καιομένης πάντα κατέκαυσε καὶ ἐνεπύρισε,
καὶ πᾶν ξύλον κάρπιμον καὶ δένδρον εὔκαρπον καὶ τὰς
κουρβούλας τῶν ἀμπελώνων ἐκ ῥίζης ἀπέτεμον, καὶ
πᾶν ἄλλο δεινὸν καὶ ὀλέθριον καθ’ ἡμῶν ἐποιήσαντο. (60)
Ὁ δὲ στρατάρχης ὁ μέγας καὶ πάντων ἐκείνων ἀμηρᾶς
καὶ δεσπότης ἔφθασεν. Ἦλθε μανὸς καὶ ἠγριωμένος,
ἀλαζὼν ἐπηρμένος, ὑπέρογκος καὶ γαυριώμενος καὶ τὴν
ὀφρὺν εἰς οὐρανὸν αἴρων, καὶ ὑψηλὸς παρὰ πάντας ἐνό-
μιζεν εἶναι, καὶ ὑπελάμβανε παρ’ αὑτοῦ διοικεῖσθαι τὰ @1 (65)
πάντα, καὶ ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν αὐτοῦ ἄγεται ἅπας ὁ
κόσμος. Ἀλλὰ καὶ πάμπολλα ἄγων μηχανικώτατα καὶ
μαχιμώτατα ἔργα, προσδοκῶν δι’ αὐτῶν μέρος τοῦ τοί-
χου χαλάσαι τῆς πόλεως καὶ ἀπὸ τούτου ταύτην κατα-
κρατῆσαι καὶ τοὺς Ῥωμαίους αἰχμαλωτίσαι καὶ τοῦ (70)
Χριστοῦ τὸ ὄνομα ἀποσβέσαι. Ἀλλὰ καὶ στρατιὰς στρα-
τιῶν καὶ γενεὰς γενεῶν καὶ πλήθη πληθῶν, πεζῶν καὶ
ἱππέων, ἔσχε τοσοῦτον ὥστε ἅπας ὁ κόσμος ἐκεῖνος ἐσκέ-
πετο ὑπ’ ἐκείνων.
4. Τότε δὲ αὐτοῦ τῇ κελεύσει τοῦ Μουρὰτ Πείς, τῇ (75)
κλήσει τοῦ δεσπότου τῶν Τούρκων, ποιοῦνται πα-
στίαν μίαν. Ἀλλ’ αὕτη ἡ μία πολλὰς ὑπερέβην μεγί-
στους· καὶ γὰρ ἀπὸ τὸ ἓν ἄκρον τῆς πόλεως τῆς Χρυσίας
ἕως τὸ ἕτερον ἄκρον τῆς Ξυλοπόρτης ἐκράτει. Καὶ ἦν
δὲ ἡ παστία πλησίον τοῦ κάστρου ὅσον τόξου βολήν, (80)
καὶ οὐ πλέον. Καὶ ἦν δὲ πᾶσα στερεὰ καὶ ὀχυρωτάτη
ἀπὸ ξύλων μεγίστων καὶ χονδρῶν σανίδων. Καὶ πλοκο-
τὰς ἀπὸ βέργας ἔθηκαν ἔμπροσθεν τῆς παστίας, ἵνα
δέχωνται τὰς σαγίττας τῶν τόξων καὶ τῶν τζαγρῶν

τῶν Ῥωμαίων, καὶ τῶν βουμπάρδων τὰς πέτρας. Ὄπι- (85)
σθεν δὲ ταύτης ἐθέσπισεν ἵνα ἵστανται στρατιῶται ἐκ
πασῶν γενεῶν τοῦ στρατεύματος τούτου τολμηροὶ καὶ
ἀνδρεῖοι, τὸ μέν, ὡς τὸ ἔθος, εἰς προσοχὴν τῆς παστίας,
τὸ δὲ ἵνα φυλάσσονται δι’ ἐκείνης, οἱ δὲ ἵνα μάχονται
ἐξ ἐκείνης ὄπισθεν μετὰ τζαγρῶν τε καὶ τόξων καὶ τῶν @1 (90)
σκευῶν τῶν μεγάλων καὶ τῶν μικρῶν τῶν ἀπείρων ὧν
ἔφερον διὰ τούτου.

    

5. Τὰς δὲ σκευὰς τὰς μεγίστους ἐκείνας, ὁποίας

εἶχον τὰς ἐλπίδας ὅτι δι’ ἐκείνας τὰ τείχη τῆς πόλεως
θέλουν χαλάσειν καὶ ἀπὸ τούτου τὴν πόλιν αἰχμαλωτί- (95)
σαι, ἔστησαν περιέργως εἰς τόπον ἐν ᾧ σοῦδαν οὐκ εἶχεν
ὁμοίαν σουδῶν τῶν ἑτέρων, ἀλλὰ κεχαλασμένη ὑπῆρχεν,
καὶ ἔκπαλαι γέμουσαν χῶμαν, καὶ ἄντικρυς ταύτης
πύργος εὑρέθην ἐκ συμβάσματος λίαν σεσαθρωμένος καὶ
ἐσκισμένος ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω. Καὶ προσδοκῶντες (100)
οἱ Τοῦρκοι ὅτι τῶν μεγίστων βουμπάρδων αἱ πέτραι τὸν
σεσαθρωμένον πύργον ἐκεῖνον θέλουν χαλάσειν, καὶ ἐπεὶ
ὁ τόπος σοῦδαν οὐκ ἔχει τοὺς Τούρκους νὰ ἐμποδίσῃ,
ἀκωλύτως εἰς τὸ ἔξω κάστρον θέλουσι φθάσειν, καὶ ἐκ
τοῦ χαλάσματος τοὺς Ῥωμαίους θέλουν διώξειν, καὶ τὴν (105)
πόλιν θέλουν δουλώσειν. Πλὴν εἰς κενὸν ἐκατήντησε
τέλος ἡ τῶν ἀσεβῶν προσδοκία, ἐπεὶ ἑβδομήκοντα βόλια
τῆς σκευῆς τῆς μεγίστης ἐκείνης τὸν σεσαθρωμένον
ἐκεῖνον ἔκρουσε πύργον, καὶ οὐδεμίαν βλάβην τοῖς Ῥω-
μαίοις τοῦτο προὐξένησεν, ἀλλ’ οὐδὲ τοῖς Τούρκοις ὠφέ- (110)
λειαν. Πλὴν γὰρ ὁ τόπος καὶ σοῦδα καὶ πύργος πλησίον
ὑπῆρχεν Κυριακῆς τῆς ἁγίας, μέσον Ῥωμανοῦ τοῦ ἁγίου
καὶ τῆς Χαρσῆς τε τὴν πύλην, καὶ πλησιέστερον τούτων
εἰς τὸν ποταμὸν τὸν ἐπονομαζόμενον Λύκον. Καὶ ταῦτα

μὲν περὶ τῶν βουμπάρδων τὴν ἀπραξίαν. @1 (115)
6. Περὶ δὲ τῶν ἄλλων τῶν κατασκευῶν τῶν μα-
χίμων, τῶν παντοίων ἐκείνων τῶν κατὰ τῆς πόλεως
εἰργασμένων εἰς πολιορκίαν ἐκείνης, καὶ ἀφανισμὸν τῶν
Ῥωμαίων, τίς διηγήσεται ἄρα; πλὴν ἐκ τῶν πολλῶν
ὀλίγας διηγήσομαι ἄρτι. Πύργους ξυλίνους μεγίστους (120)
μὲ τροχοὺς σιδηροδεσμουμένους πολλοὺς ἐποιήσαντο τότε,
ὅσον τὸ ὕψος τῶν πύργων τῆς πόλεως· μᾶλλον καὶ ὑπε-
ρεῖχον ἐκείνους. Καὶ ζεύγη βοῶν καὶ βουβαλίων ἀπείρων
εἴχασιν ἐξ ἑτοίμου, ἵνα τοὺς πύργους ταυρίσουν μετὰ
σχοινίων καὶ πλησίον τῆς σούδας φέρωσιν καὶ ἐξ ἐκεί- (125)
νων τὸ ἔξω κάστρον πολεμήσωσι καὶ ἀφανίσουν. Ἀλλὰ
καὶ φαλκούνια ἐποιήσαντο καὶ χελώνας καὶ ἀρκουδά-
μαξα καὶ ἄλλα πολλὰ ξύλινα καὶ μηχανικώτατα ἔργα,
καὶ ἑλεπόλεις ἐκατεσκεύασαν καὶ μηχανικὰς ἀγκάλας
μὲ τροχοὺς μικρούς, καὶ μεγάλας σκεπαστὰς καὶ μεσέας (130)
ὑπὲρ ἀριθμὸν διεπράξαντο, καὶ κατέναντι τῶν πόρτων
τῆς πόλεως τεράστια μεγάλα εἰργάσαντο, κάστρη ξύ-
λινα ὑπερμεγέθη ἐποιήσαντο μὲ τροχοὺς σιδηροδεσμου-
μένους, ὥστε τοὺς θεωροῦντας ἐκεῖνα καὶ ἀγνοοῦντας
τῶν κάστρων τοὺς πολέμους, καὶ τὸ ἀχρησίμευτον γὰρ (135)
ἐκείνων καὶ λίαν ἐξέπληξε καὶ μέγα ἐθρόησεν.

7. Ἀλλὰ καὶ τὴν γῆν ἄλλοι ἔσκαπτον ἐκ τῆς
παστίας ὄπισθεν, καὶ εἰς βάθος πολὺ ἐκατέβησαν, ὡς
ἵνα κάτωθεν ἀπὸ τὴν κάτω ὄψιν τῆς σούδας περάσωσιν
ἀθεώρητοι τὴν νύκτα ἄνω ἱσταμένων Ῥωμαίων καὶ μα- (140)
χομένων, καὶ φθάσωσιν εἰς τὰ τείχη τοῦ καθολικοῦ καὶ
μεγίστου κάστρου τῆς πόλεως, καὶ κόψωσι τοῦτο λα- @1
θραίως πάντων, καὶ πουντελειάσωσιν κατὰ τὸ ἔθος τῶν
πολεμούντων, εἶτα πῦρ εἰς τὰ ξύλα τῶν πουντελείων

ἀνάψωσιν, ὅπως τὴν ξυλίνην κατασκευὴν τὴν κρατοῦ- (145)
σαν τὸ κάστρον καταφλέξωσιν, καὶ ἄφνω πεσοῦνται τὰ
τείχη τῆς πόλεως, καὶ ἅμα εὐθὺς τῶν Τούρκων τὰ στρα-
τεύματα θρασέως κατὰ τῶν Ῥωμαίων εἰσβάλλουσιν καὶ
ἐκ τοῦ χαλάσματος ἐκείνους διώξουσιν καὶ τὴν πόλιν
κρατήσουσιν. Ἄλλοι τοὺς ἀγωγοὺς ἀνεγύρευον τοὺς ἔκ- (150)
παλαι τὸ νερὸν εἰς τὰς στέρνας τῆς πόλεως ἔφερον,
ὅπως τινὰ ἐξ αὐτῶν ἐπιτύχωσιν, καὶ λαθραίως τῶν
Ῥωμαίων διὰ τοῦ ἀγωγοῦ ἐντὸς γενήσονται τῆς πό-
λεως νυκτός, καὶ ἀπαραπροσδοκήτως ταύτην κρατή-
σουσι καὶ αἰχμαλωτίσουσιν. (155)
8. Πλὴν καὶ κήρυκας ἐξαπέστειλε πανταχόθεν ὁ
δεσπότης τῶν Τούρκων, καὶ ἐδιελάλησαν οὕτως, καὶ εἶ-
πον ἐνόρκως ὅτι τῆς πόλεώς τε τὸν πλοῦτον καὶ τὸν
λαὸν ἅπαντα ὁ ἀμηρᾶς εἰς διαγουμὰν παραδίδη καὶ
κοῦρσος τοῖς Μουσουλμάνοις, καὶ φθάσετε εἰς τὸ κέρδος. (160)
Ταῦτα μὲν εἶπε, μετὰ τεχνάσματος δὲ τοιούτου ὅπως
νὰ συναχθῶσι τὰ στρατεύματα πάντα τῶν Μουσουλ-
μάνων, ὁποῖον καὶ ἐγένετο τότε. Ὡς γὰρ ἐξεχύθη ἡ
φήμη εἰς τὰ ἔθνη τῶν Μουσουλμάνων πῶς ἐπαραδόθην
ἡ πόλις εἰς διαγουμὰν καὶ αἰχμαλωσίαν, σχεδὸν ἐκ πά- (165)
σης γῆς καὶ γενεᾶς Μουσουλμάνων ἔφθασαν πρὸς τὸ @1
κέρδος μὴ μόνον οἱ ἐπιστήμονες εἰς τὰ κούρση καὶ τοὺς
πολέμους, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀνεπιστήμονες καὶ σαρλίδες, του-
τέστι πραγματεῦται, καταλλάκται, μυροψοὶ καὶ τζαγκά-
ροι, ἀλλὰ καὶ Τούρκων πολλοὶ καλογέροι. Ὑπὲρ αἰτίας (170)
τοιαύτης ἐσυνήχθησαν πάντες, οἱ μὲν στρατιῶται διὰ
τὸ κοῦρσος, οἱ δὲ σαρλίδες ἵνα ἀγοράσουν τὰ κουρσιμαῖα,
ἤγουν τοὺς αἰχμαλώτους, καὶ οἱ μὲν τὰς γυναῖκας, ἄλλοι
τοὺς ἄνδρας, ἄλλοι τὰ βρέφη, καὶ ἄλλοι τὰ ζῶα, καὶ

ἄλλοι τὰ πράγματα, οἱ δὲ Τουρκοκαλογέροι τὰς καλο- (175)
γραίας ἡμῶν κέρδος καὶ κοῦρσος εὐεργεσίαν νὰ ἔχουν
παρὰ τοῦ δεσπότου τῶν Τούρκων. Διὰ γοῦν τὴν προσδο-
κίαν ταύτην ἐσυνάχθησαν ἐκ πάσης τῆς γῆς Μουσουλ-
μάνων ἀναρίθμητα πλήθη, ὥστε ἐκατεθαύμαζον πάντες
οἱ θεωροῦντες τὴν πλησμονὴν τοῦ φωσάτου. (180)

9. Τότε δὴ καὶ σαγίττας συνῆξαν τοσοῦτον ἀνα-
ρίθμητον πλῆθος ὥστε ἐδυσπιστοῦμεν τὸ πρῶτον τὴν
φήμην τοῦ λόγου ἕως τοῦ πολέμου τὴν ὥραν. Ἡ δὲ συ-
ναγωγὴ τούτων ἐγένετο οὕτως. Πᾶσα οἰκία παντὸς ἀν-
θρώπου τοῦ εὑρισκομένου εἰς τὴν δεσποτείαν τῶν Τούρ- (185)
κων ἀνατολῆς καὶ δύσεως πάσης δέδωκε τούτων ἑκάστη
ἀπὸ δέκα ἕως εἴκοσι σαγίττας τῶν τόξων. Ἀλλὰ καὶ
πλείονας τούτων ἐδόξευσαν τοῦ πολέμου τὴν ὥραν,
ὁποίας τὸ ἁρματοφυλάκιον εἶχε τοῦ Τούρκου καὶ τὰ ταρ-
φάσια τοῦ φωσάτου. Εἶχε καὶ μετ’ αὐτοῦ τότε σιδηρο- (190)
δεσμουμένους τοὺς ἀποκρισιαρίους τοῦ βασιλέως, ὁποίους @1
αὐτὸς ᾐτήσατο μᾶλλον ἵνα πέμψῃ περὶ εἰρήνης τε καὶ
ἀγάπης. Αὐτὸς δὲ ὡς βάρβαρος ὠμὸς καὶ ἀπάνθρωπος
σίδηρα καὶ φυλακὰς αὐτοὺς κατεδίκασε, καὶ τοὺς ἀναι-
τίους ὡς ὑπαιτίους ἠπείλει εἰς θάνατον, προβαλλόμενος (195)
δὲ τάχα καὶ αἰτίαν, ἀλλὰ ψυχράν· ἔλεγε γάρ· «Διότι με
οἱ Ῥωμαῖοι ἀναισχύντως συνέτυχον, διὰ τοῦτο αὐτοὺς
εἰς φυλακὴν κατεδίκασα».
10. Ἀλλὰ καὶ τότε τις τῶν Μουσουλμάνων ὑψη-
λός τε καὶ μέγας καὶ φοβερὸς παρ’ ἐκείνοις, ὡς ὅτι ἐκ (200)
σειρᾶς τε καὶ γένους τοῦ Μουχουμὲτ κατήγετο. Τοῦτον
καὶ ὡς πατριάρχην αὐτὸν ἐτιμοῦσαν, καὶ ὡς προφήτην
αὐτὸν προσεκύνουν, καὶ ἐσέβοντο τοῦτον ὡς αὐτὸν τὸν
Μωάμεθ. Τοσοῦτον καὶ τοιοῦτος μέγιστος ἦν οὖν ἐκεῖνος

ὅτι τὴν θυγατέραν τοῦ ἀμηρᾶ καὶ δεσπότου τῶν Μου- (205)
σουλμάνων παρθένον οὖσαν ἥρπαξε παρὰ γνώμην ἐκεί-
νου καὶ ἔφθειρε καὶ ἐκράτησε, καὶ ἔσχεν ἐκείνην ἐν τῷ
κοιτῶνι καὶ τῷ κλινιδίῳ ἐκείνου, καὶ οὐδεὶς ἐτόλμησεν
αὐτὸν σκῶψαι ἤ τι εἰπεῖν πρὸς ἐκεῖνον. Ἀλλὰ καὶ μᾶλλον
ὁ ἀμηρᾶς καὶ ἀδελφὸς ὁ τῆς κόρης εἶπεν· «Ἡγίασε ταύ- (210)
την ἡ συνουσία τοῦ πατριάρχου τοῦ συγγενοῦς τοῦ Μωά-
μεθ, καὶ τὸ γεννηθὲν ἐξ ἐκείνης ἅγιον ἔστω ὡς ἐξ αἵμα-
τος τοῦ Μωάμεθ κατὰ τὸν νόμον καὶ ἁγιασμὸν τοῦ Ῥα-
σοὺλ Μαχουμέτη». Αὐτὸς δὲ ὁ μέγιστος καὶ πολὺς παρ’
ἐκείνοις ὁ εὐγενὴς πατριάρχης, ὃν εἶχον προορατικὸν καὶ (215)
προφήτην, τοὔνομα Μηρσαΐτης τῇ Περσικῇ διαλέκτῳ
ἀπέστειλεν ἀποκρισιαρίους ἀπὸ τῆς Προύσης ἧς ἐκατοί- @1
κει πρὸς τὸν δεσπότην τῶν Τούρκων, καὶ εἶπεν· «Ὅρα
μήπως συνάψῃς πόλεμον μετὰ τῶν Ῥωμαίων καὶ τὸν
στρατὸν ἀπολέσῃς καὶ τὰ γένη τῶν Μουσουλμάνων, (220)
ἕως ὅτε ἐγὼ νὰ φθάσω καὶ δηλώσω τὴν ὥραν τῆς συμ-
πλοκῆς τοῦ πολέμου, ὡς ὁ μέγας ἡμῖν διδάσκει Ῥασοὺλ
ὁ προφήτης. Καὶ γινώσκω δὲ τοῦτο ὡς προορατικὸς καὶ
προφήτης». Ταῦτα δὲ ἀκούσας τῶν Τούρκων ὁ δεσπότης
ἔπραξεν ὡς ὡρίσθην, καὶ ἀνέμενε τὸν ψευδοπροφήτην. (225)
Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀλίγας ἔφθασεν.

12. Ταύτη δὴ ἡ κενὴ καὶ ματαία ἐλπὶς μέγα
θράσος καὶ τόλμην καὶ εὐφροσύνην τοῖς Τούρκοις ἐνέ- (260)
πλησε τότε, καὶ ἀπὸ τούτου ἔχαιρον καὶ ἐσπατάλουν.
Ἀλλὰ καὶ καθ’ ἡμέραν καὶ νύκτα τὰς παλάμας
ἐκρότουν, καὶ τοῦ Μηρσαΐτη τὴν φωνὴν ἀνέμενον ὡς
ἀγγέλου ἀληθεστάτου, ὡς ἵνα αἰχμαλωτίσουσι τοὺς Ῥω-

μαίους. Ἀλλὰ καὶ καθ’ ἡμέραν καὶ νύκταν καὶ ὥραν (265)
τὴν γλῶσσαν αὐτῶν καθ’ ἡμῶν ὡς δίστομον ξίφος ἠκό-
νισαν καὶ φωνὰς ἀγρίους καὶ ἀνημέρους ἔλεγον ἀναι- @1
δῶς καὶ ὑβριστικῶς. Μὴ μόνον κατὰ πατριαρχῶν τε καὶ
βασιλέων αἰσχροτάτας φωνὰς ἀνέπεμπον, ἀλλὰ καὶ κατὰ
τῆς πίστεως ἡμῶν τολμηρῶς ὀνειδίζοντες καὶ ἀναιδῶς (270)
βλασφημοῦντες ἔλεγον· «Ποῦ ὁ Θεός σας ὦ σκοτεινοὶ
Ῥωμαῖοι; ποῦ ὁ Χριστός σας; ποῦ εἶναι οἱ ἅγιοί σας νὰ
σὰς βοηθήσουν; Αὔριον τὴν πόλιν ἐπέρνομεν, καὶ ἐσᾶς
αἰχμαλώτους καὶ σκλάβους ἔχομεν, καὶ τὰς γυναῖκάς
σας καὶ τὰ παιδία σας ἔμπροσθεν ὑμῶν ἀτιμάσομεν, (275)
καὶ τὰς καλογραίας σας μὲ τοὺς Τουρκοκαλογέρους μας
νὰ παντρέψομεν. Μὰ τὴν πίστιν μας ἀλήθεια ὁ προ-
φήτης μας ἔτζη λέγει». Ταῦτα δὲ ὡς βέβαια καὶ ὁμο-
λογούμενα οἱ ἀσεβεῖς εἴχασι, καὶ διὰ τοῦτο τὸν Θεὸν
ἡμῶν ὀνείδιζον ἀσεβῶς ταῦτα. (280)
13. Ὡς δὴ ἔφθασεν ἡ τελεία ἡμέρα τοῦ πολέμου
τῶν Τούρκων, ὁποίαν παρ’ ἐκείνοις ὁ μέγας προεθέσπισε
Μηρσαΐτης ὁ προφήτης ἐκείνων, εἶπε πρὸς τὸν στρατάρ-
χην καὶ δεσπότην τῶν Μουσουλμάνων· «Μὴ βράδυνε
ἐπὶ πλέον, ἀλλὰ ταχέως τὰς τάξεις τάξον καθοπλισθῆ- (285)
ναι, καὶ πᾶν μηχανικώτατον καὶ πολεμικώτατον ἔργον
ἔχοντες ἐξ ἑτοίμου, καὶ σὺν τούτοις γενέσθω τῆς πόλεώς
τε πλησίον ὅσον τόξου βολὴν εἰς τὸ κάστρον. Καὶ σύν-
θημα» εἶπε «προστάσσω τοιόνδε. Ὅταν ἐφ’ ἵππου ὑψη-
λοῦ με καθήμενον θεωρήσητε καὶ ἐν δεξιᾷ τῇ χειρί μου (290)
σπάθην γεγυμνωμένην θεάσητε καὶ τρὶς τῆς φωνῆς μου
ἀκούσητε, μετὰ βοῆς καὶ κραυγῆς καὶ ὁρμῆς καὶ κρότων
καὶ ὀργάνων κατὰ τῶν Ῥωμαίων εἰσβάλετε. Καὶ αὐτο- @1
μάτως πεσοῦνται τὰ τείχη τῆς πόλεως, καὶ ἀκωλύτως

γένεσθε ἐντὸς καὶ ταύτην αἰχμαλωτίσατε». Καὶ ταύτας (295)
μὲν τὰς ληρολογίας ὁ Μηρσαΐτης ὡς βεβαίας ὁμολογῶν
τοῖς Μουσουλμάνοις δημηγορῶν ἔλεγεν, ὡς ἔχων τὰς
προφητείας ἐκ τοῦ Μωάμεθ καὶ Ῥασοὺλ Μαχουμέτη τὰς
βίβλους.

14. Καὶ αὐτὸς μὲν εἶπε ταῦτα· ὁ δὲ στρατάρχης (300)
καὶ δεσπότης τῶν Τούρκων τὸ κελευσθὲν ἐκπληρώσας
καὶ προστάξας τὰς τάξεις ἁπάσας καθοπλισθῆναι, καὶ
πᾶσαν τὴν παρασκευὴν τοῦ πολέμου φέροντες ἀνὰ χεῖρας,
εὐθὺς τὰ πλήθη τῶν Μουσουλμάνων καὶ τὰ στρατεύ-
ματα πάντα τὸ προσταχθὲν ἐκπληροῦσι, καὶ μὲ ὅπλα (305)
παντοῖα καὶ παρασκευὰς τὰς μεγίστας καὶ τὰ μηχα-
νικώτατα ἔργα ἐσπάραξαν κατὰ τάξιν. Καὶ οἱ μὲν σκά-
λας ἔφερον, καὶ σκάλας παντοίας, μικρὰς καὶ μεγάλας,
ἄλλοι δὲ τζόκους, καὶ ἕτεροι συστάς, καὶ ἄλλοι πῦρ μετὰ
μαζαλάδων, ἕτεροι δὲ σκλώπους, ἄλλοι δὲ σιδηρᾶ μά- (310)
χιμα ὅπλα δρεπανηφόρα μετὰ κονταρίων μακρέων τὰ
ἐπονομαζόμενα φάλκας, ἕτεροι δὲ σκουτάρια στερεὰ καὶ
μεγάλα, καὶ τὰ πάντα μετὰ σιδήρων, καὶ πλοκοτὰς
δὲ ἄλλοι, καὶ παβέζια ἄλλοι, ἄλλοι δὲ ἀγγύρας σιδη-
ρέας, καὶ ἄλλο πᾶν πολεμικὸν ἔργον ἔφερον ἀνὰ χεῖρας. (315)
Καὶ κατάφρακτοι πάντες μετὰ ἰσχυρᾶς καὶ σιδηρᾶς πα-
νοπλίας καὶ περικεφαλαίας μεγίστους. Καὶ τοσοῦτον
ὑπῆρχε τῆς στρατιᾶς ἐκείνης τὸ πλῆθος ὅτι ἀπὸ τὸ ἓν @1
ἄκρον τῆς πόλεως τῆς Χρυσίας ἄχρι καὶ τὸ ἕτερον τὸ
ἄκρον τῆς Ξυλοπόρτης ἐκράτει. (320)
15. Οἱ δὲ στρατηγοὶ τοῦ φωσάτου τὰς συντάξεις
τῶν Τούρκων ἔστησαν κατὰ τάξιν πλησίον τοῦ κάστρου,
ὡς ἐθέσπισεν ὁ ψευδοπροφήτης. Τοὺς δὲ τοξότας ἐκείνους
τοὺς ἀναριθμήτους τῶν Τούρκων ἐκέλευσαν πάντας ὁμοῦ

τοξεύειν ἐπάνω τοῦ κάστρου καὶ τῶν προμαχιονίων, ὡς (325)
ἵνα λαβώσουν καὶ φονεύσουν τινὰς τῶν Ῥωμαίων, καὶ
φοβηθῶσιν οἱ ἄλλοι καὶ φύγωσιν ἐκ τοῦ τείχους, καὶ
ἀπὸ τούτου ἄδειαν εὕρουν καὶ ἀναβῶσιν οἱ Μουσουλ-
μάνοι ἐπάνω ἀνεμποδίστως, καὶ κρατήσουν τὴν πόλιν.
Ὁ δὲ λαὸς τῶν Ῥωμαίων ὁρῶν τὰ πολεμικὰ καὶ μάχιμα (330)
ἔργα τῶν Τούρκων, καὶ τὴν πλησμονὴν τοῦ φωσάτου
γενεῶν τῶν ἀπείρων, καὶ τὴν ὁρμὴν τῶν Ταρτάρων καὶ
τῶν Μουσουλμάνων τὴν τόλμην, καὶ τὰ πρὸ ὀλίγου
πραχθέντα, ὅτι ἐντὸς εἰς τὰς σούδας ἀπέκτειναν οἱ Τοῦρ-
κοι Ῥωμαίους καὶ ἄλλους ἔμπροσθεν εἰς τὰς πόρτας, (335)
ἐδειλίασαν μέγα, καὶ σχεδὸν πρὸς φυγὴν οἱ πλείονες
ἐθεώρουν. Ὢ ὥρας τῆς πικροτάτης ἐκείνης, ὢ λύπης
τῆς ἀφορήτου, ὢ ἀπελπισίας μεγίστης.

16. Τίς οὐκ ἔφριξε τὴν ἡμέραν ἐκείνην; τίς οὐκ
ἐτρόμαξε τὴν ὥραν ταύτην ὁρῶν τοὺς Ῥωμαίους εἰς (340)
τοσαύτην δειλίαν καὶ τοὺς Μουσουλμάνους εἰς θράσος
τοσοῦτον; Καὶ τίς τῶν ἀκαταπλήκτων τότε οὐ κατε-
πλήγη καὶ τῶν ἀνδρείων οὐκ ἐφοβήθη, οὐχὶ τὸν θάνατον,
οὐχὶ τὸν θάνατον λέγω, φυσικὸς γὰρ ὑπάρχει, ἀλλὰ τῆς
μεγαλοπόλεως ταύτης τὴν ἅλωσιν καὶ τὴν αἰχμαλω- @1 (345)
σίαν τοῦ γένους, τῶν γυναικῶν τὰς ἀτιμίας, τῶν σω-
φρόνων τὰς αἰσχρουργίας, τὴν περιτομὴν τῶν βρεφῶν,
τῶν ναῶν τὴν ἀπώλειαν, τῶν ἁγίων εἰκόνων τοὺς ἐμ-
παιγμούς, τοῦ μεγίστου Θεοῦ τὴν σοφίαν ὑμνητήριον
τοῦ Μωάμεθ καὶ κατοικητήριον τῶν δαιμόνων καὶ μασγή- (350)
διον ἀποκαταστῆσαι τοῦ Ῥασοὺλ καὶ Μωάμεθ. Τὸ δὲ
χεῖρον καὶ βλαβερὸν καὶ μυριοπλάσιον τοῦ κακίστου θα-
νάτου κάκιστον τῇ μεταθέσει καὶ ἀπωλείᾳ τῆς εὐσεβοῦς
πίστεως τῶν Χριστιανῶν πρὸς τῶν Μουσουλμάνων τὸ

σέβας καὶ τὴν περιτομὴν τοῦ Μωάμεθ. Ὢ θρήνου μεγί- (355)
στου ἄξιος ἡ ὥρα ἐκείνη, ὢ τρικυμίας ἀκατασχέτου.
Τίς ἡμῶν τὰς οἰμωγὰς οὐ συνεπένθησε τότε; τίς ἀκοὴ
φέρει τὸ ἄκουσμα, ποία ὄψις τὸ θέαμα; Καὶ γὰρ εἰς τὰς
τοσαύτας καὶ τοιαύτας καὶ τηλικαύτας ἀνάγκας οὐ-
δένα βοηθοῦντα ἢ διεγεῖραι ἢ παροτρῦναι ἡμεῖς εἴχομεν, (360)
ἐπεὶ ὁ μὲν εἷς βασιλεὺς κατατρυχόμενος ὑπῆρχεν ἐκ νό-
σου καὶ γήρους, καὶ οὐκ ἠδύνατο ὁπλισθῆναι ἢ ἀναβῆναι
ἐφ’ ἵππου, ἀλλὰ ἐντὸς τοῦ παλατίου εὑρίσκετο καὶ τὸ
κατὰ δύναμιν ἔπραττεν. Ὁ δ’ ἄλλος ἀνέβη ἐφ’ ἵππου
καθωπλισμένος ὡς ἔδει, καὶ τὴν πύλην ἐξῆλθε Ῥωμανοῦ (365)
τοῦ ἁγίου, καὶ ἔστη ἐκεῖσε πλησίον τῆς πόρτης.
17. Ὡς δὲ ἔφθασεν ἡ ὥρα ὁποία ἣν ὁ ἄθεος ἀνέ-
μενε Μηρσαΐτης, ἤγουν ἡ μία ἐκάζοθεν ἐκ τὸ μέσον
ἡμέρας, ἀνέβην ἐφ’ ἵππου ὑψηλοῦ καὶ μεγάλου, καὶ οἱ
περὶ ἐκεῖνον πεντακόσιοι ἄνδρες τοὺς ἔφερεν Τουρκοκα- (370)
λογέρους, ὡς ἵνα ἔχωσιν οὗτοι κέρδος καὶ κοῦρσος τὰς @1
καλογραίας τῆς πόλεως, ἀνεβόησαν ὕμνον τῇ Περσικῇ
διαλέκτῳ πρὸς τὸν Μωάμεθ καὶ εὐφημίας πρὸς Μηρσαΐ-
την. Καὶ τρὶς ἐποιήσαντο τοῦτο, ἕως ὅτε αὐτὸς ἔλθη
πρὸς τὴν μάχην. Πλὴν καὶ σκουτάριον ἐβάσταζον ἔμ- (375)
προσθεν τούτου μέγιστον παρὰ φύσιν, ὡς ἵνα θαυμά-
ζουσιν ἀπὸ τούτου τὰ μωροθαύμαστα ἔθνη τῶν Μου-
σουλμάνων τὸν Μηρσαΐτην ἐκεῖνον. Αὐτὸς δὲ ὅταν πλη-
σίον ἦλθε πρὸς τὰς συντάξεις τῶν Μουσουλμάνων, ἀνε-
βόησε μέγα, «Ῥασούλ, Ῥασοὺλ Μαχουμέτη». Καὶ (380)
γυμνώσας τὸ ξίφος καὶ ὠθήσας τὸν ἵππον, καὶ κράξας
πρὸς τὰς συντάξεις τὸ «Ἀλὰχ Ταγκρύ, Ῥασοὺλ Μαχου-
μέτη», συνανεβόησαν ἅμα καὶ τῶν Μουσουλμάνων τὰ
πλήθη, καὶ μετὰ ὁρμῆς καὶ κραυγῆς καὶ κρότων καὶ ὀρ-

γάνων καὶ μυρίων ἄλλων ἀλαλαγμάτων τε καὶ σαλπίγ- (385)
γων ἔφθασαν εἰς τὰ τείχη τοῦ κάστρου ἀπὸ τῆς Ξυλοπόρ-
της ἕως καὶ τῆς Χρυσίας, τὴν αὐτὴν λέγω καὶ μίαν ὥραν
τῆς ἡμέρας ἐκείνης. Καὶ πᾶν πολεμικὸν ὄργανον ἔφερον
ἀνὰ χεῖρας, καὶ ἠκούμβησαν εἰς τὰ τείχη, ἔθηκαν σκάλας,
ἀνέβαιναν εἰς τὸ κάστρον, ἐτρυποῦσαν τοὺς πύργους. (390)
Καὶ οὐδεὶς εὑρέθην ὁ ἐμποδίσας ἐκείνους ἐκ τοῦ μεγίστου
φόβου καὶ δειλίας ὁποίας ἔλαβον οἱ Ῥωμαῖοι.

18. Τίς γὰρ οὐκ ἐτρόμαξε τὴν ὥραν ἐκείνην; τίς
οὐκ ἔφριξε ταύτης τὴν θέαν; τίς ἀκοὴ φέρει τὸ ἄκουσμα,
ποία ὄψις τὸ θέαμα; Καὶ γὰρ ἐν μιᾷ καιροῦ ῥοπῇ μυ- (395)
ριάδας βελῶν, τουτέστι σαγίττας, ἐτόξευσαν ἐπάνω τῶν @1
Ῥωμαίων, καὶ ἔπεσον εἰς τὰ τείχη τῆς πόλεως καὶ
ἐντός, ὥστε καὶ τὸν αἰθέρα ἐκάλυψαν καὶ αὐτὸ τὸ φῶς
τοῦ ἡλίου ἐσκέπασαν, καὶ ἡμᾶς πάντας φόβος ἐκράτησε
καὶ δειλία ἐξέπληξε, καὶ μικρὸν ἀπεκρύβημεν. Ἀλλ’ οὐ (400)
μακράν, ἀλλ’ ὄπισθεν τῶν προμαχιονίων ἐστάθημεν. Ὡς
δὲ οἱ Τοῦρκοι γυμνὸν τὸ κάστρον ἀπὸ ἀνθρώπους ἰδόντες
ὑπέλαβον ἀφυλάκτως εἶναι, καὶ μετὰ θράσους μεγίστου
καθ’ ἡμῶν εἰσβάλλουσι πάντες. Καὶ οἱ μὲν μετὰ σκαλῶν
ἀνέβαινον δι’ ᾧ εἰς τὸ κάστρον, οἱ δὲ καὶ μὲ τὰς ἀγγύρας (405)
καὶ τὰς φάλκας ἐκείνας. Ἄλλοι δὲ ἐτρυποῦσαν μὲ συ-
στὰς τοὺς πύργους, ἄλλοι ἐχαλοῦσαν μὲ τζόκους τὸ
κάστρον, ἄλλοι ἔκαψαν τὰς πόρτας τοῦ ἔξω κάστρου,
καὶ πᾶν τολμηρὸν καὶ ἀνδρεῖον οἱ ἀσεβεῖς ἐποιοῦντο
πρὸς κατάπληξιν τὴν ἡμετέραν. Ταῦτα ὁρῶντες οἱ δυ- (410)
στυχεῖς καὶ ἀπελπισμένοι Ῥωμαῖοι εἰς ἑαυτοὺς ἐπανῆλ-
θον, καὶ περιεργασθέντες πῶς πόθεν, ἀλλαχόθεν χεῖραν
οὐκ ἔχοντες βοηθείας οὔτε τινὰ πρὸς τὸ διεγεῖραι καὶ
παροτρῦναι τὸν λαὸν πρὸς τῶν Τούρκων τὴν μάχην τὴν

παροτρῦναι τὸν λαὸν πρὸς τῶν Τούρκων τὴν μάχην τὴν
φρικτοτάτην ὥραν ἐκείνην. Καὶ ἐξενεγκόντες οὗτοι ἑαυ- (415)
τοὺς διεγείρονται πρὸς ἀνδρείαν καὶ τόλμην. Καὶ γὰρ
οἱ δειλοὶ τὸ πρότερον καὶ φυγοὶ καὶ κατατρυπούμενοι
ἄφνω τολμηροὶ εὑρέθησαν καὶ γενναῖοι πολεμισταὶ καὶ
ἀνδρεῖοι καὶ περιφρονηταὶ τῶν πληγῶν καὶ δεινῶν λα-
βωμάτων καὶ τῶν παντοίων θανάτων. (420)
19. Καὶ τῆς Παναγίας τῇ βοηθείᾳ τῇ τόλμῃ ῥω-
σθέντες ὁρμῶσι ξιφήρεις κατὰ τῶν ἀσεβῶν καὶ μὲ λίθους,
καὶ ὡς καπνοῦ κινήσαντος σμῆνος ἄλλος ἐπ’ ἄλλῳ διε- @1
γείρεται, καὶ ἀνίσταται γένος ἅπαν καὶ ἡλικία πᾶσα,
καὶ ἕκαστος μεθ’ ὧν ἠδύνατο ὅπλων, ἕτεροι δὲ καὶ ἄνευ (425)
τῶν ὅπλων, ἄλλοι μετὰ ξιφῶν τε καὶ κονταρίων. Ἕτεροι
δὲ οὐδὲ ἐξ αὐτῶν εὐποροῦσαν, ἀλλὰ τὰς ταύλας ὅπου
ἐτρώγαν καὶ τὰ τυμπάνια τῶν βουτζίων ἔδησαν μὲ σχοι-
νία, καὶ ἐβάσταζαν ἀντὶ σκουταρίων. Τινὲς δὲ οὐδὲ μετ’
αὐτῶν εἰς τὸν πόλεμον ἦλθον, ἀλλὰ μὲ λίθους καὶ μόνον (430)
ἐμάχοντο τολμηρῶς καὶ ἀνδρείως, ὡς κατάφρακτοι μετὰ
παντοίων τῶν ὅπλων. Καὶ ἕτερος ἔτερον, καὶ ἄλλος
ἄλλον, καὶ πρὸς ἀλλήλων ἀλλήλοις ἀνδρείως καὶ θαρ-
σαλέως ἠγωνίζοντο, καὶ ἐπαροτρύναντο πρὸς τὴν σφο-
δροτάτην μάχην ἐκείνην, λέγων «Ναὶ, ὦ φίλοι, ὦ ἀδελ- (435)
φοί, ὦ συμπατριῶται, ἀγωνισώμεθα σήμερον, σπουδά-
σωμεν, προκινδυνεύσωμεν ἑαυτοὺς ὑπὲρ ἐμαυτῶν καὶ γυ-
ναικῶν καὶ τέκνων καὶ ὑπὲρ ἐλευθερίας τοῦ γένους καὶ
τῆς πατρίδος ἡμῶν καὶ τῆς μεγαλοπόλεως ταύτης, καὶ
τὸ μεῖζον, τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῶν Χριστιανῶν. Τί (440)
οὖν, ἐὰν μὴ νῦν ἀποθάνομεν; Οὐ τεθνηξόμεθα πλέον;
Ποιήσωμεν τὴν ἀνάγκην φιλοτιμίαν, δράμωμεν πρὸς τὸν
κίνδυνον τοῦ πολέμου ὡς οἱ μάρτυρες πρὸς τὸ στάδιον
τῶν τυράννων». Ταῦτα διαλεγομένων καὶ παροτρυνο-

μένων πρὸς ἀλλήλους ἔσπευδον πάντες, καὶ ἠγωνίζοντο (445)
ὡς κεκραιπαληκοὶ καὶ βεβαπτισμένοι ἐξ οἴνου, καὶ ὡς
ἐκ συνθήματος ἅμα ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄκρου τῆς πόλεως ἄχρι
καὶ τοῦ ἑτέρου ἐν μιᾷ φωνῇ καὶ ὁρμῇ καὶ κραυγῇ κατὰ @1
τῶν πολεμίων εἰσβάλλουσι, καὶ σφοδροτάτου συρραγέν-
τος πολέμου καὶ καρτερωτάτης τῆς μάχης ἐφ’ ἱκανῆς (450)
τε τῆς ὥρας πολλοὶ ἐκ τῶν δύο μερῶν ἐλαβώθησαν καὶ
ἀπέθανον.

20. Τὸ δὲ ἀκατάπληκτον τῶν ἀνδρικωτάτων καὶ
γενναιοτάτων Ῥωμαίων δειλοὺς καὶ τρεπτοὺς τοὺς Μου-
σουλμάνους ἀπέδειξεν. Καὶ τοὺς μὲν ἀναβαίνοντας μετὰ (455)
τῆς φάλκας ἐπάνω τοῦ ἔξω κάστρου τὰς κεφαλὰς ἀπέ-
τεμον τούτων καὶ πρὸς βασιλέα ἔφερον, τοὺς δὲ Μου-
σουλμάνους τοὺς ἄλλους τοὺς ἐτρυποῦσαν τὸ κάστρον
καὶ τοὺς πύργους, ἀπέκτειναν ἐντὸς εἰς τὰς τρύπας.
Τὰ δὲ πλήθη τὰ ἄλλα τὰ γεγαυριωμένα καὶ ἐπηρμένα (460)
τῶν Τούρκων ἐλάβωσαν, ἐφόνευσαν, ἐδίωξαν, καὶ τὰ
πολεμικὰ καὶ μαχιμώτατα τούτων ἔργα ἐπήρασι. Καὶ
μὴ μόνον οἱ στρατιῶται καὶ οἱ ἐπιστήμονες τοῦ πολέμου
ἠργάζοντο ταῦτα, ἀλλὰ καὶ τῆς πολιτείας οἱ ἄρχοντες
καὶ τῆς χώρας οἱ ἐπιστήμονες καὶ τὸ κοινὸν ἅπαν καὶ (465)
τῶν ἱερέων καὶ τῶν μοναχῶν τὰ συστήματα καὶ τῶν
ἀρχιερέων οἱ κρείττονες καὶ πνευματικῶν τῶν ὁσίων οἱ
ὁσιώτατοι· καὶ τῶν ἔξω χωρῶν οἱ ἄνθρωποι τολμηροὶ
καὶ γενναῖοι καὶ περιφρονηταὶ τῶν πληγῶν καὶ τραυ-
μάτων καὶ τῶν θανάτων ἐφάνησαν. (470)
21. Ἀλλὰ καὶ γυναῖκες πολλαὶ εἰς ἀνδρὸς θράσος
μεταλλαττόμεναι ἐπὶ τοῦ πολέμου τὴν ὥραν τὴν φρικτο-
τάτην ἐκείνην οὐκ ἀπεκρύβησαν, οὐδὲ ὡς γυναῖκες ἐδει-
λίασαν, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον τοῦ πολέμου τὴν ὥραν εἰς τὸ @1

ἔξω κάστρον ἔφθασαν, καὶ αἱ μὲν πέτρας εἰς τὸ τεῖχος (475)
ἀνέβαζον πρὸς τοὺς πολεμιστὰς τῶν Ῥωμαίων, καὶ ηὐ-
δρείωναν αὐτούς, καὶ ὠθοῦσαν αὐτοὺς πρὸς τὴν μάχην
καὶ τὸν πόλεμον· ἄλλαι δὲ ἐκρατοῦσαν ᾠὰ καὶ στουππιά,
καὶ τοὺς λαβωμένους ἰάτρευον· ἄλλαι ὕδατα καὶ οἴνους
ἐπότιζον αὐτοὺς φλεγομένους τῇ δίψῃ ἐκ τοῦ πολέμου· (480)
ἄλλαι δὲ τοὺς γνησίους αὐτῶν ἀδελφοὺς καὶ τέκνα καὶ
τοὺς ὁμοζύγους κατεμπόδιζον μὴ καταβῆναι ἀπὸ τοῦ
τείχους τοῦ κάστρου καὶ τοῦ πολέμου σχολάσαι, ἀλλὰ
ἀφόβως καὶ ἀκλονήτως καὶ θαρσαλέως πολεμίζειν τοῖς
Τούρκοις ἔλεγον. Ἀλλὰ καὶ μετὰ προσοχῆς καὶ στρα- (485)
τιᾶς ἐκεῖναι περιεπάτουν ἐκεῖσε. Ἐστρατεύοντο δὲ καὶ
πρὸς ἀλλήλας, μία τὴν ἄλλην ἐνουθέτει, καὶ ἔλεγεν·
«Βλέπε μὴ πλησιάσῃς τὸ κάστρον τὸ μέγα, ὅτι τῶν
Τούρκων αἱ σαγίτται κρόνουν ἐκεῖσε καὶ εἰς τὸ μέρος
ἐκεῖνο, ἀλλὰ περιπατεῖτε πλησίον εἰς τὸ μέρος τοῦ ἔξω (490)
κάστρου, ἵνα σκέπεσθε ὑπὸ τούτου». Πλὴν ἐλαβώθησαν
καί τινες μὲ σαγίττας. Καὶ οὐδὲ αὐτὸ τὰς ἄλλας ἐθρόη-
σεν, ἵνα εἰσέλθουσιν ἐντὸς τοῦ κάστρου τῆς πόλεως, ἀλλὰ
ἐσπούδαξαν καὶ ἐκεῖναι τὸ δυνατὸν αὐτῶν εἰς τὴν μάχην
μέχρι τὸ πέρας ἴδωσι τοῦ πολέμου. (495)
22. Ἐπεὶ δὲ καὶ πρὸς δυσμὰς ἐξέκλινε τὸ φῶς
τοῦ ἡλίου, καὶ οἱ Ῥωμαῖοι ἀκλονήτως ἵσταντο πρὸς
τὴν μάχην τὴν φρικτοτάτην τῶν Τούρκων, καὶ ἠγωνί-
ζοντο καὶ ἀνδρείως, οἱ ἀσεβεῖς ἀπὸ τούτων καὶ ἄπρακτοι
εὑρεθέντες καὶ ᾐσχυμμένοι καὶ ἡττημένοι ἀναιδῶς στρα- @1 (500)
φέντες ἔφευγον. Καὶ δῆλον ὅτι τὰ πολεμικὰ καὶ μάχιμα
τούτων ὅπλα τὰ μὲν πλησίον τοῦ κάστρου τοῖς Ῥω-
μαίοις ἄκοντες καταλείψαντες, τὰ δὲ μακρότερα ἑκόντες
τῷ πυρὶ παρέδωκαν. Καὶ τέρας ἔδοξε τοῦτο καὶ ἐξαίσιον

ἔργον, πῶς οἱ ἐπηρμένοι καὶ γαυριώμενοι τὸ πρότερον (505)
ἄφνω κατηφεῖς εὑρέθησαν καὶ ἀχρεῖοι, καὶ πῶς οἱ πρό-
τερον ἐπεθύμουν τὸν πόλεμον τῶν Ῥωμαίων, ἀπαραπρο-
σδοκήτως τὸ λοιπὸν ἔφυγον ἀπὸ τούτων. Καὶ γὰρ ἀλη-
θῶς τοῦτο ἔργον ἀοράτως ἐπέμφθη ἐκ δυνάμεως θείας.
Καὶ οἱ Ῥωμαῖοι τοῦτο ἰδόντες ἐξεπλήττοντο μὲν τὸ (510)
θαῦμα, ἔχαιρον δὲ τὴν φυγήν τε τῶν πολεμίων ἐκείνων,
καὶ χαίροντες ἔλεγον· «Ὢ γλυκύτητα ἡμέρας ταύτης
καὶ ὥρας, ὢ μεταλλαγῆς θαυμασίας καὶ ἐναλλαγῆς
ἀνελπίστου, ὢ ἀπαραπροσδοκήτου ἐλευθερίας καὶ εὐφρο-
σύνης, ὢ εὐθυμίας ἀνεκλαλήτου καὶ ἡδονῆς ἀνεκφρά- (515)
στου».

23. Καὶ γὰρ ταῦτα τῶν πολυάθλων Ῥωμαίων λε-
γόντων ἔχαιρον ἅμα καὶ σκιρτῶντες εὐθύμουν, τὰς πα-
λάμας ἐκρότουν, καὶ τρανῶς τὸν Θεὸν εὐχαρίστουν, καὶ
τὴν Παναγίαν ἀνέπεμπον ὕμνους, καὶ ἐκ ψυχῆς δοξά- (520)
ζοντες ἔλεγον· «Τοῦτο τὸ πολυύμνητον καὶ πολυθρύ-
λητον καὶ ἐξαίσιον καὶ ἐξαίρετον καὶ θαυμάσιον καὶ
θαύματος ἄξιον θαῦμα τῆς Παναγίας ἀληθῶς καὶ ἀναμ-
φιβόλως ὑπῆρχεν, ὡς καὶ τὰς μαρτυρίας ἔχομεν παρὰ
μαρτύρων ἀπαραγράπτων κατὰ τοὺς φιλευσεβεῖς νόμους. (525)
Φάσκοντες γὰρ αἱ παρὰ τῶν ἐχθρῶν μαρτυρίαι ἀξιο- @1
πιστότεραί εἰσιν. Ἐπειδὴ δὲ οἱ ἐχθροὶ καὶ πολέμιοι ἡμῶν
δέδωκαν μαρτυρίαν τοιαύτην, πάνυ ἐστὶν ἀληθέστατον
τὸ θαῦμα τῆς Παναγίας. Ἔλεγεν γὰρ Μηρσαΐτης καὶ
πατριάρχης τῶν Τούρκων, ὅτι ἡ πόλις ἐπρόκειτο παρ’ (530)
ἡμῶν αἰχμαλωτισθῆναι, ὡς οἱ σοφοὶ τῆς Περσίας εἰς
τὸν καιρὸν τοῦ Μωάμεθ ἐψηφοφόρησαν περὶ τούτου, καὶ
εὗρον ὅτι εἰς τὸ ἔτος καὶ τὸν μῆνα καὶ τὴν ἡμέραν
ταύτης τῆς ὥρας ἡ πόλις παρ’ ἡμῶν πρόκειται κρατη-

θῆναι. Καὶ ἔμελλε τοῦτο γενέσθαι κατὰ τὴν δύναμιν (535)
τῶν ἀστέρων καὶ τὴν τέχνην τῶν ἀστρονόμων».
24. Ἀμὴ ἡ γυναῖκα ἐκείνη ἡ ὀξέα φοροῦσα καὶ
περιπατοῦσα τοῦ κάστρου καὶ τῶν προμαχιονίων ἐπάνω
ἀφόβως τοῦ πολέμου τὴν ὥραν, ἐκείνη ἀντέπραξε τὰς
δυνάμεις τῶν ἄστρων καὶ τὴν τέχνην τῶν ἀστρολόγων. (540)
Πλὴν οὐκ ἀπὸ γῆς οὐδὲ ἐξ ἀνθρώπων τὴν δύναμιν εἶχεν,
ἀλλ’ ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἀοράτου δυνάμεως. Ὁμοίως καὶ τὰ
στρατεύματα πάντα τῶν Τούρκων ἐσυνεμαρτύρουν ἐνόρ-
κως τὸν Μηρσαΐτην ἐκεῖνον, καὶ ἐδιηγοῦντο πρὸς πάντας
ὅτι τοῦ πολέμου τὴν ὥραν, ὅταν μὲ θράσους καὶ ὁρμῆς (545)
ἀκρατήτου ἔφθασαν εἰς τὰ τείχη τοῦ κάστρου, ἵνα ἀνα-
βῶσιν ἐπάνω καὶ διώξωσι τοὺς Ῥωμαίους καὶ τὴν πόλιν
αἰχμαλωτίσουν, τότε εἶδον γυναῖκαν ὀξέα ῥοῦκα φοροῦ-
σαν καὶ περιπατοῦσαν ἐπάνω τῶν προμαχιονίων τοῦ ἔξω
κάστρου. Καὶ ταύτην ἰδόντες, σκότος καὶ ζάλη καὶ τρό- (550)
μος καὶ φόβος ἄφνω εἰς τὰς ψυχὰς εἰσῆλθε τῶν πάντων, @1
καὶ πρὸς φυγὴν ἔβλεψαν, καὶ εἰς πόλεμον οὐδὲ ὅλως, καὶ
ἀπὸ δυνάμεώς τε καὶ τέχνης τῆς γυναικὸς γὰρ ἐκείνης
ἔλαβον τὴν δειλίαν, καὶ ἠλευθερώθη ἡ πόλις.

25. Ἐγένοντο δὲ ταῦτα κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ ἑξα- (555)
κισχιλιοστοῦ ἐννακοσιοστοῦ τριακοστοῦ ἔτους, μηνὸς Αὐ-
γούστου κδʹ, ἡμέρᾳ δευτέρᾳ, ὥρᾳ τῆς ἡμέρας ἑβδόμῃ.
Καὶ παρὰ μὲν τῶν Τούρκων ἐλαβώθησαν καὶ ἀπέθανον
ἐπέκεινα μιᾶς χιλιάδος, ἐκ δὲ τῶν ἡμετέρων μετὰ ἀλη-
θείας ἐλαβώθησαν μὲν ἐλάττονες ἀπὸ ἑκατόν, ἀπέθανον (560)
δὲ οὐ πλείονες τῶν τριάκοντα. Καὶ χαίρετε, ὦ φίλοι,
χαίρετε τὸ μὲν τὴν ἐλευθερίαν τῆς πόλεως, τὸ δὲ τῶν
Ῥωμαίων τὸ γενναῖον καὶ ἀκατάπληκτον, τὸ δὲ τὸ παν-
θαύμαστον θαῦμα τῆς Παναγίας, καὶ ταύτην ὑμνήσατε,
δοξολογήσατε, καὶ ὕμνους εὐχαριστηρίους ἀναπέμψατε (565)
εἰς τὸ μέγιστον ἔργον τῆς ἐλευθερίας, ἧς εὐεργετήθημεν
παρὰ τῆς ἐνδόξου καὶ ἀειπαρθένου Μητρὸς τοῦ Κυρίου,
καὶ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτῷ ἡ
δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. @1

Kυριάκος Παπαδόπουλος Κ.Π.

CONTRA (SE DICUNT ) “ROMANOS”

     Ο όρος «Ρωμαίος»  (Ρωμιός) στο Μεσαίωνα είχε γεγονός ότι ο όρος «έθνος» (natio) δεν είχε την ίδια σημασία με αυτή που έχει σήμερα π.χ. “jus natiorum”, δεν σήμαινε κατά ανάγκην «διεθνές δίκαιο όπως το εννοούμε σήμερα) 

    Οι ΕΛΛΗΝΕΣ την περίοδο που έχει (εσφαλμένα) καθιερωθεί να αποκαλείται «Βυζαντινή»  χρησιμοποιούσαν τον όρο «Ρωμαίοι» αυτό το έκαναν γιατί ως μετά το έδικτο του Καρακάλλα ήταν ΝΟΜΙΚΑ «Ρωμαίοι πολίτες» (αυτό εξηγεί και την οργισμένη αντίδραση του Νικηφόρου Φωκά στον Λιουτπράνδο της Κρεμμώνας όταν ο  τελευταίος τον αποκάλεσε «Βασιλέα των Ελλήνων»).Εξάλλου στον Μεσαίωνα οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν «Ρωμαϊκής¨»  καταγωγής η ότι είχε συγγένεια με Ρωμαίους εθεωρείτο(κυρίως στην Δύση) ως άτομο υψηλού κύρους (παρά τους ισχυρισμούς του Λιουτπράνδου της Κρεμμώνας περί του αντιθέτου ) Για αυτό τον λόγο π.χ. Οι Φράγκοι και οι Ουάλοι ισχυρίζονταν οτι κατάγονταν από τους Τρώες άρα ήταν συγγενείς των Ρωμαίων. Προς επίρρωση τούτων, οποίος ενδιαφέρεται μπορεί να κοιτάξει τον Γρηγόριο της Τουρ, το “De excidiu et conquestu Britaniae” (Περί της ερήμωσης  και της κατάκτησης της Βρετανίας) του Gildas (Αγίου Γιλδάσιου) και τον Geraldius Camprensis  (αν θυμάμαι καλά το τελευταίο όνομα)                                 

    Αν λοιπόν οι ΕΛΛΗΝΕΣ «αποφάσισαν» να γίνουν «Ρωμαίοι» (πότε?¨γιατί?) με την εθνολογική- πολιτισμική έννοια του όρου  (όπως π.χ. οι Φρύγες και οι Λύκιοι «αποφάσισαν» να γίνουν ΕΛΛΗΝΕΣ ή δυστυχώς αρκετοι Μικρασιάτες  ΕΛΛΗΝΕΣ μεταστράφηκαν σε Τούρκους μέσω του εξισλαμισμού)  για ποιο λόγο άραγε οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ έμαθαν λατινικά όπως π.χ. οι Κέλτες και οι Ίβηρες στην Δ. Ευρώπη (ξεκινώντας έτσι την πορεία που θα οδηγούσε στα Γαλλικά και τα Ισπανικά αντίστοιχα)  ή οι Λίβυες και οι Νουμιδοί στην Β. Αφρική ? (Μάλιστα η Αφρική στους Ρωμαϊκούς χρόνους «εκαλείτο η τροφός των δικηγόρων», Will Durant “History of Word Civilisation” ,Simon & Soustler, New York, USA  1955, 3^ος τόμος, πράγμα το οποίο υποδηλώνει διαδεδομένη γνώση λατινικών ανώτερου επιπέδου ) Εκτός φυσικά και αν μπορεί να αποδείξει ότι οι ομιλούμενες διάλεκτοι στον Ελλαδικό χώρο π.χ. τα ποντιακά ήταν λατινογενείς πράγμα το οποίο ΕΜΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ! και οι πολυάριθμοι πόντιοι οι οποίοι συμμετέχουν στον Ινφογνώμονα  μπορούν να το επιβεβαιώσουν . Τα   μόνα γλωσσικά  δάνεια αφορούσαν κυρίως στρατιωτικούς – διοικητικούς όρους, αλλά ανάλογο φαινόμενο συνέβη στην Αγγλία επί Νορμανδών (1066-1178) με τους Νορμανδούς να «εισάγουν» Γαλλικούς στρατιωτικούς – διοικητικούς όρους  (militia αντί για fyrd= εθνοφρουρά,Parliament αντί για Witan= κοινοβούλιο, Prince αντί για aelthing =πρίγκιπας κτλ), χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι οι Αγγλοσάξονες έγιναν Γάλλοι,  αρά ούτε και οι ΕΛΛΗΝΕΣ «Ρωμαίοι».Κατά συνέπεια από την στιγμή που οι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν υιοθέτησαν τα λατινικά (και ας κοιτάξει οποίος θέλει τον Προκόπιο Καισαρείας και πιο συγκεκριμένα τα δυο πρώτα βιβλία του έργου του «Περί Πόλεμων» για αποδείξεις )  και τον «Ρωμαϊκό Πολιτισμό»( αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο)  η όλη συζήτηση περί «Ρωμαίων» είναι πολύ απλά άνευ αντικειμένου ή όπως θα έλεγε και  ο Ελύτης «ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη»

   Αναφόρικα με τον Μιχαήλ Ψελλό, (του οποίου η πολιτική σταδιοδρομία ΔΕΝ ήταν αψεγάδιαστη, ειδικότερα σε ότι αφορά την συμπεριφορά του απέναντι στον Ρωμανό Δ! Διογένη).και την κατήγορια οτί ήταν ένα αντιγραφέας της «Δυτικής Φιλοσοφίας» και οτί με την χρήση του όρου «Σκυθές» έδειχνε στοιχειώδη άγνοια των λαών που περιέγραφε: Πρώτον, στην περίοδο που ζούσε ο Ψελλός  (τον 11^ον αιώνα μ.Χ.) δεν υπήρχε «Δυτική Φιλοσοφία» για να την αντιγράψει, δεδομένου ότι ο μεν Βοήθιος “De consoliatione Philosphiae” (περί της παρηγοριάς της Φιλοσοφίας) έχει ζήσει  500 με 600 χρόνια ΠΡΙΝ τον Ψελλό, ο Αλκουίνος,, οποίος εξάλλου ΔΕΝ ήταν  φιλόσοφος, αλλά χρονικογράφος (κατά κύριο λόγο) 200 χρονια ΠΡΙΝ τον Ψελλό, και ο Θώμας ο Ακουίνατης ( με τον οποίο ξεκινά η «Δυτική Φιλοσοφία») έζησε περί τα 200 χρόνια ΜΕΤΑ τον Ψελλό. Επιπλέον το γεγονός ότι τα λατινικά, η γλώσσα στην οποια έγραψαν τα έργα τους οι προαναφερόμενοι συγγραφείς  ήταν ΝΕΚΡΗ ΓΛΩΣΣΑ στο αποκαλούμενο  «Βυζάντιο» σήμαινε ότι ο Ψελλός πιθανότατα αγνοούσε την ίδια την ύπαρξη του Βοήθιου και σίγουρα  αγνοούσε την ύπαρξη του Αλκουίνου πόσο μάλλον το έργο τους. Δεύτερον λόγω του έμφυτου συντηρητισμού του «Βυζαντίου» διάφοροι συγγραφείς επέμεναν να χρησιμοποιούν αρχαϊκά ονόματα για να περιγράψουν σύγχρονους τους λαούς με μόνο κριτήριο για την ονομασία τις αναφορές σε κλασσικούς συγγραφείς .Έτσι έχουμε «Κέλτες» για τους πρώιμους Γάλλους, (Λέων ο ΣΤ! ο Σοφός στα «Τακτικά») ή για τους Νορμανδούς (Άννα η Κομνηνή στην «Αλεξιάδα») στην δεύτερη πηγή έχουμε «Ταυρόσκυθες» (Ρώς, πρωιμοι Ρώσοι: Tαυρική= Κριμαία + Σκυθία = Ρωσία – Ουκρανία). Επειδή κανείς δεν «κατηγόρησε» για «ασχετοσύνη» τόσο τον Λέοντα ο ΣΤ! ο Σοφό όσο και την Άννα την Κομνηνή γιατί λοιπόν, να αποδώσει αυτόν τον «τίτλο» στον Ψελλό ο οποίος ακολουθούσε τις ίδιες πρακτικές με τους υπόλοιπους συγγραφείς?

   

1821-Η ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ Η "Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΣΤΩΝ"

Η ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ Η "Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΣΤΩΝ"   Μια απο τις απόψεις οι οποίες είνα "της μόδας" είναι α) ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν  μια "αστικής ιδεολογιας" επανάσταση λίγο -πολυ "αντίγραφο" της Γάλλικης Επανάστασης  του 1789και β) οτί υποικινήθηκε και καθοδηγήθηκε απο την ελληνικη αστικη ταξη   Α) Αν και υπαρχει μια  εμφανης "συγγένεια" ανάμεσα στις δυο Επαναστάσεις (μάρτυρες τα σύνταγματα του Αγώνα τα οποια προβλεπαν ανξιθρησκεία και ισότητα δικαιωμάτων για  ολους τους πολίτες, σύμφωνα με τισ αρχές της Γάλλικης Επανάστασης  του 1789  ενώ στην Αγγλία π.χ. το 1821 οι Ρωμαιοκαθολικοί ηταν υποχεωμενοί να ζούν κατω από ένα "δρακόντιο" καθεστώς νομικών περιορισμών και πάνω απο το 90% του πληθυσμού δεν είχε δικαίωμα ψήφου) και επιπλεόν ο Κολοκωτρώνης στα "Απομνημονεύματα του υπαινισεται μια τέτοια σχέση) το 1821 δεν αντέγρψε το 1789, γιατί το μεν 1789 ήταν κατα πρώτο λόγο μαι κοινωνική Επανάσταση και μετα μια εθνική, ενώ το 1821 ηταν μια σχέδον αμιγώς εθνική Επανάσταση με μόνο "κοινωνικό" στοιχείο την αντίθεση προεστών και "καπετανέων" (οπλαρχηγών).Σε τελική αναλύση οι ίδιοι οι 'Ελληνες ΄Επαναστάτες ειχαν δηλώσει σε διάγγελμα τους στις Ευρώπαικές Δύνάμεις οτι η Επανάσταση τους δεν είχε κοινωνικό χαρακτήρα.   Β) Στην Ελλάδα του 1821 δεν υπήρχε "αστική τάξη" ειδικά με την ένοια που αυτός ο όρος πήρε απο το 19ο αιώνα και μετά (το 1821 η "Βιομηχανική" Επάναστάση είχε ήδη ξεκινήσει στην Δ. Ευρώπη)γιατί ούτε οι νησιώτες έμποροι ούτε οι προεστοί μπορουσαν να χαρακτηριστούν ως "αστοί" αν και οι έμποροι αντιστοιχούσαν στην τάξη απο την οποία είχαν προέλθη οι αστοί της Δ. Ευρώπης).Εξάλλου η οικονομική υστέρηση και κακοδιαχείρηση οι οποίες ήταν σύμφυτες με την ιδία  την φύση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα για την δημιοργία μιας ελληνικής αστικής τάξης.Επιπλέόν οι ΄Ελληνες  ομογενείς έμποροι του εξωτερικού όπως οι ιδρυτές της "Φιλικής Εταιρίας" δρούσαν ως ΄Ελληνες πατριώτες και οχί ως  ΄Ελληνες αστοί.Η μαρξιστική θεώρια του Gramsi για "συμμαχία" Κλεφτών και αστών πάσχει από το ιδίο "δογματικό" προβλήμα, δηλαδή  δεν εξηγεί την έλλειψη παρουσίας των αστών.Τέλος ακόμα και αν υποτεθεί ότι οι ΄Ελληνες αστοί ήταν η "κινητήριος δύναμη" του 1821 τότε δεν εξηγείται γιατί δεν έγιναν η ηγεσία μετά την Αναξαρτήσια. (Τόσο ο Καποδίστριας οσό και οι Φαναριώτες σαν τον Κωλέττη, οι οποίοι ΄"έδωσαν τον τόνο" στο Ελληνικό κράτος  και κοινωνία μετά την Αναξαρτήσια, ήταν το "Ελληνικό" αντίστοιχο από άποψη νοοτροπίας και τάξης της "noblesse de robe" της προεπαναστατικής Γαλλίας και της "service nobility" της πρώιμης Τσαρικής Ρωσσίας και όχι αστών.Εκτός και αν ισχυρισθεί κάποιος οτι οι "αστοί" έκαναν το 1821 για να εξαφανιστούν στην συνέχεια, πράγμα που θυμίζει την μεταλουργική μέθοδο του "χαμένου κεριού" .Αλλα μια τέτοια ερμηνία στερήται αποδείξεων και σοβαρότητας

Γένος Ελλήνων (ΑΠΕΛΛΗΣ)

Ο ΚΠ δεν είναι φίλος μου, ούτε γνωρίζω ακριβώς τι πρεσβεύει. Έχω πάντως την εντύπωση ότι μπορεί να διαφωνώ και με τους δυο σας!
Ρωμαίοι, σίγουρα ΔΕΝ είμαστε, ΟΥΤΕ υπήρξαμε ΠΟΤΕ. Πολίτες όμως της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ναι είμασταν (Ρωμιοί δηλαδή που είναι άλλο πράγμα και δεν αφορά το γένος), μέχρι την εποχή που αναλάβαμε ΕΜΕΙΣ οι Έλληνες τα ηνία της Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας.
Τώρα, αν λέγοντας "είμαι Έλληνας", υπονοείς ότι δεν είσαι Χριστιανός αλλά οπαδός της αρχαίας Θρησκείας, μάλλον θα διαφωνήσω μαζί σου, όχι τόσο επειδή είσαι, αν είσαι, δωδεκαθεϊστής, αλλά επειδή μονοπωλείς αυθαίρετα τον τίτλο του Έλληνα αποδίδοντας τον σε αυτή την κατηγορία των ομοιδεατών σου πολιτών. Κατηγορία που σημειωτέον αποτελεί μια ισχνή, έως ολιγάριθμη ομάδα που βεβαίως κάνει πολύ θόρυβο.
Η πλειονότητα των Ορθόδοξων ανθρώπων αυτού του λαού που ζουν σε αυτή την χώρα, σίγουρα δεν είναι Κογκολέζοι! Έλληνες είναι και αυτοί και ας είναι Χριστιανοί!!
Ελπίζω να μην σε παρεξήγησ

Γενος Ελλήνων (ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΣ)

Παιδιά, επιτρέψτε μου δυό λόγια σχετικά με την παρεξήγηση στα σχόλια. Το γένος μας (έθνος, φυλή, φάρα, ράτσα, σόι, ανθρωπογεωγραφικός πληθυσμός, ή όπως αλλοιώς θέλετε να το ονομάσετε) έχει πολύ βάθος χρόνου. Τι να πουν και οι Αμερικάνοι δηλαδή με 200 χρόνια ιστορία;

Μέσα σε αυτή τη μακραίωνα ιστορία έχει αλλάξει αρκετές φορές ο επιθετικός προσδιορισμός και έχουν αναπτυχθεί διαδοχικοί πολιτισμοί, αλλά και έχουν γίνει οι ανάλογες συνθέσεις. Παρεμπιπτόντως, μη βάζετε και σε τόσο πολύ μεγάλη αντίθεση την αρχαία θρησκεία με την Ορθοδοξία (σε επίπεδο ουσίας). Σίγουρα διαφέρουν, αλλά δεν είναι τυχαίο που εδώ έχουμε ορθοδοξία και όχι καθολικισμό ή προτεσταντισμό. Εν πάσει περιπτώσει, αυτή είναι πολύ μεγάλη συζήτηση που θα απαιτούσε ολόκληρη ημερίδα (τουλάχιστον).

Παλιότερα, είχα μιά μακροσκελή διαφωνία με τον Κυριάκο (Κ.Π.) στο θέμα αυτό, αλλά με αμοιβαίες προσπάθειες την κρατήσαμε σε λογικό επίπεδο. Κάπου τη διανθίσαμε και με ορισμένα αστεία, πράγμα που έδειχνε την καλή θέληση που υπήρχε στο βάθος και προσωπικά χάρηκα που τον ξαναείδα να σχολιάζει στο ιστολόγιο. Θέλω να πω ότι είμαστε αυτοί που είμαστε συνολικά και αντιμετωπίζουμε υπαρκτές σημερινές απειλές, επομένως δεν περισσεύει κανείς μας. Με το να ανταλλάσσουμε μπινελίκια και "παρατσούκλια", το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα πείσει τον άλλο ότι έχει δίκιο.

"Nεα" (ψευτο) Ιστορία

Ενας απο τους λογους που η ρωμαικη αυτοκρατορια στην Δυση  διατηρηθηκε για τοσο μεγαλο διαστημα ( πειπου 6 αιωνες στην Βορειο Αφρικη, περιπου 5 αιωνες στην Γαλλλια- Βελγιο , χωρες της Ιβηρικης χερσονησου και 360 χρονια στην Αγγλια- Ουαλλια) ηταν οτι οι Ρωμαιοι "επεισαν" τους ντοπιους να ξεχασουν την δικη ταυτοτητα και να υιοθετησουν αυτην των "Ρωμαιων" μεσω της χρησης της λατινικης κυριως και της προσπαθειας για επιβολη του ελληνορωμαικου πολιτισμου εις βαρους των πολιτισμικων παραδσεων των ντοπιων.
Απο τοι φαινεται αυτο το μοντελο μαλλον αρεσει σε καποιους απο την αλλη πλευρα του Ατλαντικου και σε αλλα "κεντρα εξουσιας" γιατι εχουμε:
1)Καταργηση της αναγραφης του θρησκευματος στις ταυτοτητες
2) προταση για υιοθετηση της αγγλικης ως δευτερη γλωσσα
3)Υιοθετηση των βιβλιων  απο  ενα υποπτο κεντρο το με σκππο να ¨ξεχασουμε" την εθνικη μας ιστορια αλλα να δεχτουμε μια αλλη της εκδοχη προς το συμφερον των αμερικανων- τουρκων βεβαιως βεβαιως
Ολα αραγε αυτα ειναι απλα "συμπτωση" με το παραδειγμα που ανεφερα παραπανω;Μαλλον οχι και οποιος θελει ας μου αποδειξει οτι σφαλλω

Νταβουτουγλου = "Βιργιλιος" η "Αυσονιος ";

Ηταν ενας ποιητης Αυσονιος αν θυμαμαι καλα το ονομα του ο οποιος ειχε γραψει τον πιο ευγλωτο παιανα για την ρωμαικη αυτοκρατορια ακριβως λιγο πριν την καταρευση της στη Δυση...πιστευω οτι ο Νταβουτουγλου παρα την επιθυμια του να ανδειχθει σε "Βιργιλιο" (ειναι ευκολο να ξεχναμε οτι η Αινειαδα ηταν πρωτα απο ολα εργο προπαγανδας) της "νεοθωμανικης  αυτοκρατοριας" μαλλον θα αναδειχθει στον Αυσονιο της...

Νότιο Σούδαν

Για να παραφρασω τον Raymon Cartier (Μεταπολεμικη Ιστορια, τελος πρωτου τομιδιου) ενα εθνος οπως και καθε ανθρωπος δεν γεννιεται παρα μονο μεσα στον πονο και στο αιμα και το Νοτιο Σουδαν θελει να γεννηθει

Credo

  Διακυρησω "urbi et orbi" (προς ολες τις κατευθυνσεις) οτι παντα ΗΜΟΥΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ κατω απο ενα "λαβαρο" αυτο της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ και προς χαριν αυτου δεν υπαρχει καμια θυσια την οποια δεν διατιθεμαι να μην κανω ακομα και την "υπερτατη θυσια"...

"Pωμαίκα" στον Πόντο

Οι ΕΛΛΗΝΕΣ υπηκοοι της ρωμαικης αυτοκρατοριας περιγραφαν τους ευατους ως "ρωμαιους"=ρωμιους δεδομενου οτι νομικα ηταν ρωμαιοι πολιτες μετα το εδικτο του Καρακαλα το 212 κατα αντιδιατολη με τους δυτικους μετα την περιοδο της διλυσης της "δυτικης" ρωμαικης αυτοκρατοριας ((409-480). Φυσικα και η διαλεκτος του Ποντου ειναι "ατοφια ελληνικα" (ας μου επιτραπει αυτη η μαλλον περιεργη διατυπωση)Απο την αλλη ομως μπορει καποιος ο οποιος εχει απεκδυθει για οποιπδηποτε λογο τον ΘΕΟΣΤΑΛΤΟ ΤΙΤΛΟ του ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ να εξακολουθει να φερει τον ΒΑΡΥΤΙΜΟ ΤΙΤΛΟ του ΕΛΛΗΝΑ;Η ταπεινη αποψη μου ειναι πως ΟΧΙ! Φυσικα αν οι αναφερομενοι πλυθυσμοι ειναι κρυπτοχριστιανοι η αργοτερα επανεκαμψουν στους κολπους του ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ τοτε η απαντηση ειναι διαφορετικη...

Στρατηγικη

   Επειδη λιγο πολυ ξερουμε την διαταξη των τουρκικων ενοπλων δυνεμεων  (οπως και αυτοι αντιστοιχα ξερουν την δικη μας ελεω Νατο) αν και υπαρχει σε ενα μικρο βαθμο η λεγομενη "fog of war"(ομιχλη του πολεμου) ειναι δυνατο να υπολογισουμε ποιοι ειναι οι πιο πιθανοι στοχοι για τους τουρκους και να δρασουμε αναλογως! Βεβαια ο διασκορπισμος των δυναμεων θα πρεπει οσο ειναι δυνατον να αποφευγεται γιατι οπως ειχε προειδοποιησει ο Μεγας Ναπολεων:" ce qui veut etre fort a tous les points, finit par etre fort a nul point"( αυτος που θελει να ειναι ισχυρος παντου καταληγει να μην ειναι ισχυρος πουθενα) η με αλλα λογια να εφαρμοζεται η λεγομενη "αρχη οικονομιας δυναμεων"Η οπως θα ελεγε και ο αγαπητος Γιωργος απο Θεσσαλονικη " Δεν χρειάζεται να σαι Ρόμελ ή Μοντγκόμερυ ή Γιαμαμότο" για να καταλαβεις ορισμενα απλα πραγματα (ας μου επιτρεψει να αντικαταστησω τους δυο πρωτους με τους Ζουκωφ- φον Μανσταιν αντιστοιχα)

Μ.Κ.Ο.

Για τις Μ.Κ.Ο. και το "θολο" εργο τους ισχυει ο στιχος του Ιουβεναλιου "quid qustodat questos qustodes"(ποιος θα επιτηρει τους φυλακες;)

Bατικάνο

Αναφερεται (Raymon Cartier "Μεταπολεμικη Ιστορια" 1ος τομος στα ελληνικα εκδοσεις Παπυρος 1969) οτι κατα την διαρκεια της διασκεψης του Ποτσδαμ (καλοκαιρι 1945) ο Σταλιν ειχε ερωτησει "ποσες μεραρχιες εχει επιτελους το Βατικανο;" οι επιγονοι του στην Πολωνια το 1989 μαλλον εμαθαν την απαντηση...

A.O.Z.

Eδω δυστηχως ισχυει αυτο που ειχαν τηλεγραφησει στον Βισμαρκ οταν τον εχρισαν πρωθυπουργο της Πρωσσιας (πιο πριν ηταν πρεσβευτης στο Παρισι) "Periculum in mora! Depechez- vous!"( Η καθυστερηση προκαλει κινδυνους! βιαστητε!) Η Ελλαδα πρεπει να βιαστει στο θεμα της ΑΟΖ αλλιως θα αντιμετωπισει κινδυνους!

Διωγμοί Χριστιανών απο Μουσουλμάνους (1)

Hλιου φαεινοτερον" πλεον πως εννουν οι φανατικοι μουσουλμανοι  τον ορο "ανεξιθρησκεια" (οπως επισης και οτι οι συνηθεις υποστηρικτες τους, ταχα μου χριστιανοι προσπαθουν διακαως να αποσιωπησουν τα καμωματα τους και να αποπροσαντολισουν την συζητηση)"Μονο" που ματαιοπονουν! καθως το εργακι που παιζουν εχει παιοχτει και αλλου...στην Ακρα το 1291 π.χ. και πλεον το ξερουμε (ελπιζω)
@Ευελπιστω οτι θα πρυτανευσει η λογικη και δεν θα οδηγηθουμε σε γενικευμενο παγκοσμιο θρησκευτικο πολεμο γιατι σε τετοια περιπτωση οι θηριωιδιες του Τριακονταετους Πολεμου στην Ευρωπη (1618-1648) η τα αντιστοιχα γεγονοτα του "Ανατολικου Μετωπου" στα πλαισια του Β! Παγκοσμιου θα μοιαζουν με καυγα σε παιδικη χαρα σε συγκριση με οτι θα γινει...Απο την αλλη ομως καθως εμεις οι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ δεν θελουμε θρησκευτικο πολεμο αν η κατασταση φταση σε αυτο το σημειο τοτε οι μουσουλμανοι θα φερουν την υπαιτιοτητα αρα αυτοι θα πρεπει να πληρωσουν και το τιμημα η παραφραζοντας τον "πατερα της Ιστοριας" Ηροδοτο, αν διψασουν για αιμα θα χορτασουν με αιμα...!

   Αν ο τζαμαλ μπορουσε να διαβασει ελληνικα (μαλλον εχει δωσει αδεια στο μεταφραστη του) θα ειχε διαβασει οτι στην δευτερη παραγραφο οτι ΑΠΕΥΧΟΜΑΙ το ενδεχομενο ενος θρησκευτικου πολεμου αρα τα περι μισαλοδοξιας ειναι οπως συνηθως "αερας κοπανιστος") για αυτο λοιπον του το ξαναβαζω μηπως και το προσεξει:" Ευελπιστω οτι θα πρυτανευσει η λογικη και δεν θα οδηγηθουμε σε γενικευμενο παγκοσμιο θρησκευτικο πολεμο γιατι σε τετοια περιπτωση οι θηριωιδιες του Τριακονταετους Πολεμου στην Ευρωπη (1618-1648) η τα αντιστοιχα γεγονοτα του "Ανατολικου Μετωπου" στα πλαισια του Β! Παγκοσμιου θα μοιαζουν με καυγα σε παιδικη χαρα σε συγκριση με οτι θα γινει"

Δυστηχως ομως αν η Ιστορια της Ευρωπης την δεκαετια του 1930 διδασκει κατι ειναι οτι για να υπαρξει ειρηνη πρεπει να το επιθυμουν ολοι και οπως οι Ναζι την δεκαετια του 1930 ΔΕΝ επιθυμουσαν την ειρηνη παρα μονο αν κατακτουσαν την Ευρωπη αμαχητι ετσι και οι φανταικοι Ισλαμιστες εχοθν δειξει κατ΄επαναληψη οτι δεν θελουν ειρηνικη συνυπαρξη με τους ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, εβραιους , ζωραστητρες, ινδουιστες, βουδιστες κτλ (και τον προκαλω να μου αποδειξει το αντιθετο), και φυσικα και εμεις οι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ εχουμε το νομιμο δικαιωμα της αντιστασης οπως ακριβως το ειχαν και τα θυματα της επιθετικοτητας των Ναζι

Εξαλλου για ευνοητους λογους μαλλον δεν μπορει να μλα εκ μερους των ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ οπως λ.χ. εγω δεν θα μπορουσα να μιλησω εκ μερους των βουδιστων.Οσο αφορα το βντεο να υποθεσω οτι δειχνει τον τζαμαλ ενω εξασκει την "σπανια ναυτικη του ειδικοτητα";ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Πολίτικη και Ιερείς

Θεωρω αυταποδεικτο οτι τοσο η Αρχαια Ελλαδα με την φιλοσοφια-επιστημη της και το Βυζαντιο με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ Ιερα παραδοση που δημιυργησε και διαφυλαξε ειναι εξισου ζωτικα και αναφερετα στοιχεια της ΕΘΝΙΚΗΣ μας τυτοτητας.
Ειλικρινα δεν καταλβαινω γιατι οι Ιεραρχες "δεν πρεπει" να εκφερουν γνωμη για τα κοινα! Σε τελικη αναλυση ως Ποιμενες δεν πρεπει να "κηδονται" του ποιμνιου τους; Εδω στην Ελλαδα ο καθε "απιθανος" τυπος (ποδοσφαιρστες, ηθοποιοι οπως ο Λαζοπουλος κτλ) εχουν την απαιτηση να παρεμβαινουν στα "κοινα".Γιατι οχι και οι Ιεραρχες οι οποιοι κατα τεκμηριο ειναι πιο μετρημενοι στα λογια τους απο τους περισσοτερους αντιπροωπους των κατηγοριων που ανεφερα πιο πανω.Φυσικα εξυπακουεται οτι ο καθενας απο αυτους θα κριθει με βαση το ποιμαντικο του εργο....
Παντως πληροφοριακα στην Αγγλια π.χ. ορισμενοι Ιεραρχες εχουν κατ΄εαπανληψη εκφερει (οχι κατα αναγκη αρεστη στην εκαστοτε κυβερνηση) αποψη και κανενας απο οσο γνωριζω δεν τους εχει κατηγορηση οτι "υπερβαινουν τα εσκαμενα"

Eκτέλεση Κούρδου στο Ίραν

Eνας Κουρδος (οπως ο εκτελεσθεις) δεν μπορει να ειναι ποτε προδοτης...του Ιραν (η της Τουρκιας) δεδομενου οτι ο καθενας εχει δικαιωμα αν αντισταθει "παντι τροπω" εναντιον του καταπιεστη του και το Ιραν και η Τουρκια κατσπιεζουν τους Κουρδους. H οπως εργαψε και ο Βικτωρ Ουγκο σε ενα θεατρικο εργο του με τιτλο "Κρμομγουελ" :" Εμπρος σας δινω χαρη! Τυραννε με ποιο δικαωμα μας τη δινεις:"

Jacqueline de Romilly

Μπορει η Jacqueline de Romilly  να εχει φυγει απο αυτον τον ματαιο κοσμο αλα το εργο της θα ζει για παντα γιατι ειναι (χρησιμοποιωντας μια φραση του αγαπημενου της Θουκιδιδη , με τον οποιο ελπιζω να κανει παρεα εκει ψηλα) "εργον εις αιει"...Χαιρετω μια μεγαλη επιστημονα ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ ΑΡΧΕΛΑΟΥ

Το θεοκρατικο Ιραν και η ολυμπιακη Κινα φαινεται οτι διεκδικουν τον απεχθη τιτλο του πρωταθλητη των εκτελεσεων.Στην Ευρωπη η θανατικη ποινη εχει καταργηθει de facto(πρωτοκολλο 13 της Συμβασης Ανθρωπινων Δικαιωματων).
Πρωτος ο Ιταλος Διαφωτιστης Τζεσαρε
Μπεκαρια επιρεασμενος απο το "Κοινωνικο Συμβολαιο" του Ρουσο το 1764 απεκτησε φημη αθανατου με το βιβλιο του "περι εγκληματων και ποινων".Τοτε ο Βολταιρος του εγραψε για την εκδοση αυτου του μικρου βιβλιου αλλα τεραστιου μεγεθους στην εξελειξη του πολιτισμου "Σας ευχαριστω εκ βαθους καρδιας.Το ιδιο συναισθημα οφειλει να νιωθει ολοκληρη η Ευρωπη.Το βιβλιο σας ωφελησε και θα ωφελησει.Εργαστηκατε υπερ του ορθου λογου και υπερ της ανθρωπιας,που επι τοσο μακρο διαστημα καταπατηθηκαν".
"Κανενας ανθρωπος δεν εχει το δικαιωμα ουτε να αφαιρεσει την δικη του ζωη ουτε να μεταβιβασει αυτο το δικαιωμα στην κοινωνια" [Τομας Χομπς "Λεβιαθαν"]