του Παντελή Καρύκα
Το γεγονός ότι ο Χίτλερ, εντελώς ψυχρά ιδωμένο, αποτέλεσε την πηγή της γερμανικής ήττας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο ο ίδιος προκάλεσε, μόνο ορισμένοι αθεράπευτα φανατικοί δεν το αναγνωρίζουν.
Ωστόσο η ήττα αυτή μπορεί να στοιχειοθετηθεί σε μια σειρά από λόγους, που, βάσει της ιστορικής ανάλυσης, την επέφεραν.
Πρώτος και βασικός λόγος ήταν η εμπλοκή του Χίτλερ σε διμέτωπο αγώνα, γεγονός που προκάλεσε τη διάσπαση των προσπαθειών των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, οι πόροι των οποίων, σε έμψυχο και άψυχο υλικό, δεν ήταν ανεξάντλητοι.
Δεύτερος και σημαντικότατος λόγος ήταν η έξι εβδομάδων καθυστέρηση που οι Γερμανοί είχαν στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στη μικρή Ελλάδα.
Οι έξι αυτές εβδομάδες αποδείχθηκαν στην πράξη βαρύνουσας σημασίας για την τύχη της Επιχείρησης «Μπαρμπαρόσσα» στην Σοβιετική Ένωση.
Ένας τρίτος λόγος είναι η κακή επιλογή συμμάχων, από μέρους του Χίτλερ, ο οποίος υπερκτιμούσε τις δυναντότητες της Ιταλίας, στη θάλασσα, αλλά και της Ιαπωνίας, την οποία θεωρούσε ως τη «μόνη ανίκητη εδώ και 3000 χρόνια δύναμη που θα ταπείνωνε τους Αμερικάνους».
Επίσης η ένταξη στον Άξονα χωρών όπως η Ρουμανία και η Ουγγαρία, ή η Σλοβακία και η Κροατία, δεν συνεισέφεραν στην ισχυροποίησή του.
Σημαντικός παράγοντας της ήττας ήταν επίσης οι αστοχίες του Χίτλερ πριν και κατά τη διάρκεια της μάχη του Στάλινγκραντ.
Θεωρώντας τους Σοβιετικούς ηττημένους, επέκτεινε πέραν του επιτρεπτού το μέτωπο του, από τον Βόλγα ως τον Καύκασο με τις γνωστές συνέπειες.
Όταν δε έπρεπε να υποχωρήσει, δεν το έπραξε για λόγους γοήτρου. Ο πέμπτος λόγος ήταν η αισιοδοξία του ότι θα νικούσε γρήγορα την Σοβιετική Ένωση, με αποτέλεσμα, παρά την καθυστέρηση στην Ελλάδα, να μην μεριμνήσει να προετοιμάσει τις δυνάμεις του για τον ρωσικό χειμώνα.
Όταν δε έπρεπε να υποχωρήσει, δεν το έπραξε για λόγους γοήτρου. Ο πέμπτος λόγος ήταν η αισιοδοξία του ότι θα νικούσε γρήγορα την Σοβιετική Ένωση, με αποτέλεσμα, παρά την καθυστέρηση στην Ελλάδα, να μην μεριμνήσει να προετοιμάσει τις δυνάμεις του για τον ρωσικό χειμώνα.
Ένας άλλος λόγος να κάνει με την πεποίθησή του ότι ο ίδιος ήταν ο καλύτερος στρατηγός της Γερμανίας και κατά συνέπεια οι στρατηγοί του, ήταν άχρηστοι ή ηττοπαθείς. Έτσι ανέλαβε ο ίδιος την αρχιστρατηγία, αφαιρώντας κάθε πρωτοβουλία από έμπειρους, ακόμα και ιδιοφυείς στρατιωτικούς, όπως ο Ρόμμελ ή ο Μανστάιν.
Σημαντικός παράγοντας επίσης που ο Χίτλερ αρνήθηκε, από το 1941 μέχρι το τέλος, να αναγνωρίσει, ήταν η είσοδος στον πόλεμο την ΗΠΑ. Αυτός άλλωστε κήρυξε τον πόλεμο στις ΗΠΑ, λίγο μετά το Περλ Χάρμπορ και όχι οι ΗΠΑ σε αυτόν.
Ο Χίτλερ, όπως και ο Μουσολίνι, πάντοτε θεωρούσε τους Αμερικανούς παρηκμασμένους και ανίκανους στα πολεμικά. Θεωρούσε υπερβολικές τις αναφορές για τις τρομακτικές παραγωγικές δυνατότητες των ΗΠΑ και το πλήρωσε.
Ο Χίτλερ επίσης, πιστεύοντας ότι ο πόλεμος θα τελείωνε γρήγορα, σταμάτησε ή με διάφορες εμμονές του και δικαιολογίες, καθυστέρησε σημαντικά την εκτέλεση διαφόρων εξοπλιστικών προγραμμάτων πρωτοποριακών για την εποχή όπλων. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της ανάπτυξης ενός λειτουργικού τυφεκίου εφόδου, τεχνολογίας ανάλογης με των σημερινών τυφεκίων, το πρόγραμμα του οποίου διακόπηκε, για να ξεκινήσει ξανά, μόλις το 1943 και του περίφημου αεριωθουμένου μαχητικού Me-262.
Τέλος ο Χίτλερ υπονόμευσε ο ίδιος την πολεμική προσπάθεια της Γερμανίας, λόγω της λογικής του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που τον διακατείχε. Οι διαταγές του για μη παραχώρηση σπιθαμής εδάφους, είχε ως αποτέλεσμα οι γερμανικές δυνάμεις να υποστούν συντριπτικές ήττες, σημαντικότερες και από το Στάλινγκραντ, στη Λευκορωσία, στην Ουκρανία, στη Ρουμανία, στην Τυνησία και στην Νορμανδία.
Προφανώς στην περίπτωσή του, ευτυχώς, ίσχυε απόλυτα η παλαιά ελληνική παροιμία «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απόλεσαι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου