Ο Παστίτσιος και τα τέρατα…
Τι είναι η εξύβριση θρησκεύματος κατ’ εξακολούθηση; Είναι να παραφράζεις το όνομα ενός εκλιπόντος μοναχού, που δεν είναι καν άγιος, να γράφεις κείμενα σατιρικά υποδυόμενος τον μοναχό με το παραφρασμένο όνομα, να αναρτάς φωτογραφίες με ρασοφόρο, που στη θέση του προσώπου έχει ένα κομμάτι παστίτσιο. Αν διαπράξεις όλα αυτά τα φοβερά, τρως δέκα μήνες φυλακή από το Α’ Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας, όσο έφαγε δηλαδή ο Φίλιππος Λοΐζος, γνωστός στον πανελλήνιο ως Γέροντας Παστίτσιος.
-
Η διαιώνιση ενός νόμου που τιμωρεί την εξύβριση θρησκεύματος είναι από μόνη της ντροπή και όνειδος. Είναι έσχατη μορφή περιορισμού της ελευθερίας του λόγου κι ακόμη χειρότερο, φανερώνει το σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους με την Εκκλησία, εν έτη 2014. Κατάλοιπα θρησκευτικού φονταμενταλισμού, που μπορεί να στείλουν ανθρώπους στη φυλακή, να τους λερώσουν το ποινικό μητρώο, να τους στιγματίσουν.
-
Η καταδίκη του Φίλιππου Λοΐζου δεν είναι ασήμαντο περιστατικό, αποτέλεσμα της ιδιοτροπίας ενός τυχαίου δικαστή. Είναι βαρύνουσα η καταδίκη του Παστίτσιου, διότι το ζήτημα το ανακίνησε η Χρυσή Αυγή, το έφεραν στην Βουλή οι ναζιστές και το σύστημα έσπευσε να συλλάβει τον βλάσφημο και μερικούς μήνες αργότερα να τον καταδικάσει σε φυλάκιση με αναστολή. Θίχτηκαν τα χριστιανικά συναισθήματα των χιτλερίσκων, που ο βουλευτής τους Γερμενής τραγουδούσε, ως μπασίστας Καιάδας, τα κάτωθι: «Η χριστιανική θρησκεία βρωμάει τη σαπίλα του Ιεχωβά», «Η φτήνια του υπανθρώπου του Σταυρού», «Φλόγες που καίνε τον υιό του Θεού και τους Αγίους του».
-
Είναι ανησυχητικό γεγονός η καταδίκη του Παστίτσιου, διότι έγινε σε μια εποχή που στην Εκκλησία της Ελλάδος δρουν θύλακες σκοτεινοί και επικίνδυνοι και τούτο παρόλο που ο Αρχιεπίσκοπος βαδίζει δήθεν σε οδούς μετριοπάθειας. Θεσσαλονίκης ΄Ανθιμος, Πειραιώς Σεραφείμ, Καλαβρύτων Αμβρόσιος περιμένουν με το όπλο παρά πόδα, για να επιτεθούν στους ομοφυλόφιλους, στα καρναβάλια, στην αριστερά. Είναι οι ίδιοι που μέχρι πρότινος θώπευαν την Χρυσή Αυγή κι όταν είδαν τις χειροπέδες, έκαναν κωλοτούμπα εφάμιλλη του Ιωάννη Μελισσανίδη.
-
Όταν ακούς καταδίκες για εξύβριση θρησκεύματος, να τρέμεις. Οι καιροί είναι ύποπτοι, είναι οι καιροί του Σαμαρά, του πρωθυπουργού που επικαλείται για ψύλλου πήδημα την Παναγία, ενίοτε δε την βλέπει και στα τείχη της Βασιλεύουσας. Οι καιροί του Βορίδη, του Άδωνη, του ακροδεξιού Δικτύου 21, που έχει εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου, με σκοπό την αναμόρφωση του ελληνικού λαού, μέσω της Ορθοδοξίας. Είναι οι καιροί του Βενιζέλου, του εμπνευστή του τυποκτόνου νόμου, που φιμώνει δημοσιογράφους και ΜΜΕ, μέσω της βιομηχανίας των αγωγών.
Δεν είναι τυχαία μορφή ο Γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, ο οποίος έζησε από το 1924 έως το 1994. Ο Παίσιος είναι σύμβολο της δεξιάς ιδεολογίας, όταν η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μοίρασε τα βιβλία του, έσπασε ταμεία. Θεωρείται μέντορας του νέου εθνικισμού, βρίσκεται στην ψυχή και στο στόμα όλων των πατριδοκάπηλων της επικράτειας, του αποδίδονται μάλιστα και λόγια όπως τα παρακάτω, χωρίς να σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι δικά του:
-
«Ο Γέροντας» (Παίσιος), « αφού πρόσφερε και στους τελευταίους επισκέπτες που ήρθαν εκείνη την στιγμή κέρασμα , ξαναρωτά έναν απ΄ αυτούς : -Γέροντας : Θα την πάρουμε την Πόλη ; Τι , λες ; -Χρήστος : Εγώ θα πάω για την Βόρειο Ήπειρο. -Γέροντας : Την Πόλη να πάρουμε , την Βόρειο Ήπειρο και επτά άτομα την παίρνουμε! -Χρήστος : Επτά και εγώ οκτώ !-Γέροντας : Πάρτηνα ! Και εγώ θα μεταφέρω τα λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού , τα οποία είναι και βαριά! Τι να πούμε , βρε παιδιά , όλα τα λένε και τα γράφουν τα βιβλία μας (της Εκκλησίας) , αλλά ποιος τα διαβάζει ; Ο κόσμος χαμπάρι δεν παίρνει . Κοιμάται με τα τσαρούχια !».
-
«Βοήθα Αι Γιώργη/ και συ Πατροκοσμά/ να πάρουμε την Πόλη/ και την Αγιά Σοφιά», τραγουδούσε ο μακαριστός Χριστόδουλος, το πνεύμα του οποίου ζει και βασιλεύει.
-
Πηγή.http://www.avgi.gr/article/1692709/o-pastitsios-kai-ta-terata
============================================================
Καυτηριάζει την καταδίκη του «Γέροντα Παστίτσιου» η βρετανική Guardian
Έφτασε να απασχολεί και τα βρετανικά μέσα η καταδίκη του
28χρονουΦίλιππου Λοίζου, για την σατυρική σελίδα «Γέροντας Παστίτσιος»
του, που διακωμωδούσε την εκκλησία, «μπερδεύοντας» την ονομασία της με
τον Γέροντα Παίσιο.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας χιλιάδες Έλληνες είναι αυτοί που έχουν διαμαρτυρηθεί για την καταδίκη του νεαρού 28χρονου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ο δικηγόρος του ισχυρίζεται ότι “Σατίριζε σε μια χώρα που γέννησε τη σάτιρα” και ότι “σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να προσβάλλει την Ορθόδοξη εκκλησία”.
Η εφημερίδα εξηγεί ότι «ο Πατέρας Παϊσιος που πέθανε το 1994, ήταν πολύ αγαπητός στους πιστούς για το κήρυγμα του και κάποιοι έλεγαν ότι είχε και προφητικές ικανότητες Ο Λοίζος δηλώνει αθώος και κατέφυγε στο Ανώτατο δικαστήριο.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας χιλιάδες Έλληνες είναι αυτοί που έχουν διαμαρτυρηθεί για την καταδίκη του νεαρού 28χρονου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ο δικηγόρος του ισχυρίζεται ότι “Σατίριζε σε μια χώρα που γέννησε τη σάτιρα” και ότι “σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να προσβάλλει την Ορθόδοξη εκκλησία”.
Η εφημερίδα εξηγεί ότι «ο Πατέρας Παϊσιος που πέθανε το 1994, ήταν πολύ αγαπητός στους πιστούς για το κήρυγμα του και κάποιοι έλεγαν ότι είχε και προφητικές ικανότητες Ο Λοίζος δηλώνει αθώος και κατέφυγε στο Ανώτατο δικαστήριο.
Οι κατηγορίες εναντίον του νεαρού, είναι προσβολή θρησκείας και κακοηθής
βλασφημία, μετά από καταγγελία του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Χρήστου
Παππά, που έφερε το θέμα στη Βουλή. Ο ίδιος ο Παππάς βέβαια είναι αυτή
τη στιγμή στην φυλακή για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση».
«Δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνονται τόσο σκληρές αποφάσεις για βλασφημία και μια παρόμοια περίπτωση ήταν το 2012, με την παράσταση Corpus Christi βασισμένη σε αμερικανικό θεατρικό έργο, η οποία ακυρώθηκε μετά από εβδομάδες διαμαρτυριών έξω από το θέατρο από παπάδες και ακροδεξιές ομάδες, συμπεριλαμβανόμενων και βουλευτών της Χρυσής Αυγής» καταλήγει το ρεπορτάζ.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνονται τόσο σκληρές αποφάσεις για βλασφημία και μια παρόμοια περίπτωση ήταν το 2012, με την παράσταση Corpus Christi βασισμένη σε αμερικανικό θεατρικό έργο, η οποία ακυρώθηκε μετά από εβδομάδες διαμαρτυριών έξω από το θέατρο από παπάδες και ακροδεξιές ομάδες, συμπεριλαμβανόμενων και βουλευτών της Χρυσής Αυγής» καταλήγει το ρεπορτάζ.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η θρησκεία ως ιερό της κοινωνίας (με αφορμή την υπόθεση «Γέροντας Παστίτσιος»)
Ανδρέας Σταλίδης
Στέκεται στα σοβαρά το επιχείρημα ότι αυτό εδώ είναι σάτιρα και όχι προσβολή; Θα χαχανίζατε αν επρόκειτο για τον παππού σας;
Σχετικά με την καταδίκη του δημιουργού της σελίδας «Γέροντας Παστίτσιος» βγήκαν -πάλι- διάφοροι να μιλήσουν για «Ιράν». Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα έβγαιναν. Ας υιοθετήσουμε την κοινωνιολογική προσέγγιση της θρησκείας, όπως την αντιλήφθηκε ο πατέρας της κοινωνιολογίας, ο Emile Durkheim.
Ο Durkheim παρατήρησε ότι οι Γάλλοι σύγχρονοί του βγήκαν στον δρόμο να διαμαρτυρηθούν για την υπόθεση Dreyfus. Τότε συνειδητοποίησε ότι ο λόγος που έβγαλε έξω τόσο κόσμο ήταν η προσβολή ενός ιερού. Το ιερό που προσεβλήθη ήταν η ελευθερία του λόγου. Ο Durkheim ήταν άθρησκος. Συνεπής άθρησκος. Όχι όμως αδιάφορος στο φαινόμενο της θρησκείας. Πολλοί συνδέουν τα δύο. Και νομίζουν πως αθεΐα (αθρησκία) σημαίνει να λοιδωρείς σε κάθε ευκαιρία τη θρησκεία του διπλανού σου. Συνήθως η λοιδωρία εξαντλείται στον διπλανό σου. Δεν επεκτείνεται στον παραδιπλανό σου…
Για παράδειγμα: ο Έλληνας άθρησκος είναι πιθανό να λοιδωρήσει τον Χριστιανό γείτονά του και την πίστη του, όμως την ίδια ώρα θα σεβαστεί τον μουσουλμάνο πιο πέρα. Θα θεωρήσει ελευθερία του λόγου την προσβολή των Χριστιανών από έναν τρίτο , ενώ ίσως θα ερεθιστούν οι ευαίσθητες χορδές του για τα ανθρώπινα δικαιώματα αν γινόταν κάτι αντίστοιχο που θα προσέβαλλε τους Μουσουλμάνους, τους Εβραίους ή τους Βουδιστές κλπ.
Όχι όμως, το θέμα μου δεν είναι η υποκρισία και τα διπλά μέτρα και σταθμά. Επιστρέφω λοιπόν στον Durkheim. Ως κοινωνιολόγος, εξέτασε το φαινόμενο της θρησκείας. Μελέτησε για πολλά χρόνια την πιο απλή θρησκεία που βρήκε στη γη: τους ιθαγενείς της Αυστραλίας. Το συμπέρασμά του ήταν εντυπωσιακό! Κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από κάτι ιερό. Αυτό το ιερό είναι συνήθως συνυφασμένο με τη θρησκεία. Απαραίτητο συστατικό της συνοχής της κοινωνίας είναι το να μην παραβιάζεται αυτό το ιερό. Υπάρχουν σύμβολα και αντικείμενα, τα οποία εκφράζουν αυτό το ιερό. Κατά μία διάσημη φράση του, ο Γάλλος κοινωνιολόγος είπε «Ο Θεός είναι η πεμπτουσία της κοινωνίας». Εφόσον ο Θεός εκφράζει το Ιερό, η κοινωνία συνέχεται μέσω αυτού του ιερού. Το ένα αντικατοπτρίζει το άλλο. Το αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα επίσης δεν είναι το θέμα.
Η ουσία είναι ότι υπάρχει συσχέτιση μίας κοινωνίας και των εκφράσεών της (της συμπεριφοράς των μελών της, των συλλογικών προτεραιοτήτων, της «ιεράρχησης των αναγκών» της) με τη συγκεκριμένη υπερφυσική προσέγγιση η οποία διαμόρφωσε ή χάραξε την ίδια αυτή κοινωνία, ή έστω της άφησε ένα μεγάλο αποτύπωμα. Η συσχέτιση αυτή είναι υπαρκτή, όμως ίσως αφανής στην πρώτη ματιά. Το ιερό λοιπόν συνέχει την κοινωνία. Η προσβολή του ιερού είναι διαλυτικός παράγοντας της κοινωνίας. Την εποχή του Durkheim, η Γαλλία είχε αντικαταστήσει τη θρησκεία στη θέση του ιερού με την ελευθερία του λόγου. Ενδεχομένως, ορισμένοι αναγνώστες αυτή τη στιγμή ίσως σκέφτονται «ωραία, ας το κάνουμε κι εμείς». Καλώς ή κακώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Το συλλογικό υποσυνείδητο των Γάλλων έχει εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες από το αντίστοιχο των Ελλήνων. Η Ιερά Εξέταση, οι διώξεις της Καθολικής Εκκλησίας, οι τόσοι αιώνες του Μεσαίωνα, δεν απαντώνται στη δική μας ιστορία και παράδοση. Δεν δημιούργησαν ποτέ αντίστοιχα ιστορικά απωθημένα. Μισόν αιώνα μετά τη Γαλλική Επανάσταση, οι Έλληνες απελευθέρωσαν την πατρίδα τους και οι ίδιοι οι αγωνιστές -αν διαβάσει κανείς τα απομνημονεύματά τους- ήταν ιδιαίτερα πιστοί Χριστιανοί.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που απελευθέρωσαν την Ελλάδα έγραφαν από τα πρώτα Συντάγματα, και ανελλιπώς μέχρι σήμερα- ότι το ίδιο το Σύνταγμα είναι γραμμένο «Εις το όνομα της Aγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Οι ίδιοι αυτοί αγωνιστές που απελευθέρωσαν την Ελλάδα όριζαν στα ίδια αυτά πρώτα Συντάγματα ως εξής: «Οσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες». Αμέσως αποκαλύπτεται το αυτονόητο: ότι οι προσλαμβάνουσες είναι τόσο διαφορετικές στους δύο λαούς, ώστε ακόμα κι αν ίσχυε η θεωρία του Durkheim για το τι συνιστά ιερό για τους Γάλλους, το συλλογικό υποκείμενο των Ελλήνων βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα.
Αν θέλεις λοιπόν να αντικαταστήσεις το ιερό σε μία κοινωνία, πρέπει να βρεις κάτι άλλο να το αντικαταστήσεις. Ειδάλλως το κρατάς και το σέβεσαι. Διότι χωρίς αυτό, αφαιρούνται οι θεμέλιοι λίθιοι της κοινωνίας. Για να ξεφύγω λίγο από τα ελληνικά πράγματα, άρα να αφαιρέσω τυχόν συναισθηματικές αντιδράσεις στα γραφόμενά μου, θα κλείσω με το εξής. Ο Samuel Huntington στο περίφημο βιβλίο του «Σύγκρουση των Πολιτισμών» αναφέρει κάπου το εξής: μπορεί οι Σουηδοί να είναι σήμερα ένας από τους λιγότερο θρησκευόμενους λαούς στον πλανήτη, αλλά είναι αδύνατον να τους κατανοήσεις αν δεν μελετήσεις σε βάθος τον Λουθηρανισμό»
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9905, Ἀντίβαρο
Σχετικά με την καταδίκη του δημιουργού της σελίδας «Γέροντας Παστίτσιος» βγήκαν -πάλι- διάφοροι να μιλήσουν για «Ιράν». Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα έβγαιναν. Ας υιοθετήσουμε την κοινωνιολογική προσέγγιση της θρησκείας, όπως την αντιλήφθηκε ο πατέρας της κοινωνιολογίας, ο Emile Durkheim.
Ο Durkheim παρατήρησε ότι οι Γάλλοι σύγχρονοί του βγήκαν στον δρόμο να διαμαρτυρηθούν για την υπόθεση Dreyfus. Τότε συνειδητοποίησε ότι ο λόγος που έβγαλε έξω τόσο κόσμο ήταν η προσβολή ενός ιερού. Το ιερό που προσεβλήθη ήταν η ελευθερία του λόγου. Ο Durkheim ήταν άθρησκος. Συνεπής άθρησκος. Όχι όμως αδιάφορος στο φαινόμενο της θρησκείας. Πολλοί συνδέουν τα δύο. Και νομίζουν πως αθεΐα (αθρησκία) σημαίνει να λοιδωρείς σε κάθε ευκαιρία τη θρησκεία του διπλανού σου. Συνήθως η λοιδωρία εξαντλείται στον διπλανό σου. Δεν επεκτείνεται στον παραδιπλανό σου…
Για παράδειγμα: ο Έλληνας άθρησκος είναι πιθανό να λοιδωρήσει τον Χριστιανό γείτονά του και την πίστη του, όμως την ίδια ώρα θα σεβαστεί τον μουσουλμάνο πιο πέρα. Θα θεωρήσει ελευθερία του λόγου την προσβολή των Χριστιανών από έναν τρίτο , ενώ ίσως θα ερεθιστούν οι ευαίσθητες χορδές του για τα ανθρώπινα δικαιώματα αν γινόταν κάτι αντίστοιχο που θα προσέβαλλε τους Μουσουλμάνους, τους Εβραίους ή τους Βουδιστές κλπ.
Όχι όμως, το θέμα μου δεν είναι η υποκρισία και τα διπλά μέτρα και σταθμά. Επιστρέφω λοιπόν στον Durkheim. Ως κοινωνιολόγος, εξέτασε το φαινόμενο της θρησκείας. Μελέτησε για πολλά χρόνια την πιο απλή θρησκεία που βρήκε στη γη: τους ιθαγενείς της Αυστραλίας. Το συμπέρασμά του ήταν εντυπωσιακό! Κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από κάτι ιερό. Αυτό το ιερό είναι συνήθως συνυφασμένο με τη θρησκεία. Απαραίτητο συστατικό της συνοχής της κοινωνίας είναι το να μην παραβιάζεται αυτό το ιερό. Υπάρχουν σύμβολα και αντικείμενα, τα οποία εκφράζουν αυτό το ιερό. Κατά μία διάσημη φράση του, ο Γάλλος κοινωνιολόγος είπε «Ο Θεός είναι η πεμπτουσία της κοινωνίας». Εφόσον ο Θεός εκφράζει το Ιερό, η κοινωνία συνέχεται μέσω αυτού του ιερού. Το ένα αντικατοπτρίζει το άλλο. Το αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα επίσης δεν είναι το θέμα.
Η ουσία είναι ότι υπάρχει συσχέτιση μίας κοινωνίας και των εκφράσεών της (της συμπεριφοράς των μελών της, των συλλογικών προτεραιοτήτων, της «ιεράρχησης των αναγκών» της) με τη συγκεκριμένη υπερφυσική προσέγγιση η οποία διαμόρφωσε ή χάραξε την ίδια αυτή κοινωνία, ή έστω της άφησε ένα μεγάλο αποτύπωμα. Η συσχέτιση αυτή είναι υπαρκτή, όμως ίσως αφανής στην πρώτη ματιά. Το ιερό λοιπόν συνέχει την κοινωνία. Η προσβολή του ιερού είναι διαλυτικός παράγοντας της κοινωνίας. Την εποχή του Durkheim, η Γαλλία είχε αντικαταστήσει τη θρησκεία στη θέση του ιερού με την ελευθερία του λόγου. Ενδεχομένως, ορισμένοι αναγνώστες αυτή τη στιγμή ίσως σκέφτονται «ωραία, ας το κάνουμε κι εμείς». Καλώς ή κακώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Το συλλογικό υποσυνείδητο των Γάλλων έχει εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες από το αντίστοιχο των Ελλήνων. Η Ιερά Εξέταση, οι διώξεις της Καθολικής Εκκλησίας, οι τόσοι αιώνες του Μεσαίωνα, δεν απαντώνται στη δική μας ιστορία και παράδοση. Δεν δημιούργησαν ποτέ αντίστοιχα ιστορικά απωθημένα. Μισόν αιώνα μετά τη Γαλλική Επανάσταση, οι Έλληνες απελευθέρωσαν την πατρίδα τους και οι ίδιοι οι αγωνιστές -αν διαβάσει κανείς τα απομνημονεύματά τους- ήταν ιδιαίτερα πιστοί Χριστιανοί.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που απελευθέρωσαν την Ελλάδα έγραφαν από τα πρώτα Συντάγματα, και ανελλιπώς μέχρι σήμερα- ότι το ίδιο το Σύνταγμα είναι γραμμένο «Εις το όνομα της Aγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Οι ίδιοι αυτοί αγωνιστές που απελευθέρωσαν την Ελλάδα όριζαν στα ίδια αυτά πρώτα Συντάγματα ως εξής: «Οσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες». Αμέσως αποκαλύπτεται το αυτονόητο: ότι οι προσλαμβάνουσες είναι τόσο διαφορετικές στους δύο λαούς, ώστε ακόμα κι αν ίσχυε η θεωρία του Durkheim για το τι συνιστά ιερό για τους Γάλλους, το συλλογικό υποκείμενο των Ελλήνων βρίσκεται μάλλον στον αντίποδα.
Αν θέλεις λοιπόν να αντικαταστήσεις το ιερό σε μία κοινωνία, πρέπει να βρεις κάτι άλλο να το αντικαταστήσεις. Ειδάλλως το κρατάς και το σέβεσαι. Διότι χωρίς αυτό, αφαιρούνται οι θεμέλιοι λίθιοι της κοινωνίας. Για να ξεφύγω λίγο από τα ελληνικά πράγματα, άρα να αφαιρέσω τυχόν συναισθηματικές αντιδράσεις στα γραφόμενά μου, θα κλείσω με το εξής. Ο Samuel Huntington στο περίφημο βιβλίο του «Σύγκρουση των Πολιτισμών» αναφέρει κάπου το εξής: μπορεί οι Σουηδοί να είναι σήμερα ένας από τους λιγότερο θρησκευόμενους λαούς στον πλανήτη, αλλά είναι αδύνατον να τους κατανοήσεις αν δεν μελετήσεις σε βάθος τον Λουθηρανισμό»
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9905, Ἀντίβαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου