Περί της καταγωγής των Αλβανών από Πελασγούς καί Ιλλυριούς

05/09/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΕ ΜΙΑ ΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΗΛΘΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ
Δεκέμβριος 23, 2012.
Στις εγκαταστάσεις του Δήμου Σαράι των Σκοπίων έγινε σήμερα παρουσίαση του βιβλίου «Πελασγοί- Ιλλυριοί» του συγγραφέα Abelin Krosi. Πρόκειται για ένα ογκώδες συγγραφικό έργο που αναδεικνύει τα ιστορικά στοιχεία για την προέλευση του αλβανικού λαού μέσα στους αιώνες, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η αλβανική Τζουρνάλ….Ο συγγραφέας δήλωσε ότι το βιβλίο για τους Πελασγούς και Ιλλυριούς αποτελεί προώθηση των αξιών του αλβανικού έθνους.
http://www.echedoros-a.gr/2012/12/blog-post_5085.html
Καλή είναι η Βαλκανικού τύπου αυτοχθονική εθνομυθολογία, γιά όσους την έχουν ανάγκη καί την ασπάζονται, σαν το ανώριμο παιδί που βυζαίναι το δάχτυλό του, καί στην οποία προσφεύγουν καί οι Αλβανοί υπερεθνικιστές, εκτός των άλλων. Η ιστορική πραγματικότητα πάντως είναι μάλλον διαφορετική από ότι φαντάζονται ή θέλουν να αποδεχτούν οι Ιλλυριομανείς φίλοι μας

Κατ΄αρχήν υπάρχουν τα ιστορικά δεδομένα. Γνωρίζουμε πως…

 οι Ιλλύριοι καί όλοι οι άλλοι λαοί της Βαλκανικής εξεληνίζονται ή εκλατινίζοντει μετά την Μακεδονική καί Ρωμαϊκή κατάκτησή τους. Χάνονται τα Παιονικά τα Θρακικά, τα Ιλλυρικά. Η νέα Χριστιανική θρησκεία μπαίνει σαν καταλύτης στον εξελληνισμό ή εκλατινισμό, μέσα από την Εκκλησία. Στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας όλα τα αρχαιολογικά δεδομένα μας αποδεικνύουν πως ότι επιγραφές παράγονται είτε σε κοσμήματα, είτε εκκλησιαστικές ή ταφικές είναι πλέον είτε στην Ελληνική είτε στην Λατινική. Οι Ιλλύριοι εξαφανίζονται, καί οι Αλβανοί δεν υπάρχουν. Οι Αλβανοί δεν εμφανίζονται παρά μόνον σε αναφορές κατά τον 11ο αιώνα σε ιστορικές πηγές. Η πρώτη αναφορά γίνεται όχι ακριβώς γιά “Αλβανούς” αλλά γιά “Αρβανίτες” γύρω στά 1043 καί μετά γύρω στα 1080, καί γιά την περιοχή Άλβανον ή Άρβανον. Μέσα στον επόμενο αιώνα αργότερα αρχίζουμε να ακούμε γιά την περιοχή Άρβανον σαν πριγκιπάτο πλέον.Πέρα από τα ιστορικά υπάρχουν κάι τα αδιάψευστα γλωσσολογικά δεδομένα. Από γλωσσολογικές αναλύσεις φαίνεται πως η μόνη άλλη γλώσσα με την οποία η Αλβανική έχει κοινές λέξεις αρχαίου γλωσσολογικού “υποβάθρου” (καί να μην αποτελούν Ελληνικά, Λατινικά, Ιταλικά, Σλαβωνικά ή τέλος Τουρκικά δάνεια) είναι η Ρουμανική.
Γνωρίζουμε πως πως οι λέξεις υποβάθρου της Ρουμανικής είναι σίγουρα καί αποδεδειγμένα Δακο-Μυσικές.

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ	ΑΛΒΑΝΙΚΑ	ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ	ΔΑΚΟ-ΘΡΑΚΙΚΑ
abur	avull	ατμός	*abhula
alac	lakër	σίτος/σιτοβολώνας	v
baci	bacë	αρχηγός	v
Bălaur, balaur	bollë	τέρας/φίδι	Σερβικά: blavor (σκουλήκι)
baligă	bajgë	κοπριά	v
baltă	baltë	βάλτος/λάσπη	v
barză	barth, f. bardhë	πελαργός/λευκό	v
bîr	berr	πρόβατο	v
bîrsă	vërz	κομμάτι ξύλου/εργαλείο	v
boare	borë	κρύος αέρας/χιόνι (βλ “Βορέας”)	v
Brad (archaic form*bradzŭ)	bradh	έλατο	v
brîu	bres (or brezi)	ζώνη	v
bucura, bucuros	Zbukuroj, bukurosh	όμορφος, χαρούμενος	v
bunget	bunk	δασύ δάσος	v
burtă	barku	κοιλιά	v
buză	buzë	χείλος	v
căciulă	kësul’ë	σκούφος, καπέλο χωρίς γείσο	v
căpușă	këpushë	έντομο/τσιμπούρι	v
căpută	Këpucë or këputë	πόδι, πατούσα	v
cătun	katund	οικισμός, χωριό	v
cioară	sorrë	κόρακας	v
cioc	çok	ράμφος, σφυρί	v
ciomag	çomage	ρόπαλλο/σφύρα	v
cîrlig		αγκίστρι	Βουλγαρικά: кърлик kărlik
codru	koder	δάσος/λόφος	v
copac	kopaçe	δένδρο/κούτσουρο κορμού	v
copil	kopil	παιδί/νόθος	v
cruța	kursej	διαμοιράζω	v
curma	kurmue	σφιγμένο/κομμένο	v
curpăn	kurpen	κλίμα, twining stem	v
cursă	kurth	παγίδα	v
dărîma	dërrmoj	γκρεμίζω	v
daș	dash	κριάρι	v
droaie	droe or droje	πλήθος/αγοραφοβία	v
Eşti bucuros	Bukur-esht	είναι όμορφο	v
fărîmă	thërrime	ψίχουλο, τεμμάχιο	v
foarte frumos	fort bukur	πανέμαρφο	v
gâdila (related to: gudura)	gudulis	γαργαλώ	v
gălbează	gëlbazë, këlbazë	Φασιόλωσις, ηπατικό οίδημα /φλέγμα	v
gard	gardh	φράχτης	v
gata	gati	τελειωμένο, έτοιμο	v
gheară	darë	δαγκάνη/τανάλια, πένσα	v
gheară	Dorë	νύχι ζώου/πατερίτσες, γροθιά	v
gheară	çjerr	νύχι ζώου, γρατζούνισμα	v
ghimpe	gjëmp, gjemb	αγκάθι	v
ghionoaie	gjon	δρυοκολάπτης/νυχτοπούλι	v
ghiuj	gjysh	γέρος/παππούς	v
gorun		τύπος δρυός	Βουλγαρικά: горун gorun
grapă	grep, gërepë	μακρύ εργαλείο, καμάκι/καλάμι ψαρέματος, αγκίστρι
gresie	gëresë grihë	πέτρα τροχίσματος	v
groapă	gropë	τρύπα, οπή	v
grumaz	gurmaz or gërmaz	σβέρκος/λαιμός	v
grunz	grundë	βώλος, εξώγκομα-οίδημα	v
gușă	gushë	διπλοσάγωνο/καρύδι λαιμού	Βουλγαρικά: guša (throat)
măgură	magulë	λόφος	v
mămăligă	mëmeligë	τραχανάς/χυλός	v
mazăre	modhë and modhullë	φασόλι	v
mînz	mëz	πουλάρι	Θρακικό: ΜΕΖΗΝΑΙ: “ιππέας”
mire	mirë	καλός/γαμπρός	v
mistreț	mistrec	κάπρος/κατεργάρης	v
moș	moshë	γέρος/ηλικία	v
mugure	mugull	μπουμπούκι	v
murg	murg	σκούρο καφέ/καλόγερος	v
năpîrcă	nepërkë, nëpërkë	οχιά	v
păstaie	pistaë, bishtajë	λοβός, περικάρπιο, θαλαμίσκος, κάψουλα/όσπρια	v
pîrîu	përrua	ρυάκι	v
rață	rosë	πάπια	v
rînză	rrëndës (rennet)	κοιλόπονος	v
Sarbăd-searbăd	tharbët	άγευστο/πικρο	v
scăpăra	sqepar	κρούση πυρόλιθου/μικρό τσεκούρι / “σκεπάρνι”	v
scrum	shkrum, shkrumb	στάχτες	Βουλγαρικά: scrum, скрум.
scula	shkul	σηκώνω/ξεριζώνω	v
scurt	shkurtimisht	κοντός	v
șale	shale	ισχύο/γοφός	v
sîmbure	sumbull or thumbull	κουκούτσι/κουμπί	v
stăpîn		ηγέτης	Σλαβικό stopanŭ μέσω Αλβανικής
stejar		οξυά	Βουλγαρικά стежер (στέτζερ)
sterp	shterp	μή γόνιμος, στείρος	v
străghiată	shtrëngatë	καταιγίδα	v
straiţă	strajcë	σάκκος	v
strepede	shtrep	πτωματοσκούλικο/τυροσκούλικο	v
strungă	shtrungë	στάνη, στενό πέρασμα/ “στρούγκα”	v
șut	shyt	χωρίς κέρατα	v
Te Pup	Të puç (or: Të puth)	σε φιλώ	v
traistă	trastë, trajstë	σάκκος	v
țap	cjap	τράγος	v
țarc	Thark (or cark)	animal enclosure
Țîmburuș, țumburu	thumbullë	στρογγυλο εξώγκωμα/ακίδα, μικτό νύχι
vatră	vatre	εστία/τζάκι
Viezure, viedzure	vjedhullë	ασβός/κλέφτης
zară	dhallë	βουτυρόγαλο
Zăr, zer	dhallë	ξυνόγαλο, αριάνι
zgardă	shkardhë	κολλάρο/αλυσίδα

Το κοινό Δακικό γλωσσολογικό υπόβαθρο Αλβανικής καί Ρουμανικής σμπρώχνουν πολλούς γλωσσολόγουν στο να μιλούν γιά την Ρουμανική σαν μία “πλήρως εκλατινισμένη Δακική γλώσσα”, ενώ την Αλβανική σαν μιά “μερικώς εκλατινισμένη Δακική γλώσσα” (“Rumanian and Albanian took shape in the Daco-Mysian region; Rumanian represents a completely Romanised Daco-Mysian and Albanian a semi-Romanised Daco-Mysian.” -V. Georgiev, ‘Albanisch, Dakisch-Mysisch und Rumanisch. DieHerkunftderAlbaner‘ [LinguistiqueBalkanique, II, 1960, pp. 1 ff. andpp. 15 ff.]).

Ένα είναι σίγουρο, καί γενικά αποδεκτό πλέον στην διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, πως οι Αλβανοί δεν μπορεί να είναι γηγενείς της σημερινής τους περιοχής.

Τα περί Πελασγών είναι φυσικά τουλάχιστον τόσο φαιδρά όσο καί ο “Μακεδονισμός” των Σκοπιανών ή ο “Χιττιτισμός” των Τούρκων. Δεν θα χαλάσουμε φαιά ουσία σε παραμύθια.

Αυτό που θα αποδείξουμε είναι πως οι Αλβανοί δεν είναι ούτε καί Ιλλύριοι. Με τα λίγα που γνωρίζουμε γιά την Ιλλυρική γλώσσα, κυρίως από επιγραφές, ονόματα, λέξεις που διέσωσαν ¨Ελληνες ή Λατίνοι συγγραφείς καί τοπωνύμια, δεν φαίνεται να αποδεικνύεται καμία οργανική σχέση συγνέχειάς της με την Αλβανική. Τα Ιλλυρικά τοπωνύμια που επέζησαν, επέζησαν καί μεταφέρθηκαν στην Αλβανικής μέσω της κυριαρχούσας στην περιοχή κατά τον μεσαίωνα Λατινικής (βόρεια Αλβανία) καί Ελληνικής (Νότια Αλβανία), αλλά και της Σλαβικής, καί αυτά όμως δεν μπορούν να συνταυτιστούν με εξελίξεις της Αλβανικής. Είναι δάνεια από την Λατινική, την Πρωτοσλαβική ή την Ελληνική.

Πιόσυγκεκριμένα, τατοπωνύμιαΛατινικήςπροέλευσηςδείχνουνΔαλματικήΛατινικήκαίόχιΑλβανικήφωνητικήεξέλιξη (“Toponyms of Latin origin in Albania show Dalmatian, not Albanian, phonological development.” -Weigand, ([Βalkan-Archiv 3.227-251]). Παραδείγματος χάριν Τομόρ – Tomor εκ του Τόμαρος – Tomarus (Στράβων, Πλίνιος, κ.ά.), αλλά καί πιό ενδεικτικά τα Σκόδρα – Σκούταρι- Shköder εκ τού Λατινικού Scodra (Τίτος Λίβιος) που μάλλον προέρχεται από Ιλλυρική λέξη που αποδιδόταν στην Αρχαία Ελληνική σαν Σκάρδον από το εθνώνυμο Σκορδίσκοι-Skordisci, που μάλλον ποροέρχεται από το όνομα του όρους Σκάρδος ή Σκόρδος. Είναι αυτονόητο πως η Αλβανική ονομασία Shköder δεν προέρχετραι με γλωσσολογική συνέχεια από το Σκάρδον αλλά αποτελεί ύστερο, μεταμεσαιωνικό δάνειο από το Σκόδρα, αφού ακολουθεί το -δρ- αντί του -ρδ-.

Ο σημερινός γλωσσικός χάρτης των Αλβανόφωνων περιοχών

Η μελέτη των τοπονυμίων από μόνη της αυταπόδεικτα πείθει πως τα Ιλλυρικά είχαν πλέον εξαφανιστεί αιώνες πρίν καί πως οι Αλβανοί αντικατέστησαν ή αναμίχθησαν με Λατινικούς πληθυσμούς στην Βόρειο Αλβανία, με Ελληνικούς στην Νότια καί στην παραλιακή, αλλά καί με Σλάβους. Γιά τα Ελληνικά τοπωνύμια της παράλιας καί Νοτίου Αλβανίας δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογίσουμε. Οι τοπωνυμιακές αποδείξεις βρίθουν. Έτσι έχουμε την πόλη Fier or Fieri από το Ιταλικό fiera που σημαίνει χώρος εμπορικής έκθεσης, παζαριού, εμποροπανηγυρης (στην περιοχή της αρχαίας Ελληνικής Απολλωνίας), Δυρράχιον (χτισμένο σε δύο ράχες – η αρχαία Ελληνική πόλη Επίδαμνος) – Λατινικά Dyrrachium, Ιταλικά Durazzo καί με δάνειο από την Ιταλική (λόγω Βενετικής παρουσίας την εποχή αυτή) προέρχεται το Αλβανικό Durrës. Επίσης, Gjirokastër – Αργυρόκαστρο, Vlora ή Vlorë – Αυλώνα, αλλά στην Γκεκική διάλεκτο Vlonë, καί φυσικά Himarë – Χειμάρα η Αρχαιοελληνική Χίμαιρα, Επισκοπή/Δρόπολη, η κατεστραμένη Voskopoja – Μοσχόπολη, κλπ.Από τα Σλαβικά θα αναφέρουμε το Βεράτι – Berati κτισμένο από τον Κάσσανδρο σαν Μακεδονική αποικία, Αντιπάτρεια , μετονομάστηκε από τους Βυζαντινούς ώς Πουλχεριόπολις καί με την κατάληψή της από τους Βούλγαρους ονομάστηκε στην Σλαβική Бѣлградъ – Βελιγράδι – Beligrad (= Λευκούπολη), που οι Έλληνες το απέδωσαν ως Βελλέγραδα. Η Αλβανική παραφθορά του είναι το Berati. Σλαβικά τοπωνύμια είναι καί η Korçë – Горица – Κορυτσά, το Pogradec ή Pogradeci – Подградец – Πόγραδετς (κάτω πόλη).
Στην περίπτωση του Elbasan or Elbasani- Ελμπασάν, παρά τις φιλότιμες προσπάθεις Αλβανών να αποδείξουν συγγένεια με το Ινδοευρωπαϊκό alb-, ώστε να δεθεί με το “Αλβανία”, γνωρίζουμε πως επανιδρύθηκε πάνω στο προϋπάρχον Ελληνικό Νιόκαστρο από τον Μωάμεθ τον Β΄ καί ονομάστηκε il-basan, στα Τούρκικα “το κάστρο”.
Τα Tirana – Τίρανα, παρόλη την φαινομενική ενοιολογική σημασία με το Ελληνικό Τύραννος, είναι πολύ πρόσφατη Τουρκική κτίση, μόλις στα 1614, καίείναι από τις ελάχιστες Αλβανικές πόλεις που το όνομά της προέρχεται από την Αλβανική. Ετυμολογείται από το Αλβανικό të rrëna, “τα πεσμένα”, από την γεωλογική μορφολογία με την ύπαρξης κατολισθήσεων.
Ένα από τα πιό γνωστά άλυτα αινίγματα των “Ιλλυριστών” είναι πως η Αλβανική γλώσσα ώς γνωστόν δεν διαθέτει δική της θαλασινή ορολογία (οι Ιλλύριοι ήταν γνωστοί ιστορικά σαν δεινοί πειρατές που, άν μή τι άλλο, με τις πειρατείες τους προκάλεσαν την μήνι των Ρωμαίων που γιά να προστατεύσουν την ναυτιλία τους αναγκάστηκαν να επέμβουν στα παράλια της Ιλλυρίας). Την Θαλλασινή της ορολογία την έχει δανειστεί η Αλβανική εξ ολοκλήρου, ακόμη καί γιά τα ψάρια, από την Νέα Ελληνική καί την Ιταλική. Επομένως οι Αλβανοί, από την περιοχή που προήλθαν δεν είχαν επαφή με την θάλασσα.
Το γεγονός πώς όλες οι αγροτικές λέξεις της Αλβανικής που έχουν σχέση με άροτρο κάι καλιέργεια είναι Σλαβικά δάνεια, μας βοηθά στο να συμπεράνουμε πως η Αλβανική μιλιώταν σε υψηλά υψόμετρα, καί όχι σε πεδιάδες. Άν το συνδυάσουμε υτό με τον γεγονός πως η Αλβανική διαθέτει πλήρες λεξιλόγιο γιά ποιμενικές εγρασίες καί αντικείμενα, με αυθεντικά Αλβανικές λέξεις (όπου κι εδώ πάλι βρίσkουμε Τουρκικές Λέξεις όπως το coban, βοσκός, που υπάρχει καί στην Ελληνική, τσομπάνης, ή Λατινικές λόγιες λέξεις όπως το grigje, κοπάδι, που προέρχεται από την βιβλική-Χριστιανική ορολογία).
Πρόβλημα των Ιλλυριστών είναι καί η παντελής έλλειψη αρχαίων Ελληνικών στην Αλβανική, πέρα κάποιοων φυτών που όμως κάλλιστα μπορέι να είναι καί δάνεια στην Ελληνική από την αρχαία Θρακική.
Όλες οι Ελληνικές λέξεις στην Αλβανική είναι της Μεσαιωνικής Ελληνικής καί της Νεοελληνική κάτι μάλλον αδύνατον εάν η γλώσσα αυτή προερχόταν από την Ιλλυρική, η οποία βρίσκόταν σε άμεση επαφή με την ελληνική επί αιώνες κάι στον νότο τουλάχιστον της Αλβανίας απεροφήθη από αυτήν στά νότια της γραμμής Γιαριτσέκ. Επίσης τα Λατινικά της Αλβανικής, που αποτελούν τον κύριο κορμός της Αλβανικής γλώσσας, είναι της Ανατολικοβαλκανικής λαϊκής (vulgar) Λατινικής, καί έχουν δομική σχέση με την Ρουμανική, όχι με τα Λατινικά της δυτικής Βαλκανικής τα Δαλματικά λατινικά, όπως τα Ραγκουσιανά του Ντουμπρόβνικ, πχ, που έχουν δομική γλωσσική συγγένεια με την Ιταλική.
O Βούλγαρος Ινδοευρωπαϊστής γλωσσολόγος Βλαδιμίρ Γκεόργκιεφ πως η Αλβανική διαμορφώθηκε μεταξύ 4ου καί 60υ αιώνα μΧ στην περιοχή όπουη πρωτορουμανική είχε αρχίσει να δημιουργείται. Ο Γκεόργκιεφ μάς δίνει αφοπλιστικά παραδείγματατης κοινής ΑνατολικοΒαλκανικής γλωσσικής εξέλιξης Αλβανικής καί Ρουμανικής:

Vulgar Latin caballum ‘horse’	Rum. cal, Alb. kal
Vulgar Latin cubitum ‘elbow’	Rum. cot. Alb. kut
Vulgar Latin lucta ‘struggle, fight’	Rum. lupt, Arum. luft, Alb. luftë

Επίσης ακολουθεί την γλωσσική ταύτιση της εξέλιξη των Αλβανικών από την αρχική Ινδοευρωπαϊκή κοινή μέσω της Δακο-Μυσικής στην σημερινή Αλβανική:

IE	Δακο-Μυσική	Αλβανική
e	ie	je
	() > > o	o
	> o	o
	> ö > e	e
	> ü	y, i
ew	e	e
aw	a	a
	ri	ri
	a	a

Παραδείγματα:
IE e > D.-M. ie:
Μία Δακική φυλή ονομάζεται

, αλλά μία Θρακική .
Δακική PN Diegis εκ τού IE dhegwwh-.
Δακικό όνομα ποταμού εκ τού IE *erðs-.
Δακική λέξη dielina ‘Bilsenkraut’ εκ τού IE *dhel-.
IE > D.-M. > > o:
IE *dhw> D.-M. dva > dva > dova, cf. Pulpudeva ( 4ο αιώνα π.Χ.), Buridava (1ο αιώνα μ.Χ.), Pelendova (μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ.).
IE > oi > ö > e:
Salmor-ude ‘αλμύρα’, αλμυρά λίμνη στην Μικρά Σκυθία, που στα Ελληνικά ονομαζόταν ‘Αλμυρά (λίμνη)’ καί στα Λατινκά palus Salameir; στην Δακική ude εκ του IE *udo(r)’ύδωρ’.(2ος αιώνας μ.Χ..) > Pelendova (μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ.) εκ τού *pl-m *dhew‘Stutt-gart’, cf. Aλβ. pelë ‘φοράδα’.
IE > oi (= ü) > ü (i):, Moesi, Mysi.Η Εκκλησιαστική ορολογία της Αλβανικής προέρχεται από την Λατινική, κάτι που φαίνεται απίθανο εάν θεωρήσουμε πως οι Αλβανοί που βρισκόταν περικυκλωμένοι από Ελληνορθοδόξους καί ήταν καί οι ίδιοι Ελληνορθόδοξοι μέχρι που τον ερχομό των Τούρκων, που μας κάνει να υποθέσουμε πως εκχριστιανίστηκαν καί έφεραν την έφεραν την Λατινική Χριστιανική ορολογία από μέρος όπου ο καθολικισμός είχε μεγαλύτερη επιρροή από την Ορθοδοξία, κάτι πού μόνον στις απώτερες περιοχές της βαλκανικής μπορεί να συμβεί, όπως στην Τρανσυλβανία, όπου συναντώνται η Ρουμανική Ορθοδοξία με τον Ουγγρικό Καθολικισμό.
Αυτά (καί πολλά άλλα) στοιχεία στρέφουν μελετητές σαν τον Βούλγαρο Βλαντιμίρ Γκεόργκιεφ καί Ρουμάνους γλωσσολόγους στο να μιλούν γιά αρχική κοιτίδα των Αλβανών τις δυτικές υπώρειες των Καρπαθίων ορών, όπου αρχικά, πρίν τον ερχομό των Ρωμαίων μιλιώταν η Δακο-Μυσική. Η περιοχή αυτή, που είναι ορεινή καί άρα κατάλληλη γιά ποιμεική ζωή, είναι μακρυά από θάλασσα καί δεν προσφέρεται γιά αγροτική καλλιέργεια. Όταν οι μερικά εκλατινισμένοι Δάκες ποιμένες της Τρανσυλβανίας αναγκάστηκαν σε κάποια καμπή της ιστορίας τους να μετακομίσουν, πιεζόμενοι προφανώς από άλλους λαούς, ή απλώς αποφασίζοντας να ακολουθήσουν την τύχη τους σε εσώτερα εδάφη της αυτοκρατορίας, πέρασαν στον αμέσως κοντινότερο χώρο που προσφέροταν γιά χειμαδιά, το Κοσσυφοπέδιο. Το γιατί κανείς Βυζαντινός ιστορικός δεν αναφέρει την μετακίνηση αυτή δεν μας εκπλήσσει μιάς καί οι Βυζαντινοί μόνον σε εχθρικούς λαούς αναέρονται, καί όχι σε κινήσεις ενός ποιμενικού πληθυσμού που τότε δεν θα έπρεπε να ήταν καί πολύ πολυάριθμος, καί σίγουρα δεν ήταν μιά τυπικά βίαια εισβολή Βασβάρων σαν αυτή των Βουλγάρων των Σλάβων ή των Κουμάτνων, αλλά μιά ειρηνική κατά βάσιν μετακίνηση ενός Χριστιανικού ποιμενικού λαού της αυτοκρατορίας.
Δύο γλωσσολογικά σύνορα, το πρώτο αυτό που ξεχωρίζει τους Βούλγαρους καί τους Σέρβους, μας κάνει να υποψιαζόμαστε πως η περιοχή του Κοσσυφοπεδίου σαν ενδιάμεσο σταθμό των Αλβανών ποιμένων πρίν εμφανιστούν στην περιοχή του Αρβανού, βοήθησε στο να ξεκοπούν οι αρχικοί Σλαβικοί πληθυσμοί καί να διαφοροποιηθούν σε δύο διαφορετικές πλέον γλώσσες, την Σερβική καί την Βουλγαρική.

Το άλλο σύνορο, της Γκέκικης διαλέκτου της βορείου Αλβανίας καί της Τοσκικής της νοτίου, μας κάνουν να υποθέσουμε πως με τον ερχομό τους στις περιοχές αυτές, οι Αλβανοί πάτησαν ακριβώς επάνω στό όριο της γλωσσικής γραμμής Γίρετσεκ (Jireček), που γλωσσολογικά ξεχωρίζει τις Ελληνόφωνες (Νότια Βαλκανική) από τις Λατινόφωνες (Βόρεια Βαλκανική) περιοχές της Μεσαιωνικής χερσονήσου του Αίμου, πριν την εισβολή των Σλάβων καί την κάθοδο των Αλβανών.

Παρεπιπτώντος, η ταύτιση των δικών μας Αλβανών με τους Αλβανούς του Καυκάσου είναι ιστορικά αλλά καί γλωσσολογικά αναπόδεικτη αφού οι Αλβανοί του Καυκάσου που αναφέρει ο Στράβων στα Γεωγραφικά (ΙΑ΄ ΙV. 1-8) αλλά καί άλλοι αρχαίοι συγγραφείς (Πλούταρχος, Αρριανός, κλπ) ήταν τελείως διαφορετικός λαός, που ποτέ δεν φάνηκε να μεταπήδησε στην Βαλκανική. Άλλωστε Αλβανίες καί αλβανοί δεν υπήρξαν μόνον στον Καύκασο. Καί οι Σκωτσέζοι “Αλβανοί” είναι καί η Σκωτία Αλβανία ονομάζεται Albany. Καί πρίν εξαγγλιστε΄λι, οι ίδιοι οι Σκωτσέζοι το Γκαιλικό Αλβιών το εκλατιίνισαν σε Αλβανία – Albania, όνομα πουχρησιμοποιούσαν οι Σκωτσέζοι μέχρι καί τον 19ο αιώνα. Η Άλβανία – Albany της Νέας Υόρκης από Σκωτσέζους μετανάστες κτίστηκε καί όχι από Αλβανούς – Σκιπτάρους της Βαλκανικής. Yπάρχουν καί στην Σκωτία τοπονύμια όπως Bràghad Albainn καί Fàilte gu Alba. Καί ο Δούξ της Αλβανίας – the Duke of Albany, παραδοσιακά ο νεαρότερος πρίγκιπας της Βρετανίας, όπως μας διαβεβαιώνει καί ο Σαίξπηρ στο ξεκίνημα του Βασιλιά Λήρ:

ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΛΗΡ

ΠΡΑΞΙΣ ΠΡΩΤΗ

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ (1)

Αίθουσα εν τω ανακτόρω του Ληρ.

(Εισέρχονται ο ΚΕΝΤ, ο ΓΛΟΣΤΕΡ και ο ΕΔΜΟΝΔΟΣ).

ΚΕΝΤ. Ενόμιζα ότι ο βασιλεύς ευνοούσε τον δούκα της Αλβανίας περισσότερον από τον δούκα της Κορνουάλλης.

…………………..

…από την Σκωτία, την Κελτική Αλβανία, παίρνει το όνομά του, καί είναι Δούκας στην Σκωτία, όχι στα Τίραννα.

Το ιδιαίτερο εθνώνυμο των Αλβανών είναι Σκιπτάροι, καί η Αλβανία στην γλώσσατους ονομάζεται Σκιπερία. Στη Αλβανική εθνική ψευδομυθολογία, αυτό υποτίθεται πως σημαίνει “χώρα των αετών” καί υποστηρίζεται αντιιστορικά μάλιστα πως προέρχεται δήθεν από κάποιο “ξόανο” με δικέφαλο αετό που κουβαλούσαν οι στρατιώτες του Γεωργίου Καστριώτη . Δύο πράγματα να πούμε εδώ. Πρώτον το γεγονός πως ο στρατός του Καστριώτη δεν είχε ξόανα αλλά την Χριστιανική σημαία της Ρωμανίας,του δικέφαλου αετού του Βυζαντίου, το σύμβολο της Ευρω-Ασιατικής πόλης του Κωνσταντίνου. Μιάς αυτοκρατορίας που κυριαρχούσε κάποτε σε Δύση καί Ανατολή καί που το σύμβολό της ήταν ο Ρωμαϊκός αετός που τώρα κοιτούσε στις δύό πλευρές του Βοσπόρου, σε Ανατολή καί Δύση.Σκιπ (shqip) στην Αλβανική σημαίνει αλληλοκατανόηση, καί ο Γκούσταβ Μέϋερ Gustav Meyer επιχειρηματολογεί πως το Shqiptar προέρχεται από το ”shqipoj” (το ομιλείν ευκρινώς) καί το ”shqiptoj” (εκφέρω, προφέρω), τα οποία με την σειρά τους προέρχονται από το Λατινικό ρήμα ”excipere”, εξάγω, βγάζω, ακολουθώ. Θεωρείται πολύ λογική ετυμολογία σαν όνομα μιάς κοινότητας που η γλώσσα της είναι ακατανόητη σε όλους τους υπόλοιπους, όπως κατα αντισιαστολή το εθνώνυμο των Γερμανών στην Σλαβική είναι Немцы – Νιέμτσι…Μουγκοί! Καί σήμερα ακόμη το “προφέρω” στην Αλβανική λέγεται shqiptoj”, το “δυνητικά προφερόμενο” shqiptue-shem καί η “προφορά” shqiptim. Το Shqiperi-Σκιπέροι (Aλβανοί) είναι όνομα που αποκτούν γιά τον εαυτό τους οι Αλβανόφωνοι μόνον στα μέσα χρόνια της Τουρκοκρατίας. H εθνικά αποδεκτή καί “πολιτικά σωστή” ψευδετυμολογία εκ τού shqiponjë – αετός “χώρα των αετών” είναι πρόσφατη, καί σίγουρα μετά την καθιέρωση του Βυζαντινού δικέφαλουτου Γεωργίου Καστριώτη σαν σύγχρονο πλέον εθνόσημο όλων των Αλβανών, ακόμη καί των Μουσουλμάνων, που ταυτίζονται τρόπον τινά κατά τα άλλα με τον Τουρκισμό καί τον Οθωμανικό ζυγό. Οι υπόλοιποι γείτονές τους πάντως συνεχίζουν να τους ονομάζουν με το Βυζαντινό-Ρωμαϊκό τους όνομα, Αλβανοί, Αρβανοί, Αρναβούτ, Αρναούτ, κλπ, όλα παράγωγα του Λατινικού Alban.
Το Αλβανία καί Αλβανοί είναι εθνώνυμα που δόθηκαν στους Αλβανούς από τους Βυζαντινούς. Πρωτοαναφέρονται από την Άννα Κομνηνή, στην Αλεξιάδα (1043) που μιλά γιά το Άρβανον, περιοχή κοντά στο Δυρράχιο με “κλεισούρες”, “πολίχνια” καί “ατραπούς” καί ονοματίζει τους κατοίκους της Αλβανούς ή Αρβανούς κατά το αδελφός ή αδερφός, που στα 1081. Στην “Ιστορία” του, ο επίσης Βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλιάτηςθεωρείται πως είναι ο πρώτος λόγιος που πρωτοαναφέρει τους “Αλβανούς” υποτελείς του Δούκα του Δυρραχίου που βοήθησαν Έλληνες της περιοχής στην στάση τους εναντίον της κεντρικής εξουσίας της Κωνσταντινούπολης στα 1043 μ.Χ.

Αλβανών Αλβανόπολις κάι Αλμώπων Εύρωπος

Το Αρβανόν ή Αλβανόν θεωρείται γενικά (χωρίς να είναι σίγουρο, όπως μας λέγει πιό κάτω ο Wilkes) παραφθορά του ονόματος της Ρωμαϊκής κολωνίας (στρατιωτικής αποικίας) αποστράτων λεγεωναρίων που ονομαζόταν Αλβανόπολις. Η Αλβανική εθνομυθολογία, ώς συνήθως ταυτίζει τους Αλβανούς του Πτολεμαίου με Ιλλυρίους, καί προτείνουν γιά την Αλβανόπολη σαν πόλη μιάς άγνωστης από την ιστορία φυλής Ιλλυρίων. Τέτοια φυλή Ιλλυρίων, με το όνομα Αλβανοί, δεν αναφέρεται πουθενά καί η ταύτισή τους προδίδει τουλάχιστον προχειρότητα, άν μη άλλα κίνητρα σε όσους την προτείνουν. Ο Πτολεμαίος αναφέρει στην Αλβανόπολη, καί στους κατοίκους της ώς Αλβανούς (Αλβανών – Αλβανόπολις), όπως λέμε Αθηναίων – Αθήναι, Θεσσαλονικέων – Θεσσαλονίκη. Το αυθαίρετο της ταύτισης των κατοίκων της Αλβανόπολης με κάποια υποθετική “Ιλλυρική φυλή” φαίνεται όταν από άλλα παραδείγματα αποδείξουμε πως η ταύτιση δεν έχει σχέση με εθνικότητα αλλά με το όνομα απλώς των κατοίκων. Ο Πτολεμαίος πχ, αναφέρει τα “εθνικά” Ακαρνάνων με την πόλη Αστακό, Λοκρών Οζολών με Ναύπακτο, Θεσσαλών την πόλη Ύπατα ή επίσης Αλμώπων με την πόλη Εύρωπο. Δεν μας λέγει εάν οι Θεσσαλοί ή οι Άλμωπες ή οι κάτοικοι της Λοκρίδος ή της Ακαρνανίας είναι Έλληνες, ή οτιδήποτε άλλο, αυτο το γνωρίζουμε από άλλες πηγές. Ούτε αναφέρει πουθενά καί ουδεμία νύξηκάνει γιά την εθνικότητα των “Αλβανών” της Αλβανουπόλεως. Ο Πτολεμαίος είναι γεωγράφος, όχι ιστορικός, καί απλώς μας δίδει το όνομα της περιοχής ή των κατοίκων, το όνομα της πόλης καί το γεωγραφικό μήκος καί πλάτος. Τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού ή εκ της αγνοία, είτε εκ του συνδυασμού των δύο.Τι σημαίνει όμως Αλβανία; Η ετυμολογία της λέξης Αλβανία είναι γνωστή καί δεν έχει σχεση ούτε με την Αλβανική ούτε με την Ιλλυρική. Στο μεγάλο Ινδοευρωπαϊκό λεξικό του Ποκόρνυ, βρίσκουμε το λήμμα : albho- (*hele-bho-), που σημαίνει “λευκό”. Το albho- μας δίνει το Χιττιτικό al-pa-áš (alpas) “σύννεφο”, τα Λατινικά olor “κύκνος”, alburnus (Ελληνικά αλβούρνος ή λευκίσκος, κοινώς “ασπρόψαρο”, albarus “λεύκη”, albūcus “ασφόδελος”, το Αρμενικό Arm. aɫauni “περιστέρι” (= “λευκό” πουλί), το Λιθουανικό al̃vas καί Ρωσσικό ólovo, “λευκοσίδηρος” καί τα δύο , αλλά καί τα Ελληνικά ἔλαφος (αρχικά το ελάφι με “λευκα στίγματα”), η δερματική πάθηση αλφός “λευκή τις παραλλαγή εν τω σώματι” κατά τον Ησύχιο, αλφιτόχρους, “λευκή”, το δένδρο αλφινία”λεύκη”, αλλά καί η Ομηρική αλφίτου ακτή, καί έλφιτα “κριθάλευρα ή σιτάλευρα” (=”λευκή” σκόνη), πάντα κατά τον Ησύχιο, όπως καί το λήμμα αλφούς, “λευκούς”, ή “λευκάς” κατά τον ίδιο.
Η Ινδοευρωπαϊκή ρίζα albho- μας δίνει επίσης ονόματα ποταμών, με την έννοια “ασπροπόταμος – λευκά νερά” όπως τοΓερμανικό όνομα του ποταμού Elbe (Λατινικά Albis, Albia, από το Γερμανικό *Alƀī, γενική Alƀiōz =). Τα Γαλλατικά υδρώνυμα Albis καί Albā, το Λατινικό Albula, καί στα καθ΄ ημάς ᾽Αλφειός στην Πελοπόννησο καί στην Σικελία Αλαβών κατά τον Στέφανο Βυζάντιο που συνεχίζει “έστι καί ποταμός Άλβας, ο νύν Τίβερις”. Άλβα “λευκή” είναι καί “πόλις της Ιταλίας, ήν έκτισαν οι από του Λαυυινίου Λατίνοι, Τρώες όντες. έστι δ΄η Άλβα καθ΄ Ελλάδα λευκή…”, καί συνεχίζει ο Στέφανος Βυζάντιος: “…λέγεται καί Άλβη. ο πολίτης Αλβανός, ώς καί οίνος Αλβανός ηδύς τε καί καλός. λέγεται καί Αλβανός εν Ιταλία τόπος εν ώ ιεροποιείαι εγένοντο, καί λίμνη Αλβανίς” Καί μας πληροφορέι επίσης πως “έστι καί Άλβη πόλις Κρήτης, το εθνικόν Αλβαίος, ώς Θηβαίος”, όπως επίσης καί η γνωστή “Αλβανία, χώρα προς ανατολικοίς Ίβηρσιν” δηλαδή την Καυκάσια Αλβανία δυτικά της Καυκασίας Ιβηρίας (Γεωργίας). Υπάρχει γιά να τελειώνουμε με τον Στέφανο Βυζάντιο καί “Αλβίων, νήσος Πρεττανική…το εθνικόν Αλβιώνιος”. Η τελευταία αυτή φυσικά δεν είναι άλλη από την Γηραιά Αλβιώνα, των Κελτών της Βρεττανίας, από το κατάλευκο των ασβεστολιθικών βράχων της όπως αυτή φαίνεται από την ευρωπαϊκή πλευρά.
Η Ινδοευρωπαίκή ρίζα albho- συναντάται καί στην πάθηση των albino, albinism, στην Ελληνική αλφισμός ή αλμπινισμός ή λευκοπάθεια, στο άλμπουμ φωτογραφιών που προέρχεςται από την Λατινική λέξη albus ππου αρχικά σήμαινε λαυκή επιφάνεια γιά γραφή αλλά αργότερα πήρε την έννοια του καταλόγου. Βρίσκεται επίσης στο όνομα Άλπεις, τα πάντοτε χιονισμένα Λευκά όρη, αλλά καί στους ηφαιστιακούς λόφους έξω από την Ρώμη με το λευκό, ηφαιστιακής τέφρας χώμα που παράγει “οίνον ηδύ”, όπως μας είπε ο Στέφανος Βυζάντιος. Εκεί βρίσκουμε καί την πόλη Αλμπάνο του Λατίου – Albano Laziale, το βουνό Aλμπάν – Mons Albanus καί την λίμνη Αλμπάνο – Lago Albano, που έχουν διατηρήσει τα “λευκοχώματα” ονόματά τους από την πρό-Ρωμαϊκή ακόμη εποχήτότε που στην Αλβα Λόνγκα- Alba Longa ζούσαν οι Ιταλιώτες (original, όχι “μαϊμού” Ιλλύριοι) Αλβανοί – Albani. “Άλβα δε Λόγγαν, ετέραν πόλιν έκτισαν, από της χοίρου”, μας λέγει ο Δίων ο Κάσσιος ξεκινώντας την Ιστορία του, “τουτέστι Λευκήν Μακράν. Καί το εκείσε όρος Αλβανόν εκάλεσαν ομοίως….Μέχρι τούτου τα περί Άλβης καί Αλβανών”.
Επιστρέφουμε τώρα στην Αλβανόπολη καί την καθ΄ημάς Αλβανία, καί στους Ρωμαίους Λεγεωνάριους που υπηρετούσαν έξω από την Ρώμη, στην περιοχή των ηφαιστιακών λόφων πού λόγω του λευκού τους χρώματος ονομάζονται Αλβανοί λόφοι, οι Colli Albani.
Η εξήγηση του ονόματος της Αλβανόπολης επομένως είναι πολύ απλούστερη από το να πάμε στον Καύκασο και στην Αλβανόπολη του Καυκάσου ή να ψάχνουμε γιά κάποια κατά φαντασίαν Ιλλυρική φυλή που ονομαζόταν “Αλβανοί”. Άλλωστε η Αλβανόπολις δεν αναφέρεται παρά στα 150 μΧ, καί καμία μνεία της δεν γίνεται πρίν, άρα τα περί Ιλλυρίων είναι παντελώς αστήρικτα! I repeat it: αστήρικτα!

Αλβανοί καί Αλβανίες Σκωτίας, Ισπανίας, Καυκάσου, Ιταλίας, Ιλλυρίας…

Γνωρίζουμε ότι οι Ρωμαίοι ίδρυσαν πολλές αποικίες, coloniae στην Ιλλυρία. Η Albanopolis είναι σχεδόν βέβαιο πως είναι είναι μία από αυτές. Οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, που αρχικά αποτελούσαν φρουρά του Λατίου, καί συγκεκριμένα στην περιοχή των Αλβανών λόφων (ακόμη ονομάζονται colli Albani από τους Ιταλούς) της Ρώμης, όταν απεστρατεύθηκαν στάλθηκαν στην Ιλλυρία. Γνωρίζουμε πως δεν ήταν Ιλλύριοι, από το γεγονός πως ο Δίων ο Κάσιος (75.2. 6) μας διαβεβαιώνει πως η λεγεώνα που στρατωνιζόταν στο Άλμπανουμ μόλις επί Σεπτήμιου Σεβήρου, στα 193μΧ (πενήντα χρόνια μετά την αναφορά του Πτολεμαίου) απέκτησε Ιλλύριους Λεγεωνάριους (που έκαναν μάλιστα άσχημη εντύπωση στους Ρωμαίους με τις χονδροκοπιές καί τους γλωσσικούς βαρβαρισμούς τους), ενώ πρίν μόνον λεγεωνάριοι επιστρατευμένοι από την Ιταλία την Ισπανία, το Νόρικουμ (σημερινή Αυστρία) καί την Μακεδονία υπηρετούσαν στους στρατώνες του Albanum. Στους απόστρατους λεγεωνάτιους του Albanum δόθηκε η συγκεκριμένη περιοχή της Ιλλυρίας γιά να ιδρύσουν κολωνία (στρατιωτική αποικία) και να βιοπορίζονται καλιεργώντας τα κτήματα που τους παρεχώρησε το κράτος, σαν συνταξιοδότηση (όπως γινόταν με όλους τους Ρωμαίους λεγεωνάριους αποστράτους).Οι Ρωμαίοι δεν θα είχαν στείλει Ιλλυριούς ως άποίκους στην Ιλλυρία.

Αυτό μπορεί να αποδειχθεί αμέσως μόλις έλθουμε στην περίφημη επιγραφή όπου αναφέρονται υποτίθεται οι Ιλλύριοι Αλβανοί. Oλοι αναφέρονται σ΄αυτήν αλλά κανείς δεν την παρουσιάζει. H επιγραφή που βρέθηκε στα Σκόπια καί αναφέρει την Αλβανόπολη, παρατίθεται εδώ, καί αναφέρεται στον τάφο του Θρακικής καταγωγής, όπως θα δούμε, Πόσιδος Μεστύλου (Posís Mestylu) καί της (εν ζωή ακόμη όταν στήθηκε το τάφος) αδελφής του, της Φλαυϊας Ντέλους Μουκάτης (Flavia Delus Mucati):Regions : Upper Danube : Moesia Superior IMS VI 143

Moesia Sup. (SE) — Scupi (Skopje): Gorno Solnje — late 1st c. AD

Posís Mes-

tylu f(ilius) Fl(avia)

Delus Mu-

cati f(ilia) dom(o)

Albanop(oli)

ịp̣sạ Dẹlụs

— — — —]

ΠοσίςΜεσ-

τύλου υ(ιός) Φλ(αύια)

Δέλους Μου-

κάτη θυγάτηρ

εξ Αλβανουπόλεως

η Δέλους ιδία

Με μιά ανάλυση των ονομάτων θα δούμε πως το Flavia είναι φυσικά Λατινικό, άρα μιλούμε γιά Ρωμαία πολίτη. To Posis – Πόσις είναι είτε Θρακικό είτε Ελληνικό, καί συνάδει με το Ινδοευρωπαϊκό Πότις που στην Ελληνική τουλάχιστον απαντάται στα Ποσειδών, δεσπότης, Δέσποινα, Πότνια, οικοδεσπότης κλπ. Απαντάται καί σαν Πόσσης ή Πόσσεις, καί σε τάφο Θράκα /Δάκα Ιππέα από το χωριό Saraiuτης Κωνστάντζας (Ρουμανία):Άττας Πόσσει
Ζών εαυτώ καί
συμβίω Μάμμα
Κρήσκεντος
Θυγατρί ζή
σασα έτη ζ΄
την στηλείδα
ανέστησεν
χαίρε
(Moesia Inferior (Romanian Section) and Dacia, Volume 74, Part 4, σελ 54-55, Nubar Hapartumian).
Το Mucatis είναι καθαρά Θρακικό, που συνάδει με τα Θρακικά Mukakakaes, Mukatralis, Mukazeras, Mukakenthos, Mukaporis, Mukazenis, Mukaboris, Mukabur, Mukaburis Mukas, Mukos, Muka (Muca), Mokas, Moca, Mokkas, Mokkos, Mokkus, Mukazeis, Mukases, Mucasis, Mukasos, Mukalas, Muccala, Mucalus, Mokasokos, Mukaboris, Mukabur, Mukaburis, κλπ (Ezikyt na Trakite – Η γλώσσα των Θρακών) του Ιβάν Ντουριντάνωφ, Σόφια, 1976). Το Mestylus, παρά την Λατινική του κατάληξη είναι επίσης Θρακικό που φωνητικά επιβιώνει στο (Θρακικό) όνομα του χωριού Mέστη, της Ροδόπης, κοντά στην Κομοτινή, αλλά καί στο Βουλγαρικό (αρχικά Θρακικό) όνομα του ποταμού Νέστου: Μέστα – Mesta – Места.

Το Delus, μπορεί να είναι μάλλον Θρακικό, αλλά καί Ιλλυρικό να είναι σίγουρα δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο ύπαρξης Αλβανών. Το μόνο σίγουρο είναι πως προέρχεται από τάφο Θρακικής καταγωγής Αλβανουπολιτών Ρωμαίων.

H Αλβανόπολις χάθηκε με το πέρασμα των χρόνων (άλλωστε μικρή κώμη πρέπει να ήταν, καί ο Στέφανος Βυζάντιος που μας δίνει χιλιάδες όσες μιρές καί μεγάλες πόλεις και χωριά σε όλη την γνωστή Οικουμένη της αγνοεί στα μέσα του 6ου Αιώνα μχ.) καί απ΄ότι φαίνεται μόνον το όνομά της παρέμεινε, παρεφθαρμένο κι αυτό, σαν Αλβανόν ή Αρβανόν (σύμφωνα με την γλωσσική μεταλλαγή του “λ” καί “ρ” κατά το αδεΛφός-αδεΡφός, όπως προαναφέραμε). Πάντως κατά τον σοβαρότερο αναλυτή της Ιλλυρικής Ιστορίας τον Γουϊλκες, ούτε κάν αυτή η ταύτιση δεν είναι σίγουρη (“We cannot be certain that the Arbanon of Anna Comnena is the same as Albanopolis of the Albani, a place located on the map of Ptolemy” – Wilkes, J. J. The Illyrians, 1992, page 279). Καί εν πάσει περιπτώσει το Αρβανόν της Άννας Κομνηνής καί του Ατταλιάτη δεν αναφέρεται σε πόλη αλλά σε περιοχή. Παρεπιπτώντος καί ο δικός μας ο γνωστ’ος γλωσσολόγος Γεώργιος Μπαμπινιώτης αμφιβάλει γιά την γλωσσολογική συνάφεια κάι προέλευση του Αρβανόν με την εξαφανισμένη παλαιόθεν άλλωστε Αλβανόπολη, άν καί δέχεται σαν σίγουρη την προέλευση του Αρβανίτης καί Αλβανός από το Αρβανόν.Καί κάτι γιά τους Ρωμιούς Αρβανίτες. Επειδή πολλοί στην Ελλάδα αρνούνται να διαβάσουν ιστορία καί προσπαθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους ψευδομυθοκατασκευάσματα όπως καί οι Αλβανοί καί Σκοπιανοί αντίστοιχα, πέφτουν στην παγίδα του να ταυτίζουν το γλωσσικό ιδίωμα με την εθνότητα. Όπως ο Έλληνας που ασπάστηκε τον Μουσουλμανισμό θεώρησε τον ευατόν του Τούρκο, παρά την Ελληνική του καταγωγή, έτσι καί οι Χριστιανοί Αρβανίτες ταυτίστηκαν με την Ρωμιοσύνη καί θεωρούν εαυτόν Έλληνες, σίγουρα 100% πιό Έλληνες πχ από τους εξισλαμισμένους Τούρκους Ελληνικής καταγωγής. Το ίδιο ισχύει καί γιά τους Σλαβικής, Ιταλικής, Εβραϊκής, Αρμενικής ή άλλης καταγωγής Έλληνες, γιά να μήν πάμε πιό παλιά, στους Πελασγικής, Ετεοκρητικής, Συριακής, Περσικής, Φρυγικής, Περσο-Καπαδοκικής, Αιγυπτιακής, Θρακικής, Λατινικής καί άλλους Έλληνες.

Οι νότιες παρυφές της Ιλλυρίας – σημερινή Αλβανία ήταν εν πολλοίς είτε παλαιόθεν Ελληνική (“Παλαιά Ήπειρος”) ή Εξελληνισμένη (“Νέα Ήπειρος” καί “Ελληνική Ιλλυρία” ) κατά την Ρωμαίκή περίοδο περιοχή, πρίν τον ερχομό των Σλάβων καί των Σκιπερίων Αλβανών, όπως ενδεικνύουν καί τα ονόματα των Ρωμαϊκών επαρχιών.

Μπορεί η ιστορική πραγματικότητα να βγάζει κάποιους κάποιους αυτοχθονιστές καί άλλους πιστούς της αιματικής καθαρότητας έξω από την βρεφική αιώρα τους, αλλά θα πρέπει σε κάποια φάση να αρχίσουμε να ξεπερνούμε τις βρεφικές μας εθνανασφάλεις. Όπως οι Αρβανίτες της Ελλάδας πρέπει να θεωρηθούν μίγμα ντόπιων Ελληνόφωνων στοιχείων με εισερχόμενους κατά τον ύστερο Μεσαίωνα Αρβανιτόφωνες Ρωμιούς Δακο-θρακικής καταβολής, έτσι καί οι περισσότεροι θεωρούμενοι σήμερα Αλβανοί της Βορείου Ηπείρου είναι μίγμα ντόπιων Ηπειρωτών Ρωμιών Ελληνικής καταγωγής, με Δακοθρακικής καταγωγής ποιμενικούς νεοφερμένους κατά τον 110 αιώνα πληθυσμούς.

Τελειώνοντας, η ταύτιση της αρχαίας Αλβανόπολης με το σημερινό Zgërdhesh είναι τουλάχιστον αυθαίρετη, ίσως καί πολιτικά επιβληθείσα γιά προφανείς εθνικοτουριστικούς λόγους. Πρώτον, το πιό πιθανόν είναι να πρόκειται γιά Αρχαία Ελληνική αποικία αφού στις ανασκαφές βρέθηκε μαρμάρινο άγαλμα της Αρτέμιδος. Δεύτερον, δεν θα μπορούσε να είναι η Αλβανόπολη αφού σύμφωνα με τους ίδιους τους αρχαιολόγους η πόλη αυτή εγκαταλήφθηκε τριακόσια πενήντα ολόκληρα χρόνια πρίν ιδρυθεί η Ρωμαϊκή κολωνία Αλβανόπολις (“The city seems to have flourished for 300 or 400 years before being largely abandoned in the 2C BC”- http://albania.shqiperia.com/kat/m/shfaqart/aid/2285.html). Το σίγουρο είναι πως το λήμμα “Αλβανοί” της Αλβανουπόλεως του Πτολεμαίου είναι δηλωτικό ονομαστικό πολιτών πόλεως καί όχι εθνώνυμο “Ιλλυριών”. Επαναλαμβάνω πως από πουθενά δεν συνεπάγεται καί πουθενά δεν αναφέρεται πως οι κάτοικοι της Αλβανουπόλεως ήταν έθνος κάι μάλιστα Ιλλυρικό. Στην περιοχή αυτή της Μακεδονίας ζούσαν Έλληνες άποικοι, ‘Ελληνες Μακεδόνες, Φρύγες, Ιλλύριοι, Θράκες καί Ρωμαίοι άποικοι. Εξυπακούεται πως κανένα κανένα σταθερό σκηνικό Αλβανικής αυτοχθονίας δεν μπορεί να στηθεί πάνω στο όνομα πόλης με άπειρα Αλπικά, Αλφικά, Αλμπικά καί άλλα συναφή “Αλβανικά” συνώνυμα σκορπισμένα σε όλα τα μήκη καί πλάτη της Ινδοευρωπαϊκής παρουσίας ανά την Ευρασία.

Μιλτιάδης Ηλία Μπόλαρης, Σικάγο

Σημείωση – Το παρών κείμενο δεν είναι τελικό. Η συγγραφή του συνεχίζεται μέσα από ανανεώσεις, αναθεωρήσεις καί διορθώσεις.
Οι παρατηρήσεις, οι διορθώσεις καί τα σχόλια όλα ευπρόσδεκτα. Οι ύβρεις όχι.
ΜΗΜ

Υ.Γ.
Γιά περισσότερο διάβασμα, το καλύτερο άρθρο είναι τό “The Position of Albanian” του καλύτερου αναμφισβήτητα μελετητή-ερευνητή της Αλβανικής γλώσσας διεθνώς, του Ινδοευρωπαϊστή γλωσσολόγου καί κοσμήτορα επί σειράν ετών της Σχολής Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου του Σικάγου, Έρικ Χάμπ, γνώστη 32 γλωσσών, τον οποίο είχα την ευτυχία να γνωρίσω. http://groznijat.tripod.com/balkan/ehamp.html
Eπίσης Το άρθρο του Βλαδιμίρ Γκεόργκιεφ “The genesis of the Balkan Peoples”,
Vladimir Georgiev (The Slavonic and East European Review 44, no. 103, 1960, pp. 285-297), http://groznijat.tripod.com/vg/vg.html
Τέλος καί εδώ βρίσκονται αρκετές πληροφορίες, σε Ελληνική μετάφραση (έστω καί κακής ποιότητας, πάντως κατανοητή): Η Καταγωγή των Αλβανώνhttp://shelf3d.com/i/Origins%20of%20the%20Albanians

 http://hellenikathemata.blogspot.gr/2012/12/blog-post_25.html