ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ

05/09/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
…Αλλά και αν γίνει κανείς δεν θα έχει καταλάβει ακριβώς το γιατί. Έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου για τη Συρία (“Τα τύμπανα του πολέμου“) ότι ο πόλεμος δεν καταργεί ούτε τη λογική ούτε την πολιτική. Ούτε έχει τη δική του «παράλογη λογική», όπως λένε κάποιοι, υποτίθεται προοδευτικοί, κολλημένοι στο ιδεολόγημα πως τα πάντα λύνονται με ευπρεπείς διαλόγους σε ένα τραπέζι μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Ο πόλεμος, ως μέθοδος επίλυσης των διαφορών, ήταν ανέκαθεν οργανικά δεμένος με τη ζωή των ανθρώπων σε όλη τη Γη, αδιακρίτως καθεστώτος. Δεν είναι εφεύρεση του ιμπεριαλισμού ο πόλεμος, είναι πολύ-πολύ παλιότερος. Ας θυμηθούμε πχ ότι η σύγκρουση των Ευρωπαίων με τους Άραβες χρονολογείται από τις Σταυροφορίες και τα γεωπολιτικά συμφέροντα της εποχής, αναλλοίωτα έκτοτε.

Και με επίμονο επιχείρημα τις θρησκευτικές διαφορές. Κάτι που αντέχει σχεδόν χίλια χρόνια ως «αιτία πολέμου» δεν είναι επιδερμικό ζήτημα. Η θρησκεία δεν είναι επιφανειακό θέμα. Πρόκειται για διαφορετικό μήνυμα, άλλο τρόπο ζωής.

Η επίθεση στη Συρία (όρος πιο ταιριαστός από το πόλεμος στη Συρία) παραμένει, ως τη στιγμή αυτή (30-8-13) η πιο πιθανή εκδοχή. Αλλά όχι βέβαιη, μετά την άρνηση του Βρετανικού Κοινοβουλίου να μετάσχει στις επιχειρήσεις… Οι Άγγλοι, παραδόπιστοι «εκ φύσεως» (έξις δευτέρα φύσις), εγκαταλείπουν το πλοίο μόλις είδαν ότι η φουρτούνα είναι μεγάλη και το κέρδος μηδέν.
Το όλο ζήτημα παρουσιάζει ορισμένες πρωτοτυπίες, μοναδικές στην Ιστορία των Πολέμων, αν δεν κάνω λάθος: Είναι η πρώτη φορά όπου ο επιτιθέμενος προαναγγέλλει το τέλος των επιχειρήσεων πριν αυτές να αρχίσουν. Δυο-τρεις μέρες, είπε ο Ομπάμα. Παγίως το τέλος επισφραγίζει την ήττα του αντίπαλου, δεν ανακοινώνεται εκ των προτέρων ότι δεν θα υπάρξει «χαριστική βολή». Είναι η πρώτη φορά όπου ο επιτιθέμενος δίνει την εντύπωση ότι βιάζεται ιδιαίτερα να επιτεθεί αλλά εντός ωρών αλλάζει γραμμή και διάθεση, διστάζει, αμφιβάλλει. Και μάλιστα όταν ο μόνος ικανός να αντιδράσει, η Ρωσία, έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι δεν θα ανακατευτεί. Είναι η πρώτη φορά όπου η Δυτική Κοινή Γνώμη, ιδιαίτερα των επιτιθέμενων χωρών, είναι εκ των προτέρων ριζικά αντίθετη ακόμα και στην ιδέα έναρξης των επιχειρήσεων, ακόμα και αν ήταν ο Άσαντ που έριξε τα χημικά. Και, τέλος, είναι η πρώτη φορά όπου οι ακροδεξιοί, διόλου ευμενείς προς τους Άραβες, μαύρους, μελαψούς κλπ, είναι αναφανδόν εναντίον της επίθεσης ενώ η Αριστερά, η ειρηνόφιλη, η ανθρωπιστική, η πολιτισμένη, τάσσεται μαζικά υπέρ της επίθεσης. Ο κόσμος ανάποδα. Διευκρινίζω: αυτά συμβαίνουν στη Γαλλία, όπου οι Λεπενικοί ψηφοφόροι είναι κατά 59% εναντίον της επίθεσης ενώ οι Σοσιαλιστές είναι 62% υπέρ. Τα στοιχεία πολλών δημοσκοπήσεων αναγράφονται στην εφημερίδα Le Monde 29-8. Η εφημερίδα προσθέτει, μεταξύ άλλων, ότι, στο σύνολο, η Αριστερά (όχι μόνο οι Σοσιαλιστές) υποστηρίζει την επίθεση κατά 70% ενώ το σύνολο της Δεξιάς εναντιώνεται κατά 60%-το ποσοστό των λεπενικών σ’ αυτή τη δημοσκόπηση υπερβαίνει το 81%. Στις ΗΠΑ το 46% είναι εναντίον έστω και αν ο Άσαντ έκανε χρήση χημικών και μόνο το 25% είναι θετικό. Στη Βρετανία στην ίδια ερώτηση το 40% είναι αρνητικό στην επέμβαση και το 24% θετικό.
Όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Είναι προφανές ότι οι ηγέτες της Δύσης αιφνιδιάστηκαν από την ταχεία προέλαση του Άσαντ, ήθελαν να τον σταματήσουν αλλά δεν είχαν χρόνο να προετοιμάσουν την Κοινή Γνώμη για την ανάγκη επίθεσης και είναι τώρα σε δύσκολη θέση. Ίσως, όμως, αυτό να είναι το λιγότερο.
Η Δύση, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ αλλά όχι μόνο, είναι αμήχανη. Το ερώτημα σε ένα πόλεμο είναι η πολιτική αιτία που τον προκαλεί, ποιο συμφέρον υπάρχει, ποια είναι η τελική επιδίωξη, ο στόχος. Όλα αυτά παραμένουν θολά, αδιευκρίνιστα. Και έχουν στη βάση τους την αδυναμία των χωρών της Δύσης να επιβάλλουν στρατιωτικά τη θέλησή τους. Κοντολογίς δεν υπάρχει σαφής στόχος. Και αν υπήρχε δεν υπάρχουν τα εργαλεία για να επιτευχθεί. Δεν μπορούν να κάνουν χερσαία εισβολή, να κατακτήσουν τη χώρα, διότι δεν έχουν καμία έτοιμη και αποδεκτή διάδοχη κατάσταση. Δεν μπορούν να νικήσουν (όπως στη Γιουγκοσλαυϊα) μόνο με βομβαρδισμούς. Κινδυνεύουν να ξεσηκώσουν τη Δυτική Κοινή Γνώμη και να προκαλέσουν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις επί του πεδίου, να ενώσουν τους Άραβες, να διακινδυνεύσουν την ασφάλεια του Ισραήλ. Γενικώς δεν μπορούν τα απαραίτητα. Αλλά τότε, ανέτοιμοι καθώς ήταν, γιατί έκαναν τόσο ντόρο;