Η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά βάλει κατά πάντων

03/09/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Η Ευρώπη μετατρέπεται σε άντρο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας

Τσέχοι ακροδεξιοί διαδηλώνουν κατά της κοινότητας των Ρομά στη χώρα η οποία αριθμεί 150.000 με 300.000 μέλη

Μουσουλμάνοι των γαλλικών«banlieues», γυναίκες που φορούν μαντίλα, Ρομά, εβραίοι, Αφρικανοί, οικονομικοί μετανάστες όλων των εθνικοτήτων και ομοφυλόφιλοι βρίσκονται στο στόχαστρο των ακροδεξιών της Ευρώπης. Είναι οι «άλλοι», οι «διαφορετικοί», οι ξένοι, αυτοί που πρέπει να εκδιωχθούν, να επιστρέψουν στο «σπίτι» τους, να μη «μας παίρνουν τις δουλειές», να μη «μας σκοτώνουν». Ο ρατσισμός στη Γηραιά Ηπειρο έρχεται με πολλές μορφές: οι «εχθροί» αλλάζουν, η ρητορική παραμένει η ίδια. Πρόσφατα στην Τσεχία βίαιες συγκρούσεις σημειώθηκαν μεταξύ της αστυνομίας και ακροδεξιών διαδηλωτών, οι οποίοι διαμαρτύρονταν κατά της κοινότητας των Ρομά στη χώρα με κύριο σύνθημά τους – τι άλλο; – «Η Τσεχία στους Τσέχους». Μήπως η Ευρώπη της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μετατρέπεται σε «θερμοκήπιο» ρατσιστικής βίας και διακρίσεων;
Το 83% των Ρομά στην Τσεχία, ο πληθυσμός των οποίων υπολογίζεται στις 150.000-300.000, δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα διακρίσεων στην καθημερινότητά του. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας, οι βίαιες επιθέσεις κατά των Ρομά στην Τσεχία έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια: από τον Ιανουάριο του 2008 έως τον Δεκέμβριο του 2012 η οργάνωση κατέγραψε τουλάχιστον 48 περιστατικά βίας εναντίον τους. Το 2009 μέλη ακροδεξιάς οργάνωσης πυρπόλησαν σπίτι Ρομά στην πόλη Βίτκοφ με αποτέλεσμα ένα κοριτσάκι μόλις δύο ετών να υποστεί εκτεταμένα εγκαύματα σε όλο του το σώμα. Η Τσεχία δεν είναι μοναδική περίπτωση: οι περίπου 10 με 12 εκατομμύρια Ρομά που ζουν στην Ευρώπη, κυρίως στην Κεντρική και Ανατολική, πέφτουν καθημερινά θύματα διακρίσεων σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, από τα νοσοκομεία και τον χώρο εργασίας μέχρι τη στέγαση και τα σχολεία.

Στην καρδιά της Ευρώπης, στην πολυφυλετική Γαλλία, οι στόχοι της Ακροδεξιάς - και όχι μόνο - ρητορικής πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι καιρό πριν που ο δήμαρχος της πόλης Σολέ στη Δυτική Γαλλία, Ζυλ Μπουρντουλέ, είπε αναφερόμενος στην κοινότητα των Ρομά στη χώρα: «Ισως ο Χίτλερ να μη σκότωσε αρκετούς από αυτούς». Και ας μην ξεχνάμε την εκστρατεία εκκένωσης των καταυλισμών τους επί προεδρίας Νικολά Σαρκοζί. Πρόσφατα, η νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών από την κυβέρνηση Ολάντ προκάλεσε έξαρση της ομοφοβικής βίας στη χώρα, αποδεικνύοντας την «πολυσυλλεκτικότητα» των στόχων του ρατσισμού.

Τα πράγματα φυσικά δεν είναι εύκολα ούτε για τους μουσουλμάνους που ζουν στη Γαλλία, σε ποσοστό μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος. Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον τους έχουν αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια και κυρίως εκείνες κατά γυναικών που φορούν ισλαμική μαντίλα - ακόμη και αυτή που δεν καλύπτει το πρόσωπο και απαγορεύεται από τον νόμο. Σύμφωνα με έκθεση του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά του Ρατσισμού (ENAR) οι εκδηλώσεις ισλαμοφοβίας στην Ευρώπη περιλαμβάνουν διακρίσεις και βία κατά των μουσουλμάνων, καταστροφές σε ισλαμικά κτίρια και εναντίωση στην κατασκευή τζαμιών, ακόμη και σε χώρες που θεωρούνται πλέον ενσωματωμένοι στην κοινωνία.

Οι μουσουλμάνοι έχουν γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος των ακροδεξιών σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη - Ιταλία, Ολλανδία, Ελλάδα, Γερμανία, ακόμη και οι πλούσιες σκανδιναβικές χώρες γνωρίζουν αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων και των εγκλημάτων μίσους κατά τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με στοιχεία της γερμανικής κυβέρνησης, το 2011 οι Αρχές εξέτασαν 17.600 περιπτώσεις εξτρεμιστικών αδικημάτων, εκ των οποίων 828 αφορούσαν βίαια εγκλήματα με βασικότερους στόχους τούρκους και αφρικανούς μετανάστες.

Η κυριαρχία της εθνικολαϊκιστικής άκρας Δεξιάς «Η κρίση δεν είναι η πρωτογενής αιτία» «Η αντιμετώπιση της εξτρεμιστικής βίας απαιτεί συντονισμό των δημοκρατικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο» λέει στο «Βήμα» η κυρία Βασιλική Γεωργιάδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συγγραφέας του βιβλίου «Η άκρα Δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης» (Καστανιώτης 2008).

Το φαινόμενο της ξενοφοβίας και της ρατσιστικής βίας στην Ευρώπη συνιστά πραγματικό κίνδυνο στον οποίο πρέπει να δοθεί πολιτική λύση;

«Τα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας έχουν πολλαπλασιαστεί από τη δεκαετία του 1990. Από την ενίσχυση των προκαταλήψεων για τον “ξένο”, που στις ημέρες μας είναι προπάντων ο έγχρωμος μετανάστης και ιδίως ο μουσουλμάνος αλλοδαπός χωρίς χαρτιά, δεν ξεφεύγουν ούτε χώρες με φιλελεύθερη πολιτική κουλτούρα, με ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα και με εμπειρία στην υποδοχή μεταναστών ήδη από την πρώιμη μεταπολεμική εποχή. H αποκάλυψη της δολοφονικής δράσης της ρατσιστικής τρομοκρατικής ομάδας NSU στη Γερμανία, στην οποία αποδίδονται τουλάχιστον εννέα δολοφονίες αλλοδαπών που ζούσαν και εργάζονταν στη Γερμανία, καταδεικνύει ότι τα φαινόμενα ξενοφοβίας ακόμη και στις μέρες μας στην καρδιά της Ευρώπης μπορεί να προσλάβουν την πλέον ακραία μορφή, εκείνη της εξτρεμιστικής δεξιάς τρομοκρατίας. Μια συνολική ευρωπαϊκή πολιτική κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού είναι ως εκ τούτου απαραίτητη. Η ακροδεξιά σκηνή και ο δεξιός εξτρεμισμός έχουν “παγκοσμιοποιηθεί”, γι’ αυτό και οι πολιτικές-θεσμικές απαντήσεις στα φαινόμενα αυτά απαιτούν τη συνεργασία και τον συντονισμό των δημοκρατικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο».

Πιο επικίνδυνες είναι οι ίδιες οι ακροδεξιές οργανώσεις στην Ευρώπη ή η ιδεολογική «επιμόλυνση» των κομμάτων εξουσίας με την ξενοφοβική ρητορική;

«Αναμφισβήτητα ο εξτρεμιστικός χώρος “επιμολύνει” τη δημοκρατία και τους θεσμούς της συνολικά εάν αυτοί απο-ουσιαστικοποιήσουν τον κίνδυνο της εξτρεμιστικής κινητοποίησης ή κάνουν παραχωρήσεις απέναντί του. Χρειάζεται, ωστόσο, ένα σύνολο δράσεων των συστημικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση του εξτρεμισμού. Η καταγγελία του, από μόνη της, δεν αρκεί. Χρειάζεται να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε θεσμικό επίπεδο για τη θωράκιση της δημοκρατίας εναντίον εκείνων που την υπονομεύουν. Η σκέψη, πάντως, ότι προσεγγίζοντας τις θέσεις ή το πολιτικό στυλ των ακραίων τούς αποστερείς πεδίο δράσης και απομειώνεις τη δυναμική τους είναι το ίδιο απλοϊκή όσο και εκείνη που επιχειρεί την εξομοίωση εξτρεμισμού και συντηρητισμού ή εξτρεμισμού και αντιπολιτευτικού ριζοσπαστισμού».

Πώς επιδρά η οικονομική κρίση στην άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη;

«Η κρίση δεν είναι η πρωτογενής αιτία για την εμφάνιση του εξτρεμισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, αλλά σε συγκυρίες κρίσης οι προκαταλήψεις, μαζί με τη διάθεση πολιτικής διαμαρτυρίας εναντίον του “κατεστημένου”, βρίσκουν εύκολα έκφραση στις δυνάμεις εκείνες που πλειοδοτούν στα φοβικά σύνδρομα, στις προκαταλήψεις, στο θυμικό των πολιτών. Σε περιόδους κρίσης η δύναμη των ακροδεξιών συχνά αυξάνεται, αλλά μη νομίσουμε ότι ξεπερνώντας την κρίση θα εξαφανιστούν ως διά μαγείας οι κάθε είδους ακραίες δυνάμεις».

Μπορούμε να μιλήσουμε για άνοδο ενός ακροδεξιού κινήματος στην Ευρώπη ή οι διαφορές των ακροδεξιών κομμάτων και οργανώσεων δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο;

«Υπάρχουν διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της “κομματικής οικογένειας” της άκρας Δεξιάς. Σήμερα κυριαρχεί μια εθνικο-λαϊκιστική εκδοχή της, που είναι αντιμεταναστευτική, αλλά όχι απαραίτητα και ανοικτά αντικοινοβουλευτική. Ομως θα πρέπει να διακρίνουμε την εθνικολαϊκιστική άκρα Δεξιά από τον δεξιό εξτρεμισμό: ο τελευταίος χρησιμοποιεί τη βία ως μέσον της πολιτικής του δράσης και στρέφεται ανοικτά κατά του κοινοβουλευτικού-δημοκρατικού συστήματος και των θεμελιωδών αρχών του, ακόμη κι όταν το χρησιμοποιεί με απώτερο στόχο να το ανατρέψει».

tovima.gr