Η ΣΥΡΙΑΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ-30 (ΡΩΣΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ),( Μικρή συλλογή άρθρων)

Α)Για το ζήτημα της Ρωσικής ανάμιξης στον πόλεμο στη Συρία…

 

 

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ)

Ορίστε λοιπόν, που για πάνω από πέντε χρόνια μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία. Ως αιτίες και πηγές αυτού του πολέμου ονομάζονται πολλές: σοβαρά λάθη της κυβέρνησης στην οικονομική σφαίρα, διαθρησκευτικές συγκρούσεις και στοιχεία εθνοτικών συγκρούσεων.

Αλλά η βασική και καθοριστική αιτία είναι αναμφίβολα η εξωτερική επίδραση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ισχυρότερων παγκόσμια δυνάμεων· πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Μέση Ανατολή: του Ισραήλ και μιας σειράς αραβικών μοναρχιών.

Στο επίκεντρο, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, βρίσκονται οικονομικά συμφέροντα. Η Συρία δεν είναι μόνο μια σημαντική πηγή πετρελαίου με δυνητικά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Μεσόγειο. Η Συρία είναι μια χώρα που χαίρει σεβασμού ως κυρίαρχη στον αραβικό κόσμο, κάτι που θεωρείται ιδιαιτερότητα ελαχίστων χωρών, που επέτρεψαν στον εαυτό τους να διενεργούν ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ κυβερνητική πολιτική. Στην πλήρη διαχείριση των ζητημάτων της περιοχής, μια τέτοια εθνική πολιτική όπως αυτή του καθεστώτος Μπάαθ του οποίου ηγείται ο Άσαντ, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τον ιμπεριαλισμό. Οι ΗΠΑ εμφάνισαν τον Άσαντ σαν μεταμορφωμένο διάβολο και αιμοσταγή διχτάτορα και ζήτησαν την απομάκρυνση του και την εγκαθίδρυση δημοκρατίας στη χώρα. Για τον σκοπό αυτό έλαβαν πρωτοβουλίες και στήριξαν την ένοπλη πάλη της εσωτερικής αντιπολίτευσης, η οποία πολύ γρήγορα άρχισε να τροφοδοτείται από δυνάμεις εξωτερικές. Οι Αμερικανοί έχουν πλούσια πείρα σε τέτοιες βρώμικες δουλειές. Αρκεί να θυμηθούμε πως παρόμοιο ενδιαφέρον, συνδεδεμένο με την ακόρεστη δίψα για πετρέλαιο, οδήγησε στους αιματηρούς πολέμους στο Ιράκ και στη Λιβύη. Τότε επίσης είχε αποδειχθεί πως οι ηγεσίες αυτών των χωρών, όπως και της Συρίας, δεν ήταν αρκετά πιστές στο θέλημα των μεγάλων ιμπεριαλιστών και των δορυφόρων τους.

Στη ρωσική κοινή γνώμη, υπό την ισχυρή επίδραση των μέσων μαζικής χειραγώγησης, όλο αυτό το διάστημα ανταγωνίζονται δύο αντίθετες μεταξύ τους προσεγγίσεις: η συριακή κυβέρνηση και προσωπικά ο Άσαντ φταίνε για όλα και είναι διάβολοι ή η κυβέρνηση της Συρίας και προσωπικά ο Άσαντ δεν φταίνε σε τίποτα και είναι αθώα θύματα. Παρόλα αυτά, και οι δύο απλουστευμένες αυτές προσεγγίσεις είναι λανθασμένες και δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση για τη λήψη αποφάσεων. Η ζωή είναι απείρως πολυπλοκότερη. Και εμείς και οι κομμουνιστές αδελφοί μας στην Συρία είμαστε πεπεισμένοι πως για τις εσωτερικές συγκρούσεις πρώτα από όλα πρέπει να αποφασίσει ο συριακός λαός. Πάντως αντικειμενικοί παρατηρητές έπαψαν εδώ και καιρό να έχουν αμφιβολίες πως οι λεγόμενες ένοπλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, και πάνω από όλα ο λεγόμενος “Ελεύθερος Στρατός της Συρίας”, χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και τα πλούσια καθεστώτα των Αράβων μεγιστάνων του πετρελαίου. Στην πραγματικότητα, ούτε οι ίδιοι δεν κρύβουν τον αποφασιστικό τους ρόλο στην έναρξη και την όξυνση των συγκρούσεων.

Νέο χρώμα στη σύγκρουση έδωσε η εμφάνιση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (στη συνέχεια ΙΚ) το οποίο παρενέβηκε άμεσα στην σύγκρουση. Η ιστορία της πρόσφατης εμφάνισης του ΙΚ έχει επίσης ρίζες στην αμερικανική επιθετικότητα στο Ιράκ, όταν σημαντικές δυνάμεις του βομβαρδισμένου και ταπεινωμένου Ιρακινού στρατού αποδείχτηκαν “άνευ σημασίας”.

Οι δυνάμεις του ΙΚ ήταν σε θέση να επικεντρωθούν και να αναλάβουν δράση κατά των κυβερνητικών δυνάμεων του Ιράκ, όντας πολύ καλά εκπαιδευμένες και πολύ καλά οπλισμένες με αμερικανικά όπλα. Ο παλιός στρατός του Σαντάμ ήταν απλά καλά εκπαιδευμένος και είχε μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Ως εκ τούτου, εύκολα έτρεψαν σε φυγή τα κυβερνητικά στρατεύματα και κατέλαβαν τα βουνά με όπλα – Αμερικανικά όπλα. Οι Αμερικανοί, εκμεταλλευόμενοι την αποκλειστική κυριαρχία τους στον αέρα, κατάφεραν με εναέριες επιδρομές να σταματήσουν την ανάπτυξη του ΙΚ στο Ιράκ ώστε να επανακατευθύνει την επίθεσή του στη Συρία, η οποία δεν ήθελε να υπακούσει, κάτι που αποδείχτηκε πολύ δυσκολότερο να καμφθεί από ό,τι με άλλους “υπάκουους”. Γι αυτό στο ΙΚ δραστηριοποιούνται διαφορετικές δυνάμεις, από σουνίτες φονταμενταλιστές και θρησκευτικά φανατικούς μέχρι κοινούς εγκληματίες. Αλλά και πάλι, την αποφασιστική επιρροή στη διαχείριση της διαδικασίας την έχουν τα χρήματα. Και άμεση επίδραση στα οικονομικά και στον εξοπλισμό έχει η διάθεση του πετρελαίου, το οποίο αποτελεί στοιχείο ευρείας διαπραγμάτευσης των ληστών του ΙΚ με “πολιτισμένα” καπιταλιστικά καθεστώτα που δεν το περιφρονούν για να αγοράσουν φθηνά. Κι εκείνοι οι οποίοι διαθέτουν τα οικονομικά μέσα είναι πάντα σε θέση να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους τον θρησκευτικό φανατισμό, το εθνοτικό μίσος και πολύ περισσότερο τα εγωϊστικά κίνητρα.

Το ΙΚ, σε αντίθεση με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, παρουσιάζεται σαν σοβαρότερη δύναμη και σοβαρότερο κίνδυνο για τον άμαχο πληθυσμό της Συρίας και άλλων χωρών. Οι μαχητές του δεν σταματούν μπροστά στις πιο βάναυσες μεθόδους, στις σφαγές αμάχων των κατεχόμενων περιοχών, καταστρέφουν ιστορικά μνημεία του κόσμου. Η γρήγορη επιτυχία αυτής της νέας δύναμης εντυπωσιάζει και προκαλεί φόβο στην κοινή γνώμη ακόμη και στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στις κυβερνήσεις των δυνάμεων αυτών η δράση του ΙΚ προκαλεί αμφιθυμία: ικανοποίηση, αφού υπολογίζουν πως το ΙΚ είναι επιτέλους μια πραγματική δύναμη ενάντια στην κυβέρνηση και τον λαό της Συρίας, και φόβο μήπως το ΙΚ ξεφύγει από τον έλεγχο και παίξει τα δικά του παιχνίδια. Να σημειώσουμε και την εξής λεπτομέρεια: η Δύση στα λόγια αγανακτεί για τους βανδαλισμούς του ΙΚ, αλλά στην πράξη και στα μουλωχτά μέσω “ιδιωτικών προσώπων” εξαγοράζει τη λεηλατημένη αρχαιολογική περιουσία.

Και να που παρουσιάζεται στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων ένας νέος παίχτης – η Ρωσική Ομοσπονδία! Πολλοί το χαρακτήρισαν έκπληξη. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος συνεχίζεται για έκτη χρονιά. Για την Ρωσική Ομοσπονδία από την αρχή του πολέμου, υπήρχε ενεργή συμφωνία για την παροχή αμυντικού οπλισμού στη Συρία, κυρίως σύγχρονων συστημάτων αεράμυνας. Ωστόσο η ρωσική κυβέρνηση, λόγω εξωτερικών πιέσεων και με διάφορες προφάσεις, αρνήθηκε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην παροχή του εξοπλισμού, καταδικάζοντας έτσι τον συριακό λαό στον θάνατο από τους βομβαρδισμούς των Αμερικανικών και Ισραηλινών πολεμικών αεροσκαφών. Οι διπλωματικές κινήσεις της Ρωσίας ήταν ασυνεπείς και άτολμες. Και ξαφνικά, τόσο γρήγορες και αποφασιστικές στρατιωτικές κινήσεις…σαν του BBC! Έτσι, ξαφνικά! Κι όμως, η Ρωσία δεν επέδειξε μια τέτοια αποφασιστικότητα για να βοηθήσει το αγωνιζόμενο Ντονμπάς και να υπερασπιστεί τον λαό του, παρόλο που υπήρχε ψήφισμα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου για τη χρήση βίας και παρόλο που οι πολεμικές ανακοινώσεις της άρχιζαν με το “Οι Ρώσοι τους δικούς τους δεν τους πετάνε..”, “Ας τολμήσουν…” και άλλα τέτοια παρόμοια. Αλλά επίσημα απεσταλμένα ρωσικά αεροσκάφη στον ουρανό του Ντονμπάς και του Λουγκάνσκ δεν είδαμε ούτε μια φορά. Οι ρωσικές αρχές γνωρίζουν πολύ καλά την αδυναμία τους απέναντι στους καρχαρίες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, καταλαβαίνουν τον κίνδυνο της εμπλοκής τους στις εστίες πολέμου.

Τί έγινε, λοιπόν; Η Ρωσία έγινε ξαφνικά κατά πολύ ισχυρότερη; Σίγουρα, όχι. Αντίθετα, η κρίση και οι κυρώσεις έχουν εξασθενίσει περαιτέρω την οικονομία της και κατά συνέπεια το στρατιωτικό δυναμικό της.

Δεν έχουμε τις παραμικρές αυταπάτες για τα “ευγενή” κίνητρα της Ρωσικής κυβέρνησης. Αυτές οι κινήσεις είναι καιροσκοπικές. Που σημαίνει πως, ανά πάσα στιγμή, αυτή η κυβέρνηση μπορεί να τα “γυρίσει”, να γυρίσει την πλάτη στον συριακό λαό. Ωστόσο αναγνωρίζουμε πως εφόσον οι δράσεις της ρωσικής κυβέρνησης έχουν αναληφθεί σε συμφωνία με τις νόμιμες αρχές της Συρίας, αντικειμενικά κινούνται προς όφελος του πολύπαθου συριακού λαού, βοηθούν στον αγώνα του για ζωή και ελευθερία. Και το αποτέλεσμα αυτό κάθε τίμιος άνθρωπος μπορεί μόνο να το χαιρετίσει.

Ταυτόχρονα γνωρίζουμε πως για την ίδια την αστική ρωσική ηγεσία, τα συμφέροντα του συριακού λαού, το πρόβλημα των προσφύγων, το δικαίωμα του λαού για ειρηνική ζωή και ελευθερία, δεν βρίσκονται σε πρώτη προτεραιότητα. Με λίγα λόγια, συμβαίνει όπως και με τα συμφέροντα του δικού της λαού. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ποιά ακριβώς κίνητρα ώθησαν την Ρωσική Ομοσπονδία να πάει στη Συρία, γιατί από αυτό εξαρτώνται πιθανές μελλοντικές κινήσεις της Ρ.Ο και των εταίρων της στον αναδυόμενο συνασπισμό. Με ακρίβεια και λεπτομέρειες δεν το γνωρίζουμε, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτό είναι ένα στοιχείο διαπραγμάτευσης. Σημειώστε πως αυτές οι δράσεις έχουν αναληφθεί αμέσως μετά την συνάντηση Πούτιν – Ομπάμα στην Νέα Υόρκη.

Ίσως αυτό (οι κινήσεις της Ρ.Ο) να είναι ήδη το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Τέτοια σοβαρά βήματα η Ρ.Ο, υπό συνθήκες ισχυρών ανταγωνισμών, σίγουρα δεν θα έκανε χωρίς την έγκριση, αν όχι, την συγκατάθεση των ισχυρότερων αρπαχτικών. Και έτσι απλά, για τα όμορφα μάτια, τέτοια συγκατάθεση δεν δίνεται. Είναι πάντα το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων. Οι ρωσικές αρχές έχουν τώρα μεγάλη ανάγκη από ένα μικρό νικηφόρο πόλεμο. Το θέμα είναι πως ο ενθουσιασμός της ρωσικής κοινωνίας για την επανένωση με την Κριμαία και η τεχνητά παραγόμενη πατριωτική ρητορική άρχισε να ξεφουσκώνει. Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι κοντά στην καταστροφή, οι άνθρωποι φτωχαίνουν, ο πληθωρισμός καλπάζει. Είναι αλήθεια πως οι “παχιές γάτες” γίνονται όλο και παχύτερες. Όμως, αυτό ερεθίζει περαιτέρω τον λαό. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να υπομείνουν περαιτέρω κακουχίες για χάρη φανταστικών στόχων, που αποδείχτηκαν κατάφωρη εξαπάτηση. Η συνταγή ενός μικρού νικηφόρου πολέμου έχει γραφτεί ακριβώς για τέτοιες περιπτώσεις στις αρχές του περασμένου αιώνα (όχι μόνο στη Ρωσία) και δούλευε πάντοτε τέλεια. Δουλεύει και τώρα. Βλέπουμε ήδη την υπερπατριωτική ευφορία να σαρώνει στα ρωσικά ΜΜΕ.

Το τί θα πληρώσει ακριβώς η Ρωσία για την συγκατάθεση των καρχαριών του ιμπεριαλισμού για τις κινήσεις της, δεν το γνωρίζουμε. Ίσως κάποιες παραχωρήσεις για το Ντονμπάς (συνέπεσαν περίεργα η Ρωσική παρέμβαση και η συνάντηση στο Παρίσι για το Ντονμπάς και η απόφαση για μετάθεση των εκλογών του Φεβρουαρίου – Μαρτίου ). Ή μπορεί και κάτι άλλο. Είναι πιθανόν αυτό να αποτελεί ανεξάρτητο επιχείρημα για τις διαπραγματεύσεις. Σε κάτι τέτοιο παραπέμπει, ειδικά μετά την ρίψη των πυραύλων από την Κασπία θάλασσα και από απόσταση πάνω από χίλια μέτρα. Σε αυτή την διαπραγμάτευση οι ρωσικές αρχές λειτουργούν με την κληρονομιά των σοβιετικών πολεμικών δυνάμεων και θέλουν να κερδίσουν πιο ευνοϊκή μεταχείριση της Δύσης για το ζήτημα της Κριμαίας και την ελάφρυνση των κυρώσεων. Πρέπει να ληφθεί υπόψιν πως τα χρηματοοικονομικά της Ρ.Ο στις ΗΠΑ μπορούν να αναπτυχθούν και άρα οι διαπραγματεύσεις αφορούν τα πάντα. Ας θυμόμαστε επίσης πως ο πόλεμος και οι πολεμικές επιχειρήσεις αποφέρουν τεράστια κέρδη στους καπιταλιστές των αντιμαχόμενων πλευρών. Στο τέλος της μέρας, όπως πάντα, θα υποφέρει ο εργαζόμενος λαός. Στη Συρία, στη Ρωσία, στην Ουκρανία, στο Ντονμπάς, ακόμα και στις ΗΠΑ.

Στη συγκεκριμένη δε σημερινή ιστορική κατάσταση, δεν πρέπει να συγχέουμε το γεγονός πως, για την βοήθεια του λαού της Συρίας χρησιμοποιούνται ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό δεν γίνεται μάταια: για τον λαό της Συρίας ήδη τα πράγματα έγιναν ευκολότερα. Μεταξύ άλλων για τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη αυτής της χώρας. Αυτή την βοήθεια χαιρετίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας και καταδικάζουν τα αντιδραστικά καθεστώτα. Ξεκινάμε από την αδελφική προλεταριακή αλληλεγγύη στους εργαζόμενους και κομμουνιστές της Συρίας και για τα συμφέροντά τους σαν διεθνιστές είμαστε πραγματικά έτοιμοι να στηρίξουμε τις προσπάθειες της Ρωσίας να στηρίξει την συριακή κυβέρνηση στον αγώνα της κατά των τρομοκρατών. Ταυτόχρονα, ούτε για μια στιγμή δεν σταματάμε να επαγρυπνούμε, έχοντας κατά νου, ότι ανά πάσα στιγμή τα αποτελέσματα των συναλλαγών μπορεί να είναι άλλα και η αστική εξουσία να προδώσει και τη Συρία και το Ντονμπάς. Με λίγα λόγια, μπορεί να υπάρξει και μια τέτοια έκπληξη.

Ως εκ τούτου, ούτε για μια στιγμή δεν σταματάμε την ταξική μας πάλη ενάντια στην αστική κυβέρνηση της Ρωσίας – όπως ακριβώς και οι κομμουνιστές της Συρίας και κάθε χώρας – για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την αστική δικτατορία.

Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

Γραμματέας Κ.Ε ΚΕΚΡ – ΚΚΣΣ

Β. Τούλκιν

Ι.Φερμπέρωφ

Πηγή: RKRP-RPK

---

Aπό:
http://agkarra.com/

================================================

Β)Το ρωσικό Κομουνιστικό Κόμμα επικρίνει την κοινωνική πολιτική του Πούτιν

 

 

Το δημοσίευμα αναφέρει ότι η έκταση της  Ρωσίας  είναι σαν δύο ΗΠΑ, 48 Γερμανίες, 128 Αγγλίες, ενώ το ΑΕΠ της είναι σαν της Νέας Υόρκης
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας επικρίνει την οικονομική πολιτική  της κυβέρνησης της Ρωσίας, καθώς μετά τις μειώσεις στις δαπάνες, ο προϋπολογισμός της χώρας χαρακτηρίστηκε ως «νάνος» αφού είναι 16 φορές μικρότερος των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως  ανέφερε ο βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (КПРФ) Βιατσεσλάβ Τετεκίν.
«Εάν συγκρίνουμε σε απόλυτες τιμές, τότε αποδεικνύεται ότι είναι ένας προϋπολογισμός του Βελγίου, ή της Σουηδίας ή του Μεξικού για το έτος 2008, δηλαδή ένας προϋπολογισμός που δεν αντιστοιχεί στο ρωσικό κράτος», είπε ο Τετεκίν, σύμφωνα με την «Οικονομική Ισβέστια»-( eizvestia.com).
Το Κομουνιστικό Κόμμα επικρίνει την πολιτική της μείωσης του κόστους της χώρας και που ποτέ δεν αναζήτησε τρόπους για αύξηση των εσόδων. Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι μείωσε τις παροχές στην υγεία κατά 11% και στην εκπαίδευση κατά 8%.
«Αλλά το πιο τρομερό για τον πληθυσμό, σύμφωνα με τον βουλευτή, είναι η μείωση στο κόστος της στέγασης και των δημοτικών υπηρεσιών κατά 41%.
«Ο κόσμος παραπονιέται για τα υπέρογκα τέλη στη διαχείριση των κοινωφελών εταιρειών», δηλώνει το Κομουνιστικό Κόμμα που χαρακτηριστικά αναφέρει ότι ο προϋπολογισμός της Ρωσίας για το 2016,  είναι μικρότερος από τον μισό προϋπολογισμό της Ισπανίας.
Το δημοσίευμα επισημαίνει ότι εάν δεν αντιμετωπισθεί η κοινωνική πολιτική,  στη Ρωσική Ομοσπονδία θα υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις.
Ωστόσο, το Κομμουνιστικό Κόμμα, παραδέχεται ότι αυτή η πολιτική που ακολουθείται είναι εξαιτίας των κυρώσεων κατά της Ρωσίας,  από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
http://www.echedoros-a.gr