Ήφαιστος Παναγιώτης
Έγραφε το 1996 λίγο μετά τα Ίμια ασυνάρτητος προπαγανδιστής του «συστήματος» που όπως και μερικές δεκάδες όμοιοί του πρωταγωνιστούν εδώ και δεκαετίες στις επιφυλλίδες και κάποια νυχτερινά δελτία «ειδήσεων» προορισμένα για ανυπόστατους και ηλίθιους: «Ο πόλεμος τελείωσε είναι φαινόμενο του παρελθόντος» και «έμειναν εδώ στην Ελλάδα κάποιοι νοσταλγοί του».
Λίγο αργότερα η πνευματική και πολιτική ρύπανση συνεχίστηκε όταν περιπαιχτικά αναφερόντων σε πίνακα για την ιεραρχία των εθνικών συμφερόντων στο σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα. Συνήθεις γελοιότητες της ύστερης «πολιτικής» μας διαδρομής όπου μια συγχορδία προπαγανδιστών και φορέων επιστημονικών τίτλων ροκάνιζαν τα κοσμοθεωρητικά, πνευματικά, πολιτικά και διπλωματικά μας ερείσματα.
Αν και δεν έχει μεγάλη σημασία να το αναφέρω, πήρα τον διευθυντή του και του συνέστησα να τον συμβουλεύσει να πληροφορηθεί πόσοι πόλεμοι λάμβαναν χώρα στον πλανήτη εκείνη την στιγμή. Πολλές δεκάδες τότε ακόμη περισσότεροι σήμερα. Μιας δε και ασταμάτητα μετά τον Όμηρο συμβαίνει το ίδιο, είπα στον διευθυντή του ότι κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα που βλέπουν και τυφλοί χωρίς να χρειαστεί να παρακολουθήσουν τα μαθήματά μου για τα αίτια πολέμου. Ο Κύριος αυτός όπως και μερικοί άλλοι, βέβαια, ξέρουμε που στόχευε συνειδητά ή ανεπίγνωστα: Να χάσει η Ελλάδα αυτό που της προσφέρει η διεθνής νομιμότητα ως κρατική επικράτεια.
Κάποιοι νεοέλληνες ηδονίζονται με το συρρικνώνεται το κράτος στο οποίο ανήκουν. Κάποιοι άλλοι παραφορτωμένοι με εμφύλια ιδεολογικοπολιτικά σύνδρομα παραμιλούν ακατάσχετα εκτός τόπου και χρόνου χωρίς όπως φαίνεται να κατανοούν αυτό που λένε. Μέσα στο πνευματικό αίμα τους ρέει ένα περίεργο μίγμα μεταμοντέρνου χυλού και Μηδίζουσας νοοτροπίας. Το πράγμα όπως γίνεται ακόμη χειρότερο εάν κανείς λάβει υπόψη ότι οι αναλύσεις κατά των οποίων επιτίθονταν αυτοί οι χρήσιμοι ηλίθιοι των δεκαετιών του 1990 και 2000 αφορούσαν την Εθνική Αποτρεπτική Στρατηγική. Ανάλυση που μπορεί ο Άϊσντάιν εάν αντί φυσικός γινόταν στρατηγιστής να έγραφε και κανένα πιο έξυπνο πλην όσα λέγονταν (και όσα λέγονται με το ίδιο σκεπτικό σήμερα) ισχύουν για όλα τα κράτη και για όλες τις εποχές και τα αποτύπωσε όλα αξιωματικά ο Θουκυδίδης.
Αξιωματικά λέμε και τονίζουμε για τις προϋποθέσεις ενός κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος ισχύουν τα εξής: απουσιάζει διεθνής κυβέρνηση ή κυβέρνηση των κυβερνήσεων, η ηθική είναι μηδενική (γιατί απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνικοπολιτική δομή να την ορίζει), ο πόλεμος οφείλεται σε εγγενή αίτια (και κυρίως την άνιση ανάπτυξη), «ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» και «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους». Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια προορισμένα για αναλώσιμες κοινωνίες και αυτό θα αλλάξει μόνο όταν με ένα μαγικό ραβδί ενωθεί ο πλανήτης δημιουργώντας μια παγκόσμια κοινωνία και ένα παγκόσμιο κράτος (να ενωθούν οι Κινέζοι με τους Άραβες, οι Άραβες με τους Σουηδούς, οι Γερμανοί με τους Τούρκους, οι Αμερικανοί με τους Ρώσους και τα λοιπά!!). Ας το σκεφτεί καλύτερα όποιος τέτοια σχεδιάζει ή όποιος ηλίθια λειτουργεί υπό την επήρεια τέτοιων ιδεολογικών ασυναρτησιών μορφικά πανομοιότυπων αριστεροδεξιών μοντερνιστικών ιδεολογιών.
Δεν υπάρχουν λόγοι για να είμαστε και πολύ ευχαριστημένοι, πάντως. Οι θυσίες των προγόνων μας για να γίνουμε εθνικά ανεξάρτητοι και στην συνέχεια να διαφυλάξουμε την Ανεξαρτησία μας, χάνουν το νόημά τους. Ο εθνομηδενισμός επί δεκαετίες τώρα συρρικνώνει ανθρωπολογικά τις νέες γενιές, το «σύστημα» διέφθειρε πολλούς πολίτες, το «σύστημα» φούσκωσε την οικονομία (τον κόπο και μόχθο των Ελλήνων αιώνων) και το σύστημα ανατίναξε την οικονομία. Κάτοχοι όπως πάντα του συστήματος της εξουσίας σε κάθε εξαρτημένο και ημιθανές κράτος είναι εγχώριοι πραιτοριανοί της ξενοκρατίας. Τους αναγνωρίζεις όταν αποδίδουν συλλογικές ευθύνες στους πολίτες εν μέσω κατηφορικής αριστεροδεξιάς δίνης προς την Άβυσσο που οι ίδιοι προκαλούν.
Τώρα, πιο συγκεκριμένα για τα σημερινά: Υπάρχει και ένα άλλο σενάριο που εάν δεν δεχθούμε σημαίνει ότι πλέον είμαστε τελείως ανυπόστατοι και ανύπαρκτοι: Να επανέλθουμε στην πορεία αργού θανάτου της πενταετίας 2010-2015. Ούτε αυτό θα είναι «μια κάποια λύση» πάντως.
Γιατί μόνο τυφλοί δεν βλέπουν ότι η νέα «Υψηλή» στρατηγική μετά το 1974 που ήταν μια νέα «στρατηγική» Υψηλής Εξάρτησης μας οδήγησε στην χειρότερη κατάσταση μετά το 1821. Παρακάμπτοντας πολλά που αναλύουμε σε άλλα κείμενα, λέμε μόνο ότι ενδιαμέσως η «Υψηλή» αυτή «στρατηγική» συμπεριελάμβανε και αυτοκτονία με την αναίτια και άσκοπη ένταξη στην ΟΝΕ που αποτέλεσε, κατά κάποιο την μεταμοντέρνα χαριστική βολή. Στο δικό μου Χωριό, την Λάπηθο –δεν το λέω ειρωνικά γιατί ήταν Βυζαντινά οργανωμένο και πολιτικά δομημένο ούτως ώστε κατά κάποιο τρόπο και τηρώντας τις αναλογίες μέσα στο αίμα των ανθρώπων όπως και σε όλων των Ελλήνων τις κοινότητες να ρέει στρατηγική πολιτική σκέψη που κατάλαβα πολύ αργότερα– ως Υψηλή Στρατηγική θεωρείται η αξιοποίηση όλων των συντελεστών ισχύος με βέλτιστο τρόπο ούτως ώστε να μεγιστοποιείται η εθνική ισχύς προς εκπλήρωση όχι μόνο του έσχατου σκοπού της επιβίωσης αλλά και η εκπλήρωση πολλών άλλων σκοπών που στηρίζουν αυτή την επιβίωση στο προγραμματικά ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα. Διεθνές σύστημα ανελέητα ανταγωνιστικό που θα καθίσταται ολοένα και πιο συγκρουσιακό για πολύ συγκεκριμένους λόγους που αναλύθηκαν αναρίθμητες φορές και που δεν χρήζει εδώ να επαναλαμβάνονται. Όταν λοιπόν έχεις στρατηγική ή όπως υπερβολικά λένε κάποιοι Υψηλή Στρατηγική θέτεις μια ιεραρχία σκοπών και ενώνεις τα νήματα όλων των μέσων που διαθέτεις σε μια αδιάκοπη πάλη βέλτιστου και μέγιστου βαθμού απόκτησης ισχύος. Ισχύος που για τα αμυνόμενα κράτη αφορά αποκλειστικά την συλλογική ελευθερία, την ασφάλεια και την ευημερία.
Μετά το 1974 όχι μόνο ακολουθήθηκε μια πορεία αμέριμνου καβαλάρη που εν τούτοις πορευόταν μέσα σε ναρκοπέδιο, αλλά επιπλέον δεν τέθηκαν στοιχειώδεις έστω στόχοι για να αξιοποιηθούν οι προϋποθέσεις συμμετοχής στους δυτικούς θεσμούς. Προϋποθέσεις οι οποίες πρέπει να πούμε ήταν πολλές και οι ευκαιρίες πολύ μεγάλες. Για να το θέσουμε διαφορετικά, αναφερόμαστε πρωτίστως στην ένταξη στην ΕΕ και στο ισχύον γεγονός της Ατλαντικής Συμμαχίας. Προσεκτική παρατήρηση της εξέλιξης της ΕΕ δείχνει ότι η Ελλάδα θα εντασσόταν στην τότε ΕΟΚ ούτως ή άλλως όπως έγινε με άλλα κράτη ελάχιστα χρόνια μετά. Ούτε έπρεπε σπασμωδικά και με μυωπία 10 βαθμών να φύγουμε από το ΝΑΤΟ για να παρακαλούμε επί χρόνια στην συνέχεια να επανέλθουμε. Ούτε έπρεπε να λεχθεί το χαμηλοτάτης στρατηγικής αντίληψης «η Κύπρος είναι μακριά» όταν παρά τα εγκλήματα της προδοτικής χούντας ήταν τόσο κοντά που αποτελούσε ένα από τα κυριότερα στρατηγικά ερείσματα των νεοελλήνων και ζήτημα επιβίωσής τους η στήριξη της μεγάλης Ελλάδας που βρίσκεται εκεί.
Εν τούτοις, αρχίζοντας από την χαζοχαρούμενη επανάληψη του «ανήκουμε εις την Δύση» (την ίδια στιγμή που για το σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη όπως μόλις είπαμε στην Ανατολική Μεσόγειο «λέγαμε» «Η Κύπρος είναι μακριά») φτάσαμε στο άλμα στο κενό με κραυγές «για μια ισχυρή Ελλάδα» που για να θρέψει τα σύνδρομα αυτοκτονίας ή τα βουνά ψευδαισθήσεων κάποιων έπρεπε να πηδήξει μέσα στον λάκκο των λεόντων της ΟΝΕ. Τα συνθήματα του ίδιου αριστεροδεξιού «συστήματος» «λεφτά υπάρχουν» που με προπέτεια δηλώθηκε στο Καστελόριζο ή η δουλοπρέπεια κάποιων που μονίμως καπηλεύονται τον πατριωτισμό, δεν ήταν παρά φυσικό επακόλουθο ενός ανήμπορου βηματισμού που άρχισε το 1974 από ανθρώπους που ζούσαν στην δεκαετία του 1940 ή ακόμη χειρότερα του 1840.
Ολοκληρώνουμε αυτή την σύντομη παρέμβαση με αφορμή την επέτειο της μάχης του Ρούμελ λέγοντας συνοπτικά τα εξής. Υψηλή Στρατηγική δεν υπάρχει. Για να μην πάμε πίσω στην δεκαετία του 1830 και εάν σταθούμε στο 1945 δρομολογηθήκαμε εμφύλια (έπεται παρέμβαση προς δεξιούς και δεξιούς με προσωρινό τίτλο: «ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΟΡΦΑΝΑ ΤΩΝ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ. Περί διαφωτισμού, ιδεολογιών, μεταμοντερνισμού και τα εμπόδια της δημοκρατίας). Βυθισμένοι στο ανήκουμε εκεί ή κάπου αλλού δεν βλέπαμε τι σημαίνει η Εθνική Ανεξαρτησία κάθε στιγμή. Κυρίως ότι δεν υπάρχει δικαιολογία σε κάθε στιγμή να μην ισχύουν τρία πράγματα: Πρώτον, να είμαστε σωστά προσανατολισμένοι. Δεύτερον, να είμαστε δημοκρατικά προσανατολισμένοι (κάτι που αντιβαίνει στα αριστεροδεξιά σύνδρομα καθότι η δική μας δημοκρατική πολιτική παράδοση καμιά σχέση δεν έχει με την έμμεση αντιπροσώπευση της εποχής των δούλοπαροίκων). Τρίτον, εντός του σωστού προσανατολισμού (που δεν τον ορίζει κάποιος ηγετίσκος αλλά η υψηλή κοσμοθεωρητική αρχή της Εθνικής Ανεξαρτησίας που σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα) ένα βιώσιμο έθνος δίνει αγώνα βελτιστοποίησης και μεγιστοποίησης των προϋποθέσεων κάθε ιστορικής συγκυρίας. Τις τελευταίες δεκαετίες κανένας «ηγέτης» δεν είχε στρατηγική σωστά νοούμενη: Ούτε στρατηγική επιβίωσης ούτε Υψηλή Στρατηγική εκπλήρωσης τόσο του σκοπού της επιβίωσης όσο και εκπλήρωσης μακροχρόνιων σκοπών που δημιουργούν τις προϋποθέσεις αφενός ασφάλειας της κρατικής επικράτειας (και διασφάλισης της επικράτειας που προσφέρει η διεθνής νομιμότητα -Morgenthau) και αφετέρου διασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας. Μεταξύ πολλών άλλων είναι και η κοινωνική συνοχή που δεν επιτυγχάνεται όταν όσοι ηγήθηκαν μετά το 1945 έβραζαν μέσα σε άχαρα εμφύλια ιδεολογικά ζουμιά κατάσταση που λίγο πολύ συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για να καταλήξουμε, «στρατηγική» φαίνεται πως είχαν μόνο τα Ελληνικά νοικοκυριά που μετά την δεκαετία του 1830 παλεύουν να επιβιώσουν ενάντια στο ξενοκρατούμενο νεοελληνικό κράτος. Τώρα, ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν. Η μεταμοντέρνα λαίλαπα ξένων και εγχώριων πραιτοριανών τα κατέστειλε. Ελπίζουμε, πάντως, τα πέντε τελευταία χρόνια να έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτό που διακυβεύεται είναι πλέον όχι μόνο η Ελευθερία και η Δημοκρατία αλλά και το ίδιο το νεοελληνικό κράτος που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Δεν είναι αυτονόητο ότι θα διασωθεί όταν αυτό που όπως φαίνεται όλοι προτείνουν είναι αργός θάνατος ενώ δεν είναι πλέον σίγουρο ότι τα Ελληνικά νοικοκυριά κατανοούν την θανατηφόρα διαφορά του σήμερα με προγενέστερες εποχές.
Τώρα μια λέξη και για τα πανεπιστήμια όπου έπρεπε αφού διατίθενται σπάνιοι πόροι να καλλιεργείται υψηλοτάτων βαθμίδων γνώση. Μήπως διαβρώθηκαν από το ιδεολογικοπαραταξιακό πλέγμα εμφύλιων συνδρόμων του «συστήματος»; Μήπως καλλιεργείται η ιδεολογική εθελοτυφλία, η προσωπολατρία και όλα τα συνώνυμα συν ιδιωτεία; Μήπως λέω … Γιατί καθημερινά κρινόμαστε.
Η μάχη στο Οχυρό Ρούπελ 6-9 Απριλίου 1941 και όλες οι μάχες Ελευθερίας των Ελλήνων και όλων των άλλων Εθνών προσφέρονται για περισυλλογή, περίσκεψη και στρατηγικές αυτοσυντήρησης. Πόλεμοι υπάρχουν πολλών ειδών και όχι μόνο δεν τέλειωσαν αλλά γίνονται ολοένα και περισσοτέρων ειδών, πιο εξεζητημένοι και κυρίως πιο θανατηφόροι για τους λιγόψυχους και απρόσεκτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου