Καθώς η Νταϊάνα Μάγκνεϊ του CNN μετέδιδε ότι οι βόμβες έπεφταν πάνω στα κεφάλια των Παλαιστίνιων από την Σντερότ στα σύνορα Ισραήλ-Γάζας την περασμένη εβδομάδα, ένα πλήθος Ισραηλινών επευφημούσε. Το θέαμα των πυραύλων και των εκρήξεων που φώτιζε τον ουρανό ήταν, κατά τη Μάγκνεϊ, εντυπωσιακό, μακάβριο και φρικτό, αλλά οι ντόπιοι είχαν άλλη γνώμη. «Οι Ισραηλινοί από τον λόφο πάνω από τη Σντερότ χειροκροτούν, καθώς οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα», έγραψε στο Τουίτερ μετά τη ζωντανή μετάδοση. «Aπειλούν να καταστρέψουν το αυτοκίνητό μας αν πω μία λάθος λέξη. Aλήτες». Είκοσι λεπτά αργότερα, το τουίτ της είχε διαγραφεί και το CNN την έστειλε στη Μόσχα, ενέργειες που στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης εγγυώνται ότι η υπόθεση θα διαδοθεί σε όλο τον πλανήτη.
Λίγες μέρες νωρίτερα φωτογραφίες έδειχναν νέους κατοίκους να παρακολουθούν τους βομβαρδισμούς καθισμένοι σε πτυσσόμενες καρέκλες. Ορισμένοι κάπνιζαν ναργιλέ και άλλοι είχαν φέρει μαζί τους ποπ κορν. Το «σινεμά Σντερότ» συμπυκνώνει όλη την ασυμμετρία της επονομαζόμενης σύγκρουσης: των κατοίκων της Γάζας που προσπαθούν τρομοκρατημένοι να προστατευτούν τη στιγμή που μία στρατιωτική υπερδύναμη σφυροκοπά την πυκνοκατοικημένη, πολιορκημένη, υπαίθρια φυλακή τους, ενώ στην άλλη πλευρά των συνόρων Ισραηλινοί πανηγυρίζουν για τη στρατιωτική ισχύ της χώρας τους.
Η διαδικασία δεν είναι μοναδική. Το ίδιο φαινόμενο ήταν εμφανές καθ’ όλη τη διάρκεια της αποικιοκρατικής ιστορίας της Βρετανίας. Υπάρχει όμως μία κρίσιμη διαφορά στην περίπτωση του Ισραήλ, που συχνά υποβαθμίζεται από τους υποστηρικτές της παλαιστινιακής δικαιοσύνης. Η ηθική διαφθορά, που είναι σχεδόν εγγενής σε κάθε κατοχή, συνδυάζεται με το συλλογικό τραύμα του εβραϊκού λαού. Η Αντζελα Γκόντφρεϊ-Γκολντστάιν, ακτιβίστρια υπέρ της ειρήνευσης στην Ιερουσαλήμ, μου λέει ότι «η ισραηλινή νοοτροπία είναι εύκολα κατανοητή αν ληφθεί υπόψη το τραύμα του λαού τους τελευταίους αιώνες. Δημιούργησε μία αίσθηση στον λαό ότι οι άλλοι μας χρωστάνε και τη θέση “ποιος είσαι εσύ που θα μας πεις τι να κάνουμε;”». Ενας άλλος υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Τελ Αβίβ συμφωνεί: «Στην ισραηλινή κοινωνία υπάρχει η νοοτροπία του θύματος που είναι βαθιά ριζωμένη στο Ολοκαύτωμα και ενθαρρύνεται από τους ανθρώπους στην εξουσία, αν και στην παρούσα φάση δεν είμαστε θύματα, είμαστε μία απίστευτα ισχυρή χώρα με έναν απίστευτα ισχυρό στρατό».
Η ψυχολογία των συνεχών διώξεων
Ο εβραϊκός λαός ήταν αντιμέτωπος με διώξεις εδώ και χιλιετίες. Η σφαγή των Εβραίων στο Γιορκ το 1190, τα πογκρόμ εναντίον τους στην τσαρική Ρωσία, η υπόθεση Ντρέιφους. Η εκστρατεία κορυφώθηκε με τη συστηματική, βιομηχανικής κλίμακας προσπάθεια εξόντωσής τους στο Ολοκαύτωμα. Υπάρχουν Εβραίοι εν ζωή που θυμούνται φύλακες Ες Ες να τους φωνάζουν. Ορισμένοι έχουν ακόμη αριθμούς-τατουάζ στο δέρμα τους. «Αυτό που άλλαξε μετά το Ολοκαύτωμα είναι η δυνατότητά μας να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας μόνοι μας», διακηρύσσει ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου και μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί έχει απήχηση. Η υπερβολικά πρόσφατη μνήμη του θαλάμου αερίων ενισχύει την άποψη ότι το Ισραήλ ουδέποτε μπορεί να είναι υπερβολικά ισχυρό και ότι ο λαός του ποτέ δεν θα γίνει καταπιεστής.
Οταν σκοτώνονται οι Παλαιστίνιοι, λέει η εκπρόσωπος ισραηλινής ανθρωπιστικής οργάνωσης, Σαρίτ Μικαελί, «οι Ισραηλινοί δεν αρνούνται ότι πράγματι σκοτώθηκαν, απλώς έχουν κάνει μία πνευματική διεργασία, κατά την οποία οι παλαιστινιακοί θάνατοι αποδίδονται στους ίδιους». Οι κάτοικοι της Γάζας ομογενοποιούνται ως υποστηρικτές της Χαμάς, αν και οι περισσότεροι δεν είχαν καν δικαίωμα ψήφου όταν εξελέγη η οργάνωση το 2006, νομιμοποιώντας τη συλλογική τιμωρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου