Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΕπίσης κλείνουν 40 χρόνια από την πτώση της φασιστικής Δικτατορίας (1967 – 1974).
Σωστά λέγεται ότι τα πρώτα 30 μεταπολεμικά χρόνια (1944 – 1974) είναι χρόνια μεγάλης ανωμαλίας με ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις, εμφύλιο πόλεμο και εσωτερική πολιτική καταπίεση (δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένοι και εξόριστοι – πολιτικές δολοφονίες – χωλός κοινοβουλευτισμός και συνωμοσίες της Βασιλικής Αυλής κλπ). Ενώ μετά το 1974 υπήρξε σαφώς ομαλότερο πολιτικό κλίμα. Όμως, και στα 40 χρόνια (1974 – 2014) δεν λύθηκε το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, ενώ η Ελλάδα υπέστη βαρύτατη οικονομική καθυστέρηση.
ΙΟΥΛΗΣ 1974 – ΔΑΚΡΥΑ ΛΥΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Ο δικτάτορας Δ. Ιωαννίδης ήταν σκληρός και απάνθρωπος στην αντιμετώπιση των αντιπάλων του. Αυτός με τους ανθρώπους του οργάνωσαν τα χειρότερα βασανιστήρια. Έφτασαν να βασανίζουν απάνθρωπα δεξιούς βασιλόφρονες αξιωματικούς του στρατού, όταν τους θεωρούσαν επικίνδυνους για τη Χούντα.
Ο Ιωαννίδης ήταν βέβαια φανατικός αντικομμουνιστής και θεωρούσε «μεγάλους συμμάχους» τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είχε, όμως, παιδαριώδεις εθνικιστικές εμμονές.
Ο Χ. Κίσσινγκερ (ΥΠΕΞ των ΗΠΑ) μισούσε τον Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο, ο οποίος ήταν κεντρώος αστός αλλά στηριζόταν και από την Αριστερά (ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ) και ήθελε καλές σχέσεις με τη Μόσχα.
Ο Κίσσινγκερ τον αποκαλούσε «Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου» και ήθελε την ανατροπή του, ίσως και τη δολοφονία του.
Χρησιμοποίησε τον ημιπαράφρονα Ιωαννίδη, ο οποίος πίστευε ότι με την εξόντωση του Μακάριου θα … ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα (αφού πάρουν και οι Τούρκοι το αντάλλαγμά τους).
Στις 15 Ιούλη 1974 (ημέρα Δευτέρα
),
οι ελληνικές δυνάμεις της Κύπρου, που ελέγχονταν από την Χούντα,
κατέβασαν τα τανκς. Άρχισαν μάχες στη Λευκωσία. Ο Πρόεδρος Μακάριος
κατάφερε να διαφύγει στην Πάφο και από εκεί στο εξωτερικό. «Πρόεδρος»
διορίστηκε ο φανατικός αντικομμουνιστής και εθνικιστής της ακροδεξιάς Ν. Σαμψών, που θεωρείτο εκτελεστής.Ο Κίσσινγκερ ήθελε «νόμιμη» διχοτόμηση και έστειλε στην περιοχή τον υφυπουργό Εξωτερικών Σίσκο. Όταν ο Σίσκο συναντήθηκε με τον Ιωαννίδη, αυτός του μιλούσε για το… Βυζάντιο και την ελληνική Κωνσταντινούπολη. Ο Σίσκο τον χαρακτήρισε ιδιόρρυθμο «που ζει στον κόσμο του».
Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ετζεβίτ έκανε το χατίρι του τουρκικού κατεστημένου και άρχισε την εισβολή στην Κύπρο το ξημέρωμα του Σαββάτου 20 Ιούλη 1974.
Η Χούντα της Ελλάδας κήρυξε επιστράτευση, η οποία έγινε με τεράστια κενά και μεγάλη αταξία – ουσιαστικά γελοιοποιήθηκε. Ο δικτάτορας Ιωαννίδης κραυγάζει ότι οι ΗΠΑ τον ξεγέλασαν και ζητά την Κυριακή
21 Ιούλη 1974 να κηρύξει η Ελλάδα τον πόλεμο στην Τουρκία. Αυτό ήταν το
μοιραίο βήμα: η ηγεσία του Ελληνικού Στρατού, πιστή στις ΗΠΑ και το
ΝΑΤΟ, διαφώνησε ανοιχτά με τον Ιωαννίδη και ο Κίσσινγκερ προεξόφλησε την
«αλλαγή». Ο Ιωαννίδης θα μείνει πάνω από 30 χρόνια στη φυλακή, όπου και πέθανε.Στο μεταξύ, οι Τούρκοι βομβάρδιζαν ανηλεώς τη Κύπρο και κατέλαβαν την Κερύνεια.
ΙΟΥΛΗΣ 1974 – ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Ο Κίσσινγκερ, αφού χρησιμοποίησε ως «χρήσιμο ηλίθιο» του Ιωαννίδη, κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα μιας ελεγχόμενης αλλαγής.
Το βράδυ της 21ης Ιούλη 1974 φήμες κυκλοφορούσαν στην Αθήνα, που εντάθηκαν το πρωί της 22ης Ιούλη: ο Στρατηγός Ντάβος, Διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού, κατέρχεται στην Αθήνα για να ρίξει την Χούντα. Οι χουντικοί κάνουν την τελευταία τους διάψευση (εφ. «Ελεύθερος Κόσμος», Τρίτη 23 Ιούλη 1974, κύριο άρθρο με τίτλο: «Αι τερατώδεις διαδόσεις»).
Το ίδιο μεσημέρι (23 Ιούλη) άρχισαν οι διαπραγματεύσεις της ηγεσίας του στρατού με την αστική πολιτική ηγεσία (Κανελλόπουλος, Μαύρος, Αβέρωφ κλπ). Στις 7:30 το απόγευμα το ραδιόφωνο αναγγέλει το γεγονός της «μετάβασης». Γίνεται πανζουρλισμός. Δεκάδες χιλιάδες λαού πανηγυρίζουν στους δρόμους την πτώση της Χούντας.
Με παρέμβαση του Αβέρωφ ματαιώνεται η πρωθυπουργοποίηση Κανελλόπουλου και καλείται ο Καραμανλής από το Παρίσι, που ορκίζεται πρωθυπουργός τα ξημερώματα της 24ης Ιούλη.
Την ίδια μέρα, ο χουντικός «Ελεύθερος Κόσμος» κάνει στροφή 180 μοιρών (εφ. «Ελεύθερος Κόσμος», Τετάρτη 24 Ιουλίου, κύριο άρθρο με τίτλο: «Η μόνη λύσις: Καραμανλής»). Την ίδια μέρα επανεκδίδεται η «Αθηναϊκή», την Κυριακή
4 Αυγούστου η «Αυγή», μετά 7 ½ χρόνια και στις 25 Σεπτέμβρη βγαίνει ο «Ριζοσπάστης» μετά από 27 χρόνια!Η Χούντα έπεσε. Ο (αστικός) κοινοβουλευτισμός αποκαταστάθηκε. Πέρασαν 40 χρόνια από τότε και είναι αναγκαίος ένας απολογισμός.
40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ – ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Στα 40 χρόνια που πέρασαν έγιναν σοβαρές διεθνείς αλλαγές: Διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας – Οικονομική παρακμή της Δύσης – Ραγδαία βιομηχανική άνοδος της Λ.Δ. Κίνας – Υπολογίσιμη ισχυροποίηση της Ινδίας – Αύξηση 2 ½ φορές του μουσουλμανικού πληθυσμού παγκοσμίως.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα η Ρωσία
του Πούτιν ανασυντάχθηκε οικονομικά και στρατιωτικά. Παραμένει η μία
από τις δύο πυρηνικές και διαστημικές υπερδυνάμεις και είναι η μόνη χώρα
που μπορεί να καταστρέψει τη Δύση σε έναν γενικευμένο πυρηνικό πόλεμο.
Αυτό συγκρατεί τους πιο φανατικούς πολεμοχαρείς της Δύσης στις σκέψεις
τους για έναν «προληπτικό» πυρηνικό πόλεμο εναντίον της Ανατολής.Σήμερα, η Ρωσία δημιουργεί σιγά – σιγά μια γιγαντιαία παγκόσμια συμμαχία (ρωσικό μπλοκ – ΛΔ Ασίας – Ινδία – μεγάλο μέρος της Λατινικής Αμερικής και Αφρικής) ώστε σε λίγα χρόνια η Δύση να ηττηθεί οικονομικο-πολιτικά.
Στην Ανατολική Συμμαχία το κράτος παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομία, αν και οι καπιταλιστές ολιγάρχες πιέζουν συνεχώς. Ειδικά στις ΛΔ της Ασίας, ο κρατισμός είναι ο κυρίαρχος στη βιομηχανία αλλά και στο τραπεζικό σύστημα.
Το 1974 η Κίνα είχε μόλις 27.000.000 τόννους χάλυβα, δηλαδή το 4% της παγκόσμιας παραγωγής, ενώ οι ΗΠΑ είχαν το 18% – 20% και η Δυτική Γερμανία το 7% (βιβλίο Αλκίνοου Μάζη: «Γεωγραφία Β’ Λυκείου», έκδοση 1980, σελ. 63). Σήμερα η Κίνα έχει το 47% – 50% της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα, οι ΗΠΑ γύρω στο 7% – 8% και η Ενωμένη Γερμανία το 3%. Η Δύση είναι ολοφάνερα σε παραγωγική παρακμή.
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η Ελλάδα, σαν τμήμα της καπιταλιστικής Δύσης, ακολούθησε την γενική πορεία παραγωγικής παρακμής της Δύσης μετά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις 1973 – 1974 και 1979 – 1982.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα το 1959 – 1973 είχε υψηλή ανάπτυξη με ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ 7% – 8% και κάποιες χρονιές παραπάνω. Στα χρόνια αυτά η ελληνική βιομηχανία τριπλασιαστικέ ή τετραπλασιάστηκε. Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα παρέμεινε στο Β’ Κόσμο και απείχε πάρα πολύ στο βιομηχανικό επίπεδο από τις χώρες του Βορρά: Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Σουηδία, Νορβηγία, Βρετανία, Γαλλία.
Το 1974 – 1979 ο ρυθμός ανάπτυξης της Ελλάδας έπεσε στο 4% – 5% και στα τελευταία 35 χρόνια (1979 – 2014) το ΑΕΠ της Ελλάδας αυξάνεται 1,2% ετησίως και η βιομηχανική παραγωγή παραμένει στάσιμη.
Η Ελλάδα ποτέ δεν μπόρεσε να προσεγγίσει το επίπεδο βιομηχανικής ανάπτυξης του ευρωπαϊκού Βορρά. Με την ένταξη στην ΕΟΚ υπήρξε απόκλιση μεταξύ Ελλάδος – Γερμανίας στη βιομηχανία.
Βέβαια σε όλη τη Δύση έχουμε σοβαρή πτώση των ρυθμών ανάπτυξης: π.χ. στην Ιταλία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στα 25 χρόνια 1989 – 2014 το ΑΕΠ έχει ετήσια αύξηση λιγότερο από 1%.
Ακόμη και στις ΗΠΑ η αύξηση του ΑΕΠ τα τελευταία 35 χρόνια δεν ξεπέρασε το 2,4% ετησίως, ενώ διογκώθηκε το δημόσιο χρέος. Ίδια είναι η κατάσταση και στην Βρετανία, όπου η παραγωγή χάλυβα σήμερα (2014) είναι μικρότερη από εκείνη του 1974!
Αλλά και στην Ενωμένη Γερμανία (το καμάρι του Αδώνιδος) στα τελευταία 25 χρόνια η αύξηση του ΑΕΠ είναι μικρότερη από 1,5% ετησίως.
Αυτά τα στοιχεία καταρρίπτουν την προπαγάνδα και των φιλοχουντικών και των νεοφιλελεύθερων. Οι χουντικοί ισχυρίζονται ότι η ελληνική οικονομία ανέβαινε επί χούντας, επειδή υπήρχε… η χούντα. Όμως, τότε (1970 – 1971 – 1972) ανέβαιναν ταχύτατα και η Δυτ. Γερμανία και η Ιταλία και η Ιαπωνία, που είχαν κοινοβουλευτισμό. Μετά το 1979 – 1980 οι ρυθμοί ανάπτυξης γκρεμίστηκαν σε όλη τη Δύση, με διαφοροποιήσεις βέβαια ανα χώρα.
Οι νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι για την οικονομική κατάπτωση της αστικής Ελλάδας φταίνε οι συνδικαλιστές, οι απεργίες, η … μαρξιστική προπαγάνδα, ο … Ανδρέας Παπανδρέου και η … «σοβιετική Ελλάδα».
Καλά στην ιμπεριαλιστική Γερμανία, ο Κολ, ο Σρέντερ και η Μέρκελ είναι «σοβιετικοί»; Πως γίνεται ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του γερμανικού ΑΕΠ το 1989 – 2014 να είναι το 1/3 εκείνου της Ανατ. Γερμανίας του Χόνεκερ;
Η οικονομική παρακμή της αστικής Ελλάδας είναι τμήμα της γενικότερης παρακμής της Δύσης. Βέβαια, ο εξαρτημένος χαρακτήρας της Ελλάδας κάνει την κρίση πιο οδυνηρή π.χ. στον τομέα της βιομηχανίας. Η ελληνική βιομηχανία το 1974 – 2014 ίσως ανέβηκε κατά 35% – 40%, ενώ το ίδιο διάστημα η βιομηχανία της Λ.Δ. Κίνας αυξήθηκε κατά 4.000% και πάνω (100 φορές περισσότερο).
Ο μόνος τομέας που αναπτύχθηκε γρήγορα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα είναι ο τουρισμός. Το 1974 ήρθαν 2.000.000 τουρίστες, ενώ για φέτος (2014) οι τουρίστες ίσως φτάσουν τα 20.000.000.
Αντίθετα, πολύ αρνητικό γεγονός για την Ελλάδα είναι η τεράστια αύξηση των χρεών: Στις 31/12/2013 το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας έφτανε τα 417 δισ. ευρώ (554 δισ. δολάρια), ενώ το εξωτερικό χρέος της Αργεντινής ήταν μόνο 125 δισ. δολάρια (εφ. «KONTRA NEWS
», 30/5/14).Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η Αργεντινή έχει 3 ½ φορές τον πληθυσμό της Ελλάδας, ο κάθε Έλληνας χρωστά στους ξένους 15 φορές περισσότερα απ’ ότι χρωστά ο κάθε Αργεντίνος!
Κι όμως, ο Αντ. Σαμαράς και τα ΜΜΕ χλευάζουν συνεχώς την Αργεντινή και υποστηρίζουν τα αδίσταχτα funds που επιδιώκουν την χρεωκοπία της, με τη βοήθεια των αμερικανικών δικαστηρίων.
ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Υπάρχει ένα μειονέκτημα στην αντιμνημονιακή δράση της Αριστεράς. Δεν χτυπά «γεωστρατηγικά» τους μνημονιακούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την Μέρκελ και την νεοφιλελεύθερη γραμμή αλλά δηλώνει σεβασμό στην ευρωζώνη και στην Δύση γενικότερα. Πιστεύει ότι η Μέρκελ θα υποχωρήσει μετά από π’ιεση του Ευρωπαικού Νότου και θα χαριστούν χρέη. Αλλά η γερμανική μεγαλοαστική τάξη έχει άλλους προσανατολισμούς και δεν θέλει να «μαλακώσει». Ας δούμε τι γίνεται με την Ουκρανία: Αν και η Γερμανία χάνει και αυτή από την σύγκρουση με την Ρωσία
, ωστόσο δεν έχει διάθεση για συμβιβασμό με την Ρωσία, γιατί έχει μεσοπρόθεσμους επιθετικούς στόχους.Οι νεοφιλελεύθεροι γενικά επιδιώκουν την σύγκρουση ακόμα και αν χάνουν βραχυπρόθεσμα γιατί πιστεύουν ότι ο φανατισμός τους θα τους επιτρέψει να νικήσουν τους αντιπάλους τους. Ετσι σκέφτονταν και οι φασίστες και συνετρίβησαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Οι ντόπιοι νεοφιλελεύθεροι χαίρονται με την σκληρή στάση της Γερμανίας γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα μπορέσουν να καταφέρουν βαρύ χτύπημα στο λαικό κίνημα της Ελλάδας. Ο Α. Σαμαράς περιφρονεί και εχθρεύεται την Αριστερά και δεν το κρύβει, ενώ πιστεύει ότι ο λαός «ξεσάλωσε» μετά το 1974 και ήρθε η ώρα να τον «μαντρώσουν».
Το ΚΚΕ έχει μια αριστερίστικη τακτική, που κάνει σοβαρή ζημιά. Καταγγέλλει γενικά τους καπιταλιστές και την ΕΕ, αρνείται όμως να μιλήσει για την οικονομική ήττα της αστικής Ελλάδας μετά το 1979- 80.
Παλιότερα (1974-87) το ΚΚΕ είχε ξεκάθαρη θέση ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις βάσεις και πίεζε το ΠΑΣΟΚ να πάει αριστερότερα. Η κυκλοφορία του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ανέβαινε και έφτασε τις 60.000 φύλλα το 1985.
Τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ έχει υποτιμήσει τον αντινατοικό – αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και το ευρύτερο δημοκρατικό κίνημα. Επίσης υπάρχει υπερτίμηση της ισχύος της Δύσης και μια μοιρολατρεία στις αναλύσεις.
Παρ΄ότι ο Σαμαράς προωθεί φανατικά δεξιά στελέχη όπως τον Αδωνι που κραυγάζει δημόσια: «μισώ τους κομμουνιστές», το ΚΚΕ μάλλον αδιαφορεί για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. (δηλαδή «ας είναι ξανά ο αντικομμουνιστής Α. Σαμαράς! Τι σημασία έχει;»).
Σίγουρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ρεφορμιστικές διαθέσεις. Αποδέχεται το ευρώ, άρα και την νεοφιλελεύθερη πολιτική που το συνοδεύει. Υποβαθμίζει πολύ την βαθιά οικονομική αποτυχία της ευρωζώνης.
Παρ’ όλα αυτά, μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε σύγχυση στην Αντίδραση, θα προκαλούσε εκνευρισμό στους νεοφιλελεύθερους κύκλους, θα δυσαρεστούσε πολύ το Βερολίνο. Εξάλλου η συνδικαλιστική δράση θα είχε σαφώς περισσότερες δυνατότητες, ενώ η σημερινή κυβέρνηση ουσιαστικά όλες τις απεργίες τις βγάζει παράνομες. Ο Γ. Δημητρόφ, μιλώντας στο 7ο συνέδριο της Κομιντέρν το 1935, έλεγε ότι οι κομμουνιστές δεν είναι αδιάφοροι για την μορφή του αστικού καθεστώτος που υπάρχει σε μια χώρα, εάν δηλαδή αφήνει έστω και ψαλιδισμένα τα δημοκρατικά δικαιώματα ή εάν εφαρμόζει ανοιχτή φασιστική δικτατορία.
Τέλος είναι απαράδεκτο στις τηλεοπτικές συζητήσεις η Αριστερά να αφήνει αναπάντητες τις ανοησίες των νεοφιλελεύθερων για την …αποτελεσματικότητα των ιδιωτικοποιήσεων. Το άθλιο μνημόνιο ήρθε μετά 20 χρόνια συνεχών ιδιωτικοποιήσεων και ζητά νέες ιδιωτικοποιήσεις! Η ανεργία στην Ελλάδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έφτασε το 27% και το συνολικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) εφταπλασιάστηκε στα τελευταία 35 «ευρωπαικά» χρόνια.. Και όμως η νεοφιλελεύθερη αντίδραση ψευδολογεί συνεχώς ότι φταίει η (ανύπαρκτη) «σοβιετική Ελλάδα»
Η αριστερά στην Ελλάδα πρέπει να κατανοήσει ότι η μεγαλοαστική τάξη και οι ξένοι φίλοι της στις Βρυξέλλες είναι αδίστακτοι. Και να πράξει ανάλογα…
Πηγή:http://www.iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου