Το Δεκέμβριο του 2012 ένα δικαστήριο των ΗΠΑ απέδειξε ότι η τράπεζα HSBC είχε ξεπλύνει δισεκατομμύρια δολάρια που προέρχονταν από εμπόριο ναρκωτικών. Εν τούτοις με την ίδια δικαστική απόφαση η ίδια η HSBC κρίθηκε ότι δεν ήταν ένοχη για ξέπλυμα χρήματος. Μάλιστα δενκρίθηκε ένοχο ούτε και κανένα από τα στελέχη της.
Ακολούθησαν έντονες αντιδράσεις. Στις ΗΠΑ η Elizabeth Warren, γερουσιαστής Μασαχουσέτης,σφυροκόπησε τους ελεγκτές της Ομοσπονδιακής Τράπεζας με ερωτήσεις σε μια ακρόαση της ειδικής επιτροπής της Γερουσίας για τις τράπεζες.
“Κανένας δεν οδηγήθηκε σε δίκη. Από κανέναν δεν αφαιρέθηκε η άδεια παροχής τραπεζικών υπηρεσιών, και καμία επιτροπή δεν εξέτασε το ενδεχόμενο να απαγορευτούν οι δραστηριότητες της HSBC στις ΗΠΑ.”
Πράγμα αρκετά εξοργιστικό, ιδίως καθώς το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με εκθέσεις αρμόδιων τμημάτων της Γερουσίας και του υπουργείου Δικαιοσύνης, η HSBC
“απέφυγε να καταγράψει κινήσεις εμβασμάτων συνολικού ύψους άνω των 670 δις δολλαρίων που πραγματοποιήθηκαν ηλεκτρονικά, και επίσης άνω των 9,4 δις δολλαρίων για συναλλαγές σε μετρητά μέσω της HSBC στο Μεξικό, από το 2006 ως τουλάχιστον το 2009”.Επιπλέον,
“η HSBC Μεξικού διατηρούσε ένα παράρτημα στις νήσους Κέυμαν, χωρίς γραφεία και χωρίς καθόλου προσωπικό, το οποίο όμως διαχειριζόταν 50.000 λογαριασμούς πελατών και 2,1 δισεκατομμύρια δολλάρια το 2008.”Ποιοί το γνώριζαν αυτό στην τράπεζα; Στοιχεία από άλλες έρευνες για τις δραστηριότητες της HSBC αποκάλυψαν ότι
“ανώτερα τραπεζικά στελέχη υπήρξαν συνεργοί σε αυτές τις παράνομες δραστηριότητες“.Το ερώτημα
Διόλου περίεργο λοιπόν ότι η γερουσιαστής Ουώρρεν έφτασε να ρωτήσει,
“Λοιπόν… τι παραπάνω χρειάζεται τελικά; Πόσα δισεκατομμύρια δολλάρια πρέπει να ξεπλύνει μια τέτοια τράπεζα για τους εμπόρους ναρκωτικών, και πόσες εντολές οικονομικών κυρώσεων πρέπει να παραβιάσει, ώσπου να βρεθεί κάποιος για να εξετάσει μήπως θα πρέπει να τήν κλείσουμε;”Πράγματι, τι παραπάνω χρειάζεται;
Στη Βρετανία διαπιστώθηκε πως τον ίδιο καιρό που ξεπλένονταν αυτά τα χρήματα, διευθύνων σύμβουλος της HSBC, το 2003, και εν συνεχεία πρόεδρός της από το 2006, ήταν ο λόρδος Γκρην, ο σημερινός Υπουργός Εμπορίου της Βρετανίας. Προφανώς λοιπόν το βρετανικό κατεστημένο δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να βρει την αλήθεια για την HSBC.
Το ερώτημα της Ουώρρεν, “τι παραπάνω χρειάζεται;”, απαντήθηκε εντέλει από τον ίδιο τον Γενικό Εισαγγελέα των ΗΠΑ, τον Μάρτιο του 2013. Τότε ο Eric Holder δήλωσε στην Ομοσπονδιακή Δικαστική Επιτροπή πως το Υπουργείο Δικαιοσύνης αποφάσισε να μην ασκήσει καμία ποινική δίωξη σε βάρος της HSBC, επειδή,
“ανησυχούμε πως το μέγεθος κάποιων τέτοιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών αποδεικνύεται τελικά τόσο μεγάλο, ώστε είναι δύσκολο να τους ασκήσουμε δίωξη, καθώς υπάρχουν ενδείξεις πως αν τυχόν αυτοί οι οργανισμοί διωχθούν, αν απαγγελθούν εγκληματικές κατηγορίες εναντίον τους, τότε θα υπάρξει αρνητικός αντίκτυπος στην εθνική, ή ίσως ακόμη και στην παγκόσμια οικονομία”.Το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης λοιπόν αισθάνθηκε πως δεν μπορούσε να καταδιώξει ποινικά τη συγκεκριμένη τράπεζα, επειδή μια ποινική της καταδίκη θα σήμαινε πως η τράπεζα θα έχανε την άδεια λειτουργίας της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θα την κατέστρεφε οικονομικά, και μαζί με αυτήν και μια σειρά άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, στα οποία η τράπεζα βασίζεται για να αγοράζουν τα χρέη της και τα επενδυτικά της προϊόντα. Ιδρυμάτων που θα αναγκάζονταν δηλαδή να διακόψουν τις συναλλαγές μαζί της, αν τυχόν η τράπεζα κηρυσσόταν ένοχη.
Έτσι λοιπόν, η επίσημη απάντηση του παντοδύναμου Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ στο ερώτημα της γερουσιαστή Ουώρρεν είναι πως ναι μεν η HSBC ξέπλυνε χρήματα, αλλά απλούστατα είναι πολύ μεγάλη για να διωχθεί. Η τράπεζα και το ανώτερό της προσωπικό βρίσκονταν και εξακολουθούν να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Μπορούν να τους επιβληθούν πρόστιμα, αλλά όχι και να διωχθούν ποινικά. Η πραγματική απάντηση στο ερώτημα της γερουσιαστή Ουώρρεν, “τι παραπάνω χρειάζεται;”, είναι πως δεν πρέπει να κάνει κανείς τέτοιες ερωτήσεις.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι ότι δεν βρέθηκαν αποδείξεις, ή ότι τα οικονομικά εγκλήματα της τράπεζας ήταν εξαιρετικά περίπλοκα, ή ότι δεν μπορούσαν να βρεθούν εκείνοι που τα γνώριζαν, ή ότι στάθηκε αδύνατο να αποδειχθεί ο δόλος τους. Ούτε είναι το ζήτημα ότι δεν αποδείχθηκε η ενοχή του ενός ή του άλλου προσώπου. Είναι ότι υπάρχει μια νέα κατηγορία χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων τα οποία, όπως αποφάσισαν για λογαριασμό μας κάποιοι νομοθέτες και κάποιοι εισαγγελείς, τώρα πια βρίσκονται υπεράνω του νόμου. Είναι αυτά που ονομάζονται G-SIFI (Globally, Systemically Important Financial Institutions, Παγκόσμια Συστημικά Σημαντικά Οικονομικά Ιδρύματα), ή G-SIB, δηλαδή Παγκόσμια Συστημικά Σημαντικές Τράπεζες (Globally Systemically Important Banks).
Μάλλον δεν έχουμε ακόμα αναλογιστεί πόσο τεράστιες συνέπειες έχει αυτή η απόφαση που κάποιοι άλλοι πήραν για λογαριασμό μας, ότι δηλαδή τα G-SIFI είναι υπεράνω του νόμου. Ωστόσο, μπορούμε από κάπου να ξεκινήσουμε.
Η λίστα των τραπεζών
Όλοι και όλες γνωρίζουμε πως η HSBC δεν είναι η μόνη τράπεζα που είναι τόσο μεγάλη, ώστε να μην μπορεί να διωχθεί ποινικά. Στην πραγματικότητα υπάρχει μία ολόκληρη λίστα από τέτοιες τράπεζες. Πρόκειται για τις εξής:
Ο κατάλογος αυτός αποφασίζεται από το FSB (Financial Stability Board, Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με έδρα τη Βασιλεία της Ελβετίας) και ανανεώνεται κάθε χρόνο.
Το FSB είναι ένας νέος διεθνής φορέας.Αποτελείται από εκπροσώπους των κεντρικών τραπεζών, των ρυθμιστικών αρχών του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και του Υπουργείου Οικονομικών καθενός από τα είκοσι πέντε κράτη μέλη του. Περιλαμβάνει επίσης εκπροσώπους της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (Bank of International Settlements, BIS), της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Και ακόμη εκπροσώπους της Επιτροπής της Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία (τμήμα της BIS), της Επιτροπής για το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα (ένα ακόμη τμήμα της BIS), της Επιτροπής για τα Συστήματα Πληρωμών και Διακανονισμών (άλλο ένα τμήμα της BIS), της Διεθνούς Ένωσης Εποπτικών Αρχών Ασφάλισης, του Συμβούλιου Διεθνών Λογιστικών Προτύπων, και του Διεθνούς Οργανισμού Επιτροπών Κεφαλαιαγοράς. Από ποιούς θεσμούς προέρχονται τα μέλη όλων των παραπάνω διεθνών φορέων; Ναι, το μαντέψατε! Όλα τους προέρχονται από τις μεγάλες τράπεζες. Και πόσες Κεντρικές Τράπεζες μπορείτε να σκεφτείτε οι οποίες να μη στελεχώνονται και να μη διοικούνται από τραπεζίτες που ανήκαν προηγουμένως στις Μεγάλες Τράπεζες;
Πείτε μου λοιπόν τώρα, ποιος πραγματικά στελεχώνει το FSB και τίνων την κοσμοαντίληψη και τα συμφέροντα στ’ άλήθεια εκπροσωπεί αυτός ο νέος φορέας; Και ύστερα αναλογιστείτε ότι ακριβώς αυτοί οι τραπεζίτες αποφασίζουν ποιος θα είναι και ποιός δεν θα είναι υπεράνω του νόμου.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν σήμερα είκοσι οχτώ τράπεζες οι οποίες βρίσκονται επισήμως υπεράνω του νόμου, και δεν πρόκειται να διωχθούν ποινικά ό,τιδήποτε και αν κάνουν. Θυμηθείτε πως δεν το λέω εγώ αυτό. Το λέει το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης. Και δεν είναι μόνον αυτές οι είκοσι οχτώ τράπεζες, αλλά και όλα τα ανώτερα στελέχη τους, και πρώτα πρώτα όλοι τους οι πρόεδροι και όλα τα μέλη των διοικητικών τους συμβουλίων. Γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταδικαστεί ποινικά ένας τραπεζίτης μιας τράπεζας, η οποία δεν μπορεί να κριθεί ένοχη για κανένα έγκλημα. Θα μπορούσαμε λοιπόν τώρα να συντάξουμε κι έναν κατάλογο προσώπων που είναι επίσης, τουλάχιστον όσον αφορά τις οικονομικές και επαγγελματικές τους δοσοληψίες, υπεράνω του νόμου. Μπορούν δηλαδή αυτά τα πρόσωπα να κάνουν πράγματα που αν τα κάνατε εσείς κι εγώ θα καταλήγαμε στη φυλακή. Πώς σας φαίνεται αυτό;
Παρεμπιπτόντως, φέτος τον Απρίλιο δημοσιεύεται και ένας νέος κατάλογος, των Παγκόσμια Συστημικά Σημαντικών Ασφαλιστών (Globally, Systemically Important Insurers, G-SII). Και αυτοί επίσης θα βρίσκονται υπεράνω του νόμου.
Περιουσίες υπεράνω του νόμου
Όταν λέμε πως μια τράπεζα βρίσκεται υπεράνω του νόμου, πρέπει να θυμόμαστε πως αυτό σημαίνει αφενός πως συγκεκριμένοι άνθρωποι βρίσκονται υπεράνω του νόμου (τουλάχιστον ως προς το πώς κερδίζουν χρήματα) και αφετέρου πως τα περιουσιακά στοιχεία της τράπεζας βρίσκονται επίσης υπεράνω του νόμου. Επομένως αν μια τράπεζα κάνει κάποια πράγματα που είναι παράνομα αλλά κερδοφόρα –όπως, ας πούμε, αν ξεπλύνει μερικά δισεκατομμύρια ώστε να τα χρησιμοποιήσει κατόπιν ως κεφάλαιο για να δώσει δάνεια, ή ίσως για να τα παίξει στο χρηματιστήριο- και αν παρανομώντας έτσι αποκομίζει υπερκέρδη για τους μετόχους και το προσωπικό της, πρέπει να έχουμε κατά νου πως και όλα αυτά τα κέρδη της βρίσκονται επίσης υπεράνω του νόμου.
Εφόσον λοιπόν η τράπεζα και το ανώτερο προσωπικό της βρίσκονται υπεράνω του νόμου, και η παρανομία είναι για αυτούς οικονομικά συμφέρουσα, τότε συμβαίνουν τα εξής δυο πράγματα: α) κανένας από όλους αυτούς δεν έχει συμφέρον να αρνηθεί να παραβιάσει τον νόμο, και β) μέτοχοι και μεγαλοστελέχη επωφελούνται άμεσα από την παρανομία. Αποκομίζουν δηλαδή περισσότερα κέρδη αν κινηθούν παράνομα, ή αν επενδύουν σε μια τράπεζα η οποία παραβιάζει τον νόμο. Μάλιστα έχουν συμφέρον να διασφαλίσουν πως αυτή ακριβώς η κατάσταση θα συνεχίζεται.
Έχουμε λοιπόν δυο ερωτήσεις τώρα. Πρώτον, για τίνων τον πλούτο μιλάμε, και δεύτερον, πόσος είναι αυτός ο πλούτος;
Ξεκινάμε από τη δεύτερη ερώτηση. Πρόκειται άραγε για μεγάλο πρόβλημα;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μετρηθεί πόσος είναι αυτός ο πλούτος που βρίσκεται υπεράνω του νόμου. Δεν κοινοποιούνται βέβαια τα σχετικά στοιχεία στο σύνολό τους, και ούτε όλες οι τράπεζες δημοσιεύουν τους ισολογισμούς τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Άρα μοιραία οι αριθμοί που παραθέτω παρακάτω δεν αποτελούν κανένα απόλυτο ή άμεσο μέτρο του πλούτου για τον οποίο μιλάμε, είναι όμως ένας καλός δείκτης του όγκου των κεφαλαίων που σήμερα βρίσκονται ουσιαστικά υπεράνω του νόμου. Κεφαλαίων δηλαδή τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για παράνομες ενέργειες, αλλά τελικά η τράπεζα στην οποία ανήκουν δεν θα διωχθεί ποινικά, και ούτε πρόκειται να θιγούν πραγματικά τα κέρδη της, ακόμα κι αν τύχει κάποτε να εισπράξει κανένα πρόστιμο.
Ακολουθεί ο κατάλογος με τα συνολικά περιουσιακά στοιχεία αυτών των τραπεζών. Οι αριθμοί που δίνω προέρχονται κυρίως από το Banker’s Almanac και συμπληρώνονται με ορισμένους από τη Βικιπαίδεια. Μας δίνουν μια ιδέα για το πόσος πλούτος βρίσκεται υπεράνω του νόμου, ακριβώς επειδή ανήκει σε τράπεζες οι οποίες είναι υπεράνω του νόμου.
Τράπεζα Περιουσιακά στοιχεία
Citi $ 1.2 Τρις
Deutsche $2.8 Τρις
HSBC $1.2 Τρις
JP Morgan Chase $1.8 Τρις
Barclays $2.4 Τρις
BNP Paribas $2.5 Τρις
Bank of America $1.45 Τρις
Bank of NY Mellon (όχι σύνολο περιουσιακών στοιχείων, αλλά περιουσιακά στοιχεία που διαχειρίζεται αυτή η τράπεζα) $1.4 Tρις
Credit Suisse $1.08 Τρις
Goldman Sachs $0.92 Τρις
Mitsubishi IFJ FG $1.9. Τρις
Morgan Stanley $0.74 Τρις
RBS $2.2 Τρις
UBS $1.5. Τρις
Bank of China $1.87. Τρις
BBVA $0.77 Τρις
Group BPCE $1.4. Τρις
Credit Agricole $2.23 Τρις
ING Bank $1.2. Τρις
Mizuho Bank $0.91 Τρις
Nordea $0.92 Τρις
Santander $1.6. Τρις
Soc Gen. $1.53. Τρις
Standard Chartered $0.599 Τρις
State Street (Περιουσιακά στοιχεία υπό διαχείριση) $2.01 Tρις
Sumitomo Mitsui $1.68. Τρις
UniCredit $1.2. Τρις
Wells Fargo $1.16. Τρις
______________________
Σύνολο $42.169 Τρις
Γνωρίζω πως οι αριθμοί αυτοί είναι απλώς ενδεικτικοί, αλλά το τελικό σύνολο των 42 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων είναι, νομίζω, αρκετά γλαφυρό.
Θα προσέξατε ίσως πως υπάρχουν και πολλές τράπεζες που δεν εμφανίζονται σε αυτόν εδώ τον κατάλογο των G-SIFI, ενώ είναι μεγαλύτερες από κάποιες άλλες οι οποίες έμφανίζονται.Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Δύο πράγματα νομίζω. Πρώτα πρώτα, κάποιες τράπεζες βρίσκονται στη λίστα όχι επειδή είναι οι μεγαλύτερες, αλλά επειδή έχουν στη διαχείρισή τους τεράστια περιουσιακά στοιχεία άλλων. Άλλες, όπως η Goldman Sachs, συμπεριλήφθηκαν επειδή έχουν συμβληθεί με κάποιες άλλες τράπεζες για τεράστιου ύψους παράγωγα. Τέλος, κάποιες άλλες λείπουν από τον κατάλογο επειδή η χώρα τους τυχαίνει να μην έχει αρκετή πολιτική ισχύ ώστε να εντάξει σ’ αυτόν περισσότερες τράπεζές της.
Τι σημαίνει μάλιστα τούτο το τελευταίο; Πως υπάρχουν και άλλες μεγάλες τράπεζες οι οποίες, αν κάποτε ανέκυπτε ζήτημα, θα αντιμετωπίζονταν και αυτές ως πολύ μεγάλες για να διωχθούν ποινικά, αλλά ωστόσο δεν συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο που έχουμε σήμερα μπροστά μας. Υπάρχει δηλαδή μια ολόκληρη κατηγορία τέτοιων τραπεζών, που δεν είναι Παγκόσμια Συστημικά Σημαντικές, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι ζωτικής σημασίας για την χώρα στην οποία εδρεύουν ή δραστηριοποιούνται οικονομικά. Πολλές τράπεζες στην Ευρώπη δεν βρίσκονται στον κατάλογο των G-SIFI, αλλά οι κυβερνήσεις τους δεν θα τις αφήσουν ποτέ να καταρρεύσουν ή να διωχθούν ποινικά. Επομένως και αυτές οι τράπεζες βρίσκονται στην πραγματικότητα υπεράνω του νόμου, μολονότι δεν τις βλέπουμε στη λίστα μας.
Για την ώρα ας μείνουμε στο σύνολο των 42 τρις δολλαρίων και κάτι ψιλά, που ανήκουν στις συγκεκριμένες τράπεζες υπεράνω του νόμου (ναι, ξέρω καλά πως μπορούν κάποτε να τους επιβληθούν κάποια πρόστιμα, αλλά αυτά είναι αστεία αν συγκριθούν με τα χρήματα που κερδίζουν αυτές οι τράπεζες παρανομώντας). Μπορεί βέβαια εδώ να αντιτάξει κανείς ότι οι τράπεζες αυτές έχουν και καταθέσεις κάθε λογής απλών ανθρώπων. Πράγματι, αυτό ισχύει. Ωστόσο ο κύριος όγκος αυτών των 42 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων δεν είναι αποταμιεύσεις που μάζεψαν με τον ιδρώτα τους χήρες και ορφανά, ούτε ανήκουν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και εκκλησίες. Είναι χρήματα του πλουσιότερου 1% ή 10%.
Στη Βρετανία, για παράδειγμα, το 40% του πλούτου ανήκει στο 10% του πληθυσμού. Στις ΗΠΑ το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού κατέχει από 81% ως 94% του συνολικού πλούτου. Επομένως το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που διαχειρίζονται όλες αυτές οι τράπεζες, και είναι διαθέσιμα για παράνομες αλλά επικερδείς δραστηριότητες, ανήκει στο πλουσιότερο 10% του πληθυσμού. Και εντελώς συμπτωματικά ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που διευθύνουν τις τράπεζες και στελεχώνουν το FSB (για παράδειγμα, δεν υπάρχουν σ’ αυτό εκπρόσωποι ΜΚΟ εναντίον της εγκληματικότητας, και σίγουρα κανένα μέλος του δεν εκπροσωπεί τα 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι κερδίζουν λιγότερο από 2 δολλάρια την ημέρα) αποφασίζουν ποιος άνθρωπος και ποιά τράπεζα θα βρίσκονται υπεράνω του νόμου. Όλα νοικοκυρεμένα, όλα ταιριαστά.
Απαγορεύεται η διαφωνία
Η ίδια η ιδέα των G-SIFI παραβιάζει τόσο το διεθνές δίκαιο όσο και την κυριαρχία των λαών. Ας φανταστούμε μια μικρή ανυπάκουη χώρα, μία χώρα που εξακολουθεί να πιστεύει στην ισότητα έναντι του νόμου, κι ένα δικαστήριό της ασκεί ποινική δίωξη για κάποιες παρανομίες μέσα στην επικράτεια της χώρας, σε κάποιο G-SIFI. Ας πούμε, στη HSBC. Το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης έχει δηλώσει ήδη πως η τράπεζα αυτή είναι πολύ μεγάλη για να καταδικαστεί. Άραγε οι ΗΠΑ, αλλά και η Βρετανία, θα επιτρέψουν ποτέ σε μια ασήμαντη χώρα, που στο κάτω κάτω διοικείται από κάποιους ξένους, να απειλήσει κάτι που οι ΗΠΑ υποστήριξαν επίσημα πως δεν πρέπει να διασαλευθεί;
Θα επέτρεπαν ποτέ οι ΗΠΑ και η Βρετανία να συμβεί κάτι τέτοιο; Ή μήπως θα ασκούσαν όσο μεγαλύτερη πίεση μπορούσαν; Θα έβρισκαν ή δεν θα έβρισκαν τρόπο για να ματαιώσουν μια δίωξη που θα φοβούνταν πως θα μπορούσε ίσως να απειλήσει τα αμερικανικά συμφέροντα ή τη σταθερότητα της οικονομίας; Κρίνετέ το μόνοι σας.
Αλλά ας υποθέσουμε πως παρ’ όλα αυτά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάτι τέτοιο συμβαίνει. Θα βρισκόμασταν τότε σε μία κατάσταση στην οποία κάποιες χώρες θα έπρεπε να τα βάλουν με ολόκληρο το διεθνές σύστημα. Κάποια κράτη μέλη του ΟΗΕ θα έπρεπε ν’ αρχίσουν να χαρακτηρίζουν δικαστικές αποφάσεις κάποιων άλλων χωρών ανυπόστατες και να μην τις αναγνωρίζουν. Αναλογιστείτε τι θα επακολουθούσε στη συνέχεια.
Για παράδειγμα, μια χώρα θα μπορούσε να καταδικάσει μια τράπεζα που αποδεδειγμένα εγκλημάτησε, αλλά οι υπόλοιπες χώρες θα έπρεπε τότε όχι μόνο να βάλουν το δικαστικό τους σύστημα να αγνοήσει αυτήν τη δικαστική απόφαση της άλλης χώρας, αλλά και να πούνε στους πολίτες τους και στα μέσα ενημέρωσης να αγνοήσουν την καταδίκη, ακόμα κι αν αναγνωρίζουν πως είναι ολότελα δίκαιη. Ακόμη και με σαφή και αδιαμφισβήτητα αποδεικτικά στοιχεία σε βάρος της μιας η της άλλης τράπεζας, εκείνοι που δέχονται τη λογική της λίστας των G-SIFI όσο και την ίδια τη λίστα αναπόφευκτα θα επιμένουν, απειλώντας μάλιστα με διώξεις για συκοφαντική δυσφήμιση, όλος ο κόσμος να αγνοεί τα “αλλοδαπά αποδεικτικά στοιχεία”, και να μην επιτρέπεται μάλιστα να στηριχθεί σ’ αυτά οποιαδήποτε δικαστική κρίση. Φαντάζεστε τι χάος θα ξεσπούσε τότε; Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε πως σε καμία χώρα δεν θα επέτρεπαν να προχωρήσει μια ποινική δίκη της οποίας οι συνέπειες ενδεχομένως θα προκαλούσαν ένα τέτοιο καταστροφικό χάος. Τι θ’ απέμενε τότε από τη λαϊκή κυριαρχία;
Θα είχαμε τότε το ανάποδο απ’ ό,τι συμβαίνει σήμερα. Για την ώρα, δικαστήρια και εθνικές εποπτικές αρχές συνήθως κλείνουν την πόρτα σε διώξεις που ενδέχεται να εμπλέκουν κάποια από τις τράπεζές τους. Είτε αρνούνται να ερευνήσουν την υπόθεση είτε προχωρούν στην “έρευνα” και καταλήγουν πως η ανάμειξη της τράπεζάς τους δεν ήταν σε καμιά περίπτωση εγκληματική, θωρακίζοντάς την έτσι από οποιεσδήποτε κατηγορίες θα μπορούσαν να εκτοξευθούν εναντίον της στο μέλλον. Αυτό ακριβώς συνέβη σε κάποιες υποθέσεις που γνωρίζω, σε τρεις ευρωπαϊκές χώρες.
Με συγχωρείτε αν σας κούρασα με αυτό το μακροσκελές άρθρο. Ωστόσο τα G-SIFI ήρθαν για να μείνουν, και η ύπαρξή τους λειτουργεί ήδη διαβρωτικά για το δικαστικό μας σύστημα. Η διαφθορά κλιμακώνεται, όσο δεν κάνουμε κάτι για αυτό το ζήτημα άμεσα.
Μεταφραση: Λαμπρινα Βετσοπουλου
δημοσιεύτηκε στον ιστοτοπο Golem XIV
Aναδημοσίευση από ilesxi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου