Δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος. Ο
λόγος για Έλληνες επιχειρηματίες που κινούνται, στην αγορά και στην
κοινωνία, με ασύλληπτο τρόπο, γράφει ο Σπύρος Σεραφείμ στο protagon.gr.
Kαι προσθέτει:
Και όταν γράφω ασύλληπτο, κυριολεκτώ. Για να μην πιάσω κάποιον επαγγελματικό χώρο που δεν τον γνωρίζω με ακρίβεια, ας μιλήσω για κάποιους Έλληνες εκδότες που κινούνται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Να, για παράδειγμα, ο άλλος, χτες. Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών ετών με αναστολή, αφού κρίθηκε ένοχος για μη καταβολή χρεών στο δημόσιο, ύψους 208.000 ευρώ. Λεπτομέρεια: Ο επιχειρηματίας… απουσίαζε από το δικαστήριο.
Ένας άλλος πρώην εκδότης, τη βδομάδα που πέρασε, τη μία ημέρα παρουσιαζόταν αυτοβούλως στην Ασφάλεια για τα χρέη που είχε, την επόμενη αφηνόταν ελεύθερος! Λεπτομέρεια: Μέσω της τηλεοπτικής του εκπομπής μετά, έλεγε τον πόνο του και τις περιπέτειές του στους τηλεθεατές – λίγο έλειψε να διοργανωθεί Τηλεμαραθώνιος για να τον στηρίξουμε οικονομικά.
Ένας τρίτος εκδότης, ενώ χρωστάει σε πολλούς ανθρώπους -που δε μιλούν απαραίτητα την ίδια γλώσσα- μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Λονδίνου και Μυκόνου, ενώ τα χρέη του βολοδέρνουν έξω από σπίτια πρώην εργαζομένων του και ταμεία δημόσιων υπηρεσιών. (Δε χρησιμοποιώ ονόματα ούτε για τους παραπάνω, ούτε για όλους τους υπόλοιπους εκδότες-επιχειρηματίες στα Μέσα που χρωστάνε και στον Θεό, επειδή κάποιον από δαύτους θα αφήσω απέξω και μπορεί να υπάρξουν ορισμένοι που μπορεί να θεωρήσουν ότι τον καλύπτω – ενώ δε θέλω να εξαιρέσω κανέναν μπαταχτσή)
Οι προαναφερθέντες κύριοι έχουν, λοιπόν, οφειλές παντού και, βασικά, δεν έχουν πρόθεση να πληρώσουν κανέναν ή, τέλος πάντων, δε θα δώσουν ποτέ τα όσα χρωστάνε. Άντε βρες τους και πάρε από αυτούς τα χρήματά σου με ρύθμιση, σε 500 μηνιαίες δόσεις – κάποιοι θα πληρώνουν και από τον άλλο κόσμο, θα δεις…
Το θέμα, όμως, δεν είναι οι Έλληνες εκδότες, μόνο. Είναι και πάρα πολλοί άλλοι επιχειρηματίες, ομοεθνείς μας, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε άλλους κλάδους. Το κοινό τους στοιχείο είναι τα χρέη προς ιδιώτες και δημόσιο, όπως κοινός είναι και ο τρόπος δράσης τους. Προσφυγές στη Δικαιοσύνη, αιτήσεις για να κηρυχθεί η επιχείρησή τους σε καθεστώς πτώχευσης, στρατιές απλήρωτων, χρέη προς το Δημόσιο -σε κάθε λογής κρατικό φορέα- ενώ οι ίδιοι παραμένουν «εξαφανισμένοι».
Οι εργαζόμενοι θα αξιώσουν με δικαστικό τρόπο τα δεδουλευμένα τους, η δίκη μπορεί να αναβληθεί, αλλά όταν γίνει… μπορεί να μη γίνει και τίποτα, να μην υπάρχει κανένα απτό αποτέλεσμα. Ο επιχειρηματίας μπορεί να κριθεί ένοχος δια κρατικού στόματος, αλλά ούτε θα μπει φυλακή -αν δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του- ούτε και θα δώσει αυτά που χρωστάει, εκεί που τα οφείλει. Νόμος ήταν το δίκιο του εργάτη, δυστυχώς.
Και έτσι, εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε Έλληνες επιχειρηματίες οι οποίοι είναι στην κυριολεξία ασύλληπτοι. Δεν τους πιάνει ούτε ο νόμος, ούτε ο ανθρώπινος νους. Εδώ, τους συλλαμβάνουν και διαφεύγουν, ποιο μυαλό μπορεί να το συλλάβει όλο αυτό; Χρωστάνε, είναι ελεύθεροι και κανείς δε θα πάρει ποτέ τα λεφτά του!
Κι όλα αυτά επειδή το ελληνικό κράτος δεν κάνει καλά τη δουλειά του, μπλα, μπλα, μπλα, που αφήνει ατιμώρητους τους κακούς επιχειρηματίες, μπλα, μπλα, μπλα, αλλά μη σου λέω άλλα από αυτά που ήδη ξέρεις.
Να σου ευχηθώ «καλό κουράγιο», αλλά κι αυτό το λες ήδη στον εαυτό σου, εδώ και πολύ καιρό – στην περίπτωση που έχεις ακόμα δουλειά. Απλώς, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, πια: Και το ότι έχεις δουλειά, αλλά και το ότι οι συνεπείς επιχειρηματίες αποτελούν την πλειοψηφία στη χώρα μας. Κι αν περιμένεις από το ελληνικό κράτος να σε προστατεύσει από τους ασύλληπτους -εντός ή εκτός εισαγωγικών- επιχειρηματίες, ζεις σε έναν μαγικό κόσμο – και σε ζηλεύω, να το ξέρεις…
Kαι προσθέτει:
Και όταν γράφω ασύλληπτο, κυριολεκτώ. Για να μην πιάσω κάποιον επαγγελματικό χώρο που δεν τον γνωρίζω με ακρίβεια, ας μιλήσω για κάποιους Έλληνες εκδότες που κινούνται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Να, για παράδειγμα, ο άλλος, χτες. Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών ετών με αναστολή, αφού κρίθηκε ένοχος για μη καταβολή χρεών στο δημόσιο, ύψους 208.000 ευρώ. Λεπτομέρεια: Ο επιχειρηματίας… απουσίαζε από το δικαστήριο.
Ένας άλλος πρώην εκδότης, τη βδομάδα που πέρασε, τη μία ημέρα παρουσιαζόταν αυτοβούλως στην Ασφάλεια για τα χρέη που είχε, την επόμενη αφηνόταν ελεύθερος! Λεπτομέρεια: Μέσω της τηλεοπτικής του εκπομπής μετά, έλεγε τον πόνο του και τις περιπέτειές του στους τηλεθεατές – λίγο έλειψε να διοργανωθεί Τηλεμαραθώνιος για να τον στηρίξουμε οικονομικά.
Ένας τρίτος εκδότης, ενώ χρωστάει σε πολλούς ανθρώπους -που δε μιλούν απαραίτητα την ίδια γλώσσα- μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Λονδίνου και Μυκόνου, ενώ τα χρέη του βολοδέρνουν έξω από σπίτια πρώην εργαζομένων του και ταμεία δημόσιων υπηρεσιών. (Δε χρησιμοποιώ ονόματα ούτε για τους παραπάνω, ούτε για όλους τους υπόλοιπους εκδότες-επιχειρηματίες στα Μέσα που χρωστάνε και στον Θεό, επειδή κάποιον από δαύτους θα αφήσω απέξω και μπορεί να υπάρξουν ορισμένοι που μπορεί να θεωρήσουν ότι τον καλύπτω – ενώ δε θέλω να εξαιρέσω κανέναν μπαταχτσή)
Οι προαναφερθέντες κύριοι έχουν, λοιπόν, οφειλές παντού και, βασικά, δεν έχουν πρόθεση να πληρώσουν κανέναν ή, τέλος πάντων, δε θα δώσουν ποτέ τα όσα χρωστάνε. Άντε βρες τους και πάρε από αυτούς τα χρήματά σου με ρύθμιση, σε 500 μηνιαίες δόσεις – κάποιοι θα πληρώνουν και από τον άλλο κόσμο, θα δεις…
Το θέμα, όμως, δεν είναι οι Έλληνες εκδότες, μόνο. Είναι και πάρα πολλοί άλλοι επιχειρηματίες, ομοεθνείς μας, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε άλλους κλάδους. Το κοινό τους στοιχείο είναι τα χρέη προς ιδιώτες και δημόσιο, όπως κοινός είναι και ο τρόπος δράσης τους. Προσφυγές στη Δικαιοσύνη, αιτήσεις για να κηρυχθεί η επιχείρησή τους σε καθεστώς πτώχευσης, στρατιές απλήρωτων, χρέη προς το Δημόσιο -σε κάθε λογής κρατικό φορέα- ενώ οι ίδιοι παραμένουν «εξαφανισμένοι».
Οι εργαζόμενοι θα αξιώσουν με δικαστικό τρόπο τα δεδουλευμένα τους, η δίκη μπορεί να αναβληθεί, αλλά όταν γίνει… μπορεί να μη γίνει και τίποτα, να μην υπάρχει κανένα απτό αποτέλεσμα. Ο επιχειρηματίας μπορεί να κριθεί ένοχος δια κρατικού στόματος, αλλά ούτε θα μπει φυλακή -αν δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του- ούτε και θα δώσει αυτά που χρωστάει, εκεί που τα οφείλει. Νόμος ήταν το δίκιο του εργάτη, δυστυχώς.
Και έτσι, εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε Έλληνες επιχειρηματίες οι οποίοι είναι στην κυριολεξία ασύλληπτοι. Δεν τους πιάνει ούτε ο νόμος, ούτε ο ανθρώπινος νους. Εδώ, τους συλλαμβάνουν και διαφεύγουν, ποιο μυαλό μπορεί να το συλλάβει όλο αυτό; Χρωστάνε, είναι ελεύθεροι και κανείς δε θα πάρει ποτέ τα λεφτά του!
Κι όλα αυτά επειδή το ελληνικό κράτος δεν κάνει καλά τη δουλειά του, μπλα, μπλα, μπλα, που αφήνει ατιμώρητους τους κακούς επιχειρηματίες, μπλα, μπλα, μπλα, αλλά μη σου λέω άλλα από αυτά που ήδη ξέρεις.
Να σου ευχηθώ «καλό κουράγιο», αλλά κι αυτό το λες ήδη στον εαυτό σου, εδώ και πολύ καιρό – στην περίπτωση που έχεις ακόμα δουλειά. Απλώς, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, πια: Και το ότι έχεις δουλειά, αλλά και το ότι οι συνεπείς επιχειρηματίες αποτελούν την πλειοψηφία στη χώρα μας. Κι αν περιμένεις από το ελληνικό κράτος να σε προστατεύσει από τους ασύλληπτους -εντός ή εκτός εισαγωγικών- επιχειρηματίες, ζεις σε έναν μαγικό κόσμο – και σε ζηλεύω, να το ξέρεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου