Ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα “Πόντος”: Ἀπαγχονίστηκαν από τους Τούρκους επειδή τίμησαν τὴ φανέλα τους!!!
Η κατηγορία = η φανέλα τους είχε ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες καὶ στὴ μέση τὸ γράμμα Π !
Στα ὄνειρά μου ἔρχεται συχνὰ ἡ μακρινὴ φωνὴ τῆς μάνας τρελῆς στοὺς ἔρημους δρόμους καὶ μὲ ρωτάει μὲ παράπονο ἂν κλαῖνε ἀκόμα τὰ ματοπήγαδα.
Μὲ ρωτάει γιὰ κάποιους πραγματικοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου. Ἦταν παιδιὰ τῆς γὴς τοῦ Πόντου. Δὲν ἔπαιξαν πότε σὲ μεγάλες ὀργανώσεις. Δὲ λατρεύτηκαν ποτὲ ὡς θεοὶ ἀπὸ τὸ ἀφιονισμένο πλῆθος, δὲν εἶδαν ποτὲ τοὺς ὀπαδοὺς νὰ γεμίζουν πλατεῖες καὶ νὰ κλείνουν δρόμους γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τοὺς (τί χυδαῖες ποὺ φαίνονται, ὁρισμένες φορές, οἱ λέξεις).
Οἱ ἥρωες (ἂν ἔχουν, ἀκόμα, νόημα οἱ λέξεις) τῆς ὁμάδας «Πόντος» ἦταν καθηγητές, μαθητὲς καὶ ἀπόφοιτοί του κολεγίου Ἀνατολία τῆς Μερζιφούντας.
Οἱ μαθητὲς ἀποφάσισαν νὰ τιμήσουν τὴ φανέλα τους καὶ γὶ αὐτό, παρὰ τὴν τρομοκρατία καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Κεμαλικῶν, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐμφάνιση ποὺ θυμίζει τὴ γαλανόλευκη (ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες) καὶ στὴ μέση τὸ γράμμα Π. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴ βασικὴ κατηγορία τῶν Κεμαλικῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἕλληνες ἀθλητὲς στὸ «δικαστήριο» μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ ἴδιου χρόνου θὰ ἀπαγχονιστοῦν στὴν Ἀμάσεια.
Ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους μὲ ρωτάει ἀπεγνωσμένα ἂν μιλᾶνε γι’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου καὶ τῆς πατρίδας στὶς δεκάδες τηλεοπτικὲς καὶ ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές. Μήπως ἀναφέρουν ἕνα μονόστηλο οἱ δεκάδες ἀθλητικὲς ἐφημερίδες ἢ τοὺς μνημονεύουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ τέρατα τῆς μνήμης, ποὺ θυμοῦνται ἀκόμα καὶ τὸ δευτερόλεπτο ποὺ σημειώθηκε κάποιο γκόλ, σὲ κάποιον ἀγώνα, πρὶν τριάντα χρόνια (ἦταν, βλέπετε, πολὺ σοβαρὸ γεγονὸς γιὰ τὴ μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφικὴ ταινία; κάποιο βιβλίο; ἢ ἔστω κάποιο τραγουδάκι τοὺς ἀναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει τὰ ὀνόματα, μήπως καὶ τὰ ἔχω ἀκούσει σὲ κάποια ἰαχὴ τῶν φιλάθλων
– Γ. Θεοχαρίδης,
– Χ. Γεωργίου,
– Α. Συμεών,
– Α. Παυλίδης,
– Σ. Ἀνανιάδης
Κατεβάζω ἀκόμα πιὸ ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Τότε ἐκείνη ἀνεβάζει τὸ τόνο τῆς φωνή της καὶ ὠρύεται:
«Τί ἠρωικότερο ἔχει νὰ ἐπιδείξει τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὸ παγκόσμιο ποδόσφαιρο ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες;
Καλὰ οἱ ξένοι, ἀλλὰ τί θὰ πείραζε, ὅλες τὶς ἑλληνικὲς ὁμάδες, νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ μία μόνο ἀγωνιστική, μὲ ἕνα περιβραχιόνιο μὲ τὸ γράμμα Π»;
Κατεβάζω καὶ ἄλλο τὸ κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ἡμέρα μνήμης τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων, θὰ ξανάρθει ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημους τους δρόμους καὶ μὲ τὸν ἀλαφροΐσκιωτο τρόπο της θὰ μὲ ξαναρωτήσει: «γιατί κλαῖν τὰ ματοπήγαδα;» καὶ ἀκόμα δὲν ἔχω βρεῖ ἀπάντηση.
Μήπως κανένας ἀπὸ σᾶς γνωρίζει;
Στα ὄνειρά μου ἔρχεται συχνὰ ἡ μακρινὴ φωνὴ τῆς μάνας τρελῆς στοὺς ἔρημους δρόμους καὶ μὲ ρωτάει μὲ παράπονο ἂν κλαῖνε ἀκόμα τὰ ματοπήγαδα.
Μὲ ρωτάει γιὰ κάποιους πραγματικοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου. Ἦταν παιδιὰ τῆς γὴς τοῦ Πόντου. Δὲν ἔπαιξαν πότε σὲ μεγάλες ὀργανώσεις. Δὲ λατρεύτηκαν ποτὲ ὡς θεοὶ ἀπὸ τὸ ἀφιονισμένο πλῆθος, δὲν εἶδαν ποτὲ τοὺς ὀπαδοὺς νὰ γεμίζουν πλατεῖες καὶ νὰ κλείνουν δρόμους γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τοὺς (τί χυδαῖες ποὺ φαίνονται, ὁρισμένες φορές, οἱ λέξεις).
Οἱ ἥρωες (ἂν ἔχουν, ἀκόμα, νόημα οἱ λέξεις) τῆς ὁμάδας «Πόντος» ἦταν καθηγητές, μαθητὲς καὶ ἀπόφοιτοί του κολεγίου Ἀνατολία τῆς Μερζιφούντας.
Οἱ μαθητὲς ἀποφάσισαν νὰ τιμήσουν τὴ φανέλα τους καὶ γὶ αὐτό, παρὰ τὴν τρομοκρατία καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Κεμαλικῶν, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐμφάνιση ποὺ θυμίζει τὴ γαλανόλευκη (ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες) καὶ στὴ μέση τὸ γράμμα Π. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴ βασικὴ κατηγορία τῶν Κεμαλικῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἕλληνες ἀθλητὲς στὸ «δικαστήριο» μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ ἴδιου χρόνου θὰ ἀπαγχονιστοῦν στὴν Ἀμάσεια.
Ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους μὲ ρωτάει ἀπεγνωσμένα ἂν μιλᾶνε γι’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου καὶ τῆς πατρίδας στὶς δεκάδες τηλεοπτικὲς καὶ ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές. Μήπως ἀναφέρουν ἕνα μονόστηλο οἱ δεκάδες ἀθλητικὲς ἐφημερίδες ἢ τοὺς μνημονεύουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ τέρατα τῆς μνήμης, ποὺ θυμοῦνται ἀκόμα καὶ τὸ δευτερόλεπτο ποὺ σημειώθηκε κάποιο γκόλ, σὲ κάποιον ἀγώνα, πρὶν τριάντα χρόνια (ἦταν, βλέπετε, πολὺ σοβαρὸ γεγονὸς γιὰ τὴ μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφικὴ ταινία; κάποιο βιβλίο; ἢ ἔστω κάποιο τραγουδάκι τοὺς ἀναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει τὰ ὀνόματα, μήπως καὶ τὰ ἔχω ἀκούσει σὲ κάποια ἰαχὴ τῶν φιλάθλων
– Γ. Θεοχαρίδης,
– Χ. Γεωργίου,
– Α. Συμεών,
– Α. Παυλίδης,
– Σ. Ἀνανιάδης
Κατεβάζω ἀκόμα πιὸ ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Τότε ἐκείνη ἀνεβάζει τὸ τόνο τῆς φωνή της καὶ ὠρύεται:
«Τί ἠρωικότερο ἔχει νὰ ἐπιδείξει τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὸ παγκόσμιο ποδόσφαιρο ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες;
Καλὰ οἱ ξένοι, ἀλλὰ τί θὰ πείραζε, ὅλες τὶς ἑλληνικὲς ὁμάδες, νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ μία μόνο ἀγωνιστική, μὲ ἕνα περιβραχιόνιο μὲ τὸ γράμμα Π»;
Κατεβάζω καὶ ἄλλο τὸ κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ἡμέρα μνήμης τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων, θὰ ξανάρθει ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημους τους δρόμους καὶ μὲ τὸν ἀλαφροΐσκιωτο τρόπο της θὰ μὲ ξαναρωτήσει: «γιατί κλαῖν τὰ ματοπήγαδα;» καὶ ἀκόμα δὲν ἔχω βρεῖ ἀπάντηση.
Μήπως κανένας ἀπὸ σᾶς γνωρίζει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου