Libor: Το Σίτι του Λονδίνου, στην καρδιά ενός συστήματος σε πτώχευση

Δευτέρα, 9 Ιουλίου 2012

Libor: Το Σίτι του Λονδίνου, στην καρδιά ενός συστήματος σε πτώχευση

Το σκάνδαλο της χειραγώγησης του Libor - το διατραπεζικό επιτόκιο παγκόσμιας αναφοράς που ορίζεται στο Λονδίνο-  υπερβαίνει κατά πολύ τη βρετανική τράπεζα Barclays. 

Εκτίθεται όλο το σύστημα του Σίτι του Λονδίνου.

Το Libor ή «διατραπεζικό επιτόκιο που προσφέρεται στο Λονδίνο» ορίζεται από την British Bankers 'Association (BBA), το λόμπι που εκπροσωπεί τις 200 μεγάλες διεθνείς τράπεζες που δραστηριοποιούνται από το Σίτι. Αντικατοπτρίζει τα επιτόκια στα οποία οι τράπεζες δανείζουν η μία την άλλη πάνω από δώδεκα νομίσματα συμπεριλαμβανομένων του δολαρίου, της στερλίνας, του γιεν ή περισσότερο οριακά του ευρώ. Χρησιμοποιείται ως αναφορά σε όλο το κόσμο για να καθορίσει τα επιτόκια πολλών ειδών χρηματοοικονομικών προϊόντων(πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά δάνεια, καταναλωτικά δάνεια, κλπ.) και παραγώγων και για τις κλασσικές τραπεζικές συναλλαγές, το σύνολο ανέρχεται σε προϊόντα ύψους 350.000 δισ. δολάρια, ήτοι 6 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ.

Για να ορίσει την τιμή του Libor, η BBA ζητά κάθε μέρα από τις κυριότερες τράπεζες της με ποιο επιτόκιο δανείζονται στη διατραπεζική αγορά, η απάντηση ηχώντας «ελεύθερη». 

Η Barclays καρφιτσώθηκε επειδή έχει δώσει μεταξύ 2006 και 2009 στοιχεία σκόπιμα υποτιμημένα.  Αλλά, επειδή η βρετανική τράπεζα δεν θέλει να πέσει μόνη της, απεκάλυψε ένα σημείωμα  της Τράπεζας της Αγγλίας που πρότεινε αυτή τη χειραγώγηση. 

Δεδομένου ότι το Libor είναι συστημικό,  δεν θα μπορούσε αυτή η χειραγώγηση να ήταν ούτως ή άλλως το έργο μιας και μοναδικής τράπεζας, ιδίως επειδή η ΒΒΑ αποκλείει τις χαμηλότερες τιμές και τιςωυψηλότερες από το δείγμα της για τον υπολογισμό του μέσου όρου. 

Οι κυριότεροι συν-συνωμότες που ψήνονται τώρα στη σχάρα είναι η Royal Bank of Scotland και η UBS. 

Αλλά είναι το ίδιο το επιτόκιο Libor στο σύνολο του που χειραγωγήθηκε από το City του Λονδίνου, πριν και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης με σκοπό να διατηρηθεί σε τεχνητά χαμηλό επίπεδο  και, συνεπώς, να εξασφαλίσει τις ροές μετρητών που τροφοδότησαν την κερδοσκοπία και την οικονομική λεηλασία.

Πρόκειται λοιπόν για ελιγμούς ενός διατλαντικού τραπεζικού συστήματος σε πτώχευση που εκτίθενται. Αν δεν θέλουμε να βυθιστούμε σε αυτή τη γενική χρεοκοπία προ των πυλών, η πολιτική επιταγή είναι να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς το Σίτι, με ένα παγκόσμιο σύστημα Glass-Steagal που θα διαχωρίσει τις τραπεζικές δραστηριότητες σε δυο, για να εξοφλήσουν τα χρέη «καζίνου» τους,  και να επανακτήσουν τον έλεγχο του πιστωτικού συστήματος.

Πηγή