Δεν έχω μούσα δυνατή για σένανε να ψάλλει, της αρετής τα θέλγητρα και της τιμής τα κάλλη. Την θεϊκή σου υπομονή και την παλικαριά σου, τα τόσα σου παθήματα και τόσα βάσανά σου.
Δεν έχω λίρα ικανή για να σε τραγουδήσω, ούτε και χέρι έμπειρο τις κόρδες να τανύσω. Όμως και με τη φτώχια μου και άγνοια θα φροντίσω, τα Δώδεκα ένδοξα νησιά σήμερα να υμνήσω.
Εξήντα τρία χρόνια πέρασαν από εκείνη την ημέρα, που ενώθηκαν πρώτη φορά Μάνα και θυγατέρα. Εξήντα τρία χρόνια σήμερα γιορτάζουν τα νησιά μας, που έγιανε παντοτινά ο πόνος της καρδιάς μας.
Εξήντα τρία χρόνια λευτεριάς κοντά εις την Μητέρα, δεν θα χωρίσει πια κανείς Μάνα και θυγατέρα. Λεύτερη η Δωδεκάνησος μετά από έξη αιώνες, τις αλυσίδες έσπασες και γκρέμισες κολώνες.
Άνοιξες δρόμο που έφραζε να φθάσεις στ’ ακρογιάλι, για να γυρίσεις στη φτωχιά τη Μάνα σου και πάλι. Που τόσα χρόνια στη σκλαβιά εκείνη λαχταρούσες, και έξη αιώνες την στιγμή αυτή εκαρτερούσες.
Ένδοξα Δωδεκάνησα χιλιοβασανισμένα, έξι αιώνες και μισό ήσασταν σκλαβωμένα. Έξι αιώνες πέρασαν με αγώνες και ελπίδα, νάρθουν τα Δωδεκάνησα στη στοργική πατρίδα.
Μέσα στη φτώχια ζούσαμε για εξακόσια χρόνια, μέσα εις την κακομοιριά και εις την καταφρόνια. Η φλόγα της ελευθεριάς έκαιε στην καρδιά μας, πιστά την μεταδώσαμε στα εγγόνια και παιδιά μας.
Αιώνες δεν κατάφεραν να μας αφομοιώσουν, την δίψα για την λευτεριά στο νου μας να μειώσουν. Πολέμησαν την γλώσσα μας θρησκεία και παιδεία, γκρεμίσανε τις εκκλησιές κλείσανε τα σχολεία.
Νέους λεβέντες κρέμασαν και γέροντες σουβλίσαν, όμορφες νέες βίασαν και νέους αφανίσαν. Μας άρπαξαν τα κτήματα πήραν τα ζωντανά μας, μα δεν υποδουλώσανε τον νου και την καρδιά μας.
Όλοι οι Δωδεκανήσιοι γιορτάζουν την ημέρα, που ενσωματώθει ο τόπος τους κοντά εις την Μητέρα. Γιορτάζει η Ρόδος σήμερα η μάνα του Διαγόρα, του Λίνδιου Κλεόβουλου του φιλοσόφου η χώρα.
Γιορτάζουν οι Αστυπαλαινοί, Καρπάθιοι και Ροδίτες, Κώτες, Καλύμνιοι Συμιακοί, Λεριοί και οι Χαλκίτες. Γιορτάζουν Καστελλοριζιοί, ήρωες πατριώτες, Λειψιοί μαζί και Πάτμιοι και ναυτικοί Κασιώτες.
Γιορτάζει όλη η Ελλάδα μας πού’ χει στη αγκαλιά της, πάλι τα Δωδεκάνησα τ’ ακριτικά παιδιά της. Γιορτάζουμε και όλοι εμείς όπου και να βρεθούμε, αφού η τύχη τά’ φερε στη ξενιτιά να ζούμε.
Όλοι οι Δωδεκανήσιοι μακριά απ’ την πατρίδα, γιορτάζουν σήμερα κι’ αυτοί με την κρυφή ελπίδα. Μια μέρα να γυρίσουνε μαζί με τα παιδιά τους, να ζήσουνε ελεύθεροι στα όμορφα νησιά τους.
Χαίρε ω Δωδεκάνησος Βασίλισσα Μεγάλη, σε χαιρετούν οι Έλληνες από μιά άκρη σε άλλη. Και όλοι γόνυ κλείνουνε ευλαβικά μπροστά σου, όπου στο κόσμο βρίσκονται τα τίμια παιδιά σου.
Είμαστε όλοι Ορθόδοξοι απ’ τα παλιά τα χρόνια, την πίστη και πατρίδα μας θα έχουμε αιώνια. Είμαστε της πατρίδας μας ξεχωριστό καμάρι, και δεν θ’ αφήσουμε εχθρό πίσω για να μας πάρει.
Είμαστε της πατρίδας μας αναπόσπαστο κομμάτι, και άδικα μας έβαλε ο Τουρκαλάς στο μάτι. Είμαστε και θα μείνουμε Έλληνες μια για πάντα, και θάχουμε ως σύμβολο το ΟΧΙ του Σαράντα.
Από τη Μελβούρνη Αυστραλίας
Γεώργιος Κ. Μπαφίτης (ο Αυστραλός)
Καταγωγή Μάσσαρι Ρόδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου