
Η σπασμωδική ανάγκη να ξεπεραστεί το πιο φρικιαστικό πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας είναι μάταια. Ο άνθρωπος μετά το Auschwitz δεν είναι πια ο ίδιος. Ο φασισμός, ως ο αιώνια σάπιος καπιταλισμός, έδειξε μέχρι τέλους το αληθινό του πρόσωπο. Αν πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε ποτέ να ξεπεράσουμε το φασιστικό τέρας αλλά και το τέρας που τον γέννησε είμαστε γελασμένοι.
Η μνήμη που έχουμε από το Auschwitz δεν είναι απλά μια ιστορική μνήμη αλλά ένας ιστορικός σκοτεινός φόβος που μας δένει μαζί του. Ο καπιταλισμός γέννησε το Auschwitz αλλά και πάλι ο καπιταλισμός είναι εδώ, τι πάει να πει αυτό; Πάει να πει ότι ακόμα δεν έχουμε τελειώσει μ’ αυτό.
Εξακολουθούμε να ζούμε στο Auschwitz σαν χαρούμενα ανθρωπάρια που καταφέρνουν αυτή τη φορά να επιβιώνουν μέσα σ’ αυτό.















