Η επάνοδος του φασισμού στην Ευρώπη με άλλα μέσα

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.

Αλήθεια, γιατί απορούμε για τη στάση της Γερμανίας στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους «θεσμούς»; Δεν μας είχε προειδοποιήσει ο Ούλριχ Μπεκ στο τελευταίο βιβλίο που κυκλοφόρησε, ότι η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη προκύπτει τούτη τη φορά από τη μακιαβελική τακτική της Μέρκελ, η οποία, εκμεταλλευόμενη την πραγματική ισχύ της γερμανικής οικονομίας, αναβάλλει συστηματικά κάθε ενέργεια ριζικής λύσης της κρίσης στην ευρωζώνη, διογκώνοντας την εξάρτηση και την υποταγή όχι μόνον των χρεοκοπημένων κρατών αλλά και όλων των άλλων κρατών της Ε.Ε. που υστερούν σε οικονομική δύναμη. Μάλιστα ανέλυε πώς μεθοδεύει αυτή την τακτική η γερμανίδα καγκελάριος: Με το κύριο γνώρισμα της ευρωπαϊκής πολιτικής της: Δηλαδή, με την αναποφασιστικότητά της και την αναβλητικότητά της ως τακτική τιθάσευσης. Το μέσον πίεσης δεν είναι η επιθετική εισβολή του γερμανικού χρήματος αλλά, αντίθετα, η αναβολή και άρνηση των πιστώσεων. Αυτή η τέχνη της στοχευμένης αναποφασιστικότητας μεταξύ ευρωπαϊκής άρνησης και ευρωπαϊκής στράτευσης  είναι, κατά τον Μπεκ, και η πηγή της γερμανικής ισχύος στη μαστιζόμενη από την κρίση Ευρώπη. Θα αποτελούσε λοιπόν εξαίρεση η χώρα μας, ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης; Όσες συναντήσεις και εναγκαλισμούς κι αν πραγματοποιούσε ο Αλέξης Τσίπρας με την Γερμανίδα καγκελάριο, όπως παλαιότερα ο Αντώνης Σαμαράς, η μοίρα της χώρας μας εντός των ευρωπαϊκών δομών ήταν προδιαγεγραμμένη.

Κυρίως όμως διότι στη διάρκεια της ουκρανικής κρίσης η Γερμανία απέδειξε ότι η πολιτική της δεν έχει ηθικούς φραγμούς και όρια όταν πρόκειται να προωθήσει τα στενά της συμφέροντα και την επεκτατική της πολιτική. Η ανοχή της Γερμανίας απέναντι στον ένοπλο φασιστικό «Δεξιό Τομέα» και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα «Σβόμποντα», που είχε μέχρι πρότινος ως σήμα παραλλαγή της σβάστικας, η συμμετοχή του τότε ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστέβερλε στις διαδηλώσεις της πλατείας Μειντάν εναντίον της νόμιμης πολιτειακής εξουσίας(!), οι συναντήσεις της καγκελαρίου στο Βερολίνο με τους επίδοξους ανατροπείς της νόμιμης εξουσίας του Κιέβου, και εν τέλει η αποδοχή ενός πραξικοπηματικού καθεστώτος με έντονες φασιστικές αποχρώσεις μετά τη φυγάδευση του Γιαννουκόβιτς, θέτουν αμείλικτα ερωτήματα:Μπορεί ένας πολιτικός να διχάζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε ενώ ποινικοποιεί τον φασισμό και το ναζισμό στη χώρα του να τον χρησιμοποιεί ανενδοίαστα για την προώθηση των συμφερόντων της χωρίς να αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδεολογικής του  αντίληψης;Μπορεί να εμφανίζεται ως δημοκράτης και να υιοθετεί φασιστικές πρακτικές, όπως συνέβη π.χ. στην Ουκρανία; Πόση υποκρισία εμπεριέχει λοιπόν η ανησυχία της καγκελαρίου για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη όταν αξιοποιεί τις πλέον ακραίες εκφάνσεις της για την επίτευξη των επιδιώξεών της; Έχει απαλλαγεί η Γερμανία από το σύνδρομο του παρελθόντος της; Ο γερμανικός λαός δεν εγκρίνει τις πολιτικές πρακτικές της καγκελαρίου όταν την υπερθεματίζει εκλογικά; Ποιο λοιπόν μπορεί να είναι το μέλλον της δημοκρατίας στα όρια μιας Γερμανικής Ευρώπης; Μήπως στη χώρα μας δεν χρησιμοποίησε μέτρα φασιστικού χαρακτήρα άλλης μορφής, όπως η διακοπή της ρευστότητας των τραπεζών και η μη παράταση του προγράμματος, ενώ η ίδια κάλυπτε την παρελκυστική αναβλητικότητά της για την επίτευξη συμφωνίας πίσω από τους θεσμούς; Γιατί; Διότι η νέα γερμανική εξουσία στην Ευρώπη δεν βασίζεται στη βία, όπως παλαιότερα. Δεν της χρειάζονται όπλα για να επιβάλλει τη θέλησή της στα άλλα κράτη. Η εξουσία της εδράζεται στην οικονομία διότι είναι πολύ πιο ευέλικτη: είναι πανταχού παρούσα χωρίς να χρειάζεται να κάνει εισβολή. Το δυναμικό εκβίασης που διαθέτει δεν πηγάζει από τη λογική αλλά από την επαπειλούμενη οικονομική κατάρρευση. «Αυτή η στρατηγική της άρνησης, όπως σημειώνει ο Ούλριχ Μπεκ, δηλαδή να μην ενεργήσεις, να μην επενδύσεις, να μη διαθέσεις πιστώσεις και χρήματα, αυτό το πολλαπλά χρησιμοποιούμενο όχι είναι ο κεντρικός μοχλός της οικονομικής εξουσίας στην Ευρώπη».

Ποια είναι λοιπόν η «μαγεία» της Ευρώπης; Μήπως ο πολιτισμός της; Γιατί τότε δεν κατόρθωσε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός να αποτρέψει τους λαούς της από την αποικιοκρατική πολιτική και τα παγκόσμια εγκλήματα, όπως η γενοκτονία ιθαγενών πληθυσμών, το δουλεμπόριο και τόσα άλλα; Μα ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, τα μνημεία του που θαυμάζουμε, υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της βίαιης υφαρπαγής. Πώς θα τους απέτρεπε λοιπόν; Γράφει ο Terry Eagleton για τον πολιτισμό: «Για τον Μαρξ ο πολιτισμός έχει έναν μόνο γονέα και αυτός είναι η εργασία – που γι’ αυτόν είναι ισοδύναμη με την εκμετάλλευση. Ο πολιτισμός της ταξικής κοινωνίας έχει την τάση να υπονομεύει και να αποκρύπτει αυτή την ανεπιθύμητη αλήθεια. Προτιμάει να φαντάζεται έναν πιο ευγενικό γεννήτορα, αρνούμενος έτσι την ταπεινή καταγωγή του και φαντάζεται ότι κατάγεται από έναν προηγούμενο πολιτισμό ή από την αχαλίνωτη φαντασία του ανθρώπου». Διότι ο πολιτισμός, ιστορικά, άρχισε να δημιουργείται από τη στιγμή που η αύξηση της παραγωγής εξασφάλιζε την επιβίωση των κοινωνιών και η δημιουργία πλεονάσματος επέτρεπε την ενασχόληση μέρους της κοινωνίας με μη παραγωγικές δραστηριότητες. Γιαυτό, για να αντιληφθεί κανείς ποια είναι η Ευρώπη δεν αρκεί να επισκεφθεί το Παρίσι, το Λονδίνο και το Βερολίνο. Πρέπει να μεταβεί και στην Ινδία, στο Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Ινδοκίνα και στην Αφρική, το θύμα του δουλεμπορίου από το οποίο ακόμη δεν έχει συνέλθει. Διότι τα δείγματα του πολιτισμού που κοσμούν ολόκληρη της Ευρώπη είναι τόσα πολλά που υπερβαίνουν σε πλούτο κατά πολύ το μόχθο της εργασίας των ευρωπαίων εργαζομένων διαχρονικά. Είναι το πλεόνασμα που δημιούργησε η συστηματική κλοπή και εκμετάλλευση σε παγκόσμια κλίμακα με τις άνισες ανταλλαγές. Γιαυτό ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ως προϊόν της κλοπής και της βίας, δεν κατόρθωσε να αποτρέψει τους ευρωπαϊκούς λαούς από την αλληλοσφαγή τους χάριν της αναδιανομής του παγκόσμιου αποικιακού πλούτου στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Αντίθετα μάλιστα, ο πλούτος του, ίσως να αποτέλεσε το κίνητρο για περισσότερη βία. Γιαυτό, εθισμένος στη βία, ανέχθηκε και επιδοκιμάζει την ανθρωπιστική κρίση που επέβαλαν στη χώρα μας τα μνημόνια από το 2010. Γιαυτό εθελοτυφλεί και ανέχεται την κατάπτωση των δημοκρατικών αρχών στην Ευρώπη ιδιαίτερα μετά την επανένωση της Γερμανίας και την ένταξη των δορυφόρων της στις ευρωπαϊκές δομές.  Με αποκορύφωμα τις παρεμβάσεις σε μια προσπάθεια εκφοβισμού του εκλογικού σώματος πριν το δημοψήφισμα και τις υποδείξεις για τις επιθυμητές εξελίξεις στη χώρα μας μετά την διενέργειά του. Μάλιστα, με τοCAPITAL control που επέβαλαν, μας επέδειξαν τα σύγχρονα μέσα άλωσης μιας χώρας αλλά και της επιβολής του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στους λαούς χωρίς εισβολή..

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

2-7-2015