ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ-ΧΙΤΛΕΡ : ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΉΤΑΣ ΤΟΥΣ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΆΤΕΣ KAI ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΆ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

 Του Χρήστου Βουλγάρη

 Η ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ :Καταρχάς μιλάμε για ενα άτομο ικανό μεν αλλα παρά πολυ φιλόδοξο το οποίο ομως μάλλον δεν ηταν ευχαριστημένο με την θέση που ειχε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας οπως επίσης και ήταν ένα άτομο με έντονη ταση σε βίιαια συμπεριφορα (φραστική ή και εμπράκτη, κατάσταση ή οποιά τον συνοδεύε σε όλη την ζωή του)
και  οπως αναφερεται και στο βιβλιο “Moussolini and his women” 2011 (το μνημονευω με καθε επιφυλαξη) οτι η πρωτη του ερωτική επαφη συνίστατο σε βιασμο μιας δασκαλας μετα τον οποιο Μουσολινι φερεται να δηλωσε “σιγα μην με καταγγειλει οτί προσέβαλα την τιμή της” (Ειναι ενδιαφερον να σημειωσουμε τοι ουτε και ο Χίτλερ είχε αυτο που θα λεγαμε “φυσιολογική” ερωτικη ζωη. και επίσης είχε τάση για βίαιη συμπεριφορά).Επιπλέον μπορει να ειχε επηρεαστει απο τον ποιητη Ντ΄Ανουτσιο (“τον πρωτο Ντουτσε” συμφωνα με την δημοσιογραφο -ερευνητρια Γκλεν Μισσα στο βιβλιο της για την Ιστορια των Βαλκανιων) ο οποίος όπως και άλλοι Ιταλοί Μοντερνιστές  εξυμνούσε την βία (αναφέρεται οτί είχε  στείλει σε μια κυρία που ήθελε να σαγυνεύσει ενά μαντήλι με το αίμα του αλλά η λογω κυρία παρατήρησε “ο κακόμοιρος ο Ντ’ Αννούτσιο, πάλι ανοιξε η μύτη του”) και κατα την περιοδο που ειχε καταλαβει το Φιούμε ειχε εγκαθιδρύσει ενα καθεστώς το οποιο εμφάνιζε στοιχεία που θα επανέμφιζονταν στον φασισμό οπως π.χ. οι αναφορες στην Ρωμαική Αυτοκραρορια και η “θεοποιήση” του ηγέτη ο οποίος εμφανίζεται να “επικοινωνει” με τους οπαδούς του σε μαζικες συγκεντρώσεις, τακτική που θα χρησιμοποιύσε ο Μουσολίνι κατ΄επανάληψη. .Επίσης ο Μουσολίνι πιθανόν να ειχε και πρακτικους λόγους για την “στροφή” του αφορμή της οποίας ήταν η αφορμή ήταν η διαφωνία του με την απόφαση του Σοσιαλιστικου Κόμματος Ιταλίας να αντιταχθεί στην είσοδο της Ιταλιας στον Α! Παγκοσμιο Πολεμο στο πλευρό των Συμμάχων.καθως οι Βρετανοί ηταν προυμοι να χρηματοδοτήσουν οποιον ασκουσε προπαγάνδα υπερ της εισόδου της Ιταλίας στο πλευρό τους , χρηματοδοτηση την οποία εκμεταλεύθηκε ο Μουσολίνι για να αγοράσει το δικό του εντύπο το “Popolp d’ Italia” το οποίο  έγινε αργότερο το πρωταρχικό προπαγανδικστικό εργαλείο του φασισμού.. Αρα θα μπορούσαμε  να ισχυρισθούμε οτι ο Μουσολίνι ξεκίνησε το δικό του κίνημα από την μιά για να πραγματοποιήσει τις ηγετικες του φιλοδοξιες και τα προσωπικα του συμφεροντα αλλα απο την αλλη εκφράζωντας και τάσεις που ηταν “της μόδας” στην τοτε Ιταλια (Ντ΄Αννουτσιο και οι Μοντερνιστες)και πιθανον και την ιδια του την ψυχολογία.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ.Καταρχας τοσο ο Μουσολινι τοσο και ο Χιτλερ δεν “επινοήσαν” ΤΙΠΟΤΑ απο μόνοι τους καθως ότι διακύρηξαν είχε  διατυπωθεί απο άλλους. ο Μουσσολίνι όπως αναφέρθηκε είχε επηρεασθεί απο τον Ντ΄Αννούτσιο και τους Μοντερνιστές της Ιταλίας και ο Χιτλερ απο τους αντιδραστικούς εθνικιστές και Κοινωνικούς Δαρβινιστές της Γερμανιας του 19ου αιωνα (στους δευτερους ανηκει και η πατροτητα του ορου “Lebensraum” και η ιδεολογικη του  διατύπωση-αιτολόγηση)Απλώς ειχαν την “εξυπνάδα” αφενός μεν να διατυπώσουν σε ενιαία μορφή αυτά που ειχαν διατυπώσει  αποσπασματικά διάφορα ρεύματα που είχαν προηγηθει και επιπλέον συμφωνα με τον Έρκ Χόσμπομ “Εποχή των Άκρων” προσπάθησαν να κερδίσουν τις λαικές μάζες (ενώ οι ιδεολογικοί τους προπάτορες (όπως π.χ. ο Γκομπινώ, ο Τζόξεφ Τσαμπερλαίν και η “Εταιρεία της Θούλης”) τις περιφρονούσαν π.χ. Χίτλερ “θα βάλουμε το κοκκινό χρώμα στις σημαίες μας και θα αλληλοαποκαλούμαστε “σύντροφοι’ για να κερδίσουμε τις εργατικές μαζες” (“Χιτλερ, τα υπερ και τα κατα”εκδόσεις Φυτρακης).'Όταν όμως ανήλθαν στην εξουσία έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο π.χ. ο Χίτλερ διέλυσε τα εργατικά συνδικάτα τον Μαίο του 1933 και άρπαξε τα περουσιακά τους στοιχεία προς όφελος του “κόμματος” του και το 1937 επέβαλε “εγρατικη στρατολογηση” συνέπεια της οποίας οι εργάτες ήταν υποχρεωμένοι να παραμείνουν στις θέσεις εργασίας τους χώρις δυνατότητα να αλλάξουν επάγγελμα σε ανάξητηση καλύτερων συνθήκων και καθώς είχαν ηδη αποστερήθει του δικαιωμάτος απεργίας ουσιαστικά βρέθηκαν σε θέση ανάλογη των μεσαιωνικών δουλοπάροικων ενω ακόμα και η υποτιθέμενη “ψυχαγωγία” που τους παράθετε το ναζιστικό “Εργατικό Μέτωπο” δεν ήταν παρα μια προσπάθεια χειραγώγησης και περατέρω παρακολούθησης εις βάρος τους.Αξίζει επιπλέον να σημειωθεί οτι ο ιθύνων του εν λόγω “Εργατικού Μετωπου” Στάουκερ ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους για τον εξανδραποδισμό εκατομυρίων Ευρωπαίων (αιχμαλώτων πολέμου και άλλων κατηγοριών) κατα την διάρκεια του πολέμου πράξη για την οποια καδικάστηκε επάξια σε θάνατο στην Νυρεμβέργη. Στην Ιταλία στα πλαίσιο των “κάθετων οργανώσεων” του “Κορπορατιστικού Νέου Κράτους του Φασισμού” το “δίκαιο του βιομηχάνου” πάντοτε υπερίσχυε εκείνου του εργάτη και όπως και στην Γερμανία ο τελευταίος δεν είχε κανένα νομίμο μέσο να υπερασπιστει τα συμφέροντα του.Για αυτό και οι εργαικές απεργίες της Ανοίξης του 1943 στην Ιτάλια θεωρούνται ως η προαναγγελία της καταρεύσης του Φασιστικού καθέστωτος κάθως από την μιά έδειχνε την λαίκη δυσαρέσκια εναντίον του Μούσολίνι και απ την άλλη εδείχνε ότι τουλάχιστον οι Ιτάλοι εργάτες ήταν διατεθείμενοι να τον αψηφήσουν καθώς οι απεργίες ήταν "παράνομες"…Αναλογή κατάσταση μέχρις ενός σημείου βλέπουμε και στους άλλους "ενδιαφέρομένους" δηλάδη στους Γερμάνους εργάτες οι οποίοι είχαν αντιληφθεί "περί τίνος επρόκειτο" καθώς όπως σημειώνει και ο Ιστορικός Θανάσης Παπαρήγας στο άρθρο του "Η ταξική φύση του ναζιστικού κομμάτος" στο περιοδικό Επιστημονική σκέψη 1985 βάση μιας στατιστικής του Ιανουάριου 1935 μόλις 5% των βιομηχανικών εργάτων ήταν μέλη του NSDAP.Κατά συνέπεια παρατηρούμε το τραγελαφικό φαινόμενο ένος "Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανών Εργατών" ( NSDAP) το οποίο ουσιαστικά δεν είχε εργάτες ως μέλη του, κάτι σαν σκορδαλία χωρίς σκόρδο με άλλα λόγια...

ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ -ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ Περα απο την χρηματοδητηση του απο τους Βρετανούς η οποία ειρωνικα θα εξελίσσονταν σε “μπούμεραγκ” εναντιον τους, καθώς ο Μουσολίνι ειχε γράψει ήδη απο το 1919 στο “Popolo d’Italia” “οτί ο στόχος αυτής της γενίας (Ιταλών) πρέπει να ίιναι η ανατροπή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας” μεχρι το 1938 ο Μουσολινι είχε καλές σχέσεις με κύκλους των ηγετικών τάξεων της Βρετανίας.π.χ. το 1925 είχε ως προσωπικούς φιλοξενουμενους την γυναίκα και τον γιο του Ώστιν Τσαμπερλαίν, τότε ΥΠΕΞ της Βρετανίας, γιου του Τζόζεφ Τσαμπερλαίν (απλη συνωμυμία με τον προαναφερόμενο) ενός απο τους “αρχιερείς” του βρετανικού  Ιμπεριαλισμού (ο αλλος ηταν ο Σέσιλ Ροούντς ο οποίος έδωσε το όνομα του στην Ροδεσία, σημερινή Ζιμπάμπουε) και αδελφός του μετέπειτα πρωθυπουργού Τσαμπλερλαίν “διάσημου” για την πολιτική του “κατεναυσμού” απέναντι στους Χιτλέρ-Μουσολίνι.Οπως αναφερέται  όταν ήρθε. η ωρα της επιστορφης των καλεσμένων για την Βρετανία  και οι δυο “χαιρέτισαν φασιστικά”Αξίζει να σημειωθει οτι η συγκηρία της επίσκεψης δεν ηταν “αθώα’, καθώς την ίδια περίοδο το καθεστώς Μουσολίνι βρίσκονταν σε διπλωματική απομόνωση και είχε μόλις μετα βίας επιζήσει απο μια εσωτερκή κρίιση (και τα δύο γεγονότα ηταν απότοκα των αντιδράσεων απο την δολοφονία του Σοσιαλιστή ηγέτη Ματτεότι το ίδιο έτος) και λειτούργησε ως “κολυμπήθρα του Σιλωάμ” στα μάτια της “καθως πρέπει” Ευρωπαικής κοινής γνώμης και κυβενήσεων.Επίσης μέχρι και ο Τσώρτσιλ είχε δηλώσει στις αρχές της δεκαετίας του 1930 οτι “αν ήμουν Ιταλός θα ημουν φασίστας” (Εικάζεται -αν και ο υπογράφων δεν ειναι απολύτως πεπιεισμένος-οτί υπήρχε μυστική προπολεμική αλληλογράφια μεταξύ των δύο πολιτικων, η υποτιθέμενη καταστροφή της οποιάς απο τον αντισυνταγματάρχη των SS Όττο Σκορτζένι φαιρέται ότι  χρησιμοποιήθηκε απο τον δευτέρο ως αντάλλαγμα για ανάμεσα στα άλλα ευνοικότερη μεταχείρηση του ιδίου καθως και αλλων ναζί αξιωματικών απο τους Δυτικους Συμμάχους και ίσως να συσχετίζεται με την τουλάχιστον περίεγη ανοχή-υποστήρηξη των Βρετανών έναντι αποδεδειγμένα ενόχων για διάπραξη  εγκληματών πολέμου Ναζί αξιωματικών όπως ο στρατάρχης Μάνσταιν και ο πτέραρχος Στούντνεντ).Μάλιστα οι ίδιοι κύκλοι οι οποίοι ειχαν στενη σχεση με την τότε Βρετανική Κυβέρνηση (και με το κόμμα των Συντηριτικών-Τόρρυ έλπιζαν μέχρι και την τελευταία στιγμή πρίν την είσοδο της Ιταλίας στον Β! Π.Π. στον πλευρό των Γερμανών οτι “θα μπορούσαν να έλθουν σε κάποιας μορφής "διακανονισμό” με τον Μουσολίνι ώστε να αποτραπεί η εμπλοκή του στο πλευρό των Ναζί (και σε αυτή τους την προσπάθεια είχαν την ενθέρμη υποστήριξη του κ. Χοπκίνς, του "alter ego" -"φαίας εξοχοτήτας" του Προέδρου των Η.Π.Α. Φρ. Ρουσβελτ. ο οποίος δρώντας για λογαριασμό της κύβερνήσης των Η.Π.Α προσέφερε οικονομικά και όχι μόνο ανταλλάγματα στον Μουσολίνι με αντάλαγμα την συνέχιση της ουδετερότητας του βλ. Ραιμόν Καρτίε "Ιστορία του Β!ΠΠ" τόμος Α! μετάφραση στα Ελληνικά 1969 Εκδόσεις "Πάπυρος Πρές" ). .Για αυτο ακριβώς και η Βρετανική κυβέρνηση απέφυγε να υπογράψει συνθήκη συμμαχίας με την Ελλάδα παρά τις οχλήσεις του Μεταξά επι ττου θέματος (βλεπε Ιωάννης Κολιόπουλος, Η Δικτατόρια του Μετάξα και ο Πόλεμος του 1940 Εκδόσεις Παρατηρητής Θεσααλονική 1986).Χαρακτηριστικά μάλιστα   στο αρθρο υπ. 2 της Ελληνο-Βρετανικης συυνθηκης Ναυτικης Συμεργασιας της 22ης Ιουλοιυ 1936 (Ιστ. Αρχ. ΥΠΕΞ) αναφέρεται ρήτα οτί “ο Βρετανός αξιωματικός (ο οποιός ΄ήταν αποσπασμένος σε θέση εκπαιδευτή για τα αντιτορπιλικά του Βασιλικού Πολεμικου Ναυτικού) δεν ειναι υποχρεωμένος να παρέχει τις υπηρεσίες του σε περίπτωση που η Ελλάδα βρεθεί σε πόλεμο με αντίπαλη δύναμη ή συνασπισμο δυνάμεων” και η μόνη δύναμη η οποια ειχε κίνητρο να επιτεθεί στην Ελλάδα με το Ναυτικό της εκείμη την περιόδο ηταν ακριβώς η Ιταλια…

   Σ΄ότι αφορά τις σχέσεις Χίλτερ-Βρέτανων ας θυμομάστε ότι ήταν η Βρετανία με την Βρετανο-Γερμανική Ναυτική Συνθήκη του 1935 ή οποία ουσιαστικά έδωσε το "nihil obstat" στον Χίλτερ για τον επάνεξοπλισμό της Γερμανίας καθώς επέτρεπε στην Γερμανία να ναυπηγήσει μια δυνάμη αντίστοιχη με το 30% των μονάδων επιφανείας του Βρετανικού Ναυτικού (και σε μια πράξη ανεξήγητης και αξιοσημείωτης αφροσύνης για την οποία οι Βρετανοί θα μετανοούσαν πικρά την περιόδο 1939-1943, επίσης οι προαναφερόμενοι έδωσαν την άδεια για μια δυνάμη Γερμανικών υποβρυχίων αναλογή με το 100% της αντιστοιχής Βρετανικής δύναμης υποβρυχιών), καθιστώντας έτσι ¨"νεκρο γράμμα¨" τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλίων για τους ναυτικούς εξοπλισμούς της Γερμανίας και ενθαρύνοντας τον να κάνει το ίδιο και για τους χερσαίους εξοπλισμούς.Επίσης ήταν η Βρέτανια ή οποιά πρόετρεπε σε "αυτοσυκράτηση" την Γαλλία κατά την επαναστρατικοποίση της Ρηνάνιας το 1936 (κατά κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλιών) οπώς η ίδια χώρα απέτερεψε την Γαλλιά να τηρήσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Τσεχοσλοβακίας κατα την διαρκεία της "Κρίσης της Σουδήτιας" τουφνοπώρου 1938 ενώ πρίν είχε αντιδράσει με "χαρακτηριστική" αδιαφορία στο "Ανσλους με την Αυστρία την άνοιξη του 1938 και το μεγαλύρο μέρος της δεκαετίας του 1930 ή τυπική πολιρική γραμμή της ήταν ότι η Γερμάνια είχε "δικαιολογήμενα παράπονα" αναφορικά με την θέση της στο Διεθνές Συστήμα.Απο την πλεύρα του ο Χιτλερ δήλωνε θαυμαστής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και στις "ανεπισημές" συζητήσεις του με το περιβάλλον του "table talks" δηλώνε ότι στην πολιτική του απέναντι στην κατακτημένη Ρώσια και Αν. Ευρώπη θα είχε ως πρότυπο  του την αντίστοιχη των" Βρετανών έναντι των Ινδιών" και αναφέρεται συμφώνα με μαρτύριες επιζώντων οικειών του ότι η αγαπήμενη ταινεία του ήταν οι "Λογχοφόροι της Βεγγάλης" -προπαγανγαδιστική ταινία υπέρ της Βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία.Απο τα προαναφερόμενα λοιπόν συμπερένεται ότι η Βρετάνια έπαιξε ρόλο στην επώαση του φασισμού-ναζισμού και οι Μουσολίνι και Χιτλέρ μάκραν του να είναι "ορικσμένοι" εχθροί της , δεν ειχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να χρησιμοποιήσουν την "'ανοχή" της για ίδιον ώφελος