Ο αξιότιμος κ. Καντάφι

Ο αξιότιμος κ. Καντάφι

Φεβρουαρίου 27, 2011 — Χρήστος | Επεξεργασία

Ωστε έτσι, λοιπόν… Τώρα κατάλαβαν όλοι ότι ο Καντάφι είναι ένας παρανοϊκός δικτάτορας που σφαγιάζει τον λαό του. Ενώ ως τώρα η οικογενειακή κλεπτοκρατία της Λιβύης ήταν ένα φυσιολογικό καθεστώς που το αποτελούσαν φυσιολογικοί άνθρωποι, με τους οποίους κάναμε φυσιολογικές συναλλαγές. Και ο επικεφαλήςανισόρροπος δεν ήταν παρά ένας ευαίσθητος ανθρωπιστής που μοίραζε το «Βραβείο Μοαμάρ Καντάφι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», με τελευταίο αποδέκτη τον Ταγίπ Ερντογάν.

Ξαφνικά, όμως, ο Τόνι Μπλερ, ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο Νικολά Σαρκοζί, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Γ. Παπανδρέου, ακόμη και η Κοντολίζα Ράις, οι οποίοι ως προχθές συναγελάζονταν ανέμελοι με έναν παράφρονα, άρχισαν να αισθάνονται άσχημα για τις παρέες τους.

Ξαφνικά οι ελβετικές τράπεζες ενοχλήθηκαν από το αίμα και πάγωσαν τις καταθέσεις του Καντάφι και της οικογένειάς του- μιλάμε για μια περιουσία που κυμαίνεται μεταξύ 35 και 70 δισ. δολαρίων, υποθέτω προϊόν της τίμιας εργασίας τους…

Ξαφνικά η London School of Εconomics ευαισθητοποιήθηκε και αρνήθηκε τη χορηγία του 1,5 εκατομμυρίου στερλινών που είχε προσφέρει ο υιός Καντάφι - δεν ξέρω αν θα επιστρέψουν και τα ποσά της χορηγίας που έχουνήδη εκταμιευθεί…

Ξαφνικά ο έλληνας πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς προβληματίστηκε (επιτέλους!..) και παραιτήθηκε από το ΔΣ ενός Ιδρύματος Καντάφι του υιού Καντάφι - υποθέτω και αυτό με τα ανθρώπινα δικαιώματαθα ασχολούνταν!

[Και πάλι καλά, διότι η ίδια η Σοσιαλιστική Διεθνής θυμήθηκε να διαγράψει τον Μπεν Αλι από τους κόλπους της αφού είχε ήδη εκδιωχθεί από τον λαό της Τυνησίας- με κάτι τέτοια θα τρίζουν μαζί τα κόκαλα του Αύγουστου Μπέμπελ και του Ζαν Ζορές!]

Η διεθνής πολιτική, θα μου πείτε, απαιτεί ρεαλισμό και έχει σκοπιμότητες. Εντάξει, αλλά πόσο;

Πώς γίνεται τόσα χρόνια να προσποιούνται όλοι ότι ένας επικίνδυνος δικτάτορας μπορεί να αποτελεί κανονικό συνομιλητή δημοκρατικών κυβερνήσεων; Πώς τον άφηναν να περιφέρει τα τσαντίρια του στο Παρίσι και στη Ρώμη; Πώς μπορούσε να βρίσκει ακόμη και υποστηρικτές στους διάφορους τσαρλατανισμούς του; Και πώς γινόταν το καθεστώς του να αναφέρεται από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου ως πρότυπο δημοκρατίας;

Εντάξει, στην Ελλάδα έχουμε κατά καιρούς εκφράσει θαυμασμό και υποστήριξη για πολλά καθάρματα της υφηλίου, από τον Μιλόσεβιτς ως τον Σαντάμ. Εντάξει, στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη και κόμμα που χειροκροτεί τον Στάλιν.Εντάξει, στην Ελλάδα δεν είμαστε και πολύ επιλεκτικοί στις φιλίες μας.

Αλλά οι άλλοι; Πώς αντέχουν τόση υποκρισία; Και πόσο ανέχονται τόσο κυνισμό;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4618945