20 χρόνια από τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη

Χρήστου Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Στις 20 Μαρτίου συμπληρώνονται 20 χρόνια από τη δολοφονία του πρώην υπαλλήλου του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών και δραστήριου υποστηρικτή του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, Θεόφιλου Γεωργιάδη. Η δολοφονία εκείνη υπήρξε η πρώτη που σημειώθηκε από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες με θύμα Ελληνοκύπριο μετά το 1974 και μάλιστα μέσα στις ελεύθερες περιοχές.

Σήμερα, αναλύοντας προσεκτικά το πλαίσιο της δολοφονίας του Θεόφιλου Γεωργιάδη μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι η δολοφονία αποτελούσε μέρος της στρατηγικής ψυχολογικού πολέμου που εξαπέλυσε τότε η Τουρκία σε δύο μέτωπα: πρώτον στο Κυπριακό και δεύτερο στο Κουρδικό. Ο ψυχολογικός πόλεμος (ή ψυχολογικές επιχειρήσεις) διενεργείται μέσω της εκτέλεσης ενεργειών με σκοπό τη μετάδοση συγκεκριμένων ενδείξεων και μηνυμάτων στον αντίπαλο. Οι συγκεκριμένες ενέργειες είναι σχεδιασμένες με τέτοιο τρόπο που αποβλέπουν στο να μεταβάλουν τη συμπεριφορά του αντιπάλου αφού επηρεάσουν πρώτα τον ορθολογισμό και το ψυχισμό του. Ο τύπος αυτός του πολέμου εκφράζει την πλέον υπόγεια και ύπουλη μορφή πολέμου, διότι χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα μέσα προκειμένου να πλήξει άτομα και σύνολα και να τους επηρεάσει τη σκέψη και τα συναισθήματα με απώτερο στόχο την ηθική τους συντριβή.

Η θρησκευτική διπλωματία της Τουρκίας

Του Κώστα Ράπτη

Η τουρκική εκδοχή του κοσμικού κράτους υπήρξε εξαρχής άκρως ιδιόρρυθμη – καθώς παρά τις κινήσεις θρησκευτικού αποχρωματισμού της δημόσιας σφαίρας (εισαγωγή του ελβετικού αστικού δικαίου, υποχρεωτικός πολιτικός γάμος, απαγόρευση της ιερατικής περιβολής στους λειτουργούς όλων των δογμάτων, κ.ο.κ.) η ιδιότητα του “αυθεντικού Τούρκου πολίτη” ταυτίσθηκε υπόρρητα με αυτήν του Μουσουλμάνου, ενώ οι μη μουσουλμανικές μειονότητες έγιναν αντιληπτές ως ξένα σώμα. Επιπλέον, το τουρκικό μοντέλο κοσμικότητας δεν συνιστά πραγματικό χωρισμό της θρησκείας από το κράτος, αλλά ασφυκτικό κρατικό έλεγχο του επικρατούντος θρησκεύματος – μέσω της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet İşleri Başkanlığı), γνωστής απλούστερα ως Diyanet.

ARGUMENT Is the Euro Compatible With Democracy?

ARGUMENT

Is the Euro Compatible With Democracy?

Berlin doesn't seem to think so.

• BY PHILIPPE LEGRAIN
• MARCH 6, 2015
• 

“New elections change nothing,” asserted Germany’s finance minister, Wolfgang Schäuble, ahead of the Greek vote in January that swept into office a radical-left government pledging an end to austerity and demanding debt relief from its eurozone creditors. The new Greek administration, Schäuble insisted, must accept the terms struck by its predecessor. By and large, Greece’s new government has done so, despite its electoral pledges. How, then, can the destructive policies imposed by the likes of Schäuble really be changed? Is membership in the eurozone compatible with democracy?

This is more than just a Greek issue. Elections are due in Spain at some point later this year, and the radical leftists of Podemos are leading in the polls. Indeed, in almost every election since the crisis, voters have thrown out their government, only to be told by Schäuble and his eurozone minions that the new administration must stick to the failed policies that the voters have just rejected. In 2012, for instance, François Hollande won the presidency of France on a pledge to end austerity, but was soon forced to back down by Berlin. Last year, with a mandate from his resounding victory in May’s European elections, Italy’s reformist prime minister, Matteo Renzi, demanded changes to the eurozone’s fiscal rules that would enable the Italian government to invest more. He was rebuffed.

Of course, politicians often junk loose election promises when confronted with the hard facts of governing. That is a (regrettable) feature of democracy, rather than proof of a lack of it. But the constraints on democracy in the eurozone are very real. In 2011, eurozone authorities even forced out of office the elected prime ministers of Italy and Greece — the latter for having the temerity to offer Greeks a referendum on the unjust conditions imposed on them by Germany — and replaced them with pliable, unelected technocrats.

As for France, it’s not markets that are preventing the government from engaging in a fiscal stimulus — on the contrary, investors are falling over themselves to lend to Paris for free — it’s Berlin and Brussels. And it’s Angela Merkel’s chancellery, not economic “reality,” that is preventing Italy and others from sensibly borrowing to invest, which would strengthen current demand and future supply as well as public finances.

When challenged, Schäuble’s response is that agreements must be respected: Rules are rules. But the claim that eurozone rules are set in stone is not only undemocratic; it’s untrue. Berlin has repeatedly abused its clout in EU institutions to rewrite the eurozone’s rules, and it continues to violate them with impunity.

German banks lent too much to an insolvent Greece? No problem! We’ll breach the legal basis on which the eurozone was formed — the Maastricht Treaty’s “no-bailout” rule, which bans member government from bailing out their peers — and covertly bail out those banks by lending European taxpayers’ money to Athens. German banks also lend too much to insolvent Irish, Portuguese, and Spanish ones? Kein Problem! In collusion with corrupt national elites, we’ll lend to those countries’ governments so they can bail out local banks and thus their German creditors. German taxpayers start worrying that they may end up on the hook for all of Southern Europe’s debts? Then let’s rewrite the fiscal rules, under duress of a financial panic that Merkel’s mistakes have created, and impose a new fiscal straitjacket that gives Berlin and Brussels greater control over other countries’ budgets.

Germany’s vast current account surplus — the excess savings generated by its beggar-thy-neighbor policy of suppressing wages to subsidize exports — was the fuel for German banks’ bad lending that caused the crisis in the eurozone. Now it’s the vehicle through which Germany is exporting deflation. In short, it’s the biggest, most destabilizing imbalance in the monetary union. And it falls afoul of the eurozone’s rules on macroeconomic imbalances. But is that a problem for Brussels? Of course not. The Germans lean on eurozone authorities to get off the hook, and the European Commission bows to Berlin. But voters elsewhere want to change things, even just in their own countries? 

Nein, nein, nein: There is no alternative.

Nein, nein, nein: There is no alternative.

In the Greek case, the German government has come up with an even more disingenuous argument. There is nothing undemocratic about forcing the Greek government to bend to Berlin’s will, Schäuble asserts: On the contrary, Athens must also respect the wishes of voters in other eurozone countries. And it is true that taxpayers in Germany and across the eurozone would — unfairly — lose out if Greece obtained the debt relief it needs to recover. But why is that? Because Merkel violated the no-bailout rule in the first place, putting the interests of German banks ahead of those of European citizens — including Germans — and setting Europeans against each other. If only German voters realized that Merkel and Schäuble have lied to them and sold them out, they wouldn’t fall into the nationalist trap of blaming the Greeks for their own banks’ and government’s misdeeds!

To obtain debt relief, Greece will need to call Germany’s bluff, as I argued two weeks ago — and be prepared to issue a parallel currency. The four-month bailout extension Athens accepted from its EU creditors last month gives the new Greek government time to think through its strategy. But more broadly, how could fiscal democracy be restored? Such is the anger and mistrust created by the crisis mismanagement that steps toward democratic federalism are politically inconceivable for now. A better option would be to restore the “no-bailout” rule and with it governments’ freedom to respond to changing economic circumstances and political priorities — constrained by markets’ willingness to lend and ultimately by the risk of default. (The European Central Bank would also be mandated to be a proper lender of last resort to illiquid governments.) Or the euro might break up.

Stripping voters of the right to make legitimate economic and political choices is unsustainable. And as Weimar Germany’s tragic history shows, the imposition of unbearable payments to hated foreign creditors leads to political extremism. Martin Wolf of the Financial Times has observed that the eurozone is meant to be a union of democracies, not an empire. Merkel and Schäuble should remember that.

FT: Γιατί το Grexit είναι η καταστροφή που δεν πρέπει να συμβεί

Από το Εditorial των FT: 



H απεχθής λέξη «Grexit» δεν θα έπρεπε να είχε επινοηθεί ποτέ. Πολύ χειρότερη από μια συμβατική χρεοκοπία, μια απόφαση για την αποχώρηση από ένα νόμισμα συνδέεται συχνότερα με ισχυρές αναταράξεις.

Είναι κάτι που έχει συμβεί μόνο σε στιγμές ιστορικής αποτυχίας, όπως όταν η Γερμανία της Βαϊμάρης εγκατέλειψε το παλιό μάρκο.

Δεν προκαλεί έκπληξη που οι αρχιτέκτονες του ευρώ δεν προέβλεψαν ρυθμίσεις για την δυνατότητα εξόδου μιας χώρας.

Η Γαλλία δοκιμάζει το δεύτερο πλοίο Mistral της Ρωσίας

Τη στιγμή που η Γαλλία δεν παρέδωσε στη Ρωσία το πρώτο σκάφος προβολής ισχύος τύπου Mistral (το Vladivostok) λόγω των κυρώσεων, άρχισε τις δοκιμές για το δεύτερο (το Sebastopol), όταν ρυμουλκά πλοία το έβγαλαν από το λιμάνι του Saint- Nazaire της δυτικής Γαλλίας για έναν πενθήμερο κύκλο δοκιμών, χωρίς Ρωσικό πλήρωμα όμως. Αν όλα πήγαιναν κανονικά, το δεύτερο σκάφος τύπου Mistral θα παραδινόταν το Φθινόπωρο του 2015, αλλά τη στιγμή που το πρώτο δεν παραδώθηκε από το Νοέμβριο του 2014 όπως ήταν προγραμματισμένο, κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος όχι μόνο για τα χρονοδιαγράμματα αλλά και αν ποτέ θα παραδωθούν τα πλοία ή αν η Ρωσία θα πάρει αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων ευρώ για παραβίαση του συμβολαίου από τη Γαλλία.

olympia.gr

Γουίλσον Πίκετ 1941 – 2006

Από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της σόουλ μουσικής, o Γουίλσον Πίκετ (Wilson Pickett) γεννήθηκε στην αγροτική περιοχή Πράτβιλ της Αλαμπάμα στις 18 Μαρτίου 1941 και ήταν ο μικρότερος από τα 11 παιδιά της οικογένειας. Η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν σε παιδική ηλικία, στην τοπική εκκλησία των Βαπτιστών.

Όντας έφηβος και μην αντέχοντας τη μητέρα του που τον κακομεταχειριζόταν, έφυγε μαζί με τον πατέρα του για το Ντιτρόιτ, όπου το 1959 σημειώνει την πρώτη του εμπορική επιτυχία, μετέχοντας στο συγκρότημα rhythm & blues Falcons.

Μικέλης Άβλιχος 1844 – 1917

Σατιρικός ποιητής από την Κεφαλλονιά, από τους τελευταίους εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής. Μυήθηκε στις αναρχικές ιδέες στην Ελβετία, όπου σπούδαζε και με την ελευθερόφρονα στάση του προκαλούσε συχνά τη μήνι των συμπατριωτών του Ληξουριωτών.

Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Άβλιχος γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1844 στο Ληξούρι από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο Πετρίτσειο Λύκειο του Ληξουρίου και αργότερα σπούδασε φιλολογία στη Βέρνη της Ελβετίας. Κατά την εκεί παραμονή του επηρεάστηκε αποφασιστικά από τα επαναστατικά ρεύματα που συντάραζαν εκείνη την περίοδο την Ευρώπη και ιδιαίτερα από την προσωπικότητα και τις ιδέες του Ρώσου αναρχικού Μιχαήλ Μπακούνιν

Μπενιζέλος Ρούφος 1795 – 1868

Εισοδηματίας και πολιτικός, που διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1795 στην Πάτρα και ήταν γόνος της γνωστής οικογένειας Ρούφου, με καταγωγή από τη Σικελία.

Ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας κι έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Παλιγγενεσία, με δικό του στρατιωτικό σώμα. Υπέγραψε την Προκήρυξη των Πατρινών προκρίτων προς τους προξένους στην Πάτρα (26 Μαρτίου 1821), με την οποία τους γνωστοποιούνταν η κήρυξη της Επανάστασης.

Οδυσσέας Ελύτης
1911 – 1996

• ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Έλληνας ποιητής και ζωγράφος. Ο Οδυσσέας Ελύτης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές μας, που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. Αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν ο μικρότερος από τα έξι παιδιά του Λέσβιου επιχειρηματία Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της συμπατριώτισσάς του Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε το 1895 στο Ηράκλειο, όπου ίδρυσε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελουργίας, και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τη μητέρα του.

Αλμανάκ Βασική Έκδοση 18 Μαρτίου

 Προβάλλονται μόνο τα σημαντικότερα!

Η πλήρης έκδοση της ημερομηνίας αυτής περιλαμβάνει 101 Γεγονότα, 31 Γεννήσεις και 19 Θανάτους.

Για να δείτε την πλήρη έκδοση ή να ενεργοποιήσετε τα φίλτρα θα πρέπει πρώτα να συνδεθείτε.   Δεν είστε ακόμα μέλος; Εγγραφείτε!

ΓΕΓΟΝΟΤΑΓΕΝΝΗΣΕΙΣΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1844

Ο Όθων ορκίζεται ενώπιον της Συνελεύσεως ως Συνταγματικός Βασιλεύς. Στην ίδια συνεδρίαση, η εθνοσυνέλευση ψηφίζει εκλογικό νόμο, με τον οποίο καθιερώνεται η καθολική ψηφοφορία με κάποιες μείζονες εξαιρέσεις. Αποκλείονται όλοι όσοι δεν διαθέτουν κινητή ή ακίνητη περιουσία και οι γυναίκες.

1900

Ιδρύεται στο Άμστερνταμ η ποδοσφαιρική ομάδα του Άγιαξ.

Η ιστορία του Άγιαξ

Ποδοσφαιρικό σωματείο του Άμστερνταμ, με πληθώρα περγαμηνών, τόσο στην Ολλανδία, όσο και στην Ευρώπη. Είναι η κορυφαία ομάδα στη χώρα της τουλίπας και μία από τις σπουδαιότερες παγκοσμίως.

Ιδρύθηκε στις 18 Μαρτίου 1900 από τέσσερις φίλους στο πατάρι του καφέ-μπαρ Ανατολικές Ινδίες στο Άμστερνταμ. Ήταν Κυριακή 9:45 το πρωί, όταν ο Φλόρις Στέμπελ, ο Κάρελ Ρίζερ και οι αδελφοί Χαν και Γιόχαν Ντάντε έδωσαν στο υπό σύσταση σωματείο το όνομα του αρχαίου έλληνα πολεμιστή Αίαντα -Άγιαξ (Ajax) στα Ολλανδικά- από τη Σαλαμίνα, που διακρίθηκε στον Τρωικό Πόλεμο. Ως χρώματα της ομάδας όρισαν το κόκκινο και το λευκό.

Today in Military History: March 17, 45 BC: Battle of Munda: Julius Caesar Defeats Republican Forces to End Roman Civil War

, 2015 by Siggurdsson

  »

 

Map of Hispania, showing location of Munda
Image courtesy of http://www.livius.org/caa-can/caesar/caesar00.html
(Unless otherwise indicated, all illustrations are courtesy of Wikipedia)

Today's military history piece highlights one of the ancient world's greatest military leaders. Julius Caesar led Roman armies from Italy to Asia Minor [Turkey], from Egypt to Gaul [France], from Britain to Numidia [Tunisia], winning more victories for Rome than any other general in the history of the Republic. One of his hardest-fought battles was surely this fight, Roman vs. Roman.

Το ινδικό αεροπλανοφόρο Vikramaditya με τα μάτια ενός MiG-29KUB

Στις φωτογραφίες φαίνεται πώς βλέπει ένας Ινδός πιλότος ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους MiG-29KUB, το ινδικό αεροπλανοφόρο Vikramaditya, από το οποίο επιχειρεί το αεροσκάφος του. Οι φωτογραφίες λήφθηκαν ως στιγμιότυπα από την κάσκα προβολής δεδομένων (Head-Up Display) του πιλότου κατά την απονήωση-προσνήωση.

Ιεροκήρυκας του Ισλάμ πρότεινε την καταστροφή των Πυραμίδων

Iεροκήρυκας του Ισλάμ από το Κουβέιτ, ο Ιμπραχίμ αλ Καντάρι, σε ομιλία του ζήτησε την καταστροφή των Πυραμίδων και της Σφίγγας στην Αίγυπτο.

Αυτό αναφέρει η αιγυπτιακή εφημερίδα Αλ Ουατάν, την οποία επικαλείται το ρωσικό πρακτορείο Tass.

Σύμφωνα με τον αλ Καντάρι, το γεγονός ότι δεν καταστράφηκαν οι Πυραμίδες όταν η χώρα έγινε μουσουλμανική, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα.

«Ο Προφήτης Μωάμεθ, κάποτε, κατέστρεψε όλα τα είδωλα στη Μέκκα, έτσι ώστε, οι απόγονοί του να μην γίνουν γνώστες της ειδωλολατρίας. Σήμερα, αν και οι δομές της φαραωνικές περιόδους δεν αποτελούν αντικείμενα λατρείας, αλλά είναι μόνο μνημεία της ιστορία, του παλαιού πολιτισμού και της αρχιτεκτονικής, για τους σύγχρονους μουσουλμάνους προέρχονται από μια ειδωλολατρική περίοδο», σύμφωνα με τον κληρικό του Ισλάμ από το Κουβέιτ.

President is not Commander in Chief of Foreign Policy (ΑΦΡΟΣΥΝΗΣ ΛΟΓΟΣ)

by Alan M. Dershowitz
March 17, 2015 at 1:00 pm

http://www.gatestoneinstitute.org/5406/commander-in-chief-foreign-policy

Comment

Politicians should stop referring to the President of the United States as "the Commander-in-Chief," as he is often referred to. Most recently, Hillary Clinton, whom I admire, said the following about Republican senators who wrote an open letter to Iran:

"Either these senators were trying to be helpful to the Iranians or harmful to the Commander-in-Chief in the midst of high-stakes international diplomacy."

But the president is not the Commander-in-Chief for purposes of diplomatic negotiations. This characterization mistakenly implies that President Obama — or any president — is ourCommander, and that his decisions should receive special deference. This is a misreading of our constitution, which creates a presidency that is subject to the checks and balances of co-equal branches of the government. The president is only the commander in chief of "the Army and Navy of the United States, and of the militia of the several states, when called into the actual service of the United States." This provision was intended to assure civilian control over the military and to serve as a check on military power.
The only people he is empowered to command are soldiers, sailors and members of the militia — not ordinary citizens.

Image source: DVIDSHUB

This important limitation on the president's power is highly relevant to the current debate about Congress having the authority to check the president's decision to make the deal that is currently being negotiated with Iran. The Constitution is clear about this. The President is not the Commander-in-Chief of our nation's foreign policy. When he is involved in "high-stakes international diplomacy," his involvement is not as Commander-in-Chief of our armed forces, but rather as negotiator-in-chief, whose negotiations are subject to the checks and balances of the other branches.

Ο δολοφόνος του βασιλιά Γεωργίου Α’, Αλέξανδρος Σχινάς

 

Ιδεολόγος αναρχικός, πληρωμένος φονιάς ξένων συμφερόντων ή απλά ψυχοπαθής;

Στις 28 Οκτωβρίου 1912, τα ελληνικά στρατεύματα εισήλθαν θριαμβευτικά στη Θεσσαλονίκη, όταν οι πολεμικές εξελίξεις του Α’ Βαλκανικού Πολέμου υποχρέωσαν την τουρκική φρουρά της πόλης να την παραδώσει στους Έλληνες.

Την επομένη, ο 68χρονος βασιλιάς των Ελλήνων, Γεώργιος Α’, μπήκε πανηγυρικά στην πόλη συνοδευόμενος από τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο, αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού. Λόγω της εύθραυστης κατάστασης που επικρατούσε, ο Γεώργιος αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη για να επισημοποιήσει και να εδραιώσει την ελληνική παρουσία στην περιοχή. Στο διάστημα της εκεί παραμονής του, ο λαοφιλής βασιλιάς συνήθιζε, όπως έκανε ακριβώς και στην Αθήνα, να πραγματοποιεί καθημερινούς περιπάτους είτε χωρίς συνοδεία είτε με ελάχιστη προστασία.

The Kurds’ Heroic Stand Against ISIS

By SCOTT ATRAN and DOUGLAS M. STONEMARCH 16, 2015 New York Times

ERBIL, Iraq — THE Islamic State continues to control a huge section of Syria. But in Iraq, its advance has stalled. While Shiite militias and their Iranian allies fight the Islamic State ferociously, the Kurds have held a 640-mile front against the Islamic State’s advance. Their steadfastness should prompt America to rethink its alliances and interests in the region and to deepen its relationship with the Kurds — who are sometimes described as the world’s largest stateless nation.

Last week, the Sunni town of Tikrit (Saddam Hussein’s hometown) fell to largely Shiite forces from Iraq, backed by Iran. An offensive to retake Mosul, Iraq’s second largest city and the heart of Arab Sunni nationalism, is now within reach. The Kurds plan to enter eastern Mosul, where many Kurds lived before the Islamic State seized the city in June, but they say that moderate Arab Sunnis must lead the effort to retake the rest of the city — not Baghdad’s predominantly Shiite forces or the Iranian-backed Shiite militias. The Kurds point out that it was grievances against Shiite rule that helped drive Sunni support for the Islamic State in the first place.

Purple Haze

Εμβληματικό τραγούδι της ψυχεδελικής ροκ μουσικής, γραμμένο το 1967 από τον Τζίμι Χέντριξ.

Στα τέλη του 1966, o Τζίμι Χέντριξ ζούσε στο Λονδίνο και βρισκόταν στην αρχή μιας σύντομης, αλλά σπουδαίας καριέρας. Ένα βράδυ, ο μάνατζερ και παραγωγός του Τσας Τσάντλερ, πρώην μπασίστας των Animals, τον άκουσε να παίζει ένα ριφ στα παρασκήνια ενός κλαμπ του Λονδίνου, πριν από μία συναυλία. Του κίνησε το ενδιαφέρον και τον προέτρεψε να το διαμορφώσει σε τραγούδι.

Ο Χέντριξ έγραψε τους στίχους την επομένη των Χριστουγέννων του 1966 και στις 11 Ιανουαρίου 1967 μπήκε στο στούντιο De Lane Lea του Λονδίνου για να το ηχογραφήσει με τοn προσωρινό τίτλο Purle Haze-Jesus Saves. Μαζί του, ο μπασίστας Νόελ Ρέντινγκ και ο ντράμερ Μιτς Μίτσελ. Οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν στις 3 Φεβρουαρίου στο στούντιο Olympic του Λονδίνου.

Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ)

Πολιτικό κόμμα της μετριοπαθούς Αριστεράς, που άφησε το στίγμα του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας από το 1979 έως το 1989, οπότε απορροφήθηκε από το Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου (ΣΥΝ). Η πλήρης ονομασία του ήταν Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και ιδεολογικά εξέφραζε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, με σαφείς επιδράσεις του σουηδικού μοντέλου.

Το ΚΟΔΗΣΟ ιδρύθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1979, με πρωτοβουλία βουλευτών που προέρχονταν από τη φυλλοροούσα ΕΔΗΚ του Ιωάννη Ζίγδη. Την ιδρυτική ομάδα απετέλεσαν ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου (1918-2003), η Βιργινία Τσουδερού, ο Δημήτριος Καρδάρας, ο Κώστας Αλαβάνος, ο Μπάμπης (Χαράλαμπος) Πρωτοπαπάς (1920-2011) και ο Γεώργιος Μυλωνάς (1919-1998).