του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.Ποιο ήταν το αποκορύφωμα της αναλγησίας στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης; Η γνωστοποίηση από τον υπουργό Εργασίας κ. Κατρούγκαλο της κατάργησης διατάξεων του Νόμου Στρατούλη (ν. 4331/2015), που θα στερήσουν από 20.000 ανασφάλιστους υπερήλικες το δικαίωμα στη κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ, την οποία ελάμβαναν κατά το παρελθόν, περικόπηκε ουσιαστικά από την Κυβέρνηση Σαμαρά με το Νόμο 4093/2012 με την επιβολή δυσμενέστατων όρων χορήγησης και επανήλθε από 1/10/2015 με το νόμο Στρατούλη (άρθρο 31). Πρόσθετα καταργούνται τα άρθρα 38 και 39 του ν. 4331/2015 και αδυνατούν έτσι περίπου 5000 οφειλέτες του ΟΑΕΕ να λάβουν σύνταξη με συμψηφισμό της οφειλής ενώ ακυρώνεται η δυνατότητα των νέων Μηχανικών, οι οποίοι πένονται στην κυριολεξία, να επιλέξουν κατώτερη ασφαλιστική κατηγορία πληρώνοντας χαμηλότερη εισφορά προς το ΕΤΑΑ. Τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν στο σχέδιο νόμου που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση, κατατέθηκε στη Βουλή και ψηφίστηκε μαζί με όλα τα προαπαιτούμενα την περασμένη Παρασκευή. Ο κ. Κατρούγκαλος αναδείχθηκε πολιτικά μέσα από το κίνημα των Αγανακτισμένων. Αν λοιπόν ο ίδιος εμφανίζονταν το 2011 «αγανακτισμένος», όταν οι συνέπειες των μνημονίων απείχαν πολύ από τις σημερινές διαστάσεις τους, πώς μπορεί να δικαιολογήσει σήμερα τη μετάλλαξή του σε νεοφιλελεύθερο και τον εμπαιγμό των ψηφοφόρων του προεκλογικά; Γιατί λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ και όχι ΝΔ, που είναι εξειδικευμένη στο νεοφιλελευθερισμό και τον εφαρμόζει με χειρουργική ακρίβεια ενώ οι απαίδευτοι του ΣΥΡΙΖΑ τον εφαρμόζουν χωρίς να τον έχουν διδαχθεί και ως εκ τούτου οι απώλειες στην κοινωνία εξ αιτίας των μέτρων θα μεγιστοποιηθούν;. Ας μην απορούμε, αλλά εδώ έφτασε η πολιτική ζωή του τόπου. Να μας παρέχει μόνον τη δυνατότητα να επιλέξουμε τον πιο ανώδυνο εκτελεστή μας. Διότι δεν είναι μόνον η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα μικρότερα κόμματα των «προθύμων» της εξουσίας (πλην ΚΚΕ) που περιμένουν το νεύμα να συγκυβερνήσουν, και δεν μας επιτρέπουν άλλη επιλογή







Ένα
από τα αριστουργήματα της αμερικανικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η
πλειονότητα των κριτικών δέχεται ότι το μυθιστόρημα του 







