Japanese Surrender in 1951 at Island of Anatahan

0

By Pierre Kosmidis on July 7, 2016 Articles, General Articles, Navy History

A group of stranded survivors of a Japanese vessel sunk by the American military found their way to the island of Anatahan, 75 nautical miles north of Saipan.

The island’s coast line is precipitous with landing beaches on the northern and western shore and a small sandy beach on the southwest shore.

Its steep slopes are furrowed by deep gorges covered by high grass.

This brooding cone jutting from the sea floor is a large, extinct volcano with two peaks and a grass covered flat field, the final resting place for a B-29 Superfortress that crashed upon returning from a bombing mission over Nagoya, Japan on January 3, 1945 killing the aircraft’s crew.

Japanese Aircraft from World War II Found off Coast of Kuril Islands

Stock image of a A6M-Zero

 

The  Russian Geographical Society (RGO) and the Russian Defense Ministry found a Japanese World War II aircraft during a joint expedition to the Kuril Islands. The plane was found off the coast of Dvoynaya Bay on Matua Island.

ΟΙ ΦΑΛΑΓΓΕΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΤΑΞΗΣ χάρτης της άκρας δεξιάς / του παρακράτους στην ελλάδα, 1974 – 1990…

by earkas

Υπό τον τίτλο οι φάλαγγες της μαύρης τάξης [*] απ’ αυτό το τεύχος του Sarajevo, και για όσα τεύχη χρειαστούν, θα δημοσιευτεί σε συνέχειες μια ερευνητική δουλειά για τις φασιστικές οργανώσεις στην ελλάδα, απ’ την μεταπολίτευση ως τα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Από πολλές απόψεις πρόκειται για μια γενεαλογία των τωρινών οργανώσεων, αλλά όχι μόνον αυτό. Υπάρχει ένας γενικά αποδεκτός (διακομματικά) μύθος ότι η πτώση της χούντας το ‘74 και η φυλάκιση ορισμένων απ’ τους “πρωταίτιους” στη συνέχεια, διαμόρφωσε στην ελλάδα μια δημοκρατία “καθαρή”, ένα κράτος επίσης “καθαρό” απ’ την ιστορία όχι μόνο των 7 χρόνων (της χούντας), αλλά δεκαετιών [1
]. Αν και κανείς δεν θα αρνούνταν ότι υπήρξαν ενεργοί φασίστες και στη συνέχεια της δεκαετίας του ‘70 ή την δεκαετία του ‘80, είναι πολύ λιγότερο πιθανό να αναγνωριστούν σ’ αυτήν την “ύπαρξη” δομικά χαρακτηριστικά του μεταπολιτευτικού ελληνικού κράτους. Ειπωμένο αλλιώς: να αναγνωριστούν οι λειτουργικές μεταμορφώσεις του ιστορικού ελληνικού παρακράτους.
Η έρευνα και η εξιστόρηση αυτή, λοιπόν, έχει ένα ιστορικό/πολιτικό νόημα που δεν περιορίζεται σ’ αυτήν καθ’ αυτήν την ύπαρξη και την δράση φασιστικών οργανώσεων στην ελλάδα. Αφορά, επίσης, σε μεγάλο βαθμό την συγκρότηση του μεταπολιτευτικού κράτους, απ’ την οπτική γωνία κάποιων κρυμένων μυστικών του.
Ας πούμε: είναι μια συμβολή στην ιστορική διαύγαση του σήμερα.

The ancient Roman capital of Dacia to be structurally restored via a EUR 4.5 million project

Ruins of the Roman Amphitheater at Ulpia Traiana Sarmizegetusa,

Posted By: Dattatreya Mandal 

Ulpia Traiana Sarmizegetusa (or Colonia Ulpia Traiana Augusta Dacica Sarmizegetusa) was the capital and the largest settlement in Roman-controlled Dacia (mainly corresponding to modern Romania and Moldova), with its name partially derived from Sarmizegetusa – the former religious and political center of Dacia. Founded during the reign of Trajan, possibly between 106-107 AD – when the Roman Empire stretched to its greatest extent, the fortified walls of Ulpia Traiana Sarmizegetusa encompassed an area of over 32 hectares. And since the city was governed under direct Roman rule because of its prestigious Ius Italicum status, the settlement was home to a profusion of Roman-architecture styled structures, including a forum, amphitheater, temples and even private houses. Unfortunately, the Roman-Dacian capital was destroyed by the invading Goths in 4th century. But now like a proverbial phoenix, Ulpia Traiana Sarmizegetusa is all set to ‘rise’ from its ruins – with a definitive plan to restore and preserve many significant sections of the ancient capital.

Proposed reconstruction of the Amphitheater.

The EUR 4.5 million restoration project has apparently scored all the government approvals, while the documentations for EU funding have also been successfully submitted. According to Liliana Tolas, director of the Museum of Dacian and Roman Civilisation (MCDR), the organization that watches over the eminent archaeological site –

Αδελφοί Μανάκη: Οι πρωτεργάτες του ελληνικού και βαλκανικού κινηματογράφου

Αδελφοί Μανάκη

Οι πρωτεργάτες του ελληνικού και βαλκανικού κινηματογράφου

Πρωτοπόρος κινηματογραφιστής και φωτογράφος στο χώρο των Βαλκανίων ο Μίλτος Μανάκης, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1882 στο βλάχικο χωριό Αβδέλα Γρεβενών. Με το φακό του κατέγραψε πολύ σημαντικές στιγμές στην περίοδο των έντονων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών στα Βαλκάνια.

Carthage employed liquid cooling system for chariot races inside the city’s circus

Posted By: Dattatreya Mandal

Chariot racing was massively popular in ancient Rome; so much so that the world’s highest paid athlete and the first billionaire from their ranks possibly pertained to one Gaius Appuleius Diocles. According to classical studies professor Peter Struck (at University of Chicago), the ancient charioteer’s accumulated prize money equated to 35,863,120 sesterces, which is equivalent of around $15 billion or £9.6 billion. But while popular culture (including Ben-Hur) has presented the Roman penchant for brutal spectator sports, their long-time ancient rivals were also interested in chariot races fueled by skilled competitors and roaring crowds. We are obviously talking about Carthage – with the Circus of Carthage being the largest sporting arena outside Rome, built solely for such grand events. And now archaeologists have come across an advanced technological ambit that rather complemented the exhilaration of chariot races, and it entailed a nifty liquid cooling system that aided both horses and chariots.

For long historians were puzzled by the ‘efficiency’ of chariots (relating to both the horses and the vehicle) in Carthage, since the city-state was located in North Africa, traditionally known for its hot and arid climate. Simply put, even horses could have fainted mid-race in such rigorous conditions. But as a result of a recent excavation at the site of Circus of Carthage, experts have now identified the use of a special water resistant mortar in one of the structures of the stadium.

Cataphract

From Wikipedia, the free encyclopedia

Historical re-enactment of a Sassanid-era cataphract, complete with a full set of scale armor for the horse. Note the rider's extensive mail armor, which was de rigueur for the cataphracts of antiquity.

A cataphract was a form of armored heavy cavalry used in ancient warfare by a number of peoples in Western Eurasia and the Eurasian Steppe.

Scythian Cataphract. (?)

I identify as a Scythian Cataphract. My preferred pronouns are phract and cataphractself. Here's some information so you can get educated you fucking cis-scum.

Cataphract - Wikipedia, the free encyclopedia

A cataphract was a form of armored heavy cavalry used in ancient warfare by a number of peoples in Western Eurasia and the Eurasian Steppe.

en.wikipedia.org

“Εργάζομαι για € 3,00 την ώρα και…”: Το συγκλονιστικό κείμενο ενός ντελιβερά που κάνει το γύρο του Facebook

• ΕΛΛΑΔΑ

-

Facebook

Twitter

Google+

 Ένα κείμενο ενός νέου που παλεύει ουσιαστικά για επιβίωση στην Ελλάδα του σήμερα κάνει το γύρο του διαδικτύου και το gamato.gr σας το παρουσιάζει:
 
Εργάζομαι για € 3,00 την ώρα (με τις βενζίνες δικές μου) και με ό,τι φιλοδωρήματα μου δίνετε για την εξυπηρέτηση… (που και αυτά τείνουν να εξαφανιστούν), στην πλέον ανθούσα οικονομική δραστηριότητα μιας ρημαγμένης χώρας, χωρίς … ασφάλιση και με το αφεντικό να κοιτάει το ρολόι για να δει αν είμαι γρήγορος. Μπορεί να είμαι πρώην υπάλληλος κάποιας επιχείρησης που έκλεισε, ή να τσοντάρω τον αστείο μισθό που μου δίνουν στην κανονική μου δουλειά γιατί περιμένουν και άλλοι άνθρωποι να ζήσουν από εμένα.

Check Out this Survival Shotgun that can Fire 12 Different Calibers and Fits in Your Bug Out Bag

Червень 30, 2016 Gun

Do you have plans of taking a shotgun with you when it comes time to grab the bug out bag and get out of dodge? I know that shotguns are not normally part of bug out plans due to their size and weight. Most of us are already packing our handgun and a rifle, no one has room for a shotgun.

Αυτή η εκπληκτική βιβλιοθήκη παραλίας βρίσκεται στη Βουλγαρία

Η βιβλιοθήκη παραλίας είναι η πρώτη του είδους της στην Ευρώπη και διαθέτει πάνω από 6.000 βιβλία σε περισσότερες από 15 γλώσσες.

της Ελίνας Μαμμή |

SHARE THIS

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αυτή η βιβλιοθήκη παραλίας βρίσκεται στην Αλμπένα, ένα μεγάλο βουλγαρικό θέρετρο στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.
Η βιβλιοθήκη παραλίας είναι η πρώτη του είδους της στην Ευρώπη και διαθέτει πάνω από 6.000 βιβλία σε περισσότερες από 15 γλώσσες.
Εργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Herman Kompernas, η υπαίθρια παραθαλάσσια βιβλιοθήκη βρίσκεται μπροστά από το ξενοδοχείο Kaliakra και έχει τα πάντα, από βουλγαρική λογοτεχνία μέχρι απομνημονεύματα και μυθιστορήματα.

Τα 140 λευκά ράφια της είναι κατασκευασμένα από ειδικό υλικό το οποίο είναι ανθεκτικό στον ήλιο και τον άνεμο, ενώ όταν βρέχει, οι βιβλιοθήκες προστατεύεται από ένα ειδικό κάλυμμα βινυλίου.
Ο δανεισμός των βιβλίων είναι δωρεάν και η μόνη πρόταση που γίνεται είναι να το επιστρέψουν όταν το διαβάσουν.

The Roman Denarius And The US Dollar: Birds Of A feather?,

Source: www.sharelynx.com

Note: on the chart above, the listing of Trajan Decius between the emperors Titus (79-81 AD) and Hadrian (117-138 AD) looks to be a mistake. That period saw the reign of Trajan (98-117 AD). Trajan Decius (249-251 AD) followed Phillip the Arab (244-249 AD). He is correctly listed in order.
I found the chart showing the decline of the silver content of the Roman denarius quite fascinating. It reminded me of the chart of the loss of US$ purchasing power since 1774. I will show that chart again later. First, the denarius.

Ο απατεωνίσκος Ντόναλντ Τραμπ: Τα ψέματα του υποψηφίου πλανητάρχη και πώς αποκαλύφθηκαν

Σε μία σειρά αποκαλύψεων για τα μέσα και τους τρόπους που έχει χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια ο Ντόναλντ Τραμπ για να χτίσει τη δημόσια εικόνα του προχωρά σε άρθρο του στη Daily Mail o βραβευμένος με Pulitzer βιογράφος Ντέιβιντ Κέυ Τζόνστον.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα ο Τραμπ, έχει διαστρεβλώσει πληροφορίες, εμποδίσει έρευνες, ενώ δεν έχει διστάσει να υποδυθεί ακόμα και έναν φανταστικό εκπρόσωπό του προκειμένου να διαδώσει φήμες για τις σχέσεις του με τις γυναίκες

Το αναιδές «εξαμηνίτικο κρατούμενο»…

Ο κύριος Μητσοτάκης είναι αστείος. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό του θέμα. Όπως και το να γελάνε μαζί του με την αστειότητα του. Όμως ο κύριος Μητσοτάκης είναι και αναιδής. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τα προσωπικά του χαρακτηριστικά – τα οποία στο φινάλε δεν μας ενδιαφέρουν κιόλας.

Nikos Libertas/SOOC

Αναδημοσίευση από τον ημεροδρόμο
του Νίκου Μπογιόπουλου

Η αναίδεια του όμως μας αφορά. Και μας ενδιαφέρει. Διότι είναι στοιχείο της πολιτικής του ταυτότητας και της ταξικής του καταγωγής.

The Man Who Volunteered For Auschwitz And Escaped To Tell About The Horrors

• Joris Nieuwint

 

 

2.14k SHARES

FacebookTwitter

Witold Pilecki in 1939 Source
Witold Pilecki was a Polish soldier, a rittmeister of the Cavalry during the German invasion of Poland, the founder of the Secret Polish Armyresistance group in German-occupied Poland in November 1939, and a member of the underground Home Army, which was formed in February 1942.
As the author of Witold’s Report, the first intelligence report on Auschwitz concentration camp, Pilecki enabled the Polish government-in-exile to convince the Allies that the Holocaust was taking place.

Going into Auschwitz

American surveillance photo of Birkenau (1944). South is at the top in this photo. Source
In 1940, Pilecki presented to his superiors a plan to enter Germany’s Auschwitz concentration camp, gather intelligence on the camp from the inside, and organize inmate resistance. Until then, little had been known about the Germans’ running of the camp and it was thought to be an internment camp or large prison rather than a death camp. His superiors approved the plan and provided him with a false identity card in the name of “Tomasz Serafiński”. On 19 September 1940, he deliberately went out during a Warsaw street roundup and was caught by the Germans, along with some 2,000 innocent civilians. After two days detention in the Light Horse Guards Barracks, where prisoners suffered beatings with rubber truncheons, Pilecki was sent to Auschwitz and was assigned inmate number 4859.

Barbarian Invaders and Roman Collaborators

Barbarian Invaders and Roman Collaborators | Thompson | Florilegium

journals.lib.unb.ca

"The first ten years of the fifth century A.D. were the worst decade that Italy had experienced at the hands of foreign enemies since the days of Hannibal. In seven of these years powerful armies of barbarian invaders were on Italian soil. In each of the years 408, 409, and 410 Rome itself was besieged, and in 410 the city fell to a foreign enemy for the first time since Brennus and his Gauls captured it 800 years earlier. The civilized world was dumbfounded. There were less civilized Romans, however, who were by no means at a loss to know how to handle the situation."

How Napoleon Managed His Vast Armies

 Andrew Knighton

Charge of the French Cuirassiers at Friedland (1807) - by Ernest Meissonier

The wars fought by Napoleon Bonaparte were like nothing that had ever come before. His armies were vast in scale and constant in their activity, waging war across Europe and beyond. To manage such vast forces, he relied on a wide range of people and mechanisms to keep the military machine moving.

The Polish Pilots Who Flew In The Battle Of Britain!

By Mariusz Gasior

The road to BritainOn 1 September 1939 the German Army, supported by the Air Force (Luftwaffe) and Navy (Kriegsmarine) invaded Poland from three sides. Polish defences, already strained under a powerful and innovative German assault, collapsed shortly after the Soviets launched their own invasion from the east on 17 September. Polish forces fought with distinction, but Poland was crushed by the two invaders in five weeks. After their defeat, tens of thousands of Polish servicemen made their way to France to continue the struggle against a common enemy. The Polish Air Force (PAF) was recreated and established on French soil following a number of agreements between the French government and the Polish government-in-exile. Despite suffering a crushing defeat, Polish airmen maintained excellent morale and relished the opportunity to fight the Germans again.

The strange looking Bartini Beriev VVA-14, a Soviet vertical take-off amphibious aircraft

Beriev VVA-14 experimental amphibious aircraft in Central Air Force Museum, Monino. source

The Bartini Beriev VVA-14 Vertikal`no-Vzletayuschaya Amphibia (vertical take-off amphibious aircraft) was a wing-in-ground-effect aircraft developed in the Soviet Union during the 1970s.^[1] Designed to be able to take-off from the water and fly at high speed over long distances, it was to make true flights at high altitude, but also have the capability of “flying” efficiently just above the sea surface, using aerodynamic ground effect. The VVA-14 was designed by Italian-born designer Robert Bartini in answer to a perceived requirement to destroy United States Navy Polaris missile submarines.

Trying (and Failing) to Make Painting Great Again

 

Wallace Whitney “Untitled” (2016), oil on canvas, 75 x 68 inches (photo by Jason Mandella, all images courtesy Canada Gallery)

Του έβγαλαν ένα – ένα τα δόντια. Δεν μίλησε! Του έκοψαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Δεν μίλησε! Κι όταν του... Μια απίστευτη ιστορία για ένα ήρωα που τον βασάνισαν οι Ναζί...

Gpapado Σχόλια Κοινοποιήστε

    

Ήταν παιδί, στα δεκαοχτώ του, γεμάτος όνειρα. Προτίμησε να πεθάνει ελεύθερος παρά να ζει με το στίγμα του κιοτή. Τον έλεγαν Σταύρο Ανδρεαδάκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοκαρά της Κρήτης.



Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη δεν την ήξερα. Τη διάβασα φέτος τον Σεπτέμβρη σε ένα φωτοτυπημένο, αλλά επαρκώς τεκμηριωμένο, φυλλάδιο γραμμένο από τον φιλίστορα δικηγόρο κ. Γιώργο Καρτσωνάκη. Το επόμενο πρωί βρισκόμουν στο Σοκαρά, ένα μικρό χωριό κοντά στο Ασήμι.

Γράφει ο Νίκος Ψιλάκης



Μόνον ένας από τους αδερφούς του βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Ο Λευτέρης, κοντά στα ογδόντα πέντε του, καλοστεκούμενος ακόμη.

Διαβάζει βιβλία, ψάχνει, ταξινομεί τις αναμνήσεις τοποθετώντας τα γεγονότα σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο.

Ο Λευτέρης είναι ο τελευταίος θεματοφύλακας των πικρών βιωμάτων που μετουσιώθηκαν κι έγιναν δάκρυ αστείρευτο, που μεταλλάχτηκαν κι έγιναν μνήμη ακατάλυτη, που μεταμορφώθηκαν κι έγιναν πείσμα για λευτεριά, δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια.

Ο «απαγορευμένος» ήρωας

Καθώς περνώ το κατώφλι βλέπω απέναντι στον τοίχο μια φροντισμένη κορνίζα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός νέου άνδρα.

-Ο Σταύρος; ρωτώ.

-Ναι, ο Σταύρος, απαντά ο γέροντας οικοδεσπότης κι ένα δάκρυ αυλακώνει το πρόσωπό του.

Αναρωτιέται κανείς αν ο πόνος μπορεί να κρατήσει τόσα χρόνια. Το δάκρυ του Λευτέρη είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους θέλουν να ξεχνούν, σε όσους θέλουν να μας κάμουν να ξεχάσουμε την ιστορία αυτού του τόπου, τα βάσανα αυτού του λαού.



Για δεκαετίες ολόκληρες το όνομα του Σταύρου ήταν σχεδόν απαγορευμένο, όπως και η θυσία του. Κανείς δεν μιλούσε για το παλικάρι του Σοκαρά, μέχρι που δυο λόγιοι του χωριού, ο Γιώργος Καρτσωνάκης και ο Σήφης Κοσόγλου, κατάφεραν να τον αποκαταστήσουν και να παραδώσουν στην ιστορική μνήμη την άσπιλη μορφή ενός παιδιού που έσφιξε τα σαγόνια –δόντια δεν του είχαν αφήσει- και έπνιξε τον αβάσταχτο πόνο για να μη μαρτυρήσει τα μυστικά του αγώνα!
Ψυχωμένο παλικάρι ο Σταύρος ανέβηκε από μικρός στα αντάρτικα λημέρια. Εκεί, στην ελεύθερη πατρίδα των Ελλήνων, γνώρισε τους Καπεταναίους και τα ανταρτόπουλα.

-Δεν ήξερα τι είναι το ΕΑΜ, ήμουν μικρός εγώ, λέει ο Λευτέρης. Για πρώτη φορά το άκουσα από τον αδελφό μου. Τον Αύγουστο του ’44 ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. Την ώρα που άλλαζε τα ρούχα του, άνοιξα ένα φάκελο που κρατούσε και τον διάβασα. Θυμάμαι ακόμη, κοντά εβδομήντα χρόνια μετά, τι έγραφε: «Ντροπή στον κρητικό λαό να τον κρατούν στη σκλαβιά μερικές χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες».

Λίγα λεπτά αργότερα ο Σταύρος έφευγε από το σπίτι. Έπρεπε να φέρει σε πέρας μιαν αποστολή που του είχαν εμπιστευτεί.. Να μεταφέρει ένα μήνυμα από το ΕΑΜ του Σοκαρά στα βουνά, στα Αστερούσια, στο χωριό Αχεντριάς, στον Παπαδάκη, έτσι λέγανε τον παραλήπτη.

Η αποστολή πήγε καλά. Ο Σταύρος παρέδωσε το μήνυμα και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Κατηφόρισε από τα μονοπάτια των Αστερουσίων, έφτασε στα πρώτα χωριά του κάμπου. Περνώντας από το Μεσοχωριό βρέθηκε να περπατά μέσα στην κοίτη του ποταμού Αναποδάρη. Από εκεί περνούσε ο δρόμος για το χωριό του. Έσερνε ένα μουλάρι φορτωμένο και προχωρούσε.

Μερικές φορές, όμως, η τύχη παίζει παράξενα παιγνίδια. Οι Γερμανοί είχαν κάμποσους χωρικούς και τους είχαν ζέψει στην αγγαρεία. Δούλευαν εκεί κοντά. Οι κατακτητές, αξιωματικοί και στρατιώτες τους επιτηρούσαν.

Ο λόγος πάλι στον Λευτέρη:

-Τον είδε τον Σταύρο ένας δικός μας, Γκεσταμπίτης, ένας Πήλιος Γούσης, και λέει στον Γερμανό: «Αυτός με το μουλάρι είναι ύποπτος». Περικύκλωσε ο στρατός το παιδί, το έπιασαν. Είχε φορτωμένα δυο δεμάτια σφάκες (πικροδάφνες) στο μουλάρι. Πήρε ο αξιωματικός ένα μαχαίρι και έκοψε τα δεματικά. Οι σφάκες σκορπίστηκαν στη γη κι από μέσα τους πετάχτηκε ένα όπλο, κάμποσα φυσίγγια, και μερικά γράμματα. Το όπλο του το είχε δώσει ο Παπαδάκης να το φέρει στο χωριό, στο ΕΑΜ. Τον συνέλαβαν αμέσως, τον πήγαν στον Πύργο στο Φρουραρχείο, μετά τον πήγαν στον Χάρακα, πάλι στο Φρουραρχείο, κι από κει στις Μοίρες. Όταν ήταν στο Χάρακα φώναξαν τον πατέρα μου, ήταν γέρος άνθρωπος πια και δεν ήξερε τίποτε. «Πού είναι οι γιοί σου;» τον ρώτησαν, εμείς ήμασταν τέσσερα αδέρφια. «Στο χωριό είναι», τους απάντησε. «Και ο Σταύρος;» τον ξαναρωτούν. Πάγωσε ο γέρος γιατί κατάλαβε ότι τον είχανε πιάσει. Τους απάντησε ότι ο Σταύρος βόσκει τα πρόβατα…

Στον σταυρό!

Πάνω από τις Μοίρες στα ψηλώματα, κοντά στον μικρό οικισμό Βρέλη, είχαν εγκαταστήσει φυλάκια οι κατακτητές. Εκεί πήγαν τον Σταύρο. Τον έκλεισαν σε ένα παλιό πετρόχτιστο καλύβι και άρχισαν να τον βασανίζουν. Γερμανοί και γερμανοπροσκυνημένοι προδότες εξάντλησαν την αγριότητα και το μένος τους. Άκουγαν οι κάτοικοι τις βρισιές και τα ουρλιαχτά των κατακτητών, άκουγαν και τα βογκητά του παλικαριού. Κάποιοι προσπάθησαν να πλησιάσουν, να βοηθήσουν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να του δώσουν ένα ποτήρι νερό.

Οι βασανιστές προσπαθούσαν να κάμουν τον Σταύρο να μιλήσει. Όσο κρατούσε το στόμα του κλειστό, τόσο θύμωναν, πείσμωναν… Σκύλιαζαν.

Στο μεταξύ ο γέρο Σταμάτης, ο πατέρας του, είχε αρχίσει τον αγώνα της αναζήτησης. Πήγε παντού. Έψαχνε το παιδί του. Αρχαία τραγωδία θυμίζει η προσπάθεια του πατέρα να σώσει το Σταύρο του. Ήθελε να παρακαλέσει. Ίσως να μαλάκωνε η καρδιά του κατακτητή. Τελικά κατάφερε να μάθει πως το παιδί του βρισκόταν στο Βρέλη.

Ό,τι κι αν γραφτεί σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, δεν θα μπορέσει να δώσει την εικόνα της συμφοράς. Δεν τον πρόλαβε ζωντανό τον γιο του ο γέρο Σταμάτης.

Οι κάτοικοι του μικρού οικισμού ήταν οι μάρτυρες ενός από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα των Γερμανών στην Κρήτη. Ήταν αυτοί που έδωσαν πληροφορίες στην οικογένεια… Οι μαρτυρίες τους, όμως, δεν σώθηκαν σε κανένα επίσημο έγγραφο. Η πατρίδα δεν θεώρησε σκόπιμο να ανασκαλέψει την υπόθεση, να τιμήσει τον ήρωα και να αποκαλύψει τη θηριωδία. Η οικογένεια, όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει. Ξέρουν ότι του έβγαλαν τα νύχια, του έβγαλαν τα δόντια, του πετσόκοψαν τα πόδια και τα χέρια, τον κατακρεούργησαν. Ένα από τα μαρτύρια, όχι όμως το τελευταίο, ήταν ο σταυρός! Τόλμησαν ακόμη και να τον σταυρώσουν!

Ακρωτηριασμένο και αιμορραγούντα τον ανέβασαν στο σταυρό. Κι όταν οι Γερμανοί κι οι εδώ συνεργάτες τους είδαν κι απόειδαν, κι όταν κατάλαβαν πως αυτό το σκληροτράχηλο παλικάρι δεν πρόκειται να μιλήσει, τον έβαλαν κάτω από τις ερπύστριες. Αυτή θα ήταν η τελευταία απειλή.

Έβαλαν μπροστά τη μηχανή του τανκ. Ο Σταύρος έμεινε αμίλητος! Κράτησε το στόμα του κλειστό ακόμη κι όταν άρχισε να κινείται το θηριώδες όχημα, ακόμη κι όταν άρχισε να πολτοποιείται το κορμί του. Κι ύστερα τον άφησαν εκεί. Ανακατωμένες οι σάρκες με το χώμα. Τον παράτησαν άθαφτο σ’ ένα χωράφι.

Ο άταφος νεκρός

Τις νύχτες, που αλυχτούσαν τα σκυλιά και προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους τρώγοντας ανθρώπινες σάρκες, ένας συγγενής των Ανδρεαδάκηδων πήρε την απόφαση. Λέει ο Λευτέρης: “Είχα ένα θείο στο Βρέλη. Πήγε αυτός να τον πάρει από εκεί και να τον θάψει. Αλλά δεν μπορούσε ούτε να σιμώσει γιατί από πάνω, στο ύψωμα, είχανε στήσει το φυλάκιό τους οι Γερμανοί. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει εκεί κοντά. Τελικά, τόλμησε, δεν λογάριασε τον κίνδυνο, πήρε όσα κομμάτια κατάφερε να μαζέψει και τα έθαψε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. Τέσσερις φορές έχω πάει εκεί που τον σκότωσαν. Την πρώτη φορά είδα το αίμα, είχε ποτίσει τη γη, φαινόταν για πολύ καιρό.



Ο οικισμός Βρέλη. Εδώ βασάνισαν οι Ναζί τον ήρωα…

Ύστερα από χρόνια πολλά ήρθαν και οι επίσημες επιβεβαιώσεις για τα βασανιστήρια του Σταύρου τα έγγραφα των δικαστηρίων που μιλούσαν συγκαλυμμένα. Ήταν οι απολογίες των δοσίλογων. Τα πιο «τρανταχτά» ονόματα προδοτών που έδρασαν στη Μεσαρά ήταν ανακατεμένα στην ιστορία του μικρού ήρωα. Μετά την απελευθέρωση οι δοσίλογοι έπρεπε να απολογηθούν για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει. Αρκέστηκαν να μιλήσουν μόνο για «σκληρά βασανιστήρια», όπως αποκαλύπτει ο Καρτσωνάκης, ο άνθρωπος που έριξε άπλετο φως στις πιο σκοτεινές πτυχές μιας υπόθεσης την οποία κάποια άνομα συμφέροντα ήθελαν να κρατήσουν στο σκοτάδι.

Μέσα από τις κρυπτικές απολογίες των δοσιλόγων, μέσα από τη σιωπή των γερμανικών πηγών, μέσα από τη συνενοχή των ντόπιων και ξένων εξουσιών, που δεν τιμώρησαν ποτέ τους εγκληματίες πολέμου, δεν είναι εύκολο να ανασυνθέσει κανείς τις λεπτομέρειες του ιστορικού παρελθόντος. Ούτε και να μάθει με πόση περιφρόνηση στάθηκε ένα παλικάρι μπροστά στο θάνατο.

Ο Λευτέρης Ανδρεαδάκης βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει την αφήγηση.

-Χρόνια μετά έγινε η εκταφή των οστών του. Μας είπανε στο Βρέλη: «Μην περιμένετε να βρείτε κόκαλα, δεν υπάρχουν». Βρήκαμε μόνο ένα οστό της μιας κνήμης και μια κάτω γνάθο. Ούτε δόντια, ούτε πλευρά, ούτε τίποτα. Μόνο μερικά πολτοποιημένα κόκαλα ήταν θαμμένα εκεί.

Όταν η φρίκη αποτυπώνεται σε ένα ζευγάρι στιβάνια!

Πέρασαν λίγες μέρες μετά την ταφή. Ο γέρο Σταμάτης ανηφόρησε στο Βρέλη παρέα με κάποιον συγγενή του. Ας τα έσκιαζε όλα η φοβέρα. Αλλά, ποια φοβέρα να σταματήσει έναν χαροκαμένο πατέρα; Από μακριά είδε τα αίματα. Δίπλα κομμάτια από σκισμένα ρούχα και λίγο πιο κει ένα ζευγάρι στιβάνια. Ήταν του Σταύρου!

Ο συγγενής έσκυψε, έκανε να τα μαζέψει. Τα υποδήματα του νεκρού ήταν πολύτιμα εκείνα τα χρόνια. Οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλητοι, θα ήταν πολυτέλεια να τα παρατήσουν εκεί. Την ώρα που τα σήκωνε δεν άντεξε. Μια κραυγή πόνου βγήκε από το στόμα του… Τα στιβάνια δεν ήταν άδεια! Μέσα στο κουφάρι τους είχαν μείνει κομμάτια από σάρκες. Τα πόδια του Σταύρου!

Ειπώθηκε ότι του έκοψαν τα πόδια με τσεκούρι. Κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ούτε να το διαψεύσει σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σάρκες του ήρωα είχαν μείνει μέσα στα στιβάνια του. Και ότι τα στιβάνια αυτά ήταν σκισμένα στο ύψος των αστραγάλων, ήταν κομμένα και το πετσί κρεμόταν. Άλλο φρικτό σημάδι της συμφοράς.

Η συνέχεια της ιστορίας φανερώνει μέσα από πόσες κακοτοπιές, στερήσεις και βάσανα πέρασε αυτός ο λαός. Ο συγγενής παρακάλεσε τον γέρο Σταμάτη να πάρει τα στιβάνια και να τα δώσει στον μικρό γιο του, τον Λευτέρη. Ούτε να τ’ ακούσει ο τραγικός πατέρας. Τελικά τα πήρε άλλος συγγενής, τα πήγε σε τσαγκάρη, έκοψε τα πετσιά που κρέμονταν, τα έκανε παπούτσια και τα έδωσε σε ένα παιδί να τα φορέσει.

Τραγωδία χωρίς κάθαρση

Δώδεκα του Αυγούστου του 1944 σκοτώσανε τον Σταύρο. Πέρασαν πέντε μέρες. Και στις δεκαεφτά του ίδιου μήνα ο Σοκαράς έμελλε να ζήσει ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας του. Στις δεκαέξι το βράδυ πήγε εκεί ο δοσίλογος Πρόεδρος γειτονικού χωριού. Μίλησε στους χωρικούς. Τους είπε να μη φύγει κανείς από το σπίτι του γιατί θα έρχονταν την επόμενη οι Γερμανοί για γυμνάσια. Όποιος έμενε δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί. Όποιος έφευγε θα πλήρωνε ακριβά την αποκοτιά του.

Το απόβραδο της άλλης μέρας βρήκε το χωριό πνιγμένο στο θρήνο. Οι Γερμανοί είχαν πράγματι μεταβεί στο Σοκαρά, αλλά όχι για γυμνάσια όπως έλεγε ο προδότης. Είχαν πάει για να σκοτώσουν! Είκοσι εφτά ήρωες ήταν τα νέα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Είκοσι εφτά προγραμμένοι!



Ο Λευτέρης με τη γυναίκα του (2012)

Και ενώ τα σπίτια του Σοκαρά άδειαζαν, και ενώ το μοιρολόι γινόταν απελπισία και η πείνα γινόταν αχώριστος σύντροφος των επιζώντων, μια καινούργια τραγωδία χτυπούσε την πόρτα των Ανδρεαδάκηδων… Κάποιοι είχαν πιστέψει ότι ο Σταύρος είχε λυγίσει. Και ότι είχε αποκαλύψει τα ονόματα των οργανωμένων στην αντίσταση. Το τίμημα βαρύ, ασήκωτο. Δεν έφτανε η συμφορά και το μοιρολόι. Ήρθε η υποψία να χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας. Τέτοιες εποχές κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί. Αποδείξεις εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν.

Κάπως έτσι κορυφώθηκε η τραγωδία του 1944. Ο νεκρός ήρωας θα μπορούσε να γίνει φαρμακός. Και είναι αλήθεια ότι μια βαριά σιωπή σκέπασε για δεκαετίες ολόκληρες τη μνήμη του.

Λέει ο Γιώργος Καρτσωνάκης:

-Αν είχε ομολογήσει ο Σταύρος, τότε θα είχαν πιάσει τους ιθύνοντες του ΕΑΜ. Αλλά αυτούς δεν τους έπιασαν. Όλοι ξέρουν σήμερα ποιοι ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τη σφαγή του Σοκαρά. Ο κατάλογος των προγραφών συντασσόταν για κάμποσους μήνες.

Η αποκάλυψη των μαρτυρικών καταθέσεων στο δικαστήριο των δοσιλόγων έδωσε νέα δυναμική στην ιστορία. Και νέα πνοή στη μνήμη. Την ανάστησε. Ναι, εξήντα πέντε χρόνια μετά. Το 2009, με πρωτοβουλία των Σοκαριανών, που μπορούν να περηφανεύονται σήμερα για όλους τους ήρωες τους. Και για τον Σταύρο…

Νομικό παράδοξο

Η δολοφονία του Ανδρεαδάκη έμεινε ατιμώρητη. Το δικαστήριο των δοσιλόγων που συνεδρίασε μετά την απελευθέρωση, στις 14 Μαρτίου 1946, ήξερε απλά ότι είχαν σκοτώσει ένα παιδί κοντά στο Βρέλη. Κατηγορούμενος για τη δολοφονία ο συνεργάτης των Γερμανών Μαγιάσης. Το δικαστήριο τον απάλλαξε. Όχι επειδή δεν συμμετείχε στο αποτροπιαστικό έγκλημα, αλλά… επειδή τάχατες δεν ήταν γνωστό το όνομα του θύματος. Ο Καρτσωνάκης αποκαλύπτει το σχετικό επίσημο έγγραφο και ρίχνει περισσότερο φως στην τραγωδία:

«Το δικαστήριον κηρύσσει τον κατηγορούμενο Ν. Μαγιάση αθώο λόγω αμφιβολιών της κατηγορίας ότι εξετέλεσε, μετά Γερμανού στρατιώτου, κατ΄ Αύγουστον 1944, μεταξύ Μοιρών και Αγίου Αντωνίου, ένα παιδί ηλικίας 18-19 ετών αγνώστου ονοματεπωνύμου, με την κατηγορία ότι απέκρυπτε όπλα…»

Και συνεχίζει ο φιλίστορας δικηγόρος:

«Στα παγκόσμια ποινικά χρονικά δεν υπάρχει παρόμοιο φαινόμενο, να έχομε έναν άνθρωπο, που βρίσκεται νεκρός σε συγκεκριμένο τόπο, που προσδιορίστηκε η ηλικία του και ο χρόνος του θανάτου, που αποκαλύφθηκε η αιτία για την οποία συνελήφθη και εκτελέστηκε, να παραπέμπεται με βούλευμα κατηγορούμενος για τον φόνο αυτό και η ανάκριση, ο Εισαγγελέας (τότε λεγόταν ειδικός Επίτροπος) και τελικώς και το δικαστήριο […] να αναφέρει ότι το θύμα είναι αγνώστου ονοματεπωνύμου…»

Εν ολίγοις: Δεν υπάρχει όνομα, άρα δεν υπάρχει… έγκλημα! Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι αυτή. Το όνομα ήταν γνωστό από άλλες υποθέσεις.

Όσο για τον Μαγιάση … Αυτός καταδικάστηκε πολλές φορές σε θάνατο για τα αναρίθμητα εγκλήματά του. Αλλά δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν. Τον έσφαξε ένας Ανωγειανός, ο Βρέντζος ή Τηγανίτης, μέσα στο ίδιο το δικαστήριο!

Γράφε Ιστορία τα ψέματά σου αράδα

Καθώς βαδίζω στους δρόμους του Σοκαρά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει τους γνωστούς στίχους του Βάρναλη:

Γράψε ιστορία τα ψέματά σου αράδα

και βλόγα τον φονιά, βρίζε το θύμα…

Είναι τραγωδία ο βασανιστικός θάνατος ενός ανθρώπου. Είναι μεγαλύτερη τραγωδία να τον βαραίνει μια αναπόδεικτη υποψία.

Χρειάστηκε να περάσουν εξήντα πέντε χρόνια μέχρι την τελική αποκατάσταση του ήρωα. Η κάθαρση θυμίζει σκηνικό αρχαίας τραγωδίας. Ο ήρωας μπορεί να αναπαύεται πλέον. Ως ήρωας!

Η ιστορία που δεν διδάσκεται:

Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη θα πρέπει να τη διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία. Όχι μόνο στα ελληνικά, στα σχολεία όλου του κόσμου, και κυρίως της Γερμανίας, θα πρέπει να διδάσκεται. Για να μαθαίνουν οι μελλοντικές γενιές των ανθρώπων πόση δύναμη και πόσο κουράγιο μπορεί να κρύβει η καρδιά ενός δεκαοκτάχρονου παιδιού. Για να καταλάβουν πόση αγριότητα και απανθρωπιά μπορούν να κρύβουν οι ψυχές των ναζιστικών ανδρείκελων.

Σταύρος Ανδρεαδάκης, ετών 18. Ένας ήρωας που τον αγνόησε η ιστορία, τον περιφρόνησε η κοινωνία και τον τιμώρησε η πολιτεία!

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόση περιφρόνηση αντιμετώπισε εκείνους που του έβγαζαν ένα – ένα τα δόντια. Του έκοβαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Του έκοψαν (μάλλον με τσεκούρια) τα πόδια.

Κανείς δεν θα μάθει τα τελευταία λόγια ενός παλικαριού που αγαπούσε τη ζωή. Και τη λευτεριά. Μπορούμε μόνο να τα μαντέψομε.

Νίκος Ψιλάκης
cretanmagazine.gr

Πηγή: http://www.makeleio.gr/?p=661289

Behold the world’s oldest continuously operating library – Saint Catherine’s Monastery in Sinai

Posted By: Dattatreya Mandal 

The Sinai Peninsula and especially its summit of Mount Sinai, is considered as one of the most religiously significant places in three Abrahamic faiths – Christianity, Judaism and Islam. Suffice it to say, much like its ‘northern’ counterparts in Levant and Jerusalem, the area is home to a bevy of historical legacies. And one of the prominent (and still existing) ones among them pertains to Saint Catherine’s Monastery, situated by the gorge at the foot of Mount Sinai. Considered as one of the oldest functioning Christian monasteries in the world, the UNESCO World Heritage site also holds on to an arguably greater honor – it proudly houses the world’s oldest continuously operating library.

Founded sometime in 6th century AD (possibly between 548-565 AD), the monastery was probably constructed on the orders of Eastern Roman emperor Justinian I. In fact, according to some traditions, this building was built so as to enclose the older Chapel of the Burning Bush, a structure originally patronized by the mother of Constantine the Great, Empress Consort Helena. Given such ‘antiquated’ credentials, it is generally believed that the king post truss of the Saint Catherine’s Monastery is the oldest surviving roof truss in the world.

As for the ancient Roman monastery’s extant library, the establishments boasts the world’s second largest collection of ancient codices and manuscripts, after just Vatican City. To that end, the most important literary specimen arguably relates to the Codex Sinaiticus — the oldest known complete Bible (circa 345 AD) that was discovered inside the premises of Saint Catherine’s Monastery in 19th century by biblical scholar Constantin von Tischendorf. The impressive collection also includes a range of works composed in Syriac, which in itself pertains to a literary language derived from an eastern Aramaic dialect. The Syriac-based literature entail specimens like a 5th century copy of the Gospels, a copy of the Lives of Women Saints (from 779 AD), and a copy of the Apology of Aristides (the original Greek version is still lost).
These are further complemented by other Arabic manuscripts from early middle ages, including the copy of the Ashtiname of Muhammad, in which the Islamic prophet is claimed to have vouched for offering his protection to the monastery. Other ‘points’ of the Ashtiname (‘Holy Testament’) alluded to granting exemption from taxes and military service for the Christian monks of the monastery (when under Muslim rule). Interestingly enough, in some rare cases, Muslim soldiers from 11th century Fatimid Caliphate were even called upon to protect the monastery and provide the monks with logistical aid.

Έλληνας από την ηρωική Χιμάρα ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής και ιδρυτής της Boca Juniors b2ap3_large_bartholomaios-dimitriou

Έλληνας και μάλιστα Βορειοηπειρώτης από την Χιμάρα, ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής και ιδρυτής της θρυλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Boca Juniors.

Ο πρώτος πρόεδρος της Ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, ήταν ένας Έλληνας, ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου (Μήτρε στην βορειοηπειρωτική > Μίτρε στην ισπανική, 1821-1906), Βορειοηπειρώτης εκ Χιμάρας. Αυτός, μετανάστης 4ης γενεάς, όταν τελείωσε ο 7ετής εμφύλιος με την Μάχη της Σεπέντα (1859), και το Μπ. Άυρες υποτάχθηκε στην Ομοσπονδία, ανήλθε στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας (1862). Και ίσως γι’ αυτό η σημαία της να είναι γαλανόλευκη.

One of the oldest illustrated manuscripts of the world had its pages dyed with urine

Credit: ANSA

Posted By: Dattatreya Mandal 

A few days ago, we talked about how Codex Purpureus Rossanensis or the Rossano Gospels – considered by some as the world’s oldest illustrated book, went through a detailed restorative process that took place over a period of three years. And now analysis of this illuminated manuscript of the New Testament, by researchers at Italy’s Central Institute for Restoration and Conservation of Archival and Library Heritage (ICRCPAL), has revealed that its unique purple parchments were the result of treatment with a mixture of weeds and urine.

Ancient Eastern Roman underground church discovered in Cappadocia, Turkey

Posted By: Dattatreya Mandal

The region of Cappadocia in present-day central Turkey alludes to a fantastical realm with giant upright rock formations pockmarked by evidences of human habitation, ranging from houses to chapels. Well this time around, archaeologists have been able to decipher a structural scope pertaining to the latter. We are talking about an entire church that was probably built during 5th century AD, in the Cappadocian town of Nevşehir. But beyond just its subterranean credentials, the researchers are actually impressed by the sheer size of the underground structure – which is claimed (by the town’s mayor Hasan Ünver) to be bigger than other historical churches in the area.