Α)Το «γιατί» της παρισινής τραγωδίας.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.
Επειδή πρόκειται για βάρβαρη και αποτρόπαιη επίθεση κατά της έννοιας της ζωής να εκφράσουμε, κατ αρχάς, την βαθύτατη καταδίκη μας για όσα συνέβησαν στη Γαλλία
Από την επομένη ανάλογων γεγονότων αρχίζει μια προσπάθεια διαφόρων «ψύχραιμων», «πολιτικώς ορθών» αναλυτών, να μας εξηγήσουν πως το Ισλάμ δεν έχει επιθετικά χαρακτηριστικά και πως κάποιοι, ελάχιστοι, σε αντίθεση με τις επιταγές του Κορανίου προβαίνουν σε τέτοιες καταδικαστέες ενέργειες.
Δεν ξέρω τι λέει το Κοράνι. Αλλά, το Ισλάμ, από την αρχή της δημιουργίας του, ξεκίνησε μια επιθετική, επεκτατική εξόρμηση, (Τζιχάντ), από την καρδιά της Αραβικής Χερσονήσου, προς τη Μέση Ανατολή, την Περσία και τη Βόρειο Αφρική. Όποιος δεν αλλαξοπιστούσε σφαγιάζονταν. Από τότε, οι στόχοι και οι μέθοδοι παραμένουν ίδιες.
Η δύναμη της, τότε, εποχής, το Βυζάντιο, έχασε το 636 τη μάχη του Γιαρμούκ ποταμού και άρχισε να υποχωρεί από περιοχές στις οποίες είχε αφήσει το στίγμα του ο ελληνισμός επι πολλά χρόνια. Λίγο νωρίτερα, ο Ηράκλειος, στη Μάχη της Νινευή, το 627, κατατρόπωσε τους Πέρσες, χωρίς αίσθηση του μέτρου. Το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα οι μαχητές του Ισλάμ να καταλάβουν εύκολα την Περσία και να κυριαρχήσουν στην περιοχή.
Από τη Βόρειο Αφρική οι τζιχαντιστές, πέρασαν στην Ισπανία και από την προέλασή τους κινδύνευσε ολόκληρη η Ευρώπη. Η γηραιά ήπειρος θα ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα αν οι ισλαμιστές δεν έχαναν τη Μάχη του Πουατιέ, το 732, στη Γαλλία, κοντά στην ομώνυμη πόλη, από τον Κάρολο Μαρτέλο.
Από τότε, άρχισε η υποχώρηση του Ισλάμ. Στο όνομα της πίστης τους κατακτούσαν και έσφαζαν τους απίστους. Γεύση αυτών των σφαγών πήρε και ο ελληνισμός, όχι από τους άραβες , αλλά τους Οθωμανούς.
Σημασία δεν έχει, λοιπόν, τι λέει το Κοράνι αλλά τι γίνεται στην πράξη. Το Ισλάμ, είναι μια επιθετική θρησκεία. Χωρίς τα επιθετικά χαρακτηριστικά της δεν θα μπορούσαν, οι άνθρωποι που την εμπνεύστηκαν, να πετύχουν τους στόχους τους. Όπως και σήμερα.
Τα ίδια κάνουν και οι «σταυροφόροι», θα αντέτεινε κάποιος. Βεβαίως, και οι ενέργειες των «σταυροφόρων» είναι επίσης καταδικαστέες. Στη Δύση, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι αντίθετο με τις επεμβάσεις στην περιοχή αλλά, αν πιστεύουμε στην παγκόσμια κοινωνία και τη διαμόρφωση ενός ανθρώπινου συστήματος αξιών, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, με τίποτα, η ισλαμική βαρβαρότητα. Η λογική των παράπλευρων απωλειών, είναι απάνθρωπη. Οι πυροβολισμοί αθώων ανθρώπων, ζωώδης σκοταδισμός. Και εν πάση περιπτώσει οι «πολιτικώς ορθώς» σκεπτόμενοι θα πρέπει να δώσουν απάντηση στο ερώτημα αν η διεθνής κοινωνία πρέπει να δρά αποφασιστικά, όταν η παγκόσμια κοινή γνώμη πιέζει τις ισχυρές δυνάμεις να ανταποκριθούν στην έκκληση λαών, ή ομάδων, όπως οι γυναίκες, που καταπιέζονται ή κινδυνεύουν με αφανισμό. Η επίκληση των τοπικών παραδόσεων και θρησκευτικών αντιλήψεων πρέπει να αποτρέπει ανάλογες παρεμβάσεις; Ή υπάρχουν αρχέγονες αξίες σεβασμού της ζωής που υπερισχύουν έναντι οποιουδήποτε δόγματος, θρησκευτικού η πολιτικού;
Αυτό είναι το θεωρητικό, ιδεολογικό ή, αν θέλετε και το δογματικό μέρος της ισλαμικής επιθετικότητας.
Υπάρχει και ένα πολιτικό, σε μια προσπάθεια ερμηνείας της επίθεσης στη Γαλλία.
Η πρώτη προσέγγιση είναι να πρόκειται για μια από τις γνωστές και συνηθισμένες επιθέσεις των ισλαμιστών στη Δύση, για εκδίκηση. Ή, για προσπορισμό ωφελειών από τις εξελίξεις της συγκυρίας. Το Ισλαμικό Κράτος υφίσταται απώλειες από τους βομβαρδισμούς και πρέπει να αναπτερώσει το ηθικό των μαχητών του. Μεταφέρει μέρος του πεδίου της μάχης στην έδρα του αντιπάλου.
Η δεύτερη έχει να κάνει με την απάντηση στο ερώτημα, ποιος ωφελείται από το τραγικό γεγονός; Θα το προσεγγίσουμε με ερωτήματα:
Μπορεί η διεθνής κοινότητα να μην αντιδράσει μετά την δολοφονία τόσων ανθρώπων στο Παρίσι;
Υπάρχει περίπτωση το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να μην εγκρίνει, ανάληψη στρατιωτικής δράσης;
Υπάρχει ευρωπαίος πολίτης που θα αντιδράσει σε περίπτωση χερσαίας στρατιωτικής επέμβασης;
Αν γίνει μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία και το Ιράκ που θα αποβλέπει;
Μήπως ο διαμοιρασμός της Συρίας και του Ιράκ στις παρασκηνιακές συνομιλίες έχει επιτευχθεί και πρέπει να αποτυπωθεί και επι του εδάφους;
Σε μια τέτοια περίπτωση ποιές είναι οι στρατιωτικές δυνάμεις που θα αναπτυχθούν;
Η Τουρκία ωφελείται από μια τέτοια εξέλιξη; Το μεγάλο άγχος του Ερντογάν είναι το κουρδικό. Και, κυρίως, η ,πάση θυσία, προσπάθεια να μην ενοποιηθούν εδαφικά οι τρείς κουρδικές επαρχίες στο βορρά της Συρίας. Είναι διατεθειμένος να κάνει το παν για να επιτύχει αυτόν τον στόχο. Μήπως ελπίζει πως με μια διεθνή επέμβαση στη Συρία, θα επιτευχθεί ο στόχος της δημιουργίας ουδέτερης ζώνης ακριβώς στην περιοχή που διακόπτεται αυτή η κουρδική συνέχεια;
Μεγάλο μέρος των προσφύγων που καταφθάνουν στην Ελλάδα, ήταν επι μακρόν σε προσφυγικά στρατόπεδα στην Τουρκία. Υπάρχει, και σε ποιο βάθος, όσμωση της Τουρκίας με το Ισλαμικό Κράτος; Το ότι στο παρελθόν η Άγκυρα ενίσχυσε ποικιλοτρόπως τους Ισλαμιστές, είναι πέραν κάθε αμφιβολίας. Το ότι ο Ερντογάν ελπίζει σε μια επικράτησή τους για να αποτραπεί η κουρδική συνέχεια στη βόρειο Συρία, είναι επίσης γνωστό. Την περιοχή που διακόπτει την κουρδική συνέχεια την κατέχει σήμερα το Ισλαμικό Κράτος. Οι δυτικές δυνάμεις, όμως, επιθυμούν το τρίο μέρος μιας διαιρεμένης Συρίας, κατά τον εδαφικό διαχωρισμό να το ελέγχουν οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, ή «μετριοπαθέστερες», σουνιτικές, όπως η Αλ Κάιντα, ή η Αλ Νούσρα; (Φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε μετριοπαθή την Αλ Νούσρα και την Αλ Κάιντα).
Η Συρία, δεν πρόκειται, πια, να υπάρξει ως ενιαίο κράτος. Οι τρεις μεγάλες περιοχές στις οποίες θα χωρισθεί, είναι τα δυτικά παράλιά της, στα οποία βρίσκονται οι ρωσικές βάσεις (ναυτική στην Ταρτούς και αεροπορική στη Λατάκεια), και τα οποία ελέγχονται από δυνάμεις του Ασαντ, ο βορράς, στον οποίο κυριαρχούν οι Κούρδοι και επιδιώκεται η εδαφική ενοποίησή του, και ένα μεγάλο μέρος το οποίο θα ελέγχεται από σουνίτες. Το ερώτημα είναι αν αυτοί οι σουνίτες θα είναι οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους ή άλλες, «μετριοπαθέστερες» .
Η τρίτη διάσταση που αξίζει να σχολιασθεί είναι το μέλλον της Ευρώπης.
Ο Δυτικός άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα τις αντιλήψεις του για τη ζωή. Δεν θα το κάνει και τώρα. Εκείνο στο οποίο θα επέλθουν ριζικές αλλαγές είναι οι δομές της κρατικής του συγκρότησης και οι αντιλήψεις για τη λειτουργία τους. Όχι, μόνο των κρατικών αλλά και των υπερεθνικών μορφωμάτων, όπως ή Ευρωπαϊκή Ένωση. Λογικό είναι να υποθέσει κανείς πως οι δομές αυτές, κάτω και από την πίεση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά, κυρίως, της διαφύλαξης του στοιχειώδους αγαθού, που είναι η επιβίωση, θα γίνουν πιο αυστηρές και πιο αυταρχικές. Και αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της νέας εποχής.
www.anixneuseis,gr
του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Δεν διερωτάσθε; Γιατί μαχητές από τη Δύση προσφεύγουν στη Συρία και στο Ιράκ για να συστρατευθούν με τον ISIS, ενώ άλλοι παραμένουν ως εφεδρεία στις μητροπολιτικές πόλεις της Δύσης για τις τρομοκρατικές επιθέσεις αντιπερισπασμού στη στρατιωτική παρουσία ευρωπαϊκών δυνάμεων στον εμφύλιο της Συρίας; Ποιο είναι το κίνητρο; Γράφει ο Ούλριχ Μπεκ στην «Επινόηση του Πολιτικού» από το 1993: «Μιλάμε πάντα για τον Τρίτο Κόσμο σαν να μη βρίσκεται πουθενά. Βρίσκεται όμως εδώ ανάμεσά μας. Στα προάστια – γκέτο των ΗΠΑ, αλλά και στις πρώην αποικιοκρατικές μητροπόλεις της Δυτικής Ευρώπης δημιουργούνται τοπικές ζώνες εξαθλίωσης, όπου η ανεργία, η παιδική θνησιμότητα η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η κοινωνική ασφάλιση έχουν φθάσει στο επίπεδο των αναπτυσσόμενων χωρών… Η εθνική ποικιλομορφία εμφανίζεται παντού τονισμένη. Άρα είμαστε κι εμείς Τρίτος Κόσμος…». Και προσθέτει στις συζητήσεις του με τον Γιοχάνες Βιλμς: «Το τεράστιο ρήγμα ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια, στον πρώτο και στον Τρίτο κόσμο, τώρα μετατοπίζεται και αναπαράγεται εντός των ίδιων των μητροπόλεων, όπου οι υπερπλούσιοι και οι παγκοσμίως αποκλεισμένοι μένουν συχνά σε γειτονιές που γεωγραφικά είναι πολύ κοντά», συμπεραίνοντας εν κατακλείδι ότι: «Ενώ η παγκοσμιοποίηση καταργεί την απόσταση και τα σύνορα, ανοίγει ταυτόχρονα νέα αγεφύρωτα χάσματα που η κατάργηση της απόστασης τα καθιστά ακόμη πιο αγεφύρωτα. Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και του πλούτου, συνεχίζει, φέρνει δίπλα – δίπλα τον επιδεικτικά λαμπερό κόσμο των υπερπλουσίων και τον αποπολιτισμένο κόσμο των ανθρώπων χωρίς καμιά ιδιοκτησία». Περισσότερο γλαφυρά περιγράφει την κατάσταση ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζιμ Τζάρμους, σε συνέντευξή του με αφορμή την προβολή της ταινίας «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» που διαδραματίζεται στο ερειπωμένο Ντιτρόιτ,: «Αυτό που δεν δείχνουμε από το Ντιτρόιτ είναι το απαρτχάιντ. Ολόκληρες περιοχές με μαύρους, πολύ φτωχούς, που δεν έχουν σχολεία, εκπαίδευση, δουλειές, φώτα στους δρόμους. Περιοχές χωρίς ρεύμα. Άνθρωποι απελπισμένοι, που ζουν σαν αρουραίοι, που μπορεί να σε χτυπήσουν με μια πέτρα για να σου πάρουν ένα σάντουιτς… Πεθαίνουν της πείνας..».
Όλα αυτά δεν διαμορφώνουν μέσα από την ανισότητα και την απελπισία ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο; Ασφαλώς, αλλά επειδή το μοντέλο για την ταξική πάλη προϋποθέτει ως πλαίσιο το έθνος – κράτος, αυτό ενεργοποιείται πέρα από τα όριά του. Διότι στις σημερινές συνθήκες έχει διαμορφωθεί η αντίφαση που καθιστά την ταξική πάλη αναποτελεσματική εντός των ορίων του έθνους – κράτους: Στη μια πλευρά είναι το αποεθνικοποιημένο κεφάλαιο που δρα έξω από τα πλαίσια του κράτους και από την άλλη είναι οι εργαζόμενοι και οι εξαθλιωμένοι που ζητούν από τα κράτη τους να τους προστατέψουν από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας που οδήγησε στην αποδυνάμωση της κρατικής εξουσίας έναντι της οικονομίας, οδήγησε ταυτόχρονα στην αύξηση αυτής της εξουσίας έναντι των πολιτών. Συνεπώς η ταξική πάλη είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματική στα όρια του έθνους – κράτους και μόνον ένα υπερεθνικό κίνημα μπορεί να αντιπαρατεθεί στο υπερεθνικό κεφάλαιο. Γιαυτό εξάγεται από τη Δύση και διεθνοποιείται σε πρόσφορες συνθήκες.
Υπερεθνικός θεσμός που μπορεί να αξιοποιηθεί ως φορέας αυτής της εκδικητικότητας για την κοινωνική αγριότητα που βιώνεται στα γκέτο της Δύσης, είναι μόνον η θρησκεία για τον απλούστατο λόγο ότι όλες οι θρησκείες προηγήθηκαν αιώνες της δημιουργίας του έθνους – κράτους με αποτέλεσμα να μπορούν να συνενώνουν δυνάμεις πανταχόθεν. Αυτό συμβαίνει με την πανσπερμία των μαχητών της ISIS που αντλεί δυνάμεις από κράτη της αποικιοκρατικής περιφέρειας και της αποικιοκρατικής μητρόπολης. Γιαυτό ανάλογες τρομοκρατικές ενέργειες με αυτές που έπληξαν το Παρίσι μπορούν να λάβουν – και λαμβάνουν – χώρα οπουδήποτε. Διότι σημείο αναφοράς τους δεν είναι κάποιο έθνος αλλά η θρησκεία που τους συνενώνει σε παγκόσμια κλίμακα.
Γιατί πηγή αυτών των τρομοκρατικών ενεργειών είναι η Εγγύς Ανατολή; Τα κράτη της Εγγύς Ανατολής, όπως χαράχτηκαν, αποτελούν ιστορική αντίφαση στη δημιουργία του έθνους – κράτους. Διότι η περιοχή, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατακερματίστηκε σε κράτη με μοναδικό κριτήριο την εξισορρόπηση των συμφερόντων μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας χωρίς να ληφθούν υπόψη θρησκευτικές και φυλετικές ιδιαιτερότητες. Το αποτέλεσμα, μετά την κατάρρευση των κοσμικών δικτατορικών καθεστώτων που κρατούσαν βίαια την ενότητα των κρατών, ήταν να προβάλλει ως ενοποιητική δύναμη η θρησκεία γκρεμίζοντας τα σύνορα. Γιαυτό δεν υπάρχουν και εθνικές αναφορές. Εκείνο που ενώνει και χωρίζει τους λαούς της περιοχής είναι η θρησκεία και τα δόγματά της.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι σύγχρονες πηγές του ισλαμικού τρομοκρατικού κινήματος είναι στο Αφγανιστάν και το εξέθρεψε η Δύση για να αποκρούσει τη σοβιετική εισβολή. Το αποκορύφωμα όμως ήταν η κατάλυση των κοσμικών καθεστώτων του αραβικού κόσμου με την επίκληση της δημοκρατίας που απελευθέρωσε όλες τις θρησκευτικές και φυλετικές ιδιαιτερότητες που είχαν εγκλωβιστεί με τη χάραξη των συνόρων στη βάση των γαλλοβρετανικών συμφερόντων. Όμως στο όνομα ποιας δημοκρατίας καταλύθηκαν τα κοσμικά καθεστώτα όταν χρηματοδότες των ένοπλων εξεγέρσεων ήταν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα φεουδαρχικά καθεστώτα; Η Δύση έχει την ισχύ να ισοπεδώσει την Εγγύς Ανατολή, όμως αποδεικνύεται εξαιρετικά ευάλωτη στις ασύμμετρες απειλές στο έδαφός της. Όσο δεν θα αντιλαμβάνεται ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει το ίδιο στο Παρίσι, στη Βαγδάτη, στη Μαδρίτη, στο Χαλέπι, η τρομοκρατική απειλή θα αναστατώνει τη ζωή ολόκληρης της Δύσης.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
14-11-2015
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.Επειδή πρόκειται για βάρβαρη και αποτρόπαιη επίθεση κατά της έννοιας της ζωής να εκφράσουμε, κατ αρχάς, την βαθύτατη καταδίκη μας για όσα συνέβησαν στη Γαλλία
Από την επομένη ανάλογων γεγονότων αρχίζει μια προσπάθεια διαφόρων «ψύχραιμων», «πολιτικώς ορθών» αναλυτών, να μας εξηγήσουν πως το Ισλάμ δεν έχει επιθετικά χαρακτηριστικά και πως κάποιοι, ελάχιστοι, σε αντίθεση με τις επιταγές του Κορανίου προβαίνουν σε τέτοιες καταδικαστέες ενέργειες.
Δεν ξέρω τι λέει το Κοράνι. Αλλά, το Ισλάμ, από την αρχή της δημιουργίας του, ξεκίνησε μια επιθετική, επεκτατική εξόρμηση, (Τζιχάντ), από την καρδιά της Αραβικής Χερσονήσου, προς τη Μέση Ανατολή, την Περσία και τη Βόρειο Αφρική. Όποιος δεν αλλαξοπιστούσε σφαγιάζονταν. Από τότε, οι στόχοι και οι μέθοδοι παραμένουν ίδιες.
Η δύναμη της, τότε, εποχής, το Βυζάντιο, έχασε το 636 τη μάχη του Γιαρμούκ ποταμού και άρχισε να υποχωρεί από περιοχές στις οποίες είχε αφήσει το στίγμα του ο ελληνισμός επι πολλά χρόνια. Λίγο νωρίτερα, ο Ηράκλειος, στη Μάχη της Νινευή, το 627, κατατρόπωσε τους Πέρσες, χωρίς αίσθηση του μέτρου. Το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα οι μαχητές του Ισλάμ να καταλάβουν εύκολα την Περσία και να κυριαρχήσουν στην περιοχή.
Από τη Βόρειο Αφρική οι τζιχαντιστές, πέρασαν στην Ισπανία και από την προέλασή τους κινδύνευσε ολόκληρη η Ευρώπη. Η γηραιά ήπειρος θα ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα αν οι ισλαμιστές δεν έχαναν τη Μάχη του Πουατιέ, το 732, στη Γαλλία, κοντά στην ομώνυμη πόλη, από τον Κάρολο Μαρτέλο.
Από τότε, άρχισε η υποχώρηση του Ισλάμ. Στο όνομα της πίστης τους κατακτούσαν και έσφαζαν τους απίστους. Γεύση αυτών των σφαγών πήρε και ο ελληνισμός, όχι από τους άραβες , αλλά τους Οθωμανούς.
Σημασία δεν έχει, λοιπόν, τι λέει το Κοράνι αλλά τι γίνεται στην πράξη. Το Ισλάμ, είναι μια επιθετική θρησκεία. Χωρίς τα επιθετικά χαρακτηριστικά της δεν θα μπορούσαν, οι άνθρωποι που την εμπνεύστηκαν, να πετύχουν τους στόχους τους. Όπως και σήμερα.
Τα ίδια κάνουν και οι «σταυροφόροι», θα αντέτεινε κάποιος. Βεβαίως, και οι ενέργειες των «σταυροφόρων» είναι επίσης καταδικαστέες. Στη Δύση, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι αντίθετο με τις επεμβάσεις στην περιοχή αλλά, αν πιστεύουμε στην παγκόσμια κοινωνία και τη διαμόρφωση ενός ανθρώπινου συστήματος αξιών, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, με τίποτα, η ισλαμική βαρβαρότητα. Η λογική των παράπλευρων απωλειών, είναι απάνθρωπη. Οι πυροβολισμοί αθώων ανθρώπων, ζωώδης σκοταδισμός. Και εν πάση περιπτώσει οι «πολιτικώς ορθώς» σκεπτόμενοι θα πρέπει να δώσουν απάντηση στο ερώτημα αν η διεθνής κοινωνία πρέπει να δρά αποφασιστικά, όταν η παγκόσμια κοινή γνώμη πιέζει τις ισχυρές δυνάμεις να ανταποκριθούν στην έκκληση λαών, ή ομάδων, όπως οι γυναίκες, που καταπιέζονται ή κινδυνεύουν με αφανισμό. Η επίκληση των τοπικών παραδόσεων και θρησκευτικών αντιλήψεων πρέπει να αποτρέπει ανάλογες παρεμβάσεις; Ή υπάρχουν αρχέγονες αξίες σεβασμού της ζωής που υπερισχύουν έναντι οποιουδήποτε δόγματος, θρησκευτικού η πολιτικού;
Αυτό είναι το θεωρητικό, ιδεολογικό ή, αν θέλετε και το δογματικό μέρος της ισλαμικής επιθετικότητας.
Υπάρχει και ένα πολιτικό, σε μια προσπάθεια ερμηνείας της επίθεσης στη Γαλλία.
Η πρώτη προσέγγιση είναι να πρόκειται για μια από τις γνωστές και συνηθισμένες επιθέσεις των ισλαμιστών στη Δύση, για εκδίκηση. Ή, για προσπορισμό ωφελειών από τις εξελίξεις της συγκυρίας. Το Ισλαμικό Κράτος υφίσταται απώλειες από τους βομβαρδισμούς και πρέπει να αναπτερώσει το ηθικό των μαχητών του. Μεταφέρει μέρος του πεδίου της μάχης στην έδρα του αντιπάλου.
Η δεύτερη έχει να κάνει με την απάντηση στο ερώτημα, ποιος ωφελείται από το τραγικό γεγονός; Θα το προσεγγίσουμε με ερωτήματα:
Μπορεί η διεθνής κοινότητα να μην αντιδράσει μετά την δολοφονία τόσων ανθρώπων στο Παρίσι;
Υπάρχει περίπτωση το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να μην εγκρίνει, ανάληψη στρατιωτικής δράσης;
Υπάρχει ευρωπαίος πολίτης που θα αντιδράσει σε περίπτωση χερσαίας στρατιωτικής επέμβασης;
Αν γίνει μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία και το Ιράκ που θα αποβλέπει;
Μήπως ο διαμοιρασμός της Συρίας και του Ιράκ στις παρασκηνιακές συνομιλίες έχει επιτευχθεί και πρέπει να αποτυπωθεί και επι του εδάφους;
Σε μια τέτοια περίπτωση ποιές είναι οι στρατιωτικές δυνάμεις που θα αναπτυχθούν;
Η Τουρκία ωφελείται από μια τέτοια εξέλιξη; Το μεγάλο άγχος του Ερντογάν είναι το κουρδικό. Και, κυρίως, η ,πάση θυσία, προσπάθεια να μην ενοποιηθούν εδαφικά οι τρείς κουρδικές επαρχίες στο βορρά της Συρίας. Είναι διατεθειμένος να κάνει το παν για να επιτύχει αυτόν τον στόχο. Μήπως ελπίζει πως με μια διεθνή επέμβαση στη Συρία, θα επιτευχθεί ο στόχος της δημιουργίας ουδέτερης ζώνης ακριβώς στην περιοχή που διακόπτεται αυτή η κουρδική συνέχεια;
Μεγάλο μέρος των προσφύγων που καταφθάνουν στην Ελλάδα, ήταν επι μακρόν σε προσφυγικά στρατόπεδα στην Τουρκία. Υπάρχει, και σε ποιο βάθος, όσμωση της Τουρκίας με το Ισλαμικό Κράτος; Το ότι στο παρελθόν η Άγκυρα ενίσχυσε ποικιλοτρόπως τους Ισλαμιστές, είναι πέραν κάθε αμφιβολίας. Το ότι ο Ερντογάν ελπίζει σε μια επικράτησή τους για να αποτραπεί η κουρδική συνέχεια στη βόρειο Συρία, είναι επίσης γνωστό. Την περιοχή που διακόπτει την κουρδική συνέχεια την κατέχει σήμερα το Ισλαμικό Κράτος. Οι δυτικές δυνάμεις, όμως, επιθυμούν το τρίο μέρος μιας διαιρεμένης Συρίας, κατά τον εδαφικό διαχωρισμό να το ελέγχουν οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, ή «μετριοπαθέστερες», σουνιτικές, όπως η Αλ Κάιντα, ή η Αλ Νούσρα; (Φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε μετριοπαθή την Αλ Νούσρα και την Αλ Κάιντα).
Η Συρία, δεν πρόκειται, πια, να υπάρξει ως ενιαίο κράτος. Οι τρεις μεγάλες περιοχές στις οποίες θα χωρισθεί, είναι τα δυτικά παράλιά της, στα οποία βρίσκονται οι ρωσικές βάσεις (ναυτική στην Ταρτούς και αεροπορική στη Λατάκεια), και τα οποία ελέγχονται από δυνάμεις του Ασαντ, ο βορράς, στον οποίο κυριαρχούν οι Κούρδοι και επιδιώκεται η εδαφική ενοποίησή του, και ένα μεγάλο μέρος το οποίο θα ελέγχεται από σουνίτες. Το ερώτημα είναι αν αυτοί οι σουνίτες θα είναι οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους ή άλλες, «μετριοπαθέστερες» .
Η τρίτη διάσταση που αξίζει να σχολιασθεί είναι το μέλλον της Ευρώπης.
Ο Δυτικός άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα τις αντιλήψεις του για τη ζωή. Δεν θα το κάνει και τώρα. Εκείνο στο οποίο θα επέλθουν ριζικές αλλαγές είναι οι δομές της κρατικής του συγκρότησης και οι αντιλήψεις για τη λειτουργία τους. Όχι, μόνο των κρατικών αλλά και των υπερεθνικών μορφωμάτων, όπως ή Ευρωπαϊκή Ένωση. Λογικό είναι να υποθέσει κανείς πως οι δομές αυτές, κάτω και από την πίεση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά, κυρίως, της διαφύλαξης του στοιχειώδους αγαθού, που είναι η επιβίωση, θα γίνουν πιο αυστηρές και πιο αυταρχικές. Και αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της νέας εποχής.
www.anixneuseis,gr
===========================================
του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.Δεν διερωτάσθε; Γιατί μαχητές από τη Δύση προσφεύγουν στη Συρία και στο Ιράκ για να συστρατευθούν με τον ISIS, ενώ άλλοι παραμένουν ως εφεδρεία στις μητροπολιτικές πόλεις της Δύσης για τις τρομοκρατικές επιθέσεις αντιπερισπασμού στη στρατιωτική παρουσία ευρωπαϊκών δυνάμεων στον εμφύλιο της Συρίας; Ποιο είναι το κίνητρο; Γράφει ο Ούλριχ Μπεκ στην «Επινόηση του Πολιτικού» από το 1993: «Μιλάμε πάντα για τον Τρίτο Κόσμο σαν να μη βρίσκεται πουθενά. Βρίσκεται όμως εδώ ανάμεσά μας. Στα προάστια – γκέτο των ΗΠΑ, αλλά και στις πρώην αποικιοκρατικές μητροπόλεις της Δυτικής Ευρώπης δημιουργούνται τοπικές ζώνες εξαθλίωσης, όπου η ανεργία, η παιδική θνησιμότητα η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η κοινωνική ασφάλιση έχουν φθάσει στο επίπεδο των αναπτυσσόμενων χωρών… Η εθνική ποικιλομορφία εμφανίζεται παντού τονισμένη. Άρα είμαστε κι εμείς Τρίτος Κόσμος…». Και προσθέτει στις συζητήσεις του με τον Γιοχάνες Βιλμς: «Το τεράστιο ρήγμα ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια, στον πρώτο και στον Τρίτο κόσμο, τώρα μετατοπίζεται και αναπαράγεται εντός των ίδιων των μητροπόλεων, όπου οι υπερπλούσιοι και οι παγκοσμίως αποκλεισμένοι μένουν συχνά σε γειτονιές που γεωγραφικά είναι πολύ κοντά», συμπεραίνοντας εν κατακλείδι ότι: «Ενώ η παγκοσμιοποίηση καταργεί την απόσταση και τα σύνορα, ανοίγει ταυτόχρονα νέα αγεφύρωτα χάσματα που η κατάργηση της απόστασης τα καθιστά ακόμη πιο αγεφύρωτα. Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και του πλούτου, συνεχίζει, φέρνει δίπλα – δίπλα τον επιδεικτικά λαμπερό κόσμο των υπερπλουσίων και τον αποπολιτισμένο κόσμο των ανθρώπων χωρίς καμιά ιδιοκτησία». Περισσότερο γλαφυρά περιγράφει την κατάσταση ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζιμ Τζάρμους, σε συνέντευξή του με αφορμή την προβολή της ταινίας «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» που διαδραματίζεται στο ερειπωμένο Ντιτρόιτ,: «Αυτό που δεν δείχνουμε από το Ντιτρόιτ είναι το απαρτχάιντ. Ολόκληρες περιοχές με μαύρους, πολύ φτωχούς, που δεν έχουν σχολεία, εκπαίδευση, δουλειές, φώτα στους δρόμους. Περιοχές χωρίς ρεύμα. Άνθρωποι απελπισμένοι, που ζουν σαν αρουραίοι, που μπορεί να σε χτυπήσουν με μια πέτρα για να σου πάρουν ένα σάντουιτς… Πεθαίνουν της πείνας..».
Όλα αυτά δεν διαμορφώνουν μέσα από την ανισότητα και την απελπισία ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο; Ασφαλώς, αλλά επειδή το μοντέλο για την ταξική πάλη προϋποθέτει ως πλαίσιο το έθνος – κράτος, αυτό ενεργοποιείται πέρα από τα όριά του. Διότι στις σημερινές συνθήκες έχει διαμορφωθεί η αντίφαση που καθιστά την ταξική πάλη αναποτελεσματική εντός των ορίων του έθνους – κράτους: Στη μια πλευρά είναι το αποεθνικοποιημένο κεφάλαιο που δρα έξω από τα πλαίσια του κράτους και από την άλλη είναι οι εργαζόμενοι και οι εξαθλιωμένοι που ζητούν από τα κράτη τους να τους προστατέψουν από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας που οδήγησε στην αποδυνάμωση της κρατικής εξουσίας έναντι της οικονομίας, οδήγησε ταυτόχρονα στην αύξηση αυτής της εξουσίας έναντι των πολιτών. Συνεπώς η ταξική πάλη είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματική στα όρια του έθνους – κράτους και μόνον ένα υπερεθνικό κίνημα μπορεί να αντιπαρατεθεί στο υπερεθνικό κεφάλαιο. Γιαυτό εξάγεται από τη Δύση και διεθνοποιείται σε πρόσφορες συνθήκες.
Υπερεθνικός θεσμός που μπορεί να αξιοποιηθεί ως φορέας αυτής της εκδικητικότητας για την κοινωνική αγριότητα που βιώνεται στα γκέτο της Δύσης, είναι μόνον η θρησκεία για τον απλούστατο λόγο ότι όλες οι θρησκείες προηγήθηκαν αιώνες της δημιουργίας του έθνους – κράτους με αποτέλεσμα να μπορούν να συνενώνουν δυνάμεις πανταχόθεν. Αυτό συμβαίνει με την πανσπερμία των μαχητών της ISIS που αντλεί δυνάμεις από κράτη της αποικιοκρατικής περιφέρειας και της αποικιοκρατικής μητρόπολης. Γιαυτό ανάλογες τρομοκρατικές ενέργειες με αυτές που έπληξαν το Παρίσι μπορούν να λάβουν – και λαμβάνουν – χώρα οπουδήποτε. Διότι σημείο αναφοράς τους δεν είναι κάποιο έθνος αλλά η θρησκεία που τους συνενώνει σε παγκόσμια κλίμακα.
Γιατί πηγή αυτών των τρομοκρατικών ενεργειών είναι η Εγγύς Ανατολή; Τα κράτη της Εγγύς Ανατολής, όπως χαράχτηκαν, αποτελούν ιστορική αντίφαση στη δημιουργία του έθνους – κράτους. Διότι η περιοχή, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατακερματίστηκε σε κράτη με μοναδικό κριτήριο την εξισορρόπηση των συμφερόντων μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας χωρίς να ληφθούν υπόψη θρησκευτικές και φυλετικές ιδιαιτερότητες. Το αποτέλεσμα, μετά την κατάρρευση των κοσμικών δικτατορικών καθεστώτων που κρατούσαν βίαια την ενότητα των κρατών, ήταν να προβάλλει ως ενοποιητική δύναμη η θρησκεία γκρεμίζοντας τα σύνορα. Γιαυτό δεν υπάρχουν και εθνικές αναφορές. Εκείνο που ενώνει και χωρίζει τους λαούς της περιοχής είναι η θρησκεία και τα δόγματά της.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι σύγχρονες πηγές του ισλαμικού τρομοκρατικού κινήματος είναι στο Αφγανιστάν και το εξέθρεψε η Δύση για να αποκρούσει τη σοβιετική εισβολή. Το αποκορύφωμα όμως ήταν η κατάλυση των κοσμικών καθεστώτων του αραβικού κόσμου με την επίκληση της δημοκρατίας που απελευθέρωσε όλες τις θρησκευτικές και φυλετικές ιδιαιτερότητες που είχαν εγκλωβιστεί με τη χάραξη των συνόρων στη βάση των γαλλοβρετανικών συμφερόντων. Όμως στο όνομα ποιας δημοκρατίας καταλύθηκαν τα κοσμικά καθεστώτα όταν χρηματοδότες των ένοπλων εξεγέρσεων ήταν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα φεουδαρχικά καθεστώτα; Η Δύση έχει την ισχύ να ισοπεδώσει την Εγγύς Ανατολή, όμως αποδεικνύεται εξαιρετικά ευάλωτη στις ασύμμετρες απειλές στο έδαφός της. Όσο δεν θα αντιλαμβάνεται ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει το ίδιο στο Παρίσι, στη Βαγδάτη, στη Μαδρίτη, στο Χαλέπι, η τρομοκρατική απειλή θα αναστατώνει τη ζωή ολόκληρης της Δύσης.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
14-11-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου