Το τέλος του Φρανσουά Ολάντ

Τι κι αν ο Ολάντ πήρε μερικές ανάσες δημοφιλίας με το να παρουσιαστεί ως ο εθνικός εραστής μέσω της περιπέτειας του με γνωστή ηθοποιό πέρσι και με το να παρουσιαστεί ως εθνικό σύμβολο με την τρομοκρατική ενέργεια στη Charlie Hebdo φέτος.

Γνωρίζαμε εξ αρχής ότι αυτές οι μικρές ανάσες δεν θα μπορούσαν να σώσουν τον πολιτικά ασθματικό και πιο αντιδημοφιλή Γάλλο πρόεδρο όλων των εποχών.

Κι αυτό ακριβώς αποτυπώθηκε στις πρόσφατες τοπικές εκλογές της Γαλλίας όπου για τρίτη φορά μέσα σε μια χρονιά το κόμμα του καταβαραθρώθηκε.

Ηττήθηκε μάλιστα από ένα πολιτικό φάντασμα, τον Νικόλα τον Σαρκοζί, ο οποίος παρά τα σκάνδαλα μοιάζει πλέον ικανός να ξαναπάρει το προεδρικό χρίσμα του 2017.

Είναι επίσημο πλέον, ο Σαρκοζί Σαρκο-ζεί.

Για να πετύχει το κόμμα του τη σαρωτική νίκη έναντι των σοσιαληστών, ο γαλλοουγγροεβραίος πρώην πρόεδρος επανήλθε σε αντιισλαμική ρητορική, προτείνοντας την κατάργηση εναλλακτικών μενού που δεν περιέχουν χοιρινό στα σχολικά κυλικεία και την  κατάργηση της ισλαμικής μαντίλας στα πανεπιστήμια, καταφέρνοντας έτσι να κλέψει ψηφοφόρους από τη μεγάλη του πλέον πολιτική αντίπαλο, την ακροδεξιών καταβολών Μαρί Λεπέν, τη μοναδική πολιτικό της κεντρικής πολιτικής σκηνής που μπορεί και θέλει να βγάλει τη Γαλλία από την γερμανική εξάρτηση.

Η Λεπέν, για μία ακόμη φορά, είχε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα όπως δήλωσε κι η ίδια και μπορεί πλέον να ελπίζει ότι το Εθνικό της Μέτωπο θα έχει βάσεις και σε τοπικό επίπεδο.

Ο Ολάντ πλήρωσε την υποτέλεια του στη γερμανική ηγεμονία. Δεν υπάρχει πολιτικός ή κόμμα που να ακολουθεί τις γερμανικές ντιρεκτίβες και να μην έχει αυτή την μοίρα.

Αμετανόητος όμως ο Ολάντ έσπευσε αμέσως τη συντριβή του να ανανεώσει τους όρκους υποταγής στη Μέρκελ και στο δόγμα της «δημοσιονομικής προσαρμογής», κάτι που τον έκανε να πέσει στην υπόληψη των Γάλλων ακόμη πιο χαμηλά από τα ιστορικά χαμηλά δημοφιλίας που ήδη βρίσκεται.

Και η θεία Μέρκελ του πέταξε κάτι ψίχουλα για ανάπτυξη από κοινού εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Αν όμως οι Γάλλοι θέλουν να παίξουν το ρόλο του μιλιταριστικού βραχίονα της γερμανευρώπης, ξέρουν ότι σε αυτό θα έχουν πολύ καλύτερη τύχη με τον Σαρκό παρά με τον Φρανσουά. Υπάρχει άλλωστε και το ιστορικό προηγούμενο των Μερκοζί όπου ο Σαρκoζί ήταν η αγαπητικιά της Μέρκελ κι όχι το πιστό σκυλί της όπως ο Φρανσουά.

Γιατί προφανώς υπάρχουν πολλοί Γάλλοι που αν είναι να είναι πουτάνες, προτιμούν να είναι ακριβές πουτάνες.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι Γάλλοι που παρά την όμορφα ανοιχτή Γαλλική περί έρωτος αντίληψη και κουλτούρα, δε θέλουν να είναι πουτάνες κανενός. Κι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να φιλήσουν πολιτικά το χέρι της κυρίας Λεπέν.

Η Λεπέν όμως, για να πάρει το χρίσμα το 2017 θα πρέπει να ξεπεράσει το μπλόκο που είναι δεδομένο πως θα της στήσουν από κοινού οι συντηρητικοί με τους σοσιαληστές, με άλλα λόγια να αποκτήσει ξεκάθαρα πλειοψηφικό ρεύμα , κάτι που φαντάζει ακόμη μακρινό.

Ο Κομπάρσος της Μέρκελ, ο Ολάντ, θα γίνει και κομπάρσος του Σαρκοζί. Πόσο δίκιο είχε ο Τσίπρας όταν τον συμβούλευε να προσέχει να μην γίνει Ολανδρέου. Και πόσο άδικο θα έχει αν δεν εφαρμόσει την ίδια του τη συμβουλή στον εαυτό του και την κυβέρνηση του και καταλήξει δορυφόρος που θα συντριβεί αναπόφευκτα από τις βαρυτικές δυνάμεις της γερμανικής πολιτικής και οικονομίας, αν καταλήξει ένας ακόμη Τσιπρανδρέου.

Η ιστορία είναι πάντα διδακτική. Και οι άνθρωποι συχνά ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Κλείνοντας και μέρα που είναι, να πούμε και το δικό μας πρωταπριλιάτικο ψέμα: Να ευχηθούμε στα καθεστωτικά μήντια χρόνια πολλά. Για αυτά η 1^η Απριλίου γιορτάζεται όπως θα πρεπε να γιορτάζεται η γιορτή της γυναίκας, της μητέρας, του άντρα, του έρωτα, της ζωής: Κάθε μέρα.

Καλό ψόφο να χετε λοιπόν βρωμύλοι, μπας και θα καθαρίσει η νοόσφαιρα παγκοσμίως.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 1/4/2015