Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Συνήθως τα πιο σύνθετα πράγματα είναι απλά. Επειδή όμως το μυαλό μας δεν μπορεί να τα συλλάβει, γιατί έτσι έμαθε από το σχολείο να λειτουργεί, δηλαδή όχι ανεξάρτητα και δημιουργικά, τα θεωρεί περίπλοκα και αδύνατα να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αν όμως βάλουμε κάποια κριτήρια, τότε πιο εύκολα μπορούμε να βγάλουμε σίγουρα συμπεράσματα.
Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Εδώ και χρόνια, αλλά κυρίως μετά την εκλογική νίκη και την δημιουργία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., διεξάγεται ένας ακήρυκτος πόλεμος προπαγάνδας, που παίρνει τη μορφή του γνωστού ήδη σοκ και δέους, αν τελικά η Ελλάδα θα μείνει στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων ή θα την αναγκάσουν οι «εταίροι μας» να εγκαταλείψει το Ευρώ και να πάει στην δραχμή. Αυτή η συζήτηση, όταν δεν πρόκειται για παρασκηνιακή πολιτική και πολιτική νεύρων, γίνεται με διάφορους τρόπους και απειλές τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Δημιουργείται λοιπόν μια απέραντη σύγχυση, που μας αποπροσανατολίζει από την πραγματικότητα και μας αποδιοργανώνει και εξουθενώνει και ψυχολογικά, παράλληλα με την ανθρωπιστική κρίση. Ζούμε σε μια διαρκή ένταση και τρομοκρατία. Αυτή η καταστρεπτική αβεβαιότητα πρέπει να σταματήσει το γρηγορότερο δυνατό, γιατί οι αντοχές του κόσμου σε όλα τα επίπεδα έχουν φτάσει στο ναδίρ.
Πρέπει λοιπόν να θέσουμε τρία κριτήρια που θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και είτε να προσαρμοστούμε σ’ αυτήν είτε να την αλλάξουμε, άμα και εφόσον μας συμφέρει, ώστε και τα πνεύματα να ηρεμήσουν, όσο και η ηρεμία που χρειάζεται ο τόπος και είναι απαραίτητη, για την παραγωγική ανασυγκρότησή του.
Το πρώτο κριτήριο είναι ότι ούτε η συγκυβέρνηση θέλει να φύγει από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μα ούτε οι δανειστές μας (εταίροι ή τοκογλύφοι ή όπως αλλιώς θέλει να τους ονομάσει κανείς), έχουν την πρόθεση να διώξουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρ’ όλο τον ψυχολογικό πόλεμο και την διπλωματία της τρομοκρατίας που εφαρμόζουν. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι δεν χρειάζεται να πετάμε πυροτεχνήματα, για να τρομάξουμε τάχα τους Κουτόφραγκους και με τον τρόπο αυτό να υποχωρήσουν, ούτε οι εταίροι να χρησιμοποιούν τον «μπαμπούλα» του Grexit, για να μας νουθετήσουν και μας κάνουν υποτακτικά.
Το δεύτερο και κατά την άποψή μας αποφασιστικό κριτήριο είναι ότι μια έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ θα είχε για τις ίδιες τις δανείστριες χώρες ασύγκριτα μεγαλύτερες αρνητικές συνέπειες απ’ ότι για την Ελλάδα. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι δεν συμφέρει σε κανέναν να αποδύεται σε τρομοκράτηση και καλλιέργεια μίσους και εχθρότητας, ανάμεσα στους λαούς.
Και το τρίτο επίσης σημαντικό κριτήριο, ίσως το καθοριστικό, είναι ότι δεν θέλει η Αμερική να φύγει η Ελλάδα με οποιονδήποτε τρόπο, (δεν έχει σημασία με ποιον) από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση για γεωστρατηγικούς και γεωπολιτικούς λόγους, που έχουν σχέση με την ασφάλεια και την σταθερότητα της περιοχής, ενόψει του γεγονότος ότι όλη η ευρύτερη περιοχή είναι ασταθής και δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για τα συμφέροντά τους. Ζούμε στην δίνη ενός Νέου Ανατολικού Ζητήματος και ίσως σε χειρότερη μορφή, ώστε ένα χάος και στην Ελλάδα θα είχε εξαιρετικά αρνητικές εξελίξεις στον ευαίσθητο αυτόν χώρο, στον οποίο η Ελλάδα αποτελεί νησίδα σταθερότητας και ασφάλειας, που την χρειάζονται τόσο πολύ οι Αμερικανοί, έχοντας ανοιχτά μέτωπα παντού και κυρίως με την Ρωσίας (βλ. Ουκρανία και όχι μόνο). Οι Αμερικανοί με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις και επεμβάσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά κυρίως προς την Γερμανία και την Ελλάδα, έχουν τονίσει ή απαιτήσει μια «ρεαλιστική συμφωνία», η οποία και τελικά θα εφαρμοστεί.
Μ’ αυτήν την έννοια, αν τα κριτήρια ευσταθούν και, κατά την άποψή μας, ευσταθούν, τότε ότι και να γίνει, ότι κινδύνους και απειλές να εκτοξεύονται εκατέρωθεν, δεν πρόκειται να οδηγήσουν ούτε σε στραγγαλισμό της Ελλάδας ούτε σε πιστωτικό γεγονός, παρά μόνο σε έναν επώδυνο συμβιβασμό πάλι, όπως και προηγουμένως.
Όλα τα άλλα δεν έχουν αντικειμενική υπόσταση. Εκείνο που πρέπει να κάνει η Ελλάδα και έπρεπε από μόνη της εδώ και σαράντα χρόνια να κάνει και όχι κάτω από την πίεση των δανειστών, είναι η εκ βάθρων μεταρρυθμίσεις του Ελληνικού κράτους.
Θα πρέπει όλοι να φροντίσουμε και εργαστούμε για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε όλα τα επίπεδα: Ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά για να βγει η Ελλάδα από το τέλμα και την ανείπωτη κρίση, για την οποία, χωρίς να κάνουμε καταμερισμό ευθυνών αυτήν την φορά, λέμε ότι φταίμε πρωταρχικά εμείς οι Έλληνες και όχι οι ξένοι, οι οποίοι καλώς κακώς κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα.
Με αυτήν την έννοια απορώ και εξίσταμαι, γιατί δημιουργείται όλος αυτός ο πανικός και η υστερία στην ελληνική κοινωνία, ενώ τα πράγματα είναι πολύ απλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου