Πριν από 24 χρόνια, σε εποχή δημοκρατίας, επιστρατεύτηκαν «αγανακτισμένοι πολίτες» για να δώσουν ένα μάθημα στην εκπαιδευτική κοινότητα που πάλευε ώστε η λέξη «δημοκρατία» να έρθει πιο κοντά στην έννοια που περιγράφει. Επιστρατεύτηκαν για να δώσουν ένα μάθημα βίας και σιχαμάρας απέναντι σε όσους αγωνίζονταν για αξιοπρέπεια. Ένα μάθημα, μέσα σε ένα σχολείο, όπου στο μαυροπίνακα έγραφαν με γράμματα ντροπής τη λέξη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.
Στις 8 Ιανουαρίου 1991, κι ενώ όλα τα σχολεία στην Ελλάδα βρίσκονταν σε αναβρασμό, ο Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από χτυπήματα «τυχαίων» «αγανακτισμένων» «πολιτών»: του τότε προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και Δημοτικού Συμβούλου της ΝΔ Γιάννη Καλαμπόκα, και γνωστών στελεχών της ΝΔ και ΟΝΝΕΔ Πάτρας (Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας).
Ακολούθησαν και άλλες δολοφονίες εκείνες τις μέρες, στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, τεσσάρων ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί, αυτή τη φορά από «αγανακτισμένους» αστυνομικούς.
Στα επόμενα χρόνια, το εκπαιδευτικό κίνημα βρέθηκε μπροστά και σε άλλα περιστατικά τέτοιας ωμής, «αγανακτισμένης» βίας. Και όχι μόνο το εκπαιδευτικό κίνημα. Το παράδειγμα του Νίκου Τεμπονέρα, όμως, δεν λειτούργησε έτσι όπως ΑΥΤΟΙ ήθελαν. Ο Νίκος Τεμπονέρας είναι μαζί μας, μέσα στις αίθουσες των σχολείων, τη φωνή των καθηγητών και τις ψυχές των μαθητών, κάθε φορά που οι καθηγητές και οι μαθητές αποφασίζουν να δώσουν μαθήματα αξιοπρέπειας, στο σχολείο ή στο δρόμο.
Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει / με Πέτρουλα, Λαμπράκη / μας οδηγεί.
Σας προτρέπουμε να παρακολουθήσετε το πολύ καλό αφιέρωμα που έκαναν οι εκπαιδευτικοί του περιοδικού alfavita με αφορμή την 24η επέτειο από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, με ιστορικό της περιόδου, βίντεο και φωτογραφίες, μαρτυρίες και υλικό που έχει μαζευτεί όλα αυτά τα χρόνια.
Από αυτό το αφιέρωμα και το παρακάτω ποίημα:
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Όλα στο σχολείο είναι όπως τα άφησες…
Και ίσως χειρότερα…
Εσύ τουλάχιστον πρόλαβες και περιέσωσες την αξιοπρέπειά σου.
Εσένα δεν σε νίκησαν οι απογοητεύσεις, οι πίκρες και οι θυμοί.
Στάθηκες ορθός, σαν δυνατό δέντρο.
Έφυγες στολίζοντας μια χούφτα χώμα και ώρες-ώρες τις θύμισες μας.
Με τα μεγάλα σου βήματα άνοιξες δρόμους.
Δρόμους δύσκολους, αλλά ανοιχτούς μέχρι σήμερα.
Εκείνο που μένει σε όλους εμάς τους λιγότερο μαχητικούς
και περισσότερο ρομαντικούς-απελπισμένους,
είναι να τους αναζητήσουμε και να τους πορευτούμε.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά και τίποτα δεν έμεινε ίδιο…
Τον σκονισμένο μαυροπίνακα αντικατέστησε ο διαδραστικός,
και την κιμωλία ο μαρκαδόρος…
Και ενίοτε τα πλήκτρα κάποιου υπολογιστή!
Και τα παιδιά; Σχεδόν αμήχανα, μέσα σε χαοτικές καταστάσεις
βλέπουν την όμορφη και παράξενη πατρίδα τους,
να τα πουλά »γνήσια» ψέματα…
Και επιμένουν να ψάχνουν, κάποιο ζεστό κρησφύγετο,
για να στεγάσουν τα προδομένα τους όνειρα.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών – είσαι ψηλός-
τεντώνω το χέρι μου και ακουμπώ στις πληγές σου,
ένα άσπρο τριαντάφυλλο…
Γίνεται κόκκινο!!!
Η συνάδελφός σου Α. Π
Στα επόμενα χρόνια, το εκπαιδευτικό κίνημα βρέθηκε μπροστά και σε άλλα περιστατικά τέτοιας ωμής, «αγανακτισμένης» βίας. Και όχι μόνο το εκπαιδευτικό κίνημα. Το παράδειγμα του Νίκου Τεμπονέρα, όμως, δεν λειτούργησε έτσι όπως ΑΥΤΟΙ ήθελαν. Ο Νίκος Τεμπονέρας είναι μαζί μας, μέσα στις αίθουσες των σχολείων, τη φωνή των καθηγητών και τις ψυχές των μαθητών, κάθε φορά που οι καθηγητές και οι μαθητές αποφασίζουν να δώσουν μαθήματα αξιοπρέπειας, στο σχολείο ή στο δρόμο.
Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει / με Πέτρουλα, Λαμπράκη / μας οδηγεί.
Σας προτρέπουμε να παρακολουθήσετε το πολύ καλό αφιέρωμα που έκαναν οι εκπαιδευτικοί του περιοδικού alfavita με αφορμή την 24η επέτειο από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, με ιστορικό της περιόδου, βίντεο και φωτογραφίες, μαρτυρίες και υλικό που έχει μαζευτεί όλα αυτά τα χρόνια.
Από αυτό το αφιέρωμα και το παρακάτω ποίημα:
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Όλα στο σχολείο είναι όπως τα άφησες…
Και ίσως χειρότερα…
Εσύ τουλάχιστον πρόλαβες και περιέσωσες την αξιοπρέπειά σου.
Εσένα δεν σε νίκησαν οι απογοητεύσεις, οι πίκρες και οι θυμοί.
Στάθηκες ορθός, σαν δυνατό δέντρο.
Έφυγες στολίζοντας μια χούφτα χώμα και ώρες-ώρες τις θύμισες μας.
Με τα μεγάλα σου βήματα άνοιξες δρόμους.
Δρόμους δύσκολους, αλλά ανοιχτούς μέχρι σήμερα.
Εκείνο που μένει σε όλους εμάς τους λιγότερο μαχητικούς
και περισσότερο ρομαντικούς-απελπισμένους,
είναι να τους αναζητήσουμε και να τους πορευτούμε.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά και τίποτα δεν έμεινε ίδιο…
Τον σκονισμένο μαυροπίνακα αντικατέστησε ο διαδραστικός,
και την κιμωλία ο μαρκαδόρος…
Και ενίοτε τα πλήκτρα κάποιου υπολογιστή!
Και τα παιδιά; Σχεδόν αμήχανα, μέσα σε χαοτικές καταστάσεις
βλέπουν την όμορφη και παράξενη πατρίδα τους,
να τα πουλά »γνήσια» ψέματα…
Και επιμένουν να ψάχνουν, κάποιο ζεστό κρησφύγετο,
για να στεγάσουν τα προδομένα τους όνειρα.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, σου γράφω τη θλίψη μου.
Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών – είσαι ψηλός-
τεντώνω το χέρι μου και ακουμπώ στις πληγές σου,
ένα άσπρο τριαντάφυλλο…
Γίνεται κόκκινο!!!
Η συνάδελφός σου Α. Π
___________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου