Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Από την εποχή των Ναϊτών ιπποτών το 13ο αιώνα που δημιουργήθηκαν οι πρώτες υποτυπώδεις Ευρωπαϊκές τράπεζες, η εγγύηση της περιουσίας των καταθετών ήταν …εγγυημένη.
Οι Μέδικοι ήταν οι εμπνευστές του πιστωτικού τίτλου της συναλλαγματικής, όμως η εγγυημένη τραπεζική επιταγή, ήταν επινόηση των πρώτων τραπεζιτών oι οποίοι και ήταν οι ιππότες σταυροφόροι μοναχοί Ναϊτες. Πριν επτά αιώνες, κατέθεταν τα χρήματά τους στην Ισπανία ή τη Γαλλία και έπαιρναν ένα χαρτάκι που το ονόμασαν επιταγή και μπορούσαν να τα εισπράξουν στα Ιεροσόλυμα οπου είχαν υποκατάστημα.
Θα αναρωτηθείτε γιατί κάνω αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή; Γιατί εδώ και αιώνες, έχουμε ιστορικά δεδομένα που αποδεικνύουν ότι κάθε φορά που μία τράπεζα φαλίριζε (κι υπάρχουν πολλοί τρόποι να συμβεί αυτό, από κακοδιαχείριση μέχρι υπεξαίρεση), οι καταθέτες ποτέ δεν έχασαν τα χρήματά τους!
Σε όλη την ιστορική διαδρομή με εξαίρεση τις κομμουνιστικές επαναστάσεις που έγινε ολική δήμευση καταθέσεων, περιουσιακών στοιχείων και μέσων παραγωγής, οι καταθέτες των τραπεζών είχαν ήσυχο το κεφάλι τους, γιατί τα χρήματά τους ήταν εγγυημένα από το κράτος και το κεντρικό τραπεζικό σύστημα.
Οι μέτοχοι -όπως σε όλες τις επιχειρήσεις- όταν πέσει έξω η δουλειά, καθώς και οι δανειστές, (στην περίπτωση των τραπεζών οι ομολογιούχοι ) είναι λογικό να χάσουν τα χρήματά τους ως εύλογο ρίσκο της επενδυτικής τους επιλογής. Παραδείγματα έχουμε και στη χώρα μας, από την τράπεζα Κρήτης του Κοσκωτά, μέχρι πρόσφατα την λεηλατημένη PROTON του Λαυρεντιάδη. Κανείς όμως από τους καταθέτες δεν έχασε και κανείς ούτε καν ανησύχησε.
Αυτά μέχρι σήμερα, γιατί ο Σόιμπλε, μαζί με την προτεστάντισσα Μέρκελ, αλλάζουν την παγκόσμια οικονομική ιστορία. Πλέον ο καταθέτης σε οποιαδήποτε (τουλάχιστον Ευρωπαϊκή) τράπεζα δεν είναι ένας απλός αποταμιευτής που εμπιστεύεται τις οικονομίες του σε ένα πιστωτικό ίδρυμα, αλλά βαπτίζεται… επενδυτής και κινδυνεύει να χάσει τα χρήματά του, αν η τράπεζα πτωχεύσει όπως ακριβώς οι μέτοχοι και οι ομολογιούχοι.
Το πειραματόζωο της νέας ανατροπής που επιβάλει το Βερολίνο, είναι η Κύπρος και οι τράπεζες της. Η επιβολή δήμευσης μέρους των καταθέσεων (έστω και άνω των 100 χιλιάδων) στέλνει παντού το μήνυμα : τα χρήματά σας δεν είναι ασφαλή σε αδύναμες οικονομίες. «Ελάτε στις ισχυρές τράπεζες της Γερμανίας για να είστε σίγουροι» Το διαφημιστικό σλόγκαν που χρησιμοποιούσαν μέχρι πρόσφατα σε μία Ελληνική τράπεζα, ταιριάζει απόλυτα στη Ντόιτσεμπάγκ «μεγάλη και σίγουρη»
Η ηγεμονία της Γερμανίας δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί μόνο στη βιομηχανική παραγωγή αυτοκινήτων και ηλεκτρικών συσκευών. Θα επεκταθεί και στον τραπεζικό τομέα, και εφόσον οι πελάτες- καταθέτες δεν μας προτιμούν, θα αναγκαστούν μέσω της τρομοκρατίας που εμείς οι Γερμανοί επιβάλουμε στους εταίρους μας.
Επειδή δεν πρόκειται να λογοκριθώ όπως ο Ισπανός ειδικός και βραβευμένος οικονομολόγος στην EL PAIS (που έγραψε ότι η Μέρκελ, όπως ο Χίτλερ αναζητούσε ζωτικό χώρο, αυτή αναζητά οικονομικό χώρο…) θα πω ξεκάθαρα πώς η μέθοδος είναι ένα… οικονομικό Άουσβιτς όπου αυτή τη φορά στα κρεματόρια δεν καίγονται ανθρώπινα κορμιά, αλλά περιουσίες αθώων αποταμιευτών (εκτός από Ρώσους ολιγάρχες στην Κύπρο υπήρχαν και τίμιοι καταθέτες), για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του Γερμανικού imperium.
Με υποστηρικτές τους υπερβόρειους συμμάχους τους Δανούς, Φινλανδούς, Ολλανδούς, Σουηδούς (και τι σύμπτωση όλες αυτές οι εθνικότητες είχαν σχηματίσει την μεραρχία Βίκινγκς Ες Ες στο ανατολικό μέτωπο) η Γερμανία με σαφέστατες επιθετικές κινήσεις επιχειρεί να εκμηδενίσει τον Ευρωπαϊκό νότο.
Το διευθυντήριο του Βερολίνου εκμεταλλεύεται αφενός τη ρευστή πολιτική κατάσταση στην Ιταλία, και την έλλειψη σοβαρής πολιτικής προσωπικότητας στη Γαλλία. Ειδικά για την τελευταία που θα μπορούσε να είναι το αντίπαλο δέος στην Ευρώπη, αυτά θα ίσχυαν αν ήταν υπαρκτή μία προσωπικότητα όπως ο Μιτεράν ή ο Σιράκ.
Ο σημερινός πρόεδρος Ολάντ, είναι κάτι μεταξύ υψηλόβαθμου γραφειοκράτη και καθηγητή, ενώ διαδέχθηκε «το πιστό σκυλάκι» της Μέρκελ. Άρα βρίσκουν και κάνουν. Όμως το πρόβλημα του Ευρωπαϊκού νότου θα εντείνεται μέσα στα στενά πλαίσια της λιτότητας και της οικονομικής κρίσης. Μπορεί ο Φρειδερίκος Νίτσε να είπε πώς «η Γερμανία θα διαφθείρει τον πολιτισμό και θα επιχειρήσει να τον καταστρέψει», όμως είναι αξίωμα πώς πάντοτε χάνει τους πολέμους.
Η σημερινή παντοδυναμία της δεν οφείλεται στη βιομηχανία της αλλά σε εμάς που ως καταναλωτές, αγοράζουμε τα προϊόντα της βιομηχανίας της. Άν γίνει και άλλο καταπιεστική και αντιπαθητική, και οι καταναλωτές των νότιων χωρών γυρίσουν την πλάτη στα προϊόντα της, όλο το οικοδόμημα της θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.
Γιατί μπορεί σήμερα να ανεμίζουν το δρεπάνι του Bank run στις οικονομίες του φτωχού νότου, όμως υπάρχει και το Germany Prozac run…που μπορεί να γίνει η Νέμεσις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου