174 σχολεία -190 τζαμιά στα κατεχόμενα

Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012

174 σχολεία -190 τζαμιά στα κατεχόμενα

>Απέκλεισαν από υποτροφίες Τ/κ μαθητές που χρησιμοποιούν κυπριακά διαβατήρια

Σάλος ξέσπασε στα κατεχόμενα μετά την πρωτοβουλία των κατοχικών Αρχών να ζητήσουν από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Τουρκίας όπως μη δέχονται τους Τ/κ μαθητές που αποφοίτησαν από ιδρύματα του εξωτερικού και των ελεύθερων περιοχών. Την ίδια περίπου περίοδο κυκλοφόρησε εγκύκλιος με την οποία αποκλείονται υποτροφιών όσοι Τ/κ μαθητές χρησιμοποιούν διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ αναβαθμίστηκε η διδασκαλία των Θρησκευτικών με τη λειτουργία Θεολογικού Κολεγίου στη Μια Μηλιά, το οπόιο θα λειτουργήσει από το σχολικό έτος 2012/13 με 72 μαθητές και θα στεγάζεται στο Επαγγελματικό Λύκειο της περιοχής με προοπτική να μεταστεγαστεί σε δικό του κτήριο με την ονομασία Θεολογικό Κολέγιο Χαλά Σουλτάν (ο θεμέλιος λίθος κατατέθηκε από τον Τούρκο υπουργό για Κυπριακές Υποθέσεις, Μπεσίρ Ατάλαϊ, κατά την επίσκεψή του στο νησί για τα πανηγύρια της εισβολής). Ήδη λειτουργεί έδρα Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Εγγύς Ανατολής. Τέλος Ιουνίου η αποκαλούμενη Πρωτοβουλία Φοιτητών πραγματοποίησε μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας μπροστά στη λεγόμενη προεδρία για τις επιστολές που διαβιβάστηκαν από τον νυν «υπουργό Εσωτερικών» και τέως «υπουργό Παιδείας» Ναζίμ Τσαούσογλου προς τον υπουργό Παιδείας της Τουρκίας, προειδοποιώντας τον ότι σε περίπτωση που οι απόφοιτοι λυκείων και κολεγίων των ελέυθερων περιοχών και του εξωτερικού γίνονται δεκτοί στα ανώτατα ιδρύματα της χώρας, μελλοντικά ίσως δημιουργηθεί πρόβλημα καθ’ ότι δεν έχουν μπολιαστεί με τα εθνικά ιδεώδη. Μετά από παραστάσεις και επικριτικά σχόλια για την στάση του «Υπουργού Παιδείας» , το Συμβούλιο Ανωτάτης Εκπαίδευσης Τουρκίας αποφάσισε όπως αναγνωρίσει τα GCΕΑ Levelτων αποφοίτων λυκείων των ελεύθερων περιοχών και τους παρέχει τα δικαίωμα εγγραφής σε 89 πανεπιστήμια της Τουρκίας. Ο «υπουργός Παιδείας» Κεμάλ Ντουρούστ αναγκάστηκε να υποκύψει και να δηλώσει: «Ουδέποτε θα απαγορεύαμε τη φοίτηση τουρκόπουλων στα κολέγια της νότιας Κύπρου αλλα και κανείς δεν θα πρέπει να περιμένει από εμάς να προτρέψουμε τα παιδιά μας να σπουδάζουν εκεί». Ο τέως «υπουργός Παιδείας» Τσαούσογλου ισχυριζεται ότι η μόρφωση των τουρκόπουλων στις ελεύθερες περιοχές είναι αντισυνταγματική, καθ’ ότι το ψευδοκράτος δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και ούτε μπορεί να ελέγχει την πορεία προόδου των παιδιών. Στους ισχυρισμούς του Τσαούσογλου αντέδρασε ο γ.γ. του κόμματος Ενωμένη Κύπρος και μέλος του Δ.Σ. της Αγγλικής Σχολής Ιζέτ Ιστζιάν, ο οποίος δήλωσε ότι το «Σύνταγμα» δεν απαγορεύει τη φοίτηση σε σχολές εξωτερικού και αποδίδει τις επιστολές του «υπουργού» στο τουρκικό Υπουργείο Παιδείας ως μια προσπάθεια να παρεμποδιστεί η επαναπροσέγγιση.

Ο «Φ» αποκαλύπτει τουρκικό έγγραφο που ζητά από ΕΕ νέα προσέγγιση στο Κυπριακό Τουρκία: Λύση «δύο λαών για συνιδιοκτησία» της Κύπρου

Λύση οποιασδήποτε μορφής, «νοουμένου ότι βασίζεται στην εγγενή συστατική εξουσία των ‘δύο λαών’, την πολιτική τους ισότητα και τη συνιδιοκτησία του νησιού», αξιώνει η Τουρκία, καλώντας την Ε.Ε. «να υιοθετήσει μια νέα προσέγγιση στο κυπριακό πρόβλημα»

Βρυξέλλες: «Νέο όραμα» για «συνιδιοκτησία» της Κύπρου από «δύο λαούς», παρουσίασε η Τουρκία στο πλαίσιο εγγράφου που απέστειλε προς την ΕΕ, αφήνοντας ανοικτή τη μορφή της λύσης και φωτογραφίζοντας ένα συνομοσπονδιακό μοντέλο, στη βάση «της εγγενούς συστατικής εξουσίας των “δύο λαών”», κάτι που εκ των πραγμάτων προϋποθέτει κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το τουρκικό έγγραφο, το οποίο εξασφάλισε ο «Φ», υποδεικνύει ότι «η ΕΕ χρειάζεται να υιοθετήσει μια νέα προσέγγιση στο Κυπριακό πρόβλημα», και ότι «στόχος είναι μια πολιτική διευθέτηση, προϊόν διαπραγμάτευσης και κοινής συμφωνίας, οποιανδήποτε μορφή και εάν προσλάβει» στη βάση της πολιτικής ισότητας και της «συνιδιοκτησίας» του νησιού. Το τουρκικό έγγραφο, το οποίο κοινοποιήθηκε προς τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ, χρεώνει την ευθύνη για το αδιέξοδο στην ελληνοκυπριακή πλευρά, ενώ προτάσσει την ανάγκη Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, θέτοντας θέμα συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, αλλά και συνεργασίας των κέντρων ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους, στο πλαίσιο μιας «επιχειρησιακής λύσης». Επιπλέον, το τουρκικό έγγραφο καθιστά σαφές ότι η Άγκυρα θα συνεχίσει την πολιτική των βέτο, μπλοκάροντας τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διεθνείς οργανισμούς, ενώ αναλύει τους λόγους, για τους οποίους η Τουρκία δεν θα συνεργασθεί με την «Ε/κ Προεδρία της ΕΕ».

Ειδικότερα, το τουρκικό έγγραφο, επισημαίνει:

- «Η κυριαρχία μεταβιβάστηκε στην Κύπρο το 1960 μέσω μιας κοινής άσκησης της αυτοδιάθεσης (selfdetermination) από τις δύο κοινότητες».

- «Για να φτάσουμε τελικά σε μια λύση, ένα νέο όραμα απαιτείται στην Κύπρο. Και γι’ αυτό, η ΕΕ χρειάζεται να υιοθετήσει μια νέα προσέγγιση στο Κυπριακό πρόβλημα. Ο στόχος είναι μια πολιτική διευθέτηση, προϊόν διαπραγμάτευσης και κοινής συμφωνίας, οποιανδήποτε μορφή και εάν προσλάβει, νοουμένου ότι βασίζεται στην εγγενή συστατική εξουσία των “δύο λαών”, την πολιτική τους ισότητα και τη συνιδιοκτησία του νησιού. Δυστυχώς, η ΕΕ δεν έδειξε μέχρι στιγμής ότι έχει την ικανότητα να ξεπεράσει τα προβλήματα που απορρέουν από τη μονομερή και άδικη ένταξη των Ελληνοκυπρίων. Η ΕΕ έχασε την ικανότητα να παραμείνει αμερόληπτη. Το επιχείρημα της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών, δεν αφορά στην περίπτωση της Κύπρου. Εάν η ΕΕ, πιστεύει ότι η επίλυση του Κυπριακού θα είναι προς όφελός της, θα πρέπει να υιοθετήσει μια φρέσκια προσέγγιση ούτως ώστε να επιδράσει προς αυτή την κατεύθυνση».

- «Η Τουρκία έχει δηλώσει με τον πλέον ανοικτό και ξεκάθαρο τρόπο την πλήρη υποστήριξή της σε μια συνολική λύση στο νησί».

- «Η τελευταία διαδικασία του ΟΗΕ κατέδειξε ξανά ότι οι αφοσιωμένες προσπάθειες των Τουρκοκυπρίων δεν επαρκούν όταν γίνονται μονομερώς. Η τουρκική πλευρά εκπλήρωσε τις απαιτήσεις του ΟΗΕ προς την κατεύθυνση της τελικής φάσης, η οποία είναι μια υψηλού επιπέδου συνάντηση με τη συμμετοχή των εγγυητριών δυνάμεων προκειμένου να επιτευχθεί μια διευθέτηση (σ.σ. του Κυπριακού) μέσω ενός μεγάλου παζαριού». Αφού υπενθυμίζει την επιστολή Έρογλου προς τον Γ.Γ ΟΗΕ στις 23 Μαρτίου, για ένα «νέο συνεταιριστικό κράτος» πριν την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ την 1η Ιουλίου από την Κύπρο, το τουρκικό έγγραφο επιχειρεί να φορτώσει τις ευθύνες για το σημερινό αδιέξοδο στη Λευκωσία. Διατυπώνει τον ισχυρισμό ότι «είναι ξεκάθαρο ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ο ΓΓ αποφάσισε να μην προχωρήσει σε αυτή την τελική φάση, ήταν η έλλειψη βούλησης των Ε/κ».

- «Προκειμένου να ξεπεράσουμε τη βαθιά κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ των μερών, η οποία βρίσκεται στην πηγή του αδιεξόδου, οι Τουρκοκύπριοι έχουν προτείνει την εξέταση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Αυτά μπορούν να είναι σε πεδία που δεν έχουν εξετασθεί στο παρελθόν και τα οποία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προοπτική κρίσεων στην περιοχή: ειδικά στην περίπτωση των εντάσεων των υδρογονανθράκων που προκλήθηκαν εκ των μονομερών ενεργειών των Ελληνοκυπρίων. Η συνεργασία σε αυτό το πεδίο, ως επίσης και στην ασφάλεια της εναέριας κυκλοφορίας, θα ήταν προς όφελος όχι μόνον των δύο πλευρών αλλά και της ΕΕ καθώς επίσης και του συνόλου της διεθνούς κοινότητας».

- «Οι εκφράσεις όπως “εξομάλυνση των σχέσεων με την Κυπριακή Δημοκρατία” πάσχουν από ένα θεμελιώδες ελάττωμα. Η “ελληνοκυπριακή διοίκηση” δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο του νησιού. Δεν μπορούν να ισχυριστούν εξουσία, δικαιοδοσία, ή κυριαρχία επί των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι έχουν ίσο καθεστώς». Το τουρκικό έγγραφο προσθέτει ότι «μέχρι να βρεθεί μια δίκαιη λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, η ένταξη των Ελληνοκυπρίων σε οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό δεν μπορεί να τύχει θετικής αντιμετώπισης από την Τουρκία», καθιστώντας σαφές ότι η πολιτική των βέτο θα συνεχισθεί. «Η μεγαλύτερη συμβολή την οποία οι Ελληνοκύπριοι θα μπορούσαν να κάνουν σε έναν διεθνή οργανισμό, θα ήταν να δηλητηριάσουν την ατμόσφαιρά του με την εισαγωγή ενός ανεπίλυτου Κυπριακού προβλήματος, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ε.Ε.», καταλήγει το τουρκικό έγγραφο.

Τουρκικές αιχμές για όλους τους προεδρικούς υποψηφίους

Το τουρκικό έγγραφο, το οποίο αποκαλύπτει ο «Φ», δεν διστάζει να επικρίνει όλους τους υποψηφίους που έχουν μέχρι στιγμής εκδηλώσει πρόθεση να διεκδικήσουν το προεδρικό αξίωμα στην Κύπρο. Επιχειρώντας προφανώς να καταδείξει συνολική ευθύνη της Ε/κ πολιτικής ηγεσίας για την έλλειψη προόδου στο Κυπριακό, διατυπώνει τον ισχυρισμό ότι «στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας Ελληνοκύπριος υποψήφιος για τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2013, ο οποίος αποδέχεται επί του παρόντος τις συγκλίσεις», προκειμένου ο Γ.Γ να ενεργοποιήσει την τελική φάση της διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού, με τη σύγκληση διάσκεψης υψηλού επιπέδου, για ένα «μεγάλο παζάρι». Στη συνέχεια, η Άγκυρα επικεντρώνει τα πυρά της στο πρόσωπο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, επισημαίνοντας ότι «ο κ. Χριστόφιας, ανακοινώνοντας ότι δεν θα επιδιώξει επανεκλογή, έδωσε ως αιτιολογία, ότι “το Κυπριακό πρόβλημα δεν έχει επιλυθεί και δεν φαίνεται να είναι δυνατόν να επιτευχθεί αποφασιστική πρόοδος στους προσεχείς μήνες”. Ως εκ τούτου, έχει παραδεχθεί ο ίδιος ότι η διαδικασία του ΟΗΕ είναι απίθανο να αποδώσει αποτελέσματα», καταλήγει το τουρκικό έγγραφο.

Και Προεδρία «δύο λαών»!!!

Το τουρκικό έγγραφο, διατυπώνει την άποψη ότι η Προεδρία της ΕΕ, το δεύτερο εξάμηνο του 2012, έπρεπε να εκπροσωπείται από τους «δύο λαούς» της νήσου, καθιστώντας σαφές ότι η Άγκυρα δεν πρόκειται να έχει καμιά σχέση με την Κυπριακή Προεδρία. Κατ’ αρχάς, υπενθυμίζει ότι «η Τουρκία δεν έχει καμιά σχέση γειτονίας με την ελληνοκυπριακή διοίκηση. Ο συνομιλητής και γείτονας των Ελληνοκυπρίων είναι οι Τουρκοκύπριοι», επισημαίνει. Το τουρκικό έγγραφο προσθέτει ότι «σε σχέση με την Προεδρία της ΕΕ, το δεύτερο εξάμηνο του 2012, όλες οι ελπίδες και οι προσπάθειές μας κατευθύνθηκαν στην προσπάθεια να καταστήσουμε αυτή την Προεδρία νόμιμη, εκπροσωπούμενη από τους ‘δύο λαούς’ τους νησιού.

Αλλά, αφού αυτός ο στόχος δεν μπόρεσε να εκπληρωθεί λόγω της αδιαλλαξίας των Ελληνοκυπρίων, επιθυμούμε να τονίσουμε ότι αφετηρία του προβλήματος δεν είναι η Τουρκία. Εκκρεμούσης μιας συνολικής λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα, η θέση της Τουρκίας παραμένει αναλλοίωτη επί της μονομερούς ένταξης της ελληνοκυπριακής πλευράς στην Ε.Ε. Θα ήταν εκτός συζήτησης για την Τουρκία να αποδεχθεί την ελληνοκυπριακή Προεδρία της Ε.Ε. ως έναν εταίρο. Αυτή δεν είναι απειλή, όπως ισχυρίζονται τα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 9ης Δεκεμβρίου 2011, αλλά ένα άμεσο αποτέλεσμα του λανθασμένου πολιτικού υπολογισμού της ΕΕ και τους λάθους της ένταξης των Ελληνοκυπρίων το 2004», σημειώνει το έγγραφο που απέστειλε η τουρκική κυβέρνηση προς την ΕΕ.

Επιχειρώντας να αιτιολογήσει τη στάση της, η Άγκυρα επισημαίνει ότι «ο λόγος για τον οποίο δεν θα έχουμε επαφές με την Προεδρία της ΕΕ είναι γιατί θα εκπροσωπείται παράνομα από τους Ελληνοκυπρίους. Οι Ελληνοκύπριοι δεν ήταν ποτέ οι συνομιλητές μας. Η Προεδρία της ΕΕ δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό.

Οι συνομιλητές των Ελληνοκυπρίων είναι πάντοτε οι Τουρκοκύπριοι. Δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε ότι δεν θα επιτρέψουμε ποτέ στους Ελληνοκυπρίους να επιβάλουν τους ισχυρισμούς τους σε σχέση με την ‘Κυπριακή Δημοκρατία’ στους Τουρκοκυπρίους και στην Τουρκία», καταλήγει το τουρκικό έγγραφο.
Του Παύλου Ξανθούλη

Η Τουρκία θα εξοπλιστεί με πυραύλους

Η Τουρκία θα εξοπλιστεί με πυραύλους

Η Τουρκία ξεκινά εργασίες για να κατασκευάσει βαλλιστικούς πυραύλους. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Zaman», η Εκτελεστική Επιτροπή Αμυντικής Βιομηχανίας κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνεδρίασής της αποφάσισε να αναπτύξει πυραύλους βεληνεκούς πτήσης 2.500 χλμ. Νωρίτερα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έδωσε εντολή στο Συμβούλιο Επιστημονικών και Τεχνολογικών Ερευνών της Τουρκίας να αρχίσουν τη σχεδίαση πυραύλων μεγάλης ακτίνας δράσης. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, η Τουρκία πρέπει να διευρύνει τα σχέδια ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας και να εξασφαλίσει για τον εαυτό της τον απαραίτητο στρατιωτικό εξοπλισμό εγχώριας παραγωγής.

Κακόγουστη μεν η Τελετή, αλλά με κάτι που εμείς ούτε να ονειρευτούμε δεν μπορούσαμε: μπόλικο παρόν.

Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012

Μια πρόχειρη γνώμη για όσα είδα χτες το βράδυ, που σε λίγα σημεία προκαλούσε δέος και σε πολλά αμήχανο χαμόγελο.

Έχοντας συνηθίσει το κλίμα μυσταγωγίας και την εξαιρετική αισθητική και των δύο προηγούμενων τελετών έναρξης στην Αθήνα και το Πεκίνο, η χτεσινή τελετή μου άφησε την εντύπωση μιας φλύαρης βαβούρας. Και όχι και πολύ καλόγουστης. Σε λίγα σημεία προκαλούσε δέος και σε πολλά αμήχανο χαμόγελο.

Εκεί που ο Παπαϊωάννου έφτιαξε ένα έργο τέχνης, ο Ντάνι Μπόιλ έφτιαξε μια εμπορική, μέινστριμ κινηματογραφική ταινία για μικρούς και μεγάλους. Θεωρητικά η τελετή του Μπόιλ βλεπόταν πιο εύκολα και πιο ευχάριστα όμως τελικά μου άφησε την αίσθηση που σου αφήνει ένας πολυλογάς που λέει πολλά και μπερδεμένα – τα ενδιαφέροντα στοιχεία χάνονταν κάτω από τόνους, απαραίτητου, τελετουργικού.

Η πραγματική ιστορία πίσω από το μακελειό

>Συνήθως ο δράστης δεν είναι αυτός που πιστεύει η κοινή γνώμη - Δεν μοιάζει με την εικόνα του κακού

ΤΟΥDΑVΕ CULLΕΝ

Είχατε λίγα 24ωρα για να σκεφτείτε την αποτρόπαια επίθεση στο σινεμά του Κολοράντο. Όλο αυτό το διάστημα βομβαρδιστήκατε από «γεγονότα» και γνώμες σχετικά με τα κίνητρα του Τζέιμς Χολμς. Μάλλον θα έχετε ήδη εκφέρει τη δική σας άποψη για το θέμα. Και κατά πάσα πιθανότητα πέφτετε έξω. Αυτό το μάθημα το έμαθα με άσχημο τρόπο. Το 1999 ζούσα στο Ντένβερ και ήμουν μεταξύ των πρώτων δημοσιογράφων που έσπευσαν στο λύκειο Κόλουμπαϊν το ίδιο απόγευμα της επίθεσης. Ήμουν μεταξύ των δημοσιογράφων που δημιούργησαν τους μύθους που επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Δημιουργήσαμε αυτούς τους μύθους για ένα λόγο: προσπαθούσαμε να απαντήσουμε στο φλέγον ερώτημα του γιατί συνέβη ό,τι συνέβη και να απαντήσουμε πολύ γρήγορα στο ερώτημα αυτό. Αφιέρωσα δέκα χρόνια στην εξέταση της υπόθεσης Κόλουμπαϊν. Όλοι μας γνωρίζουμε τι συνέβη εκεί, σωστά; Δύο περιθωριακοί και μοναχικοί μαθητές πήραν την εκδίκησή τους για τα ακατάπαυστα πειράγματα που ανέχονταν από τον περίγυρό τους.

Τελικά, όμως, όπως αποδείχθηκε, τίποτα από αυτά δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Τα μέσα ενημέρωσης έβγαλαν βιαστικά αυτά τα συμπεράσματα μέσα στις πρώτες 24 ώρες και έτσι έχουν γίνει αποδεκτά ως γεγονότα από πολλούς ανθρώπους ακόμη και σήμερα. Η αληθινή ιστορία είναι πολύ πιο αποτρόπαια. Αλλά και πιο διδακτική.

Το ψεύδεσθαι στις διεθνείς σχέσεις

Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012

Το ψεύδεσθαι στις διεθνείς σχέσεις

Του Τάσου Τζιωνή

Το ψεύδεσθαι είναι η προς εξαπάτηση μετάδοση πληροφοριών. Η εξαπάτηση, δυστυχώς, αποτελεί ακόμα μέθοδο στη διεξαγωγή των κρατικών υποθέσεων, και το ψεύδεσθαι εργαλείο της. Ο μετερχόμενος το ψεύδος, το πράττει προς εξυπηρέτηση συμφέροντος, του ιδίου ή της χώρας του· συνηθέστερα και των δύο. Ο ψευδόμενος είναι πεπεισμένος ότι η κατ’ αυτόν ιερότητα του σκοπού, δηλαδή το συμφέρον, εξαγνίζει το μέσο, δηλαδή το ψεύδος. Γι’ αυτό, έστω και αν είναι ηθικά επιλήψιμο, το ψεύδεσθαι δεν καταφρονείται από τους ηγέτες. Για τούτο και το μετέρχονται κατά τη διεξαγωγή των κρατικών υποθέσεων, εσωτερικών και εξωτερικών.
Η έρευνα έχει διαπιστώσει ότι υφίσταται εσωτερικός δεσμός μεταξύ του ψεύδεσθαι και του εμπιστεύεσθαι. Έχει συναφώς εξαχθεί ότι οι ηγέτες ψεύδονται συχνότερα προς τον δικό τους λαό και σπάνια προς ξένους ηγέτες. Αιτία γι’ αυτό θεωρείται το ότι ο λαός συνήθως εμπιστεύεται τον ηγέτη του ενώ, στις διεθνείς σχέσεις, οι ηγέτες σπανίως εμπιστεύονται αλλήλους.

Δεν είναι απαραίτητο να είναι αναληθείς οι μεταδιδόμενες πληροφορίες για να συντελείται το ψεύδεσθαι· μπορεί να συντελεσθεί και με αληθείς. Μερικές φορές, η μετάδοση αναληθών πληροφοριών γίνεται με την πεποίθηση του μεταδίδοντος ότι οι πληροφορίες είναι αληθείς. Η πράξη της μετάδοσής τους ισοδυναμεί με ψεύδος όταν ο λήπτης αντιληφθεί ότι οι πληροφορίες που έλαβε δεν είναι αληθείς και αποφανθεί ότι ο μεταδώσας εψεύσθη.

Άλλες φορές, η μετάδοση αναληθών πληροφοριών οφείλεται στην άγνοια της αλήθειας από τον μεταδίδοντα. Αυτό δεν καθιστά την άγνοια, κατ’ ανάγκη, αθώα. Η άγνοια μπορεί να οφείλεται στην σκόπιμη παράλειψη του μεταδίδοντος να πληροφορηθεί την αλήθεια, έχοντας αποφασίσει να μεταδώσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί «προσήκον» ή «συμφέρον», έστω και αν δεν είναι αληθές. Δεν είναι επίσης ασύνηθες, η άγνοια της αλήθειας να οφείλεται στο ότι ο μεταδίδων επέδειξε αμέλεια ή ολιγωρία να την πληροφορηθεί. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η μετάδοση αναληθών πληροφοριών αποτελεί ψεύδος κατά τον ίδιο τρόπο που η μετάδοση αληθών πληροφοριών, με την πεποίθηση ότι είναι ψευδείς, αποτελεί αλήθεια.

Το ψεύδεσθαι προς άλλο κράτος είναι πράξη επικίνδυνη· όχι τόσο λόγω της πράξης του ψεύδεσθαι, αυτής καθαυτής, όσο λόγω της πιθανότητας αποκάλυψής της. Το ψεύδεσθαι συνιστά απάρνηση της καλής πίστης η οποία απαιτεί σεβασμό στην αλήθεια. Η αρχή της καλής πίστης είναι θεμελιώδης αρχή των διεθνών σχέσεων. Στις διεθνείς συναντήσεις, τις διαπραγματεύσεις και την εν γένει διεθνή επικοινωνία και τις συναλλαγές, η καλή πίστη θεωρείται όρος εκ των ων ουκ άνευ για τη διεξαγωγή τους. Αποκάλυψη της απουσίας της επισύρει ακόμη και την ακυρότητα των επιτευχθέντων. Το γνωρίζουν αυτό οι μετερχόμενοι το ψεύδος· γι’ αυτό, ευχερώς, προθύμως και ευχαρίστως, ομνύουν πίστη και αφοσίωση στην αλήθεια, συγχρόνως ψευδόμενοι και ταυτοχρόνως απαιτώντας και αναμένοντας να πληροφορούνται από τον συνομιλητή τους ακεραία την αλήθεια· και μόνο την αλήθεια.

Στις διεθνείς σχέσεις και τη διπλωματία είναι επιτρεπτό να μη λέγεται όλη η αλήθεια. Δεν είναι όμως επιτρεπτό να αποκρύπτεται τόση αλήθεια, ώστε, όση έχει ειπωθεί, να ισοδυναμεί με ψεύδος. Είναι θεμιτό να ειπωθούν πολύ λίγα ή να μην ειπωθεί τίποτα· δεν είναι όμως θεμιτό να λεχθούν, τόσα, τέτοια, και κατά τρόπο, ώστε η λογική σημασία των ρηθέντων, αποσιωπηθέντων και συμφραζομένων, να είναι αντίθετη προς την αλήθεια.

Θεωρούμε δε, ως αλήθεια, ό,τι αποδίδει εκείνο το οποίο πραγματικώς είναι, υπάρχει ή γίνεται. Ο ηγέτης δεν ψεύδεται. Ο ηγέτης κράτους, ως εκ του υπάτου αξιώματός του, οφείλει να γνωρίζει, και θεωρείται ότι κατέχει πάντα την αλήθεια· τουλάχιστον, καθόσον αφορά στο κράτος του. Δεν ημπορεί, συνεπώς, έχοντας ψευσθεί, να επικαλεσθεί ή προφασισθεί άγνοια της αλήθειας· ούτε μπορεί να επικαλεσθεί άνωθεν εντολές· ως κρατικός ηγέτης δεν υπόκειται σε τέτοιες. Ηγέτης κράτους, ο οποίος αποκαλύπτεται ψευδόμενος, ευτελίζει τον λαό του και πλήττει το κύρος, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια της χώρας του.
*Ο Τάσος Τζιωνής είναι διπλωμάτης. 

 

Ό,τι λέγεται από έναν ηγέτη στον άλλο, θεωρείται αληθές ΛΟΓΩτης σοβαρότητας των συνεπειών του ψεύδους στις διεθνείς σχέσεις, ό,τι λέγεται από έναν ηγέτη προς άλλο, θεωρείται ότι είναι αληθές, ως εκ του γεγονότος και μόνο ότι λέχθηκε από ηγέτη προς ηγέτη· γι’ αυτό, δεν αμφισβητείται. Αυτό το αξίωμα είναι ισχυρό ακόμα και στη σπάνια περίπτωση κατά την οποία συμφέρει στον ηγέτη που έχει ψευσθεί να θεωρηθούν αναληθή τα όσα είπε. Το συμφέρον του κράτους απαιτεί, ο ηγέτης του να θεωρείται ότι λέει πάντα την αλήθεια? ακόμα κι όταν έχει ψευσθεί. Στην ακραία και απευκταία περίπτωση κατά την οποία ένα κράτος αμφισβητεί την ειλικρίνεια του ηγέτη άλλου κράτους, η εκδήλωση της αμφισβήτησης συνιστά προσβολή, και πράξη μη φιλική έως και εχθρική, για το κράτος του ηγέτη, ο λόγος του οποίου αμφισβητείται.
Ανεξαρτήτως των πιο πάνω, το ψεύδεσθαι θα συνεχίσει να αποτελεί πρόχειρο εργαλείο στη διεξαγωγή των διεθνών υποθέσεων· κυρίως για εκείνους τους ηγέτες οι οποίοι φρονούν ότι το ψεύδεσθαι αυξάνει την ισχύ και το κύρος τους, είτε έναντι του λαού τους, είτε έναντι του ξένου ηγέτη με τον οποίο συνομιλούν ή διαπραγματεύονται. Πρόκειται για ηγέτες οι οποίοι ανήκουν, κατά κανόνα, στην κατηγορία των πολιτικών οι οποίοι δέχονται τον πολιτικό αμοραλισμό ως φυσιολογικό και αναγκαίο ή ακόμη και ιδεολογικά επιβαλλόμενο.

Διαφωνούμε ότι το ψέμα είναι χρήσιμο, πολύ δε περισσότερο, αναγκαίο ή, χειρότερα, απαραίτητο, στη διεξαγωγή των κρατικών υποθέσεων, εσωτερικών ή διεθνών. Ακόμη και αν δεχθεί κανείς ότι οι κανόνες της ηθικής δεν ευδοκιμούν και δεν καρποφορούν στις διεθνείς σχέσεις, λόγοι πολιτικού ρεαλισμού επιβάλλουν την πλήρη αποφυγή του ψεύδεσθαι, ιδιαίτερα από τα μικρά κράτη, και μάλιστα από εκείνα που πιστεύουν στο δίκαιό τους και αγωνίζονται γι’ αυτό.

Η καταφυγή στο ψεύδος μπορεί να αποφέρει πρόσκαιρα μόνο οφέλη στον ηγέτη, τον λαό και το κράτος του. Καθώς γνωμάτευε πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια ο μεγάλος τραγικός μας ποιητής Σοφοκλής, «ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου» και «ουκ εξάγουσιν καρπόν οι ψευδείς λόγοι». Κανένα ψεύδος, λοιπόν, δεν αντέχει στο χρόνο και κανένα όφελος δεν μπορούν να αποφέρουν οι ψευδείς λόγοι. Αληθώς δραματικά, δραματικώς αληθή και τραγικώς επίκαιρα.

Τούρκος πρώην Υπουργός Αμύνης, προειδοποιεί για διαμελισμό της Τουρκίας

Δευτέρα, 30 Ιουλίου 2012

του Σάββα Καλεντερίδη

Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε επί μια πενταετία με το περίφημο δόγμα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας, την πατρότητα του οποίου διεκδικεί ο επί των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος δέχεται ανοικτά σφοδρή κριτική από σημαντικούς σχολιογράφους τουρκικών εφημερίδων για τις εν γένει επιλογές του και κυρίως για την πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της Συρίας. Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία όχι μόνο συντάχθηκε, αλλά πλειοδότησε στην επιχείρηση ανατροπής του μέχρι πριν ενάμιση χρόνο στενού προσωπικού φίλου του Ερντογάν Μπασάρ Άσαντ, προέδρου της τότε στρατηγικής φίλης Συρίας.

Βουλευτής του φιλοκουρδικού κόμματος: «Από σήμερα πλέον, κουρδική άνοιξη»

Posted On Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012 at by Λουκάς Δ. Συμπεράς

Παντού υφίσταται ήττες η Τουρκία, στο Αιγαίο όμως «αλωνίζει»

Ο βουλευτής της πόλης Βαν του κόμματος BDP Οζντάλ Ουτσέρ μιλώντας σε διαδήλωση που οργανώθηκε για την απελευθέρωση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν δήλωσε πως: «Όλοι θα αναγνωρίσουν την αυτονομία που ανακηρύχθηκε στο Κουρδιστάν της Συρίας».

Ο βουλευτής της πόλης Βαν του κόμματος BDP Οζντάλ Ουτσέρ, ο αντιδήμαρχος της πόλης Βαν Σαμπρί Άμπι, ο πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης του BDP και περίπου 500 άτομα μετείχαν σε πορεία που οργάνωσε ο Σύλλογος Συγγενών Φυλακισμένων (TUYAD-DER), ζητώντας την απελευθέρωση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Το πλήθος συγκεντρώθηκε μπροστά στα γραφεία του BDP από όπου άρχισαν πορεία από την λεωφόρο Δημοκρατίας. Αυτοί που μετείχαν στην πορεία φώναζαν συνθήματα όπως ¨Ζήτω ο πρόεδρος Οτζαλάν¨ και ¨Το Κουρδιστάν θα γίνει ο τάφος του φασισμού¨. Στο τέλος της πορείας έκανε μια ομιλία ο βουλευτής του κόμματος BDP Οζντάλ Ουτσέρ.

http://www.liako.gr/news/index.php?option=com_content&view=article&id=38464:----l----r&catid=20:2008-12-16-18-15-33&Itemid=1

Posted in Ετικέτες Διεθνή – Ξένος Τύπος, ΤΟΥΡΚΙΑ - ΚΟΥΡΔΟΙ

Ένα «μάλλον» γεννά πολλά ερωτήματα

Posted On Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012 at by Λουκάς Δ. Συμπεράς

Εάν η ζωή του προσωπικού της ρωσικής βάσης στο Ταρτούς τεθεί σε κίνδυνο οι μονάδες του ρωσικού στόλου πλησίον της Συρίας θα κληθούν «μάλλον να εκκενώσουν» τις εγκαταστάσεις. Τάδε έφη ο αρχηγός του Ναυτικού της χώρας αντιναύαρχος Βίκτωρ Τσιρκόφ. Όπως ανέφερε και ο ίδιος ο αντιναύαρχος η λέξη «μάλλον» έχει να κάνει με το ζήτημα πως μία τέτοια ενέργεια του Ναυτικού θα πρέπει να έρθει απευθείας από τον πρόεδρο της χώρας Βλάντιμιρ Πούτιν.

Έτσι, ο Ρώσος ναύαρχος με τις δηλώσεις του στην ουσία παραδέχεται πως είτε δεν γνωρίζει το τι ακριβώς έχει αποφασίσει ο Β. Πούτιν για τη συγκεκριμένη περίπτωση, είτε πως ο Ρώσος πρόεδρος δεν έχει αποφασίσει ακόμα, είτε στην πραγματικότητα «θολώνει τα νερά» αναφορικά με τις προθέσεις της Μόσχας για το θέμα.

Γουαχαμπιστές του Μαυροβουνίου

Γουαχαμπιστές του Μαυροβουνίου

Posted On Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012 at by Λουκάς Δ. Συμπεράς

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΙΧΑΛΕΤΟΣ

Στη πόλη του Μαυροβουνίου Πλάβ, υπάρχουν τα τελευταία 2 έτη αρκετές αναφορές από τη τοπική Αλβανική μειονότητα για δράση Γουαχαμπιστών Μουσουλμάνων. Η ανησυχία αυτή έχει ενεργοποιήσει τα θεσμικά όργανα του Μαυροβουνίου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες η συνεχιζόμενη δραστηριοποίηση των ατόμων αυτών συνίσταται στην ίδρυση δικό τους θρησκευτικού κέντρο και στην διεξάγωγη μυστικών συναντήσεων.

Το Υπουργείο Εσωτερικών του Μαυροβουνίου ‘εχει μάλιστα σύμφωνα με τις πληροφορίες ενεργοποιήσει ειδική μονάδα παρακολουθησής τους. Σύμφωνα με τις εκθέσεις τους που βρήκαν το φως της δημοσιότητας αναφέρεται ότι οι ομάδες αυτές  λειτουργούν καλά και είναι συνδεδεμένες με δίκτυα Βαχαμπιστών της Σερβίας, της Βοσνίας, της  FYROM, το Κοσσυφοπέδιο και την Αλβανία.

Η χρηματοδότησή τους γίνεται μέσω μιας φιλο-μουσουλμανικής οργάνωσης της Σαουδικής Αραβίας.

Διπλασιάζει τους εξοπλισμούς της η Τουρκία μέχρι το 2016…

Διπλασιάζει τους εξοπλισμούς της η Τουρκία μέχρι το 2016…

Posted On Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012 at by Λουκάς Δ. Συμπεράς

Εφιαλτικό αναμένεται να γίνει το αμυντικό πρόβλημα για την Ελλάδα τα αμέσως επόμενα χρόνια, αφού όπως ανακοίνωσαν ήδη οι Τούρκοι, σκοπεύουν να «επενδύσουν» σε εξοπλιστικές αγορές μέχρι το 2016 το ιλιγγιώδες ποσό των 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων!

Πρακτικά, αυτό ισοδυναμεί με διπλασιασμό των επενδύσεων σε οπλικά συστήματα, την ίδια ώρα που οι πάντες βρίσκονται με το δάχτυλο στη σκανδάλη για να κατηγορήσουν την Ελλάδα όταν στη δημοσιότητα έρθει το παραμικρό ζήτημα που αφορά σε κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Διαβάστε περισσότερα...

ΠΕΡΙ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΔΙΗΓΗΣΙΣ

Πέμπτη, 24 Μαΐου 2012

ο "Βουκεφάλας"

Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Αναρωτιέμαι, αν είναι σωστό να αναφέρομαι στο όνομα αυτό, που προτιμά ο Π. Τατσόπουλος γα τον εαυτό του. Να τον αποκαλούν δηλαδή η «Ψ@λή του Βουκεφάλα»! Τώρα, γιατί του Βουκεφάλα και όχι του Μίκυ-Μάους, ή του Ντόναλντ Ντακ, δεν ξέρω να σας πω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ίσως έχει να κάνει με μια κρυφή του επιθυμία, κάτι σαν απωθημένο. Ωστόσο, επειδή μου φαίνεται σα να τον βρίζω χρησιμοποιώντας το όνομα αυτό, αν και ο ίδιος το προτιμά, θα αντικαταστήσω στο υπόλοιπο του άρθρου, κάθε αναφορά σε αυτό με την λέξη «Μόριο». Άλλωστε, δεν ταιριάζει και στην αισθητική μου περί λόγου, μια τέτοια έκφραση. Έτσι, ο πλήρης τίτλος θα είναι στο εξής: «Η περιπέτεια του Μορίου του Βουκεφάλα».

Για να πω την αλήθεια, έσκασα στα γέλια όταν διάβασα τη σχετική στιχομυθία σε ένα διαδικτυακό μέσο, όπου ο Τατσόπουλος έγραφε πως θέλει να τον λένε έτσι! Κυνισμός, περίεργη αίσθηση του χιούμορ, αυτοσαρκασμός; Το υλικό που προσφέρει είναι άφθονο και σπαρταριστό για ένα νυν Βο(υ)λευτή, παρακαλώ, «ιστορικό» και «συγγραφέα». Δε μπορώ να πω ότι δεν είναι γλωσσοπλάστης και δημιουργός λεκτικών σχημάτων. «Το Μόριο του Βουκεφάλα»!! Μα πως το εμπνεύστηκε αυτό ο ποιητής; Μάλλον σε στιγμές οίστρου θα ήταν!

Ο φίλος των Ελλήνων Βίκτωρ Ουγκώ...

Τετάρτη, 30 Μαΐου 2012

Ο φίλος των Ελλήνων Βίκτωρ Ουγκώ...

Επιμελείται ο Γερ. Γ. Γερολυμάτος 
 (ΑΠΕΛΛΗΣ)

Ο Κρητικός λαός στο Βίκτωρ Ουγκώ

Ομαλός (επαρχία Κυδωνίας) Κρήτη,

10 του Γεννάρη του 1867

(Η ορθογραφία είναι των πρωτότυπων κειμένων)

«Απ΄ τη γερή ψυχή σου ήρθε ένας αγέρας και στέγνωσε τα δάκρυά μας. Στα παιδιά μας είπαμε: Πέρ΄απ΄τις θάλασσες υπάρχουνε λαοί δυνατοί και γενναίοι, που θέλουνε τη δικαιοσύνη και θα σπάσουνε τις αλυσίδες μας.

Αν ίσως χαθούμε στην πάλη, αν ίσως στους πέντε δρόμους σας αφήσουμε ορφανά, να γυρίζετε στα βουνά με τις πεινασμένες μανάδες σας, αυτοί οι λαοί θα σας κάμουνε παιδιά τους και τα βάσανά σας θα τελειώσουν. Μολαταύτα, ανώφελα αγναντεύουμε κατά τη δύση. Καμιά βοήθεια δε μας πρόφτασε. Και τα παιδιά μας είπανε: Μας γελάσανε. Μα ήρθε το γράμμα σου, πολυτιμότερο για μας κι΄ απ΄ τα καλύτερα άρματα. Το γράμμα σφραγίζει το δίκαιό μας. Και ξεσηκωθήκαμε γιατί ξέραμε το δίκαιό μας αυτό.

Η Ελλάδα, είναι μεγάλος Έρωτας!

Παρασκευή, 27 Ιουλίου 2012

Ντελακρουά: Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου
(λεπτομέρεια)

του ζωγράφου

Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Είναι αλήθεια, καθώς λένε, πως όταν χάσεις κάτι, το αγαπάς πιο πολύ. Και η αγάπη αυτή, έχει κάτι από το βάσανο της ενοχής και από τη μεταμέλεια της ψυχής, που έχασε από υπαιτιότητα της αυτό που αγαπούσε και τώρα κλαίει. Σαν τον Πέτρο, που έκλαψε πικρά το ξημέρωμα, επειδή δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε να γίνει. Μεγάλος, αντί μικρός και γενναίος, αντί δειλός.

Κάπως έτσι, αισθάνομαι τώρα τελευταία, βλέποντας την αγάπη μου να χάνεται και να φεύγει, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι, για να την κρατήσω. Θυμάμαι ξανά και ξανά μια φράση, που μου είχε πει κάποιος άγνωστος, πριν από χρόνια σε μια διαδήλωση, και μου είχε κάνει ωραία εντύπωση ο λόγος του: «Η Ελλάδα, είναι μεγάλος Έρωτας!». Δεν είπε, ότι η Ελλάδα είναι μια μεγάλη ιδέα, ένας προσδιορισμός ή μια χώρα. Είπε, Έρωτας, και ο Έρωτας απευθύνεται σε ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο του ίδιου, ούτε καν το θυμάμαι πια. Ο λόγος του, όμως, έγινε από τότε αλυσίδα στην καρδιά, αφού με έδεσε με ένα πρόσωπο, που εγώ πάντα θεωρούσα πως ήταν μια ιδέα.

Απλόχερα για εκείνον, ο Έρωτας, είχε δώσει ένα πρόσωπο στο ιδανικό, στη μορφή της ιερής μάνας, ή μιας ακραφίλητης αγαπημένης. Όχι, δηλαδή, σε κάτι γενικό και αόριστο. Σε μια υψηλή ιδέα, σε μια απλή εμμονή ή σε μια θεωρητική σκέψη. Αλλά, σε μια αληθινή σχέση προς ένα πρόσωπο, που συντίθεται από όλα τα μορφοποιημένα συναισθηματικά χαρακτηριστικά του. Έτσι, βλέπει το ιδανικό του, με την λαχτάρα που ο εραστής κοιτάζει την αγάπη του και με την τόλμη, που δίνει στον υπασπιστή μιας εξαίσιας βασίλισσας, τη διάθεση να θυσιάσει για αυτήν, ακόμη και τη ζωή του.

Δεν θα ήταν υπερβολικό να σκεφτώ, πως το πρόσωπο της Ελλάδας του, θα είχε ίσως και κάποια συγκεκριμένα μορφικά χαρακτηριστικά, περιτυλιγμένη στα γαλανόλευκα πέπλα της. Η ποιητική διάθεση, είναι δικαίωμα όλων, όπως είναι, άλλωστε, ο κυνισμός και η πεζότητα. Ζωγράφοι, γλύπτες και ποιητές την φαντάστηκαν σα μια όμορφη νέα γυναίκα και της αφιέρωσαν τόμους ολόκληρους και πινακοθήκες. Ο Ντελακρουά, την είδε χλωμή και μαυρομαλλούσα, να ανασταίνεται από τον τάφο της, στα ερείπια του Μεσολογγίου και ο Βρυζάκης σαν παρθένο με καστανά μαλλιά, αείφωτη και ακτινοβολούσα. Γιατί, λοιπόν, και αυτός, να μην τη βλέπει με τα μάτια της καρδιάς του; Σαν μια όμορφη αγαπημένη; Σαν ένα μεγάλο Έρωτα;

Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα πάλι, με τα φτερά της μνήμης, σε όλους τους τόπους της Ελλάδας που έχω επισκεφτεί. Ανέβηκα στα δασωμένα βουνά με τις υψηλές κορυφές τους και με τα χωριουδάκια καλυμμένα από την πρωϊνή πάχνη. Ανοίχτηκα μεσοπέλαγα με χαραγμένη ρότα, για τα σμαραγδένια ακρογιάλια και προς το αδαμάντινο διάδημα των νησιών του Αιγαίου Αρχιπελάγους. Της Ελληνικής θάλασσας, από όταν άρχισε ο χρόνος να θυμάται. Και από εκεί, με το φύσημα της τσαμπούνας να μου φουσκώνει τα πανιά, βρέθηκα στους κάμπους με τα χρυσά τους κύματα, που ορμούν μέσα στις αργυροπράσινες θηλυκές αγκάλες των ελαιώνων. Χάθηκα μέσα στις μυρωδιές, στους ήχους και στις εικόνες.

Τι είναι η Ελλάδα; Έφερα στη μνήμη, όλα τα πρόσωπα που έχω γνωρίσει. Ας ήταν και για λίγο. Τον ταβερνιάρη με την «ηλεκτρική» φωνή από την Σκύρο,  τον Βασίλη τον Κρητικό ποιμένα, στην «Ψαρί Φοράδα», την κυρά Ζωή με το ωραίο μέλι από κωνοφόρα στη Δίρφυ, και την κυρά Μαρία στην Ελαφόνησο. Πρόσωπα, πρόσωπα...Τι να γίνονται άραγε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Έπειτα, περπάτησα στην Κνωσό και στην Φυλακωπή της Μήλου, ανέβηκα στον Παρθενώνα και στο Άγιον Όρος, πήγα στην Ελευσίνα και στην Πέλλα, στο Μυστρά και στους Δελφούς. Μπήκα σε έρημα εξωκλήσια και άναψα μελισόκερα στο ημίφως. Θυμίασα και ευφράνθηκα. Τι είναι η Ελλάδα;

Αν την δει κανείς, σα μια όμορφη νέα, που κάποιοι τη σέρνουν στη δημοπρασία των σκλάβων, μπορεί να συγκλονισθεί. Αν, όμως, επιμένει να την βλέπει, σαν μια Εθνική Απρόσωπη Εταιρεία, σαν ΑΕΠ και σαν ανισόσκελους ισολογισμούς, τότε, πράγματι, αξίζει να τη χάσει. Χαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις...Και εμείς, λοιπόν, τη χάσαμε! Την χάσαμε, αφού, έσβησε η φωτιά που θέρμαινε τον Έρωτα μας για εκείνην. Γίναμε οι κυνικοί εκκλησιαστές του χρηματιστηρίου και οι άφρονες λάτρεις του Ευρώ. Και ως γνωστόν, τέτοιες συνήθειες εκπορνεύουν τον κάθε Έρωτα και σκοτώνουν την ψυχή. Να, γιατί, η επίγνωση αυτή, έδωσε στην αρχή του κειμένου μου, μια διάθεση λύπης και μεταμέλειας με αναφορά στον Πέτρο. Για το μεγάλο Έρωτα που χάθηκε, μέσα από τα αδρανή μας χέρια. Όπως το θάρρος χάθηκε, και από την καρδιά εκείνου, καθώς έβλεπε να σύρουν το Δάσκαλο του στον εξευτελισμό και στο θάνατο.  Τώρα, που η Ελλάδα σύρεται στο μαρτύριο, μπορούμε να γίνουμε οι θλιβεροί θεατές της Σταύρωσης και του Πάθους της. Να θυμηθούμε, ότι δεν είναι πιστός, όποιος απλά φωνάζει «Κύριε, Κύριε!», ούτε πατριώτης, όποιος δυνατά φωνάζει «Ελλάδα, Ελλάδα!».

Πόσο μας πλήγωσε η Ελλάδα και πόσο την πληγώσαμε εμείς; Η συμπεριφορά μας τώρα, μοιάζει με εκείνον, που έχοντας εκφυλισθεί και απομυθοποιήσει τον έρωτα του, τον εκδίδει αδιάφορα και την εκπορνεύει στις «αγορές» του κόσμου. Χέρια ιδρωμένα και άπληστα ψαχουλεύουν τα κάλλη της αδιάντροπα, για να κοστολογήσουν την τιμή της. Οι πολιτικοί προαγωγοί, οι συγγενείς και άλλοι, κάνουν τα στραβά μάτια, αρκεί να βρεθεί η επόμενη δόση και να έρθουν λίγα Ευρώ στο σπίτι. Έτσι, θα μπορούν να μπεκροπίνουν ανενόχλητοι, στο καπηλειό της θλίψης και της απόγνωσης, της αυτολύπησης και της εθνικής αυτοχειρίας.

Το να αγαπάς όμως τόσο πολύ στις μέρες μας, δεν είναι επιθυμητό. Τα φτηνοτράγουδα μας το θυμίζουν καθημερινά. Πόσο μάλλον, το να αγαπάς το πρόσωπο της Ελλάδας. Σε μια εποχή σχετικότητας των μεγεθών και των αναλογιών, όπου οι σχέσεις μένουν στην επιφάνεια και όπου ο καθένας ή η καθεμιά, απλά ανταλλάσσει τον εαυτό του, στα πλαίσια του συμφέροντος, το να παραμένει κανείς πιστός στον αγνό και ανιδιοτελή Έρωτα του, θεωρείται αναχρονιστικό και γραφικό. Ο αληθής φασισμός, απεχθάνεται τον Έρωτα, απέναντι σε οτιδήποτε, διότι είναι επαναστάτης και απρόβλεπτος, φύσει αναρχικός και ανατρεπτικός, για αυτό και είναι θείος.

Έτσι, ο Έρωτας είναι ανίκητος στη μάχη, όπως αισιόδοξα μας μήνυσε ο παππούς μας ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη του. Δεν νικιέται, από τον ολοκληρωτισμό κανενός Κρέοντα. Ο νόμος του έθνους, είναι υπεράνω της βούλησης ενός τυράννου, είναι, όμως, και νόμος θείος. Διότι, όπως και ο θείος νόμος, έτσι είναι και αυτός γραμμένος στα κόκκινα φύλλα της καρδιάς και όχι σε κάποια απόφαση τυράννου. Στην καρδιά, όχι μόνο ενός Έλληνα ή μιας Ελληνίδας, αλλά στις καρδιές όλων. Ώστε, δε μπορεί να νικηθεί η ίδια η φύση του ανθρώπου, ακόμη και αν γίνει αντικείμενο ψυχικών πειραμάτων. Ο Έρωτας, θα συνεχίσει πάντα να πλάθει μορφές και η Ελλάδα να αποκτά πρόσωπα, άξια να αγαπηθούν από τους εραστές της.

Φώτης Κόντογλου (1895-1965)

Τετάρτη, 25 Ιουλίου 2012

Φ. Κόντογλου: ΙΣ.ΧΣ. Παντοκράτωρ

Το τελευταίο μνημείο του Φώτη Κόντογλου:

Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσσών-Χίου

Επιμέλεια του Αγιογράφου

Κωστή Παντελάκη

Ο κυρ-Φώτης ο ακαταπόνητος εργάτης του λόγου και του χρωστήρα γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Κυδωνίας. Ήταν γιος του Νικολάου και της Δέσπως Αποστολέλη και το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Από πολύ μικρός πήγε κοντά στο θείο του Ηγούμενο Στέφανο Κόντογλου στη Μονή της Αγίας Παρασκευής της Κυδωνίας όπου πήρε και το επίθετο του θείου του.

Το ψυχολογικό δεκανίκι μιας ανάπηρης «αρχαιολατρίας»-Η μειονεξία της ετερόφωτης ξενομανίας

Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2012

Το ψυχολογικό δεκανίκι μιας ανάπηρης «αρχαιολατρίας»

Έργο Ν. Εγγονόπουλου

Γράφει ο ζωγράφος

Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Σκεπτόμουν, πως όταν ήμασταν παιδιά συνηθίζαμε, μιλώντας στους υπόλοιπους φίλους της παρέας για κάποιο σημαντικό θέμα, που εν πρώτοις έμοιαζε απίστευτο, να προσθέτουμε με βεβαιότητα και την φράση: «Το διάβασα σε εκείνο το βιβλίο», ή «το είπε αυτός», επικαλούμενοι δια της αυθεντίας της πηγής μας, την αποδοχή και την εγκυρότητα των λεγομένων μας. Αναγνωρίζαμε έτσι, πως το κύρος της πηγής και του προσώπου που επικαλούμαστε θα ισχυροποιούσε την άποψη μας.

Πολύ αργότερα είδα, ότι αυτή την τακτική της διαλεκτικής, της πειθούς και της απόδειξης, δεν την χρησιμοποιούσαν μόνο οι νέοι με τον δικό τους αυθόρμητο τρόπο. Την χρησιμοποιούν και οι πολύ μεγαλύτεροι στην καθημερινή τους ζωή, και μάλιστα και οι σοφοί στα πανεπιστημιακά τους συγγράμματα. Αυτοί σε κάθε βήμα της σκέψης τους, παραπέμπουν και σε κάποια υποσημείωση με την άποψη κάποιου άλλου σοφού, συνήθως μεγαλύτερης εγκυρότητας από τους ίδιους, για να υποστηρίξουν μέσω εκείνου τα επιχειρήματα τους. Η επίκληση της αυθεντίας μιας αναγνωσμένης αξίας και εγκυρότητας βιβλιογραφίας, είναι θεμιτή και επιβεβλημένη, για τον συγγραφέα εκείνο, που κτίζει τη σκέψη του χρησιμοποιώντας με έντιμο τρόπο τις κατακτήσεις των άλλων. Ουδείς προήλθε από παρθενογένεση, καθώς η γνώση μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, όπως η σκυτάλη. Η επίκληση αυτή, τότε, έχει νόημα και σοβαρότητα, διότι δίνει την εντύπωση διεξοδικής μελέτης και γερής επιχειρηματολογίας. Ο επικαλών και ο επικαλούμενος, βρίσκονται σε μια σχέση δημιουργικής πρόσθεσης.

Τι γίνεται, όμως, όταν όλη αυτή η απόπειρα επιχειρηματολογίας εδράζεται πάνω στην κλοπή του κύρους του επικαλούμενου, δίχως ωστόσο η στάση εκείνου που επικαλείται να αποτελεί μια αξιόλογη, ούτε κατά το ελάχιστο, προσέγγιση του; Όταν ο επικαλούμενος, δηλαδή, χρησιμοποιείται μόνο ως πρόφαση, ως πρόσχημα, ως άλλοθι, ενώ στην πραγματικότητα τα πάντα κινούνται στην αντίθετη σφαίρα από αυτόν; Αυτή η επίκληση δεν αποτελεί μια υποκρισία;

Αν για παράδειγμα, κάποιος που επικαλείται τον Χριστό στις καθημερινές του κουβέντες, συλληφθεί στην μπαρμπουτιέρα, ή αν ο επικαλούμενος διαρκώς την ηθική, βρεθεί να διατρίβει στα πορνεία, δεν καταδικάζει τον εαυτό του σε αναξιοπιστία; Είναι φανερό, ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Οι δύο όροι δεν έχουν μεταξύ τους καμία συνάφεια, καμία λογική. Είναι, σαν να επικαλούνται οι Αμερικανοί την Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που εγκαθιδρύουν τυραννίες και βομβαρδίζουν λαούς και είναι, σαν να παίρνει κάποιος το Νόμπελ Ειρήνης έπειτα από έναν πόλεμο που προκάλεσε. Ακόμη περισσότερο είναι, σαν να επικαλούνται οι ηθικολόγοι Γερμανοί την ελληνική διαφθορά και τεμπελιά, αλλά στην πραγματικότητα να υποκρύπτουν τη διαφθορέα Ζήμενς και τα πολλαπλά τους εγκλήματα κατά της Ελλάδας. Τέτοιου είδους επικλήσεις είναι πολύ συχνές, είναι εξοργιστικές και είναι σχιζοφρενικές.

Μια τέτοια αναντιστοιχία μεταξύ επικλητικής αρχής και συμπεριφοράς, είναι εμφανής και στη σχέση των νεοελλήνων με τους αρχαίους προγόνους και τον πολιτισμό τους. Από αυτήν την πνευματική ασυμμετρία, άλλωστε, δανείζεται το άρθρο τον τίτλο του, που ίσως σε κάποιους να φαίνεται αρκετά σκληρός, αλλά δεν είναι. Αντίθετα, μάλιστα, ίσως να είναι και εξαιρετικά επιεικής. Που οφείλεται όμως αυτή η ασυμμετρία;

Κατά αρχήν, καθιστώ σαφές, ότι το άρθρο δεν έχει σκοπό να διαπραγματευτεί, ως αιτία του προβλήματος, την βιολογική συνέχεια ή μη των αρχαίων και των νεώτερων Ελλήνων. Η πνευματική συνάφεια, δεν προϋποθέτει a priori την βιολογική συνέχεια, όμως ούτε την αποκλείει. Και αυτό, επειδή το πνεύμα δεν γνωρίζει από υλικούς και γενετικούς περιορισμούς. Ωστόσο, αφού θεωρώ την βιολογική συνέχεια του ελληνικού έθνους δεδομένη, αυτό με ωθεί να αναζητήσω αλλού την αιτία αυτής της δυσαρμονίας. Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα, ότι το πρόβλημα είναι κατά βάση πολιτισμικό και πνευματικό και όχι γενετικό. Τι ακριβώς όμως; Διότι το σημείο είναι πολύ κρίσιμο και υπάρχουν αντίθετες απόψεις περί αυτού.

Έγραψα, ότι πιστεύω στη βιολογική συνέχεια του έθνους, άρα για εμένα ισχύει η σειρά Αρχαία Ελλάδα-Βυζάντιο-Νέο Ελληνικό Κράτος, ως διάδοχες υποστάσεις του ίδιου έθνους στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, αν και τελείως διαφορετικής δομής και πολιτικής και θρησκευτικής αντίληψης. Στις δύο άκρες αυτού του ιστορικού διανύσματος, βρίσκονται η Αρχαία Ελλάδα και το Νέο Ελληνικό Κράτος και ανάμεσά τους, ως ενδιάμεσος χρονικός κρίκος, το Βυζάντιο του μεσαιωνικού ελληνισμού.

Η προσέγγιση μου είναι απλή. Η αιτία της πνευματικής ασυμμετρίας σήμερα, μεταξύ αρχαίων και νεοελλήνων, οφείλεται στην ανώμαλη κατάληξη του Βυζαντίου. Αντίθετα από όσα θα υποστήριζαν οι νεοπαγανιστές, οφείλεται, όχι στην ύπαρξη του Βυζαντίου, αλλά στην καταστροφή του. Στην απότομη και βίαια κατάρρευση του, που άφησε ένα τεράστιο πολιτισμικό και πνευματικό κενό, μέσα στο οποίο, οι Έλληνες επί τέσσερις αιώνες βρέθηκαν αποκομμένοι, τόσο από το αρχαίο, όσο και από το μεσαιωνικό παρελθόν τους. Και αυτό με δεδομένο, κατ΄ εμέ, ότι το Βυζάντιο είχε διασώσει, ως όφειλε, τις εθνικές και πνευματικές παρακαταθήκες των αρχαίων, εκτός φυσικά από τα θρησκευτικά τους ιδεώδη. Αλλά αυτό δεν αφορά την αιτία της σημερινής μας ασυμμετρίας, μιας και ο λόγος του άρθρου εξετάζει αποκλειστικά την μη εφαρμογή των φιλοσοφικών και πνευματικών επιτευγμάτων των αρχαίων Ελλήνων και όχι των θρησκευτικών τους αντιλήψεων. Πόσο μάλλον, που αυτοί οι δύο πόλοι της αρχαιότητας, δε συμπίπτουν σχεδόν ποτέ μεταξύ τους, αν δεν είναι και παντελώς αντίθετοι σε περιπτώσεις όπως των Ιώνων φιλοσόφων, του Δημόκριτου, του Επίκουρου και των Σοφιστών .

Ας το δούμε, λοιπόν, απλά, σαν την εικόνα ενός άξονα με τρία σημεία, που ξαφνικά έχασε το κέντρο του και έμεινε με τα άλλα δύο στις άκρες του, που ήταν ετεροβαρή. Τότε τα πράγματα μοιραία ανατράπηκαν, καθώς το βαρύ παρέσυρε το πιο ελαφρύ. Η βαριά αρχαιοελληνική κληρονομιά συνέτριψε τους αδύναμους ώμους του μόλις ελευθερωμένου από το οθωμανικό σκοτάδι ελληνικού έθνους. Ενός έθνους που δεν είχε προλάβει να ωριμάσει, να κατανοήσει, να κυβερνηθεί με όραμα, ώστε να δημιουργήσει τα δικά του επιτεύγματα. Το δικό του αντίβαρο στην αρχαία του ιστορία. Η αιτία του προβλήματος βρίσκεται στην 400 ετών, πνευματική μας ανάσχεση. Όσο το Βυζάντιο υπήρχε, η συνέχεια της συνειδησιακής εθνικής μας οντότητας παρέμενε ακέραια, όταν όμως χάθηκε, το έθνος ακρωτηριάστηκε. Χωρίς το ενδιάμεσο στάδιο, έμεινε αποκομμένο στην άλλη άκρη του άξονα, μακριά από το αρχαίο παρελθόν του. Έτσι, σήμερα, μην έχοντας το απαραίτητο βάρος για να εξισορροπήσει την ασυμμετρία, στρέφεται προς την αρχαιότητα, που τόσο θαυμάζουν οι ξένοι, για να βρει εκεί τον σεβασμό και ίσως την αναγνώριση που το σήμερα του αρνείται. Αλλά στρέφεται με τρόπο επιφανειακό, σχεδόν φολκλορικό.

Σε τι έγκειται όμως, το δεκανίκι της αρχαιολατρίας για ένα ανάπηρο παρόν; Διότι, εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο κίνδυνος που μπορεί να μετατρέψει την αγνή αγάπη και τον θαυμασμό για την αρχαιότητα, σε μια κούφια και δίχως αντίκρισμα «αρχαιοπάθεια». Σε ένα ατελέσφορο και επικίνδυνο ψυχολογικό δεκανίκι μιας ανάπηρης «αρχαιολατρίας», στην οποία οι οκνηρές ψυχές θα βρουν το άλλοθι του εφησυχασμού στις δόξες των αρχαίων. Είναι σαφές, πως το παρελθόν δεν μπορεί ποτέ να γίνει αντικείμενο μίμησης. Μπορεί μόνο να μας διδάσκει για το παρόν και για το μέλλον. Το παρελθόν ανήκει στον χρόνο του, όπως η εφηβεία ανήκει στην αρχή της ζωής. Όσο και αν ένας ξεμωραμένος γέρος δεν το επιθυμεί, είναι καταδικασμένος να αυτογελοιοποιείται, όταν προσποιείται τον έφηβο. Έτσι αστείος φαίνεται και εκείνος που, ναι μεν επικαλείται διαρκώς τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, αλλά δεν εφαρμόζει τίποτα από όσα εκείνοι διδάσκουν. Σε τίποτα η ζωή του δεν μοιάζει με εκείνων, ούτε στο μέτρο, ούτε στις αρχές, ούτε στις αξίες. Τη στιγμή μάλιστα, που μοιάζει να ανέχεται ακόμη και την καταστροφή της γλώσσας και της ιστορίας του. Που διαπιστώνει παθητικά, πως ακόμη και σήμερα τα μέλη της αρχαίας μνήμης του κλέπτονται μέσα από τα μεγαλύτερα μουσεία του, όπως αυτό της Ολυμπίας. Παρόλα αυτά συνεχίζει να τους επικαλείται.

Κάπως έτσι, ασυνεπείς και αλλοπρόσαλλους μας βλέπουν και οι ξένοι. Και σε αυτό φταίμε εμείς. Για αυτό γελούν μαζί μας. Αυτοί γνωρίζουν ότι είμαστε Έλληνες, και έτσι μας ονομάζουν. Απομένει όμως να το θυμηθούμε και εμείς και να σοβαρευτούμε. Να πάψουμε να φερόμαστε ως ανάξιοι κληρονόμοι. Και αυτό αφορά κυρίως τους κυβερνούντες που μας εκπροσωπούν, γιατί μέσα στον λαό υπάρχουν ακόμη οι Φύλακες.

Παντού, λοιπόν, στον καθημερινό και δημόσιο λόγο, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι απολαμβάνουν λατρεία και παραδοχή για τα επιτεύγματα τους, και όχι αδίκως, καθίστανται σημεία αναφοράς για όλους μας. Χρησιμοποιούμε τα ρητά τους κατά κόρον, με το εχέγγυο της αναμφισβήτητης σοφίας που περιέχουν. Υπερηφανευόμαστε για αυτούς και για τα πολεμικά και πνευματικά τους κατορθώματα, και αυτούς προτάσσουμε ως λόγχες ακαταμάχητες σε κάθε επίθεση και προσβολή των ξένων. Και όμως, παραμένουμε στο επίπεδο μιας στείρας, συμπλεγματικής αρχαιολατρίας. Δεν έχουμε ακόμη περάσει στην ουσιαστική μεταφορά του ήθους και των ιδεών τους στον πολιτικό και καθημερινό μας βίο. Που είναι το πλέον σημαντικό. Και σε αυτό, ως Έλληνες, έχουμε προς στιγμήν, αστοχήσει. Με τον ίδιο τρόπο, που επίσης έχουμε αποτύχει σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να εφαρμόσουμε τους λόγους των Ευαγγελίων στην επί γης Βασιλεία.

Μερικά μόνο παραδείγματα από τα πολλά, θα μας δείξουν, πόσο πολύ απέχουμε από τις ιδέες των προγόνων, που τόσο συχνά επικαλούμαστε. Λέει, ο Αντισθένης: «Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν», και αμέσως αντιλαμβανόμαστε τις αιτίες της πολιτικής μας κατάπτωσης, αφού δε διακρίναμε τους φαύλους από τους σπουδαίους. Συνεχίζει ο Πλάτων: «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», και σήμερα βλέπουμε στη δυστυχία των συμπατριωτών μας, πως οι αριθμοί και τα Μνημόνια είναι σπουδαιότερα από τους ανθρώπους. Ενώ ο Βίας διαβεβαιώνει πως: «Κρατίστην δημοκρατίαν εἶναι ἐν ῇ πάντες ώς τύραννον φοβοῦνται τόν νόμον», θλιμμένα συλλογίζομαι, πως κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε σε αυτή την «Δημοκρατία», ώστε να φοβάται τον νόμο και έτσι να υπάρχει η Δημοκρατία. Και τέλος πάντων, μπορεί οι νεοέλληνες να καυχιόμαστε ότι σε αυτή τη χώρα γεννήθηκε η Δημοκρατία, αλλά φαίνεται πως και αυτή μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού.

Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012

Πικιώνης: «Ελπίς»

Γράφει ο ζωγράφος

Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, σχετικά με την ανάπηρη αρχαιολατρία, και προκειμένου να μην αφήσουμε το πρόσωπο της ουτοπίας μονόφθαλμο, θα ήταν παράλειψη μας, αν δεν βάζαμε στη θέση του και τον έτερο οφθαλμό της. Την ετερόφωτη δηλαδή αδελφή της, την ξενομανία. Πρόκειται πραγματικά για ένα εξαμβλωματικό διφυές τέρας, που καθηλώνει τη σύγχρονη εθνική αυτοσυνειδησία και εμποδίζει τον επαναπροσδιορισμό της.

Τι είναι όμως η ξενομανία; Ο συμβατικός ορισμός της ξενομανίας σε ένα λεξικό, είναι η μίμηση του ξένου τρόπου ζωής και η απάρνηση των οικείων ηθών και εθίμων. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο κουσούρι, που επισημάνθηκε ήδη από τους εξοχότερους των αρχαίων προγόνων μας. Είναι σαν το χούι, που λέει και ο λαός μας, που βγαίνει τελευταίο μαζί με την ψυχή.

Αλλά ας επιχειρήσουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο φαινόμενο της ξενομανίας. Ο Λυκούργος, προνοώντας πολύ σοφά για τη διαβρωτική της δύναμη απέναντι στο ήθος και τους νόμους της πολιτείας, πήρε μέτρα και θεσμοθέτησε περιορισμούς εναντίον της. Η τακτική όμως των απαγορεύσεων σε ένα κόσμο που ανοίγεται στο εμπόριο και στην αναπόφευκτη επαφή των ανθρώπων, αποδείχθηκε μακροπρόθεσμα ανεπαρκής. Έτσι, δεν κατάφερε να κρατήσει μακριά από την διαλυτική της επιρροή, ούτε καν την ίδια την αυστηρή Σπάρτη, που στους τελευταίους παρακμιακούς αιώνες της, αν και τελευταία από τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις υπέκυψε και αυτή στους ξένους τρόπους. Οι Αθηναίοι, οι Κορίνθιοι και πριν από όλους οι Έλληνες της Ιωνίας, είχαν ήδη από τον 4^ο-3^ο π.Χ αιώνα, υιοθετήσει πλήθος τρόπων και ηθών από την ανατολή. Ήταν η εποχή, που σταδιακά είχε αρχίσει να εγκαταλείπεται το γνήσιο ελληνικό ήθος και το μεγαλείο των κλασικών χρόνων, που είχε ανδραγαθήσει την εποχή των Μηδικών πολέμων.

Τα συμπόσια των πλουσίων της εποχής επεφύλασσαν ευχάριστες εκπλήξεις στους συνδαιτημόνες τους. Πέρα από τις γαστρονομικές απολαύσεις, τους διασκέδαζαν με διάσημους χορευτές από την Κιλικία ή την Συρία, με ακροβάτες και ζογκλέρ από την Σκυθία, ακόμη και με κάποιον φημισμένο μουσικό ή αοιδό από τις αποικίες. Γενικά, τηρουμένων των αναλογιών, δεν διέφεραν και πολύ από αυτό που συμβαίνει και σήμερα. Στην αγορά πωλούνταν, όπως και τώρα, εισαγόμενα ακριβά υφάσματα που εκτιμώνταν ως καλύτερα των εγχωρίων, μεθυστικά αρώματα της ανατολής, τεχνουργήματα, μόδες, κομμώσεις, πλήθος κοσμημάτων με ανατολική τεχνοτροπία, περόνες, κάτοπτρα και πολυτελή μικρά σκεύη. Η ξενομανία της εποχής εκείνης ήταν σταθερά προσανατολισμένη προς την Ασία και γενικά προς την ανατολή.

Η επέκταση αργότερα του μεγάλου Αλεξάνδρου και η υιοθέτηση ακόμη και Περσικών συνηθειών, είχε ως αποτέλεσμα και παρά την αμφίδρομη επίδραση των πολιτισμών, να σημειωθεί κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής ένας επαμφοτερίζων συγκρητισμός και μια ακόμη μεγαλύτερη εισβολή ανατολικών επιδράσεων, ιδεών ακόμη και θεοτήτων. Έπειτα, ήρθε η ρωμαϊκή κατοχή. Αυτή δημιούργησε με τη σειρά της μια νέα μορφή ξενομανίας ανάμεσα στους εύπορους Έλληνες της κυρίαρχης τάξης, που στην πιο ελεεινή μορφή της έμεινε γνωστή στην ιστορία ως «γραικυλισμός».

Είναι αξιοσημείωτο δε, ότι σε κάθε περίοδο ουσιαστικής παρακμής, η ξενομανία εμφανίζει μια σημαντική έξαρση. Είναι ένας ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος, που έχει αποκλείσει πλέον το ήθος και το μεγαλείο των κλασικών χρόνων, και ακόμη περισσότερο την αρετή και την ανδρεία των ομηρικών Ηρώων.

Βέβαια, ούτε η Ρώμη ξέφυγε από τη δική της ξενομανία. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες του Καίσαρα να ανακόψει την ορμή της, θεσμοθετώντας και επαναφέροντας παραδοσιακές και ρωμαϊκές πατρογονικές λατρείες, τελικά δεν τα κατάφερε. Η ορμή της κατακτημένης ανατολής ήταν τεράστια. Έτσι, και οι Ρωμαίοι σταδιακά παρήκμασαν. Χάθηκε το προγονικό πνεύμα της αρχαίας Ρώμης, που έτσι και αλλιώς υπολειπόταν του πολιτισμού των κατακτημένων. Ο παγκοσμιοποιητικός αχταρμάς της Pax Romana, είχε σαν πρώτο πολιτισμικό θύμα την ίδια την Ρώμη.

Έπειτα, έρχεται η Ρωμανία, που είναι και το αληθινό όνομα της αποσχισθείσας και στην ουσία επανιδρυθείσας ανατολικής αυτοκρατορίας, της οποίας αναμφισβήτητο δημιουργικό και συστατικό μέρος στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, ανάμεσα σε άλλα έθνη, υπήρξε το ελληνικό έθνος εκατέρωθεν των ακτών του Αιγαίου. Ο Χριστιανισμός, από τη φύση του αντί-υλιστικός και προβάλλων την εγκράτεια, δημιούργησε τα πνευματικά αναχώματα εκείνα που περιόρισαν τα πολυτελή ξενομανικά ρεύματα, όμως και στην περίπτωση αυτή η απαλλαγή ήταν πρόσκαιρη.

Όπως έγραψα παραπάνω για την αυξητική σχέση μεταξύ παρακμής και ξενομανίας, στον αντίποδα αυτής βρίσκεται και η σχέση ανάμεσα στην ακμή και την υποχώρηση της ξενομανίας. Τόσο ο κλασικός κόσμος, όσο και ο ρωμανικός, στον κολοφώνα της ακμής τους έμειναν απρόσβλητοι από αυτήν. Μόλις η παρακμή εμφανιζόταν, τότε, μαζί της ως μόνιμη σύντροφος παρουσιαζόταν και η ξενομανία, συνοδευόμενη από την εξεζήτηση. Έτσι, τους τελευταίους αιώνες της Ρωμανίας, η ξενομανία επανέκαμψε, αυτή τη φορά όμως, προσανατολισμένη προς τον κόσμο της Δύσης. Η αρχή του τέλους είχε πλέον δρομολογηθεί, πριν καν ανοίξει η κερκόπορτα, όπως ακριβώς στα χρόνια πριν την ρωμαϊκή κατοχή.

Μέσα από την τεσσάρων αιώνων δουλεία στους Οθωμανούς, το υπόδουλο γένος συσπειρώθηκε γύρω από τις δικές του αξίες, ενάντια σε όλες τις συμφορές, προκειμένου να μην αφομοιωθεί. Και σε αυτό το σημείο, ακριβώς, έγκειται και ο αποφασιστικός εθνικός ρόλος που έπαιξε η Ορθοδοξία και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει όλοι να της αναγνωρίσουμε, εχθροί και φίλοι.

Μετά από την απελευθέρωση, το νέο Ελληνικό Κράτος δια των κυρίων εκπροσώπων του και δια της αστικής του τάξης, παραδόθηκε αμαχητί στην ξένη επιρροή και επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου ξενομανία, κατάλοιπο της οποίας είναι η σημερινή καχεκτική και θλιβερή εθνική μας απροσωπία. Οι ξένοι βασιλείς και η βαυαροκρατία, επέτειναν τη στροφή προς τον ευρωπαϊκό ετεροφωτισμό. Προκρίθηκε ο Προτεσταντισμός και αδικήθηκε η Ορθοδοξία. Και αυτό, δίχασε βαθύτατα τον λαό της υπαίθρου από τον αστικό πληθυσμό, που πάντα συνηθίζει ως «πρωτοπορία», να ρέπει γοργότερα προς την ξενομανία. Με τον ίδιο τρόπο διχάστηκε η ελληνική ψυχή και απομειώθηκε η ελληνική ταυτότητα. Έτσι, μεταφέρθηκε μέχρι των ημερών μας η ανομολόγητη, αλλά πάντα παρούσα διάκριση ανάμεσα στους Έλληνες της υπαίθρου, που παραμένουν σε μεγαλύτερο βαθμό προσκολλημένοι στα τοπικά τους ήθη, και ανάμεσα στους αστούς που μεγαλαυχούν πως είναι πολίτες του κόσμου. Κάπως έτσι, περιφρονητικοί χαρακτηρισμοί όπως «βλάχικο», «επαρχιώτικο» και «λαϊκό», ακούγονται στα σαλόνια της ξενομανίας ακόμη και σήμερα, υποτιμώντας τα τελευταία ακόμη ψήγματα της ελληνικής αυθεντικότητας σε κάθε επίπεδο της ζωής.

Η καταστροφή που έχει προκληθεί από τη μειονεξία της ετερόφωτης ξενομανίας, είναι αδύνατον να περιγραφεί. Είναι παντού, υποσκάπτει τα πάντα, στα ήθη, στα έθιμα, στη γλώσσα, στην οικονομία, στην πολιτική διακυβέρνηση. Μου έκανε εντύπωση κάτι που μου είχε εξομολογηθεί ένας φίλος, σχετικά με την επίδραση της ξενομανίας στην ψυχή του, όταν ήταν ακόμη παιδί. Πίστευε, λίγο-πολύ, πως οι μυθικοί στο μυαλό του ξανθοί άνθρωποι, δεν ήταν ακριβώς «σαν και εμάς», αλλά ήταν πολύ ανώτεροι. Τόσο πολύ, που δεν πίστευε, π.χ, πως είχαν τις ίδιες ανάγκες με εμάς, δηλαδή, αν μου επιτραπεί η έκφραση, της ούρησης και της αφόδευσης. Οι αυταπάτες του, βεβαίως, διαλύθηκαν μονομιάς, όταν άκουσε για πρώτη φορά τον θόρυβο του νερού, όταν η ξανθιά θεά που γνώρισε ως έφηβος, τράβηξε το καζανάκι. Απίστευτο, αλλά αληθινό, όμως περιγράφει την ξενομανή υπερβολή του κοινωνικού περιβάλλοντος, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην παιδική ψυχή του.

Τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει την Πελαγία, να μετατρέπει το όνομα της σε «Πέγκυ»; Ένα όνομα που θυμίζει γαλάζια πέλαγα και ευωδιάζει αρμύρα και θυμάρι; Και πώς η Γεωργία γίνεται «Τζωρτζίνα» ή ο Αλέξανδρος «Άλεξ»; Και πως οι «Κομμώσεις Ευγενία» γίνονται «Coiffure Jenny» και η χασαποταβέρνα του Μήτσου «Jimmy’s Restaurant», παρόλο που η τσίκνα προδίδει την αλήθεια; Και ποιοι είναι οι λόγοι που οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες εισάγουν μανιωδώς ξένες ιδέες και καλλιτεχνικά ρεύματα στη μουσική, στη ζωγραφική, στην λογοτεχνία; Αυτές είναι εν κατακλείδι οι συνέπειες της ξενομανίας. Αρνιέμαι το δικό μου, χάριν του ξένου. Δεν θέλω να είμαι εγώ, αλλά θέλω να γίνω ένας άλλος.

Ποιές είναι όμως οι αιτίες αυτής της υπερβολικής ξενομανίας; Πρώτη αιτία, θαρρώ πως είναι, η φυσική περιέργεια του Έλληνα και το ενδιαφέρον του για το νέο. Όμως αυτό δεν είναι μεμπτό, το αντίθετο μάλλον. Ο εμπλουτισμός και η αφομοίωση νέων ιδεών στον πολιτισμό, είναι η διαχρονική βάση της ελληνικής ευφυΐας. Για αυτό, και δεν καταδικάζεται συλλήβδην η κάθε επαφή με τους ξένους, αλλά μόνο ο εκφυλισμός της. Διότι, η κύρια αιτία της μειονεξίας δεν είναι, δυστυχώς, η δημιουργική περιέργεια του Έλληνα, αλλά η διεστραμμένη εκδοχή της. Είναι η πολιτισμική του αλλοτρίωση, η έλλειψη πίστης στις ίδιες δυνάμεις του, στον πολιτισμό του, στις αξίες του. Η ξενομανία βασίζεται στην άγνοια και στην ανεπάρκεια μιας ψυχής που έχει παραδοθεί.

Όμως, προς πείσμα των ξενομανών η φύση δεν ξεγελιέται. Όσο και αν θαυμάζει κανείς τον Γερμανό, τον Γάλλο ή τον Άγγλο, όσο και να θέλει να τους μοιάσει, είναι καταδικασμένος πνευματικά να παραμένει ένας ημι-έλληνας, χωρίς ποτέ να καταφέρει να γίνει ένας Γερμανός ή ένας Άγγλος. Αυτό, το άλλο μισό, το προδωμένο, τον καταδιώκει σε όλη του την ζωή. Ένα υβρίδιο, μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο υποστάσεις, που δεν καταφέρνει να γίνει ποτέ τίποτα από τα δύο. Για αυτό η ξενομανία συνδέεται άμεσα με τον «γραικυλισμό». Για αυτό, ένας Άγγλος ή ένας Γερμανός δεν θα εκτιμήσουν ποτέ έναν ξενομανή ημι-έλληνα γραικύλο. Θα προτιμήσουν να ακούσουν για τον Όμηρο από έναν ολόκληρο Έλληνα, διότι πάντα η αυθεντικότητα γοητεύει τον άνθρωπο, ακόμη και αν είναι βάρβαρος.

Και αφού τώρα, φίλοι μου, τοποθετήσαμε πλάι στην ανάπηρη αρχαιολατρία τον έτερο οφθαλμό της μειονεκτικής ξενομανίας, έχουμε πλέον μια σαφή εικόνα του προσώπου της άσχημης ουτοπίας. Έχουμε δύο μάτια που αλληθωρίζουν φρικτά, έχουμε ένα στόμα που κραυγάζει άναρθρα και έχουμε ένα μπούσουλα

Η άγνωστη συνάντηση του Καραϊσκάκη με τον Κιουταχή

Κυριακή, 22 Ιουλίου 2012

Η άγνωστη συνάντηση του Καραϊσκάκη με τον Κιουταχή

Επιμελείται

ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Η απρόοπτη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε την επόμενη μέρα της μάχης του Χαϊδαρίου, όταν ακόμα οι πυροβολισμοί και οι κραυγές ήταν νωπές στην ακοή όσων πήραν μέρος στην μάχη. Ο Καραϊσκάκης και ο Κιουταχής βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι ο ένας στον άλλο, επί ουδετέρου εδάφους, χωρίς να το περιμένει κανένας απ΄τους δύο και αντάλλαξαν χαρακτηριστικές φράσεις.