Όταν ο Ένγκελς και ο Μπακούνιν αποθέωναν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία…

Όταν ο Ένγκελς και ο Μπακούνιν αποθέωναν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία…

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιουνίου 14, 2012

τού Δημήτρη Κιτσίκη

Τακτικού μέλους της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητού Πανεπιστημίου Οττάβας

Πηγή: Απόσπασμα από άρθρο με τίτλο: “Ελληνισμός…”, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Τρίτο Μάτι” Νο 152, τον Μάιο 2007. (Σελ. 55).

(αφιερωμένο σε κάτι ζώα που ανακάλυψαν τον αναρχισμό με χορηγία της Εργενεκον)

Όπως όλοι οι πολύ μεγάλοι διανοούμενοι, το πρότυπο τών οποίων είναι ο Ρουσσώ, ο καθηγητής Έγελος ήταν σφόδρα αντιδιανοούμενος και απεχθάνετο τους «σοφούς καθηγητές» και την επίδειξη της επιστημοσύνης τους (erudition). Στην Ιστορία της Φιλοσοφίας του, τους περιγράφει ως εξής: «Είναι σαν ζώα που έχουν ακούσει με ευκρίνεια όλους τους ήχους μίας μουσικής, αλλά που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την ενότητα και την αρμονία του μουσικού έργου» (Α’ 9). Ο Έγελος καταφέρεται μετά μανίας κατά των λατινικών, χάριν των οποίων «ημπορούμε να λέμε στα λατινικά πράγματα που θα ήταν γελοίο να εδιαβάζαμε ή να εγράφαμε» στα γερμανικά. Με την εξαφάνιση τών λατινικών θέλει να εξαφάνιση και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Ο αναρχικός φιλόσοφος Μιχαήλ Μπακούνιν (1814-1876) ήταν φανατικός εγελιανός. Ο Ένγκελς είπε για τον Μπακούνιν: «Πρέπει να τον σεβόμεθα, επειδή εκατάλαβε τον Έγελο» (βλ. Guy Planty-Bonjour. «Les fondements hegeliens de lanarchisme de Bakounine» [Οι εγελιανές βάσεις τού αναρχισμού τού Μπακούνιν], στο Hegel et Marx, Πανεπιστήμιο του Πουατιέ. 1970, σ. 46).
Αλλά το πλέον καταπληκτικό είναι ότι ο Έγελος όχι μόνον περιφρονεί τον δυτικό πολιτισμό, τα λατινικά και την ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όχι μόνον θεωρεί τον ελληνισμό με την ζωντανή ελληνική γλώσσα ως τον ύψιστο πλανητικό πολιτισμό, αλλά πιστεύει ότι εάν κάτι έλλειψε για καιρό σε αυτόν τον πολιτισμό είναι εκείνο που του έφερε τελικά η Ελληνορθόδοξη χριστιανική θρησκεία και τον έκαμε τέλειο! «Ο Έγελος επίστευε ότι σε όλην την Ιστορία, μόνον οι Έλληνες είχαν συλλάβει την ουσιαστική σχέση του υποκειμένου με το σύμπαν. Το μόνον που τους έλλειψε ήταν μία απολύτως ανθρώπινη θρησκεία… Μία τέτοια θρησκεία έπρεπε να κατάργηση μια για πάντα το παράλογο της τυφλής μοίρας [όπως εκφράζεται στην αρχαία τραγωδία] και την τυραννία της φύσεως. Ο Χριστιανισμός [στην ορθόδοξη μορφή του] στην ελληνίζουσα εγελιανή ερμηνεία του, εκάλυπτε αυτήν την επιτακτική ανάγκη» (J.Glenn Gray, Hegel and Greek Thought (Hegels Hellenic ideal). New York, Harper, 1941, σ. 93).