Η θυσία του κορυφαίου αγωνιστή Θεόφιλου Γεωργιάδη
Του Γιαννάκη Ομήρου
Πρωτοπόρος αγωνιστής για τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής της Κύπρου, με το αγωνιστικό του πάθος, με το βαθιά νηφάλιο στοχασμό του, με τη συνείδηση της φύσης του τουρκικού τρομοκρατικού κράτους, ο Θεόφιλος δεν αγωνίστηκε μόνο για την Κύπρο, για την Ελλάδα, για τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων μας, για την προστασία των εγκλωβισμένων μας. Συμπαραστάθηκε ενεργά και έμπρακτα στον αγώνα του κουρδικού λαού για ελευθερία κατανοώντας ότι μια τέτοια αλληλεγγύη φωτίζει και το δικό μας αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής.
Αυτή η συμπαράσταση και αγωνιστική αλληλεγγύη του Θεόφιλου αφορούσε και τον ίδιο τον τουρκικό λαό, του οποίου τα δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά από το τουρκικό κράτος.
Η βάρβαρη δολοφονία του Θεόφιλου αποκάλυψε το ειδεχθές πρόσωπο της βίας ενός αδίστακτου κράτους που ανήγαγε την κοινή μέθοδο των γκάνγκστερ σε επίσημη κρατική πολιτική.Η μεγάλη θυσία του Θεόφιλου Γεωργιάδη εξέθεσε για μια ακόμα φορά τον πραγματικό χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του τουρκικού κράτους και των συμπεριφορών του.
Ασφαλώς δεν θέλουμε να μας χωρίζει τίποτα από τον τουρκικό λαό. Δεν επιδιώκουμε την αντιπαλότητα μαζί του. Αντίθετα θα θέλαμε σχέσεις καλής γειτονίας μέσα σε πλαίσια αλληλοσεβασμού. Η πικρή όμως ιστορική αλήθεια διδάσκει ότι οι εκάστοτε κυρίαρχες ηγετικές του ομάδες συμπεριφέρθηκαν με διαθέσεις αρπακτικές, τυραννικές, επεκτατικές και σκοταδιστικές. Θύμα αυτής της πρακτικής ακόμα και ο ίδιος ο τουρκικός λαός. Αν θέλουμε λοιπόν να μην είμαστε αθεράπευτα αφελείς, θα πρέπει να διαγνώσουμε την αλήθεια με ιστορική τεκμηρίωση.
Από το 1911, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Κεμαλικού Κινήματος μέχρι τις μέρες μας, ακολουθήθηκε μια πολιτική αφομοίωσης και απορρόφησης κάθε διαφορετικού εθνικού στοιχείου. Υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας, αφαίρεση κάθε δικαιώματος από τις μειονότητες και κήρυξη του Οσμανισμού, που στην πραγματικότητα σήμαινε την πολιτική εξαφάνισης των εθνικών μειονοτήτων.
Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε συστηματικά με μια απίστευτη βαρβαρότητα σε βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου. Η εθνική αφύπνιση των δύο λαών, Αρμενίων και Ελλήνων, ήρθε σε σύγκρουση με τον τουρκικό εθνικισμό που στην ανάπτυξη του ζητούσε ένα ομοιογενή χώρο για την εθνική του πατρίδα. Και οι Νεότουρκοι με τις δύο σφαγές επιζήτησαν μέσω της πολιτικής του εθνικού ξεκαθαρίσματος τη δημιουργία χώρου για τη δική τους πατρίδα.
Όμως την ίδια τύχη με τους Αρμένιους επιφυλάσσουν οι Νεότουρκοι και στα δυόμισι εκατομμύρια Ελλήνων που, ύστερα από αιώνων καταπίεση, διώξεις σφαγές και συστηματικό εξισλαμισμό διατηρούσαν την ελληνική εθνική συνείδηση. Μετά την καταστροφή του 1922 οι Τούρκοι προχωρούν στην υλοποίηση της απόφασης για εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού με τη μέθοδο των σφαγών και του βίαιου εκτοπισμού.
Η κατ’ εξακολούθηση εγκληματική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους θα συνεχιστεί με τον στρατιωτικό αποκλεισμό του τουρκικού Κουρδιστάν με την κατάπνιξη δεκάδων εξεγέρσεων του κουρδικού λαού και με τις συνεχιζόμενες μέχρι σήμερα στρατιωτικές επιχειρήσεις με σκοπό την εξαφάνιση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του Κουρδιστάν.
Και βέβαια με τη συνεχιζόμενη κατοχή κυπριακών εδαφών και τη σωρεία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων Κυπρίων.
Πέρα όμως από αυτές τις εξόφθαλμες επιχειρήσεις γενοκτονίας σε βάρος των Αρμενίων, των Κούρδων, των Ελλήνων του Πόντου και των Ελλήνων της Κύπρου, το τουρκικό κράτος βαρύνεται και με μια σειρά άλλες εγκληματικές ενέργειες κατά παραβίαση κάθε αρχής Διεθνούς Δικαίου, της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αλληλεγγύη του κυπριακού και του ευρύτερου ελληνισμού προς άλλες εθνικές ομάδες που έπληξε και πλήττει ο τουρκικός σωβινισμός αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και για την επιτυχή αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού στην Κύπρο, στο Αιγαίο, τη Θράκη.
Η συνειδητή στράτευση σε αυτό τον αγώνα με κοινή και συλλογική δράση για αποτελεσματική αποκάλυψη του τουρκικού κινδύνου αποτελεί σήμερα μια μεγάλη πρόκληση και απαιτεί την υιοθέτηση και τη σταθερή εφαρμογή μιας μεγαλόπνοης πολιτικής. Αυτής της μεγάλης πολιτικής που βλέπει με καθαρότητα την ανάγκη ξεγυμνώματος της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής και των καταπιεστικών της μεθόδων υπήρξε πρόδρομος και σεμνός μάρτυρας ο Θεόφιλος Γεωργιάδης.
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπήρξε ακριβώς γέννημα μιας πατριωτικής αντίληψης που ξέφευγε από τη νοοτροπία της περιχαράκωσης και της απομονωμένης προσέγγισης στο εθνικό θέμα της Κύπρου. Ήταν ένας διανοούμενος αγωνιστής που ήξερε καλά πως το πατριωτικό καθήκον σήμερα στην Κύπρο είναι η με κάθε τρόπο προσπάθεια να αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόσωπο του βάρβαρου τουρκικού κράτους. Ήταν ακόμα ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γνήσιος εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς Κυπρίων που ξεφεύγουν οριστικά από το σύνδρομο της ήττας του 1974 και που επανακαθορίζουν τα μεγάλα οράματα και επανασυνδέουν σταθερά και μεθοδικά τα κομμένα νήματα των προσπαθειών και των αγώνων του νεότερου ελληνισμού.
Η θυσία του μαζί με τις μεταγενέστερες των ηρωομαρτύρων Ισαάκ και Σολωμού, αποτελούν ένα ισχυρό ράπισμα σε κάθε υπνώττουσα συνείδηση και μια συνεχή υπόμνηση του πατριωτικού χρέους για όλους σήμερα. Που δεν είναι τίποτε άλλο από τη διατύπωση των μεγάλων αγώνων για τις άφθορες και οικουμενικές αξίες της ελευθερίας και της εθνικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
* Ο Γιαννάκης Λ. Ομήρου είναι πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων και πρόεδρος του Κ.Σ. ΕΔΕΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου