Σάββατο, 14 Απριλίου 2012
Η προυπόθεση μιας ανάστασης
Σε λίγο, θα ηχήσουν οι καμπάνες της Ανάστασης. Αυτό που περιμένουμε όλοι κρατώντας ένα αναμμένο κερί. Πριν λίγο, ανταλλάξαμε το Αγιο Φώς, ανάβοντας ο ένας τη λαμπάδα του άλλου. Κάθε χρόνο τέτοια ώρα, ό,τι και να συμβαίνει, η Ανάσταση φέρνει το φώς. Εστω, συμβολικά, για λίγο, μαζί με το φιλί της Αγάπης, η ειρήνη και η ομόνοια στέλνουν το μήνυμά τους.
Αυτός ο τόπος, έχει ζήσει πολλές πικρές γιορτές. Η φετεινή Ανάσταση δεν θα είναι η πρώτη που θα γιορτάσει με το κεφάλι σκυμμένο και την ελπίδα, να φθίνει. Εχει περάσει πολλά η Ελλάδα και του Ελληνα τα μάτια έχουν δεί πολλές δυστυχίες. Τα παθήματά του θα έπρεπε να τον έχουν διδάξει και να είναι σήμερα, ασυναγώνιστος, αλλά.. Ισως σωστά πιστεύεται ότι οι λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους, είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν.
Ο Χριστός, όταν αποχαιρέτησε τους μαθητές του, ένα πράγμα τους τόνισε. Να παραμείνουν ενωμένοι και να συνεχίσουν στον δρόμο Του, "ως είς άνθρωπος". Αλλιώς, όλα θα πήγαιναν χαμένα, κυρίως η μεγάλη θυσία Του να πεθάνει Εσταυρωμένος. Η συνέχεια, απέδειξε τη δύναμη των λόγων Του. Ο Χριστιανισμός, ύστερα από επίμονους αγώνες και θυσίες, θ΄αγκάλιαζε μια μέρα πολλούς λαούς και ο σταυρός της Μεγάλης Θυσίας, θα γινόταν το ιερό σύμβολό του. Το ανθεκτικό του νόημα, είχε φέρει την Ανάσταση στον κόσμο.
Οσο και να παλεύουν οι άνθρωποι, τίποτα δεν μπορεί να αποδειχτεί πιό δυνατό από την Αγάπη και την Ομόνοια. Καμία άλλη δύναμη, δεν είναι πιό δημιουργική από κείνη που συντονίζει την ομάδα να είναι μαζί γιατί το θέλει και το πιστεύει. Υπάρχουν τόσα παραδείγματα να μας θυμίζουν πόσα πετύχαμε ενωμένοι "ως είς άνθρωπος", όταν πιστεύαμε ακλόνητα ότι ο διχασμός ανοίγει πιό γρήγορα τον δρόμο του εχθρού. Και άλλα τόσα, που θα έπρεπε να μας έχουν διδάξει στην εντέλεια, τουλάχιστον εκείνους τους στίχους του Σολωμού "η διχόνοια που βαστάε/ι ένα σκήπτρο η δολερή/καθενός χαμογελάει/ πάρτο λέγοντας και σύ...", μια αλήθεια βγαλμένη από τα κόκκαλά μας τα ιερά!
Δυστυχώς, ξεχνούμε εύκολα και διχαζόμαστε με κάθε ευκαιρία. Κι΄αυτό το ξέρουν ή το μαθαίνουν αμέσως οι όποιοι επίβουλοι, γι΄αυτό μας εκμεταλλεύονται. Και τώρα, στο σημείο που φτάσαμε και που υποτίθεται, έχουμε ωριμάσει, ακόμα δεν δώσαμε δείγματα ενότητας ως λαός, ως κοινωνία. Δεν δείξαμε σε κανέναν ότι κατανοήσαμε πόσο μας συμφέρει ο δρόμος της αμοιβαιότητας. Είναι όμως ο μόνος δρόμος που μπορεί να φωτίσει η ελπίδα-κι΄ας την αναζητάμε δώθε κείθε, κάνοντας μονίμως άστοχες κινήσεις σαν τη τυφλόμυγα.
Και ενώ σπαταλιούνται λόγια, γραφές και σκέψεις για τη λύση που θα μας βγάλει από την κρίση, κανένας δεν έκανε ως τώρα λόγο γι΄αυτό. Είναι όμως η βασικότερη προυπόθεση για την ανάστασή μας, και το μόνο πρόβλημα που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου