Το J-20 της Κίνας: Στο μέλλον ο αντίπαλος για την αμερικανική αεροπορική κυριαρχία;

Το J-20 της Κίνας: Στο μέλλον ο αντίπαλος για την αμερικανική αεροπορική κυριαρχία;

Μαρτίου 10, 2011 — Χρήστος | Επεξεργασία

Οι μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου γνωρίζουν από καιρό ότι η Κίνα έχει αναπτύξει νέα σχέδια μαχητικών αεροσκαφών, έτσι ώστε η δημόσια εμφάνιση τον περασμένο Δεκέμβριο του αεροσκάφους Chengdu J-20 δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Μένει να δούμε ακριβώς τι ικανότητες έχει αυτό το μαχητικό αεροσκάφος επόμενης γενιάς, ποιο θα είναι το χρονοδιάγραμμα της ανάπτυξης και ιδιαίτερα, σε ποιά έκταση μπορεί να αμφισβητήσει τα αντίπαλα αεροσκάφη στον τομέα της αεροπορικής υπεροχής. Το έργο, ωστόσο, υπογραμμίζει τους στόχους του Πεκίνου να αναπτύξει τις ένοπλες δυνάμεις του ανάλογες προς τον ρόλο της Κίνας, ως μια ανερχόμενης παγκόσμιας δύναμης.

Στις 21-22 Δεκεμβρίου 2010 κυκλοφόρησαν δημόσια οι πρώτες εικόνες στο Διαδίκτυο,και η παρεθνική του πτήση έγινε στις 11 Ιανουαρίου 2011, λίγες ώρες πριν από την συνάντηση του υπουργού Αμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών Ρόμπερτ Γκέιτς με τον Πρόεδρο της Κίνας Χου Ζιντάο στο Πεκίνο, και μία εβδομάδα πριν ο Χου αποδυθεί σε μια επίσημη επίσκεψη στην Ουάσιγκτον – η οποία έχει κατ ‘επανάληψη έχει καλέσει το Πεκίνο να είναι πιο ανοικτό όσον αφορά τα αμυντικά σχέδια του. Η σημασία και ο δυνητικός αντίκτυπος του J-20 θα είναι αισθητός τόσο στο Τόκιο, στο Νέο Δελχί και τη Μόσχα. – καθώς και στην Ταϊπέι. Το γνωστό στην Κίνα ως «Project 718», το μαχητικό J-20, θα πρέπει να εξετασθεί σε ευρύτερο αυτό πλαίσιο , και όχι ως αντίλογος της Κίνας στο F-22 Raptor της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας ή ως «δολοφόνος» του αμερικανικού F-35 Joint Strike Fighter.

Οι κινεζικές φιλοδοξίες για την ανάπτυξη επόμενης γενιάς μαχητικών αεροσκαφών ήρθαν στο φως πάνω από μια δεκαετία πριν. Το 1997, η αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού εντόπισε ένα μελλοντικό πρόγραμμα μαχητικού αεροσκάφους που ονομάστηκε «XXJ». Στι αρχές του 2000 μετά από σχετική «φλυαρία» στο Διαδίκτυο έγινε γνωστό ότι οι δύο κύριοι κατασκευαστές μαχητικών αεροσκαφών της Κίνας, η Chengdu και το Ινστιτούτου 601 στην Shenyang στη βορειοανατολική Κίνα, αναταγωνίζονταν αρχικά, αργότερα συναγωνίζονταν για το πρόγραμμα.

Χαρακτηριστικά του J-20

Ακόμη και οι βασικές λεπτομέρειες του «πρωτότυπου» ονομασίας J-20 είναι άγνωστες. Είναι προφανές ότι το αεροσκάφος είναι ένα μεγάλο δικινητήριο σχέδιο, γεγονός που υποδηλώνει ότι πρόκειται να έχει σημαντική εμβέλεια και ωφέλιμο φορτίο. Ο σχεδιασμός δείχνει κάποια χαρακτηριστικά χαμηλής παρατηρησιμότητας, όπως το σχήμα της μύτης του και η άτρακτο προς τα εμπρός, με την πλευρική ευθυγράμμιση στο κάτω μέρος της ατράκτου να υποδηλώνει ότι πιθανόν πρόκειται για εσωτερικές θέσεις όπλων. Πάντως, η διάταξη της πτέρυγας-δέλτας σε συνδυασμό με τα πρόσθια πτερύγια (κάναρντ), δεν είναι ιδανική για τη μείωση της υπογραφής ραντάρ του αεροσκάφους. Τα αμερικανικά F-22 και F-35, το ρωσικό T-50 της Sukhoi – όλα «πέμπτης γενιάς» σχέδια – δεν έχουν πρόσθια πτερύγια. Τα ευρωπαϊκά τέταρτης γενιάς μαχητικά – όπως το Eurofighter Typhoon, το Rafale και το Gripen – έχουν αυτό το χαρακτηριστικό λόγω της κοινής προσέγγισης σε σχέδια που υιοθετήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, για την αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος ευελιξίας και επιδόσεων, από την ικανότητα ελιγμών με χαμηλή ταχύτητα έως το φάσμα της υπερηχητικής πτήσης. Η μείωση της υπογραφής ραντάρ δεν ήταν ο θεμελιώδης οδηγός στον σχεδιασμό για αυτούς τους τύπους, όπως ήταν για αργότερα για σχέδια όπως το F-22, F-35 και Τ-50.

Παρά την παρουσία των πρόσθιων πτερυγίων, το J-20 φαίνεται να είναι βελτιστοποιημένο προς τα εμπρός όσον αφορά τον τομέα της χαμηλής παρατηρισιμότητας αλλά όχι σε όλες τις σχεδιαστικές του πτυχές. Αυτό το χαρακτηριστικό θα του δώσει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με αεροσκάφη που δεν έχουν σχεδιαστεί με χαρακτηριστικά χαμηλής παρατηρισιμότητας, είτε σε εφαρμογές αέρος-αέρος στο φάσμα πέρα της οπτικής εμβέλειας ή σε εφαρμογές αέρος-εδάφους, κατά στόχων επιφανείς με stand-off όπλα, ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα τον κίνδυνο να ανιχνευθεί και να προσβηλθεί από την αντίπαλη επίγεια αεράμυνα, πριν ακόμη καταφέρει να πυροδοτήσει τα όπλα του. Η πίσω πλευρά του αεροσκάφους, ωστόσο, φαίνεται πολύ λιγότερο stealth.

Η βασική σχεδίαση του J-20 μπορεί να έχει διευθετηθεί σχεδόν μια δεκαετία πριν. Οι ερευνητικές εργασίες στην εταιρία Chengdu χρονολογούνται τουλάχιστον από το 2001 – έχουν συζητήσει την αεροδυναμική της πλατφόρμα δέλτα-κάναρτντ. Ένα από αυτά τα έγγραφα για τον σχεδιασμό αεροσκαφών αναφέρει για «έρευνα σχετικά με τα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένων των πρόσθιων πτερυγίων και με έμφαση σε εφαρμογές stealth στο το τμήμα της μύτης – σχήμα κώνου με επίπεδη πλευρική διάταξη.»

Το J-20 έχει προκύψει με δύο πλευρικές εισαγωγές αέρος (Divertless Supersonic Intakes), που σχεδιάστηκαν για το υπερηχητικό φάσμα, αντί για τις πιο παραδοσιακές και μηχανικές εισαγωγές αέρος μεταβλητής γεωμετρίας. Ο σχεδιασμός DSI είναι σταθερής διαμόρφωσης και χρησιμοποιείται για την ρύθμιση της ροής του αέρα και όχι μια κινητή ράμπα. Η προσέγγιση του σχεδιασμού DSI χρησιμοποιείται επίσης για το αμερικανικό F-35, και έχει επίσης πετάξει δοκιμαστικά σε μια παραλλαγή του κινεζικού μαχητικού J-10. Ο σχεδιασμός DSI μπορεί επίσης να έχει και θετικά αποτελέσματα στην μείωση της υπογραφής ραντάρ.

Το J-20 θυμίζει το νεκρό σοβιετικό MiG 1.42. Αυτό δεν είναι ίσως έκπληξη δεδομένου ότι η Ρωσία αποτέλεσε το βασικό πάροχο της στρατιωτικής αεροδιαστημικής τεχνολογίας στο Πεκίνο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Με την επιρροή της Κίνας να έχει αυξηθεί, στη Μόσχα ανησύχησαν με την συνεχόμενη παροχή στρατιωτικής τεχνολογίας σε μια αναδυόμενη αντίπαλο. Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει ένταση μέσα στις ρωσικές κρατικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων της Sukhoi, για το πόση τεχνογωνσία θα πρέοει να παρέχει η Ρωσία. Εάν πράγματι το Πεκίνο είχε πρόσβαση σε κάθε έρευνα ή τεχνολογία που σχετίζονται με το πρόγραμμα 1.42 της MIG, αυτό μπορεί να έχει έχει σχέσηστην απόφαση της Μόσχας να προχωρήσει στο T-50 αντί του 1.42 της MIG!

Η Chengdu μπορεί να έχει λάβει υποστήριξη στο σχεδιασμό του J-20 από την πρώην αντίπαλο για το έργο, την εταιρία Shenyang. Η τελευταία έχει μεγαλύτερη εμπειρία στην κατασκευή μεγάλων σχεδίων δικινητήριων μαχητικών, όπως το J-11 με βάση το ρωσικό Su-27. Η Shenyang δούλευε παράλληλα σε ένα σχέδιο για να ανταγωνιστεί το J-20 της Chengdu, και δεν είναι γνωστό αν αυτό το έργο έχει σταμτήσει ή εάν συνεχίζεται. Το J-20 είναι το βαρύ άκρο στην κλίμακα των μαχητικκών, αφήνοντας αρκετό χώρο για μεσαίες και ελαφρές πλατφόρμες.

Κινέζοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι ένα νέο μαχητικό αεροσκάφος θα τεθεί σε λειτουργία περίπου το 2018, και η ανάπτυξη του J-20 μέχρι στιγμής φαίνεται να είναι συμβατή με έναν τέτοιο στόχο. Ωστόσο, δεν είναι με λεπτομέρειες γνωστή η κατάσταση της ανάπτυξης των προγραμματισμένων ηλεκτρονικών, ραντάρ και όπλων για το αεροσκάφος, καθώς και το καθεστώς της ανάπτυξης των κινητήρων. Σημαντικά προβλήματα σε οποιονδήποτε από αυτουλς του τομείες τιςθα μπορούσαν να καθυστερήσουν την προγρααμματιζόμενη ημερομηνία της εισαγωγής του μαχητικού σε επιχειρησιακή λειτουργία. να ωθήσει πίσω προγραμματιστεί σε υπηρεσία ημερομηνίες. Η εξέλιξη των κινητήρων Turbofan κατά το παρελθόν αποδείχθηκε η «αχίλλειος πτέρνα» για την κινεζική αεροναυπηγική βιομηχανία, με τους δυτικούς και ρωσικούς κινητήρες να χρησιμοποιούνται κατά προτίμηση. Η ικανότητα της Κίνας για την παραγωγή συστημάτων πρόωσης είναι σίγουρα βελτιωμένη, αλλά αυτός ο τομέας θα παραμείνει απαιτητικός.

Η τεχνική υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών

Υπήρξε μια ειρωνεία στην απόφαση των ενόπλων δυνάμεων της Κίνας για την επιλογή της ημερομηνίας της δοκιμαστικής πτήσης του J-20, η οποία έγινε παράλληα με την επίσκεψη του υπουργού Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτιεών Ρόμπερτ Γκέιτς. Ο ίδιος είχε τονίσει το 2009 την υπεροχή της αμερικανικής αεροπορικής δύναμης και την απόσταση που την χωρίζει από την αεροπορική δύναμη της Κίνας, λέγοντας: «Μέχρι το 2020, οι ΗΠΑ αναμένεται να έχουν σχεδόν 2.500 επανδρωμένα πολεμικώ αεροσκάφη όλων των ειδών, περίπου 1.100 θα είναι τα πιο εξελιγμένα πέμπτης γενιάς F-35 και F-22, ενώ αντίθετα η Κίνα προβλέπεται ότι δεν υα έχει κανένα πέμπτης γενιάς αεροσκάφος μέχρι το 2020», και πρόσθεσε :«… Μέχρι το 2025, το χάσμα μόνο θα διευρύνεται μόνο. Οι ΗΠΑ θα έχουν περίπου 1.700 από τα πιο προηγμένα μαχητικά πέμπτης γενιάς σε σχέση με μια χούφτα συγκρίσιμων κινεζικών αεροσκαφών.» Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό το επιχείρημα ήταν για να υποστηρίξει την απόφασή του να θέσει ως ανώτατο όριο παραγωγής των F-22 Raptor τα 187 αεροσκάφη – λιγότερο από το ένα τρίτο των 648 που η Αμερικανική η Πολεμική Αεροπορία είχε προγραμματίσει να αγοράσει αρχικά.

Η σημερινή εμπιστοσύνη των Αμερικανών στην δική τους αεροπορική δύναμη θα πρέπει να εξεταστεί και υπό το πρίσμα των συγκρούσεων κατά τα τελευταία 20 χρόνια, κατά την οποία οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν απολαύσει την αεροπορική κυριαρχία, η οποία ως επί το πλείστον έχει αμβισβητηθεί από αντιεροπορικά όπλω του ώμου (MANPADS), από πυραύλους επιφανείς-αέρος μικρής εμβέλειας και κυρίως παρωχημένης τεχνολογίας, από αντιεροπορικά πυροβόλα.

Το F-22 μειώθηκε για πρώτη φορά 1993 στις 442 μονάδες, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, γεγονός που καθυστέρησε λίγο αργότερα το σχέδιο της Μόσχας για την αντικατάσταση των Su-27 με το σχέδιο 1.42 της MIG για ένα βαρύ μαχητικό. Η απαίτηση παραγωγής του F-22 μειώθηκε περαιτέρω όταν το πρόγραμμα για το ρωσικό μαχητικό αεροσκάφος ακυρώθηκε – το πρωτότυπο ΜiG πέταξε μόνο λίγες φορές, και τον Αύγουστο του 2009 παρατηρήθηκε σταθμευμένο στο κέντρο δοκιμών στο Zhukovsky, έξω από την Μόσχα Εν τω μεταξύ, η απαίτηση για εκατοντάδες F-35, μετά την εξέλιξη του προγράμματος στη ροή ανάπτυξης, είναι μη ρεαλιστική. Το πρόγραμμα έχει πληγεί από περαιτέρω. τεχνικά προβλήματα, με τη παραλλαγή –Β (βραχείας απογείωσης-και-κάθετης-προσγείωσης) να είναι πλέον «υπό επιτήρηση» για δύο χρόνια. Oι ημερομηνίες της επιχειρησιακής ένταξης των παραλλαγών για το Ναυτικό και την Αεροπορία, παραμένουν αβέβαιες. Ωστόσο, παρά την περικοπή του αριθμού των F-22, καθώς και των καθστερήσεων στο F-35, η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ φαίνεται ότι θα συνεχίσει να έχει τεχνική υπεροχή έναντι μαχητικών αεροσκαφών αντίπαλων αεροπορκών εθνών για τα επόμενα χρόνια.

Περιφερειακός ανταγωνισμός

Η ανάπτυξη ενός νέου κινεζικού μαχητικού αεροσκάφους πρέπει επίσης να τεθεί και στο πλαίσιο του περιφερειακού ανταγωνισμού.

Τόσο η Ινδία, όσο και η Ρωσία επιδιώκουν ένα πέμπτης γενιάς μαχητικό αεροσκάφος αεροσκαφών. Το Τ-50 stealth-50 της Sukhoi πρόκειται να αντικαταστήσει στη Ρωσική Πολεμική Αεροπορία το Su-27, προς το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας. Η Ρωσία και η Ινδία έχουν συνάψει μια τον Δεκέμβριο του 2010, με την οποία οποίο η Νέα Δελχί θα λάβει τεχνογωνσία σχετικά με το πρόγραμμα T-50, σε αντάλλαγμα με μια σημαντική οικονομική συνεισφορά. Το αεροσκάφος αναμένεται καις την περίπτωηση της Ινδίας να τεθεί σε επιχειρησιακή, γύρω στα τέλη της δεκαετίας. Η Ινδία ενισχύει τον αεροπορικό στόλο στο εγγύς μέλλον, αποκτώντας πρόσθετα μαχητικά πολλαπλού ρόλου Su-30MKI. Επίσης έχει ακόμη να αποφασίσει για το νικητή του διαγωνισμού για ένα μέσο μαχητικό πολλαπλών ρόλων, για το οποία υπάρχουν – πλασματικά τουλάχιστον – έξι υποψήφιοι έως το τέλος.

Ο βαθμός στον οποίο το κινεζικό J-20 και το ρωσικό T-50 θα μπορούσαν να εξελιχθούν με την πάροδο του χρόνου σε μια πρόκληση για την αεροπορική υπροχή, είναι ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί ειδικά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αυτόν τον υπολογισμό δεν έχει ιδιαίτερο βάρος μόνο το γεγονός του χρονικού πλαισίου στο οποίο τα αεροσκάφη αυτά θα μπορούσαν να τεθούν μαζικά σε επιχειρησιακή λειτουργία, αλλά και ο μελλοντικός ρόλος που καταλαμμβάνουν στις Δυτικές αεροπορικές δυνάμεις τα τηλεκατευθυνόμενα εναέρια οχήματα. Πάντως, προφανές είναι η πρόσφατη παραμέληση της Δύσης στην ανάπτυξη επανδρωμένων μαχητικών επόμεης γενιάς, δεν έχει αντικατοπτριστεί πλήρως από τις άλλες μεγάλες αεροπορικές δυνάμεις, την Ρωσία και την Κίνα.

http://www.fox2magazine.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4618945