Ετικέτες

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2020

Άμεση ανάλυση: Αυτή είναι η Αμερική

 


Ο Τζο Μπάιντεν φαίνεται να κερδίζει την προεδρία, αλλά η νίκη του δεν θα είναι σαρωτική. Και αυτό είναι εντάξει. Μία νίκη είναι νίκη και το περιθώριο αυτής, απλά κάνει πιο γλυκιά την επικράτηση. Οι Δημοκρατικοί μπορούν και θα έπρεπε να γιορτάζουν αυτή τη νίκη, εάν πράγματι επιβεβαιωθεί.

Και πάλι, πολλοί από εμάς είναι απογοητευμένοι, και δίκαια. Οι Ρεπουμπλικάνοι αναμένεται να διατηρήσουν τον έλεγχο της Γερουσίας, κάτι το οποίο θα κάνει σχεδόν αδύνατο το πέρασμα προοδευτικών νομοσχεδίων. Αποκρουστικοί πολιτικοί όπως ο Μιτς ΜακΚόνελ και o Λίντσεϊ Γκράχαμ επανεκλέχθηκαν.

Παρότι ο Μπάιντεν θα κερδίσει μάλλον περισσότερες ψήφους από ό,τι οποιοσδήποτε άλλος υποψήφιος πρόεδρος στο παρελθόν, και μόνο το γεγονός ότι ο πρόεδρος Τραμπ ήταν αντίπαλος είναι ντροπή. Το γεγονός ότι ο Τραμπ έχει λάβει σχεδόν 70 εκατ. ψήφους είναι ντροπή. Και λέει πολλά για αυτή τη χώρα, τα οποία υπερβολικά πολλοί άνθρωποι αρνούνται να αναγνωρίσουν.

Αυτή είναι η Αμερική. Αυτή δεν είναι μία παρέκκλιση. Είναι πραγματικά η χώρα μας και το ποιοι είμαστε εμείς. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε αυτή η εκλογική αναμέτρηση δεν θα έπρεπε να σας προκαλεί έκπληξη, εάν δίνατε προσοχή ή εάν καταλαβαίνατε το ρατσισμό και πόσο συστηματικός είναι πραγματικά. Οι δημοσκοπήσεις μπορούν να μετρήσουν πολλούς παράγοντες, αλλά εκτός και εάν ρωτήσουν για το βαθμό στον οποίο ο ρατσισμός κινητοποιεί τους ψηφοφόρους –και να βρουν ένα τρόπο να πάρουν ειλικρινείς απαντήσεις σε αυτό το θέμα- δεν θα μπορέσουν ποτέ να το μετρήσουν αυτό.

Κάποιοι ψηφοφόροι του Τραμπ είναι υπερήφανοι για την πολιτική τους ταυτότητα. Πηγαίνουν στις συγκεντρώσεις του. Οδηγούν τα αυτοκίνητά τους καλυμμένα με αφίσες και άλλα αξεσουάρ του Τραμπ. Φωνάζουν υπερήφανα για την Αμερική και την υπερηφάνεια και τον εθνικισμό. Είναι τα αντικείμενα υπερβολικά κολακευτικών αναλύσεων, που στοχεύουν να εξηγήσουν την τάση τους στην κάλπη ως το αποτέλεσμα «οικονομικού άγχους», σαν να είναι τραγικά παρεξηγημένοι. Δεν είναι. Γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι είναι.

Και μετά, υπάρχουν και οι άλλοι υποστηρικτές του Τραμπ, εκείνοι που ντρέπονται. Εκείνοι που θέλουν να φαίνονται ευγενικοί. Εκείνοι που θέλουν να είναι καλεσμένοι σε όλα τα καλά πάρτι. Λένε ψέματα στους δημοσκόπους. Λένε ψέματα στην οικογένεια και τους φίλους τους. Και όταν ρίχνουν την ψήφο τους, επιτέλους λένε την αλήθεια. Αυτό είναι δικαίωμά τους. Ζούμε σε μία δημοκρατία, ή τουλάχιστον έτσι λέμε.

Περιμένω να ακούσω πολλούς τρελούς πολιτικούς λόγους τους επόμενους μήνες. Φαντάζομαι ότι οι ειδικοί θα προσπαθήσουν να κατανοήσουν πώς εκτυλίχθηκαν οι εκλογές του 2020 και γιατί. Υπερβολικά πολλοί λευκοί φιλελεύθεροι θα πάθουν εμμονή με τα αρχικά exit polls που έδειχναν ότι το 20% των μαύρων ανδρών και ένας σημαντικός αριθμός των τόσο ευρέων κατηγοριών των Λατίνων και των Ασιατών ψήφισαν τον κ. Τραμπ. Θα το κάνουν αυτό αντί να συνειδητοποιούν το πόσες περισσότερες λευκές γυναίκες ψήφισαν τον πρόεδρο αυτή τη φορά και πώς οι λευκοί άνδρες παραμένουν η πιο σημαντική δημογραφική ομάδα στη βάση των ψηφοφόρων του.

Θα πουν ότι για μία ακόμα φορά, οι μαύρες γυναίκες έσωσαν την Αμερική από τον εαυτό της, κάτι το οποίο φυσικά κάναμε, έστω και εάν κάποια πράγματα δεν αξίζουν να σωθούν. Πολλοί θα πουν ότι ήταν η πολιτική της ταυτότητας –κάτι που στο μυαλό τους, σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί εστιάζουν στις εμπειρίες των ανθρώπων που βρίσκονται στο περιθώριο, και το οποίο κάποιοι θεωρούν δυσάρεστο- που δεν επέτρεψαν στον κ. Μπάιντεν να κερδίσει με μεγαλύτερη διαφορά.

Ίσως να έχουν δίκιο, αλλά όχι για τους λόγους που αυτοί εννοούν. Δεν υπάρχει σημαντικότερη πολιτική της ταυτότητας από εκείνη των λευκών ανθρώπων που προσπαθούν να χτίσουν ένα τείχος προστασίας γύρω από ό,τι έχει απομείνει από την αυτοκρατορία τους, καθώς τα δημογραφικά στοιχεία αυτής της χώρας συνεχίζουν να μετατοπίζονται.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι όλες ηνωμένες. Ζούμε σε δύο χώρες. Σε μία, οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Αναγνωρίζουμε ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα στην αυτονομία του σώματός τους, ότι κάθε Αμερικανός έχει το δικαίωμα της ψήφου και το δικαίωμα στην υγεία και το δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή μισθό. Καταλαβαίνουμε ότι αυτή είναι μία χώρα αφθονίας και ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχουν οι οικονομικές ανισότητες είναι γιατί η κυβέρνηση συνεχίζει να αρνείται να φορολογήσει αναλογικά τον πλούτο.

Οι άλλες Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν πιστές στην υπεράσπιση της λευκής ανωτερότητας και της πατριαρχίας με κάθε κόστος. Οι πολίτες της είναι άτομα που πιστεύουν στις θεωρίες συνωμοσίας και βλέπουν την παραπληροφόρηση του Τραμπ σαν ευαγγέλιο. Βλέπουν την Αμερική ως χώρα «λειψυδρίας» και ασπάζονται το δόγμα «ο καθένας για τον εαυτό του».

Δεν ενδιαφέρονται για τη συλλογικότητα, γιατί πιστεύουν ότι οποιαδήποτε επιτυχία, που οφείλεται στο προνόμιο των λευκών, βασίζεται δήθεν στην αξία. Βλέπουν την ισότητα ως καταπίεση. Είναι τόσο τρομοκρατημένοι, στην πραγματικότητα, που ενώ οι τελικές ψήφοι μετρήθηκαν στο Ντιτρόιτ, μια ομάδα από αυτούς όρμησαν στον χώρο φωνάζοντας, «Σταματήστε την καταμέτρηση». Στην Αριζόνα, άλλοι διαλαλούσαν «Μετρήστε τις ψήφους». Οι πολίτες αυτής της πλευράς της Αμερικής, πιστεύουν μόνο στη Δημοκρατία που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Δεν ξέρω πώς θα προχωρήσουμε μπροστά από αυτή τη φάση. Είναι σίγουρα αισιόδοξη. Είμαι ενθουσιασμένη που η Καμάλα Χάρις θα είναι η πρώτη Αφροαμερικανή γυναίκα αντιπρόεδρος . Είμαι ενθουσιασμένη που ο Τζο Μπάιντεν δεν θα κυβερνήσει, ούτε θα νομοθετήσει μέσω social media. Που είναι ικανός και, μπορεί να μην ηγηθεί της «επανάστασης», αλλά σίγουρα θα ηγηθεί της χώρας.

Είμαι όμως και ανήσυχη. Ανησυχώ για το τι θα σημάνουν οι κινήσεις του Τραμπ για τα δικαιώματα ψήφου, τις σεξουαλικές ελευθερίες, και τα πολιτικά δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας. Ανησυχώ ότι ο γάμος μου κινδυνεύει. Ανησυχώ για το ότι η αστυνομία θα συνεχίσει να ενεργεί σαν να μην έχει σημασία η ζωή των μαύρων, διαπράττοντας δολοφονίες ατιμώρητη. Ανησυχώ ότι το χάσμα μεταξύ των φτωχών, της μεσαίας τάξης και των πλούσιων θα διευρυνθεί περαιτέρω. Ανησυχώ ότι τόσο πολλοί άνθρωποι έχουν βολευτεί στις άνετες ζωές τους, ώστε να νοιαστούν για αυτά τα προβλήματα.

Θα είμαι ειλικρινής. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν καταστρέψει την πίστη μου απέναντι σχεδόν στα πάντα. Νιώθω ότι είναι γελοίο να το λέω αυτό. Αισθάνομαι γελοίο που ήμουν τόσο σίγουρη για τη νίκη της Χίλαρι Κλίντον, που πίστευα ότι αν εκλεγεί πρόεδρος ένας απαίσιος άνθρωπος, οι έλεγχοι και οι ισορροπίες θα μπορούσαν να ελαχιστοποιήσουν τη ζημιά που θα προκαλούσε.

Από την εκλογή του Τραμπ, έχουμε παρακολουθήσει τον ίδιο και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να εκτελούν τα σχέδιά τους συστηματικά και χωρίς δισταγμό. Έχουν καταργήσει τους δημοκρατικούς κανόνες με επιμονή. Έχουμε δει μια ατελείωτη παρέλαση φρίκης, από τις οικογένειες που χωρίζονται στα σύνορα του Μεξικού έως μια κατεστραμμένη οικονομία, μια διοίκηση εντελώς αδιάφορη για μια πανδημία, που συνεχίζει να καταστρέφει τη χώρα. Και η λίστα δεν τελειώνει. Η αγριότητα γεννά μόνο περισσότερη αγριότητα.

Ταυτόχρονα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια με ενεργοποίησαν. Με έχουν μετακινήσει πιο αριστερά από την άνεση του «αριστερού κέντρου». Έχω γίνει πιο ενεργή και αφοσιωμένη στην κοινότητά μου. Βλέπω τις κοινωνικοπολιτικές μου θέσεις να αλλάζουν προς πραγματικές προοδευτικές αξίες. Δεν είμαι η ίδια γυναίκα που ήμουν και είμαι ευγνώμων για αυτό, ακόμα κι αν μισώ το πλαίσιο που με έφερε σε αυτό το σημείο.

Για μεγάλο μέρος της εκλογικής διαδρομής του 2020, πολλοί από εμάς θέλαμε οποιονδήποτε εκτός του Ντόναλντ Τραμπ για πρόεδρο, διότι κυριολεκτικά οποιοσδήποτε εκτός από εκείνον θα ήταν βελτίωση. Ο πήχης που έθεσε ήταν στον πάτο. Καθώς οι επιλογές στους Δημοκρατικούς περιορίζονταν, υπήρχε χρόνος για να σκεφτούμε ποιος θα υπηρετούσε καλύτερα τη χώρα, αλλά ακόμη και βρίσκοντας τους υποψηφίους που προτιμούσαμε, ήταν σαφές ότι η απομάκρυνση του Τραμπ θα ήταν μόνο η αρχή του έργου.

Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Η κατάσταση αυτής της χώρας θα βελτιωθεί εάν και όταν ο Τζο Μπάιντεν διοριστεί ως 46ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά πάρα πολλά πράγματα θα παραμείνουν ακριβώς τα ίδια, εκτός εάν παραμείνουμε αφοσιωμένοι στον στόχο της προόδου, όσο προσηλωμένοι ήμασταν και επί προεδρίας Τραμπ.

Αυτή είναι η Αμερική, μια χώρα πολωμένη και προβληματική σε απελπιστικό βαθμό. Το μέλλον αυτής της χώρας είναι αβέβαιο, αλλά όχι χωρίς ελπίδα. Είμαι έτοιμη να πολεμήσω για αυτό το μέλλον, με οποιοδήποτε κόστος. Εσείς είστε;

kathimerini.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου