Τομπρούκ

  by Αμετανόητος

ΣΤΑΘΗΣ

Οι αποικιοκράτες επιστρέφουν στη Λιβύη. Γερμανοί αξιωματικοί θα αναλάβουν την εκπαίδευση του στρατού της μίας από τις δύο κυβερνήσεις (φυλάρχων) που λυμαίνονται τη χώρα. Μετά το 1943 και την αναχώρηση του Ρόμελ, το Αφρικακόρπς ξανάρχεται. Μαζί του και οι Βρετανοί (στρατιωτικοί) σε αγαστή συνεργασία με την άλλη κυβέρνηση φυλάρχων καθώς και με την ιταλική κυβέρνηση, η οποία ετοιμάζεται και αυτή να περάσει (και στρατιωτικώς) απέναντι.
Το Ισλαμικό Χαλιφάτο είναι ένας χρήσιμος εχθρός. Από στρατιωτική άποψη, η Δύση θα μπορούσε να διαλύσει (στο έδαφος) τις συμμορίες του ISIS στη Λιβύη σε τρεις ημέρες και στη Συρία σε δέκα. Το ISIS όμως προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες. Στον μεν μουσουλμανικό κόσμο παραμυθιάζει τις μάζες με την προοπτική της ανασύστασης του κραταιού χαλιφάτου από την Καζαμπλάνκα ως το Σεράγεβο, στη δε Δύση δίνει το πρόσχημα των κινήσεών της σε αυτήν τη σκακιέρα, πρόσχημα που της έδιναν άλλωστε και όλες οι προηγούμενες μαριονέτες της, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ως τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα.

Η αξιοθρήνητη στρατιωτική ισχύς του ISIS και η ελεεινή ιδεολογία του δίνει το όχημα για τις θέσεις που επιδιώκουν να καταλάβουν στη γεωπολιτική του εγγύς μέλλοντος η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία. Η διάδοση (και μέσω του διαδικτύου) της εφαρμοσμένης αγριότητας του Ισλαμικού Χαλιφάτου συναρπάζει τους καθηλωμένους στη δυτική κυριαρχία μουσουλμάνους, που μετά την αποτυχία των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στις χώρες τους, βλέπουν στη δράση του ISIS την (πιθανόν επιτυχημένη) συνέχεια σε όσα αποπειράθηκαν ανεπιτυχώς όλες οι προηγούμενες μουσουλμανικές οργανώσεις.

Το ISIS θα αποτύχει και αυτό (εις όσα αφορούν τις προσδοκίες των ισλαμικών λαών) διότι είναι ελεγχόμενο, όπως ήταν η Αλ Κάιντα, οι Ταλιμπάν κι όλοι οι άλλοι. Στο μεταξύ, όμως, η ελεεινή δράση αυτής της ενσαρκωμένης βαναυσότητας θα ενισχύει τις βλέψεις της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας (των κατ’ εξοχήν συμμάχων της Δύσης) στην περιοχή, όσον και θα διευκολύνει την παρουσία της Δύσης, όχι μόνον ως ρυθμιστή του χάους (που και η ίδια προκαλεί) αλλά και ως συνεταίρου στις μπίζνες με τους «ιθαγενείς» – πετρέλαια, νερά, γαίες.
Αλλά, αν στην Λιβύη ή τη Συρία ή το Ιράκ επιστρέφουν οι αποικιοκράτες (και αναγεννάται το Χαλιφάτο της ελεεινής μορφής), στην Ευρώπη επιστρέφει η… Αυστροουγγαρία! Μάλιστα με τρόπο θαυμαστό! Η κεντρική (κι όχι μόνο) Ευρώπη επιστρέφει στο 1914 με τη βοήθεια του 1933! Οι ναζί, οι ακροδεξιοί και οι εθνικιστές έχουν τεθεί επικεφαλής μιας δεξιάς-ακροδεξιάς στροφής στην Ευρώπη. Διττής στροφής, και σε επίπεδο κυβερνήσεων και σε επίπεδο κοινωνιών.
Δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στην εποχή του Μεσοπολέμου μετατρέποντας την Ευρώπη σε μια Ηπειρο Καφκικού Ζόφου, πρωτοστατούν και σήμερα, με την ίδια ιδεολογία (στις όποιες παραλλαγές της), την ίδια συνθηματολογία, ρητορική και προπαγάνδα, ακόμα και την ίδια σημειολογία (στολές, σύμβολα, τελετές), σε έναν καταραμένο χορό ρεβανσισμού και αναθεώρησης της ιστορίας – υπό την έννοια της καταστροφής των λαϊκών επιτευγμάτων ενός ολόκληρου αιώνα – του, κατά Χόμπσμπαουμ, «Αιώνα των Ακρων».
Ο ηττημένος φασισμός σηκώνει κεφάλι παντού στην Ευρώπη, από τη Γαλλία έως την Ουκρανία. Το ελιξίριο της ζωής για τον φασισμό απεδείχθη ότι είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Διότι η εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού στην κατ’ όνομα ελεύθερη αγορά (που στην πραγματικότητα διευθύνεται απ’ τις Τράπεζες και τις γιγάντιες Εταιρείες) συνεπάγεται την καταστροφή των αστικών δημοκρατιών και την παλινόρθωση των ολοκληρωτικών ολιγαρχιών.
Η Αυστροουγγαρία (Αυστρία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, Κροατία) κλείνει τα σύνορά της (για τους Πρόσφυγες) και δημιουργεί εκ νέου έναν συνεκτικό ιστό στις αντίστοιχες κοινωνίες, βασισμένον στον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον εθνικισμό, την ταξική καταπίεση και τον ατομικισμό. Στις κοινωνίες αυτές, όπως και σε όλες τις κοινωνίες στη Δυτική Ευρώπη (Δανία, Ολλανδία, Πολωνία, Γερμανία, Ιταλία – παντού), ο φόβος, η υποταγή, η ιδιώτευση, η αποεκπαίδευση πάνε χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό, τη συνωμοτική διακυβέρνηση και την προπαγάνδα που με τη σειρά τους οδηγούν στον εκφασισμό και τον πόλεμο.
Η Σλοβακία θα είναι η επόμενη προεδρεύουσα χώρα στην Ενωση, Ιταλοί αστυνομικοί καταφθάνουν στα σύνορα της Αλβανίας, τρεις βρετανικές φρεγάδες καταπλέουν στο Αιγαίο, η σάπια κοιλιά των βρυκολάκων της ευρωπαϊκής ιστορίας γεννάει εκ νέου τις στρατηγικές που μετέβαλαν δυο φορές τη Γηραιά Ηπειρο και πάμπολλες φορές τον υπόλοιπο κόσμο σε σφαγείο.
Το Ευρωπαϊκό Χαλιφάτο (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Μεγάλη Βρετανία και η μονίμως σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» Γαλλία, συν δυο τρεις κολαούζοι ακόμα όπως η Ιταλία) μπορεί να είναι ένα πιο σοβαροφανές χαλιφάτο απ’ το ελεεινό Τουρκία-ISIS-Σαουδική Αραβία, αλλά και τα δύο δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο σκοπό. Εχουν βάλει τους λαούς στη μέση, χριστιανούς, μουσουλμάνους, άθεους, εβραίους -τους πάντες- και τους απομυζούν. Διά του εκφασισμού (και στην Ευρώπη και στον αραβικό κόσμο), διά της ταξικής τυραννίας και διά του πολέμου.
Και η Αριστερά; Χάνει – χάνουμε παντού. Διότι η ευρωπαϊκή Αριστερά ενσωματώθηκε και προσπάθησε (άλλοτε αυτόκλητη κι άλλοτε διά το χρυσίον) να συμμετάσχει στα ερωτήματα που έθεσαν στις κοινωνίες η σοσιαλδημοκρατία και ο νεοφιλελυθερισμός. Κι άρχισε τις μπούρδες, όπως
λόγου χάριν ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Τώρα το ΝΑΤΟ πραγματοποιεί τις γελοιωδέστατες αυτές ιδέες μιας εξοργιστικά ελαφρόμυαλης Αριστεράς, αποφασίζοντας για τα ψάρια του Αιγαίου αυτό που πάντα επιφύλασσε για όλους: το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό. Αν προς τούτο είναι χρήσιμη η τουρκική ατζέντα, η Συμμαχία των Λύκων θα την υιοθετήσει. Αν, αντιθέτως, στο Κιρκούκ ή τη Μοσούλη η κουρδική ατζέντα είναι πιο ενδιαφέρουσα για τους Λύκους, τα τσακάλια της Τουρκίας θα την πληρώσουν ακόμα και με τον διαμελισμό της χώρας τους.
Οσο για τα καθ’ ημάς, σε όλα αυτά τα κρίσιμα και τα θανατερά αντιπαραθέτουμε έναν ατελεύτητο πτωχοπροδρομισμό. Η καλή κυρία «Μέρκελ σώζει την τιμή της Ευρώπης», η «Γερμανία είναι η μόνη χώρα που στηρίζει την Ελλάδα» κι άλλα τέτοια που αποδεικνύουν το νιονιό της χώρας που γινήκαμε να είμαστε.
Μια χώρα που στην Ειδομένη μάς έχουν φράξει οι Σκοπιανοί τα σύνορα για τους πρόσφυγες, αλλά στους Ευζώνους τα κρατούν ανοιχτά για όσους θέλουν να πάνε να παίξουν στα καζίνα της γείτονος. Είμαστε η χώρα που ο κ. Κατρούγκαλος, συνεργάτης της Τρόικα, δηλώνει κομμουνιστής με την ίδια άνεση που ο καραγκιόζης δηλώνει ιατροφιλόσοφος ή διευθυντής ορχήστρας.
Εχουμε λοιπόν την Αριστερά που μας αξίζει; Οχι! Εχουμε ακριβώς το αντίθετο. Εχουμε την Αριστερά που, κατά μέρος της, «χάρισε» την πατρίδα και τα ελληνικά γράμματα προς σκύλευση από τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων. Την Αριστερά που, κατά μέρος της, υπηρέτησε τον «εκσυγχρονισμό» και τους φιλελεύθερους της Δεξιάς. Την Αριστερά, δηλαδή, που ενσωματώθηκε, ευρωπαϊκώ τω τρόπω, στις δυνάμεις εκείνες που σήμερα δολοφονούν την ευρωπαϊκή ιδέα. Εχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που συνεργάζεται με τους Ευρωπαίους Δυνάστες-Δανειστές-Δυνατούς και εφαρμόζει την πιο άγρια νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική από εφαρμογής μνημονίων. Εχουμε το ΚΚΕ, τον θλιμμένο κλόουν της κρίσης, που όλα τα ξέρει, για όλα έχει λύσεις, αλλά από αύριο, όταν ο λαός θα αποφασίσει ότι ο σοσιαλισμός είναι προτιμότερος απ’ τη βαρβαρότητα. Εχουμε τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι όλες εκείνες τις δυνάμεις της Αριστεράς που δεν μπόρεσαν να μπουν στη Βουλή.
Ο λαός λοιπόν φταίει για όλα αυτά; Ο λαός φταίει που η Χρυσή Αυγή εισέρχεται στη Βουλή ισχυρότερη απ’ το ΚΚΕ; Ο λαός φταίει που ψήφισε Λεβέντη κι όχι ΛΑΕ; Ο λαός φταίει που του έκανε το «όχι» ο κ. Τσίπρας «ναι»; Ο λαός φταίει που δεν καταλαβαίνει ότι αγωνιζόμαστε για τον λαό; Ο λαός είναι στραβός ή εμείς στραβά τον αρμενίζουμε;..
http://www.enikos.gr/stathis/375383,Tomproyk.html