Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από μυστική χάραξη πολιτικής, για να επιβληθεί στο εκλογικό σώμα, ή σε άλλες χώρες, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο δημοκρατικός έλεγχος. Τα Δυτικά κράτη για άλλη μια φορά φλερτάρουν με το φασισμό – όπως και στις προηγούμενες σκοτεινές περιόδους τον περασμένο αιώνα.
Εδώ είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα της ανησυχητικής τάσης.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Φίλιπ Χάμοντ αυτή την εβδομάδα εξέφρασε ανοιχτά την απογοήτευσή του με δημοκρατική διαδικασία ως κάτι που είναι «δυσκίνητο» για την επιδίωξη των ξένων στρατιωτικών στόχων.
Εν τω μεταξύ, ο Αμερικανός κορυφαίος Στρατηγός Wesley Clark ανέφερε σε ΜΜΕ των ΗΠΑ ότι η Ουάσιγκτον χρειάζεται την δύναμη να μαζέψει «άπιστους» πολίτες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς τη δέουσα νομική διαδικασία.
Σε αυτό προστίθεται η καταδίκη επίσης αυτή την εβδομάδα, από τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Laurent Fabius, της γαλλικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας που ταξίδεψε στη Ρωσία σε μια διερευνητική επίσκεψη κατά τη διάρκεια της κρίσης της Ουκρανίας.
Στη συνέχεια έχουμε τις συνεχείς διαταγές προς τον ελληνικό λαό για τις οικονομικές πολιτικές της χώρας του, που επιβάλλονται από τους πιστωτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό την ηγεσία της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ.
Σε κάθε περίπτωση, βλέπουμε μια δυσοίωνη λογική να εμποτίζεται μεταξύ των κρατών της Δύσης, όπου η δημοκρατική εντολή και τα νομικά πρότυπα είναι προσπερνιούνται από την άρχουσα πολιτική τάξη.
Με ποιο άλλο τρόπο να περιγράψει κανείς αυτήν την τάση, παρά ως μια εναρκτήρια μορφή φασισμού;
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει με τέτοια τάση. Παρά τις πολυδιαφημισμένες αξιώσεις της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου, τα Δυτικά κράτη πάντα είχαν μια ροπή προς τον φασισμό.
Η δημοσίευση των φωτογραφιών την τελευταία εβδομάδα της Βασίλισσας Ελισσάβετ να κάνει ένα ναζιστικό χαιρετισμό, ως νεαρό κορίτσι, το 1933, μαζί με ενήλικα μέλη της βασιλικής οικογένειας, είναι μια σκληρή υπενθύμιση ότι η άρχουσα τάξη της Βρετανίας ήταν σοβαρή υποστηρίκτρια του Αδόλφου Χίτλερ και του φασιστικού καθεστώς του κατά τη διάρκεια της δεκαετία του 1930. Ο θείος της Βασίλισσας Ελισάβετ, ο οποίος έγινε ο βασιλιάς Εδουάρδος VIII, ταξίδεψε στη ναζιστική Γερμανία το 1937 μετά από την παραίτηση του. Δεν κινηματογραφήθηκε μόνο κάνοντας Ναζί χαιρετισμούς στον Φύρερ, αλλά επίσης συμμάχησε προδοτικά με το Τρίτο Ράιχ να σχηματίσουν ένα καθεστώς συνεργάσιμο με το Ναζισμό στην Αγγλία.
Με τον ίδιο τρόπο περίπου, η γαλλική άρχουσα τάξη, με επικεφαλής τον Στρατηγό Φιλίπ Πεταίν, διαμόρφωσε το κατάπτυστο καθεστώς Vichy που εργάστηκε επιμελώς με τη ναζιστική Γερμανία στη δολοφονία και φυλάκιση δεκάδων χιλιάδων συμπατριωτών τους μεταξύ 1940-1944.
Όσον αφορά τους δήθεν ευγενείς Αμερικανούς πρωταθλητές της δημοκρατίας, η Ουάσιγκτον έχει μια μακρά και αιματηρή ιστορία χορηγίας φασιστικών καθεστώτων και ταγμάτων θανάτου σε όλη τη Λατινική Αμερική για να κάνει την ήπειρο «ασφαλή» για αμερικανική καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η τάση της Ουάσιγκτον για δεσπότες και δυνάστες είναι έκδηλη σήμερα, με την αμέριστη στήριξή της στις αραβικές δικτατορίες του Περσικού Κόλπου και του ισραηλινού καθεστώτος. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου οι πωλήσεις όπλων και τα πετρελαϊκά συμφέροντα υπερισχύουν των λαϊκών αιτημάτων για δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και διεθνή νομική δικαιοσύνη.
Επί πολλές δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα Δυτικά κράτη θα μπορούσαν να κάνουν έναν λογικό ισχυρισμό εξάσκησης δημοκρατίας, τουλάχιστον στο σπίτι, αν όχι στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, υπήρξε μια επίφαση της εκλογικής διαδικασίας και των πολιτικών που διέπουν την εντολή από το λαό. Υπήρξε αδιαμφισβήτητη πρόοδο στη δημοκρατική κατανομή του πλούτου και τη δημιουργία των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και των δημόσιων υπηρεσιών στον τομέα της εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στα δυτικά κράτη έχουν επανέρθει αδυσώπητα. Αυτή η ανάδρομη διαδικασία σχετίζεται με τη μεγάλη πόλωση του πλούτου και της εξουσίας μεταξύ της ολιγαρχικής μειοψηφίας και του ευρύτερου πληθυσμού. Οι Δυτικές «κυβερνήσεις» είναι όλο και περισσότερο πολιτικά οχήματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, ενώ μεταφέρουν οικονομική λιτότητα και καταστολή, στο γενικό πληθυσμό.
Οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ είναι μια κλασική περίπτωση στο πλαίσιο ου πως η εκλογική «επιλογή» καθορίζεται από την οικονομική και εταιρική ολιγαρχία. Όποιος κερδίσει αυτό το διαγωνισμό θα είναι υπηρέτης της άρχουσας τάξης.
Στη Βρετανία, βλέπουμε μια συντηρητική κυβέρνηση που αποτελείται από εκατομμυριούχους όπως ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον και ο Καγκελάριος του George Osborne, ο οποίος είχε «εκλεγεί» από μια μειοψηφία ψηφοφόρων – μόνο το 36 τοις εκατό – και μπήκε στο γραφείο του από χρηματοδότηση της City του Λονδίνου. Τώρα η κυβέρνηση Κάμερον προκαλεί ακόμη πιο άγρια μέτρα λιτότητας που θα αφήσει εκατομμύρια πολιτών σε πολύ χειρότερη κατάσταση, εμπλουτίζοντας παράλληλα τους τραπεζίτες και τους πλούσιους.
Οι δυτικές χώρες αντιμετωπίζουν ένα συστημικό πρόβλημα – την κατάρρευση του καπιταλισμού. Κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες, εξαιτίας εν μέρει της ανοικοδόμησης της Ευρώπης και της Ασίας-Ειρηνικού, το σύστημα λειτούργησε σχετικά καλά, παρέχοντας υψηλά επίπεδα απασχόλησης και στήριξη του βιοτικού επιπέδου.
Μια κρίσιμη καμπή έφτασε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και σίγουρα μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο καπιταλισμός πήγε σε λαϊκή ύφεση. Η πτώση ήταν ίσως πιο δραματική στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι πραγματικές αποδοχές των εργαζομένων είναι λιγότερες τώρα από ό, τι ήταν στη δεκαετία του 1970. Η πραγματική ανεργία – όχι τα αμφίβολα επίσημα στοιχεία – είναι πάνω από 20 τοις εκατό. Περίπου 50 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χαρακτηριστεί ως φτωχοί από ένα συνολικό πληθυσμό 310 εκατομμυρίων. Οι πλουσιότεροι 400 Αμερικανοί έχουν μεγαλύτερο συνδυασμένο πλούτο από 150 εκατομμύρια συμπολίτες τους.
Είναι σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, που οι ηγεμόνες της Δύσης προσφεύγουν όλο και περισσότερο σε αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης – από ανάγκη. Αντιμέτωπες με τους ολοένα και περισσότερο θυμωμένους και μειονεκτούντες πληθυσμούς, οι δυτικές άρχουσες τάξεις έχουν την πρόκληση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που συγκρούονται με την τρομακτική δυσλειτουργία του συστήματος.
Είναι, επίσης στο πλαίσιο αυτό, ότι οι δυτικές δυνάμεις αναζητούν μια οδό διαφυγής από τις κοινωνικές εντάσεις εντός συνόρων με την επιδίωξη του μιλιταρισμού στο εξωτερικό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν επιδοθεί σε μια εχθρική πολιτική απέναντι στη Ρωσία κατά τη διάρκεια μιας περιόδου, όπου οι δυτικές χώρες καταπονούνται από οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.
Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Φίλιπ Χάμοντ ισχυρίστηκε ότι οι δυτικές χώρες είναι «σε μειονεκτική θέση» στην αντίθεση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, επειδή η Βρετανία και οι σύμμαχοί της επιβαρύνονται με δημοκρατική διαδικασία.
Όπως ανέφεραν οι Financial Times: «Ο υπουργός Εξωτερικών ανέφερε στους βουλευτές [τα μέλη του κοινοβουλίου] ότι το Ηνωμένο Βασίλειο και τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ ήταν λιγότερο σε θέση να αντιδράσουν γρήγορα στα μεταβαλλόμενα παγκόσμια γεγονότα εξαιτίας της προϋπόθεσης εξασφάλισης της σύμφωνης γνώμης του Κοινοβουλίου, των ΜΜΕ και του κοινού».
Η λογική του Hammond σημαίνει ότι η κλίκα του θέλει να ξεφορτωθεί τη δημοκρατία, προκειμένου να ενεργήσει κατά το δοκούν, χωρίς δημοκρατικό έλεγχο. Ο μυστικός βομβαρδισμός, που αποκαλύφθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα, της Συρίας από τη βρετανική αεροπορία, κατά παράβαση τόσο των κοινοβουλευτικών απαγορεύσεων όσο και του διεθνούς δικαίου, είναι ένα σημάδι για το πού ο Hammond θέλει να φτάσει η εξουσία της κυβέρνησής του.
Ίσως ακόμα πιο επιβλαβής είναι η άποψη του βετεράνου Αμερικανού Στρατηγού Wesley Clark, ο οποίος είναι μια σημαντική φιγούρα στην πολιτική τάξη των ΗΠΑ. Είπε στο αμερικανικό ειδησεογραφικό κανάλι MSNBC ότι ο χρόνος είναι ώριμος για τις αρχές να συλλάβουν και να κλειδώσουν όποιον θεωρείται ότι είναι «άπιστος στην Αμερική». Ανέφερε ανοιχτά τη μαζική φυλάκιση των Ιαπωνο-Αμερικανών και Γερμανο-Αμερικανών κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ως ένα ευνοϊκό προηγούμενο.
Οι «Άπιστοι Αμερικανοί» είναι μια έννοια επικίνδυνα ευμετάβλητη. Κάθε πολίτης, ο οποίος επικρίνει τον ξένο μιλιταρισμό της Ουάσιγκτον, την ολιγαρχική οικονομική πολιτική, ή τις συνεχώς αυξανόμενες αστυνομικές πρακτικές της, θα μπορούσε να είναι υπόλογος για κράτηση χωρίς δίκη.
Αναπόφευκτα, φαίνεται, οι δυτικές δυνάμεις κινούνται όλο και περισσότερο στην υιοθέτηση αυταρχικών μέτρων εναντίον των πληθυσμών τους. Για άλλη μια φορά, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, φλερτάρουν με το φασισμό για να καλύψουν το βαθιά δυσλειτουργικό οικονομικό σύστημα τους. Είναι μια ερωτική σχέση που δεν πέθανε ποτέ πραγματικά.
Finian Cunningham
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου