Ενώπιον μιας ασυνήθιστα νέας κατάστασης βρέθηκε η Ευρώπη από την άνοιξη όταν κλήθηκε να διαχειριστεί την εμφάνιση μιας νεοφυούς επιχείρησης, εφαρμογής ή τεχνολογικής πλατφόρμας και τίποτε περισσότερο για την ίδια, που αλλάζει εκ βάθρων ωστόσο τα δεδομένα στον κλάδο των μεταφορών και δη των ταξί.
Αξιοποιώντας τη δυνατότητα οριζόντιας διασύνδεσης και έγκαιρης ειδοποίησης υποσχέθηκε την κάθετη πτώση των τιμολογίων επιτρέποντας σε κατόχους ΙΧ (συνεργάτες, όπως τους χαρακτηρίζει) να γίνονται περιστασιακά ταξιτζήδες, χωρίς φυσικά να πληρώνουν για άδεια, ασφάλιστρα, φόρους και ασφαλιστικές εισφορές που αναλογούν.
Το πείραμα στην Ευρώπη είχε άδοξο τέλος με απαγορευτικές δικαστικές αποφάσεις σε Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία, συλλήψεις οδηγών σε Βρυξέλλες και Άμστερνταμ ακόμη και κατασχέσεις αυτοκινήτων. Η δίκη των διευθυντών της εταιρείας που θα γίνει στο Παρίσι στις 30 Σεπτεμβρίου, παρότι οι υπογραφές που ζητούν την συνέχιση της λειτουργίας της εταιρείας έχουν ξεπεράσει τοις 120.000, θα βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ευρωπαϊκής Uber.
Ο φυσικός της θάνατος ωστόσο έχει πιστοποιηθεί από τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου όταν αυτοκίνητα που είχαν ενταχθεί στο στόλο της παραδόθηκαν στη φωτιά μέρα μεσημέρι, οδηγοί ξυλοφορτώθηκαν και στις πιάτσες ταξί των γαλλικών αεροδρομίων (απ’ όπου κι η φωτογραφία) χρειάστηκε η επέμβαση των ΜΑΤ για να τερματιστούν τα ασυνήθιστα βίαια επεισόδια. Στον υπόλοιπο κόσμο αντίθετα, από τις ΗΠΑ όπου έκανε την πρώτη της εμφάνιση η Uber τον Απρίλιο του 2014, μέχρι την Ινδία και την Κίνα, το ανεπίσημο σύνθημα της εταιρείας «είναι ευκολότερο να ζητάς συγχώρεση παρά άδεια» κι η αρχή «πολύ μεγάλη για να απαγορευθεί» (κατ’ αντιστοιχία του πρόσφατου προηγούμενου όπου οι τράπεζες διασώθηκαν επειδή κρίθηκαν «πολύ μεγάλες για να αφεθούν να χρεοκοπήσουν») έφεραν αποτελέσματα.
Μάρτυρας η λειτουργία της εταιρείας σε 60 χώρες και 340 πόλεις, με τα σκήπτρα να ανήκουν στην Κίνα όπου κάθε μέρα πραγματοποιούνται 1 εκ. μετακινήσεις υπό τη σημαία της Uber! Για τα χρώματά της δούλεψε επίσης, σιωπηρά αλλά μεθοδικά, κι ένας κοινωνικός αυτοματισμός τον οποίο ενεργοποίησε η εταιρεία με καθημερινούς ανθρώπους να μετατρέπονται σε διαπρύσιους πολέμιους των φορολογικών επιβαρύνσεων και της ασφαλιστικής κάλυψης, προς μεγάλη χαρά των κυβερνήσεων, κι επίσης των καθεστώτων ρύθμισης, στο πλαίσιο των οποίων μια άδεια ταξί στη Γαλλία στοιχίζει 240.000 ευρώ, ενώ στο Λονδίνο η κυκλοφορία τους θεωρείται αναπόσπαστο τμήμα της βρετανικής παράδοσης. Σε βάρος φυσικά της αξίας χρήσης τους.
Η Uber είναι κι αυτή μια «εταιρεία θαύμα» όπως η Google, που χωρίς να παράγει τίποτε νέο ή σχεδόν τίποτε (αντίθετα με τη Microsoft και την Apple) οφείλει τη δόξα της στη διαχείριση, επαναδιευθέτηση, τακτοποίηση και εύστοχη σύνδεση πληροφοριών που ήδη υπάρχουν στο διαδίκτυο κι εν πολλοίς οφείλονται στον «ανώνυμο χρήστη».
Παρόμοιες εταιρείες – σύμβολα της αναδυόμενης κατανεμητικής οικονομίας παρότι εκτινάσσουν την παραγωγικότητα, διευκολύνοντας την πλοήγηση στο διαδίκτυο ή την ομαδική εργασία, και μειώνουν τα κόστη για τον καταναλωτή και το περιβάλλον αποτελούν καρικατούρα και διαστρέβλωση των τεράστιων δυνατοτήτων που δημιουργεί η έκρηξη των παραγωγικών δυνάμεων στον τομέα της πληροφορικής με τις τρισδιάστατες εκτυπώσεις και το «ίντερνετ των πραγμάτων», όταν δεν στρέφονται εναντίον του εργαζομένου.
Ταυτόχρονα αποτελούν και τροχιοδεικτική βολή, διαρκή υπενθύμιση για τις ασύλληπτες και ανολοκλήρωτες δυνατότητες της εποχής μας και την ευκολία με την οποία μπορούν να απελευθερώσουν την εργασία από τα δεσμά της μισθωτής δουλείας…
https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου