Η Εταιρεία της Θούλης, ο ναζισμός και η γερμανική προσπάθεια για ταυτότητα.

του Αλέξανδρου Δρίβα, υποψήφιου Διδάκτορα Διεθνών Σχέσεων.
Τέτοιες μέρες, το 1918, ιδρύθηκε στη Γερμανία μια μυστικιστική οργάνωση, η λεγόμενη Εταιρεία της Θούλης. Ο Πυθέας, ο γεωγράφος από τη Μασσαλία, την εποχή της αρχαίας Ελλάδας, ονόμαζε ως «Ύστατη Θούλη», τη βορειότερη περιοχή της Ευρώπης. Η εν λόγω οργάνωση, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη Γερμανία μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και υπήρξε το προπύργιο για τη δημιουργία και τον πολλαπλασιασμό ακραίων φωνών της Γερμανίας, που όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, θεωρούσαν πως «η Γερμανία μαχαιρώθηκε πισώπλατα» στη Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919.
Ο ρόλος της Εταιρείας στη δημιουργία κλίματος και στη σφυραλάτηση φιλοπόλεμων ιδεολογημάτων, ήταν καθοριστικός για τη συνέχεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σημαντικό όμως στοιχείο, είναι οτι ανέδειξε πάγιες γερμανικές θέσεις για το πώς όφειλε η Γερμανία να ατενίζει την Ευρώπη και τον κόσμο. Μπορεί τα μέσα των προς των επίτευξη στόχων να εξελίσσονται, ωστόσο οι στόχοι παραμένουν σταθεροί. Όπως πίστευε ο Θουκυδίδης, η ανθρώπινη φύση στηρίζεται σε τρείς παράγοντες: Στον φόβο, στη δόξα και στο συμφέρον. Από το 1993 και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η Γερμανία, βρίσκεται πάλι στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και δεν υπάρχει πιο ψύχραιμη οδός, από τη μελέτη ορισμένων γεγονότων που διαμόρφωσαν το ιστορικό της γίγνεσθαι κατά τον 20^ο αιώνα.

Η αναζήτηση κάποιου «αυθεντικά γερμανικού» χαρακτηριστικού για τη δημιουργία ταυτότητας.
Ο ρόλος της ταυτότητας στις διεθνείς σχέσεις και στην ιστορία, υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας. Σήμερα, ισχύει το ίδιο καθώς όσο η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» εξελίσσεται, τόσο διαμορφώνονται αντανακλαστικά διαμόρφωσης ξεχωριστής ταυτότητας από κοινωνίες και λαούς. Από τη Συνθήκη της Βεσταφαλίας (1648) η οποία δημιούργησε τη μαγιά για τη δημιουργία των εθνών-κρατών που κατά τη Γαλλική Επανάσταση ολοκληρώθηκε, οι διάφοροι γερμανικοί πληθυσμοί, ψάχνουν ταυτότητα χρησιμοποιώντας τον αρχεγονισμό. Η ιστορία της καταγωγής του αίματος, η οποία συνετέλεσε στη θεμελίωση του ναζισμού, είχε μακρά ιστορία στις περιοχές που σήμερα ανήκουν κυρίως στη Γερμανία.
Είναι γνωστό πως η Α’ Βιομηχανική Επανάσταση έλαβε χώρα κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία. Από την οπτική των Γερμανών, αυτό ήταν κάτι επονείδιστο καθώς οι «ξάδελφοί» τους, οι Άγγλοι, κατόρθωσαν να πετύχουν πρόοδο σε σχέση με τα γερμανικά φύλα που κατοίκησαν τις περιοχές που σήμερα ανήκουν στο γερμανικό κράτος. Έτσι, η Β’ Βιομηχανική Επανάσταση, έλαβε χώρα κυρίως στη Γερμανία με τρόπο που μπορεί να φέρει αρκετά ερωτηματικά. Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως η Γερμανία ασκούσε βιομηχανική κατασκοπεία εναντίον της Βρετανίας. O μιμητισμός, δεν αποτελεί έγκλημα, σήμερα οι δυτικές χώρες στα πλαίσια των συζητήσεων για την περαιτέρω φιλελευθεροποίηση του εμπορίου, κατηγορούν την Κίνα για ακριβώς το ίδιο ζήτημα. Δεν είναι κάτι καινούριο, δεν ήταν καν όταν το έπρατταν οι Γερμανοί κατά των Βρετανών. Αυτό που χρήζει προσοχής, είναι πως από την περίοδο της ΑΡΑΓΕ, (Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους) οι Γερμανοί ψάχνουν διακαώς το πρωτότυπο, το αυθεντικό, το καινοτόμο που θα έλθει από τη δική τους πλευρά. Όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται, τότε αυτό που αξίζει, παύει να είναι ο «τρόπος» (ο ίδιος ο πολιτισμός δηλαδή) και γίνεται το αποτέλεσμα. Ποιά είναι όμως η σχέση της Θούλης με όλα αυτά; Γενικεύοντας, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπήρξε η γερμανική προσπάθεια για τη δημιουργία μιας ταυτότητας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εργαλειακά στη φιλοπολεμική ρητορική και στην προπαγάνδα.
Ο μιμητισμός και η καταγωγή της Εταιρείας.
Μπορεί σε άλλες περιοχές του κόσμου ο πολιτισμός να προέκυψε ως αποτέλεσμα της καθιστικής ζωής λαών με μακρά διάρκεια (μη νομάδες) ή της ταχείας επιτυχίας του πρώτιστου σκοπού της επιβίωσης. Στη Γερμανία, ο πολιτισμός και κάθε άξιο που ζει ως τις μέρες μας, χρειάστηκε τη βοήθεια του ανταγωνισμού με άλλες χώρες (πιο πριν, φυλές) προκειμένου να αποδειχθεί ποιός ήταν ο ανώτερος. Και αν η σύγκριση φέρνει σύγκρουση, ας δούμε την καταγωγή και τα ιδεολογήματα αυτής της συνωμοτικής οργάνωσης που γεννήθηκε στην αγαπημένη πόλη του Αδόλφου Χίτλερ, το Μόναχο.
Ούτε και η Εταιρεία της Θούλης δε δημιουργήθηκε από παρθενογένεση. Υπήρξε η μετεξέλιξη του Τάγματος των Τευτόνων, μιας οργάνωσης που προσπαθούσε να μιμηθεί την αντίστοιχη των Ελευθεροτεκτόνων. Ο μιμητισμός, παύει να έχει οφέλη όταν από αυτόν, πηγάζουν οι κατά τ’ άλλα φυσιολογικές παρερμηνείες και παρεξηγήσεις. Όπως ο Αδόλφος Χίτλερ δεν κατόρθωσε να αντιληφθεί τον Φρίντριχ Νίτσε, έτσι και η Εταιρεία της Θούλης, μιμήθηκε τις διάφορες κλειστές ομάδες πίεσης της εποχής εκτός από ένα χαρακτηριστικό. Στο κριτήριο επιλογής μελών. Στην Εταιρεία της Θούλης, μπορούσε να γίνει μέλος ο οποιοσδήποτε αρχικά, αρκεί να μην ήταν Εβραίος και Σλάβος. Μπορεί το όνομα της πρωτεύουσας της Γερμανίας να είναι σλαβικό όμως ο φυλετισμός και ο ρατσισμός, υπήρξαν οι θεμέλιοι λίθοι αυτής της Εταιρείας. Για άλλη μια φορά, προσπάθεια για καινοτομία. Το ποιά θα ήταν αυτή η πρωτοτυπία, δεν είχε μεγάλη σημασία. Άλλωστε στην οργάνωση και στην πειθαρχία, αυτό που έχει σημασία, είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Τάχιστα, η Εταιρεία της Θούλης απέκτησε μέλη με σημαντικό κύρος και θέσεις στον γερμανικό δημόσιο βίο. Βασικός στόχος της Θούλης προκειμένου να δημιουργήσει μια «νέα», μια «καθαρά γερμανική» ιδεολογία, ήταν η εκκαθάριση των προτεσταντικών ή/και ρωμαιοκαθολικών στοιχείων από τη γερμανική νοοτροπία. Αυτό βέβαια, δεν μπόρεσε να γίνει κατορθωτό διότι ο Προτεσταντισμός, έχει μέσα στον πυρήνα του την έννοια και την αξία της τιμωρίας. Η Θούλη, είχε θέσει εξ’ αρχής έναν στόχο εκδίκησης και τιμωρίας προς όποιον μαχαίρωσε πισώπλατα τη Γερμανία που προκάλεσε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εκτός από την καθιστική ζωή με διάρκεια σε έναν τόπο, η δημιουργία πολιτισμικού παραδείγματος έχει ανάγκη από τη συμμετοχή στο κοινό άθλημα, στην αναζήτηση του αληθούς όπως χαρακτηριστικά λέει ο Χρήστος Γιανναράς για τους Έλληνες του κλασικού κόσμου «(…) Όταν ο άνθρωπος ενεργεί με τον τρόπο της κοσμικής λογικότητας, (κατά μετοχήν στον κοινό λόγο) τότε αληθεύει. Όταν ενεργεί ως ιδίαν έχων φρόνησιν, όταν ο λόγος του δεν κοινωνείται, δεν συμπίπτει με την εμπειρική πιστοποίηση όλων, τότε είναι εκτός κοινωνίας, ιδιάζει, ψεύδεται. Αυτή η αρχή κοινωνικής επαλήθευσης της γνώσης (καθ’ ότι αν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, ά δε άν ιδιάσωμεν ψευδόμεθα) είναι το στοιχείο ταυτότητας των Ελλήνων μέσα στην Ιστορία.» Γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως η κρυψίνοια και ο μυστικισμός κάποιας διαφύλαξης «μιας μοναδικής και κρυφής γνώσης» αξίας δαχτυλιδιών Νιμπελούγκεν, δε γίνεται να είναι παραγωγοί του αληθούς. Η Θούλη ξεκίνησε με τον αποκλεισμό, τον ρατσιστικό αποκλεισμό, προοικονομώντας το Ολοκάυτωμα κατά των Εβραίων και τις φρικαλέες σφαγές κατά των Σλάβων και των Πολωνών και νομιμοποίησε το αιματοκύλισμα ολόκληρης της Ευρώπης μέσα από την επιστροφή λατρείας θεοτήτων σκανδιναυικής προέλευσης που κατάπιναν ήλιους και έφεραν μαζί τους σφυριά. Άλλωστε, Deutschland σημαίνει κατά λέξη, «η χώρα των θεών». Μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος το πεπρωμένο όταν ελέγχεται από κάτι θείο;
Το αλάθητο του Πάπα, η τιμωρία του Λούθηρου και η επιστροφή στη γερμανική μυθολογία η οποία ετοίμασε πρωταγωνιστικό ρόλο και μεσσιανική αποστολή στις διάφορες φυλές που κατοίκησαν πάνω από τις Άλπεις. Σε αυτό, συμφωνούσαν και διάφοροι θεωρητικοί του φυλετισμού, ή της γεωπολιτικής του αίματος και του ζωτικού χώρου, καθώς θεωρούσαν πως την «αποστολή της κάθαρσης ή της καθαρότητας» όφειλε να την αναλάβει η Γερμανία καθώς εκεί, ανάμεσα από τη Σκανδιναυική Χερσόνησο και τις Άλπεις βρίσκονταν οι «αυθεντικοί» – βιολογικά- Γερμανοί.
Οι ιδεολογικές παραδοχές, τα πρόσωπα και ο ψυχισμός της Θούλης.
            Όπως έπρεπε να υποστεί κάθαρση η όποια μεταφυσική πίστη του μέσου Γερμανού, έπρεπε αυτή η κάθαρση, να ακολουθείται και από καθαρότητα αίματος. Πουθενά στην Ευρώπη, δεν έχει εμφανιστεί νοοπολιτικό παράδειγμα που να έχει εντός του (αλλά και να προκαλεί) τόσο αίμα. Η αριοσοφιστική, υπήρξε ένα βασικό πρόταγμα του ναζισμού το οποίο δημιουργήθηκε εντός αυτής της Εταιρείας. Ο καθαρός Γερμανός, αλλοιώθηκε με τα χρόνια καθώς έκανε επιμιξίες με «κατώτερα φύλα» και «κατώτερης ποιότητας είδη» όπως ήταν για την Εταιρεία οι Εβραίοι και οι Σλάβοι. H Θούλη, για τα μέη της, υπήρξε ένα νησί πολικών περιοχών, κάτι σαν την περιοχή Τουράν (χώρος που έζησε ο πρώτος Τούρκος και ομιλήθηκε για πρώτη φορά ανθρώπινη γλώσσα), η οποία αποτελεί μέρος της πραγματικότητας από τον Ταγίπ Ερντογάν. Στις πολικές αυτές περιοχές, γεννήθηκε ο πρώτος Άριος άνθρωπος. To νησί αυτό χάθηκε λόγω κατακλυσμού (η ιστορία της Ατλαντίδας υπήρξε η βάση αυτού του αφηγήματος) και οι «Καθαροί Άριοι», μπορούσαν μέσα από τελετές να μάθουν τα μυστικά και τις αλήθειες που βρήκαν οι Άριοι στις περιοχές του Βόρειου Πόλου.
Η απόδειξη οτι η Εταιρεία της Θούλης υπήρξε μια συνωμοτική ομάδα μεγαλομανών και ως στόχο είχε, -όχι το κοινωνείν κάποιων μυστικών γνώσεων που άνθισαν στο Βόρειο Πόλο- είναι τα τεράστια λογικά άλματα. Σύμφωνα με ένα από αυτά, οι Εβραίοι ήταν Κομμουνιστές. Αν κάποιος Κομμουνιστής δεν ήταν Εβραίος, σίγουρα ήταν νόθο παιδί Εβραίου. Κομμουνισμός και Εβραίοι, ταυτίστηκαν. Η Εταιρεία, προσπαθούσε να διαμορφώσει το μωσαϊκό της (σε ιδεολογικό επίπεδο) με καινοτόμες ιδέες, παρόλα αυτά, συνεχώς όδευε προς τον μιμητισμό. Πέραν από ον Ντήτριχ Έκχαρτ (προτιμούσε να τον αποκαλούν αποκρυφιστή) που επηρέασε τον Αδόλφο Χίτλερ και ήταν –με σημερινή γλώσσα- ο επικοινωνιολόγος του, μέλος της Εταιρείας της Θούλης, ήταν και ο θεωρητικός του ζωτικού χώρου, Καρλ Χάουσχόφερ, θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Χάουσχόφερ, φαίνεται να είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Βουδισμό και κατά μία άποψη, η σβάστιγκα, προέκυψε ως «βουδιστικό δάνειο» προς την Εταιρεία της Θούλης και μετά, στο Εθνικο-σοσιαλιστικό κόμμα το οποίο ήταν η εξέλιξη της Εταιρείας.
Η επιμειξία, θεωρήθηκε μοιραίο αμάρτημα από τα μέλη της Θούλης. Δε συνέβη το ίδιο σε ιδεολογικό επίπεδο, όπου Αρχαία Ελλάδα, Βόρειος Πόλος, Ζεν και Βουδισμός, χαρτομαντεία και αστρολογία (Χίμλερ και Γκέμπελς ενημέρωναν συστηματικά τον Αδόλφο Χίτλερ για τα ζώδια και τις προβλέψεις προκειμένου να γνωρίζει αν θα έχει την εύνοια αυτών στις μάχες) συνέθεταν ένα ακατανόητο μείγμα θυμού το οποίο χρησιμοποιούσε μύθους και σύμβολα που δικαίωναν το γερμανικό μένος και προετοίμαζαν την Ήπειρο για άλλη μια γερμανική απόπειρα απόδειξης της ανωτερότητας και της μεσσιανικής της αποστολής να κυριαρχήσει επί της Ευρώπης αλλά και επί του κόσμου καθώς όπως ανέφερε ο πρώην δεκανέας του γερμανικού στρατού και μετέπειτα Φύρερ της Γερμανίας, «ένας ηγέτης, ένας λαός, ένας κόσμος». Για έναν τέτοιον σκοπό, το Ζεν, η Αρχαία Ελλάδα, ο ζωδιακός κύκλος, θεοί με σφυριά και χαμένες Ατλαντίδες στον Βόρειο Πόλο, απέκτησαν μια λογική σχέση.
Ο Χίμλερ, είχε αφοσιωθεί στη μεταφυσική του καλλιέργεια και εκτός από μελετητής του ωροσκοπίου, είχε μελετήσει αρκετά τη θρησκειολογία και κυρίως τη μετενσάρκωση στη φιλοσφία των Ινδών. Με βάση αυτήν, ο Χίμλερ πίστευε οτι ήταν η μετενσάρκωση του Ερρίκου του Ορνιθοθήρα(!) ο οποίος είχε εξουδετερώσει τους Σλάβους κατά τον 9^ο αιώνα. Ο παράξενος αυτός Σάξωνας βασιλιάς, θεωρούσε τον εαυτό του συνεχιστή του Άβαλον και του Βασιλιά Αρθούρου και γι’ αυτό δειπνούσε μόνο με 12 άτομα μαζί. Αν ο Χίμλερ πίστευε οτι ήταν ο Ορνιθοθήρας, για τον Χίτλερ, πίστευε πως ήταν ο Βισνού. Μετενσάρκωση θεού σε άνθρωπο που είχε την αποστολή να σώσει τον κόσμο.
Σε μια προσπάθεια για διαφοροποίηση, η Εταιρεία της Θούλης ήταν το εργαστήριο στο οποίο έγινε το πιο φρικαλέο πείραμα στην σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας, ο επιθετικός πόλεμος της Γερμανίας έναντι οπουδήποτε θεωρούσε οτι κατέχει ζωτικό χώρο τον οποίον επιθυμούσαν να κατέχουν ο Ζίγκφριντ και οι Βαλκυρίες. Σήμερα, τα σύμβολα αυτά, έχουν παρέλθει, ωστόσο δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε τα του προλόγου, οτι η ανθρώπινη φύση, σύμφωνα με τους ειδικούς, έχει μείνει σταθερή τα τελευταία τριάντα χιλιάδες χρόνια. Η μελέτη της ιστορίας και των τρόπων των ανθρώπων, αποτελεί ακόμη και σήμερα σημαντική πηγή γνώσης η οποία προκρίνει την κατανόηση έναντι οποιασδήποτε συναισθηματικής πρόσληψης γνώσης (θυμός, οργή, μίσος, μηδενισμός κτλ).
Ο γερμανικός Τύπος και πολιτικοί σαν τον Βολφγκανγκ Σόϊμπλε (ο οποίος είναι ο λαοφιλέστερος πολιτικός στη Γερμανία) , από το 2008 και μετά, προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν την κερδοφόρο πολιτική λιτότητας για τη Γερμανία, αποδομούν ολόκληρους λαούς και προκρίνουν την πολιτική αυτή ως τιμωρία για τον τρόπο ζωής τους. Ας παρατηρήσει με ψυχραιμία κάποιος τις τάσεις της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στη Βόρεια Ευρώπη όπου χώρες με «πρότυπα» , με άρτιο κοινωνικό κράτος, έχουν κόμματα όπως το «Κόμμα των Φιλανδών» ή 25% ακροδεξιάς στροφής στη Δανία, 13% και 47 έδρες το ακροδεξιό κόμμα στη Σουηδία κ.α. Όποτε μιλάμε για το ευρωπαϊκό μας μέλλον ως χώρα, να μην ξεχνάμε πως αποτελεί μια πολύ σοβαρή συζήτηση για τη χώρα και ουδείς αυτό το αρνείται. Παρόλα αυτά, να έχουμε στο νου μας το ερώτημα, ποιά Ελλάδα, θα είναι, σε ποιά Ευρώπη;